Bezoek in de rouwperiode

Zo lief: vandaag bestelde iemand een boek en schreef er gelijk nog een condoleance-regeltje bij. Dan denk ik: Wat bijzonder dat bloglezeressen zo met ons meeleefden (ook als je dat niet liet weten). Het is nu ruim een maand geleden dat m’n schoonmoeder overleed en de afgelopen weken was er telkens nog wat te regelen. Een week geleden was de overdracht van haar appartement, waar nu nieuwe bewoners in komen. Dat was weer zo’n moment/mijlpaal waarop er wat emoties zijn, waarop het definitieve opnieuw tot je doordringt. M’n man had met z’n broer en zussen het hele appartement leeggehaald en alle spullen hadden een bestemming gevonden of waren naar een inzameling gegaan. Maar een paar schilderijen hadden ze zorgvuldig apart gehouden en die namen wij mee naar huis. Ze waren geschilderd door een zus van m’n schoonmoeder, die zelf al eerder was overleden. M’n schoonmoeder was aan die schilderijen gehecht en nu hadden we bedacht: we bieden ze aan de dochter van de vroegere schilderes aan.

En dat deden we gisteravond. Die dochter (een volle nicht van mijn man) had zelf gebeld om een afspraak te maken om nog eens op bezoek te komen. Want bij de begrafenis was ze nèt op vakantie geweest en nu wilde ze ons graag nog eens opzoeken, om wat na te praten. Wat was dat fijn! We kenden elkaar nog niet zo goed, maar samen praten over dierbare familie geeft gelijk een band. En toen kwam halverwege de avond het moment dat we zeiden: “We hebben nog wat voor je!”
Het schilderijtje van het boerderijtje was natuurlijk het mooist. Het boerderijtje waar mijn schoonmoeder was opgegroeid. Maar ook onze gast kende het maar al te goed: “Daar ben ik ook geboren!” Dat wisten we niet, en wat was het mooi om het schilderij nu aan haar te kunnen geven.

Maar het geborduurde schilderij herkende ze niet. “Nee hoor, ik denk niet dat mijn moeder dat vroeger heeft gemaakt.” O, dat hadden we nou toch eigenlijk altijd gedacht! Tientallen jaren hing het in de kamer, en zo vaak als ik bij m’n schoonouders op visite ging zag ik het. Wie zou het dan hebben geborduurd? Dat gaan we nog wat verder navragen in de familie.
De orchideeën die ik meenam uit het ziekenhuis, staan nu al ruim een maand in mijn huis. We zijn in die maand nog telkens bezig geweest met spullen, met dingen regelen, met afronden. Dat hoort ook allemaal bij de rouwperiode. Maar zo’n hele avond bezoek, van iemand die ook erg gesteld was op mijn schoonmoeder: dat maakt zo’n rouwperiode bijzonder! Zo’n bezoek heb je ook echt nodig.