De maan is rond, de maand is ook rond. Meestal stuur ik een nieuwsbrief op de laatste dag van de maand, maar die sla ik een keer over.

Vanmorgen zat ik al vroeg te genieten van een stil uurtje in de tuin van m’n moeder. Ik zette een tuinstoel naast de ronde Annabellen en borduurde een stukje aan een rond motief. Dit komt uit het Cirkelboek van de vereniging Merkwaardig. Leden van deze vereniging kregen dit boek vorige week kado en ik nam het mee naar voor op een paar zomerse borduurplekjes.

En nu is m’n blogje ook weer rond en ga ik weer verder!

Drukke dag gehad. Maar aan het eind van de dag:

Zie daar is water, wat is er tegen om te zwemmen?

De bomen hebben een jubeljaar! Er zijn zoveel uitbundig bloeiende bomen, het lijkt wel veel meer dan andere jaren. Een tijdje geleden bezochten we een pinetum (dat is een arboretum maar dan alleen met naaldbomen) en daarna vatte ik het plan op om ook een paar boompjes op te zetten. Het boek Zelf merklappen maken bevat een pagina met bomen-patronen en die zat al heel lang niet alleen in dat boek maar ook in m’n hoofd. Het is een mooi bomen-jubeljaar om telkens een boompje bij te borduren.

Al heel lang lag er een mooie stof met madras-ruit (ik dacht dat dat zo heet) en die nam ik ook mee om er tasjes van te naaien. Vanmorgen vroeg een tasje genaaid en toen was het al weer tijd om naar m’n moeder te gaan. Dit keer niet met de auto maar met de fiets en dat was fijn. Ik wilde op tijd weg om onderweg koffie te drinken. Achter deze bomen ligt kasteeltje de Gelderse Toren en daar heb ik een groot borduurwerk van. Het leek me leuk om er dan ook een foto van te maken, van die toren, maar die pret ging niet door. Een bord met verboden toegang hield me tegen. Auto’s en fietsers mogen wel even een kleine stukje de lange oprijlaan oprijden en om het goed te maken dat je daar niet verder mocht had de kasteeleigenaar daar een bankje neergezet. En dat leek me nou nèt een fijn plekje voor mij en m’n thermoskan. Jammer genoeg stond er al een auto met ronkende motor en die motor ging niet uit. Dus ging ik maar een eindje verderop op de grond zitten. Ik dacht erover dat er telkens zoveel dingen zijn die nèt niet goed uitkomen. Er gaat telkens nèt wat mis. En de spoorbomen gaan nèt voor m’n neus dicht. De verkeerslichten springen nèt op oranje. De vuilnisauto gaat nèt staan ronken op het plekje waar ik even moet inladen. En dat zijn maar kleine dingen maar het gaat de hele dag zo door.

Goed, toen m’n koffie op was en ik weer verder wilde fietsen reed die auto ook weer nèt weg.

En nu ben ik weer bij m’n moeder en die was nèt blij om me te zien. Andere keer naai ik weer verder aan m’n tasjes.

In de hal stond een half rond mozaïektafeltje. Voordat het werd weggehaald legde ik er m’n geborduurde pauwen op. Een pauw is het zinnebeeld van trots en vandaag hoop ik tegen m’n moeder te zeggen dat ik trots op haar ben.

Een paar dagen waren ze bezig geweest om het gras te maaien en daarna op te schudden zodat het kon drogen. En nu reed een combiner over het stuk land naast de rivier en die maakte strobalen van het hooi. Aan het eind van de dag ging ik nog even kijken tijdens een wandeling. Ik nam de zomerse tasjes mee die ik ’s middags  had genaaid.

Net op tijd want ‘ s avonds werden de hooibalen al van het land gehaald en ik vond het leuk om ze nog even op de foto te hebben.

En nu moet ik ook op tijd zijn want over een uur worden de meubels hier opgehaald! Ik ben er een beetje zenuwachtig over.

Deze tasjes naaide ik hier op de tussendoor momenten. Ik nam m’n naaimachine mee en een paar lappen stof die al jaren lagen te liggen. Ik vind het fijn om wat te kunnen naaien.

Ik probeerde gister ook een tasje uit tijdens een kleine wandeling. Ideaal voor alleen m’n sleutels en mobiel.

Een paar van de spullen waar mijn moeder – én wij! – zoveel jaren tegenaan heeft gekeken. Ik kijk er nu naar, aan het begin van de zondag ochtend. Ik schoof een paar dingen bij elkaar en mijmer erover hoe ze mijn smaak hebben beïnvloed. En aan elk voorwerp zit een verhaal. Dat koperen kannetje, dat liet mijn grootmoeder lang geleden maken door de plaatselijke koperslager. Sommige verhalen hoorde ik vaker maar van andere voorwerpen weet ik eigenlijk niet waar ze vandaan komen.

Maar het kussen weet ik wel: dat heb ik een keer ergens opgeduikeld en aan m’n moeder gegeven. Het past bij haar klassieke inrichting. En nu is het even een kussen voor de zondag: even bijkomen.

Gister liet ik weten dat het me misschien niet lukt om elke dag te bloggen, maar nu kom ik erachter dat ik eigenlijk helemaal niet zo lang kan zonder m’n blog. Dus ik probeer op de kleine toetsjes van m’n mobiel wat te schrijven en realiseer me dat m’n blog ook een uitlaatklep voor me is. En ik realiseer me ook dat ik heel veel trouwe bloglezers heb die met mij meeleven en daar ben ik blij mee!

Dus ik ga toch gewoon verder met elke dag wat te schrijven, al gaat het anders dan anders. Ik ben elke dag bij m’n moeder bezig maar ik zoek ook tijd om me te ontspannen. Ik woon een tijdje in de flat met uitzicht op de IJssel en daar ligt nog dit vogeltjes kussen wat ik eens aan m’n moeder gaf. Ik had het zelf gemaakt van een oud borduurwerk. Als ik dan weer bij m’n moeder ben geweest, pluk ik een paar bloemetjes uit haar tuin en ga in de flat naar buiten zitten kijken. Dat kan ik uren volhouden en als ik er dan eindelijk genoeg van heb dan borduur ik wat. Deze pauw (die ik op het kussen legde) kreeg ik net klaar. Er moet er nog één bij, maar die schiet niet op. Het uitzicht is gewoon te mooi, ik blijf maar kijken….

De komende dagen lukt het me waarschijnlijk niet om elke dag te bloggen. Ik ben in het huis van m’n moeder en het is allemaal nogal intensief.

Helemaal leuk is dit vrolijke wandkleed uit het tijdperk waarin er volop werd geëxperimenteerd met vrije expressie. Met allerlei steken werden zeventiger-jaren-stofjes vastgezet op een typische wandkleed-ondergrond. Vier jaar geleden liet ik dit wandkleed al eens zien en ik zag dat het nu weer zo vaak was aangeklikt dat het bij de populaire blogs (in de zijlijn) was beland. Dus ik zocht het op en maakte nog een foto. Een wandkleed wat past bij de langste dag!

‘ s Avonds negen uur. Het werk van deze dag zit erop. Ik pak gauw de fiets en maak nog even een ommetje. M’n tasje is nieuw, net gemaakt. Er zit een breiwerkje in en nu zoek ik nog even een plekje voor een paar pennetjes recht breien. Hmm, recht breien, dat klinkt goed!

“Er als de kippen bij zijn” betekent ergens snel bij zijn, vooral als er een voordeeltje te behalen valt.
In mijn shop hoeft dat even niet, want ik ga juist extra langzaam zijn. Bijvoorbeeld met het toevoegen van nieuwe boeken of handwerken in m’n shop.
Met de kippen op stok: ga ik ook niet doen. Die uitdrukking betekent dat je net zo vroeg naar bed gaat als de kippen en dat lijkt me niet echt leuk tijdens deze mooie lange zomerdagen.
“Kip, ik heb je” betekent: ziezo, dat is gelukt, en daar kan ik ook niks bij verzinnen. Hoogstens kan ik zeggen dat ik dit mooie wandkleed heb, en het leuk vind om het te laten zien. Zulke wandkleden werden vroeger boven de commode of het kinderbedje gehangen.
Ik ga weer even nìet hoog van de toren kraaien en ook geen graantjes ergens van meepikken. Inmiddels snap ik niet meer waarom ik deze foto’s wilde laten zien met al die uitdrukkingen die nou juist nìet van toepassing zijn.

Ik ga er weer vandoor en ik ga gewoon het zachte blogwindje laten waaien…

Uitzicht vanaf het balkon van het plekje waar m’n moeder begin dit jaar naar toe verhuisde. Na een paar weken begon het hoge water wat te zakken en kwam een strookje land weer tevoorschijn. Als eerste een smalle strook met knotwilgen, waar de vogels af-en-aan vliegen. Zo is er altijd wel wat te kijken.

Soms was er even die gouden gloed van het koude winter-namiddaglicht. Dan snelde ik naar buiten voor een foto. En daarna weer gauw naar binnen, want m’n moeder vond het fijn als ik op bezoek was en had altijd wel wat te vragen of te vertellen. En een kopje thee of koffie was ook altijd welkom.

Na een tijdje zag het er weer zo uit. De rivier was weer tot normale proportie geslonken en vervolgt zijn waterweg door het Hollandse land.
In figuurlijke zin was er nog wel wat ‘hoog water’ want het is toch niet niks, zo’n verhuizing, en veel dingen waren nog niet in orde of kosten moeite.
We verlangden ernaar dat alles ook weer redelijk ‘normaal’ werd. We probeerden te genieten van het mooie uitzicht en om positief te blijven.

Maar nee, het lukte toch niet. Terwijl het gras in het voorjaar groener werd, werd mijn moeder er niet beter op. Bovenstaande tekst en foto’s had ik al eerder in een blogje gestopt, maar het lukte me maar niet om dat blogje ook te publiceren. Ik liet het liggen.
We verhuisden m’n moeder weer terug naar haar oude huis. En daar waren toen ook allerlei aanpassingen te doen. Het was en is een drukke tijd.

En dit is een recente foto, van gisteravond tien uur. Het late licht schijnt nog over het landschap.
Ik zit in de stoel van m’n moeder die nog in het appartement staat. Ik kijk naar buiten. M’n moeder is in haar oude huis. Ik ga vaak naar haar toe. En ik verblijf af en toe in het niet-geschikte appartement (met het mooie uitzicht).

Binnenkort gaan we alles terugverhuizen.

De ansichtkaart met afbeelding van een oude merklap uit 1790 en het patroon voor deze zelfde merklap kon ik bij toeval bij elkaar passen. Kwestie van: Héé, zou dat soms dezelfde zijn? En dat was het! Dus nu kan ik beide in m’n shop zetten: oud patroon en oude ansichtkaart.
De kaart is uitgegeven door het Openluchtmuseum in Arnhem, dus dit zal dan ook wel van een oude merklap zijn die zij in hun bezit hebben. Ik wou dat dit museum óók weer eens hun oude merk- en stoplappen gaat laten zien in een tentoonstelling. Ik weet wat: ik ga het ze wel vragen!

In dit dolle dwaze breiboek uit 1979 staan echt gekke en dwaze breipatronen.  Het was de tijd om te experimenteren met mogelijkheden en materialen.
En er staan ook patronen in van gebreide ijsjes.

Tulpen op weg naar de kliko.
Daar pakte ik nog even mijn geborduurde tulpen-kussen bij.
Een niet-actuele foto voor een zondag-ochtend-groet!

De mogelijkheden om een knoop te leggen zijn legio en er blijkt ook een hele vacabulaire te bestaan om de knopen te beschrijven. Het gaat over Dubbelen en Dubbelslag, Roundhouten en Riekvermogen, Mantel en Marlen, Hommer en Huik, Schoot en Sleng en nog veel meer woorden die ik nog niet eerder hoorde.

In dit boek over Knopen, Sierknopen en Splitsen worden zoveel mogelijk bekende knopen beschreven. Het schijnt een bekend standaardwerk te zijn.

Ik laat de blog-boel even waaien!
Ik ben een paar dagen weg.

Deze foto maakte ik in bovenin de molen van Den Andel. Dat was de laatste locatie die we bezochten tijdens de quiltroute. We hadden bovenop de molen gestaan en genoten van het weidse uitzicht en met een zucht namen we afscheid. Een ‘zucht’ wind voelde ik ook door het trapgat trekken en bolde het kleine quiltje op. Het is een oud quiltje wat ik lang geleden maakte, en ik weet nog hoe leuk ik het destijds vond om een paar oude stofjes bij elkaar te passen. Het stelt niet veel voor, maar op zo’n plekje is het wel weer leuk. En nu hoop ik ook even naar een ander plekje te gaan, waar ik even een ander windje kan voelen waaien.

De komende dagen plaats ik alleen wat simpele blogjes die ik thuis al had voorbereid. Tot later!

Ik had vandaag een relax-dagje. Even bijkomen van alles.
Het schoot niet zo erg op vandaag.

Recepties zijn leuk! Je komt oude bekenden tegen, en soms kom je zomaar ineens met iemand aan de praat over een onderwerp waarvan je niet gedacht had dat je daarover met iemand zou kunnen praten. Maar dan blijkt die ander óók zo zijn ervaringen te hebben, en is er soms zomaar een klik. Dat had ik vanmiddag, met wel vier mooie gesprekken achter elkaar. Ik was naar een afscheids-bijeenkomst geweest van een opleiding en na het plechtige gedeelte liepen we met elkaar naar de ruimte waar de hapjes en de drankjes klaarstonden. Ik zag leuke kleedjes op de tafeltjes en maakte gauw een foto. Hoopte dat niemand me zag, want het leek me wel een beetje raar om bij binnenkomst gelijk de tafels te fotograferen. Maar ik werd tòch gezien en kreeg de vraag: “Wat doe jìj nou?” En dat werd een leuke ontmoeting met een oude studievriend. Verderop in het gesprek vroeg hij nog een keer wat ik nou toch met die foto moest. “O, daar verzin ik wel weer iets bij”, zei ik. En om te bewijzen dat dat echt zo is, maak ik er maar gauw een blogje over. Niet zo moeilijk, want ik heb nog wel een paar boekjes liggen die op m’n shop kunnen.

“Niet zo moeilijk“, dat is ook de ondertitel van één van deze boekjes. Ik denk zelf dat het wel de mooiste is van deze reeks. Een gedegen en toegankelijk boekje uit vroeger tijden. “Batik met plezier” uit de Ariadne handwerkbibliotheek had ik al wel in m’n shop, en past hier ook bij. “Batikken voor iedereen” is ook een prima geschikt boekje voor wie zich eerst wil verdiepen in de geschiedenis, en daarna zelf wil gaan batikken. En dan is er nog het boekje Bonte Batik, uit 1979. Dat was het jaar waarin ik mijn vrienden maakte. Het bonte studiejaar waar ik zoveel leuke herinneringen aan heb. Daar kon ik er vanmiddag tijdens die receptie een paar van ophalen. En het leuke is om daarna weer verder te gaan: oude kunst, nieuwe hobby! Dat geldt voor kroketten (ik hou heel erg van kroketten op recepties!) maar ook voor batikken dus.

(PS ik weet wel dat het kleedje op de foto geen echte batik is, maar toch leuk om deze boekjes even aan te relateren).

Vanmorgen ging ik eens met de trein naar m’n moeder. Kon ik weer even een paar pennetjes breien. “Wat is het waard?” kopten de kranten. Het ging over de topontmoeting tussen twee regeringsleiders. Wat zal er terecht komen van de goede bedoelingen en de vriendelijk gemaakte afspraken? Gaat een onderdrukt volk een betere toekomst tegemoet?

We blijven wensen en hopen en vertrouwen dat er voor vele onderdrukte en vervolgde mensen verlichting gaat komen. Ik vond m’n breiwerkje ineens zo oninteressant. Ik legde het neer en keek uit het raampje. Het was toch wel een historische gebeurtenis, die top. En dan staan die kerels daar elkaars handen te schudden, terwijl de camera’s klikken. Ik klikte ook maar eens. Mijmerend.

En daarna was het gemijmer en het gereis weer voorbij en volgde een drukke dag. Breiwerkje blijft gewoon liggen tot de volgende keer.

Bij zelfgebakken koekje horen mooie schaaltjes, oude kopjes en geborduurde kleedjes.
Ik wist niet dat ik het nog kon, koekjes bakken, maar ze vielen goed uit. Wat was dat lang geleden dat ik dat deed. We kregen visite en ineens kreeg ik zin om zelfs iets te bakken. En zo’n kleedje op tafel is dan de finishing touch.

In het Hogeland in Noord Groningen werd gedurende drie dagen (van 8 tot 11 juni) het vijfde Quiltfestival gehouden. Dit festival is twee-jaarlijks. Ik neem me voor om volgende keer eerder te beginnen op mijn blog om anderen aan te moedigen er misschien heen te gaan: het is zeker de moeite waard!
Het festival wordt mede geroemd omdat het een leuk uitje is voor echtparen: lekker drie dagen rondrijden in de provincie en onderweg leuke dingen zien. De quiltliefhebbers zijn vaak vrouwen, en hun mannen mogen dan rijden… De mannen vinden het vaak leuk omdat ze geïnteresseerd zijn in de oude opengestelde gebouwen.

De afgelopen dagen heb ik meerdere blogjes gepubliceerd over de quiltroute. De quilts hingen in molens, kerken, musea, een bijgebouw van een borg en ik probeerde een beeld te geven van hoe dat eruit zag.
De tentoongestelde quilts laten de hele variatie van quilts zien: van traditionele quilts tot art-quilts.

Op de heenreis naar Groningen deden we ook nog wat leuks. Later maak ik nog een paar blogjes over waar dat grote borduurwerk van de gouden koets terecht kwam….

Al in de 9e eeuw stond er een houten kerkje in Usquert, waarschijnlijk het eerste kerkje in de provincie Groningen. Daarna volgde een bewogen geschiedenis doorheen de Middeleeuwen naar onze tijd. De kerk brandde af, werd weer opgebouwd, en al die eeuwen waren er mensen die de kerk in stand hielden. Totdat de kerkgemeenschap te klein werd en het beheer van deze en nog vele andere karakteristieke oude kerken werd overgedragen aan de stichting Oude Groninger Kerken. Deze stichting stelt een heel aantal kerkjes open zodat de quilts daar een paar dagen bezichtigd konden worden.

Elke keer als wij zo’n kerkje binnengingen, probeerde ik dat niet ‘gedachteloos’ te doen. Je ‘treedt’ binnen op een bijzondere locatie! Bij deze Petruskerk was dat niet alleen zichtbaar, maar ook hoorbaar. Er speelde iemand op het orgel. Het was zo’n mooi moment dat ik even ontroerd was. Ik stond daar een tijdje stil alle indrukken op me in te laten werken.

Toen het orgel stopte, ging ik eens verder rondkijken. Ik wachtte een tijdje tot het gangpad even vrij was voor een foto. En daarna ging ik op zoek naar de kunstenares van al die quilts. Helemaal voorin de kerk vond ik Ans Schipper. Zij stond achter een tafel waar ze door haarzelf ontwikkelde patronen verkocht.

Alle tentoongestelde quilts in deze kerk waren door haar gemaakt en je kon er duidelijk een ontwikkeling inzien. De laatste jaren heeft ze zich ontwikkeld tot een expert in het verwerken van kleine hexagonnen. Telkens als iemand een patroon kocht, begon ze opnieuw uit te leggen hoe je het beste te werk kon gaan, en ik stond daar ook gewoon een tijdje mee te luisteren. Het was eigenlijk een soort mini-masterclass.

Ik kocht ook een velletje patroontjes. De expert adviseerde om deze uit te knippen en ze liet zien hoe je het lapje stof met een paar steekjes kunt vastzetten. Niks geen klemmetjes gebruiken, zei ze. En die vormpjes hoeven ook niet van karton te zijn, papier is goed genoeg.

Ik dacht aan mijn hanger, die ik een tijdje geleden van mijn handwerkvriendin kreeg. Zij gebruikte wèl de kartonnetjes, en liet die erin zitten. Dit leuke ornamentje hangt al heel lang op m’n prikbord. Dus je kunt het zo groot of zo klein maken als je wilt.

De kerk werd dus nu opnieuw gebruikt om kennis door te geven, en de boodschap – weliswaar met een iets andere invalshoek – was nog steeds hetzelfde als in al die voorbije eeuwen: Vele deeltjes maken één groot geheel! Vele hexagonnetjes maken een quilt. Vele mensen maken de gemeenschap. Vele bloemen maken de tuin. Vele stenen maken het gebouw.

De kerk was dan ook genoemd naar Petrus, en die had daar al een mooie uitspraak over: “Laat u als levende stenen gebruiken!”

Tijdens de quiltroute gingen we ook even naar Noordpolderzijl, daar schreef ik gister al over. Het was wat bewolkt, maar dat voegt ook wel wat toe aan zo’n bijzondere plek.
En met je eigen kleurtjes kun je altìjd wel wat toevoegen!
Quilten is een geweldige manier om kleur toe te voegen aan alles!

Ik nam het onafgemaakte quiltje ook even mee naar beneden. Voor mij is dit altijd een heerlijke manier om te genieten en het landschap in me op te nemen.

En een paar dagen na thuiskomst is het bezig zijn met deze foto’s ook een vorm van na-genieten.
Hierna volgen nog een paar blogjes over het quiltfestival en dan is m’n verslag ten einde.

De molen in Den Andel was het decor van een weelde aan quilts die zijn gemaakt door Berdien Dröge. Zij legde zich toe op traditionele quilts en die kwamen in deze entourage prachtig uit.
Het was mooi om te zien hoe de quilts een eenheid vormen met de omgeving. Die oude balken, die ruwe muren en dan die traditionele quilts in precies de goede kleuren en dessins. Heel erg mooi!

De molen draaide en het was mogelijk om helemaal naar boven te klimmen. Prachtig uitzicht over het Groningerland. Wil je een paar seconden meegenieten? Klik dan hier. Het is het eerste filmpje wat we online zetten. Even uitproberen!

Aan het uiterste noorden van de provincie Groningen ligt Noordpolderzijl. Hier kun je wijd uitkijken over het wad en de kwelders. Bij helder weer kun je aan de horizon Schiermonnikoog, Rottumeroog, Ruttumerplaat en Borkum zien liggen. Maar jammer genoeg was het nu niet helder. Dus ik liep de dijk af en ging verpozen bij de palen. Decor voor mijn oudste patchworktas.

Noordpolderzijl is ontstaan in 1811 na de inpoldering van de Noordpolder. Door de inpoldering verdween de open zeeverbinding met de dorpen Usquert en Warffum. En daarom was een nieuw haventje nodig. Deze haven is nu niet meer in gebruik, behalve als start voor waddentochten.
De buitendijkse kwelders geven een goed beeld van hoe het Groninger land er uit zag voordat de dijken er voor zorgden dat het water niet meer ongestoord het land binnen kon stromen. De kwelders vormen het laatste natuurlijke weidegebied van Nederland.
Als je tòch naar Usquert gaat om quilts te kijken, dan is het heerlijk om nog even een eindje door te rijden naar dat uiterste noorden. Een prachtige plek!

Textielbeschilderen met behulp van wax is een zeer oude techniek. Ruim 2000 jaar geleden was deze kunstvorm al bekend in Azië en met name in India en het Midden Oosten.

Wanneer textiel met een houten pen of een stempel van vloeibare was wordt voorzien en vervolgens in een verfbad wordt gedoopt, hecht de verf alleen op die stukken waar geen was is aangebracht. De resterende was wordt vervolgens verwijderd en dan blijft een gekleurde stof met patronen over. Door herhaling van het procedé met meerdere kleuren, worden de combinaties van tinten en patronen bereikt.

In de 19e eeuw was de textielindustrie gestart met een proces van mechanisering en industrialisering. De batiks uit Indië die toen naar Nederland kwamen, werden hier nagemaakt. Diverse bedrijven gingen ze kopieëren en dat gebeurde aanvankelijk handmatig, met grote blokstempels. Later werd het proces gemechaniseerd. Een bekend bedrijf wat zich toelegde op deze zogenoemde wasdruk is Vlisco, een textieldrukkerij in Helmond. De naam Vlisco is een samentrekking van Vlissingen & Co.

Voor de Nederlandse textieldrukkerij werden de ‘Indische Katoentjes’ steeds belangrijker. De stoffen werden meegenomen door soldaten van het Koninklijk Indische Leger (KNIL) naar West Afrika. Daar werden deze wasdrukken uit Helmond heel bekend en geliefd. Ze werden ‘Wax Hollandais’ genoemd.

En zo reizen en reisden deze patronen en stoffen dus de hele wereld over. Van Indië naar Nederland, en van Nederland naar West-Afrika. En nu zijn ze weer terug in de belangstelling, want ze worden nu ook gebruikt in quilts. In het Openluchtmuseum Het Hoogeland in Warffum zijn quilts van Mien Boerekamp uit Deurne te zien. Zij werkt exclusief met Vliscostoffen en weet daarmee een hoog nivo te bereiken. De eerste quilt op deze foto is bekend geworden omdat hij ook is gebruikt voor het affiche voor deze tentoonstelling. Deze tentoonstelling is weliswaar onderdeel van het drie-daagse quiltfestival, maar is nog te zien tot begin september.

In de tentoonstelling Wax (in museum Het Hoogeland in Warffum) worden enkele oude batik-stoffen en sarongs geëxposeerd, en wordt het verhaal verteld hoe de batiks in Nederlandse textieldrukkerijen werden nagemaakt voor de export. Deze export was eerst bedoeld voor de kolonie Oost-Indië en veroverde later de markt van West-Afrika, in aangepaste dessins.
In de diverse regio’s van Java werden eigensoortige batiks gemaakt. De sarong op de onderste foto is een echte batik uit Pekalongan (Java). De naam ‘batik’ is Javaans voor ‘veel puntjes’, en ik vond het een mooi contrast met de strakke lijnen van hoe deze sarong daar hing.

Het waren niet alleen economische motieven die Nederlandse drukkers dreef tot mechanische produktie van deze stoffen. Er was destijds ook de gedachte dat men tot taak had de welvaart van de inheemse bevolking in Indonesië te bevorderen. Eén van de middelen daartoe was het stimuleren van de kunstnijverheid.
Ook gingen onderzoekers zich verdiepen in de grote variatie van batikmotieven en werd er kennis verzameld over de achtergrond en de produktie van Javaanse batiks. In 1914 verschenen enkele standaardwerken die nog steeds toonaangevend zijn. Maar in die standaardwerken was nog te weinig aandacht besteed aan de batiks uit Pekalongan. Die omissie werd ingevuld toen in 1980 een boekje verscheen over de Batikkerij Van Zuylen te Pekalongan, over de batiks die als sarong werden gedragen in Indië door Europese en Chinese dames. Deze sarongs werden op bestelling gemaakt in batik-bedrijfjes. Ik vond het leuk om te zien dat de sarong op de tentoonstelling afkomstig is uit Pekalongan, en plaats met plezier genoemd boekje nu in mijn shop. Daarin is nog veel meer informatie en vooral veel mooie foto’s te zien.

Als toerist en quiltliefhebber hoef je alleen maar te genieten, tijdens zo’n Quiltfestival. Er zijn dertig locaties waar quilts zijn te zien, en met je toegangs-bandje kun je daar zo binnenlopen. Telkens is er bij binnenkomst van weer een nieuw gebouw de verrassing wat je zult aantreffen. En telkens had ik de gedachte: wat komen die quilts hìer, in déze locatie, prachtig tot hun recht!
In ’t Schathoes naast de Menkemaborg waren de handmade traditional quilts van Jeanine van den Bekerom te zien. Prachtige quilts, die in deze stijlvolle ruimte heel goed uitkomen.

 

Een kleine poging om een quilt te integreren in de omgeving: het patroon van dit quiltje heet Flying Geese. De driehoekjes zijn gestileerde vliegende ganzen in formatievlucht. Maar de gans in deze slotgracht wilde alleen maar blazen, want hij had een jong en dat moest beschermd. Maar zo was het wel dichtbij genoeg. Op de achtergrond het statige gebouw de Menkemaborg in Uithuizermeeden. Daarnaast is nog een ander gebouw, ’t Schathoes, en daarin hadden we net een exposie gezien van een aantal quilts. Exposeren ìn die mooie oude gebouwen is het voorrecht van de deelnemers aan het Quiltfestival. En ‘gewone mensen’ kunnen hun meegenomen quiltjes dan wel ergens bùiten fotograferen, en dat is ook leuk. Zo gáát dat gewoon (althans bij mij): je ziet zoveel moois, en dan wil je van je eigen quilt ook even een plaatje maken.

 

Art-quilts kunnen krachtige statements zijn. En zéker als je ze ophangt in de kerk!
Ik werd geraakt door deze textiel-expressie van textiel-artist Mary Palmer uit Ierland. In haar werk speelt ze met de constructie en patronen van traditionele quilts en verweeft daarin eigen perceptie en invalshoeken.

Tussen 1845 en 1850 werd Ierland getroffen door een hongersnood, die bekend is geworden als The Great Famine.  De aardappeloogsten mislukten en als gevolg van de voedselschaarste stierven meer dan een miljoen Ieren. Miljoenen anderen vluchtten en emigreerden naar andere landen. De bevolking van acht miljoen mensen werd gehalveerd. De herinnering aan deze grote verliezen is nog steeds een integraal deel van de Ierse cultuur. En het bevolkingsaantal heeft zich nog steeds niet hersteld.
Maar nu komen vluchtelingen zich vestigen in Ierland. Vullen zij 165 jaar later de opengevallen plekken?

In deze art-quilts zijn life-jackets uit Griekenland verwerkt (waar de vluchtelingen in Europa aankomen) en samen met lokaal vervaardigd oud linnen tot een geheel gemaakt.
Het grondpatroon in deze expressies is de Double Irish Chain en dit patroon (en ook de naam) is zeer boeiend verwerkt.
De expressie links heet Prayer en de expressie rechts heet Lament.

Ik maakte de foto zo dat het chi-rho symbool tussen Prayer en Lament te zien is.
Deze expositie vond plaats in de Mariakerk in Uithuizermeeden, in het kader van het Quiltfestival 2018.
Zelden heb ik zulke krachtige textile-art expressies in een kerk gezien. In weinig woorden veel zeggen. Prayer. En Lament.
Kon het maar altijd zo zijn in de kerk.

Vanuit het hele land maar ook van buiten de landsgrenzen komen quiltliefhebbers naar het Groningerland. Het is een mooie belevenis om van de ene locatie naar de andere te rijden. Soms is er te weinig parkeergelegenheid, en wordt je naar een verderop gelegen boerderij geleid, om daar te parkeren. Ook dàt is een leuke belevenis, want dan kom je op een plekje waar je anders nooit komt. Bij de boerderij op de foto mochten we het erf op rijden en liepen vandaar naar de quilt-locatie. Daarna waren we moe en gingen we even op een landweggetje uitrusten. Gewoon even autostoelen achteruit zetten en even liggen. Zòveel moois gezien, al die indrukken moeten dan ook weer tot rust komen.

Na m’n dutje pakte ik een eigen meegenomen quiltje uit de auto, en fotografeerde de vier symbolische windstreken. Wat is het héérlijk om het Groningerland zo wijds te kunnen kijken!

(Dit blogje is onderdeel van een serie blogjes over het quiltfestival.)

In Noord Groningen, in het Hogeland, wordt het twee-jaarlijkse quiltfestival gehouden. Traditionele quilts en Art quilts worden tentoongesteld in molens, kerkjes, musea en andere gebouwen. Deze zijn toegankelijk na betaling van één keer entree, en dan kun je met de auto of de fiets van de ene locatie naar de andere. Een bijzondere belevenis!
Het festival is morgen ook nog te bezoeken. Ook de moeite waard voor wie op één dag ernaar toe wil gaan. Je doet allerlei leuke ideeën op en het is heerlijk om er even helemaal uit te zijn.

Een paar dagen in het mooie Groningen!
Ik zocht al een tijdje een plekje om een langgerekte quilt in z’n geheel te fotograferen. En die plekjes zijn hier volop!
Hier bij Noordpolderzijl: een fantastische plek!

Vandaag begint het driedaagse Quiltfestival Noord Groningen!
Bijna vijfduizend quilt-liefhebbers trekken naar het Hogeland om daar een route te rijden (met de auto of met de fiets) langs alle locaties waar quilts worden geëxposeerd. Een belevenis om mee te maken!

Op de foto mijn eigen quilt, een grote Roman Stripes, die ik een jaar of tien met heel veel plezier maakte.
Het idyllische landschap van Groningen is uitermate geschikt als decor voor quilts, en we gaan vast heel veel moois zien.
Het thema van het festival is: Ode aan de Waddenzee. Wie weet gaat het me nog lukken om m’n quilt daar ook te laten wapperen.
Hier en hier blogde ik vier jaar geleden over dit twee-jaarlijkse festival.

Sommige geborduurde schilderijen uit m’n shop zijn véél te groot om op te sturen. Dus nu heb ik een goed idee: we nemen ze mee naar Groningen!

Al een tijdje ligt hier een negentiger-jaren merklapje wat ik aan het opknappen was. Maar het schiet niet zo op. Deze week was ik drie dagen bij m’n moeder en dat was best intensief. En dan is het ook nog eens warm, dus als ik dan ’s avonds m’n eigen onkruid nog heb gewied dan is de energie wel op. En het was ook nog eens een flinke herrie vandaag. Herrie en Hitte schijnen bij elkaar te horen, jammer. Op de terugweg zocht ik een bosweggetje op en ging daar een tijdje afkoelen. Stond ik daar midden in het bos, een beetje te bellen met m’n handwerkvriendin. Daar knapte ik van op. Uit de tuin van m’n moeder had ik een paar pioenrozen geplukt en die passen wel bij dat merklap-tafereeltje. Maar borduurwerkjes en foto’s zijn niet altijd representatief voor de hele werkelijkheid. En de hele werkelijkheid is niet altijd romantisch….
Maar nu genoeg gemopperd: ik ga wat leuks doen morgen! Ik ga naar het quiltfestival in Groningen! Wie weet kom ik nog iemand tegen!

Een klein spoeltje en een dunne mooie draad is alles wat je nodig hebt om frivolité randjes te maken. Deze techniek is mede geliefd onder handwerksters omdat je het zo makkelijk mee kunt nemen en dan kun je onderweg verder werken. En ook deze leuke kleine patroontjes zijn zijn lekker klein en handzaam. Een luchtige techniek en de patroontjes in zomerse kleurtjes: past goed bij warme zomerdagen.

Er stond nog een oud fietsje in een berghok bij het appartement van m’n moeder en daar had ik nog helemaal niet zoveel op gefietst. Vanmorgen vond ik een goed moment voor een ommetje en dat was heerlijk!. Ik mocht van mezelf niet al te ver omdat ik maar één flesje water mee had. Dat bungelde in een tasje aan het stuur en toen het water bijna op was moest ik weer terug. Dit tasje is gemaakt van een soort kunstraffia en ik heb nog een paar boekjes liggen die ik daarbij in m’n shop wilde plaatsen. Maar dat komt later wel. Het zijn dagen om een beetje relaxed te doen. Om heel langzaam te fietsen zodat je er langer van kunt genieten en om je niet al te druk te maken. Wat een mooie dagen!

Wat is het nou: Creatief of Kreatief?
En hebben we Inspiratie nodig of liever een Stekenboek?

Aan het eind van de 19e eeuw werden opmerkelijke tapisserie-lappen geborduurd. Ze zijn heel anders dan de merklappen die we inmiddels goed kennen en die ter inspiratie dienen om randjes en vakjes en alfabetten van na te borduren. Deze tapisserie-lappen werden gemaakt met wol en er werd geborduurd op een ondergrond van stramien. Na ruim honderd jaar zijn de kleuren vaak nog helder en de motieven spreken tot de verbeelding. Je krijgt vanzelf zin om ook een paar van die motieven na te borduren. Degenen die lid zijn van de vereniging Merkwaardig ontvingen een paar dagen geleden het nieuwe verenigings-tijdschrift en daarin staat een afbeelding van een lap die momenteel te zien is in de tentoonstelling Voor de draad ermee! (in Gorcum). Om de borduursters van de vereniging te stimuleren om ook eens zoiets te borduren wordt van verschillende vakjes het patroontje gegeven. Nog veel meer patronen zijn te vinden in het boek De Nieuwe Wereld van de Naaldkunst. Een heel leuk boek wat de vele verschillende steken heel mooi uitlegt.

De meest gebruikte steken die meer dan honderd jaar geleden werden geborduurd op zulke lappen zijn (naast de bekende kruissteek): bargello, rijgsteek, platsteek, flanelsteek, koninginnesteek.

Het mooie wandkleed met de zonnebloemen ging gister op de post. Ik begreep dat het op een heel mooi plekje komt te hangen en dat vind ik dan leuk om te weten. Wandkleden van deze maat en uitvoering kunnen makkelijk nòg een paar decennia mee want het moois is er nog lang niet vanaf gekeken.

Voordat het op de post ging, legde ik er een kruissteek-borduurwerkje van zonnebloemen op. Heel anders van uitstraling. De kruissteek heeft veel mogelijkheden, maar als je dit zo naast en op elkaar ziet, dan zou je zeggen dat het borduren met wol in platsteek en steelsteek toch ook wel zo z’n charme heeft! Vroeger werd dit veel meer gedaan en sommige resultaten die we nu af en toe nog zien zijn erg mooi!

Tenslotte laat ik nog de afwerking zien van dit wandkleed, wellicht voor iemand een idee om een wollen borduurwerk ook met een wollen franje af te werken:

Als je goed kijkt, zie je hier de mooiste houten breinaaldenkoker tussen liggen die ik tot nu toe in m’n shop gehad heb: beschilderd met Hollandse klederdracht-figuurtjes.
En verder een haaknaalden-doos, waar lekker veel in kan.
Voor de liefhebbers plaats ik deze houten dozen en kokers in m’n shop. Als je graag nog wat meer keus wilt: in de afdeling ‘Toebehoren’ in m’n shop staan er nog wat meer.

De drie mappen van Het Komplete Handwerken zijn waardevolle naslagwerken voor handwerksters. Ik heb er al vaker over geschreven, en nu heb ik weer drie mappen voor m’n shop. Oudere handwerksters hebben ze jarenlang in hun kast gehad en als zij ze wegdoen, dan zijn dit voor een nieuwe generatie handwerksters de allerbeste en meest complete Nederlandse handwerk-mappen.
Je komt ze nu minder tegen dan een paar jaar geleden, dus wie weet hebben mijn eerdere blogjes hierover er wel toe bijgedragen dat mensen ze òf minder wegdoen, òf gelijk kopen als ze ze ergens zien.
Ik wou eigenlijk helemaal geen wervend blogje schrijven (want dat deed ik al eerder), alleen maar even mijn oude tulpje laten zien wat ik een tijdje geleden borduurde. Het patroon komt uit Het Komplete Handwerken, en de uitleg was bedoeld om eerst goed na te denken voor je ergens op gaat borduren, want de grootte van de stof en de soort stof bepaalt het effekt.
En ik ben benieuwd wat het effekt van dit blogje is: deze mappen verdienen het om nog eens onder de aandacht te komen!

Een kussen hoort mooi strak opgevuld te zijn, en dat is dit kussen (nog) niet. Ik propte er provisorisch wat vulling in zodat het wat opbolt voor een foto. En na de foto haal ik die vulling er weer uit en kan het kussenovertrek verder in mijn shop wachten op een koper. Een tijdje geleden gebruikte ik dit borduurwerk als ondergrond voor een foto, en een bloglezeres herkende het. Ik had haar toegezegd om het nog een keer in z’n geheel op m’n blog te laten zien, dus bij deze. Het borduurwerk is denk ik eerder bedoeld geweest voor een wandkleed, maar ik maakte er een precies-passende achtergrond aan en nu kan het opgevuld worden tot kussen. Een leuk maxi-size kussen voor op een bed of bank.
Hier kun je lezen wat ik eerder schreef over dit artistieke borduurwerk. Het is een erg mooi borduurwerk wat vast ook bij iemand anders heel mooi uit kan komen! En dan lekker uitrusten, met zo’n groot en origineel kussen. Fijne zondag!

Sommige dingen krijg je ‘kado’ bij een nieuw huis, zoals een hele tuinafscheiding boordevol rozen. M’n nicht Karinka en haar man kochten een tijdje geleden een huis, knapten het helemaal op, en nu de tuin op z’n mooist is nodigden ze de familie uit om het huis ‘op te warmen’. Vandaag waren we bij elkaar en genoten van het zien van hun mooie plekje. Ook binnen was het mooi. Tussen twee mooi geverfde deuren herkende ik een quiltje wat Karinka vroeger had gemaakt en nu een plekje had gekregen waar het goed uitkwam. De tegenoverliggende muur was mint geverfd en daar hing een vlaggetjeslijn die ze had gemaakt van eigen ontworpen stoffen. Het is zo mooi als een kamer nog rustig is en een paar handwerken de volle aandacht krijgen.

Een inrichting blijft meestal niet jarenlang hetzelfde, en het is ook leuk om later weer eens wat anders op te hangen. Daar zijn quilts natuurlijk bijzonder geschikt voor, vooral als je ze zelf maakt. Het boek Quiltdecoraties geeft allerlei ideeën voor decoratietechnieken, van appliqueren en borduren tot kwastjes en bandjes. En dat vond ik een leuk boek om bij dit wit-en-mint-blogje te passen. Mijn eigen huis is veel voller met van alles en nog wat, maar nu ik heb gezien hoe mijn nicht de kleuren in haar huis zo rustig heeft gehouden, krijg ik de neiging om ook een muur mint te verven en alles wat teveel is weg te halen. En dan alleen een paar quilt-decoraties en buiten zo’n overvloed aan rozen…..

Vanaf het eerste decennium werden we verrast over de haak-revival, en vooral de nieuwe toepassingen van granny squares wekten onze verbazing op. Ik weet nog goed hoe ik bij het zien van de eerste foto’s op internet helemaal verrast was over deze opleving. Ik zocht gelijk m’n oude restjes katoen op en wilde ook even uitproberen om daar wat granny-vierkantjes van te haken. Dat werd m’n tasje wat ik kort geleden op mijn blog nog eens liet zien.
In de afgelopen jaren bléven we alsmaar die verrassende toepassingen en combinaties zien! Iedereen die kon haken ging meedoen en er werden allerlei toepassingen verzonnen, zoals mobielhoesjes en mok-warmers, pantoffels en poefs en pannelappen, ceintuurs en waxine-lichtjes-omhulsels, en natuurlijk ook de plaids en dekens en tassen in vele variaties. En iedereen die nog nìet kon haken, wilde het nu wel leren!

Verrassend van deze haak-opleving was ook dat de haakwerken nu gefotografeerd konden worden op de meest professionele wijze. Dat leverde mooie en aantrekkelijke foto’s op. De twee boeken die ik nu in m’n shop plaats zijn pioniers-boeken uit die eerste periode dat de nostalgische vierkantjes in de mode kwamen. Qua vormgeving werd er alles aan gedaan om deze haaksels zo mooi mogelijk te promoten en ze droegen eraan bij dat het haken een hype werd. Het zijn stimulerende boeken, en het is nog steeds leuk om ‘aan te haken’ bij deze moderne retro-look.

Het was gisteravond zo’n mooie zomerse avond. Ik was met één van m’n kinderen uit eten geweest en kwam om half 11 weer aan op het station. Zo’n zwoele avond, en dan zo laat op de avond nog met een zomerjurk op een perron staan: dat hééft wat! Soms is het leven conceptueel heel simpel: je volgt gewoon het stramien! Van een leuk idee (“als ik het nù niet doe, dan komt het er niet meer van”), of van de trappen die je op en af moet, of van de dag die voor je ligt. Je volgt de weg die voor je ligt, of je voert uit wat je besloten hebt of je doet wat er van je verwacht wordt. Of wat in de lijn der verwachting ligt. En soms is het leven heel ingewikkeld, maar daar hebben we het nu niet over.

Ik volgde dus het plan om nog een keer uit eten te gaan (want het was de laatste dag dat er nog een bon geldig was….) en nu zoek ik bij deze foto nog een leuk boekje uit. Volg het stramien! Het kleine handige boekje geeft informatie over borduurwerk op stramien, dat door veel mensen gobelin wordt genoemd. Het woord ‘gobelin’ is eigenlijk een onjuiste benaming want gobelins zijn gewéven. De benaming ‘gobelin’ voor borduurwerk is waarschijnlijk ontstaan nadat oude, geweven gobelins (zoals de Dame met de eenhoorn) nagemaakt werden in borduurwerk.

Het boekje is geschreven door Henriette Beukers, en degenen die haar naam kennen weten dat ze dan een leuk en vlot-geschreven boekje kunnen verwachten. Met veel informatie voor wie ook wil borduren op stramien. Als je dat tòch van plan bent, dan is het extra leuk om wat meer over de achtergrond te weten van deze rijke borduur-traditie. En er zit een mooi groot patroonvel van rozen bij dit boekje.

Overigens volgen wij nìet altijd het stramien hoor! Tijdens ons etentje vertelde die dochter van mij wat ze allemaal van plan is. Tjonge!