Vorig jaar borduurde ik met veel plezier een tulpenkussen en toen het af was vond ik dat jammer. Daarom borduurde ik er nog één en die gaf ik aan m’n moeder. Zo gaat dat vaak met dingen die je leuk vindt: die wil je graag nòg een keer meemaken! Er zijn ook dingen die ik zò leuk vind, dat ik ze elk jaar opnieuw wil beleven. Zoals het vinden van het eerste speenkruid-bloemetje. En daar gaat dit blogje over.

Al een jaar of twintig doe ik elk voorjaar een wedstrijdje: wie vindt het eerste speenkruid? Eerst deed ik dat met mijn gezin, maar dat werd saai, want ik won te vaak. Daarna breidde ik de wedstrijd uit naar iedereen in m’n omgeving. Ik stak anderen aan met mijn enthousiasme om deze vroege lentebode te vinden. En toen ik begon te bloggen, schreef ik daar ook over en legde de zelfverzonnen regels uit. Die zijn simpel: als je het eerste speenkruid hebt gevonden, maak daar dan een foto van en stuur die naar me op. Er is ook een restrictie: je mag het bloemetje niet vinden op een plek waar je het een jaar eerder ook al vond. (Dat mag natuurlijk wel, maar dan geldt het niet om te winnen.)

Nu liep ik vanmiddag tijdens een wandeling langs een sloot al flink naar de grond te turen, want ik dacht: “Zo langzamerhand zou ik dat felgele bloemetje nu toch wel eens vinden.” Langs een sloot is meestal wel een goede plek waar het groeit. Maar nee, vanmiddag vond ik het nog niet. Bij thuiskomst was er echter een melding van een bloglezeres die het heeft gevonden. Dus het bloeit al!

Wat zullen we nu doen? Toch nog even verder gaan met de wedstrijd? Ik tegen jullie allemaal? Wie het eerste speenkruid vindt, ook al is het niet meer het eerste speenkruid van de lente. Lijkt me leuk! Doen jullie mee?

Soms moet ik mezelf tot de orde roepen. Deze foto is van twee jaar geleden. Toen vond ik de winter zo lang duren, dat ik ergens een polletje speenkruid had uitgegraven en dat bracht ik binnen verder tot bloei. Dat is het potje rechtsboven op de bovenste foto. Maar dat geldt dus niet: ik moet het bloemetje net als iedereen ergens in de natuur vinden. Dus laten we zeggen: ondanks dat de eerste melding al binnen is, is de wedstrijd toch nog open!

Regel één bij het bloggen: praat nooit over wat je allemaal van plan bent en wat allemaal nog niet lukt. Daar haken mensen op af. Wat heeft een ander er aan om dat te weten? Het voegt niks toe en het is alleen maar ballast.

Regel twee: beter geen blogje dan een slecht blogje.

Vandaag de laatste dag van februari. Ik breek regel één. Ik had voor vandaag een blogje in m’n hoofd over kalenders. Dan had ik er mooi een draai aan kunnen geven dat het nu geen schrikkeljaar is en dat er dit jaar dus géén 29e februari volgt. En dan had ik mijn borduur-kalenders willen laten zien. Die heb ik al klaarliggen. De kalender-vorm is al decennialang een mooie manier om prachtige platen af te drukken. Twaalf maanden lang plezier van een mooie foto. In borduur-land zijn ook veel mooie kalenders uitgegeven en sommige uitgevers is het gelukt om typische verzamel-objecten op te markt te brengen. Vooral de borduur-kalenders van Permin en van Haandarbejdets Fremme zijn geliefd. Eén zo’n kalender stuurde ik vorige week op naar Japan en dan ben ik weer verbaasd dat ze daar ook zien hoe mooi die kalenders zijn. Een paar andere kalenders hoop ik binnenkort op m’n shop te plaatsen, waarmee ik regel één dus nu echt heb overtreden.

Maar met deze crocus-foto hoop ik dan toch dat het geen slecht blogje is geworden (regel twee niet gebroken). Het is een mooie dag en we willen nog even weg. Op zoek gaan naar de bloemen die in februari al te zien zijn. Ik wens jullie ook een fijne dag!

Borduren wordt meestal gedaan met borduurzijde en op handwerklinnen, maar als je dat een tijd gedaan hebt, dan is borduren op stramien een welkome verandering. Het is ook leuk om af en toe simpel wat van die grote vlakken op te vullen. Daar zijn die geometrische patronen heel geschikt voor.

Tijdens een handwerkweekend zocht m’n zus een borduurwerk uit het mooie boek met Etnische motieven. Hier liet ik jullie een foto zien van al die strengen wol en half begonnen borduurwerken. Vorige week was m’n zus even op bezoek en liet ze haar half-voltooide kussentje zien en nam ik deze foto. Nu kreeg ik net een foto toegestuurd dat haar kussentje af is. Borduren met wol is niet alleen een fijne afwisseling van het borduren met borduurzijde, maar het gaat ook veel sneller.

Elke morgen is het licht weer nieuw. We hebben niet altijd tijd om ons daarover te verwonderen, maar als we het wel doen kunnen we er enorm van genieten. Mijn man stond een paar weken geleden vroeg op om de zonsopgang te fotograferen en zag ook hoe het vroege ochtendlicht in februari op deze bomenrij viel. “Licht” is voor fotografen heel belangrijk maar niet alleen voor hen. Ook textielkunstenaars verwerken het in hun textielkunst.

In 2006 kwam dit boek van Dirkje van der Horst uit. Ze heeft de hele quiltwereld veroverd en haar werken zijn wereldwijd op tentoonstellingen te bewonderen. Ze is een actieve quiltster die je vaak kunt tegenkomen op exposities. Ik zag haar werk vorig jaar op het quiltfestival in Groningen en kwam onder de indruk van haar mooie en expressieve werk. Ze werkt veel met laagjes en harmonieuze kleuren en weet daarin heel veel uit te drukken.

Dit mooie boek van haar heb ik te koop. Om te laten zien hoe mooi het is heb ik in de galerij in de shop afbeeldingen van diverse pagina’s toegevoegd. “Kunst” en “Licht” horen bij elkaar! Net als het licht in een kerkje.

Er is een tijd geweest dat de weinige telefoonnummers slechts drie cijfers bevatten. Niet meer om voor te stellen! Als ik weet in welke tijd dat was, dan kan ik ook weten hoe oud dit tijdschrift ongeveer is, want er staat een drie-cijferig telefoonnummer op de voorkant. Het tijdschrift werd uitgegeven in Doetinchem en ik denk dat het een groot bereik heeft gehad. Want nu nòg vinden we die fijn gehaakte oude kleedjes terug op rommelmarkten. Vele decennia geleden werden ze veelvuldig gehaakt en vele decennia lang werden ze ook bewaard. We vinden ze nu weer prachtig!

Het is erg leuk om zo’n oud boekje door te kijken. Ik kwam onder de indruk van de scherpte van de foto’s en de duidelijkheid van de beschrijvingen. Nog vèr voor het Durable-boekjes-tijdperk waren deze patronen er al. En ze zijn zò mooi!

Dit bijzondere tijdschrift plaats ik in m’n shop en ik noem nog even de ondertitel: “In verschillende technieken gehaakt”. Dat zijn bijvoorbeeld: Filetwerk, Deloshaakwerk, Kanthaakwerk en Iersch haakwerk. Prachtig om weer kennis te nemen van die oude  technieken!

Het patroontje van het KLM-doosje waarvan ik voor liefhebbers een download regelde, staat al een maand bij m’n favoriete blogjes. Hoe vaker er op geklikt wordt, hoe langer het bovenaan blijft staan. Het systeem houdt zichzelf natuurlijk in stand, maar ik vind het toch leuk dat dit doosje nu zoveel bekeken is. En een goede reden om er nog eens op terug te komen!

Want wat bewaar ik zelf nu in mijn doosje? Ik bewaar er mijn geborduurde boekenleggers in! Die spaar ik al heel lang, en hoe diverser hoe leuker. Oud of nieuw, zelfgemaakt of gevonden in een oud boek, en sommige gekregen en met liefde speciaal voor mij gemaakt. Zoals de boekenlegger met de gele roos, die mijn zus lang geleden voor me borduurde. Ik heb inmiddels al een gezellige verzameling en vandaag laat ik die graag aan jullie zien.

Ik heb ook een paar boekenleggers die geweven zijn. En twee daarvan komen uit Mali. Daar was de koning vorige week nog op bezoek. Zou hij ook zo’n mooie boekenlegger hebben gekregen?  Ik zou graag hofleverancier willen zijn maar verwacht geen bestellingen uit die richting. Maar ik lever natuurlijk ook graag aan anderen die deze bijzondere boekenlegger uit Mali willen. En dat wil ik deze keer graag gratis doen. Dus als je ook boekenleggers spaart, of als je een bepaalde band met Mali hebt, of als je zin hebt om dit van mij te krijgen, reageer gerust! Dat kan via dit blogje, of via de shop, of via contactformulier.

Die naam van dat boekje wat ik dubbel heb vind ik mooi: “Voortborduren op bekende steken“. Op de achterkant van dat boekje staat: “Voor moderne ontwerpen zijn dikwijls nieuwe steken nodig en die staan in dit boek. Met tekeningen en een korte beschrijving worden variaties getoond op bekende steken en hoe geheel nieuwe steken gemaakt kunnen worden. Er zijn aparte hoofdstukken over experimenteel borduren, platte steken, kettingsteken, lussteken, geknoopte steken, draad opnaaien, borduren met de naaimachine, tapisseriewerk en goudborduren.”

De eerste uitgave van dit boekje verscheen in 1967 en dat was een tijd waarin er volop vernieuwd werd in het hele handwerkgebeuren. Ik vind deze boekjes weer helemaal thuishoren in onze tijd, waarin ook weer een grote zoektocht gaande is naar wat er allemaal mogelijk is met naald en draad. En dat is nog zoveel méér dan alleen de kruissteek. Om een idee te geven noem ik een paar steken uit dit boekje:

Uitstaande dubbele korenaarsteek, Egyptische taksteek, Driehoekige taksteek, Uitstralende knoopjessteek, Doorgestreepte kettingsteek, Dubbele koninginnesteek, Omslingerde Portugese reliëfknoopsteek. Dat zijn toch poëtische namen om helemaal enthousiast van te worden? En zo zijn er nog letterlijk honderden steken die in deze boekjes beschreven staan. Het zijn bruikbare naslagwerken en inspirerende borduurgidsen. De andere boeken zijn: De complete borduurstekengids, en 450 steken voor kreatief borduren.

Op de foto een stekenlap die uit ongeveer dezelfde tijd stamt als deze boekjes. Ik denk dat ik een verzameling ga maken van stekenlappen uit verschillende tijdperken en dit is een leuke uit de zeventies.

Alle oude stukjes stramien worden bij mij bewaard. Soms heb ik zin om iets te borduren en dan pak ik de doos met resten en zoek ik een patroontje wat er precies op past. Dat deed ik ook een paar weken geleden, toen ik met mijn zussen een handwerkweekend had. Ik maakte een verzamelfoto van alles wat er op de koffietafel lag en iemand die zin had om daar nauwkeurig naar te kijken, zag dit kleine borduurwerk linksboven liggen. Inmiddels is het borduren wel klaar, maar dat wil ik pas laten zien als ik het ook heb afgewerkt.

Dit blogje is eigenlijk bedoeld om te vertellen dat die oude boekjes zulke mooie patronen hebben. Toen ik begon met boeken in mijn shop zetten, maakte ik er een gewoonte van om van elk boek een paar gescande pagina’s in de ‘galerij’ te zetten (dat zijn de foto’s die bij een bepaald produkt worden geplaatst). Maar dat werd teveel werk dus daar stopte ik weer mee. Nu doe ik het alleen nog af en toe, om een goede indruk van een bepaald boek te geven. Zo’n uitzondering ook voor bij dit blogje, want ik scande de pagina uit een oud DMC-boekje waar dit patroontje uit komt. Recent heb ik een ander exemplaar van dit oude boekje toegevoegd in m’n shop, en nu kun je dus zien wat voor aparte (Jugendstil)patronen hierin staan. Het boekje is oud en versleten, maar de patronen zijn nog steeds erg mooi.

En bij deze dus ook de tip: als je zin hebt in een geborduurde rand en je wilt dat het gauw klaar is, kijk dan eens of je nog een restje grof stramien kunt vinden. Ik borduurde met een paar restanten breiwol en ben tevreden met het snelle en klassieke resultaat.

Bloggende vrouwen: nee, die zijn niet allemaal rond de dertig. Zijn er veel mensen die dat denken? Vandaag wil ik wat schrijven over een bekende blogster in Nederland die voor mij ook wel een voorbeeld is geweest. Een tijdlang woonde ze niet zo ver bij mij vandaan en op een keer had ze geschreven dat ze open huis hield. Ze zou wat spulletjes verkopen maar het ging toch vooral om de ontmoeting met bloglezeressen. Dus ging ik naar haar leuke huisje en ontmoette haar. Heel leuk vond ik dat! En wat ik ook fijn vond: ze had iets staan waarvan ik in de eerste seconde al besloot dat ik het van haar wilde kopen. Deze retro naaimand! Ooit had mijn grootmoeder er precies zoéén en ik was er al tijden naar op zoek geweest om die weer terug te vinden. En nu kon ik hem bij Ingrid kopen! Want zo heet ze, en heel veel vrouwen kennen haar wel van haar blog Ingthings. Vandaag vertelt ze op haar blog dat iemand haar een keer herkende en nogal bot reageert met de opmerking dat ze had gedacht dat ze veel jonger zou zijn.

En dan komt er weer zo’n prachtige Ingrid-wending in het verhaal. Ze zegt zelf dat ze nooit weet welke kant een blogje uitgaat, maar er zit altijd wèl een lijn in. Vandaag de lijn van haar verjaardag, en ze benoemt dat ze blij is met alle voorbije jaren, die haar gevormd hebben tot wie ze nu is. Ze noemt zichzelf een laatbloeier, die te kampen had met moeites en onzekerheden en ze verwoordt dat allemaal zo mooi dat veel vrouwen zich erin herkennen. Ik denk dat ze daarom zo geliefd is. Ze schrijft persoonlijk en herkenbaar. En omdat ik haar zo’n leuke vrouw vind en zo’n knappe blogster, schrijf ik vandaag dit stukje. De retro-naaimand was al twee jaar aan het wachten tot een goede aanleiding om er eens mee tevoorschijn zou komen. Vandaag is dat de verjaardag van deze blogster. Ingrid: hartelijk bedankt voor al die mooie blogjes en van harte gefeliciteerd!

(O ja, Bloggen is niet alleen voorbehouden aan jonge mensen, en hip zijn ook niet. Daarom vond ik het ook zo leuk dat mijn gróótmoeder vroeger zo’n mand had! En ook leuk dat ik hem via Ingrid weer terug heb.)

Omdat ik me in het weekend niet zo fit voelde had ik het schoonmaken van de badkamer uitgeschoven naar vanmorgen. Dan zou het allerlaatste klusje gebeuren wat al een paar keer was uitgesteld: even wat kitwerk vernieuwen. Maar terwijl ik nog bezig was met die schoonmaak werd er al een uur éérder aangebeld door de kitter. Meestal zijn klusjesmannen later dan verwacht, maar soms dus ook eerder! Nu zijn alle huisklusjes echt afgerond en voor die gelegenheid had ik nog een pak oliebollenmix achtergehouden. Dit jaar had ik geen oliebollen gebakken en had ik bedacht: Ik bak ze als alles in huis klaar is. Nu zou ik ze dus kunnen bakken, maar herstellend van een griepje is dat nu echt het allerlaatste waar ik zin in heb.

Ik had eigenlijk nog helemaal nèrgens zin in vandaag. En stiekem vond ik het ook niet zo  erg om vanmorgen vroegtijdig gestoord te worden in het schoonmaken van de badkamer. Veel te inspannend. Dus ik zocht een klusje wat wat minder inspannend is, en dat werd het toevoegen van een aantal boeken. Over elk boek zou ik wel wat willen vertellen, om het nog wat toe te lichten. Zoals de Anchor Manuel of Needlework: een prachtig naslagwerk waar zeer veel technieken in staan beschreven. Zeer informatief en interessant. Of het Handboek voor Zelfmaakmode: een eenvoudig en praktisch naslagwerk wat in de tachtiger jaren heel bekend was. En de Bijzondere kruissteek collectie waarvan ik de foto in het midden plaatste: een oud dmc-boekje wat niet veel voorkomt. In één van de nummers van Handwerken zonder Grenzen staat een interessant interview met grootmeester Kaffe Fassett. Het boek Modern Borduren was ten tijde van verschijnen modern maar vinden we nu retro en daarom óók weer modern. Het boekje “Kinderkleertjes maken” is heel geschikt als het je duizelt van alle patronen op internet; dan is het namelijk handig om zo’n eenvoudige pocket te raadplegen waar de patronen zijn teruggebracht tot de essentie. Dat kan juist de eigen creativiteit zelfs bevorderen. En het boekje “Eenvoudige kledingstukken zelf maken” is véél leuker dan het eruit ziet; het gaat hier namelijk om kleding uit de hele wereld, die op simpele en namaakbare wijze wordt gepresenteerd.

Dus met een halfschone (maar wèl gekitte!) badkamer, maar zònder oliebollen heb ik me toch wel geamuseerd. Griepjes zijn vervelend, maar handwerkboeken zijn reuze leuk!

“Zo’n bosje bloemen heb je nog nooit van me gehad”, zei m’n lieve man toen hij mij een bosje sneeuwklokjes overhandigde. Ik was heel blij met die witte voorjaarspracht!

Op de foto twee borduurwerkjes van sneeuwklokjes, gemaakt naar hetzelfde patroon, maar heel verschillend uitgevoerd. Ik vind het altijd boeiend om die verschillen te zien. Het niet-ingelijste borduurwerk heeft geen opgevulde achtergrond. Ik kocht het een week geleden en ik zag gelijk dat het naar hetzelfde patroon was gemaakt als de ingelijste sneeuwklokjes, die ik begin deze maand liet zien.

Heel verschillend was ook hoe mijn man en ik de dag gister doorbrachten. Hij deed wat vrijwilligerswerk in de tuin van een oud landhuis, waarna de medewerkers allemaal wat van die sneeuwklokjes mochten plukken. En ik ziek op de bank. Maar het gaat gelukkig al weer een stuk beter en ik ben weer in staat om een blogje te maken. Ik wens het iedereen toe die ziek is dat er wat bloemetjes zijn om tegenaan te kijken want dat is zò fijn! En als je zelf niet weg kunt en er is iemand in je omgeving die vraagt of er nog wat boodschappen gedaan moeten worden, vraag dan ook of ze een bosje voorjaarsbloemen meenemen. Dat heb je gewoon nòdig als je ziek bent!

Als ik weer fit ben zet ik het niet-ingelijste borduurwerk ook weer in m’n shop. Tot slot één van de mooiste foto’s (vind ik zelf) die mijn man vorig jaar maakte: het witte sneeuwklokje tegen zwarte achtergrond:

Oude borduurpatronen zijn boeiend. Ze hèbben iets! Ik heb er een paar en die laat ik hier graag zien.

Deze patronen zijn typisch negentiende eeuws. Ze waren populair tussen 1810 en 1870 en werden gemaakt op basis van kopergravures en werden door meisjeshanden ingekleurd. Ze waren bestemd voor borduurwerk dat gemaakt werd door dames van de betere burgerij. De uitgeverijen van deze patronen zaten vooral in Berlijn, Wenen en Parijs.

Het echtpaar Landwehr-Vogels heeft duizenden van deze patronen verzameld en later aan een archief geschonken. Er is dus al wel veel bekend over deze patronen. Af en toe duiken ze nog op op boekenmarkten en in winkeltjes. Want iedereen die bijvoorbeeld een huis moet opruimen van een overleden familielid en deze patronen tegenkomt, die ziet al gauw: “Hé, dit is iets bijzonders!” Ook mensen die een nalatenschap moeten opruimen en zelf helemaal niks met handwerken en met patronen hebben, zullen  vaak toch hopelijk déze patronen wel uit het oud papier houden.

Vorig jaar was ik bezig met deze borduurwerkjes. Met m’n zussen haalde ik kort geleden dat fijne borduurstramien weer te voorschijn om er nog weer wat nieuwe projecten op te starten. Daar kom ik nog op terug.

Voor dit soort borduurwerk volg ik vaak alleen de contouren van een patroon en dan wil ik zelf verder m’n eigen kleuren kiezen. Dat is vaak nog een hele uitzoekerij. En kleuren beïnvloeden elkaar ook. Als je een paar strengen wol op de hand houdt, kan het heel mooi zijn, maar als je dan één van die kleuren als hoofdkleur hebt gebruikt, dan kan het soms toch tegenvallen. Mijn advies (aan m’n zussen) was: begin gewoon, en als je al bordurende de kleurencombinatie tòch iets wilt aanpassen, dan doe je dat gewoon. Met dit soort werk is het gewoon niet altijd van te voren te voorspellen hoe het uitvalt.

Heel wat makkelijker is het om twee gelijke kleuren met elkaar te combineren. Ik doel op onderstaande foto en daar zit het volgende verhaaltje aan vast. M’n dochter kwam even op bezoek en vroeg of ik nog die oude jampotjes had. Die we ooit hadden meegenomen uit Frankrijk. We wisten het allebei nog goed: er zat kastanjejam in. Nu zijn die potjes ook wel in Nederland te koop, maar herinneringen aan kastanjejam zijn leuker dan herinneringen aan gewone kersenjam. Dus ja, ik had die potjes nog. Ze nam ze mee. En nu appte ze me een foto van haar nieuwe potje, gevuld met overnight-oats. Leuk, lekker en gezond!

Ik laat jullie nu ook graag mìjn foto zien. Een snelle foto die ik maakte voordat de potjes uit de schuur werden meegenomen. Het kussentje duurde héél wat langer om te maken (en verdient eigenlijk ook wel een betere foto).
En die ‘overnight oats’? Dat duurt precies één nacht om klaargemaakt te worden. Het is de nieuwe hippe manier om havermout klaar te maken voor het ontbijt. Op internet vind je wel duizenden recepten, dus daar voeg ik er geen meer aan toe. Wèl mijn mooie kussentje tussen de jampotjes:

Altijd weer ben ik verbaasd over toevalligheden. “Hoe kàn dat nou?” Zo komt er altijd nèt een bladblazer aan als ik ergens op een bankje in het park wil zitten. Of een razende vuilnisauto en dan laat ik me door het lawaai weer wegjagen. Of de auto naast mijn geparkeerde auto wil ook nèt wegrijden, zodat we last hebben van elkaars openklappende deuren. En dat gebeurt dan altijd nèt in die ene minuut. “Kan hij nou niet nèt iets later komen of weggaan?” denk ik dan altijd. Mijn man legt het me elke keer geduldig uit: “Er zijn nou eenmaal veel auto’s en weinig parkeerplaatsen, en dan gebeurt dat gewoon.”

Toevalligheden dus, die eigenlijk meer ‘gelijktijdigheden’ zijn. Iedereen heeft ermee te maken en heeft weer andere gelijktijdigheden waar je ‘last’ van kunt hebben. Ik weet het, het is beter om er niet al te veel over na te denken.
Maar er zijn ook toevalligheden in mijn bezig-zijn met handwerkboeken die wat positiever klinken. Ik heb dat best wel vaak. Dan heb ik nèt een boek verkocht en dan kom ik het nog een keer tegen. Helemaal niks bijzonders eigenlijk, maar ik dènk dan dat het bijzonder is. Hoe meer boeken, hoe vaker dat voorkomt. Ik zou er dus niet teveel over moeten nadenken, maar gewoon blij zijn met zoveel mooie boeken. Hoewel…. dat ene laatste boek is nou nèt (dat is het stopwoord in dit blogje) wat minder mooi. Ik haalde hem zojuist uit de auto waar ik nog wat boeken had liggen. En ik vergeleek het met een boek wat nèt besteld werd voor een Canadese liefhebster van de patronen van Eva Rosenstand. Dat exemplaar voor Canada is gelukkig compleet, maar het nieuwe exemplaar wat ik recent ergens opduikelde niet. Voor goede exemplaren wordt een flink bedrag gerekend want het zijn verzamelaars-objecten en er zijn er maar weinig van. Maar dit oude incomplete exemplaar plaats ik voor een klein bedragje in de shop.

Ik legde nog wat andere geborduurde vogeltjes op de foto bij de twee Rosenstand-boeken. Want er is iets wat absoluut géén toeval is: de orde in de natuur! Deze week hoorden we de vogels voor de eerste keer na de winter weer fluiten bij het ochtendgloren! Wat prachtig dat die vogels de orde in de natuur zo nadrukkelijk onderstrepen. Géén toeval!

In een met de hand geschreven handwerkboekje uit de jaren rond 1900, heeft een ijverige leerling van de normaalschool iets geschreven wat nu nog steeds zou moeten gelden:

“Het onderwijs in de naaldvakken geeft de leerling zelfvertrouwen. Het kweekt verschillende deugden aan, zoals werkzaamheid, inschikkelijkheid, deelneming en medegevoel.”
De lerares werd in dit boekje omschreven als: “Zij moet vriendelijk, waakzaam en geduldig zijn, en zich niet naar hare luimen ten opzichte van de leerlingen gedragen. Haar onderwijs moet opgewekt zijn en alles wat ze uitlegt moet duidelijk, aanschouwelijk, geleidelijk en ordelijk zijn.”

Ik had zo’n lerares als tante! Ze had alle handwerkakten, maar leed eronder dat haar vak vanaf de zeventiger jaren niet meer in tel was. Telkens als ik zo’n citaat tegenkom zoals bovenstaand, dan denk ik aan haar. Wat zou ze genoten hebben van de herleving van aandacht voor handwerk. Maar ze zou ook vast wel eens gedacht hebben: “Maar dat kun je toch beter zò doen….” En dan zou ze het met haar vriendelijkheid gráág willen voordoen.
Ik ben het helemaal eens met dit citaat: handwerkleraressen moeten vriendelijk en geduldig zijn.
Maar leerlingen moeten bereid zijn om zich te laten gezeggen, en al doende te groeien in zelfvertrouwen en inschikkelijkheid. Dàn kunnen er weer mooie dingen bereikt worden in Nederland met haar rijke handwerktradities!

Zonsopgang in Gelderland in februari. Fijne dag gewenst!

(deze foto is gemaakt door mijn fotograferende man, die hier in het weekend speciaal vroeg voor opstond en een eindje naar het buitengebied reed.)

In Leeuwarden is gedurende een heel jaar een tentoonstelling over lessen in nuttige en fraaie handwerken. Een folder die deze tentoonstelling aankondigt kreeg ik op de handwerkbeurs. Ik zag dat het tentoonstellingsjaar al bijna voorbij is: nog tot 31 maart kunnen we er terecht!

Op de achterkant van de folder is de informatie te lezen die zo handig is om te weten om een beetje een beeld te krijgen van het handwerk van vorige eeuwen. In de 17e en 18e eeuw was het maken van kant een bron van inkomsten voor veel vrouwen, en meisjes werden hierin ook onderwezen. Vanaf 1875 tot 1970 was handwerken voor meisjes een verplicht vak op de lagere school en op de tentoonstelling laten ze veel handwerken zien die in die tijd gemaakt zijn.
Ook geeft de tentoonstelling aandacht aan de akte K (nuttige handwerken) en akte U (vrouwelijke handwerken). Deze aktes kwamen pas later in het verplichte handwerk op de lagere scholen, maar daarvóór waren er ook al opleidingen voor het handwerkonderwijs.
Ik denk dat ik hier graag nog heen wil gaan. Verdere informatie is te vinden op de website van Museum pakhuis koophandel.
Op die website is ook te zien dat er ook nog vaste exposities zijn in dit grote museum zoals een collectie oldtimers en een collectie kant- en klosmateriaal.

Voor de foto heb ik de rechtse foto van de folder nagebootst: oude breilapjes en sokken waarop de steken geoefend moesten worden. En uiteraard wil ik later nog eens terugkomen op dit bijzondere en oude breiwerk. Ik heb nog veel meer om te laten zien.

Romantisch haken, Nieuw haken, Fijn haken, Kreatief haken, Filet haken en Hip haken: het is wel duidelijk dat we met haken alle kanten uitkunnen! Die oude boekjes zijn leuk en inspirerend en nostalgisch. En ze worden nu ook weer volop gebruikt. Ik verkoop ze en voeg telkens ook weer wat nieuwe toe. Zoals het oude boekje: “Nu ook haken no. 4” uit lang vervlogen tijden!

Midden in de winter kun je soms al bakjes ‘voorgetrokken’ narcissen kopen en als die onverkocht blijven wil de winkel er vanaf. Op oudejaarsdag kwam ik in zo’n winkel en kocht voor een habbekrats een paar van die bloeiende bakjes. De gele bloemen waren al helemaal uit de knop en ze zouden het nieuwe jaar tòch niet halen, was kennelijk de gedachte van de verkoopster. Maar dat deden ze wel, want ik liet ze na aankoop buitenstaan. Op het tuintafeltje had ik er de hele januarimaand plezier van. Er gingen een paar sneeuwbuien overheen en het vroor af en toe maar dat maakte allemaal niet uit: de narcissen bleven dapper bloeien. Tot half februari hielden ze dat vol en nu begint langzamerhand de ‘gewone’ natuur het over te nemen. Dat is op zich óók al vroeg, maar niet zo vroeg als die voorgetrokken bakjes uit de winkels. Ik geef graag de tip door om die kant en klare bakjes na aankoop buiten voor het raam te laten staan; dan heb je er ongeveer zes keer zo lang plezier van.

Maar nòg langer plezier heb je van geborduurde voorjaarsbloemen!

Oude DMC-boekjes zijn geliefd voor verzamelaars maar ook nog gewoon heel goed bruikbaar voor nieuwe borduursters. Ik heb deze oude boekjes altijd prachtig gevonden en heb ze ook vaak gebruikt. Nu kan ik er zeven in m’n shop zetten en ik zat erover na te denken hoe ik het beste kon laten zien hoe mooi ze zijn, voor mensen die ze nog niet kennen. Aan de ene kant wil ik niet zomaar zonder toestemming patronen laten zien uit boeken (hoe oud ze ook zijn), en aan de andere kant wil ik juist wèl graag laten zien wat erin staat. Nu ben ik tot deze weergave gekomen: een soort compromis. Van elk boekje wat ik te koop heb, heb ik drie pagina’s weergegeven. Die vind je ook in m’n shop (bij ‘galerij’).
Bij de foto’s op de volgende rij heb ik ook een afbeelding overgenomen uit het boekje die géén patroon is. Dit om aan te geven dat dit bijzondere boekje ook veel achtergrond-informatie geeft over de ontwikkeling van de borduurkunst in de 18e en 19e eeuw. Een waardevol (en zeldzaam) boekje uit de DMC-bibliotheek (uitg.1978) met informatie die nu weer actueel is.

Afgelopen zaterdag ging ik nog een keer naar de Handwerkbeurs in Zwolle en ik geef nog een paar impressies weer.
De eerste foto nam ik op de parkeerplaats bij de IJsselhallen, waar traditiegetrouw deze beurs elk jaar in februari wordt gehouden. “Kan maar beter gelijk een foto nemen” dacht ik, en dat was ook zo. Eenmaal binnen was er zòveel te zien en te praten en ik had gewoon zin om m’n toestel in m’n tas te laten. Over deze tas heb ik al vaker geschreven. Het is een fijne tas die ik graag meeneem naar manifestaties waar veel handwerksters komen. Maar ik was bepaald niet de enige die met een handgemaakte tas rondliep! Veel mooie modellen en kreatieve kunstuitingen heb ik daar gezien!

De eerste stand die je op de beurs tegenkomt is van Veltrop Shop; altijd op datzelfde hoekje. Zij verkopen daglichtlampen en hebben een duidelijk en overzichtelijke webshop zodat je die lampen ook na de beurs nog kunt bestellen. Een paar jaar geleden kocht mijn zus zo’n daglichtlamp bij hun op deze stand op de beurs en ze vertelde nu tegen de verkopers dat ze hem tot volle tevredenheid gebruikt. “Zou niet meer zonder willen” hoorde ik haar zeggen. Zelf gebruik ik daglichtlampen voor de foto’s die ik binnen maak.

Bij de stand van het Borduurblad kreeg iedereen weer een gratis magazine mee. Daar zijn ze altijd heel scheutig in. Ik vind dit tijdschrift mooi vanwege hun duidelijke patronen. Bij al hun patronen worden kleurnummers gegeven van hun eigen borduurgaren. Een strengetje borduurgaren is bij hun veel goedkoper dan de oude bekende merken. Wel is er een verschil: hun garen is van polyester en niet van katoen. Voor wie dat niet uitmaakt kan bij hun dus heel goedkoop terecht om borduurgaren te kopen.

Tegen de grote stand van Elly Prins Machine Quilting hing een prachtige grote quilt waarop het meisje met de parel in diverse technieken was afgebeeld. Een mooiere foto om de diversiteit op deze handwerkbeurs weer te geven kan ik niet bedenken. Deze quilt werd door heel veel vrouwen gefotografeerd.  De quilt zal wel gemaakt zijn om te laten zien wat er allemaal mogelijk is op het gebied van textiel en met gebruikmaking van diverse technieken.

En dat waren dan nog een paar impressies van deze veelzijdige beurs. Er waren meer dan 160 stands dus er was enorm veel te zien. Maar dat kan ik natuurlijk niet allemaal weergeven. In ieder geval vond ik het erg leuk om te zien – terwijl ik zelf met mijn tapisserietas rondliep – hoe een ander schilderij op indrukwekkende wijze was omgezet in zo’n textielbelevenis!

Als ik boeken verstuur, is het het makkelijkst om bij het postkantoor (waar ik gelukkig vlakbij woon) de brief te laten wegen en de porto te betalen. Dan plakt het postkantoor er zo’n onpersoonlijke stikker op. Dat ga ik nu een tijdje anders doen. Ik kocht een hele serie prachtige Van Gogh-zegels en die wil ik nu de komende tijd gebruiken voor mijn brieven. Zolang de voorraad strekt en niet voor pakjes. Maar wel veel leuker, die mooie zegels!

Wat ik ook leuk vond, is dat ik vaak zoveel opmerkingen krijg over mijn tapisserie-tas. Ik liet hem in het blogje hierboven ook weer zien. Geroutineerde handwerksters zien vaak in één oogopslag dat het ribfluweel er zo mooi bij past en daar zeggen ze dan wat over. Dat vind ik altijd leuk om te horen. En nu ook nog wat meer informatie over deze combinatie. Het is gewoon een herinnering van mezelf, misschien niet interessant voor anderen, maar wel illustratief voor hoe ook een bepaald stofje nog zo’n krachtige drager van herinneringen kan zijn. Ik woonde voor mijn eerste baan in Den Haag en kon mijn  eigen woonplekje inrichten. Het was in de tachtiger jaren, toen het grofvuil nog lekker langs de straat mocht staan. Op een keer stond er zo’n heerlijke rieten schommelstoel langs de weg, vlak bij mijn gehuurde appartementje. Ik dacht niet lang na, en droeg die schommelstoel alle trappen op naar boven. En zolang ik daar woonde, genoot ik van die gemakkelijke stoel, waarin de vorige eigenaar een groot kussen van ribluweel nog had laten liggen.

Maar toen moest ik na een tijdje weer verhuizen en de stoel paste niet meer in het gehuurde busje. Wat jammer! We probeerden het op allerlei manieren maar het ging echt niet. Dus moest de stoel weer teruggegeven worden ‘aan de straat’. Alleen het kussen van ribluweel nam ik mee….

Dus hoe oud is dit stofje wel niet? Dertig jaar geleden meegenomen en tòen was dat kussen misschien ook al tientallen jaren oud. De boodschap: goed fluweel is onverslijtbaar! Na vijftig jaar kun je er nòg wel een tas van maken.

Deze tas fotografeerde ik al eerder, en je kunt het blogje daarover hier nog nalezen. Wat frappant: bij het Van Gogh museum….

Handwerk en aardewerk gaan heel goed samen! Meibloemen in februari zul je niet vaak tegenkomen, maar ik maak het me met deze foto makkelijk: de foto is nog van vorig jaar.

Ik had gister een date! Een hele echte internetdate met een mevrouw die ik nog nooit had gezien. We vonden het allebei spannend en hadden ons erop verheugd. Plaats van ontmoeting: de Handwerkbeurs in Zwolle. Bijna een uur lang namen we de tijd om met elkaar te praten, aan een tafeltje in het drukke restaurant. Zij kende mij van mijn blog, en ik kende haar alleen van een paar mailtjes. En dan nu een afspraakje. Zij is twintig jaar ouder dan ik, en ik bewonderde haar om haar kracht om naar zo’n drukke beurs te gaan. Ze vertelde dat ze met een georganiseerde bus was gekomen, helemaal uit het puntje van Zuid-Holland. Op de terugweg gingen ze met z’n allen nog ergens onderweg dineren. Wat leuk dat zulke busreizen worden georganiseerd! Een soort schoolreisje voor oudere meisjes en als ik later groot ben dan ga ik ook mee; lijkt me praktisch en gezellig!

Zo lang praten terwijl er op de beurs ook zoveel te zien is? Dan moet het wel erg goed klikken. Dat deed het ook. Eerst over handwerk, maar daarna dwaalden we af. Ze vertelde dat ze ook geïnteresseerd is in aardewerk. “Ik ook!”zei ik. Mijn man verzamelt Nederlands aardewerk en samen ontdekten we dat handwerk en aardewerk heel goed samen gaan. Vandaag daarom deze foto. Een quiltje van mij wat ik vijf jaar geleden maakte. Het patroon heet Courthouse steps. En een sierbord van Gouds plateel met het motief ‘Corona’.

Handwerk en aardewerk gaan dus goed samen. Courthouse steps en Corona op deze foto.
En een internet-date tussen een vijtiger en een zeventiger gaat ook heel goed. Samen hadden we plezier voor twee!
En dàt nog wel op valentijnsdag….!

De handwerkwereld is volop in beweging! Kijk, zie je die mensen tevoorschijn komen uit hun houten huizen? Ze willen elkaar ontmoeten! De afgelopen dagen deden veel handwerkliefhebbers dat in Zwolle en er zijn ook tal van andere plaatsen waar handwerksters elkaar ontmoeten. De handwerkwereld is ook vernieuwend bezig. Oude technieken worden weer opnieuw aangeboden. Winkels, winkeltjes en bedrijfjes spelen daar op in en bieden tal van nieuwe ideeën aan en een beurs is een uitstekende plek om die nieuwe materialen en ideeën te bewonderen.

Ik ging vandaag nog een keer naar de Handwerkbeurs in Zwolle en ik had m’n tijd ook wel nodig. Ik had diverse afgesproken ontmoetingen en dat was erg leuk. Méér dan hiervoor heb ik nu een beetje een beeld van het publiek waarvoor ik schrijf. Ik deelde hier en daar nog wat visitekaartjes uit (welkom als dit het eerste blogje is wat je van mij leest). En ik maakte overal praatjes want er was weer genoeg om over te praten. Ik zag de prachtige mangeldoeken van Berthi, bewonderde de stands van Simone en van Claire, want zij zijn bij uitstek het afgelopen jaar vernieuwend bezig geweest. Zo leuk om te zien hoe een nieuwe generatie opnieuw wordt aangesproken door eigentijdse toepassingen van het aloude handwerk. Maar door hen te noemen doe ik geen recht aan de vele andere stands die op hun eigen wijze óók een prachtige presentatie gaven van hun produkten.

Ik wil zelf ook graag een beetje vernieuwend bezig zijn. Daarom legde ik wat Märklin-poppetjes op het borduurwerk van de Zaanse huizen. Ze hebben precies dezelfde grootte als de geborduurde mensjes!

En ook wil ik een beetje vernieuwd zijn door op bescheiden schaal wat tweedehands boeken en handwerkjes te koop aan te bieden. De komende weken hoop ik me weer bezig te houden met het vullen van m’n shop. Er ligt hier nog wel het één en ander klaar. Maar nu is eerst mijn eigen Valentijn weer aan de beurt. Ik ben pas net thuis, dus eerst maar eens koken. Ik had – tegen mijn gewoonte in – vanmorgen nog niet geblogd en wilde nu toch graag even wat van me laten horen. Als afsluiting een foto van een gehaakt kleedje en daarmee is het kringetje weer rond. Want: we houden met elkaar van handwerk, maar we houden ook van mensen! En al die mensen waren en zijn volop in beweging!

Morgen is het Valentijnsdag en in winkels zien we een overdaad aan goederen die ons daaraan herinneren. Ik laat mijn zelfgeborduurde tekst met boodschap zien die ik dertig jaar geleden maakte. Later naaide ik mijn borduurwerkjes op de fotoboeken die ik maakte over ons gezinsleven, en ook dit borduurwerk kreeg zo’n plekje. De tekst was toen al en is nu nog steeds ijzersterk: “If you love somebody, let them know.” Toen ik dat patroontje ergens vond aarzelde ik niet: dat wou ik borduren! De spreuk sprak mij aan: Laat het een ander weten als je hem of haar waardeert! Dat was toen nog niet zo gebruikelijk, maar nu leven we in een heel andere tijd. Op t.v. wordt ons bijvoorbeeld voorgehouden dat we elkaar uitbundig moeten omhelzen en overladen met kadootjes.  En wat Valentijn betreft: de keus in kaarten en andere ik-hou-van-jou-boodschappen is nog nooit zo groot geweest! In onze tijd kunnen we er zéker niet omheen: If you love somebody: let them know!

Valentijn is een mooie gelegenheid voor het uiten van al onze genegenheid.

Op de grauwste en somberste dag van het jaar kregen de buren zonneschermen op het dak. Daar zullen ze nu in februari nog geen plezier van hebben, en voor mij was de herrie bij het installeren aanleiding om de auto te pakken en naar Zwolle te rijden. Weliswaar stond daar de radio ook hard aan (zie volgende blog), maar het was een goede plek om te zijn. Vandaag was de eerste dag van de vier-daagse Handwerkbeurs. 160 exposanten lieten zien wat er allemaal te koop is op handwerkgebied en waren bereid om veel uitleg te geven. De sfeer tijdens zo’n beurs is gemoedelijk, warm, hartelijk en enthousiast. Er is van alles te zien op het gebied van Borduren, Naaien, Breien, Haken, Hardanger, Vilt, Kralen, Spinnen en Weven, Kantklossen en Quilten. En dan zal ik ook nog wel wat vergeten zijn. Zelf lukte het me niet om in één keer alles te bekijken, dus ga ik later nog een keer. Nu alvast een verslag-blogje en wie weet stimuleert dit anderen om ook te gaan.

Wat sprong er voor mij uit? Een paar websites wil ik graag doorgeven:

Tambani, African Quilts & Embroidery. Dit is de naam van een klein bedrijfje wat handwerk importeert uit Zuid Afrika. De vrouwen die dit maken kunnen door hun borduurwerk hun gezinnen onderhouden. Het zijn arme vrouwen die anders geen middelen van bestaan hebben.
De stand waar dit borduurwerk in Zwolle te koop wordt aangeboden staat op een goede plek, aan een middenpad, en die verdienen ze mijns inziens van harte. Ze hebben leuke ideeën over hoe je de kleine en bijzondere borduurwerken kunt verwerken in een quiltje of op een tas. Dit project spreekt mij zeer aan en ik wil het graag aanbevelen.

Borduurgaren van Peddles. Ik kreeg bij deze stand een conversietabel die het equivalent weergeeft van bijna 500 kleuren borduurgaren. Er zijn al wel meer merken die de bekende DMC-strengen beconcurreren en dit is er dus ook één van. Topkwaliteit voor de laagste prijs zeggen ze. Zelf borduur ik gewoon met alles wat los en vast zit en geef ik niet zoveel om merken.

Bij de stand van Ehrman Tapisserie kreeg ik een heel mooi vormgegeven catalogus waar prachtige foto’s van tapisserie-kussens in staan. Dit bedrijf levert borduurpaketten van topontwerpers en het is de moeite waard om eens te kijken wat ze allemaal hebben.

De hoofdredactrice van Handwerk zonder Grenzen heb ik verrast door te bekennen dat ik nog geen abonnee was op hun mooie tijdschrift. Ondanks mijn fascinatie voor buitenlands handwerk en mijn waardering voor dit bijzondere tijdschrift, had ik zelf dus nog geen abonnement. Dat heb ik nu maar eens goedgemaakt. En dat geeft me natuurlijk nu ook recht van spreken: als anderen m’n voorbeeld willen volgen? Want een tijdschrift heeft natuurlijk ook abonnees nodig om het vol te kunnen houden…. Al vele jaren is dit een heel fraai tijdschrift!
Bij deze stand kocht ik ook een paar beursaanbiedingen: zeer mooi afgedrukte foto’s van kant-kunst van Yvonne Scheele-Kerkhof.

En welke foto doe ik nu bij dit blogje? Ik had het makkelijk vandaag: ik had m’n batterij niet in m’n fototoestel gestopt dus ik kon geen foto’s nemen. M’n batterij  was thuis nog aan het opladen. De buren kunnen straks hun dak opladen met zonneschijn. En ik ben weer opgeladen met handwerk-ideeën. En duizenden anderen gaan dat de komende dagen ook nog doen in Zwolle. Heel veel vrouwen beleven nu zoveel handwerkplezier! Ik had dat ook al eerder, namelijk toen ik lang geleden dit tapisserie-kussen maakte. Het was toen zo ongeveer het mooiste patroon wat ik kon vinden, maar wat zijn er nu in onze tijd ongelooflijk veel nieuwe mogelijkheden! Dus als je nog naar de beurs gaat: zoek vooral die stand met Ehrman Tapisserie op!

Ik ben net terug van de Handwerkbeurs in Zwolle, en het was mooi. Er zal vast wel genoeg positiefs over geschreven worden, maar nu ook een keer wat negatiefs.

Ik begin maar even met een invalshoek vanaf een ànder handwerk-event. Dat was de ledendag van Merkwaardig, twee weken geleden, en in mijn verslag daarover sprak ik lovend over al die aardige handwerkende vrouwen. “Waren er ook mannen?” vroeg iemand in de reacties. Mijn antwoord: “Ik heb er twee gezien: één die de kroketten uitdeelde en één die een filmpje maakte. Hij heeft mij ook nog geïnterviewd.” Dat wilde ik hier nog wel eens vertellen. In mijn ‘Show and Tell” op die ledendag had ik het community-aspect benoemd en daar mocht ik in een klein interview voor een promotie-filmpje nog wat meer over vertellen. Leuk was dat.

Dus voor wie mij al langer volgt: ik ben duidelijk van het community-aspect. Daar is de handwerkwereld uitstekend geschikt voor!
Maar zo’n commerciële beurs is natuurlijk ook fijn. En daar ga ik ook graag naar toe. Vanmorgen was de eerste dag en ik had bedacht: ik wacht niet tot zaterdag om er naartoe te gaan; ik wil wel even weg en ik ga gewoon. Dus reed ik van A naar Z. Wat visitekaartjes meegenomen want ik wil ook wel graag wat groeien met mijn blog. Ik heb nog dozen vol met handwerk en die moeten allemaal nog in m’n shop. Maar het me leuk om daar eerst nog wat meer publiek voor te hebben. Ik dus naar Zwolle, met die visitekaartjes. En die legde ik op de tafel waar alle andere folders ook lagen. Maar later hoorde ik dat dat niet mocht. Daar moest ik eerst 150 euro voor betalen. Ja hallo!

Volgende minpunt. Ik maak graag praatjes en die contacten zijn ook juist zo leuk. Op zo’n beurs heb je zò contact met iemand die naast je staat of met een standhouder. Er is genoeg om over te praten. Natuurlijk geven al die praatjes ook volop geroezemoes. Maar kennelijk vindt de organisatie dat nog niet genoeg, want boven alles uit schettert de herrie ook nog eens uit de luidsprekers. Ze hebben daar gewoon de radio knalhard aan. Dat geeft een onaangename beurs-herrie waardoor je na een paar uur heel moe wordt.

Dat wist ik ook wel van andere keren en daarom had ik vanmorgen bedacht dat ik dan dit jaar gewoon twee keer zou gaan. Vandaag, omdat dat ineens goed uitkwam. En zaterdag, omdat ik dat al had afgesproken. Dan kan ik mijn energie over meerdere dagen verdelen. Maar je kan géén ticket kopen dat twee dagen geldig is. Terwijl dat bij andere handwerkevents wel kan. Dus moet ik gewoon twee keer toegang betalen.

Korting krijgen via het gratis beursmagazine ging ook al niet, want dat was weken van te voren al op. Je kon het niet meer aanvragen. Dus betaalde ik vanmorgen de volle mep, maar vond het niet leuk om te horen dat ik dan óók nog eens 150 euro zou moeten betalen om op een hoekje van de tafel wat kaartjes te mogen neerleggen. In combinatie met die schetterende radio krijg ik dan zo’n vervelend beurs-commercie-gevoel.

OK, dan de pluspunten. Die zijn er ook overvloedig! Ik heb hele leuke ontmoetingen gehad met standhouders, ik heb mooie handwerken gezien, ik heb genoten van de veelzijdigheid van de handwerkwereld en ik vond het allemaal best ok. Dus ga ik zaterdag nog een keer van A naar Z. Zwolle dus: daar wordt nog drie dagen lang een handwerkbeurs gehouden. Maar die gratis link van mij naar die commerciële beurs: daar kunnen ze naar fluiten! Maar dat hoor je toch niet boven die gekke radio uit.

Kant is fascinerend. Er hangt hier al een tijdje een folder aan het prikbord met de aankondiging van de Amsterdamse tentoonstelling “Hollanders van de Gouden Eeuw“. Daarop een heerschap met overdadig kant om de halzen en over de schouders. Het is een langlopende tentoonstelling, bestemd ook voor een internationaal publiek. Wie van kant op schilderijen houdt is dit nog wel een aanrader.

Boeken over kant zijn ook fascinerend. Hoe meer ik m’n boeken doorblader, hoe mooier ik het vind. Wat een verfijning en wat een precisie! Ik ben ervan onder de indruk. Ik wil graag mijn boeken over kant eens laten zien. De meesten daarvan zijn boeken die weer opnieuw gebruikt worden omdat het maken van kant als hobby weer in de belangstelling staat. Mijn eerste bestelling uit het buitenland betrof een aantal van deze boeken die een Italiaanse graag wilde kopen. Ik herinner me nog hoe we allebei moesten uitzoeken hoe dat allemaal werkte met paypal en zo. Maar het lukte en ik vond het leuk om te merken dat een paar oude kantklosboeken uit Nederland verzonden werden naar het land waar de kant vermoedelijk is ontstaan: Italië. De boeken vind je in m’n shop via de zoekfunctie.

Eén boek trek ik echter weer terug uit mijn winkeltje. Dat is het boek “Kantsoorten Herkennen”. Iemand mailde mij en vroeg of het nog beschikbaar was. Ik mailde terug dat dat zo was, en daarna hoorde ik niks meer. Dat is ook niet zo erg en het gebeurt wel vaker. In dit geval vind ik het juist fijn: ik heb het zelf nodig! Ik heb een partijtje kant kunnen kopen en dat ga ik allemaal nog uitzoeken. Als iemand dit leest en geïnteresseerd is in deze bijzondere partij kant, dan zeg ik: welkom om contact met me op te nemen.

De wereld van kant is fascinerend. En voor wie dat ook vindt: onderstaande boeken staan al wat langer in m’n shop. En ik voeg nog een nieuw boek toe, wat niet meer op de foto paste. Ik ben bezig met m’n shop opnieuw in te richten en dan wil ik de artikelen wat meer bij elkaar gegroepeerd. Deze foto is daarvoor eigenlijk ook een soort aankondiging.

Dit is één van mijn mooiste quilt-foto’s. Quilt en foto zijn al gemaakt in 2003. Ik nam deze lappendeken mee naar Zuid Frankrijk om op vakantie verder te werken aan de rand. En toen zag ik dit plekje en wilde ik m’n quilt daar graag fotograferen. Ik wist toen nog niet dat ik later nog veel meer foto’s zou willen gaan maken. Voor mij is deze foto het beginpunt geweest van mijn liefde om handwerk in de natuur te fotograferen, op plekjes waar de werkstukken goed uitkomen.

Ik was in die tijd geïnspireerd door een boek over Strokenquilts. Het was het boek van Anky Vytopil. Keer op keer haalde ik het uit de bibliotheek en bestudeerde ik de voorbeelden. Het sprak mij aan om van resten van je eigen stof een lappendeken te maken. In dit boek werd een techniek beschreven waarbij je naait op grote vierkanten voor de ondergrond en dan later die vierkanten aan elkaar zet. Door telkens een strookje achtergrondstof mee te naaien in de naden, kreeg je een mooie platte afwerking. Die techniek kende ik toen nog niet maar ik merkte dat het heel goed werkte. Hierdoor kun je ervoor kiezen om het werkstuk heel dun te houden: alleen de top en de achtergrondstof waarop je hebt genaaid. Je hebt dan geen vulling maar een mooie dunne lappendeken.

En nu kan ik dit boek dan in m’n shop zetten, want ik heb een verkoop-exemplaar gevonden. Ik hoef het niet zelf te houden want ik ken het zowat uit m’n hoofd. Voor wie ook wat aanwijzingen en voorbeelden wil voor het maken van een stroken-werkstuk is dit klassieke boek nog steeds bruikbaar.

Bewaren

Al eerder liet ik op mijn blog twee keer vijf oude merklappen zien, die ik ook mee had genomen naar de ledenvergadering van Merkwaardig. Het is m’n bedoeling om deze merklappen in een later stadium ook te koop aan te bieden, maar voor dit moment dienen ze even als ondergrond voor een foto van een erg leuk boekje. Dit boekje is in het begin van de zestiger jaren in hoge oplages en in meerdere drukken verschenen. Aanleiding was een tentoonstelling die werd georganiseerd door de Provinciale Afdeling Groningen van de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen. Zij hadden een prachtige tentoonstelling, deden veel research in hun eigen provincie en kregen ook medewerking van het Museum van Oudheden om veel patronen zelf na te tekenen. Het resultaat is een leuk boekje wat mijns inziens nog wel een herdruk zou kunnen gebruiken. Want in onze tijd staan al die mooie motieven en klassieke kruissteekontwerpen weer volop in de belangstelling. Het kleine boekje heb ik in m’n shop geplaatst en ik wou dat ik er meer van had.

Vorig jaar blogde ik over een schilderijtje wat ik kocht op een bijzondere plek, namelijk de plek waar mijn geliefde en ik elkaar voor het eerst ontmoetten. Ik noemde het kleurrijke geval ‘een wirwar van wegen‘ En ik liet daarna nog eens een foto zien van dit borduurwerk, dat was op mijn trouwdag. Dat heb ik soms met bepaalde borduurwerken: die eigen ik mij helemaal toe omdat ik er allerlei associaties bij heb. Dit schilderijtje wou ik dan ook maar niet verkopen, maar een ànder en soortgelijk borduurwerk plaats ik vandaag wel in mijn shop. Ook zo’n geometrisch figuur. Ik zou denken dat het misschien wel geschikt is om uit het lijstje te halen en het ergens anders op te naaien.

Sommige borduurwerkjes zijn ook juist specifiek bedoeld om heel persoonlijk te worden. Dat is bijvoorbeeld ook zo met de ontwerpen van Stephanie Gevers. Ik kreeg drie van deze mooie patronen van een bloglezeres en ik mocht ze in mijn shop plaatsen. Het maken van zo’n geometrisch borduurwerk met vrolijke kleuren en sterke lijnen en rondingen is bij uitstek bedoeld om je te ontspannen. Elke keer is er de vreugde om nog één vakje op te vullen en dat werkt aan de ene kant bewustzijns-vernauwend en daardoor tegelijk bewustzijns-verruimend. Het zijn mooie ontwerpen.

In ons land is het nu ook steeds gebruikelijker geworden om losse borduurpatronen apart te drukken en uit te geven. In het buitenland deden ze dat al veel langer. Ik heb een paar oude Amerikaanse borduurpatronen gevonden en in m’n shop geplaatst, en ook een nieuwe Belgische en drie Nederlandse.

De foto’s in deze oude tijdschriften uit de negentiger jaren zijn aantrekkelijk en dagen uit tot zelf iets maken. Ik heb zelf een aardige hoeveelheid patronenboeken maar  vond het toch leuk om deze tijdschriften door te bladeren. De kunst is altijd om een patroon ‘te vertalen’ in een gebruiksvoorwerp en daar was dit tijdschrift goed in.

De serie bestond uit 52 delen die tweewekelijks werden gepubliceerd en waar je op gebonneerd kon zijn.
Het mooie van deze tijdschriften vind ik ook de duidelijke telpatronen, die prikkelen om gelijk aan de slag te gaan. Ik heb zes oude nummers in m’n shop geplaatst.

Donderdag 12 februari begint de vierdaagse Handwerkbeurs. Al meer dan tien jaar wordt deze grote beurs in Zwolle gehouden. Vorig jaar hadden ze voor het eerst een extra beurshal beschikbaar vanwege de toegenomen groei in aanbod en bezoekers.

Hier kun je een leuk promotie-filmpje bekijken; leuk om alvast in de stemming te komen. Het is hetzelfde youtube-filmpje wat je ook op de webpagina van de beurs kunt aanklikken, rechtsboven. Voor wie nog nooit op deze beurs geweest is, geeft dit een goed beeld van hoe het daar is.
Het beursmagazine is al een tijdje niet meer per post aan te vragen.
Verdere informatie over kortingsbonnen vind je op de webpagina van de beurs.

Zelf ga ik op zaterdag en ben nu al afspraken aan het maken voor diverse ontmoetingen. Zo leuk, want daaruit blijkt ook al weer dat ‘Handwerken’ steeds meer een community-gebeuren is geworden. Voor wie mij wil herkennen: ik draag een gele gehaakte bloem als corsage en ik doe m’n Margrieten-horloge weer om.

Vorig jaar blogde ik ook over de Handwerkbeurs. Ik schreef toen dat niet alleen de beurs zelf ‘hip’ is, maar dat je er ook op een hippe manier kunt komen. Vóór het station staan namelijk fietstaxi’s die je kunnen vervoeren. De IJsselhallen liggen net iets buiten de zonegrens van die fietstaxi, dus je moet wel even naar de juiste prijs vragen. Wel heel leuk om je zo te laten vervoeren!

De foto’s in deze collage maakte ik vorig jaar. Ik laat geen foto’s zien van handwerk wat al gemaakt is door anderen, want voor al die ideeën moet je nou juist op de beurs zelf zijn! Wie weet tot ziens!

Henriette Beukers heeft al meer dan vijftig jaar over handgemaakt textiel geschreven. Samen met haar man Henk Beukers vormde zij de hoofdredactie van Ariadne, de Ariadne Handwerbibliotheek en Het Komplete Handwerken. In 1978 startten zij het tijdschrift Handwerken zonder Grenzen. Deze bijzondere vrouw maakte vele reizen en verzamelde veel handgemaakt textiel uit allerlei landen en tijden. Ze is geliefd onder handwerksters vanwege haar grote kennis en haar persoonlijke manier om die door te geven. Ik had de gelegenheid om haar te ontmoeten in het Hurns kerkje in het rivierengebied tussen Maas en Waal. Deze foto mag ik met haar toestemming publiceren. Achter haar is hetzelfde wandkleed uit Peru te zien, wat ook op de voorkant van haar boek is afgebeeld.

Voor de gelegenheid van haar boekpresentatie, haar magnum opus, waren vele handwerken uit haar persoonlijke collectie tentoongesteld. Het kleine karakteristieke kerkje bood een prachtig decor voor deze handwerken.
Er was veel belangstelling voor deze tentoonstelling, zoals hier ook valt te lezen (link naar artikel in Brabants dagblad).

Aan de wanden van het kerkje waren rondom pagina’s uit het nieuwe boek bevestigd. Dat was heel mooi gedaan. Zo kreeg je in één oogopslag een beeld van het boek tegelijk met de originele handwerken uit de collectie, die in het boek beschreven worden. Ik liep een tijdje verrukt rond te kijken en voelde me gelukkig. Dit is zò mooi! Dit raakt m’n hart.

Een koningsmantel uit Nigeria en een jurk uit Saraqib hangen op prominente plekken. Deze bijzondere kledingstukken worden in het boek boeiend beschreven en ook dàn zijn ze mooi om te zien. Maar nog mooier was het om ze in het echt te bewonderen. De grote verdienste van Henriette Beukers is dat zij al decennialang aandacht heeft gevraagd voor handgemaakt textiel uit andere landen. Zij was een voorloper in het wijzen op de schoonheid van wat er in andere culturen werd gemaakt èn dat dichtbij haar leespubliek te brengen. Deze tentoonstelling was voor mij daarin ook een top-voorbeeld van dat talent. De prachtige kledingstukken en handwerken en het schitterende textiel waren héél dichtbij het publiek gebracht. Het was haast intiem, om dit van zo dichtbij te mogen aanschouwen, in dat mooie oude kerkje.

Het nieuwe boek van Henriëtte Beukers heet “Rondom Textiel”. Haar sterke punt is: zij brengt textiel uit andere landen en culturen dichtbij. Ik hou ervan om verslag te doen van evenementen op handwerkgebied en heb daarbij ook als invalshoek: “Textiel in Context”. In bovenstaand blogje schreef ik dat de tentoonstelling van verzameld textiel uit de collectie van Beukers plaatsvond in het “Hurns kerkje“, dat is het kerkje van Hurwenen. Maar waar ligt dat dan?

Dit kerkje ligt in de Bommelerwaard. Dat is het rivierengebied tussen Maas en Waal, met het kanaal van Sint Andries als oostgrens. Het was bijzonder om de tentoonstelling te zien, maar het was óók bijzonder om eens door dit gebied te rijden. Meermalen stopten we even voor een foto en we maakten nog een wandeling.

Nederland heeft prachtige plekjes! Oude historische kerken horen bij ons nationale landschap. Rivieren doorsnijden het land en maakten het nodig om prachtige bruggen te bouwen. Natuurgebieden geven ruimte voor beleving van rust en weidsheid. Nederland is mooi!

Ook mooi is het om te merken dat een bijzondere tentoonstelling op een afgelegen plek geen verhindering was voor mensen om er naar toe te gaan. We maakten nog een praatje bij de uitgang, en hoorden dat de tentoonstelling druk bezocht was. Uit het hele land hadden mensen het ervoor over om een tijdje in de auto te zitten. Ik denk nu: een tentoonstelling op een ‘afgelegen plek’ is eerder een voordeel dan een nadeel. Want de rit door een onbekend gebied is óók al bijzonder. Voor mij was het de eerste keer dat ik in dit gebied was en ik ben zeker van plan om er nog eens terug te komen en verder te genieten van de bijzondere schoonheid van dit rivierenlandschap.

Op de expositie ter gelegenheid van de boekpresentatie van het prachtige boek “Rondom Textiel”, kocht ik een exemplaar en dit werd door de auteur Henriette Beukers gesigneerd. Ik ben er heel blij mee. Graag wil ik andere geïnteresseerden wijzen op de mogelijkheid om dit boek óók gesigneerd aan te schaffen. Want aan het eind van deze week is zij aanwezig op de Handwerkbeurs in Zwolle. Een andere mogelijkheid is om het te bestellen, via haar eigen website rondomtextiel.nl
Een paar extra folders nam ik mee voor mensen in mijn omgeving.

Dit boek verdient mijns inziens een hartelijke ontvangst! Zelf vind ik in dit boek heel veel herkenning omdat ik al van jongsafaan geïnteresseerd ben geweest in handwerk uit andere landen. Henriette Beukers is altijd mijn grote voorbeeld geweest in hoe zij niet alleen handwerk verzamelde, maar ook àltijd nieuwsgierig was naar de maaksters en hun werkwijzen. Ze keek over landsgrenzen heen en daarmee droeg ze ook bij aan begrip èn waardering voor andere culturen.

Het is niet mijn bedoeling om op mijn blog allerlei foto’s te laten zien die ik maakte op de expositie. Maar één foto wil ik toch laten zien, omdat deze illustreert hoe ‘Handwerk’ ook begrip-bevorderend kan werken. Het zijn vrouwen die dit maaken! Vrouwen die met haar eigen middelen tot zulke prachtige prestaties kwamen. Dankjewel Henriette, voor dit prachtige werk wat je gedurende vele jaren hebt gedaan. Je haalde iets naar Nederland waar na de oorlog mijns inziens behoefte aan was: begrip en waardering voor wat anderen maakten!

Midden in een tentoonstelling over textiel. Ik voel me heel gelukkig met zò veel prachtig handwerk om me heen.
Morgen een uitgebreid verslag van deze meest bijzondere tentoonstelling die ik ooit heb meegemaakt.
Ik weet het, dat is een nogal grote uitspraak. Morgen hoop ik het toe te lichten.Ik ben pas net thuis en ga nu eerst het boek lezen wat ik op deze expositie kocht. Zo’n prachtig boek…….

Met twee zussen had ik afgesproken op een mooi plekje tussen A en B (de afkortingen van onze woonplaatsen) om een wandeling te maken. IJskoud was het maar we we hadden zoveel te praten dat we het nauwelijks merkten. En daarna gauw naar het huis van m’n oudste zus, want we hadden veel te doen.

Alle drie hebben we de liefde voor handwerk mede te danken aan onze tante, die vroeger handwerklerares was.  Om nog een keer aan haar te denken, dronken we koffie uit haar oude kopjes. En daarna gingen al onze tassen en zakken open en bleef er geen plekje meer vrij op de tafels en op de grond. Al gauw lagen overal strengen wol en klosjes borduurgaren. We benutten de tijd vooral om nieuwe handwerken uit te zoeken. Na de keuze voor het patroon moeten er ook keuzes gemaakt worden voor de kleuren die je wilt gebruiken. Dat is vaak een klus waar je wat tijd en concentratie voor nodig hebt en het is dan fijn om wat te kunnen overleggen.

Opengeslagen tussen de strengen borduurwol ligt mijn lievelingsboek. Ik had het aan m’n jongste zus uitgeleend maar nu wilde m’n oudste zus er ook wat uit maken. Het is een boek wat ik al talloze keren heb doorgebladerd en elke keer vind ik het weer prachtig. Ik ben voor jullie op zoek om dit boek ook op m’n shop te kunnen zetten maar als je het ergens anders kan vinden zou ik je van harte aanraden om het te kopen zodra je de kans hebt. Het heet “Etnische motieven” en is geschreven door Mary Norden. Ik liet al eerder handwerken zien die ik zelf maakte uit dit boek.

De haaknaalden gebruikten we om “steken op te nemen”. Ook zo’n klusje waarbij het fijn was om even te overleggen. Als de steken via de haaknaald op de breipennen zijn geschoven, kun je een boord of kraag aan een vest breien.

Het kussen wat mijn zus al eerder maakte uit het boek “Etnische motieven”. Ze borduurde in tapisserie op fijn stramien.
En het borduurwerk waar ik zelf al een tijdje geleden aan begon. Ik bleef steken omdat ik nog niet had besloten welke kleuren ik verder ga gebruiken. Ik weet dat er veel vrouwen zijn die het niet fijn vinden als ze een handwerk hebben liggen wat nog niet af is. Maar zelf heb ik gerust meerdere dingen liggen en een doorlooptijd van een paar jaar is bij mij ook niet uitzonderlijk. Als het tijd is om ermee verder te gaan dan doe ik dat, en tot die tijd ligt het gewoon ergens.

En dit is een oud quiltje wat bij mijn zus boven de bank hangt. De bank waar ik zowat de hele zaterdag op zat omdat het zo lekker was om daar te zitten. Het was fijn om zoveel tijd te hebben om met elkaar met oude en nieuwe handwerken bezig te zijn.

Het Louwman Museum herbergt ’s werelds oudste privécollectie automobielen. Ik bladerde een catalogus van dit museum door en kreeg ogenblikkelijk zin om daar naar toe te gaan. Ik wist eigenlijk niet dat ik geïnteresseerd was in oude auto’s, maar toen ik dìt zag …. De autocollectie in het Haagse museum is bijeengebracht door twee generaties van de familie Louwman en toont de geschiedenis van de automobiel. Ruim 250 auto’s van meer dan 100 fabrikanten. En dan ook nog eens in een prachtig gebouw. Dus een bezoek aan dit museum komt op m’n verlanglijstje.

“Oude auto’s’ en ‘handwerken’ gaan best goed samen. Dat werd al duidelijk op de eerste bladzijde van deze catalogus. Daarop is een wit kleedje te zien tegen de luxe achterwand van de oude auto. Waarschijnlijk gemaakt in de hardangertechniek. En nog meer prachtige auto-interieurs staan er in dit boek. Zoals het interieur van de Grégoire 12/14-HP Coupé de Voyage. Zegt me niks hoor, al die automerken. Maar ze zijn wel prachtig om te zien!

Oude auto’s kunnen ook geborduurd worden. Ik heb een boekje met twintig oude automobielen. Voertuigen uit een tijd dat fietsenmakers en schaapscheerders, rijtuigbouwers en officieren met een beetje technisch vernuft en veel doorzettingsvermogen zelf een auto in elkaar sleutelden. Sommige succesvol, andere inmiddels vergeten. De (kruissteek)ontwerpen geven een klein maar kleurrijk beeld van de periode 1903 tot 1932, de avontuurlijke begintijd van iets dat nu zo gewoon is. Kruissteek op wielen: een leuk boekje met duidelijke borduurvoorbeelden wat ik nu in m’n shop heb geplaatst.

Diverse handwerken in rood en blauw. Handwerk heeft soms een lange doorlooptijd. Het kleine merklapje heb ik al heel lang in m’n bezit. Het was al rondom afgewerkt toen ik het kocht, maar twee van de randen waren nog niet afgeborduurd. Dat vond ik intrigerend. Ik zocht net zo lang tot ik precies het goede kleurtje vond en borduurde het toen af. Nu is er niks meer van te zien dat er misschien wel dertig jaar tijdsverschil in zit. Daarnaast ligt in de hoek een oud stoplapje in dezelfde kleuren. De geborduurde rand onderop was een experiment wat me goed beviel: borduren over vier kruisjes. Dàt borduurwerk is inmiddels ook af en daarna ben ik wel vaker gaan borduren over vier kruisjes. Misschien een tip voor anderen?

Beide foto’s maakte ik al eerder maar ik kwam er niet aan toe om ze te laten zien. Een grote mand met dikke wol stond hier heel lang in de kamer. Ik hou van dikke wol maar ik wist niet goed wat ik ervan zou maken. Toen ik wel een half jaar tegen die mand met wol had aangekeken, bracht ik hem naar boven. Daar haal ik hem nu weer van vandaan want ik neem hem mee naar m’n zus. Zij is ook handwerkliefhebber en ik ga even bij haar logeren. Wie weet heeft zij nog een idee voor me wat ik hiervan ga maken. En anders jullie misschien?

Drie kussenovertrekken naast elkaar in de sneeuw en ik geniet er altijd van als dat kan. Ze passen niet echt bij elkaar doordat het heel verschillende technieken zijn. Maar ik vond het toch ook wel grappig om ze zo bij elkaar te leggen.
Het linker kussen zagen jullie nog niet eerder, de andere wel. Het pluizige streepjeskussen is al oud en er hoort ook weer een verhaal bij. Ik maakte het vroeger van hele kleine restjes smyrnawol op grof stramien. Maar ik had niet genoeg restjes. Toen bedacht ik dat ik ook wel resten breiwol kon gebruiken. Als de breiwol te dun was, nam ik dubbele draden tot de gewenste dikte. Het was een leuk project om al spelend m’n eigen kleuren op te gebruiken. Alle resten wol van gebreide kindertruien zitten erin.

Misschien een idee voor anderen om je resten breiwol weg te knopen? Het enige wat je hiervoor nodig hebt is een (oud) stuk grof stramien voor de ondergrond en een smyrna haaknaald (ik heb er meerdere in m’n shop).

Ik heb weer een nieuwe jaargang van oude Ariadnes toegevoegd aan m’n shop. Er zijn veel handwerksters die op zoek zijn naar één specifiek oud nummer en dan is het handig om dat zo te kunnen bestellen. Ik zoek het nummer op en verstuur het en dat wordt gewaardeerd. Maar er zijn ook anderen die mijn oude tijdschriften best duur vinden. Daar kan ik me ook wel wat bij voorstellen. Soms kun je boffen en vind je zo’n hele stapel ergens tweedehands. Dan is het verschil met mijn prijzen best groot. Daarom nu even een paar opmerkingen hierover.

Het gemak van bestellen per internet is óók iets wat terug te vinden is in de prijs. Zomaar aanklikken wat je hebben wilt en de volgende dag ligt het in je brievenbus, is toch héél wat makkelijker dan op zaterdagochtend vroeg je bed uit, en dan naar een kringloopwinkel of rommelmarkt rijden in de hoop dat je vindt wat je zoekt. Wat meestal niet het geval is. Dat soort tochtjes kunnen leuk zijn als je het niet erg vindt om op zoek te zijn naar parkeerplekjes of opzij gedrukt te worden op de rommelmarkten. Dat laatste hoort er allemaal bij en is ook niet erg. Maar het heeft toch ook zeker wel voordelen om op internet precies te bestellen wat je zoekt.

Een ander punt is het hebben van een voorraad. Ik heb hier een hele muur in gebruik waar ik m’n boeken en tijdschriften bewaar. Dat neemt ruimte in. Dat is wat anders dan op een rommelmarkt waar de spullen na afloop van de dag wegens ruimtegebrek maar worden weggegooid. Op een rommelmarkt zijn de tijdschriften inderdaad meestal goedkoper, maar nà die ene dag kun je er niet meer terecht. Terwijl bij mij die hele muur bezet blijft, en ik zò een gevraagd exemplaar kan pakken en versturen. Dat stukje service is ook verwerkt in de prijs.

Maar na die hele uitleg zeg ik het er nog maar eens bij: Als je meerdere nummers tegelijk bestelt – ook van deze oude Ariadne’s – dan geef ik altijd korting. En daar wil ik ook heel schappelijk in zijn. Dat is ook vermeld bij elk tijdschrift in de shop. En als je de hele jaargang wilt, dan maak ik ook een mooie prijs.

Tenslotte: deze oude Ariadnes zijn altijd netjes bewaard en zien er nog bijna nieuw uit. Nog een prijsrechtvaardiging…..

In de tachtiger jaren wilde ik alles blauw in de keuken. Ik haakte m’n eigen gordijntjes en pannelappen, ik haakte randjes aan m’n handdoeken, en ik haakte een netje voor de uien. De buideltas voor de uien heb ik een tijdje geleden weer in gebruik genomen. In die tijd wisselde ik ideeën en patronen uit met een paar vriendinnen uit de buurt en één van hen had de tachtiger-jaren-tik goed te pakken. Ze breide van alles en wilde ook nog eens haar eigen wol verven. Zo ver ging ik niet in die tijd maar ik liet me wel door haar overhalen om uienschillen te sparen. Ik haalde zelfs m’n uien uit het blauwe netje om daarin voor haar alléén de schillen in te bewaren. Als ik haar dan weer zag, dan kon ik m’n tas bij haar leegmaken. Ze had heel veel uienschillen nodig voor één verfbeurt, dat weet ik nog.

Nu zijn we een paar decennia verder en is het zelf verven van je stoffen of je wol opnieuw populair. En er is nog veel meer uit de natuur wat gebruikt kan worden bij een verfbeurt. Toen ik mijn vriendin vroeger bezig zag met die uienschillen, kreeg ik ook wel zin om het eens te proberen, en diezelfde kriebels heb ik nu weer toen ik dit boekje doorbladerde. Het een leuk boekje, met veel overzichtelijke informatie. Een greep uit de mogelijkheden waarmee je allemaal zelf kunt verven: uitgebloeide afrikaantjes, boomschors, galappels, vlier, walnoot, ijslands mos, elzeproppen en kegels van dennebomen. Het boekje (wat ik nu in m’n shop plaats) geeft duidelijke aanwijzingen en meer dan 100 kleurrecepten.

Toen ik vorige week voor al die studenten kookte, bewaarde ik de uienschillen voor deze foto. Het voelde net als vroeger….

Het is begin februari, en dan is het niet verwonderlijk om ’s morgens eerst de autoruiten te moeten krabben. Niet altijd hoef ik vroeg weg, maar vanmorgen wel. Dus krabde ik de ruiten en toen begonnen de herinneringen al te komen. En dat bleef de hele dag zo. Het begon met: “Toen was het ook zulk weer, toen moest ik ook de ruiten krabben.” En het werd versterkt door een rit naar het ziekenhuis. Ik begeleidde vanmorgen iemand die daar een afspraak had. Maar tòen – zoveel jaar geleden – moest ik óók naar hetzelfde ziekenhuis. De rit daarnaartoe was hetzelfde; toen, en ook vanmorgen. Het weer was hetzelfde; toen, en ook vanmorgen. En dan ben je weer in dat gebouw. En ik dacht terug aan een overlijden, toen. Het is al wel wat jaren geleden, maar het was óók op een dinsdag, en het was óók drie februari. In m’n geheugen gegrift. En telkens dacht ik er vandaag aan.

Maar ’s middags was het stralend weer! Ik wilde de zware gedachten van de ochtend even achter me laten. En ik wilde de auto laten staan. Ik wilde even buiten zijn, buitenlucht voelen. Dus fietste ik naar een naburig winkelcentrum. In de krant had ik gelezen dat dit winkelcentrum morgen wordt afgebroken en ik wilde nog één keer kijken. Het was druk daar. Allemaal mensen die dezelfde gedachte hadden als ik: nog één keer daar langs de oude vertrouwde winkels lopen. Nog maar één winkel was open en de rest was al leeg en verlaten. Op sommige winkels waren nog de affiches te zien van voorbije aanbiedingen. Van andere winkels lag het interieur op de stoep. Het was een desolate aanblik. En overal klonken keiharde geluiden van machines. Akelig. Ik ging gauw weer naar buiten. “Het lijkt wel oorlog” dacht ik.

Ik kwam bij m’n fiets en daar kwam net een andere vrouw aan. Iets ouder als ik. Ze stond daar te aarzelen. “Het lijkt wel oorlog” zei ze tegen mij. Ik las in haar ogen het verlangen naar een praatje, naar contact. En daarom zei ik tegen haar: “Ja, dat dacht ik óók net. Wat een naar gezicht hè?” En toen kwam haar verhaal al los. Over dat ze hier zo vaak kwam, met haar schoonmoeder. Maar die is nu overleden en nu voelt ze zich zo alleen. Nu kan ze nooit meer met haar naar het winkelcentrum gaan. Elke dag gingen ze samen wel even. En nu die desolate afbraak….. Ze vond het zo moeilijk. “Bent u al binnen geweest?” vroeg ik. Dat durfde ze niet goed. Al die dreigende geluiden. “Zullen we dan samen even gaan?” bood ik aan. “Het kan goed zijn om even met iemand anders samen bewust afscheid te nemen. Voordat morgen de bulldozers komen.” “Echt, wilt u dat?” vroeg ze. En we hadden zòmaar contact. Het was zo echt, zo puur, zo intens. We waren twee vrouwen die elkaar niet eerder ontmoet hadden maar even steun hadden aan elkaar. We hadden onze herinneringen. En daar vertelden we wat over. We stonden midden in dat desolate winkelcentrum, wat morgen tegen de vlakte gaat. En we bemoedigden elkaar.

Thuis fotografeerde ik mijn sneeuwklokjes-schilderijtje. Dat was ik al een paar dagen van plan en nu was het een mooi moment. Ze bloeien al weer. Sneeuwklokjes midden in de winter. Ze steken fier hun stengels omhoog. De bovenste foto maakte mijn man vorige week. Midden in een eindeloze regenbui wilde hij die dappere lentebode fotograferen. Het leven is niet altijd makkelijk. En voor het verwerken van verlies heb je soms steun nodig. De aanblik van deze witte klokjes is ook troostvol.

Ik heb al een tijdje genoten van het mooie sneeuwklokjes-schilderijtje en plaats het nu in m’n shop. Misschien is het voor een ander ook troostvol. Enne… jullie ook bedankt voor je aandacht. Ik vond het fijn om het even kwijt te kunnen….

Het schijnt dat het iedereen kan overkomen dat je smartphone wordt gestolen. Hij kan bijvoorbeeld op straat uit je handen worden gegrist waarna de dief snel wegloopt. Een advertentie-campagne maakt ons er van bewust dat er een manier is om je mobiel ‘Boofproef’ te maken. Door iets te wijzigen in je instellingen kun je je mobiel voor een dief waardeloos maken, zodat deze daarna onverkoopbaar wordt. Als iedereen dat doet, kan dat de dieven misschien afschrikken.
Een andere manier om dieven te ontmoedigen is door het ophangen van een suf bordje naast je voordeur. Een tekening van een hond naast een tekst ‘Hier waak ik’. Ik heb altijd gedacht dat een dief die echt kwaad wil zich niet zoveel van zo’n bordje aan zal trekken.
Maar de ultieme manier om een potentiële dief af te schrikken is toch wel via dit handgeknoopte kussen! Wat een klucht! Ik plaats dit grappige smyrna-knoopwerk in m’n shop en hoop dat het terecht komt bij iemand met wat humor. De maakster van het handwerk heeft ongetwijfeld met veel plezier de smyrna knopen gemaakt en de hond onder haar handen zien groeien. Maar aan de afwerking is ze niet toegekomen. Het kan ook wel lastig zijn om hier een kussen van te maken omdat de knopen tot erg dicht langs de rand doorgaan en het stramien is uitgerafeld. Mijn advies zou zijn om eerst met de naaimachine een versteviging over het stramien te naaien, om verder uitrafelen te voorkomen. Daarna kan er een afwerking worden gemaakt en ontstaat een kussen wat:
1. helemaal in de mode past waarin dieren worden afgebeeld (op kleding en kussens zien we al een tijdje heel veel dieren)
2. ook je stoel Boefproef maakt!

De bekendste muis van de wereld heet Mickey. Op Disneyparken heb je grote kans dat je exemplaren tegenkomt van meer dan twee meter hoog. Het schijnt dat kinderen dat erg leuk vinden en ouders doen hun best om boekjes en plaatjes aan te dragen waardoor die kinderen met die beroemde aangeklede muis kunnen opgroeien. Ik kreeg vorige week een grappige reactie op één van m’n blogjes. Een lezeres vertelde over haar wandkleed wat nu misschien wel in de kelder van haar flat door de muizen wordt opgegeten. Als de muizen nìet aangekleed zijn, vinden we ze heel wat minder leuk….

Maar tussen de metershoge exemplaren in de pretparken en de grijze muizen in kelders en schuren zit nog een hele categorie andere muizen. Die worden in onze tijd gebreid of gehaakt. Geknutselde muizen zijn enorm populair! In mijn stad begon gister een nieuwe tentoonstelling (in de Coda) met sieraden van Felieke van der Leest. Zij maakte draagbare minisculpturen zoals een biggetje met rode laarzen, een hert met gebreid achterlijf en het ikoon van de tentooonstelling: een muis met een opzichtige pofbroek. Een paar dagen geleden ging ik nog naar dit museum om op het laatste moment de vòrige tentoonstelling nog te zien. En ik zag alle vitrines en affiches al van de nieuwe expositie. Best kans dat ik deze nieuwe tentoonstelling oversla want ik ben toch meer van de generatie die muizen niet zoveel eer wil toekennen.

Desalniettemin maakte ik toch deze mooie foto van een lief gebreid muisje. Het is de enige aangeklede muis die ik in huis heb en ik vind hem toch wel schattig. Zo mooi gemaakt! Ik kocht hem op een bazar voor het goede doel en maakte een praatje met de verkoopster. Ze had hem niet zelf gemaakt maar zou m’n complimenten aan de maakster doorgeven. Werkelijk knap wat vrouwen kunnen maken aan de hand van de vele patronen die nu in omloop zijn. Ik heb zelf ook een mooi patronenboek en plaats dat voor liefhebbers in m’n shop.

De eerste dag van een nieuwe maand. Ik heb alweer zin om te bloggen over de eerste sneeuwklokjes en crocussen die ik heb zien bloeien. Maar op zondagen doe ik het op m’n blog vaak wat rustiger aan. En vandaag mag ook wel want ik publiceerde gister al zes blogjes, dus er staat nog wel genoeg te lezen dacht ik. Ik doe vandaag wat andere dingen (dan bezig-zijn met handwerk) maar ik ben ook nog wat aan het nagenieten van een mooie en merkwaardige dag.

Ik kreeg een reactie van iemand dat ze me had herkend van m’n horloge! Dat vond ik zò leuk! Ik had dat horloge op m’n verjaardag gekregen, en was nog wel van plan om het hier te laten zien. Het leek me leuk om het op evenementen waarop veel handwerksters samenkomen te dragen. Dus had ik het gisteren voor het eerst om. En nog vóór ik dat had aangekondigd, had iemand het al gezien en begrepen dat ik dan Margriet was. Wat leuk!

Ook leuk dat er vandaag wat nieuwe mensen zijn op m’n blog. Hartelijk welkom! Ik blog dus elke dag, maar op zondag wat minder. Althans, dat was de bedoeling…..