Gebreide lappendeken

Buiten is het somber. En dat hoort ook zo eind oktober. De vrolijke lappendekens zijn allang opgeborgen. Iemand was wat oude blogjes aan het lezen en kwam op een eerder blogje over deze gebreide lappendeken. En ze vroeg of ik er een patroon van heb. Het is de tijd van het jaar om zelf voor de kleur te zorgen, en met plezier laat ik deze foto nog eens zien. Maar een patroon? Nee, dat heb ik niet. Ik maakte de deken in de tijd dat ik met m’n kinderen naar het Kleine Huis op de Prairy keek. Elke donderdagmiddag was er weer een nieuwe aflevering. En dan wilde ik wat te breien hebben, maar het moest wel simpel zijn, want soms waren die programma’s nog best spannend en dan had je al je aandacht nodig bij de tv. Terwijl de handen lekker doorbreiden. Een centimeter had ik ook altijd bij de hand, want ieder lapje moest precies even groot worden. 14 centimeter dacht ik dat het was, maar ik ga het nu niet nameten. Ieder moet zelf maar weten hoe groot de lapjes worden. Zo breide ik door, en dat was  gewoon simpel. Recht toe rechtaan. En heel nauwkeurig meten dat elk lapje echt vierkant wordt.

Maar wat nìet simpel was, was een evenwichtige verdeling. Daar deed ik best lang over. Ik weet nog dat ik bijna genoeg lapjes had, en alles op de grond uitlegde, maar ik vond het niet spannend genoeg. Er moest nog wat oranje bij om het samen te binden, maar dat was nog niet zo makkelijk te vinden. Twintig jaar geleden was het moeilijker om aan breiwol te komen als nu, zeker als je niet vlakbij een winkel woonde.
Elk lapje haakte  ik om met zwart en daarna zette ik alles aan elkaar en maakte ik er nog twee of drie randen omheen met vasten.
Dus dat is m’n patroon. En terwijl er inmiddels duizenden patronen in omloop zijn voor gebreide lappendekens, vind ik het toch wel leuk dat iemand me nu vroeg om de werkwijze van mìjn oude deken. Mijn ouwetje, die ik nog steeds graag in de bomen hang.

Bewaren

Bewaren