Een stop!
Een prachtige stop!
Een stop op een prachtige stoplap uit 1781.

Vijf jaar geleden begon ik met een interessante en boeiende reis in de handwerkwereld. Ik ging daar elke dag over bloggen. Over alles wat ik tegenkwam en kocht en zag en maakte. En ook over wat ik wilde verkopen. Naast de opbrengst van de boeken en spullen die ik verkoop is er gelukkig ook nog een andere ‘opbrengst’. Namelijk dat het heel erg leuk is om dit te doen! Uit de reacties die ik krijg merk ik dat ik anderen hiermee blij maak. Met de stukjes die ik schrijf, en met de boeken die mensen bij me kunnen bestellen. Dat vind ik bijzonder!

Voor sommige blogjes die ik schrijf doe ik wat research. Het is voor mij een ontdekkingsreis in de handwerkwereld. Ik geniet ervan om wat ik interessant genoeg vind voor andere mensen op te schrijven en te delen. En daar is de blogvorm uitstekend geschikt voor. Ik amuseer me hier dus al 5 jaar mee, en ben van plan om er nog even mee door te gaan.

En nu kreeg ik begin augustus zomaar een mailtje met een andere ‘opbrengst’. Ik kreeg een mail van de Koninklijke Bibliotheek. Zij schreven dat websites vaak waardevolle informatie bevatten, die niet altijd ook in gedrukte vorm verschijnt. De Koninklijke Bibliotheek is wettelijk verantwoordelijk voor het verzamelen, beschrijven en bewaren van in Nederland verschenen publicaties. En daar horen ook digitale publicaties bij. De KB ziet het als haar taak om ook sommige websites duurzaam te bewaren zodat ze door toekomstige generaties geraadpleegd kan blijven. Door technische veroudering, of doordat websites en blogs een hoge omloopsnelheid hebben, kan deze informatie anders verloren gaan.

Een ‘stop’ dus op het verloren gaan van digitaal erfgoed!

Ik vond het heel fijn om deze mail te ontvangen.
Mijn website en blog Tweedehandwerk is uitgekozen om te worden bewaard. Dat betekend dus dat mijn blog ook wordt gezien als ‘digitaal erfgoed’!
Over een paar dagen begint de digitalisering van mijn website en ik vind dat een mooie gedachte!

Al die uren die ik erin heb gestoken, al die research, al die foto’s die ik maakte …. het blijft bewaard!
Prachtig handwerk uit ons nationale verleden: ik vind het elke keer weer fijn om dat met anderen te delen.
Maar ook mijn blogjes en schrijfsels over mijn belevenissen met handwerk: het blijft bewaard…

Op 31 augustus kijk ik even terug op de voorbije zomer. En op waar ik allemaal mee bezig was. Ik was een in-between-vijftiger, die vaak moest schakelen tussen m’n moeder en m’n dochter. En mezelf. M’n moeder had deze zomer wat meer hulp nodig en daarom was ik vaak bij haar. Soms kwam er in haar huis wat interessants tevoorschijn en dan vroeg ik welk verhaal daarachter zat. Zoals een lapje met een geborduurd roosje. Dat had ik als kind al wel gezien, en nu vertelde ze dat ze dat in het laatste oorlogsjaar had geborduurd.
Er waren vaak gesprekken en daarvoor had ik een aantekenschrift van huis meegenomen: een bloemetjesschrift.
M’n dochter verhuisde naar België en ik leefde ook met haar mee. Ze was een keer op bezoek en toen bood ze me haar bloemetjes-bloes aan, om even uit te proberen. Wat háár staat, staat mij ook!

Op sommige momenten kwam het allemaal samen: de overeenkomsten tussen ons. Zoals onze bloemetjes-liefde die de generaties doorgaat. Er zit wel zeventig jaar tussen deze bloemetjes-uitingen.
Het was een drukke zomer. Ik moest vaak schakelen want dat hoort bij de sandwich-generatie. Maar het is ook heel verrijkend, om zo van nabij betrokken te zijn bij enerzijds m’n moeder en anderzijds m’n dochter. En dan te zien hoezeer we op elkaar lijken!

De laatste dag van augustus is ook weer de dag waarop ik een nieuwsbrief verstuur. Voor wie met me mee wil terugblikken op deze augustus-maand. Er was weer elke dag handwerk, en ook al was het soms druk: er was toch ook elke dag tijd om wat te delen op m’n blog.

En nu ga ìk even met vakantie! Dat heb ik als sandwich-vrouw ook even nodig! Even een weekend weg.
Ik blijf wel bloggen hoor!

Deze week had ik een leuk klein oud dmc-boekje in m’n tas. Om in de tussendoor-momentjes een paar leuke kleine asissi-borduurwerkjes te maken. Op de foto lijkt het een groot boekje maar dat is het dus niet. Ik wilde graag het effect laten zien van als de lijntjes om het borduurwerk nog niet (en al wel!) zijn aangebracht. Het maakt een groot verschil!
Er staan nog meer borduurtechnieken in dit oude boekje, niet alleen kruissteek. Voor een liefhebber van oude boekjes.

Over een week wordt weer de jaarlijkse tentoonstelling van Patchwork en Quilts gehouden. Dit jaar is het weer in Deventer. Uit het hele land komen quilt-liefhebbers naar deze grote tentoonstelling, die dit jaar voor de 35e keer wordt gehouden. En onderweg daarnaar toe kun je die liefhebbers al herkennen: aan hun tassen! Naar dit soort evenementen nemen quilters graag hun eigen quilt-tassen mee en vaak is dat een leuke aanleiding voor een praatje. Een goed geslaagde tas is niet alleen een kwestie van veel of secuur quiltwerk, maar ook vaak een kwestie van de juiste combinaties in stoffen. Niet de hele tas hoeft van aan elkaar gepatchte lapjes te zijn, het is ook mooi als er een stuk effen stof is. Veel mooie verwerkings-vormen zijn te vinden in het boek 22 Terrific Patchwork Bags.

Het thema van de tentoonstelling is dit jaar: Vlieg-met-me-Mee. Thema’s zijn altijd wel leuk, je kunt lekker je fantasie laten gaan en er is altijd wel een draai te geven aan wat je maakt of verzint. Maar quilts zijn natuurlijk ook vooral leuk als ze thuis gebruikt worden! Het boek Quick Quilts for Home van Debbie Mumm is eerder een Blijf-met-me-thuis-boek.
En dan heb ik nog een boek met Cutting Corners voor m’n webshop. Het is één van de vele boeken die in onze tijd verschenen die het quilten makkelijker willen maken door het beschrijven van allerlei tips en trucs. In dit geval gaat het om de verwerking van Stitch-and-trim Triangles. En daar is ook genoeg moois mee te maken.

Uitzien naar de grote tentoonstelling in Deventer dus! Maar een echte quiltliefhebber kijkt eigenlijk nooit lang naar iets uit, want een echte quiltliefhebber is ook altijd blij met iedere dag die ze thuis kan zijn om lekker te quilten! Boeken en ideeën zijn er genoeg, en tijd is er meestal te weinig. Maar natuurlijk ook altijd fijn om eens per jaar (of vaker) geïnspireerd te worden op zo’n grote tentoonstelling, en te zien wat anderen maakten.

Een blogje op wat ik aan het begin van deze zomer al schreef maar wat bleef liggen. En dat is jammer, want het is wel een mooi verhaal. Hier is het alsnog:

Ze waren al eens op het uiterste westelijke puntje van Europa geweest, dat was in Portugal tijdens een gezinsvakantie. Die punt heet Cape Saint Vincent.
Daarna gingen m’n man en m’n zoon nog eens met z’n tweeën op stap: helemaal naar de Noordkaap. Dat ging zo: “Als jij je rijbewijs haalt, dan gaan we daarna helemaal naar het uiterste noordelijke punt van Europa.” M’n zoon haalde dat rijbewijs dus en daarna gingen ze een heel eind rijden. Helemaal naar de Noordkaap dus.
Weer een paar jaar later kregen ze zin om naar het uiterste zuidelijke punt van Europa te rijden. Dat is Gibraltar.

En nu was er aan het begin van de zomer een nieuwe auto. De zoon zei tegen z’n vader: “Daar zouden we toch eigenlijk eens een eindje mee moeten rijden.” Dus dat deden ze. Ze gingen samen op weg en af en toe krijg ik een mooie foto toegestuurd:

Maar hoe bepaal je het uiterste óóstelijke puntje van Europa? Dat is wat lastiger te bepalen. In ieder geval zijn ze nu in Slowakije. Althans, dat was zo toen ik dit blogje schreef. Daar zocht ik wat textielkaarten bij, met prachtige kleding uit dit land van de mooie kleding.

Achterop het boek Over merklappen gesproken staat een foto van het oudst bekende borduurpatroon voor een alfabet. Dit alfabet komt uit 1529. Een paar jaar geleden borduurde ik het na. Nu kreeg ik een vraag hierover en laat ik het boek en het borduurwerkje nog eens zien.

Ik ben weer een paar dagen bij m’n moeder voor wat mantelzorg en werd vanmorgen wakker van het geluid van traktoren en motorzagen. Er worden vlakbij een aantal grote bomen gerooid. Natuurlijk wisten we al een tijdje dat het ging gebeuren maar als het dan zover is dan doet het toch pijn. Om het geluid wat te overstemmen heb ik m’n naaimachine tevoorschijn gehaald en ben ik weer begonnen met zakjes naaien.

De foto is van afgelopen zomer, toen woonde ik een tijdje in een appartement waar in de buurt ook volop werd gehakt en gebouwd. En daar amuseerde ik me in de rustige uren volop met zakjes en tasjes naaien dus ik zal eens proberen of die truc nog een keer werkt.

Dag mooie hoge bomen…

Deze zomer fietste ik vaak tussen twee dorpen heen en weer. Beide dorpen liggen langs de IJssel. De weg en de rivier lopen parallel, maar wel een eindje uit elkaar. Halverwege de rit staat ter hoogte van Spankeren een kasteeltje: de Gelderse Toren. Met de auto zoef je er zò langs maar nu ik zo vaak met de fiets daar was leek het me leuk om eens een kijkje te nemen. Ik blogde er een keer over dat die pret niet doorging: er was een bordje met verboden toegang dus ik kon niet verder. En ook de internet-informatie vermeldt dat er zomers vanaf de weg niks te zien valt. ’s Winters als de bomen kaal zijn is er beter zicht.

Maar daar wachten we niet op! Ik heb een beter idee!

De Gelderse toren in geborduurde vorm!
En zo vaak gebeurt het niet dat ik twee dezelfde geborduurde schilderijen heb, dus daar wilde ik even mee spelen. Kasteel op z’n kop!

Maar ik kan ook wel weer gewoon doen. Het is ook een beetje onwaarschijnlijk, om zo’n loeigroot bouwwerk op de spits te balanceren…

Nu is goed te zien hoe een borduurwerk toch nèt iets anders kan uitvallen door de gekozen kleuren. En hoe de lijst ook nog verschil maakt.
Beide geborduurde schilderijen plaats ik in m’n shop. Voor iemand die het ook jammer vindt dat dit bouwwerk meestal achter de bomen ligt verscholen.
Of voor iemand die gewoon van geborduurde kastelen houdt.
Of voor iemand die z’n hele kamer vol wil hangen me dit soort borduurwerken.
Of voor iemand die er misschien nog twee bij wil zoeken. Dàt lijkt me ook best leuk staan: een hele rij kastelen in je kamer… Twee is alvast een aanzet.

De ontwerpen van Gerda Bengtsson zijn nog steeds geliefd om hun natuurgetrouwheid en rustige uitstraling. Alle overbodige details zijn weggelaten en de essentie van een plant komt krachtig en prachtig naar voren. In het boekje staat aangegeven dat de borduurwerkjes het mooist tot hun recht komen als ze worden geborduurd op linnen. Iemand die al eerder een boekje van de Haandarbejdets Fremme bij me bestelde, had dat ook gelezen en vroeg mij of ik nog een mooi stuk oud linnen had. Ik ging voor haar op zoek en dit stuurde ik haar gister op.
Voor andere liefhebbers van deze mooie ontwerpen heb ik nog een boekje Cross Stitch Embroidery in m’n shop. In het najaar hoop ik verder te gaan met het verder uitzoeken van m’n (handgeweven) linnen.

Kunstbreien werd vroeger ook wel Filet-breien genoemd. De oude Beyer-boekjes van het begin van de vorige eeuw staan vol met prachtige patronen.
In de jaren zeventig en tachtig was er een opleving van het kunstbreien, en verschenen deze boekjes. En ook nu weer is er vraag naar. Deze oude boekjes zijn duidelijk, toegankelijk en inspirerend. Het tweede boekje Kunstbreien in deze collage heb ik nu nieuw in m’n shop en vind ik zelf het mooiste. De foto’s hieronder komen uit dit boekje. De kleedjes hebben klinkende namen, zoals Waterlelie, Rosamunda, Helena, Gentiaan, Feodora, Lonicera of Marjolein.
Als je niet kan breien, dan zou je bìjna de plaatjes willen uitknippen en op je prikbord hangen, zò mooi zijn ze!

Het museum Gouda is gevestigd in het oude Catharina Gasthuis uit de 14 eeuw. Ooit woonden hier zieken, bejaarden, zwervers en ‘krankzinnigen’. Wat een geschiedenis in deze aan elkaar verbonden oude gebouwen. Niet alleen de kunst die er hangt, maar ook de vloeren en muren vertellen van de voorbije eeuwen.
Mijn zoon woont nu twee straten verderop bij dit museum, dus de komende jaren zal ik er nog wel eens vaker even binnenlopen. Dit weekend nam ik alvast een kijkje. Deze zomer borduurde ik twee pauwtjes van een patroon van een oude merklap die wordt bewaard in dit museum. Dit patroon is uitgegeven door vereniging Merkwaardig. Het hééft wat om jùist iets te borduren van een merklap waar je ‘wat mee hebt’. Van sommige beroemde merklappen geven musea zelf ook het patroon uit, zoals het Admiraalshuis in Dokkum dat doet. En soms hebben verenigingen of winkels of redakties van tijdschriften dus de moeite genomen om een oud patroon weer toegankelijk te maken.
Mijn geborduurde pauwtjes zijn niet echt bijzonder, maar ik vond het wèl leuk om ze hier even neer te leggen.
Overigens was de merklap nu niet te zien in het museum, wie weet hangen ze hem over een tijdje weer eens op.

Een goed-bewaarde kazuifel van ongeveer vijfhonderd jaar oud wekt altijd bewondering voor de schitterde uitstraling en de vakkundigheid waarmee deze is gemaakt. In het Gouds museum fotografeerde ik deze kazuifel, munipel en stola. Het zijn rijk gedecoreerde paramenten die gedragen worden door een priester tijdens de eredienst.
Niet altijd zijn deze liturgische gewaden goed bewaard gebleven. Er is in de loop der eeuwen ook heel veel verknipt, veronachtzaamd en verloren gegaan. De overgebleven stukken zijn pas laat in de geschiedenis onderwerp van studie geworden. In 1987 was er in het Catherijneconvent in Utrecht een tentoonstelling van kerkelijke gewaden, waaraan veel studie aan was voorafgegaan. Bij die gelegenheid verscheen ook een informatieve catalogus: Schilderen met gouddraad en zijde. Deze werd door de pers destijds als bijzonder werd gezien, omdat het een wetenschappelijk verantwoorde studie was die tòch voor de leek heel toegankelijk was. Dit boek plaats ik nu in m’n shop en ik heb er eerst zelf een tijdje in zitten lezen. Want dat is vaak het effect als je iets ziet in een museum en je wilt er wel eens wat meer van weten. Het boek gaat over de restauratie van kerkelijke geborduurde gewaden. En over de organisatie van de borduurders in gilden. En vooral staat er ook veel in over de gebruikte borduurtechnieken en kleuren.

De rijke versiering op deze kazuifels (mantels) en de toevoeging van kostbare materialen zoals paarlen en edelstenen horen een positieve werking te hebben op de gelovigen. Er is een tekst bekend uit de dertiende eeuw waarin dit zo werd verwoord. Het effekt van zo’n gewaad is dat het de ogen van degenen die ernaar kijken en de geest van degenen die erover nadenken, uitnodigt tot verbazing. Dit tekst was natuurlijk in het latijn: oculos intuentium et mentes mediatium infitat ad stuporum. Ofwel: Schoonheid leidt tot vervoering van de gelovigen.

In de inleiding van het boek staat ook een citaat met dezelfde boodschap, maar dan vijf eeuwen later: “Door het borduren kan men seer natuurlijk de Eseline des Propheeten Bileams ontwerpen, welke hij driemaal hardt sloeg, om datse hem ongehoorzaam was.” En: “Door borduurwerk kan men seer fraay afbeelden den Haan, welke met syn gekraay Petrus syne myneedigheid verweet.” De borduurkunst stond dus eeuwen lang in hoog aanzien. “Wie in staat is de naald te hanteren als een penseel, kan fraaie taferelen scheppen en daarmee de mensheid wijze lessen voorhouden.”

De ‘schilders met de naald’ werden vroeger ‘acupictores’ genoemd. Wie nog veel meer wil weten van deze gewaden, die letterlijk bedoeld waren om te ‘fascineren’ vind in dit boek heel veel interessante informatie.

Borduren op grof stramien, of op fijner aida-handwerkstof: kan allebei.
Het voorbedrukte stramien werd besteld (ligt klaar om morgen op de post te gaan),
en het handwerkje op blauwe ondergrond is af (ligt klaar om over een tijdje te verwerken).
Allebei moet een kussen(tje) worden.

En een keer niet zo erg opschieten op zondag en tòch nog even een kussentje (in wording) laten zien: dat kan ook allebei!

Het stadhuis van Gouda is één van de oudste gotische huizen in Nederland. Het komt uit de vijftiende eeuw. Mooi, die rode luiken!
Gisteren ontving ik per post een merklapje, wat een bloglezeres me had gestuurd. Ik mailde haar dat ik het gelijk de volgende dag mee ging nemen. Naar de stad waar het precies honderd jaar geleden is gemaakt!

Dus daar liep ik vandaag, met het oude merklapje in m’n tas. Ik zocht een bijzonder plekje om het te fotograferen en legde het in een nis van het oude stadhuis. Honderd jaar geleden woonde hier in de buurt dus een meisje die dit lapje borduurde. Ze borduurde wel de datum, maar niet haar voornaam.
Mooi, die rode letters en cijfers!

De illustraties van Rie Reinderhoff zijn sfeervol, gezellig en gedetailleerd. Honderden blaadjes aan de bomen, honderden pannen op het dak. Meisjes met lange vlechten, jongens met kuif en kuitbroek. Details in kleding klopten met de tijd die de tekenares weergaf: korte jasjes en smokwerk op jurken.
Een krant besteedt vandaag aandacht aan de illustraties van de tekenaresse die vroeger in vele kinderboeken stonden.
Eén van deze boeken heb ik weer in voorraad: Kinderen van Holland. Getekend in een tijd dat die kinderen nog Jan en Henk heetten. En Lies en Ria.
Geen Lilian en Howick. Dat zijn kennelijk geen ‘kinderen van Holland.’ Terug naar Armenië…
Nostalgie en realilteit in dezelfde krant.

Een gehaakt kleedje met golvende lijnen: dat is wel héél apart! Je ogen willen de lijnen gaan volgen, en je vraagt je af hoe dit nou toch is gemaakt?
Het is heel anders gehaakt dan de kleedjes die we meestal zien en het boeit gelijk vanaf de eerste blik.
Dit kleedje lag als een leuke verrassing op mij te wachten toen ik thuiskwam na een paar dagen weg. En dan wil ik er natuurlijk gelijk even mee bezig zijn. Eerst maar eens op tafel leggen, met een kopje bijkom-thee erbij.
En daarna het boekje Gehaakt Koord opgezocht in m’n voorraad. Dat boekje ligt al een tijdje te wachten tot ik er een geschikt bijpassend kleedje bij had. Toch vraag ik me af of de hoofdbanen van dit mooie kleedje wel hetzelfde zijn als het gehaakte koord wat in het boekje als basis dient voor de kleedjes. Deze hoofdbanen lijken wel wat breder te zijn. Zou dit dan Roemeens haken zijn?
Maar het maakt niet uit: het kleedje is prachtig, en het boekje gaat nu in m’n shop. Ik heb er twee exemplaren van. Het past goed bij de trend om nieuwe haak-vormen te herontdekken, en dan te realiseren dat generaties vóór ons zò vindingrijk waren en de prachtigste dingen maakten! Leuk om bij aan te sluiten.
Het boekje heeft een groot patroonblad, en beschrijft de drie steken die nodig zijn om gehaakt koord te verbinden: de Tullesteek, de Rozetsteek, en de Damsteek.

De allure van kralen in allerlei vormen en van allerlei materialen heeft mensen in alle culturen geboeid en gebracht tot verwerking van prachtige gebruiksvoorwerpen. En ook nu weer is er belangstelling voor kralenwerk. Vanwege de glans, de symboliek, de decoratieve mogelijkheden, en de uitdaging.
Kralen kunnen worden gebruikt voor randafwerkingen voor kussens, tasjes, sjaals, halssieraden, armbanden, kwasten. En er zijn ook eigentijdse zon- en maanballen, geprikt met kopspeldjes. Of bloemen en vlinders van draadwerk. En nog veel meer!

Kralen verwerken is internationaal, en dan moet er natuurlijk ook een goed woord voor zijn. Het Engels heeft het woord ‘Beading‘ en dat is zoveel meer als de titel van de Nederlandse vertaling van dit boek: “Kralen borduren“. In dit boek komen al die technieken om kralen te verwerken aan bod. Het aantrekkelijke van deze boeken zijn vooral de mooie foto’s. Dan krijg je gelijk zin om ook iets te gaan maken!

Die zin kreeg ik ook toen ik deze zomer met m’n dochter wat ging drinken in een theetuin in Doesburg. Om bij de binnentuin te komen, moesten we eerst de hele winkel door, en dat was een pleziertje. Want we kwamen door een ruimte waarvan de wanden hélemaal vol waren met potjes kralen! Ik plaatste er een klein “I was here” statement bij. Het is mijn mobielhoesje, en daar zouden best ook wat kraaltjes op hebben gekund!

Dus als je je borduurwerk wilt combineren met kralenwerk, of als gewoon heel veel leuke nieuwe ideeën zoekt om kralen te verwerken, dan zijn dit mooie boeken. En ook de Kralengids wil je helpen om een keuze te maken uit het duizelingwekkende aanbod van kralen in die vele soorten en materialen.

M’n favoriete plekje om naar toe te gaan toen ik tiener was: de bibliotheek! Ik kwam er heel vaak, hoewel ik ook heel vaak niet wist wat ik wilde lezen. Soms zat ik gewoon aan de grote leestafel te wachten tot ‘de anderen’ ook kwamen. Even samen ontladen na de schooldag, en dan weer naar huis om huiswerk te maken. Die bibliotheek was belangrijk voor het dorp!

Nu was ik er al tientallen jaren niet meer geweest. Ik was allang verhuisd naar andere dorpen en steden en kwam nooit meer in die dorps-bieb van vroeger. Maar wat bijzonder is: al die jaren bleef die bieb open! Nìet wegbezuinigd! Ik wilde graag nog eens een kijkje nemen en nu kwam dat uit. Een beetje beschroomd ging ik naar binnen. Het voelde zò gek! Het gebouw stond nog op hetzelde plekje, de ingang was hetzelfde, maar het interieur was natuurlijk heel anders geworden. Dáár was de hoek waar ik altijd het eerst naar toe ging. En dáár stond de leestafel. Daar zaten nu een paar senioren die computerles kregen. Vroeger zaten wìj daar….

Na een paar minuten had ik het eigenlijk wel gezien. Ik had geen pasje, en ik wist niet wat ik hier verder nog moest zoeken. Toen bedacht ik dat ik nog wel eens kon kijken naar de afdeling met handwerkboeken. Oh leuk: dat boek over Jelly rolls herken ik! En dat boek over Japanse quiltstijl heb ik ook! En het boek over Theemutsen breien! En de 75 vogels, bijen en vlinders om te haken en te breien!
Ik ging gewoon de hele rij langs en herkende van alles.

En zo was mijn beklemming helemaal weg.
Leuk om te zien dat de boeken die ik in mijn shop heb, ook in deze kleine dorps-bieb staan!
En ook in mijn shop dus, voor mensen die óók geen bieb-pasje hebben…

“Ruim die rommel nou eens op” zei mijn lief. Er ligt bij mij thuis vaak ‘rommel’ dus ik zou me kunnen afvragen welke onordentelijkheid hij bedoelde. Maar ik wist eigenlijk wel wat hem de irritatie had ontlokt: dit rommelige schilderijtje wat een paar dagen op tafel was blijven liggen. Op een kofferbakmarkt hadden twee meisjes een mooi borduurwerk beschermd tegen een plotselinge regenbui, maar andere handel van hen kreeg wel de volle laag regendruppels. Dit vogeltje was nat geworden en het lukte niet om de druppels van z’n veren te schudden. Ik kocht het erbij en thuis maakte ik het lijstje gelijk los. Als je dat niet doet dan trekt de vochtvlek er helemaal in.

Maar ja: alweer zoveel andere dingen die de aandacht vergen hé? De ‘rommel’ bleef iets te lang liggen. Ik heb er wel plannen voor (zowel voor de rommel als voor het vogeltje), maar die worden telkens vooruitgeschoven. Deze week was ik weer drie dagen bij m’n moeder en daar ben ik nu nog. Straks weer naar m’n eigen huis en dan eens kijken of ik het vogeltje nog kan laten vliegen.

Als ik in een borduurperiode ben, dan wil ik meestal wat kunnen afwisselen. Om al te lang met één borduurwerkje bezig te zijn vind ik dan te saai. Bovendien zijn sommige werkjes geschikt voor als je in een wat drukkere omgeving bent, en andere borduurwerkjes vergen wat meer aandacht  Je wilt niet weten hoe vaak ik al wat heb moeten uithalen aan die lange strook (hoewel het echt niet zo’n moeilijk patroontje is, maar ik maakte toch vaak fouten doordat m’n aandacht verdeeld was). Maar die strook is nu klaar, nu die laatste dingetjes nog en dan heb ik wel weer genoeg van rood en blauw.

Mijn dagen zijn vol afwisseling. Ik rij heen en weer. Van m’n eigen huis naar m’n ouderlijk huis. Ik doe dingen. En ik doe dingen niet. Ik praat en ik luister. Ik kook en ik eet en ik slaap. En ik zorg. En ik ben er. En dan ben ik weer even niet thuis. (bestellingen gaan daarom vrijdag pas op de post)

En ik kijk naar de spulletjes van m’n moeder. Ik mijmerde vanmorgen wat over een kussen wat hier al zo lang ligt. Waar zou het vandaan zijn gekomen?

Voor wie het nog niet kan en het graag wil leren zijn er allerlei leuke nieuwe boekjes in de handel.
Meestal heb ik in mijn shop oude haakboekjes, maar nu ook een paar nieuwe: Haken in stijl en Ik leer haken.
En als je het eenmaal hebt geleerd, dan kun je daarna steeds mooiere en moeilijkere dingen haken!

“Wie een open oog heeft voor kunst, ziet dagelijks hoe de tegenwoordige opvattingen verschillen met die van vroeger tijden. Eertijds werd in alle takken van kunstnijverheid werk geleverd dat de eeuwen kon doorstaan, en eerbied afdwong voor de volharding en het geduld, waarmede zonder eenige overhaasting, het beste was geleverd, wat binnen het bereik der krachten lag. Vergelijkt men de stukken van nijverheid en sierkunst van de 17e en 18e eeuw (het glanstijdperk van den handelsarbeid) met de voortbrenselen van onze dagen, dan ligt in de laatsten ten grondslag een losmaken van alle regelen der kunst, een zuiver impulschief scheppen, uiting van het zoeken in zoo menige menschenziel.”

Als ik de typische spelling van het begin van de vorige eeuw zou hebben aangepast, dan zou je kunnen denken dat deze tekst geschreven was in de jaren zeventig, toen vrije expressie hoogtij vierde en alle handwerk-regels werden losgelaten.
Of misschien in onze tijd, waarin we ook wel raad weten met vrijheid en impulsiviteit.
Verrassend dus om te lezen dat deze zin uit het voorwoord komt van een boekje uit 1923: De toegepaste kunsten in Nederland.
Hierin wordt ook aandacht gegeven aan het Handweven (natuurlijk nog wèl volgens de regels der kunst!).
En ook de andere boekjes gaan over weven: Het boekje Weten en Kunnen over Kunst-Handweven, en verder een Patronenboekje voor het eenvoudig Weeftoetsel.

Tégen de stroom van vrijheid-zonder-regels zijn er dus altijd nog de oude en mooie en degelijke boekjes waarin de regels der weefkunst duidelijk werden onderwezen.

Het lijkt wel een ‘kruispunt der wegen’. Ik begon weer een nieuw borduurwerkje, opnieuw op lichtblauwe ondergrond. Het wordt nog wat groter maar zò is het ook al wel leuk. Dat vind ik het aantrekkelijke van geometrische figuren: ze worden uit het midden opgebouwd en worden steeds mooier.

Het lijkt wel m’n huwelijk: ooit op 20 augustus begonnen, en het wordt elk jaar langer en mooier!

De handwerkboekjes voor het onderwijs die aan het eind van de 19e eeuw en het begin van de 20e eeuw werden uitgegeven, voldeden aan hoge maatstaven. Er werd grondig nagedacht door vakmensen op welke leeftijd de handwerktechnieken konden worden aangeboden, en hoe de moeilijkheidsgraad kon worden opgehoogd. De tekeningen en illustraties in deze oude boekjes waren heel duidelijk en overzichtelijk en zijn nog steeds mooi om te zien. De boekjes waren destijds een groot succes en werden op veel scholen gebruikt. Sommige boekjes werden bekend onder de naam van de samenstelster, zoals ‘Waleson’s breiboekjes’. Het belangrijke geachte handwerken werd met veel deskundigheid onderwezen, en de vele illustraties in deze mooi vormgegeven boekjes maakten het onderwijs aantrekkelijk.
Vier mooie oude (en zeldzame) handwerkboekjes plaats ik in m’n shop.

Aan sommige data hoef je een moeder nooit te herinneren: die zijn in haar geheugen gegrift!
Of je die datum nou afdrukt op een geboortekaartje, of borduurt op een kussentje, dat is allemaal leuk en aardig maar niet echt nodig. Als moeder denk je gewoon àltijd terug aan de dag waarop je kind werd geboren.
Negentien augustus was en is voor mij zo’n bijzondere datum. De geboortedag van onze zoon.
Het kussentje wat ik vroeger voor hem borduurde heb ik nog steeds.

Vorderingen van een kussentje en een randje.
Ze liggen op een grote doos waar ik een schilderij inpakte.

Kaartweven is een oeroude methode om sterke banden te weven die er bewerkelijk en ingewikkeld uitzien, zonder dat er een weefgetouw aan te pas komt.
Kaartweven is ook één van de weinige technieken die niet later zijn gemechaniseerd. Het gaat nog steeds net zoals vroeger!
De techniek staat opnieuw in de belangstelling en ik ben blij dat ik deze oude boeken weer in m’n shop kan zetten. En ook weer wat stevige kaartjes, zowel met vier gaten als met vijf. En nog een paar bandweefkammen.
Door ieder gat van het kaartje wordt een scheringdraad geregen, die allemaal in dezelfde richting door het kaartje moeten gaan. Op deze manier krijgen de kaartjes waardoor de scheringdraden geregen zijn, dezelfde functie als de hevels of het riet op een weefgetouw. Het is een vernuftige methode, en het is ook fascinerend om te weten dat vele culturen over de hele wereld verspreid deze kaartweefmethode hebben toegepast of dat nog doen. De smalle maar sterke bandweefsels die zo ontstaan, worden op velerlei wijze toegepast.

Hier blogde ik eerder over het kaartweven. In dat blogje is te lezen hoe archeologen lange tijd geen raad wisten met de gaatjes-kaarten die tijdens opgravingen naar voren kwamen. Pas eind vorige eeuw werd het kaartweven weer opnieuw beschreven. En nu is het opnieuw in de belangstelling en zijn er eigenlijk nog niet genoeg boeken over gezien de vraag. Daarom ook een Duits boekje (Mit Brettchen gewebt) met veel mooie foto’s van bandweefsels. En een verwijzing naar het tijdschrift Handweven (waarin ook een groot hoofdstuk over Bandweven staat).

In de jaren zeventig begon er (meer) aandacht te komen voor de waarde van bevolkinsgroepen die hun eigen culturen eeuwenlang handhaafden en ook in de handwerkwereld groeide de belangstelling voor de bijzondere handwerktechnieken in stammen en landen ver van ons huis.

Het boek Navajo and Hopi Weaving Techniques verscheen voor het eerst in 1974 en dat was de allereerste keer dat de kundigheid van Navajo- en Hopi-Indianen werd vastgelegd in beeld en uitleg. Het boek beschrijft de technieken op dezelfde wijze als dat de Indianen zelf hun handwerktechnieken eeuwenlang aan de volgende generaties hebben doorgegeven.

Sommige van deze interessante boeken werden in de zeventiger jaren ook in het Nederlands vertaald. Er kwam een serie onder de titel “Technieken en motieven uit de volkskunst” en in die reeks verschenen de delen Indiaans weven en Handwerk uit Nepal & Tibet. (Dit laatste boek gaat niet alleen over weven, maar wel voor een groot deel.)

Nog steeds zijn dit interessante boeken, die met veel waardering voor de (toen!) verre culturen zijn geschreven. De manieren om zelf ook zo te werk te gaan bij het weven worden in deze boeken op duidelijke wijze omschreven. Dit soort boeken heb ik graag in mijn shop, want ik heb altijd al interesse gehad in het handwerk uit andere culturen. En wat nog belangrijker is: ze helpen ons met meer waardering te kijken naar het (hand)werk uit verre landen.

Het tijdschrift van de bloeiende Vereniging van Quiltliefhebbers heet gewoon ‘Quiltnieuws’. Er zijn inmiddels 136 mooie nummers verschenen en de laatste jaren zijn het dikke glossy’s, met veel afbeeldingen van quilts die gemaakt zijn door leden, en met ook heel veel quilt-nieuws.
Maar hoe noem je nu de òude nummers? Quilt-ouds?
Het gekke is dat in in Quilt-land iets eigenlijk nooit echt ‘oud’ is in de zin van ouderwets, of ‘niet meer van deze tijd’. Er zijn zéker heel nadrukkelijke trends in de quiltwereld, maar dat betekent nìet dat de oude trends niet meer actueel of niet meer geliefd zijn. En daarom zijn de òude quilt-tijdschriften ook nog steeds aardig om door te bladeren. En daarom heb ik er nu ook weer een heel aantal in m’n shop gezet!

Er kunnen natuurlijk allerlei redenen zijn waarom iemand graag nog een oud nummer wil bestellen. Misschien heeft er tien jaar geleden wel een quilt van jezelf in het tijdschrift gestaan, en ben je dat nummer kwijtgeraakt. En dan is het leuk om het nog eens te kunnen nabestellen. Ik weet alle redenen niet waarom iemand nog een oud nummer wil bestellen, en dat hoeft ook niet. Ik weet alleen wèl dat ik er toch even over moest nadenken of ik deze stapel wel in m’n shop wilde (want ze nemen natuurlijk wel ruimte in beslag, en zò vaak worden ze nou ook weer niet besteld.) Maar er was iets wat de doorslag gaf: ik las dat het Quiltersgilde zèlf niet alle nummers meer kan leveren wanneer daarom wordt gevraagd. En ook las ik dat ze liever geen oude nummers naar het buitenland versturen. Ik wel hoor!

Nieuw oud quilt-nieuws dus in m’n shop!

Dat ben ik, met mijn zusje! Ik was zestien, en m’n zusje was vijf.
Deze week was ik weer een paar dagen bij m’n moeder en op een middag stelde ik voor om samen foto’s te kijken. Ik was verrast om deze foto weer te zien. “Dat is typisch voor wat jij deed, zei m’n moeder. Je kleine zusje was een beetje bang maar jij gaf haar ondersteuning. Kom maar, dan gaan we samen kijken in het donkere bos.”

Ik groeide niet alleen op met een klein zusje, maar ook met een grote broer en die was nergens bang voor. Hij experimenteerde met zelf foto’s afdrukken. Hij had een donkere kamer en soms mocht ik kijken naar hoe de afbeelding op het papier verscheen. Een spannend proces. Deze foto had hij op karton geplakt en er zat een schilderijhaakje achter zodat mijn moeder het plaatje op kon hangen achter haar naaimachine. Ze heeft jarenlang naar deze foto gekeken terwijl ik in het buitenland op school ging, en m’n zusje thuis achterbleef. In die tijd had ik niet door dat moeders hun dochters dan wel eens missen. En misschien ben ik nu wel bezig om haar ruimschoots te vergoeden voor al die dagen dat ik vroeger weg was.

En tijdens één van deze dagen dat ik veel bij haar ben (omdat ze nu oud is en mijn gezelschap goed kan gebruiken) komt deze foto tevoorschijn. Ik nam hem mee naar m’n huis. En ik keek nog eens naar die stola. Die had ik zelf gehaakt want het waren de zeventiger jaren en iedereen haakte stola’s. Deze omslagdoek is helaas weggedaan. Het liefst had ik ook die mooie lange batikrok uit Indonesië nog gehad, maar ook die is weg. Wèl de foto gelukkig weer gevonden!
Herinnering aan dat ik zestien was en m’n zusje vijf.
“Kom maar, dan gaan we samen kijken in het donkere bos.”

In Hollandse huiskamers was vroeger veel belangstelling voor geïmporteerde Oosterse tapijten. En er was ook een hele ontwikkeling waarbij tapijtjes zelf werden geknoopt. Dit werd gedaan met Smyrna-wol op een ondergrond van stramien. In mijn ouderlijk huis liggen verschillende van die kleedjes, en nu vond ik een goed moment om eens aan mijn moeder te vragen wie deze had geknoopt: zijzelf, of haar zus of haar moeder. Want ze konden het alle drie. Ik pakte dit kleedje uit de gang (daar ligt het al jaren op een eikenhouten dekenkist onder de spiegel) en we keken samen eens naar de motieven.

Met deze foto wil ik het verschil laten zien tussen de Hollandse en de Perzische kleedjes.
De boekjes van Beyers waren in de eerste helft van de vorige eeuw dè leverancier van de kenmerkende patronen. De lijnen van deze typische Smyrna-Arbeiten-patronen zijn wat grover en uitstekend geschikt voor de handgemaakte kleedjes en tapijten. Kleedjes zoals deze hebben tientallen jaren veel Hollandse en Duitse woonkamers aangekleed en warme en gezellige inrichtingen ondersteund. In m’n ouderlijk huis liggen er dus nog een paar, en in m’n eigen huis liggen nog een paar oude boekjes. Voor de liefhebber om opnieuw die sterke geometrische patronen te gebruiken.
(Het kleedje wat mijn tante maakte komt dus vàst ook uit zo’n Beyers-boekje!)

Boodschappen doen in het dorp van m’n moeder vind ik heerlijk. Héél anders als in de stad. Lekker rustig met je fietsje door de bekende straten fietsen, of gewoon een beetje door een wijk rijden waar ik juist helemaal niet zo vaak kom. Dat laatste deed ik, want ik had zin om er even uit te zijn. En ik kwam zowaar nog iets leuks tegen! In een rustige straat kwam ik een mini-bieb tegen, met nog wat handgemaakte spulletjes. Even afstappen, en even kijken natuurlijk. Mijn oog viel op een leuk gehaakt tasje en ik besloot het te kopen. Er was een potje waar het geld in kon (zo gaat dat gelukkig nog steeds in dorpen), maar het was nòg leuker dat de bewoonster even naar me toe kwam lopen. Natuurlijk zei ik tegen haar dat ik het tasje erg leuk vond. Ze bood aan om binnen het boek even te halen waar het patroon in stond. “Is het soms van Ingthings?” vroeg ik. En dat was zo! Zij verbaasd natuurlijk, maar in blogland moet je natuurlijk wel een beetje op de hoogte zijn. De ontwerpster van dit tasje (Ingrid) heeft een specifieke stijl en die herkende ik door de wat aparte hengsels.
Voor dit tasje heb ik al een bestemming, maar wie weet wil de maakster uit het rustige dorp wel wat in opdracht haken. Het is maar een ideetje, maar misschien toch leuk om eens te vragen. Sommige mensen haken graag en veel en willen best wat verkopen en misschien kan ik wat bemiddelen?

Op bezoek bij m’n zus. Ik zag dat ze een klein kussentje heeft gemaakt van een patchworkje wat ik haar vroeger eens had gegeven. Dat idee wil ik ook nog wel eens nadoen.

M’n zoon stuurt soms een appje met een foto van z’n poes en m’n dochter appt foto’s van haar konijn en ik kan nooit meedoen want wij hebben geen huisdier. Maar vanmorgen kon ik ook eens een mooi plaatje appen: van de egel die hier elke nacht rondscharrelt. Op het plekje waar ik gisteravond nog m’n borduurwerk op de tuintafel legde, kon ik hem al horen ritselen. En vanmorgen vroeg lukte het me om hem op de foto te krijgen. De foto ging in de familie-app en dat leverde mij twee complimenten op (van zoon en dochter). Dus nu ook hier de foto maar even plaatsen. Ik had natuurlijk een bolletje wol naar hem toe moeten rollen…. dan was het een betere blogfoto geweest.

Ik ben bijna klaar met m’n alfabet en ga weer andere dingen doen! Van een bloglezeres die een keer een bestelling kwam ophalen hoorde ik dat zij het ook altijd zo heerlijk vind om ‘smorgens vroeg even wat te borduren.  Voordat de drukke dag begint even een handwerk-momentje voor jezelf. Of een beetje rondscharrelen, net als dat egeltje. Maar nu weer aan de slag!

In twee dagen kwam ik tot de letter S van een nieuw borduurwerkje. Ik ben weer een paar dagen bij m’n moeder. Ik schreef net een aantal mailtjes aan mensen die wat bestelden of vroegen. Telkens hetzelfde zinnetje: dat ik vrijdag weer thuis ben en de bestelling dan gelijk op de post doe. Nu dus ook even hier melden. Ik kan hier wel een heel mantelzorg-alfabet borduren!

Op de kofferbakmarkt, een paar dagen geleden  begon het ineens hard te regenen. Twee meisjes van een jaar of elf trokken gauw een zeil over hun handel op de grond. Daarna werd het weer droog en kon er verder gekeken en gekocht worden. Altijd een leuk bezigheid op de zaterdagen in de zomer.

Ik liep ook langs de koopwaar en ik zag dit merklapje. De meisjes reikten het me aan want ik kon er zelf niet bij. Die wil ik wel kopen! De meisjes vertelden over de grote bui en ik maakte hen een compliment dat ze er zo goed voor hadden gezorgd dat dit mooie borduurwerk niet nat geworden was. Wat leuk dat zij op hun leeftijd daar oog voor hadden! Het is een prachtig borduurwerk, maar ze wisten niet wie het had gemaakt, dat vraag ik dan ook nog altijd even. Maar we weten wel het jaartal : 1983. Al die jaren mooi gebleven zonder glas. Zelfs in een regenbui.

Als handwerk-liefhebbers een handwerkboek doorbladeren, dan ontlokt dat wel eens de gedachte: “Dat wil ik ook eens maken….” Je ziet zòveel mooie foto’s en ideeën en je krijgt zin in meer dan je eigenlijk aankunt (maar dat wil je dan liever niet toegeven). Daarom zijn handwerkboeken ook zo leuk: het zien van al die ideeën hoeft niet alleen maar de foute kriebels te geven (zoals dat het jammer is dat je geen tijd hebt en zo), maar het geeft ook een voldoening in zichzelf: Kijk eens wat er allemaal mogelijk is! En dat is toch een heerlijke gedachte?

Deze handwerkboeken heb ik recent allemaal weer te koop gezet, nadat andere exemplaren door andere mensen waren gekocht. Ik vind het altijd fijn als ik goede boeken (en dat zijn deze!) weer te koop kan zetten. Voor de vòlgende liefhebber!
Op de onderste foto legde ik het boekje “Dat wil ik ook eens maken“. Een leuk boekje over macramé, en daarvan zijn de oude boekjes niet ‘aan te slepen’. Want juist op het gebied van macramé zijn er nu veel mensen die dat denken: Dat wil ik ook eens proberen.
Mijn advies: doen! En er zijn ook nog heel veel andere mooie boeken!

Deze twee borduurwerken gingen gister op de post. Ze zijn helemaal volgeborduurd, en voor zo’n groot schilderij zie je dat niet zo vaak.
Voordat ik de borduurwerken inpakte, berekende ik het aantal kruisjes: 97440!
En dat moet je dan eigenlijk nog met twee vermenigvuldigen, want een kruisje bestaat uit een schuin steekje heen en een schuin steekje terug.
194880 steekjes dus.
Wow wat veel!

Deze zomer probeerde ik allerlei geborduurde rondjes uit op verschillende ondergrond. Ook op jute, en dat was leuk om te doen. Het nadeel is alleen dat de kruisjes meestal nèt niet helemaal vierkant worden. Op de blauwe ondergrond werd het rondje ovaal, maar op de gele ondergrond viel het wel mee. De bedoeling is dat ik daar nog en tasje van maak. Maar voorlopig kom ik daar nog niet aan toe, en ‘pruts’ ik gewoon nog wat verder.

Van een bloglezeres kreeg ik een reactie dat ze al een hele tijd op zoek is naar jute handwerkstof. Daarom heb ik besloten om een stukje van de grote lap af te knippen en in m’n shop te zetten. Ik kan drie stukjes knippen die even groot zijn als mijn tasje-in-wording, te weten 20 x 40 cm. Dat is groot genoeg voor een tasje waar je je mobiel of portemonnee in kunt doen, bijvoorbeeld als je rondloopt in een museum en verder niet veel bij je wilt hebben. Of voor een pasje en een sleutel. Gewoon een leuk klein tasje.

Ik wacht eerst even de reacties af of anderen ook belangstelling hebben voor stukjes handwerk-jute om op te borduren. Misschien willen anderen liever een wat groter stuk, dus ik ben nog even voorzichtig met knippen. Kan alleen wèl vast zeggen: het borduurt heel lekker op jute en het geeft een mooi resultaat.

“Met dit eerste nummer van Steek voor Steek brengen wij een practisch breiboek in den handel, waarin uitsluitend moderne kleedingstukken zijn beschreven op zoo duidelijke wijze, dat eenieder, die slechts eenigen kijk heeft op breien, ze alle zonder fouten kan vervaardigen.
Het boekje dankt namelijk hieraan zijn naam, dat de breiwerken inderdaad steek voor steek zijn beschreven. Werkt men nauwkeurig volgens de beschrijving, dan moet ieder kleedingstuk goed uitvallen.
Waar bovendien alle modellen voor Nederland geheel nieuw zijn en in geen ander breiboek of tijdschrift voorkomen, twijfelen wij niet of Steek voor Steek zal zich spoedig een grooten kring enthousiaste breisters te vriend maken.” (uit het voorwoord van het eerste nummer)

Deze boekjes met “practische breiwerken voor iedereen” verschenen vanaf ongeveer 1930. Ze waren de breiboekjes van onze grootmoeders of overgrootmoeders. Wie nog oude familiefoto’s heeft waarop de voor-familie gebreide kleding draagt, kan die kleding haast herkennen uit dit soort oude breiboekjes. Wat is er toen pràchtig en nuttig gebreid, op heel dunne naalden!

Kant staat volop in de belangstelling. De afgelopen week werd in Zaandam het Oidfa Lace Event gehouden, met vele activiteiten op het gebied van kant. En aansluitend begint vandaag het World Lace Congress in Brugge. Dit zijn twee grote evenementen op het gebied van kant. De titel van het event in Zaandam was: We love Lace. En dat geldt inmiddels niet meer alleen voor degenen die alles van kant weten en lid werden van de OIDFA. Maar ook voor iedereen die zich voor mode en handwerken interesseert, want kant is weer volop in de aandacht!

De voornaamste kantsoorten kunnen globaal worden ingedeeld al naar de eeuwen dat zij op hun hoogtepunt waren.
In de 16e eeuw waren dat kantborduursels, in de 17e eeuw de naaldkant, in de 18e eeuw de kloskant. In in de 19e eeuw de machinaal vervaagde kant, geborduurde gronden en de andere imitatie-kanten.

Hoe kun je nou een stuk kant herkennen? Zoals ik nog steeds moet doen bij een doos (echte!) kant die ik nog moet uitzoeken.
Dat kan door vier dingen na te gaan: 1. Tot welke van de hierboven genoemde hoofdtypen behoort dit, dus in welke techniek is het ontstaan? 2. Tot welke onderverdeling binnen dit type behoort het? 3. Waar komt het stuk kant oorspronkelijk vandaan? en 4. Hoe oud is het stuk kant?

De ouderdom schatten is best moeilijk. Maar er zijn wel een paar datumgrenzen. Zoals het weten dat het ragfijne linnen garen uit Noord-Europa na 1800 nier meer verkrijgbaar was, want die vlassoort was uitgestorven. En machinale tuleweefsels kunnen pas na de uitvindingen in het begin van de 19e eeuw zijn ontstaan, dus niet ouder zijn.

En zo is het bezig zijn met kant een kwestie waarvoor je de deskundigheid van de vereniging Oidfa wel kunt geruiken. De letters van het die naam zijn trouwens de eerste letters van de Franse volledige aanduiding van “Internationale Organisatie voor Klos- en Naaldkant.”
Maar boeken helpen natuurlijk ook! Ik plaats twee mooie boeken in m’n shop: Kantsoorten herkennen. Dat is het boek wat opengeslagen op de foto ligt.
En het boek Naaldkant van de Terra-serie. De andere boeken uit deze serie had ik al eerder in m’n shop, maar dit deel was wat lastiger te vinden.

In onze voortuin tel ik acht struiken die deze zomer zijn doodgegaan. Dit Azalea-struikje heeft dit voorjaar nog uitbundig gebloeid, maar dat zal hij na deze zomer nooit meer doen. Twintig jaar gegroeid, elke lente gebloeid, en straks gesnoeid. Niks meer van over.
Ik nam m’n oudste kleine kussentje mee naar buiten en legde het op verschillende verdroogde struiken. Deze buxus heeft het ook niet gehaald. Ik was (en ben) deze zomer veel weg en was niet vaak genoeg thuis om alle struiken te redden met water. Ik koos er een paar uit die een plens water kregen wanneer ik even thuis was en de rest is gewoon dood gegaan. Gegroeid, gebloeid, en straks gesnoeid.

Dan gaat zo’n oud handwerkje lànger mee! Heeft alwéér een droge zomer overleefd. Dit stokoude tapisserie-kussentje is het oudste in mijn kleine-kussentjes verzameling. Ik heb eens geprobeerd het na te maken, maar het resultaat was niet zo authentiek als het origineel. Ik vind het leuk om kleine kussentjes te sparen die anders zouden zijn weggegooid als ik ze niet net op tijd zou hebben ‘gered’. Maar aan m’n struiken is niet veel meer te redden. En het gekke is: ik vind het niet eens echt erg. Het is gewoon zo. Het was een droge zomer.

Historische kruissteekpatronen zijn meestal ook romantische borduurpatronen. De patronen komen uit de romantische Biedermeiertijd. Ze werden vroeger los verkocht en zijn afkomstig uit Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk en Nederland. Er werden veel gezellige en huiselijke tafereeltjes uitgebeeld (naar het ideaal van die tijd), en ook geromantiseerde voorstellingen, zoals boerderij-stillevens. Verder werden vooral  veel dieren en bloemboeketten uitgebeeld. En vooral die bloemboeketten spreken nog steeds aan!

Het echtpaar Landwehr-Vogels verzamelde veel historische patronen en in 1984 verscheen hun prachtige boek Historische kruissteekpatronen. (dit boek verkocht ik al vaker, en ik kan er nu weer twee in m’n shop zetten).
Tien jaar later verscheen een DMC-agenda met daarin ook veel mooie patronen (en die plaats ik voor het eerst in m’n shop).
Het is niet zo makkelijk meer om zelf van die losse velletjes te vinden, met ingekleurde patronen op ruitjespapier, maar een heel boek met afbeeldingen is eigenlijk nog veel mooier.

Hema-breiboeken waren vooral geliefd vanwege de ‘breibaarheid’ van de patronen. En omdat ze ieder jaar uitstekend inspeelden op de nieuwe trends en daarin de nieuwe garens wisten te verwerken.

Opvallende trends waren: magic, nature, sjiek klassiek, overdaad, city elegance.
Opvallende kenmerken: sterke reliëfs, sprekende kleuren, natuurlijke herfsttinten en prachtig wolwit.
Opvallende garens: allure, tweed, mohair, meebreigarens, superwash en nog veel meer
Opvallende verschijnselen: harige effecten, speelse pompoenen, glas-in-lood truien, geaccentueerde boorden, folkloristische motieven etc.

En dat ging talloze jaren zo door, met telkens twee nieuwe breiboeken per jaar. Er zijn nu liefhebbers die alle Hema-breiboeken sparen, en daar hoort dan ook het Best of Hema-breiboek bij, wat aan het eind van die succesvolle breiboeken-tijd verscheen. Hierin werden voor alle fans de beste patronen verzameld uit de periode van 1976 tot 1992. Deze modellen zijn tijdloze klassiekers.
Ik plaats twee nieuwe breiboeken die ik nog niet eerder in m’n shop had nu te koop. Ze zijn leuk om door te bladeren, en ook om weer opnieuw te gebruiken.

Nog een rondje geborduurd uit het Cirkelboek. Het lijkt op de tinnen bordjes die ik al m’n hele leven bij m’n moeder thuis zag staan, dezelfde lichte inkepingen.

En ik borduurde ook een ster op dezelfde lichtblauwe ondergrond. Veel borduurpatronen hebben een lichtblauwe achtergrond en komen daar mooi op uit.

Oude textiel-kaarten zijn leuke verzamelobjecten. Je kunt ze op een prikbord hangen of een tijdje tegen een rij boeken laten leunen. Of je bewaart ze in een doosje en af en toe kijk je ze door. Deze oude ansichtkaarten staan in m’n shop en die zijn ook nog eens informatief voor wie zich voor streekdracht interesseert.

En er zijn ook weer volop nieuwe textielkaarten te koop! Vaak in een museumwinkel met afbeeldingen van de highlights van een bepaalde tentoonstelling. Leuk om na afloop van een museumbezoek dan nog even een kaart te kopen als souvenir.

En nog leuker is het om zo’n kaart te ontvangen! De middelste kaart op deze foto kreeg ik toegestuurd door het militair museum in Soesterberg. De afbeelding is van Willem (van Oranje) met Anna en hondje Pompey. Dit kunstwerk van papier is gemaakt door Isabelle de Borchgrave. Het is de binnenkomer van een mooie tentoonstelling die nog tot eind oktober is te zien. En daarna gaat het met deze ansichtkaart net als met alle andere textielkaarten: dan wordt het een collectes item. Leuk toch? Ik ben blij met m’n gekregen kaartje!

Een intrigerend borduurwerkje heeft tientallen jaren tussen de handwerkspulletjes van m’n moeder gelegen. Als kind heb ik dit borduurwerkje al gezien maar daar denk je verder niet bij na. Nu was er gelegenheid om eens te vragen: waarom heeft u dit altijd bewaard? Ik liet het borduurwerkje zien en m’n moeder begon gelijk te vertellen.

Het laatste oorlogsjaar was haar kweekschool gesloten. De Duitsers hadden het gebouw gevorderd en de studenten waren naar huis gestuurd. Maar na de oorlog mocht iedereen weer terugkomen. Er werd een versneld programma ingesteld om het verloren jaar in te halen en de jonge onderwijzeressen een diploma te laten halen. Wat een blijdschap om elkaar na die spannende tijd weer terug te zien!

Mijn moeder begroette haar klasgenoten in een nieuwe jurk. Die had ze thuis in Limburg in dat laatste oorlogsjaar zelf genaaid en er een bloemetje op geborduurd. Tot haar verrassing kreeg ze van haar klasgenoten veel complimenten over haar borduurwerk en iemand vroeg haar of ze voor haar ook zoiets wilde borduren. De combinatie van de blijdschap van de klasgenoten om elkaar weer te zien met de hartelijke complimenten zijn m’n moeder altijd bijgebleven. Toen de jurk versleten was knipte ze het borduurwerkje van de zak en bewaarde het tientallen jaren. Nu heb ik het gekregen. Samen met het verhaal!

De populaire Durable-boekjes voorzien in een behoefte aan goede patronen uit de goede-oude-haaktijd van de jaren zeventig en tachtig. Maar er verschenen in die tijd nog meer haakboekjes, en die zijn bij sommigen iets minder bekend. Ze zijn eigenlijk veel mooier dan de Durable-boekjes, want dat waren eigenlijk een soort tijdschriften. Deze haakboekjes in een handzaam formaat zijn veel mooier uitgegeven en de exemplaren die ik nu weer in m’n shop kan plaatsen zijn ook allemaal goed bewaard en netjes (terwijl de Durable-boekjes nog wel eens wat frommelig zijn).
Voor heel veel haakplezier zonder frustraties, want de patronen zijn duidelijk en overzichtelijk. Je vind ze in m’n shop onder de categorie ‘Haakboeken’.

Onze dochter verhuisde naar België!
Ze nam haar intrek in dit mooie huis in Ieper.
We zochten haar op en hielpen wat met boekenkasten inrichten (ze heeft héél veel boeken).
En we hielpen met wat quilts ophangen. Ze zei dat ik helemaal mocht losgaan met quilts meenemen (ze heeft nu ook héél veel ruimte!)

Dus ik ging ‘los’ met quilts meenemen. Maar raar genoeg vergat ik om daar foto’s van te maken.
Geeft niet, we komen hier vast nog wel eens terug!