Doel bereikt! En weer terug!
Ik ben met mijn man (links in beeld) naar de Faröer-eilanden geweest!
Op mijn blog ben ik gewend om mijn verhalen zo veel mogelijk te relateren aan handwerk, en daarom kies ik voor deze binnenkomer: Doel bereikt! We zijn er geweest!
De afgelopen twee weken werd elke dag een blogje gepubliceerd wat ik van te voren had geschreven en ingepland. Vanaf vandaag – de laatste dag van juni – weer een actueel blogje, en morgen gaat ook mijn shop weer open.

Eerst reden we naar het noorden van Denemarken en toen met de auto op een grote ferry. Na dertig uur varen beleefden we met de andere passagiers die op het voordek stonden de sensatie om de kust te zien naderen. Het waaide zo hard dat je je bijna niet staande kon houden maar toch wilden we dat moment meemaken: daar liggen de eilanden! Een uurtje later reden we de boot af en waren we ‘on our own.’ Het was koud en mistig en de schrik sloeg ons om het hart: waar zijn we aan begonnen? Maar we wisten het van te voren: op deze noordelijke eilanden is het bijna altijd vrij koud en het kan hard waaien en als de zon schijnt ben je blij en als het bewolkt en regenachtig is, moet je niet verbaasd zijn. It’s all in the game! En we hadden reuze veel zin in ons spel!

Ons gehuurde vakantiehuisje was een dream-come-true. Een huisje op één van de mooiste plekjes die we ons konden wensen. Na een half uur rijden op een heel smal weggetje tussen twee bergwanden vroegen we ons af waar we terecht zouden komen. En daar stond het. Met een mooie hoop stenen in de achtertuin. Over deze ‘cairns’ en over het huisje hoop ik in een volgend blogje nog meer te schrijven.

Zon en regen, we vonden het allemaal prima. We reden einden over de rustige wegen en kregen er maar geen genoeg van. Hier nog naar toe, en dáár nog heen. Heerlijke dagen die eindeloos duurden. Het werd niet echt donker. Toen de zon eindelijk onderging kwam ze na een paar uur al weer op. Daardoor beleefden we de dagen als in een roes.

We wandelden en waagden, we klommen en klauterden. We zaten en we zagen. We genoten.

En op gepaste plekjes hing ik nog wat handwerk op. Ik heb geloof ik nog nooit een mooiere achtergrond gevonden voor m’n gehaakte omslagdoek.
En ik verheug me er natuurlijk op om al die foto’s die ik maakte hier te laten zien.
Maar het moet nog even wachten want niet alles kan tegelijk. Voor dit eerste verslag wil ik nu alleen zeggen: I’m back en het was grandioos!

Een paar bloemetjes had ik meegenomen van de Faroër eilanden en het lukte me om ze goed te houden tijdens de lange bootreis terug naar het vasteland van Europa. Ik wist niet waarom ik dat zo sterk had, maar ik wilde ze in de zee gooien. Langs de kust van Denemarken deed ik dat. Het voelde als een plechtig moment.

De hele thuisreis was ik stil. Het regende onafgebroken. Heel Duitsland lang. En ik zat maar gewoon voor me uit te kijken en te hopen dat er geen rouwkaart zou zijn bij thuiskomst. Ik dacht steeds aan háár, een vrouw van mijn leeftijd. Ze was ziek. Ik had haar in januari nog opgezocht (daar had ik hier verslag van gedaan). Een bijzondere vrouw. Ze was docent op een kleine universiteit in mijn woonplaats, waar ik ook een klein baantje heb. Vanmorgen ging ik daar weer heen. En toen kreeg ik de schok: daar hing haar foto! Toen wist ik het.

Door omstandigheden kreeg ik de rouwkaart pas vanmiddag. Ik las dat de begrafenis al geweest is. Het was precies op de dag dat ik die bloemen in de zee gooide. En op de rouwkaart staat een foto van precies dezelfde stenen die ik fotografeerde. Ze hield van stenen en ze hield van bloemen en ze hield van handwerk. We hadden zòveel gelijke interesses. Een zeer geleerde vrouw, doctor in semitische talen. Velen gaan haar zò missen en ik ook.
Lieve Adrie, wat was ze bijzonder. Ze was m’n trouwste bloglezeres, vanaf het allereerste begin. Ze las m’n stukjes elke dag. Door háár begon ik te begrijpen dat ik wat mag betekenen in het leven van anderen. Ook onder mijn anonieme lezers zijn er mensen die mijn blogjes elke dag lezen. Het maakt me klein. Door háár heb ik nu ook weer moed om dit te schrijven, omdat ik weet dat ik jullie (anderen, die ik niet ken) ook een plezier doe. Een dagelijks praatje. Soms over vrolijke handwerkjes, soms over ernstige dingen.

Ik ben er nog enorm van onder de indruk. Op de universiteit kon ik al even napraten en een begin maken met de verwerking. Woorden kunnen zoveel goed doen. En ik mag hier ook woorden doorgeven. Woorden die op haar kaart staan afgedrukt. Misschien hebben anderen er wat aan. Ankerhoop.

“Je hebt de vaste koers gevonden
en kaap de goede hoop gerond
omhoog geworpen
het hecht in vaste hemelgrond

voorbij het heilige gordijn
waarlangs Hij jou is voorgegaan
mag je nu bij Hem binnenlopen
en in de haven van zijn Heerlijkheid
voorgoed voor anker gaan.”

De laatste telefoongesprekken sloot ze steeds af met “tot weerziens”.
Maar het valt me wèl zwaar om nu mijn vakantie-blogjes te schrijven, wetende dat zij ze niet meer leest. Zij zou er zo van hebben genoten. We hadden zoveel dezelfde interesses. En ze hield net zo van handwerk als ik. En van bloemen. En van stenen.
Maar bovenal deelden we de ankerhoop.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Een klein oud boekje met kruissteekpatronen in die treffende nostalgische kleuren. Vóór m’n vakantie bladerde ik dit boekje met Kreuzstich Vorlagen door en vond dat de afbeeldingen eigenlijk wel vakantieplaatjes lijken. Vakantie: mijmeren onder een palmboom met uitzicht op een groot meer of wandelingen maken in de bergen en je verbazen over de locaties waar ze kleine kerkjes bouwden die daar al eeuwen staan. Het aantrekkelijke van deze patronen vind ik hun simpelheid. Een leuk kruissteek-tafereeltje hoeft niet altijd heel ingewikkeld te zijn om toch trefzeker een beeld te geven.

Op vakantie nemen we allemaal dezelfde foto’s van dezelfde mooie plekjes (soms sta je daar dan met tientallen toeristen tegelijk een waterval te fotograferen), maar al die foto’s worden toch net weer anders omdat iedereen z’n eigen invalshoek heeft. Met borduren zie je ook vaak die verschillen: ook al gebruik je allemaal hetzelfde patroon, toch worden al die borduurwerken weer anders omdat we verschillende kleuren en verschillend materiaal gebruiken.

Ik denk dat ik straks wel zin heb om zo’n vakantielandschapje nog eens te borduren. Dat wordt dan niet het tropische Hawaï-strand maar waarschijnlijk het berg-kerkje. Dat hoeft ook niet helemaal te worden opgevuld, dus dat scheelt. Binnenkort hoop ik weer wat life-blogjes te laten zien, met foto’s van berg-kerkjes.

Bewaren

Voor vakantie-vieren zijn de mooiste en makkelijkste spullen en opbergmogelijkheden ontwikkeld en die ontwikkeling is al tientallen jaren bezig en telkens worden er nòg mooiere en lichtere materialen gebruikt. Ik weet nog dat mijn ouders helemaal enthousiast waren toen ze een bungalowtent konden kopen en die bovenop het dak van hun Renault vastbonden op een imperiaal. Met vier kinderen op de achterbank bleef er maar weinig ruimte over voor verdere bagage. Later zagen we die tent nog eens terug en vonden we het maar een groot en lomp en loodzwaar ding. Terwijl het tòen heel bijzonder was dat je als gezin in een tent kon slapen.

Ik heb vier oude katoenen reistassen en die zien er vrij oud uit. Misschien nog wel van voor de oorlog. Wat zou iemand erin gestopt hebben en waar zou de reiziger naar toe zijn geweest? Wij gingen vroeger met die bungalowtent naar Bretagne en dat was voor de zestiger jaren al behoorlijk ver. Maar in de tijd van deze reiszakken bleven vakantie-vierders meestal binnen eigen land. Nu zijn de reismaterialen zò veel beter en handiger, en de reisbestemmingen zò veel verder! Ik ben bij verschijnen van dit blogje op de terugreis van een verre vakantie en na terugkeer ga ik deze zakken mooi strijken en apart fotograferen en in m’n shop plaatsen. Ik heb even overwogen om ze mee te nemen en te gebruiken op reis en dat leek me wel stoer. Maar bij nader inzien toch te omslachtig. De nostaligische uitstraling van deze tassen vind ik erg leuk, maar op reis is lichtgewicht-gemak toch wel fijner.

Bewaren

Jachtslot het Oude Loo werd al gebouwd in de 15e eeuw en ligt verscholen achter hekken en bosjes naast een paleis. Twee maanden per jaar gaan de hekken open en mag publiek in het park wandelen. Je kunt niet dicht bij het huis komen, want daar ligt een slotgracht omheen. Je kunt alleen vanachter de bloeiende Azalea’s een beetje mijmeren over hoe het is om in zo’n kasteeltje te wonen.

Ik denk dat dat gemijmer wel door meer mensen wordt gedaan. Want waarom zou je anders een cottage borduren in tapisserie? Als je zo’n landhuis bewoont of in de familie hebt, dan is het wat anders, maar voor de meeste mensen blijft het bij mijmeren en dromen. En af en toe een wandeling als de hekken even open gaan. Ze staan overal in heel Europa: mooie landhuizen met rieten daken of houten luiken. Met gladgestreken gazonnen en bloeiende rozen. Kolossale kastelen of juist schattige cottages. Landelijk gelegen, zichtbaar vanaf de weg of juist verscholen in het groen. Maar ik heb weer genoeg gemijmerd! Na de vakantie kijk ik wel of ik dit schilderijtje in m’n shop plaats of dat ik er zelf iets van ga maken. Ik denk het eerste, dus wie er belangstelling voor heeft kan misschien ook vast gaan mijmeren wat je er van wil maken. Het is een echt mijmer-werkje, deze cottage in tapisserie.

Soms vond ik een borduurwerkje zò fijn, dan vond ik het jammer als het af was. En dan wilde ik gewoon weer opnieuw beginnen. Dat was ook het geval met dit rondjes-en-vierkantjes borduurwerk. Het patroon komt uit een Zweeds boekje en je kon er eindeloos mee variëren. Ik had een zak vol restjes en de lol was dan om te kijken of die restjes nog groot genoeg waren voor een hokje of een cirkel. En dan moest het óók nog goed uitkomen bij het hokje ernaast. En erboven en eronder en aan de andere kant. Als het dan af is, dan lijkt zo’n borduurwerk een fluitje van een cent. Gewoon een vast patroontje telkens herhalen. Maar het werk zit dus ook in het vele gepuzzel. De voldoening als het dan tòch een mooi geheel is geworden is groot.

Van het eerste borduurwerkje maakte ik een klein kussentje, wat hier altijd wel ergens in de kamer slingert. Het is een leuk kleuraccent ergens in een hoekje. Van het tweede borduurwerkje maakte ik een zak, die ik voerde met een stukje koningsblauw fluweel. Ik liet expres een stukje uitsteken. Maar de bedoeling is om er wat spulletjes in te steken. Elke keer als ik deze zak gebruik voel ik me weer even blij met het resultaat.

“Ikat is de algemene benaming voor een eeuwenoude verf- en weeftechniek die over de hele wereld werd toegepast, maar nu nog slechts in enkele delen van de wereld wordt beoefend. De kleurrijke, veelal katoenen ikatstoffen met hun geheel eigen karakter en charme zijn niet alleen staaltjes van oude volkskunst die iets vertellen over de makers en hun gebruiken, hun geschiedenis en hun cultuur. Maar ze lenen zich bovendien bijzonder goed voor talrijke toepassingsmogelijkheden in de hedendaagse mode.” Die zin komt uit een boekje uit 1982 over ikat. Het behandelt de geschiedenis en de toekomst van deze techniek.

Maar wie weet hoe die toekomst zal gaan? Het loopt toch altijd anders dan verwacht. Technieken die uitgestorven leken, worden toch weer herontdekt. Ik had dit boekje op m’n shop staan en het werd besteld en iemand wilde het graag ophalen. Dat is leuk, want daardoor kon ik een praatje maken met een gepassioneerd weefster. Ze vertelde dat ze in een weefgroep zit die zich bezighoudt met het ikatweven. Bijzonder!

En een paar weken geleden was ik op de textieldagen in Leens en daar was een mevrouw die een kraam had gevuld met prachtige geweven ikat-doeken. De kleuren waren zo mooi! Ze had ook een ikatraam meegenomen en dat hing aan de zijkant van de kraam en mocht ik fotograferen. Mijn advies aan handwerkliefhebbers die deze zomer naar beurzen en festivals gaan: maak een praatje met mensen die zo’n interessant ambacht demonstreren! In onze jacht naar koopjes zou je misschien langs zo’n weefraam heenkijken, maar het is toch best bijzonder dat er mensen zijn die de moeite nemen om deze mooie dingen aan publiek te demonstreren.

Ik heb nu weer een nieuw boekje in m’n shop. Ikat in katoen, oude gebruiken, nieuwe ontwerpen. Voor wie zich ook hiermee weer bezighoudt, en wat leuk dat die weefgroepen er weer zijn.

Een oud en een nieuw breiboek om het contrast goed te laten zien. Nieuwe breiboekjes zoals het rechterboekje op de foto worden nu weer volop gedrukt en verkocht en die wil ik liever niet op m’n shop want dat voegt niet zoveel toe. Iemand die zo’n boekje wil kopen kan daarvoor zelf overal terecht in makkelijk toegankelijke winkels. Af en toe slipt er wel eens wat tussendoor en dan zet ik zo’n boekje zoals dit breiboekje voor dames wel even op m’n shop (“want ik heb het nou toch”, is dan m’n redenering). Maar het is niet echt waar ik op zoek ben en anderen die mijn shop bezoeken denk ik ook niet.

Maar die oude boeken: die zijn wèl heel leuk om in m’n shop te plaatsen. Ze geven een tijdsbeeld en ze staan vaak volop leuke patronen die nu weer bruikbaar zijn. Dit dolle dwaze breiboek is wel een bijzonder voorbeeld van die tijdsbeeld-boeken! Van de eerste de beste steekjes tot aan het gestoei met alle kleuren van de regenboog: dit is het breiboek dat je stoutste dromen te buiten gaat. (Dat staat in de inleiding uit 1979). Hier komen de vliegensvlugge vleermuisjas aan de orde, en de exotische oerwoudsnuisterijen, de vergeet-mij-niet-bikini en een hele massa andere verbazingwekkende breisels. “Weg met die vervelende, ellenlange, niet om dóór te komen instrukties en die saaie, ouderwetse, oerdegelijkse snitten en stijlen!”

Dit boek wilde eind jaren zeventig ruim baan geven voor moderne, flitsende patronen en razendsnelle ontwerpen, gewoon te gekke (en slimme) ideeën om tijd te winnen, nog nooit gedachte methodes om de nieuwste mode-inzichten te verwerken en om met een minumum aan inspanning het maximum aan effect te bereiken.

Dus mijn gedachte is: die boekjes die nu weer gedrukt worden zijn óók wel leuk, maar ze bouwen allemaal voort op het baanbrekende werk uit de zeventiger jaren. En dat is natuurlijk prima en fijn dat er weer zoveel markt voor is, maar zo’n echt oud seventy-boek: superleuk!

Uitgeprobeerd: een supertas! Ik nam hem mee naar Burgers Zoo in Arnhem. In deze bijzondere dierentuin zijn verschillende eco-systemen: een Mangrove-bos, zeer grote aquariums waar je tussendoor kunt lopen zodat je je in de Ocean waant, en een grote hal met een Bush, compleet met waterval en losvliegende tropische vogels. Dan nog een buitenterrein met jungledieren zodat je je op safari waant. Het is mooi om al die indrukken te ondergaan en een tijdje in zo’n andere wereld op te gaan. Maar het mooiste plekje in deze dierentuin vind ik denk ik de Desert, de woestijn. Daar loop je tussen de cactussen en boven je hoofd vliegen vreemde vogels en aan de muur kun je toffe tassen ophangen.

Vlakbij dit plekje stonden tafeltjes en stoeltjes waar je even kunt pauzeren en alle indrukken op je kunt laten inwerken. Maar na een paar minuten sprong ik al weer op omdat ik de perfecte plek zag om m’n tas aan op te hangen. Deze tas is waarschijnlijk gemaakt in Thailand. De gebruikte techniek is applicatie volgens de uitsparingstechniek. Ik probeerde de tas even uit en vond hem fijn, met die lange overslag. Precies groot genoeg voor fototoestel en paar belangrijke dingen. Maar hij is bedoeld voor m’n shop en daar staat hij nu in.

Het zien van (oud) handwerk maakt ons vaak enthousiast over een handwerk wat je zelf hebt, of wat je in de familie hebt, of wat je aan het maken bent. Herkenning van het handwerk van anderen roept blijdschap op en als je enthousiast bent dan wil je dat graag delen. Ik krijg soms reacties op de handwerken die ik op mijn blog liet zien. Soms een regeltje “Héé, dat heb ik ook”, en soms een uitgebreidere mail. En dat is leuk, dan wordt de uitwisseling nog wat meer wederzijds. Nu overkwam me dat een paar weken geleden ook toen ik achter de kraam stond tijdens de Textieldagen in Verhildersum. Niet alleen de ‘gewone’ opmerkingen, zoals “Dat boek ken ik”. Maar ook spontane verhalen over wat mensen zelf hadden of maakten. Ik had een ingelijst merklap op de kraam (die werd niet verkocht, dus hij staat nog in m’n shop). Ik noem hem mijn Marie-merklap. Een bezoekster van de markt zag die ingelijste merklap liggen en reageerde enthousiast: “Ik ben ook zoiets aan het maken”. Ze zei dat ze even naar buiten liep om hem te halen en toen kwam ze terug en ontvouwde ze haar werkstuk bij mij op de kraam. Reuze gezellig, zulke praatjes!
Ze vertelde dat ze deze merklap maakte naar voorbeeld van een oude merklap uit het Openlucht museum in Arnhem. Dat wordt ook veel gedaan, om oude merklappen uit de rijke merkappen-geschiedenis na te maken. Maar er zijn ook mooie boeken verschenen waarin lezers worden gestimuleerd om zelf een merklap samen te stellen. Daarbij kun je dan wel gebruik maken van die oude motieven, die dan door de schrijfster van het boek verzameld zijn in het boek. Eén van de mooiere oude boeken op dit gebied is het boek van Jutta Lammer uit 1982: Oude en nieuwe merklapmotieven.

De Zilveren Slee werd vooral door koningin Wilhelmina gebruikt voor tochten door kroondomein het Loo, vaak in gezelschap van haar moeder koningin Emma. Ze mende dan meestal zelf, zoals te zien is op een een aquarel uit 1898, die in de stallen van paleis het Loo is aangebracht op de wand. De koetsier zat op de rijstoel aan de achterzijde, hij bediende de ijskrassers. De metalen glijders lopen aan de voorkant uit in gekroonde griffioenknoppen. Een gevlochten metalen spatscherm beschermt de passagiers tegen opspattende sneeuw. Als bekleding zijn geknoopte wollen tapijten met franje gebruikt. Een plaid van bont hield de passagiers warm. De blauwe sledetuigen met bellen en pluimen zijn van oudsher bij de Zilveren Slee gebruikt.

Dit winterse plaatje laat ik midden in de zomer zien. Ik fotografeerde de slee op één van de open dagen waarop koninklijke rijtuigen waren te zien. Een borduurpakket van twee meisjes die aan het hout sprokkelen zijn brengt je terug in dezelfde periode als waarin een koningin met een slee door de bossen sjeest. Het contrast is wel groot. Rijkdom en armoede. Vooral in dit soort winterse taferelen is dat contrast zo goed zichtbaar.
Het borduurpakket staat in m’n shop.

De tachtiger jaren waren voor veel van ons (die nu vijftigers zijn) top-jaren voor wat betreft het breien. We breiden wat af in die tijd! En we werden ook volop gestimuleerd door mooie tijdschriften. Deze glossy’s van de Libelle behoorden tot mijn favorieten en ik denk dat heel wat lezers deze tijdschriften nog wel herkennen. Tijdschrift Bretons breien en Tijdschrift Breien.

In deze tijd wordt er ook weer van alles gebreid en er is ook volop keus in gebreide spullen in winkels. Soms is iets zo goedkoop dat het haast niet de moeite loont om het zelf te maken. In het koude voorjaar was er bij mij in de buurt een winkel met opheffingsuitverkoop en dan gaat het de helft door de helft en nog eens door de helft. Dan blijft er haast niks meer over, dus het leek me wel ‘handig’ om wat handschoenen mee te pakken. Op een koude dag wilde ik ze wel aan. Bleken het twee linker-handschoenen te zijn. Hà! Ik heb gelukkig geen twee linkerhanden! Ik heb een rechter en een linker en daarmee kan ik gelukkig nog heel goed de breipennen vasthouden. Zelf breien loont toch wel de moeite!

De merels en ik doen een wedstrijdje wie het eerst de aardbeitjes in mijn tuin heeft opgegeten. Ik ben vast besloten om te winnen. Maar toch is het lastig om te winnen, want de merels spelen vals. Ze wachten niet eens tot de aardbeitjes mooi rood zijn. Dus nu word ik ook gedwongen om de aardbeitjes al te plukken voordat ze helemaal rijp zijn. Ik vind het dus een waardeloze wedstrijd. En ik ben nog nìet zo ver dat ik zeg: “ach, laat ook maar.” Nee, die merels moeten van m’n aardbeitjes afblijven. Vind ik. Maar de merels niet.
Het is dus helemaal geen wedstrijdje, maar gewoon ruzie!

Van een onafgewerkt handwerkje maakte ik lang geleden dit kussen. In platsteek heeft iemand kleurig fruit en groente geborduurd. De kruissteek is makkelijker en zie je veel vaker, maar met de platsteek kunnen ook mooie effecten worden bereikt. In het aantrekkelijke boekje “Leuke borduurmotieven in kleur” staan wel 50 van dit soort voorbeelden met duidelijke werktekeningen. Kruissteek-borduursters aarzelen misschien om eens wat anders dan de kruissteek te proberen, maar als je de resultaten ziet kan het toch aantrekkelijk zijn om de platsteek eens te proberen.

Gaat er nog iemand naar Parijs met vakantie? Je zou na afloop van je trip de Eiffeltoren kunnen borduren. Of Moulin rouge. Of de Arc de Triomf.
Als je daar zin in hebt. Ik heb een leuk boekje met kruissteekpatronen voor al die bekende Parijse gebouwen. En als ik weer terug ben van mijn vakantie, dan kan ik dat opsturen.

Een paar jaar geleden ging ik ook eens naar die Franse stad. Toen had ik nog geen handwerkblog, maar ik was al wel zo gek dat ik overal mijn handwerkjes op en aan wilde hangen. Ik had een klein lopertje meegenomen (dat nam niet zoveel ruimte in) en dat wilde ik ophangen aan beroemde bouwwerken.

Ik denk dat veel city-trippers het wel herkennen: als je in zo’n wereldstad bent, met zóveel wat je wilt bekijken, dan moet je het slim aanpakken. Van te voren de route bepalen, beslissen wat je gaat zien en wat je overslaat. Goede schoenen aan en einden lopen. En héél veel prachtige gebouwen en kunst zien. Ik weet nog dat we de Eiffeltoren voor het eind van de dag hadden bewaard. Dat kwam het beste uit met de aansluiting naar het hotel. We konden niet meer naar boven, maar we vonden het wel best: we hadden genoeg gezien. Daar zaten we aan het eind van een warme dag nog een tijdje op het gras. En we verbaasden ons over de grote groepen mensen die dat ook deden. Gewoon op het gras zitten en een meegenomen fles wijn drinken. En toen gingen de lichtjes van de beroemde toren flikkeren. Gejuich onder het publiek. Maar ik had geen tijd om mee te juichen, want ik wilde een foto maken precies op het moment dat de lichtjes aan waren. Gelukt! Mijn stralende-sterren-quiltje tegen de achtergrond van de flikkerende Eiffeltoren-lichtjes!

Ik denk dat ik toen al de smaak te pakken had van handwerkfoto’s maken op gekke plekken. Maar wie er van houdt om die beroemde gebouwen te borduren, kan teruggaan op een nog veel langere traditie: dit boekje Paris i korssting is al in 1961 verschenen.

Bewaren

Elke verenigingen en organisaties moet zich in veranderde tijden beraden op hun toekomst. Verenigingen en organisaties die in de 19e eeuw al ontstaan zijn, hebben een lange traditie maar kunnen niet zomaar hun doelstellingen voortzetten in een totaal andere tijd. Het is altijd interessant om kennis te nemen van veranderingsprocessen, van nieuwe wegen die worden ingeslagen, maar ook van de oude traditie en de ontstaansgeschiedenis.

Het schattige luciferdoosje met geborduurde roodborstje en de boekenlegger met oude motieven die nog steeds aanspreken, kocht ik op de laatste verkoping van Tesselschade-Arbeid adelt. Daar zag ik toen ook dit boek liggen, maar wist nog niet dat ik het een maand later ook zelf zou vinden. Het is een interessant boek om door te bladeren, om de foto’s te zien van de kussens van de gouden koets (die door vrouwen van deze vereniging werden geborduurd), en om kennis te nemen van de ontwikkeling van deze oudste vereniging in ons land. Maar het boek met de mooie naam is bestemd voor m’n shop en daar is het nu te koop! Toekomst door Traditie.

Sommige borduurwerkjes leggen een wat langere weg af voordat ze op m’n shop komen (àls ze daar al komen) want dan vind ik ze zo mooi dat ik ze eerst nog zelf een tijdje wil hebben. Zo was het geval met een mooi rond schilderijtje van viooltjes in petit point. Dat hing al een jaar aan een touwtje aan de thermostaat. Weet ook niet waarom, maar daar hing het gewoon. Alsof het daar hoorde. En op een warme dag (terwijl ik bezig was wat blogjes-in-voorraad te maken) hoorde ik een knal en het geluid van brekend glas. Bij nadere inspectie van de scherven bleek dat het karton waarmee het lijstje was afgewerkt er met lijm op was geplakt. Niet met spijkertjes. Nu had de lijmlaag losgelaten door de warmte. Jammer.
Warmte heeft ook veel effect op èchte violen. Je kunt er het hele voorjaar plezier van hebben, maar als het dan warm wordt zijn ze ineens weg. Met een paar dagen storten ze in elkaar en kun je de bak leeghalen en de verschrompelde violen wegdoen.
Ik ben er gemengde gevoelens over, over dit gehavende schilderijtje. Eén: ik vind borduurwerk vaak mooier uitkomen zònder glas.  Twee: het was toch wel een schatje, zoals het was afgewerkt, en rond glas kun je niet zo makkelijk meer bijkrijgen; dat was destijds door een lijstenmaker gedaan.
Drie: nu hoeft het helemáál niet meer op m’n shop. Geeft niet, hou ik het lekker zelf.

Vroeger werden lange en stevige rokken gedragen en meestal zaten daar geen zakken in. De behoefte om toch iets bij je te kunnen dragen leidde ertoe dat er losse zaken werden gemaakt die je om het middel kunt knopen. Deze zakken werden ònder de kleding gedragen. Zak 1, zak 2

De kunst op vakantie is om zo min mogelijk mee te nemen wat je toch niet nodig hebt, maar het lastige is dat je dat niet van te voren weet. In beperking toont zich de meester (zeggen ze). Beperkingen zijn er altijd, bijvoorbeeld door de (beperkte) ruimte wat je mee kunt nemen. Wat zouden de vrouwen van vroeger in deze zakken gestopt hebben? Er kon niet zoveel in. De sleutelbos misschien, of geld. Of alleen een zak-doek?

Frivolité is het Franse woord voor lichtzinnigheid. Dat woord past goed bij deze vorm van handwerk die zulke sierlijke resultaten oplevert. Er is niet met zekerheid te zeggen hoe oud deze techniek is. Wèl is bekend dat het frivolité in Engeland aan het eind van de 17e eeuw werd beoefend maar ook eerder bestonden er primitievere uitvoeringen. Hoogstwaarschijnlijk is frivolité voortgekomen uit macramé, een knooptechniek die al in de oudheid werd beoefend.
De meningen zijn verdeeld over welk land de bakermat van het frivolité zou zijn. Sommigen zeggen dat het Frankrijk is, en het woord wijst natuurlijk wel die richting. Maar het zou ook Italië kunnen zijn. Het daar gebruikte woord is occhi, wat oog betekent. Ook Duitsland wordt genoemd als land van herkomst, maar Engeland heeft dan weer oudere documentatie waarin deze techniek wordt beschreven. Gedurende de Rococo beleefde het frivolité een glansperiode. Het paste helemaal in die tijd waarin iedereen koket en gracieus moest zijn. En het vergde niet veel denkwerk, je kon dus tegelijkertijd praten over schandaaltjes. (Ik sprokkel deze tekst gewoon een beetje bij elkaar door wat uit de inleiding van het boekje over te nemen, dus die schandaaltjes heb ik niet zelf verzonnen.) Op vrouwenportretten uit die tijd zien we voorname dames frivolité knopen. Alleen konden de kantjes niet zo mooi en fijn worden als wij ze vandaag kunnen maken, want de spoeltjes die werden gebruikt waren groot en lomp en het garen was ook niet zo fijn als nu.

Tot zover dit lesje frivolité-geschiedenis. Wie deze techniek al kent, en op zoek is naar goede boekjes, is vast blij met deze gedegen boekjes over Frivolité. Ze behoren tot de mooiste boekjes in het Nederlands die over deze techniek zijn verschenen. Vind ik. Ik ben natuurlijk niet helemaal een deskundige, maar mijn tante was dat wel. Zij maakte dat mooie kleedje wat ik onder de boekjes legde. Dat maakte ze uit die oude handwerkboekjes, maar dit boekje uit 1981 is veel uitgebreider.

Ik volgde een tijdje een facebook-groep waar jonge vrouwen sierlijke creaties posten van frivole werkjes. Niet zoveel kleedjes meer, maar leuke tierelantijntjes. Dus vandaar die titel: doe mee met frivolité. Want dan ben je allang de eerste niet meer.

Een Kaffekedel is een koffieketel in het Deens. Of Zweeds. Wie het weet mag het zeggen. Als jullie dit lezen, ben ik ergens in die contreien. De koffie is in de thermoskan en we rijden een heel eind door de uitgestrekte noordelijke landen. Ik kreeg pas nog een bestelling uit Noorwegen (dat vind ik dan heel leuk) en bij m’n antwoordmailtje schreef ik: “Ik kan de bestelling bijna in jouw land op de post doen, want ik ga binnenkort die kant uit.” “Leuk, maar weet je wel hoe groot Scandinavië is?” mailde ze terug. Nee, geen flauw idee. Maar ik vind het gewoon een leuke gedachte. Dat er in ieder geval één iemand is die mijn blog volgt die het leuk vindt dat ik een beetje bij haar in de buurt rondrijd met m’n thermoskan. Een heel klein beetje. Want het is groot daar.

Ha, ik verheug me er al op om straks te vertellen waar we waren. Een land waar je wandelschoenen nodig hebt en waar je je hapje kookt in een kookpot. We gaan het meemaken!

De Gouden Driehoek is een gebied in Thailand, Laos, Myanmar en Vietnam. Hier wonen zes stammen die al eeuwenlang hun eigen cultuur hebben bewaard en dat wordt vooral ook weerspiegeld in prachtig handwerk. Deze stammen zijn: de Karen, Hmong, Mien, Lahu, Akha and Lisu.
Dit handwerk heeft mij altijd bijzonder aangesproken. Ik weet nog goed dat ik als tiener een keer op een verkooptafel een lange bewerkte band zag waar ik helemaal weg van was. Ik kocht hem, koesterde hem en heb hem nog steeds. Later leerde ik meer van het handwerk uit dit gebied. Met hele fijne steekjes worden prachtige kleding en tassen gemaakt. Veel is ook voor de verkoop, en zo komt er af en toe ook wel eens wat via toeristen naar het westen. Maar deze tassen op de foto zijn geschenken geweest aan iemand die in die regio ontwikkelingswerk deed. Het zijn nieuwe tassen en die komen straks ook op m’n shop. Vandaag eerst het boek. Het heet Peoples of the Golden Triangle en het is een prachtig boek voor wie zich interesseert voor dit mooie handwerk wat gemaakt werd en wordt door een bijzondere groep mensen.
Wat een ongelooflijke verfijning en prachtige cultuur!

Ik was een keer heel vroeg opgestaan toen het zo warm was. Om zes uur ’s ochtends aanschouwde ik de wonderen in mijn tuin. Een klaproos bloeide open. Het hoedje werd afgeschud. Eerst de ene helft, en toen ik terug kwam met een kopje thee zag ik dat de andere helft ook op het punt stond om eraf glijden. Een bij kon er niet op wachten en kwam al aangevlogen.

Doelgericht op weg!

De komende weken wordt elke dag een blogje-uit-voorraad gepubliceerd. Meestal gaat dat over handwerk, maar dit keer even niet. Ik was nog wel van plan om al m’n klaproos-patronen bij elkaar te zoeken, maar bleef steken. Ik geloof dat ik soms misschien iets teveel wil. Nou ja, als die bij maar niet meer steekt, da’s belangrijker. Tot over twee weken, dan komen er weer blogjes die op de dag zelf zijn geschreven.

We leven in een gebroken wereld en het is lang niet altijd zo mooi en vredig als op dit plaatje. Sterker nog: het is bijna nóóit zo mooi en vredig als op dit plaatje. Deze foto maakte ik vorig jaar na een tandartsbehandeling. Dan zoek ik altijd even dit rustige plekje op bij de rivier bij te komen. Maar op de foto kan het rustig lijken, in de praktijk is dat bijna nooit zo. Er is altijd wel een hond of zo die op me af wil springen, of een bende motorrijders die ook juist daar op hetzelfde moment van de rust wil genieten. Niet doorhebbend dat ze de rust juist verstóren.

En nu ga ik dan bijna op vakantie. Ik ben er zeer aan toe. We gaan zo ver weg als we maar kunnen (zonder vliegtuig, want dan kun je altijd nog verder). We gaan urenlang op een boot varen. En ik ben zo benieuwd wat dat met me gaat doen. En als we daar dan zijn, op een heel ver eiland, dan gaan we naar een huisje wat we huurden op de uiterste punt van het eiland. En we hopen dat daar helemaal niemand anders is. En de laatste dagen gaan we nòg wat verder. Naar nòg weer een ander eiland. Ach, er zullen overal wel motorrijders en blaffende honden zijn, maar er zal toch hopelijk ook wel veel rust zijn. En we willen het graag eens meemaken om een paar weken in die ruige natuur te zijn. Om je als mens heel klein te voelen in de grootsheid van de bergen en rotsen. Op een klein rotsachtig eiland in de grote woeste zee.

Het vliegt me soms wel aan, ons leven in een gebroken wereld. We worden geconfronteerd met veel moeiten, ellende, rampen en verdriet. Op wereldnivo, maar iedereen ervaart de moeite ook dichtbij. Wij ook. Het gaat niet allemaal vanzelf. Ik kan de schijn ophouden, met foto’s van idyllische plekjes. Mooie kussens die ik maakte van andermans borduurwerk. Maar het is ècht niet allemaal zo simpel.

Terwijl ik dit schrijf, komt mijn lieve man langs. “Ben je klaar met je stukjes voor de komende twee weken?” vraagt hij. En ik zeg: “Ja, ze zijn allemaal ingepland.” Hij kijkt me lief aan en zegt dat het een prestatie is. Is dat echt zo? Of ben ik een beetje mal om voor de komende weken elke dag nog een blogje te hebben geschreven? Ik weet het niet. Misschien allebei: een beetje mal en een beetje toegewijd. Ik vind het ècht leuk, om overal over te schrijven. Maar het is óók goed om nu even weg te gaan, en die blog te laten voor wat het is. We leven in een gebroken wereld, en soms ervaar je de pijn daarvan meer dan anders. We leven in een gebroken wereld, en daar moet je soms even afstand van nemen. Dat ga ik doen door heel ver weg te gaan. En elke dag te luisteren naar het stukslaan van de golven op de rotsen.

En heeft iemand nu al geraden waar ik terechtkom na een dag in de auto en dertig uur op een boot?
Als niemand het raadt, dan vertel ik het over twee weken wel!
Tot dan!

Wat zijn quilter’s feelings?
Het is het plezier om anderen te laten zien wat je gemaakt hebt, of wat je nog aan het maken bent. En om naar tentoonstellingen te gaan waarop quilts worden geshowd. En dan met elkaar je enthousiasme te delen.
Het is ook de naam van een oud boek van een oude tentoonstelling. Tentoonstellingen hebben vaak een lange voorbereidingstijd en als het dan afgelopen is…. zucht, het is weer voorbij. Soms werd of wordt er dan nog een boek gemaakt van de quilts die te zien waren. Ik plaats een mooi oud boek met heel veel foto’s van quilts in m’n shop; dit boek werd gemaakt n.a.v. de (internationale) tentoonstelling Quilter’s Feelings 1990.

Quilter’s feelings, dat zijn ook de gevoelens van spijt als je ergens nìet naar toe kunt gaan terwijl je het wèl had gewild. Omdat het niet uitkomt of omdat het te ver weg is. Dit weekend wordt in Groningen het quilt-festival gehouden, en ik kreeg al een reactie van iemand anders die het ook jammer vindt dat ze daar niet naar toe kan gaan. En misschien vinden veel anderen dat ook jammer. (Gelukkig bestaan er boeken…..)

Maar nu: Quilter’s feelings, dat is ook mijn gevoel van opwinding om bijna op vakantie te gaan en om een quilt uit te zoeken die ik mee ga nemen. Ik ga heel ver weg! Eerst een hele dag in de auto en dan een hele tijd op een boot. Geen acht uur varen. Ook geen tien uur. Ook geen twintig uur. Maar liefst dertig uur! Waar zou ik dan terecht komen?

Het thema van het quilt-festival in Groningen is Flying Geese. Dat is de naam van de kleine driehoekjes die allemaal één kant uitvliegen. En ik heb zelfs nog een foto van oud flying-geese quiltje wat ik lang geleden maakte. Gefotografeerd in de haven van IJmuiden op oudejaarsdag. Maar nu is het zomer en vlieg ik zelf weg!

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

De shop van Tweedehandswerk is in de maand juni gesloten. De artikelen blijven wel zichtbaar in m’n shop. M’n blog is wel gewoon ‘open’. In veel blogjes verwijs ik naar artikelen en om te voorkomen dat al die links niet werken, blijven de artikelen dus gewoon wel zichtbaar in m’n shop.
Mocht je iets zien wat je wilt bestellen, dan kun je een artikel op twee manieren reserveren:

* je kunt via contactformulier mij een mailtje sturen.
Mochten meerdere mensen belangstelling hebben gehad voor hetzelfde artikel, dan kijk ik welk mailtje het eerste was en die krijgt dan bericht van bevestiging met betalingsgegevens. De anderen krijgen bericht dat iemand anders helaas eerder was.
Deze mailtjes kun je op op de eerste dag van juli verwachten.

* je kunt onderaan een blogje (waarin een bepaald boek of produkt wordt besproken) reageren.
Dan kunnen anderen ook zien dat iemand anders dat boek al wil kopen (en dat zij te laat zijn.)

De collages bij dit stukje laten oude handwerken en oude borduurpakketten zien. Deze collages maakte ik meer dan een jaar geleden en zijn dus niet meer aktueel voor wat er nu in de shop staat. Maar misschien is er iets bij wat nog wel te koop is. Hoe dan ook: na de maand juni hoop ik weer van alles op te sturen. De meeste mensen die wat bij me bestellen zijn geïnteresseerd in tweedehands handwerkboeken, maar ik vond het ook leuk om deze collages hier nu nog eens te laten zien. Oude handwerken en oude borduurpakketten: leuk om naar te kijken en misschien nog eens wat van te maken.

Wie van quilts in een ruimtelijke omgeving houdt, kan in Groningen de route van het quiltfestival rijden. Dit tweejaarlijkse festival vindt plaats binnen de gemeente Eemsmond. Prominente quilters uit binnen- en buitenland exposeren op karaktervolle locaties in Noord Groningen. De getoonde quilts variëren van traditioneel tot art.

Bovenstaande foto is van het vorige festival, op de zelfde plek genomen als waar ik vorige maand m’n gehaakte stola over het hek hing, tijdens een zonnig weekend in Groningen.  Ik was toen nog van plan om vandaag opnieuw naar Groningen te gaan voor het quiltfestival, maar helaas gaat me dat niet lukken. Voor iedereen die wel tijdens de komende drie dagen rondrijdt in het mooie wijdse land: heel veel plezier gewenst!
Goede kans dat je dan ook langs deze molen in Wetsinge rijdt, net als die rode auto op deze foto. Als je vlak vóór deze molen een linksafslaat, kom je bij een mooi oud kerkje terecht waarin nu een restaurant is en vanwaaruit je vanaf de toren een prachtig uitzicht hebt.

Quilts en wijdsheid is een geweldige combinatie. Quilts ophangen in oude gebouwen ook. Jammer dat ik al die quilts dit jaar niet kan zien, maar ik ga me klaarmaken om andere mooie dingen te zien. En dan neem ik daar zelf ook maar wat (oude) quilts voor mee. Wie weet welke foto’s ik dan straks nog kan laten zien.

Nu m’n borduurwerk van de gestileerde korenbloemen af is, wilde ik iets anders verzinnen. Om mee te nemen op vakantie. Ik hou er van om op grove borduurstof te borduren maar daar heb ik niet meer zoveel van. En nu heb ik iets nieuws gevonden: een oud gordijn! In de linkerhoek zie je nog de haken. Een tip voor liefhebbers van ecru wollen ondergrond: misschien vind je nog eens zo’n oud gordijn ergens. Het borduurt erg fijn!

Ook nog een foto waarop de friemeltjes in de hoeken goed te zien zijn. Kleine zwarte steekjes met een groot effect! Weet iemand hoe deze steekjes heten? Dat stond er niet bij in het tijdschrift met voorbeelden.

Naar een verkoping op een paar textieldagen nam ik wat oude ansichtkaarten mee. Daar werd veel naar gekeken door voorbijgangers, want iedereen vindt het leuk om daar even tussen te zoeken. Telkens was er weer iemand die het stapeltje ter hand nam en even in het verleden verkeerde. Af en toen maakte iemand een opmerking, maar er was één opmerking die boven alles uitsprong: “Dat is mijn schoonmoeder!” Ze wees naar één van de drie meisjes op de stoep. Dat was wel heel frappant!
Na onze verbazing pakte ik snel m’n aantekeningenboekje en schreef het antwoord op. Want we vroegen: Wanneer is uw schoonmoeder dan geboren? Daar moest even over gerekend worden, maar het antwoord kwam: 1909. Dus dan weten we ook van wanneer deze kaart ongeveer is. Drie meisjes op de stoep en een moeder die nog wat aanreikt. Het voorste meisje kijkt verbaasd over de fotograaf die zomaar door haar straat liep. Net zoals wij verbaasd waren over deze onverwachte reactie.

Ik denk dat de mevrouw die haar schoonmoeder (als meisje van een jaar of 10) herkende, deze kaart al had, want ze kocht hem niet. Ze was zomaar ook weer tussen het publiek verdwenen. Dus dan is hij voor m’n shop. En echt waar: ik heb al eerder zo’n reactie gehad op een oude ansichtkaart. Van iemand die een familie-lid herkende. Wat leuk!
(Later nog meer oude Volendam-kaarten)

Mapjes van geweven gras, haaknaaldendozen van hout. Zomaar twee foto’s van de vele opbergsystemen die bedacht en gemaakt zijn van natuurlijk materiaal. Later meer hierover. Ik geloof dat ik aan vakantie toe ben want m’n woordenstroom begint op te raken.
Ik ben bezig om wat handige hulpmiddelen te zoeken om m’n eigen vakantiebenodigdheden in te stoppen.

Op de terugweg van mijn kleine onregelmatige baantje kwam ik langs een veldje met ingezaaide bloemen. Veld-bloemen heten ze. Omdat ze vroeger in de korenvelden stonden. Daar hebben oudere mensen nog zulke goede herinneringen aan. Nu worden soms in grote steden de bermen of plantsoenen ook ingezaaid met zaadmengsels voor veldbloemen en als dan alles bloeit: een zee van zomerse weldadigheid! Ik stapte af en ik was niet de enige. Opeens was het naast het fietspad druk met nog meer mensen met fototoestellen. En dat gaf een saamhorigheid die ons aan het praten bracht. “Mooi hè?” zei ik tegen iemand die naast me stond te fotograferen. “Prachtig, zei ze, ik fiets hier altijd langs omdat ik dit graag nog even wil zien.” “Ik ook” zei ik. “Maar er zijn veel minder klaprozen dan vorig jaar” zei zij. “Dat kan kloppen, zei ik, want klaprozen zijn pioniersvegetatie en die gaat elk jaar achteruit. Je ziet ze vooral op braakliggende grond die net is omgewoeld.” En zo praatten we nog verder en dat was best gezellig, zo naast het fietspad. Ze vroeg wat ik aan het doen was. “Ik heb net m’n borduurwerkje klaar met een bekend oost-europees motief en dat leek me leuk om hier te fotograferen. Kijk – zo liet ik haar zien – deze bloemen op m’n borduurwerkje zijn gestileerde korenbloemen”. Aan jullie liet ik dit borduurwerkje al eerder zien maar ik had het borduren van de zwarte friemeltjes in de hoeken bewaard voor een moment dat ik daar goed de tijd voor had. En dat was net die ochtend. Maar nòg is het borduurwerk niet helemaal af. Ik zal er eerst nog een kussentje van moeten maken voordat ik het echt mooi in zo’n korenveld kan fotograferen. Wel leuk om nu hier door te geven dat dit bekende Balkan-motief dus gestileerde harten en korenbloemen uitbeeldt.

We raken gewend aan mooie foto’s, maar rond 1990 was dat nog wat meer bijzonder. Het echtpaar Beukers trok erop uit en maakte in binnen- en buitenland prachtige handwerkreportages. In die tijd stond op de achterkant van het glossy tijdschrift telkens een mooie detailfoto van één van de handwerken die in het blad werd besproken. In deze collage gaf ik ook een paar achterkanten weer van de acht oude nummers die ik toevoegde. Deze nummers stonden nog niet eerder bij mij te koop en het duurde kennelijk wat langer tot ik deze ook kon aanbieden. Maar nu staan ze er!

Het gaat je duizelen als ik alles ga opsommen wat er in deze oude tijdschriften Handwerken zonder Grenzen staat, maar om een idee te geven doe ik het toch maar eens:

Eigentijdse experimentele kanten en geborduurde tule uit vroeger tijden
Exclusieve ”vlinderomslagdoek” in patchwork
Tweezijdig patchwork
Katoenen truien met ingebreide motieven
Bijzondere borduurpatronen uit Bulgarije
Dubbel breisels op twee manieren

Tweezijdig patchwork aan twee kanten anders in 1 keer kant en klaar
Iers breiwerk van Shetlandwol
Doorborduren op ruitstof eenvoudig en leuk om te doen

Klassieke truien van Shetlandwol
Fair Isle wantschoenen
Samiet en Taqueté, boeiende weeftechnieken
Werken van Klimt als inspiratiebron
Originele sanquhar handschoenen
Temari, versierde ballen uit Japan
Hongaarse borduurpatronen voor kruissteek in rood en blauw

Kettingweefsels uit de Andes geweven met kaartjes
Antieke patchworkdeken met rand van geappliceerde bloemen en vogels
Geappliceerde ginkgo bladeren van beschilderde zijde

Versierde boombaststof in Fiji
Zijden fluweelikat
Buideltassen
Rococo borduurwerk
De nine patch in miniatuur en in het groot
Kerstmerklap in kruissteek
Sjabloneren
Dozen maken

En nog veel meer!

Van alle bloemen zijn rozen denk ik in de kunst het meest afgebeeld. Geschilderde rozen weerspiegelen op duizenden manieren de schoonheid van de koningin der bloemen. Ook in handwerk zie je rozen op duizenden manieren terug. In filet-haakwerk, of in smyrna-knoopwerk (zoals op mijn kussen van afgelopen zondag) of geborduurd zoals op deze schilderijtjes. En alleen al in die categorie ‘borduren’ is deze bloem óók weer op duizenden manieren terug te zien. Vooral vroeger was de roos de meest geliefde bloem om te verwerken in tapisserie-werk.
Ze bloeien nu volop! De roos in mijn vaasje is misschien niet het meest fotogeniek van alle rozen, maar rozen zijn ook symbool voor de liefde. En als je een roos van iemand krijgt, dan is die geste vanzelf al bijzonder, en daarmee de roos voor de ontvanger ook. Ik was bij m’n zus op bezoek geweest en bij het afscheid plukte ze gauw nog een roos van de struik. “Voor jou!”

Rozen zijn om te geven, om te planten, om te plukken, om te bemesten, om te koesteren. En om te borduren!
Als iemand dit boekje romantische rozen borduren nog wil bestellen, dan verstuur ik het met de postzegel van de roos erop.

Vier-en-een-halve meter handwerktechnieken achter elkaar: dat is iets bijzonders! Rond 1900 leerden meisjes veel voorkomende technieken zoals open naaiwerk, merkletters, stopwerk, filet- en tuledoorstoppen, Hobein, kantwerk en filethaken. Al die technieken werden uitgeprobeerd op kleine lapjes en al die lapjes aan elkaar vormden een lange lap. Wie wel eens zo’n honderd jaar oude lap gezien heeft, is vast verbaasd geweest over de verfijning en de kunstzinnigheid. Een enkele keer kom je nog wel eens zo’n oude lap tegen op een antiekmarkt, maar er is ook een andere manier waarop je ermee kennis kunt maken: via een boek Souvenir de ma jeunesse. Zo werden die lappen genoemd, en van één ervan is een boek gemaakt. Dit bestaat uit vijf losse platen van telkens een deel van de lap en een boekje waarin al die technieken door Anne Rose Oosterbaan zijn beschreven. Ik ben blij dat ik weer eens één zo’n boek in m’n shop kan plaatsen.

Tegenwoordig zijn er weer vrouwen die deze oude handwerktechnieken opnieuw bestuderen en zelf een eigen pronkrol maken. Een bekende blog van iemand die daar vorig jaar veel over schreef is de blog van de Borduurvrouw. Wat we van die vroegere tijd kunnen leren is de nauwkeurigheid en discipline en de verfijning waarmee dit soort naaiwerk werd gedaan. Maar wat in dèze tijd vooral naar voren komt (en dat is zichtbaar op de blogs van de vrouwen die daarover schrijven) is het plezier dat wordt beleefd aan deze ontdekkingstocht naar het rijke naai-verleden.

We gingen een uurtje kanoën op het kanaal. Eerst zat ik achterin maar dan moet je peddelen en sturen tegelijk en dat ging me niet zo goed af. Toen mocht ik voorin en m’n zoon achterin en ging het veel beter. Ik zag de waterlelies aan de kant en vroeg of we daar even heen konden. Daar wilde ik wel een foto van maar die werd zo mooi dat jullie misschien niet geloven dat die door mij genomen is. Gelukkig had ik het gehaakte dekentje bij me, en die hing ik over de rand van de kano.

Niet dat je een dekentje nodig had vandaag. Het was boven de dertig graden. Daarom zochten we na het kanaal nog een ander water op om te zwemmen. Een zandafgraving midden in landelijk gebied bood verkoeling. De eerste keer zwemmen dit seizoen: heerlijk!

Het dekentje kocht ik een tijdje geleden op een rommelmarkt maar er zitten gaten in, dus niet geschikt voor de verkoop. Toch is het een leuk ding, en ik laat graag even zien dat er met slechts vier kleuren toch een heel afwisselend effect kan worden bereikt.
Kanoën en zwemmen op een warme zomerdag is al heerlijk, en zo’n dekentje maakt het nog nèt iets leuker. Altijd een dekentje mee in de auto, ook als het zo warm is dat je het liefst het water in duikt.

Onder een hoge boom in de tuin was het dor en droog. Ik zei dat ik dat niet erg vond en dat ik het evengoed wel een fijn plekje vond om te zitten. Lekker beschut. Maar er werd besloten dat de boom werd omgehakt. En daardoor kwamen er ook weer nieuwe mogelijkheden. De kleine plantjes op de droge voorgrond konden uitgroeien tot flinke planten, die nu weer volop water en licht kregen.

Nu bloeien hier de klaprozen en het vingerhoedskruid. Deze week is alles gaan bloeien. Vanmorgen vroeg liep ik even de tuin in, dan is alles nog zo lekker rustig. Ik zag dat één van bloemen bezig was uit de knop te komen en genoot van het moment. Ik liep naar binnen om een vroeg kopje thee te zetten en toen ik ermee naar buiten kwam was het proces na vijf minuten alweer wat verder gevorderd. De helft van de behaarde knop was al op de grond gevallen. En de hommels waren ook gelijk aanwezig en aan het werk.

Een uurtje later zette ik een stoel in de groene border, op dezelfde plek als de stoel op de vorige foto. Ik wilde hetzelfde kussen fotograferen als een half jaar geleden. De jonge klaproos staat nu sterk en stoer op z’n stengel te floreren en de bijen vliegen af en aan. Ik mis m’n boom nog wel een beetje maar er is heel veel moois voor in de plaats gekomen.
En m’n kussen komt nu eigenlijk nog veel mooier uit!
Fijne zondag, ik hoop dat jullie ook genieten van het vele moois wat nu overal te zien is!
(Van klaprozen zijn ook mooie borduurpatronen gemaakt, dat komt later wel weer)

De rozen bloeien in mijn tuin! Ik haalde er één binnen. En ik fotografeerde er net nog één aan de struik. Rozen om van te genieten, om er elke dag een paar keer langs te lopen, om er even aan te ruiken. Om er voorzichtig één af te knippen en in een vaasje te zetten. Al die ingewikkeld in elkaar gedraaide blaadjes die me iedere keer verwonderen. O schoonheid!

Het schilderijtje is een nieuwe aanwinst. Fototoestellen kunnen registreren, schilders kunnen prachtige impressies geven, maar borduurontwerpen zijn vaak heel kunstig in het weergeven van een essentie. De grote of karakteristieke lijnen. Met een paar goedgekozen steekjes een bloem verbeelden. Ook dàt is mooi. Stilleven op de zaterdagavond.

Steeds meer boeken komen er in m’n shop. Het leek me leuk om weer eens een overzicht te maken van wat er recent is toegevoegd, maar de collage is een beetje groot uitgevallen. Over m’n boeken kan ik inmiddels heel wat vertellen. Soms geef ik een boek aparte aandacht in een blogje, en soms plaats ik het gewoon zò in m’n shop. Sommige boeken zijn leuk omdat ze die oude haak- of breipatronen van vroeger weer bieden. Andere boeken zijn fijn omdat er nog helemaal geen nieuwe op dat gebied worden gedrukt, zoals macramé-boekjes. Weer andere boeken zijn aantrekkelijk omdat ze zo’n schat aan informatie bieden, op een manier die nu veel te kostbaar zou zijn om opnieuw uit te geven. Dat is bijvoorbeeld bij de boeken uit de serie “Creatief bezig zijn voor de vrouw” het geval. Daar staat zóveel in!

Er zitten ook boeken tussen met mooie kruissteek- of kantklos-ontwerpen. De borduurwerkjes zijn vaak mooi gefotografeerd met gezellige sfeerfoto’s.
En er zitten kleine doe-boekjes tussen. Je kunt in zo’n collage niet zien dat die maar klein zijn, soms maar de helft van het formaat van een groter boek. Daarom geef ik in m’n shop ook meestal de afmetingen van een boek, zodat er hopelijk geen teleurstellingen zijn als je iets hebt besteld en het blijkt maar een klein boekje te zijn.

Ik ben zelf ook wel verbaasd over de grote hoeveelheid handwerkboeken die er nog rouleert. En natuurlijk doe ik graag mee aan die ‘roulatie’: oude handwerkboeken opsporen en ze weer te koop aanbieden. Ik heb nog veel meer klaarliggen om in m’n shop te plaatsen, daar hoop ik later weer aan toe te komen. Voor dit moment: veel plezier met snuffelen. En mocht je nog iets willen bestellen, dan hoor ik het graag.

Rond oude dorpskerken worden vaak kerkemarkten gehouden en vooral als je daar al heel lang komt zijn dat leuke belevenissen. Vorige week ontmoette onze familie elkaar op de jaarlijkse kerkemarkt in het dorp waar het ouderlijk huis stond. Vroeger gingen we na afloop altijd koffie-drinken bij onze (schoon)ouders en nu was het de eerste keer dat dat niet meer kon. Vorig jaar deden we veel spullen weg die van de ouders waren geweest en die zagen we nu weer terug op de markt. Dat was wel confronterend. Ineens zie je dan een serviesje liggen op een kraam, waar de moeder haar hele leven zuinig op was geweest. Zou iemand anders het nu gekocht hebben?
Natuurlijk hebben àl de spullen die op een rommelmarkt of kerkemarkt komen te liggen een verhaal. Voor iemand heeft het lange tijd waarde gehad, maar het ging voorbij.
Vlak voor de ingang van de kerk was een hoek met de wat meer antieke spulletjes. Daar zag ik dit tapisserie-schilderij. Ik vond het leuk om die gesloten deuren van de toren te zien tegen de achtergrond van de open deuren van de kerk. Toen ik het schilderij afgerekend had, kwam er een mevrouw naar me toe. “Koopt u dat? Dat is de Gelderse toren hoor! Die is hier vlakbij. En daar kwam ik wel twintig jaar want ik werkte daar.” Leuk, zo’n praatje. Het handwerk roept herinneringen op.

Op m’n blog gaat het ook om het vertellen van verhalen. Eerst vond ik die bovenste foto minder geslaagd, vanwege de verkoper die nog net rechts in beeld is met een ‘verhalende arm’. Maar nu vind ik het juist wel leuk. Vanwege het verhaaltjes-element. Ik hoop dat ik jullie nog niet verveel met al die verhalen!
Juist deze week las ik een blog van iemand anders, die met weemoed terugdacht aan de gezellige markten rond de dorpskerk. Toen besloot ik deze foto’s nog te laten zien. Ze zijn inderdaad heel fijn, dit soort markten, en er zit heel veel liefde in de voorbereidingen. Dat merk je altijd als je daar komt. En alleen op dìt soort markten kun je het meemaken dat je de spulletjes van vroeger nog eens ziet, maar nu op de kraam.

De afgelopen dagen waren we steeds aan het appen met onze zoon. Met onze mobiele telefoons elkaar berichten sturen. We hoorden hoe de terugreis vanuit een ver land in Afrika verliep, in meerdere etappes. Telkens kwam hij een beetje dichter bij de westerse wereld waar hij na twee maanden in de armoede ook wel erg naar verlangde. Het was genoeg geweest, al die lange weken, maar aan het eind was er toch nog wel wat consternatie. Midden in de nacht, op een chaotisch vliegveld, waar alles zo anders gaat en waar je als westerling ook wel in lastige situaties terecht kan komen. Maar hij was erdoor gekomen, door die ingewikkelde douane en kon uiteindelijk wegvliegen. En bij de laatste tussenstop, in München, vroeg hij (alweer via die handige mobiele telefoon) of we hem kwamen ophalen.

Dus reden we ’s avonds laat naar Schiphol. “Waar heb je trek in?” had ik nog gevraagd voordat we in de auto stapten. En hij wilde wel kaas. In de gauwigheid had ik ook nog het geborduurde vliegtuigje meegenomen (bij de kaas), wat ik tot m’n eigen verbazing zomaar kon vinden, want soms ben ik wel eens wat kwijt. De laatste vlucht naar Schiphol duurde ongeveer net zo lang als de autorit, maar gelukkig waren wij er twintig minuten eerder, want het is juist zo leuk om daar eens (midden in de nacht) een kwartier of een half uur te staan wachten. Er was nu geen drukte, en er werden ook geen interviews afgenomen voor het populaire programma Hello – Goodbye. Maar het was wèl de plek die bekend is van dat interessante tv-programma. Als je het programma wel eens gezien hebt, dan ken je de verbazing over de vele (soms ongelooflijke) verhalen die schuil gaan achter die wachtende mensen. Dus daar stonden wij nu ook, midden in de nacht. Uitkijken tot de deuren opengaan.

Ik had nog even tijd voor wat foto’s. Van het kussende koppel op de deuren bij “Arrivals”. Van het geborduurde vliegtuigje wat ik lang geleden maakte toen onze zoon nog een klein jochie was. En wat nu symbool staat voor de vele keren dat hij wegvloog. En weer terugkwam, dat gelukkig ook. Na déze reis, méér dan al die andere, kon hij uit de grond van z’n hart zeggen: “I love coming back!” Flying-away kan heel leuk zijn, maar terugkomen in een land waar genoeg te eten is en waar je niet afgeperst wordt: wat een opluchting!

De deuren gingen open! Daar was hij! Mooie herinneringen aan een warme omhelzing. Hello! So glad to see you!

Begin dit jaar waren er ineens mooie postzegels te koop en die plak ik liever op de enveloppen dan zo’n onpersoonlijke stikker. Dus kocht ik er een hele stapel en wilde die ook aan jullie laten zien. Als tip, voor als je ook graag mooie postzegels gebruikt. Bij elk velletje kreeg je ook een gratis opbergmapje. Dus soms stopte ik zo’n mapje bij een besteld boek, als aardigheidje. Maar nog vóór ik deze foto had laten zien op m’n blog, waren de postzegels alweer uitverkocht. Dat was niet erg, want even later kwamen er weer nieuwe postzegels, nu met lente-bloemen en vlinders. En daarbij zat ook alweer bij ieder velletje iets leuks. Maar alwéér waren ze uitverkocht voordat ik ze had laten zien.

Dat mag me niet nog eens gebeuren, dus dit keer ben ik op tijd: Hieronder laat ik wat van die mooie postzegels zien van de zomer-serie. De mooie tekeningen van Janneke Brinkman zijn gebruikt. Dit keer is er geen extraatje bij de zegels, maar het het is al een extraatje (vind ik) om mooie postzegels op de envelop te kunnen plakken. En ik wil er gelijk mijn verhaaltje aan ophangen. Voor de meeste bestellingen gebruik ik vijf zegels om een boek te versturen. Dat is als een boek meer dan 250 gram weegt, en dat is al gauw. Als een boek of tijdschrift minder dan 250 gram weegt, dan hoeven er ‘maar’ vier postzegels op. Ik koop steeds een hele voorraad van deze zegels, zodat dat ik nog een tijd door kan gaan met plakken, ook als ze al bij het postkantoor zijn uitverkocht.

Soms krijg ik een reactie dat ontvangers van een besteld boek het waardeerden dat de envelop er leuk uitzag. Dan ben ik blij dat mijn boodschap is overgekomen. Die boodschap is: Goedkoper kan ik het helaas niet maken, om een boek op te sturen, maar lèuker probeer ik wel!

De behoefte om met andere handwerkliefhebbers in contact te treden is er natuurlijk al heel lang. In het internet-tijdperk gaat dat allemaal reuze makkelijk (hoewel ik soms best lang met één blogje bezig ben). Maar vroeger hadden ze natuurlijk ook clubjes. En ze schreven elkaar brieven! Juist vandaag – nu ik een beetje bezig was met wat aandacht voor dat ik 2,5 jaar blogde – deed ik een leuke vondst. Twee brieven in een oude Handwerken zonder Grenzen. En ik vind het leuk dat verhaal gelijk hier te vertellen.

Ik was bezig met wat oude nummers van het mooie tijdschrift Handwerken zonder Grenzen in te voeren. Alvast voor m’n vakantie, dan heb ik straks ook nog wat om te laten zien. M’n oog viel op een aankondiging op de cover van 1992-2: “Patchwork van gevouwen puntjes”. Ik sloeg de goede bladzijde op en zag: Hé, dat heeft vast als voorbeeld gediend voor mijn patchwork-cirkel. Die ik een paar dagen geleden liet zien. Dat kan ook wel, want zowel het patchwork als de oude tijdschriften kocht ik een week geleden op dezelfde markt. Ik wilde er een foto van maken, en pakte ook nog even mijn eigen exemplaar van HzG tevoorschijn. Want als liefhebber spaar ik zelf ook de hele serie bij elkaar. En nu zag ik in mijn eigen oude nummer iets wat ik nog niet eerder had gezien: er lagen twee brieven in. Precies bij de pagina’s die over het patchwork gingen.

“Naar aanleiding van het artikel over het patchwork ‘ding’ in het laatste nummer van HzG kan ik U het volgende vertellen: Negen jaar geleden waren mijn man en ik in Thailand en hebben daar, op de markt van Tjeng Mar à raison van 15 bath (toen ongeveer fl 1,50) zo’n ‘ding’ gekocht. Ik ‘zag’ er iets in, als een wonderlijk voorbeeld van patchwork, zonder te weten waar het voor diende. Mijn ‘ding’ is niet zo ‘vol’ als als de uwe, maar het was dan ook maar een toeristen-souvenir.”

En dan op de andere handgeschreven brief, uit 1992: “Geachte mevrouw, wat een leuk verhaal schrijft u aan mij! Het symbool van een lotus zou het dus kunnen zijn. Dat kleedje (in de tekst veranderd door de redaktie in ‘ding’ vond ik in Amsterdam en heeft waarschijnlijk een lange reis gedaan en kwam in frisse toestand hier aan…..
Het compliment aan mijn adres over de waardering van Handwerken zonder Grenzen is niet ter plaatse. Het is Henriette Beukers die alles managet en haar man die al die foto’s maakt. Zelf doe ik zo nu en dan mee met een artikeltje. Ook ik ben zeer enthousiast over het tijdschrift. Het stimuleert ook om met oude technieken nieuwe mogelijkheden te maken.”

Wat een mooie brieven! Ik zal ze nog wel aan de redaktie van HzG aanbieden. En nu ben ik er ook wel aan toe om afscheid van ‘mijn ding’ te nemen. Dus zet ik mijn nieuw verworven patchwork cirkel in m’n shop. Wel symbolisch om iets leuks daarin te zetten op de dag dat ik 2,5 jaar blogde.

Overigens: Zo rond 1992 kreeg ik ook van een vriendin zo’n ding uit Thailand. Altijd bewaard, en na m’n vakantie ga ik het opzoeken en aan jullie laten zien! Een goede illustratie ook dat ik me altijd al heb geïnteresseerd voor handwerk uit verre landen. En ook dat die oude nummers van HzG nog zo mooi zijn.

Alleen in uitzonderingen liet ik op mijn blog foto’s zien uit boeken of tijdschriften op zo’n groot formaat als in dit blogje. Ik vond altijd: als je een foto zò groot laat zien, dan is het bijna plagiaat. Ik wilde ook nooit copieën maken van patronen want al zou ik die weggeven, dan is het tòch op het randje van wat ik niet wil, namelijk de auteurswet overschrijden. Maar het is wel allemaal wat lastiger geworden, in het internet-tijdperk, en regels zijn niet altijd duidelijk meer. Zo’n foto als van deze twee opengeslagen oude tijdschriften: die doet het vast fantastisch op m’n blog en het is reuze leuk om dat even te laten zien. Ik vond gisteravond een stapel oude tijdschriften die van m’n handwerk-tante zijn geweest (blij!) en bij deze tijdsbeeld-tekeningen kreeg ik zin om mijn bloglezers te laten raden uit welk jaartal dit komt. Maar het is op de grens, vind ik zelf, om die foto’s zo groot te laten zien. Bovendien komt er weinig eigen creativiteit van mezelf bij kijken. Meestal probeer ik iets bijpassends van mezelf bij zo’n opengeslagen boek of tijdschrift te leggen: dan kan het wèl.

Anders ligt het wanneer ik pagina’s van m’n boeken en tijdschriften laat zien in m’n shop. Dan is het duidelijk dat ik een indruk wil geven voor potentiële kopers. Dat doe ik door van die boeken een aantal bladzijden te fotograferen en in de galerij bij m’n shop te zetten. Maar op m’n blog: nee, dat lijkt teveel op pronken met andermans veren en dat wordt al zoveel gedaan op internet.

Maar nu – na twee-en-een half jaar op deze manier bloggen – begin ik me toch af te vragen of ik zo scrupuleus moet blijven doen. Want dit soort foto’s, óók op een blog, daar is wèl juist behoefte aan! En ik vind het ook heel leuk om op deze manier oude tekeningen en patronen en foto’s uit oude tijdschriften onder de aandacht te brengen. Dus wat vinden jullie? Kan het, zo’n grote foto van andermans werk? Of zal ik maar gewoon doorgaan met hoe ik het deed?

En als je wilt raden: uit welk jaar denk je dat deze plaatjes komen?

Op 1 december 2013 begon ik met mijn dagelijkse handwerkblog op Tweedehandswerk en op 1 juni is dat dus twee-en-een-half jaar geleden. Ik had er gister helemaal niet meer aan gedacht, maar vandaag op 2 juni wel en laat ik ook deze foto met die boeken nog eens zien. Die publiceerde ik voor het eerst op 2 december, toen ik dus net op gang aan het komen was. Het is leuk om elke dag bezig te zijn met boeken en handwerk, maar binnenkort ga ik met vakantie en ga ik de dagelijkse routine even stoppen. Misschien dat ik nog wat blogjes in het voren maak want ik heb nog genoeg boeken die ik nog wel even in het zonnetje wil zetten. Sommige boeken zijn gewoon leuk om wat extra aandacht aan te besteden en dat zou ik dan in die weken kunnen doen dat ik weg ben. (maar dan moet ik al die blogjes dus wel van te voren maken, zou me dat wel lukken?)

Het lijkt me een goed idee om aan eventuele kopers door te geven: als je nog wat wilt bestellen, doe het dan liefst deze week nog. Dan kan ik die bestellingen nog afhandelen voordat ik m’n shop voor een paar weken sluit.

En nu ik toch bezig ben met wat huishoudelijke mededelingen: ik vind het ook wel eens leuk om jullie te bedanken voor jullie aandacht! Sommigen volgen mij elke dag en dat vind ik echt wel bijzonder!
En voor sommige anderen: thank you for thanking me. Daarmee bedoel ik: sommigen geven per mail een bericht van goede aankomst van een pakketje en dat vind ik altijd leuk om te lezen. Het hoeft natuurlijk niet persé, want als je betaald hebt en ik heb het pakketje opgestuurd, dan is in principe de deal afgehandeld. Maar vaak komt er dan toch nog een mailtje dat iets goed is aangekomen en dat de ontvangster er blij mee is. Dat maakt m’n bezig-zijn hiermee ook zo leuk: de interaktie met andere handwerkliefhebbers!
Op naar de volgende periode dus, maar eerst ook uitkijken naar m’n vakantie.

Er zijn nu weer veel mensen die met betrekking tot macramé denken: “Dat wil ik ook eens maken”! Dit weekend kreeg ik twee bestellingen vlak achter elkaar waarbij het allebei ging om drie of vier macramé-boekjes. (Ik zeg wel eens: àls mensen meerdere boeken tegelijk bestellen, dan gaat het heel vaak om macramé-boekjes of om weefboeken). Gelukkig kon ik beide bestellingen afhandelen, want sommige boekjes had ik dubbel of driedubbel of vierdubbel. Deze macramé-boekjes zijn vroeger op grote schaal gedrukt en dan is het ook makkelijker om er meerderen van te vinden voor m’n shop. Voordat ik ze op de post deed, maakte ik nog een foto van m’n voorraadje en nam ik me voor om er vandaag over te bloggen. En nu: zò frappant heb ik het nog niet eerder meegemaakt! Want precies op het moment dat ik één van deze boekjes in m’n hand had om er een nieuwe scan van te maken, komt er nòg een bestelling binnen en wordt precies dat boekje besteld.

Bij deze wat uitleg over waarom ik soms een nieuwe scan toevoeg in m’n shop (voor wie het interesseert). Als een boek besteld wordt, zet ik het op ‘verkocht’ en als ik dan weer een nieuw exemplaar vind, kan ik het weer ‘te koop’ zetten. Als een boek er precies eender uitziet als het vorige, dan verander ik de voorkant niet. Zoals bij de boekjes “Macramé mogelijkheden“, die zien er allemaal precies hetzelfde uit. Maar als een boek een nèt iets andere voorkant heeft, dan maak ik wel een nieuwe foto. Zoals bij de boekjes “Eenvoudig macramé“. Bij een andere druk verandert er soms iets aan de lay-out. Ik wil graag dat mensen precies kunnen zien wat ze bestellen. En overigens zijn dat ook de officiële regels: een klant moet kunnen zien wat hij koopt. Dus één van deze boekjes “Eenvoudig macramé” werd dit weekend besteld, en terwijl ik bezig was met een nieuwe scan, werd prompt ook dat andere boekje besteld. Dat stroomt lekker door!

Gelukkig heb ik ook nog een nieuw boekje om even onder de aandacht te brengen. Een boekje wat ik zelf nog niet eerder had gezien, en wat de mooie titel heeft: “Dat wil ik ook eens maken!” Net als in die andere jaren-zeventig boekjes gaat het hierin om macramé, maar ook om wandkleden en lapjeswerk.

Bewaren