Ik borduurde vandaag twee vogels.
En ik fotografeerde het borduurwerkje op een schijf boomstam van een grote Douglas-spar, die lang geleden werd omgezaagd in de tuin van m’n ouderlijk huis. Het was nog vóór de mode om boomschijven te gebruiken voor decoratie en deze schijf was de enige die ik meenam. Hij is al wat afgebrokkeld en kleiner geworden, maar ik laat hem in m’n tuin staan tot hij nog verder uit elkaar is gevallen.

Vroeg op weg, om te genieten van een prachtige dag!

Overigens is één van de betekenissen van ‘Fanfaron’: luid en lawaaierig
Dat is ook te zien in deze kleuren.
Een typische zeventiger-jaren expressie.

Een extra tasje om aan je stuur te laten bungelen als de fietstas vol is. Of om even aan de boom te hangen terwijl je een slokje water drinkt. En voor nog honderd andere toepassingen.
Een tijd geleden was deze geweven stof met Mexicaanse strepen volop te koop en omdat ik dol op kleurtjes ben kocht ik een paar meter. Wie weet hebben anderen ook nog wat streep-stof liggen  en zoeken naar een bestemming. Ik merkte deze  felgestreepte stof het mooiste uitkomt als je de streepjes ‘dempt’ met een effen kleur. Anders wordt het tè bont en daardoor niet mooi. Bij dit tasje koos ik voor donkerblauw. Ik merkte ik dat niet iedere kleur blauw erbij paste. Het moest niet te fel, niet tè blauw. Maar zo werd het goed.

Af en toe sturen bloglezeressen mij wat foto’s van wat ze zelf maakten (soms door mij geïnspireerd) en als je ook zo’n tasje maakt: stuur gerust een foto! Ik zou het leuk vinden om te zien welke tasjes anderen maakten van een lapje streepstof.
Nog een laatste tip: maak het tasje niet al te groot, en dan zul je zien dat de gebruiksmogelijkheden legio zijn!

Ik ging op zoek naar paars en roze vandaag. Ik kwam erachter dat je in augustus (en ook in juli) gratis de fiets mee mag nemen in de Arriva-trein en dat wilde ik wel eens uitproberen. Dus reed ik naar het nabijgelegen station, stopte de fiets erin, en reed mee naar het eerstvolgende stadje. En vandaar leuke dingen doen! Een visje op de markt, een kilo pruimen waarbij ik me afvroeg of die wel in m’n fietstas zouden passen. En weer verder fietsen. Ik had afgesproken bij een oudere mevrouw en zij had een stapeltje boeken voor me klaarliggen. Nog van de tijd dat ze handwerkonderwijzeres was. We praatten over vroeger en over handwerk en ik liet haar mijn kleine Thailand-etuitje zien. Die legde ik bij haar in de Fuchsia, terwijl zij nog een kopje thee inschonk.
Bij wandelingen en fietstochtjes heb ik graag een klein tasje om m’n schouder voor de spulletjes die ik liever niet in de fietstas laat zitten. Deze week is dat m’n gehaakte paarse tasje. Ik had ook een roze gestreept tasje bij me en dat bungelde aan m’n stuur, met een flesje water erin. Want de fietstas was inmiddels vol. Bij elkaar fietste ik 30 kilometer. Langs akkers en landerijen, langs maisvelden en hooilanden. Het was een mooie augustusdag om nog te genieten van buiten-zijn. Later vertel ik meer over de boeken van de vroegere handwerkopleiding die ik kreeg.

Pannekoeken-bakken was vroeger nog wel een klusje en ze werden net zo snel opgegeten als dat ze gebakken werden. Pannekoeken-bakken-voor-jezelf is iets héél anders! Soms heb ik daar zomaar zin in, lekker voor mezelf! Meestal op een zonnige dag, een geniet-momentje in de tuin. Vandaag was ik bezig met al m’n oude borduurwerkjes sorteren, iets wat ik al een tijdje van plan was. En dan na een paar uur een ronde lunch…. dat geeft voldoening!

Het Pannekoek-plantje is al een tijdje erg populair en wij kochten er ook één. Ik had een geborduurd tasje bij me, met alweer dat Thaise motief. M’n tasjes slingeren meestal overal in huis rond maar als ik ze eens allemaal bij elkaar heb zal ik daar ook eens een foto van nemen. Dit boeiende motief heb ik al in vele kleur-variaties gezien.

In het Voerman-museum in Hattem hangen schilderijen van vader en zoon Voerman. Voerman senior wordt ook wel de IJsselschilder genoemd en hij kreeg die bijnaam omdat hij meester van de theatrale wolkenluchten was. We bezochten dit museum (voor onze trouwdag hadden we zin in een uitje) en liepen langs de schilderijen. Sommigen hingen tegen een felgele achterwand en daarbij komt het dramatische van de lucht nog sterker naar voren. Het filmpje in het museum vertelde dat Voerman aan het eind van zijn leven lùcht wilde zien en schilderen. Lucht! Op zo’n moment (en ook wel vaker in deze periode) denk ik dan weer aan mijn moeder. Zij wilde ook de lucht boven de IJssel zien. Vorig jaar liet ik een paar keer foto’s zien op mijn blog, van het uitzicht wat ze had. Het raakte me, om langs deze schilderijen te lopen. Het is een jaar geleden nu, dat de augustusmaand zo intensief was. En daar denk je dan weer aan terug.

Gisteravond en de avond daarvoor voerde ik telefoongesprekken met een stervende vrouw. Ook dat raakt me. Ik kan haar nog spreken. Het waren mooie gesprekken. Ik kocht een mapje kaarten in het museum. Allemaal uitzichten van de lucht en het land van de IJssel. Ik kan haar nog een kaart sturen. Is er misschien ook iemand anders, die mijn blog leest, die een lucht-kaart van mij op prijs stelt?

In het museum kregen we een plattegrond mee voor de Hoenwaard-wandeling. De Hoenwaard bij Hattem zijn de gronden bij de IJssel die al in 1400 beschikbaar werden gesteld voor de boeren, dicht bij de stadsmuren van het hanzestadje. Het was een mooie wandeling. Ik had het kaartenmapje in de rugzak, en had de afbeeldingen even bekeken. Even checken of het landschap nog net zo was als toen Voerman zijn schilderijen schilderde. Koeien die de rivier in lopen, dat zal wel niet meer lukken, zei ik tegen mijn lief. Maar ook dàt schouwspel konden we nog aanschouwen! Heerlijk, die weidsheid van het rivierlandschap!

Het eind van het leven is vaak ontroerend. Je wilt lùcht zien! Het is mooi als mensen kunnen sterven met hoop, licht en uitzicht.
En voor ons was het mooi om een trouwdag-wandeling te maken. Lekker in het Hollandse landschap. Met mooie Hollandse wolkenluchten. Lucht en licht!

De redaktie van Het Borduurblad volgt alle nieuwe ontwikkelingen op het gebied van borduren op de voet, heeft contacten met hedendaagse ontwerpers, organiseert borduur-bijeenkomsten en geeft zes keer per jaar een mooi glossy tijdschrift uit. Dit tijdschrift laat zien dat borduren helemaal van deze tijd is. In mijn shop heb ik veel oude tijdschriften m.b.t. borduren (want daar staan veel patronen in waar ook nog volop vraag naar is), maar ik heb ook graag deze nieuwere borduur-tijdschriften in m’n shop. Iemand bestelde een paar oudere borduurbladen en toen ik die opzocht kwam ik deze stapel tegen, die ik deze zomer heb ingekocht. Ik kom ze nog maar weinig tegen, want ze zijn vrij recent en mensen die deze tijdschriften hebben, willen ze voorlopig nog even houden. Ik merk vaak dat borduursters die zich làter op dit tijdschrift hebben geabonneerd, nu moeite doen om ook de oudere nummers nog te pakken te krijgen. Daarvan plaatste ik nu ook een aantal exemplaren in m’n shop.

Zoals jullie misschien gemerkt hebben: ik ben deze zomer niet zo erg bezig met nieuwe dingen in m’n shop te plaatsen. Het is nog augustus, en hier is het nog vakantie. Dus ben ik ook nog niet zo bezig met m’n shop. Wèl met het opsturen van bestellingen natuurlijk, maar de nieuwe dingen komen wel weer als het seizoen weer begint. Met als uitzondering deze mooie Borduurbladen!

Bloemen op schellekoorden zijn mooie en langgerekte herinneringen aan vroegere tijden. Met veel precisie werden kleine kruisjes gemaakt op fijn linnen, die de bloemenpracht van de natuur weergaven. De vertrouwde bloemen, waar onze voormoeders ook al van genoten. De schellekoorden zijn niet alleen een langgerekte vastlegging van die bloemenpracht, maar ook een herinnering aan de soms lange levens van degenen die ze borduurden. Overgrootmoeders, grootmoeders, tantes: zij werden in hùn tijd bepaald bij een patroon wat hen aansprak, kochten handwerklinnen en begonnen aan het lange proces om die lap helemaal vol te borduren.

Ik verzamel al heel lang schellekoorden, ik heb nu een doos vol. Elke keer als er weer een schellekoord bij komt denk ik weer hetzelfde: “Die ga ik nog eens allemaal fotograferen”. Dat is best een klusje, want ik wil graag dat ze mooi op de foto komen. Nu had ik net een nieuw schellekoord en legde dat met een paar andere naast elkaar. Ik legde ze in de zon. Nee, dat geeft geen goede kleuren. Ik legde ze uit de zon. Ook niet goed. En nu schuif ik het gewoon nog even verder naar voren, zoals ik al een hele tijd deed. “Komt nog wel een keer”, denk ik net als al die eerdere keren.

Bloemen op een langgerekte levensweg! De schellekoorden zijn herinneringen aan vroegere levens en vroegere bloemen. Wij mogen nu leven! En nù van de bloemen genieten! Vandaag kijken mijn man en ik terug naar het begin van ons best-al-wel-lange huwelijk, en vieren we onze trouwdag. Met een bloemetje natuurlijk!

De dag begon bij mij met wat appjes en mailtjes. Aan een zus die op weg is naar Schiphol. Aan een vriendin die naar het ziekenhuis moet. Straks nog een telefoontje met iemand die haar laatste levensdagen beleeft in een hospice en mij nog graag wil bellen. Zo zijn er soms allerlei geliefde mensen tegelijk met wie je meeleeft en je verbonden voelt.

Maar het eerste appje was voor m’n jarige zoon! Ik denk nog eens terug aan z’n geboortedag. Dat doen alle moeders op zulke dagen!

En nu weer de mailtjes aan degenen die afgelopen weekend wat bestelden of vroegen. Er zit natuurlijk wel een volgorde in….
En een blogje, om m’n harts-verbondenheid uit te drukken.

De ondergrond is een grote plaat van Ikea geweest. Een tijdlang was hij bij veel mensen te zien, de onze is nu het kringloop-circuit weer ingegaan.
En die symboliek past nu wel bij al dat meeleven rond levens-ontwikkelingen en naderend afscheid. De roos drukt uit dat we ons met onze geliefden verbonden weten, jùist op zulke momenten!

Best wel lekker al die regen! Goed voor het de natuur en voor de groene daken!
In Noorwegen zagen we veel (oude) huisjes met gras-daken, dat wordt daar al eeuwenlang toegepast. In Utrecht zijn nu de bushokjes voorzien van groene daken en die zijn nu een wereldhit. Die wil iedereen nu wel. In Utrecht is er sedum geplant op de bushokjes, in Noorwegen zagen we veel viooltjes tussen de grassen.
Viooltjes zijn al heel lang een wereld-bloempje. Deze geborduurde viooltjeskaart kocht ik recent op een antiekmarkt en is bijna honderd jaar geleden verstuurd. Nu stuur ik hem naar m’n shop. Ook mooi ònder je dak!

Kamerplanten zijn vooral leuk om als stekje te krijgen, schreef ik vorige week, en ik weet niet of ons bezoek dat blogje had gelezen maar in elk geval kregen we gister een mooie stek van een stevige kamerplant kado. Gelukkig hadden wij ook een stek-in-een-potje klaar staan om weg te geven als het een keer zo zou uitkomen, en dit kwam dus heel goed uit. Ik vertelde erbij dat de moederplant meer dan 40 jaar oud was, die had ik als stek gekregen van m’n hospita toen ik ging studeren. Planten met een verháál dus!

Maar soms raap ik ook gewoon een blaadje op van de grond in een tuincentrum. Een bladbegionablaadje zonder verhaal, maar met mooie plooien. Ik nam het mee naar huis en legde het op een schaaltje waar een paar kleine borduurwerkjes liggen. Sommige stillevens ontstaan vanzelf! Je legt er iets bij en straks haal ik er weer iets af. Zo wisselt er altijd iets.
En ik borduurde gister een omtrek voor een ander klein borduurwerkje. Nu lijkt het wel een schilderijlijstje!

Oude oefenlapjes om te leren breien. Dozen met dergelijke lapjes zijn vaak tientallen jaren op verre hoekjes van de zolder bewaard, of helemaal achterin een diepe kast. Nu is het de tijd dat zo’n doos weer gewaardeerd wordt: “Kijk, zo ging dat vroeger!”

Hoe zou het er aan de overkant van de Waal uitzien? Al een hele tijd had ik de wens om eens met het pontje over te steken naar Slijk-Ewijk. Dat kan alleen in de zomermaanden en het moet dan ook net uitkomen. Maar we hadden het een keer zò uitgekiend dat het kon!

Al een jaar of vier ga ik regelmatig naar een kliniek voor tandheelkunde in de buurt van Nijmegen. Na afloop ga ik dan altijd bij de Waal even bijkomen. Meestal heb ik dan wat van handwerk bij me en daar liet ik  al heel vaak wat van zien op mijn blog. Zoals in het voorjaar van 2017, toen ik een paar gehaakte gordijntjes daar aan het hek hing. Die foto kwam ik toevallig net weer tegen, omdat iemand één van deze gordijntjes bestelde. De foto stond bij het blogje waar ik wat vertelde over dat er die dag ‘brackets’ op m’n tanden waren geplaatst. Een hele gebeurtenis destijds, maar het is al weer twee-en-een-half jaar geleden!

Dus al twee-en-een-half jaar had ik die beugel gedragen. Wanneer zou die er eens uit mogen?
Tijdens die jaren ging ik dus regelmatig naar het plekje-bij-de-rivier maar de ritten begonnen me zwaar te vallen. Het is zo’n lang traject! Ik vroeg of m’n man meeging. Kunnen we na afloop even samen wandelen. Of, zoals vorige maand, eindelijk een keer naar de overkant van de rivier!

We gingen dus met de pont naar de overkant, maakten daar een wandeling, kochten kersen en die legde ik op een mooi gehaakt kleedje (alleen vind ik de foto niet mooi, dus die laat ik gewoon weg). We vierden vast dat ik te horen heb gekregen dat de beugel er de volgende keer uit mag!

Op een tropisch warme dag ging ik weer naar de tandarts. De assistente pakte een knijptang en kneep alle brackets van m’n tanden. Daarna plaatste ze een soort binnenbeugel, zodat de met moeite bereikte goede stand van m’n gebit nu behouden blijft.
Na afloop van de behandeling stonden alle assistenten van de kliniek mij bij de balie op te wachten en keken mij lachend aan. Ze wilden graag dat ik ook lachte! Zodat ze m’n gebit-zonder-toegevoegd-ijzer konden zien. Dat was een mooi moment!

En daarna ging ik met mijn lief naar de rivier. Het was zeer warm. In mijn tas had ik iets meegenomen om het moment te vieren. CHIPS!
Van die lekkere vieze foute chips, die zo heerlijk tussen je tanden gaan plakken. En die ik daarom ruim twee jaar niet had gegeten. Ik at de halve zak leeg en na afloop was ik er misselijk van. De warmte, de spanning, al die vette troep ……. Maar het was héérlijk! Nog nooit was chips zò lekker!

Het kleedje van Beiers bont maakte het af. Het kleedje is nieuw en ik plaats het in m’n shop. Voor de beleving van een top-picknick of misschien wat meer gewone picknicks. Omdat het heerlijk is om het soms ècht even bont te maken!

En ook al die elastieken in m’n mond zijn weg. Die waren altijd zo keurig om de brackets heen geslingerd. Een oude techniek toch eigenlijk…..

Onze Tillandsia bloeit en dat ging even op de foto. Dit lucht-plantje zonder wortels is heel populair en wij kochten er een tijdje geleden ook één. Leuk als hij dan bloeit!
In de Hortus Botanicus in Amsterdam zagenwe vorige week grote trossen van deze plantjes en dat was mooi om te zien. Tillandsia’s komen voor in de bossen, woestijnen en bergen van Midden en Zuid-Amerika.

Bij ons staat hij in een eieropje van olijfhout. Het kleedje heb ik nieuw, deze zomer gekocht op één van de vele leuke plekken die er zijn om naar toe te gaan.

Vuurtorens waren vroeger belangrijk voor de scheepvaart. Iedere vuurtoren had een eigen lichtpatroon waardoor ze vanaf zee te herkennen waren. De meeste vuurtorens doen nu geen dienst meer, maar gelukkig zijn veel karakteristieke torens wel blijven staan. Afbeeldingen van dit nautisch erfgoed werden enkele jaren geleden op postzegels afgedrukt en de komende tijd ga ik deze postzegels gebruiken om bestellingen op te sturen.

Schoonheid en onsterfelijkheid, daar verwijst de pauw naar. Verheven en koninklijk!
Rond de jaarwisseling kreeg ik een bijzondere nieuwjaarswens van Yvonne Scheele-Kerkhof met daarbij deze bovenste foto. Af en toe ga ik bij haar op bezoek in haar fraaie kant-atelier (Lace Studio Paragon) en vorig jaar had ze me de vorderingen laten zien van haar wonderschone pauw. Deze borduurde ze op koningsblauwe zijde. Een kunststuk! Ze werkte eraan om de pauw klaar te hebben voor een tentoonstelling en dat lukte!

De pauw is nu te zien in de tweede Wisselexpositie van museum de Kantfabriek in Horst. Hier kun je zien hoe haar cape werd onthuld bij de opening van de expositie in mei.
En in juli had ik het voorrecht om met Yvonne mee te gaan voor een bezoek aan de expositie.

De cape is een flatteuze en wervelende creatie die soepel over de schouders valt en waarbij de stralende pauweveren wijd uitwaaieren over de koningsblauwe ondergrond. Yvonne noemt haar werk ‘schilderen met draden’ en ze heeft hier een grote artistieke vaardigheid in ontwikkeld. Jarenlang heeft zij zich bekwaamd in meerdere kantklos-technieken. Ze ontwikkelde haar eigen stijl door de kantklos-technieken los te maken van het verleden en er een hedendaagse twist aan te geven. In de cape combineerde ze de kloskant met Japans borduurwerk en Zaans stikwerk.

Yvonne heeft een tijdlang in Singapore gewoond en raakte daar geïnteresseerd in Aziatische ontwerpen, zoals de Chinese feniks. Zij heeft een hele ontwikkeling doorgemaakt om bekende kant-technieken met elkaar te combineren (zoals Withof en Duchesse) en schreef daar ook verschillende boeken over, die in meerdere talen zijn vertaald. Altijd was het haar wens om de technieken niet ‘standaard’ te gebruiken maar als dienstbaar om hetgeen ze wil uitdrukken ‘tot leven’ te brengen. Ragdunne ambachtelijkheid. Dat heeft tot vele bijzondere resultaten geleid. De Chinese feniks, die ook op de tentoonstelling is te zien, is een topstuk. Een afbeelding hiervan is ook te zien op haar laatste boek The Beauty of the Orient: Painted in Thread.

De pauwencape (en nog enkele andere items) zijn nog tot 25 augustus te zien in Horst (Limburg).
Voor mij was het een heerlijk en welkom dagje uit, bijzonder om de tentoonstelling samen met de kunstenares te bekijken. En om weer te merken: prachtig en stralend handwerk is verheugend en verheffend. Het deed me goed om dit moois te zien. Wat een pracht!

Museum ‘De Kantfabriek‘ bestaat tien jaar!
In deze tien jaar heeft zij een naam gevestigd in de textielwereld, met een mooi museum wat alleszins de moeite van het bezoeken waard is.
Dit jaar worden er drie wissel-tentoonstellingen gehouden, om het jubileum te vieren.  In juli bezocht ik het museum samen met één van de exposanten. In een ander blogje doe ik verslag van de prachtige pauwencape die nog enkele weken daar is te bewonderen.

In de handwerkwereld wordt onderscheid gemaakt tussen ‘Technieken die stoffen doen ontstaan” en “Technieken die stoffen bewerken en verwerken.” De kantfabriek is zelf een illustratie van machines die ‘stoffen doen ontstaan’. Ik volgde de rondleiding en genoot om al die indrukwekkende machines te zien en de boeiende uitleg te horen.
In de drie wisseltentoonstellingen wordt nu ruimte gegeven aan exposanten die ‘stoffen hebben bewerkt’. Er is heel veel moois te zien, o.a. werk van  Minke van de Zande en Jeanny Cobben (foto 4 en 5 van onderstaande collage).
Voor deze bijzondere tentoonstelling heeft het museum ook veel oud handwerk uit haar eigen depot tevoorschijn gehaald. De mix van oud en nieuw handwerk komt erg mooi naar voren. Ook is er oud en kwetsbaar handwerk te zien wat anders nooit te zien is (foto 4 van de eerste collage)
Persoonlijk vond ik het ook leuk om de kleine vitrines met handwerkboeken te bekijken, die bij elke techniek waren ingericht. De Kantfabriek heeft de grootste collectie handwerkboeken van Nederland, en ik vond het leuk om zelf veel boeken te herkennen die ik in mijn shop heb.

Voor wie nog een uitje zoekt: deze tentoonstelling is zeker de moeite waard. En het is ook erg leuk om een kopje koffie te drinken in de enige echte kant-ine!

Bij de kapper kun je ook borduren!
En een avondwandelingetje, langs de verlaten kassen in de buurt.

Zwarte lijnen bij de kassen, zwierige krullen bij de kapper…

Maak iets groots of maak iets kleins, of ergens tussenin: een borduurwerkje is altijd persoonlijk!
En een borduurwerkje vertegenwoordigt een herinnering of vertelt een verhaal.
Terwijl ik luisterde naar de verhalen van Willy Peeters (ik was bij haar op bezoek) ging ik op de grond zitten en pakte haar grote glazen bak die boordevol kleine kussentjes en zakjes zat. De vond ze allemaal prima, ze zei: “dan zie ik ze zelf ook weer eens”. Veel van deze kleine zakjes en kussentjes heeft ze gekregen, kleine tekenen van vriendschap.
Het grote hart maakte ze zelf eens voor de vereniging Merkwaardig. Een vereniging van merklap-liefhebbers waarbinnen ook veel vriendschappen zijn ontstaan.

En dan was er nòg iets bijzonders wat ik te zien kreeg tijdens mijn bezoek: de geborduurde vriendschapsrol! Op lange stroken linnen band borduurde Willy spreuken en versjes en randjes en motiefjes en combineerde deze met de vele namen van vriendinnen en vrouwen die in de loop der jaren wat voor haar hebben betekend. Elke naam uit haar grote en liefhebbende geheugen wordt vastgelegd. Elke naam is het ook de moeite wáárd om te worden herinnerd! Vrouwen met wie ze een band heeft opgebouwd, of vrouwen met wie ze een bepaalde periode in haar leven deelde, zoals klasgenoten. De rol is vele meters lang en indrukwekkend om te zien. Ik zag ook een geborduurde naam van iemand die ik zelf niet kende, maar die er was toen ik geboren werd. En zo hebben we nog een tijdje herinneringen gedeeld, daar in Amstelveen, waar vroeger ook mijn wiegje heeft gestaan.

Willy vertelde dat ze op deze rol wel eens de reactie krijgt van mensen die aangesproken worden door dit idee, maar dan zeggen dat ze zelf niet kunnen borduren. Daar heeft ze dan een antwoord op: Zoek een mooi doosje, snij een stapeltje kaarten op maat en schrijf elke naam van iemand die je kent of kende erop. En daarbij de relatie die je tot die persoon had, en wat bijzonderheden uit die vriendschap. Vriendschappen verrijken het leven! Het was mooi om te zien hoe Willy haar vele contacten koestert en de namen van vriendinnen en voorbijgangsters vastlegt. En hoe ze veel liefde uitdraagt met haar borduur-vaardigheid. Als je haar (vroeger) óók wel eens hebt ontmoet, dan is dit blogje misschien een goede aanleiding om haar te feliciteren met haar huwelijksjubilieum wat ze volgende week gedenkt. Dan heeft ze al 50 jaar ook haar man liefgehad!

We hebben het planten-virus te pakken! Jarenlang hadden we genoeg aan tien planten in huis maar in korte tijd zijn dat er nu al vijf-en-twintig geworden. En het aantal groeit! We komen aan nieuwe planten door ze te krijgen (graag!) of te kopen. Nieuwe planten kopen bij een tuincentrum is makkelijk; veel leuker is het om ze bij één of andere verkoping voor een goed doel of zelfs in een botanische tuin te kopen. Na afloop van ons bezoek in Amstelveen gingen we naar de Hortus Botanicus aan de Zuidas. Deze Hortus herbergt de grootste collectie cactussen en succulenten van Europa: 6000 soorten! Het was een belevenis om door de kassen te lopen langs deze enorme soortenrijkdom.

Langs het water stonden grote schalen met  succulenten. Deze ‘Sempervivum’ zijn nu weer volop in de mode, maar waren vroeger ook al geliefd en stonden toen bekend onder de namen huislook of donderblad. Ik hou het bij ‘Sempervivum’; dat klinkt mooier. Tijdens onze wandeling door de Hortus had ik een nieuw mobiel-hoesje bij me. Ik had het eigenlijk tijdens mijn bezoek aan een Amstelveense borduurster willen laten zien, want in het verleden had zij mij wel eens een foto gestuurd met ditzelfde motief . Maar zij had al zoveel aan mij om te laten zien dat ik het vergat. Dus nu laat ik deze foto maar op m’n blog zien!

Dit bekende motief (uit uit Thailand of Cambodja) is eigenlijk ook een ‘Sempervivum’: Altijd levend en mooi in vele variaties!

Op bezoek bij Willy Peeters in Amstelveen! In borduur-kringen is zij geen onbekende. Zij heeft enorm veel geborduurd en heeft daarover veel te vertellen. Er zijn wel vaker borduurliefhebbers bij haar op bezoek geweest en ook is ze verschillende keren geïnterviewd. Binnen de vereniging Merkwaardig kent bijna iedereen haar. Ze heeft destijds het logo van de vereniging bedacht en geborduurd. Vandaag was het mijn beurt om bij haar op bezoek te gaan en bij het afscheid zei ze dat ik het op mijn blog mag doorgeven: als andere borduurliefhebbers óók graag op bezoek willen komen, dan van harte welkom!

Bij binnenkomst in het smaakvol ingerichte appartement vielen ons (mijn man was ook mee) gelijk de vele gezellige hoekjes op met oud handwerk. En overal horen verhalen bij, zoals dit oude schommelstoeltje. Handwerk houdt de verhalen levend!

Ik heb enorm veel te zien gekregen en ging vol indrukken en inspiratie weer naar huis. Uit het vele handwerk koos ik twee thema’s om wat te laten zien. Hieronder over de geborduurde schorten en later wat over geborduurde kussentjes.

Willy Peeters heeft een zeer originele verwerkingsvorm bedacht voor haar grote behoefte om te borduren: zij borduurt schorten! In haar appartement staat een mooie foto van twee kleindochters die zo’n schort dragen op een feestelijke gelegenheid. De schorten zijn een half jaar geleden ook te zien geweest op de handwerkbeurs, en wekten daar veel bewondering. Ik was nu ook heel verrast over deze fraaie manier om mooie patronen bij elkaar te brengen en er een boeiende eenheid van te maken.

Ze vertelde dat ze graag borduurt op gekleurde ondergrond en inderdaad komen de patronen daar fraai op uit. Sommige worden in één kleur geborduurd, andere juist in zoveel mogelijk kleuren. Elk borduurwerk is boeiend en heeft een verhaal of een bepaald thema. De randen en figuren zoekt ze zelf bij elkaar en ze geniet van het ontwerpen en stileren tot een mooi geheel. Een schort wordt afgewerkt met breed satijnband.

Bij elkaar zijn het er maar liefst 45! Wat een bijzondere manier om fraaie patronen tot hun recht te laten komen!

Het gaat niet goed met de vlinderdiversiteit in Europa. Sommige soorten die vroeger algemeen waren zijn nu bedreigd, en de Grote Vos (dat is dus een vlindertje…) is al verdwenen. De voornaamste reden voor de achteruitgang is het verlies aan geschikte leefgebieden. Iedereen die dat jammer vind en recent z’n tuintje heeft betegeld, zou dus de tegels er weer uit kunnen halen en bijvoorbeeld een Buddleja kunnen planten. Ik heb er één en dat is nu genieten: paarse bloemen en bonte vlinders achterin m’n tuin!

Op m’n blog is er ook een ‘achteruitgang van vlinders’, maar dan de vlinders op de postzegels. De afgelopen weken heb ik  volop geplakt, en nu zijn m’n velletjes op. Moet ik weer wat anders verzinnen, maar dat gaat wel lukken!

Heb je recent niks bij mij gekocht, en dus ook geen vlinders op de envelop gezien? Dan heb ik nog wel wat anders: een schattig vlinderschilderijtje. Omdat augustus de vlindermaand is, en omdat het de rest van het jaar ook leuk is om tegenaan te kijken.

Oud en ouderwets handwerk, mooi en knap gemaakt handwerk, kleurig en vrolijk handwerk, nostalgisch en nog-weer-bruikbaar handwerk, versleten handwerk en nog-mooi handwerk: dat lag er allemaal weer op de antiekmarkt in Apeldoorn! Al twintig jaar ga ik elk jaar één of meerdere keren naar deze markt en in de afgelopen jaren heb ik een verschuiving gezien: er wordt nu véél meer handwerk als voorheen aangeboden. Handwerk ‘hangt in de lucht’, en het ligt in de (open) lucht. Je kunt veel kopen (wat ik niet deed) of je kunt weinig kopen (ik heb nog genoeg), maar het is altijd mooi om een paar uurtjes op zo’n antiekmarkt door te brengen. Kijken en bewondering hebben voor wat er vroeger allemaal is gemaakt.

Van mijn prikbord: een hexagonnen-ornament, gemaakt door m’n handwerkvriendin.
Ik legde het op een borduurwerkje wat iemand helemaal opvulde met herhaalmotieven.
Iets groots of iets kleins: handwerk verheugt de ogen!
Iets kleins voor tussendoor, of iets groots waar je lange tijd mee bezig bent: handwerk houdt de handen bezig.
Vanmorgen ga ik nog eens kijken wat er vroeger werd gemaakt en wat lange tijd bewaard is gebleven. Ik ga naar de grote antiekmarkt in Apeldoorn.

Vijf weken lang liet ik elke dag wat foto’s zien van onze reis in Noorwegen. De foto’s hebben vast wel de boodschap overgebracht dat we genoten hebben! Het was heerlijk om weg te zijn en helemaal op te gaan in de prachtige natuur. Om te herstellen en om afstand te nemen.

Ik ben een weekje langer doorgegaan dan ik van plan was met bloggen over deze reis omdat ik zoveel foto’s had met iets van handwerk erop. En ik vond het ook wel makkelijk om daar iedere dag uit te putten. En het verhaal te vertellen. Bij mijn blogjes hield ik zoveel mogelijk de chronologische lijn aan van onze reis.

Ook liet ik onze daktent zien, bovenop de auto. Wij vonden het ideaal om zo rond te trekken! Alleen hebben we wat onderschat dat het in het zuiden van Noorwegen toch nog vrij lastig is om ècht vrije plekjes te vinden. Daarvoor moet je kennelijk nog meer naar het noorden trekken.

En ik ben erachter gekomen dat ik dat ècht nodig heb: gewoon rustig zitten en de verte inkijken. Eindeloos ver kijken.
Ik heb ook veel terùg-gekeken, naar het afgelopen jaar. Het was een intensief jaar. Een rouwjaar. Een jaar waarin er veel is gebeurd.
Deze foto hierboven is van de terugreis, in Denemarken. Dan begin je alweer na te denken over ‘thuis’.
Terugkijken en vooruitkijken: daar is vakantie voor!

Met de auto de bergen over (foto hierboven), en dan in het dal uitrusten en alle indrukken verwerken (foto hieronder, vanaf het plekje waar ik naartoe was geklauterd).
Symbolisch ook: bergen en dalen. We maakten het allemaal mee. Op reis. In het afgelopen seizoen. En in ons leven.
Ik had er dus voor gekozen om vrij uitgebreid verslag te doen. De hele maand juli, en nog een weekje langer. Nu is m’n verslag ten einde.
Verschillende keren kreeg ik reacties dat mensen ervan hebben genoten. Dat vond ik fijn om te horen of lezen.
Nu een vraag aan jùllie: heb je zelf ook een blog? Wil je dan misschien een link naar mijn blog plaatsen?

Het is nog volop vakantietijd. Ik hoop dat jùllie ook kunnen uitrusten!

Grote borduurwerken begin ik niet zo gauw meer aan, maar in iets kleins heb ik steeds weer zin. Ik zie veel mooie plaatjes in de vele handwerkboeken en -tijdschriften en vaak denk ik dan dat het me leuk lijkt om dat ook eens te maken. Voorafgaand aan onze vakantie zocht ik wat patroontjes bij elkaar. Sommige scande ik en drukte ik af op één vel papier. Van andere had ik een los patroontje wat makkelijk mee te nemen was.
Borduurwerkjes verschillen nogal in hoe ze het beste tot hun recht komen: op grove stof of op juist fijn kaaslinnen. Op ecru of juist op wit. Of iets er tussenin. Ik heb een grote doos met restjes handwerklinnen dus daar kan ik altijd wel wat in rommelen. Ik laat de lapjes hier onafgewerkt en in hun geheel zien, omdat het wel geinig is om al die verschillende ondergrondstoffen bij elkaar te zien.

En dit waren de tasjes die ik mee had. Op één na zijn ze allemaal door mij gemaakt. Soms van een simpel lapje, en soms met een handwerkje van iemand anders als basis. Niet te ingewikkeld, want hoe makkelijker je ze maakt, hoe méér je er van kunt maken. En hoe meer je kunt variëren!

Twee tasjes met “Roman stripes” had ik mee op vakantie. In het vakantiehuisje was een mooi wit muurtje om ze tegenaan te zetten. Deze tasjes waren leuk om te maken vroeger, en ze komen vaak van pas. Groen in het bos, blauw op het water: een bijpassend tasje maakt me vrolijk!

Ook maken? Je hebt er een ondergrond van plakvrije vlieseline voor nodig en daar teken je met een malletje een vierkant op, met een diagonale lijn erdoor. Op het stukje vlieseline leg je een wit driehoekje van stof, met de goede kant naar boven. En dan kan het leuke werk beginnen: de andere driehoek opvullen met strookjes gekleurde stof. Als je genoeg vierkantjes hebt opgevuld kunnen ze aan elkaar worden genaaid.
Bij mijn tasjes zie je dat het niet uitmaakt of de witte driehoeken onder of boven zijn. Alles kan, maak het zoals jij het wil!

Waarom zouden die strookjes nog steeds “Roman” moeten heten, vraag ik me af. Er zijn zovéél schuine en rechte lijnen in de wereld!
Die toevoeging is natuurlijk klassiek, de Amish gebruikten deze term al, maar ik heb zin om die verwijzing naar Rome voortaan weg te laten.

Op de boot van Noorwegen naar Denemarken had ik het blauwe tasje bij me.
Het blauwe Stripes-tasje dus!
Alles kan, ik noem het zoals ik het wil.

Van de Noord-wegen naar de Noord-zee!
Het eind van de reis komt in zicht. Nog één keer picknicken langs de weg.
Het strand in het noorden van Denemarken lijkt precies op het strand in eigen land.
Nog een keer m’n kussen: Als door vleugels gedragen!

Elk land heeft wel een ‘boekenstadje’ en het is erg leuk als je op vakantie de gelegenheid hebt om daar een paar uurtjes rond te lopen. Het boekenstadje van Nederland is Bredevoort en van Noorwegen is Tvedestrand. Kenmerkend voor dit zuidelijke stadje zijn de witte huizen. We volgden de boeken-route en gingen elke boekwinkel binnen en vroegen dan naar de afdeling ‘handwerk’. Dat was een erg leuke bezigheid! Er waren twee boekhandels die een goede sortering hadden en ik herkende veel boeken die wij hier ook hebben. Vooral de oude boeken over weven vond ik mooi om te zien.

Veel Scandinavische handwerktechnieken zijn ook in ons land bekend en geliefd geworden, vanwege de mooie stijlvolle en serene uitstraling. Ik heb veel borduurboeken en tijdschriften met voorbeelden van Hardanger in mijn shop, en nu kan ik ook wat Noorse (en Zweedse) boeken toevoegen.
Prydsom betekent Broderikunst, Botten-Sömmar betekent Drawn threadwork, Hardanger hoeft niet vertaald te worden, en het laatste boekje Tapisserie Boutique bevat voorbeelden voor Drawn Thread Work (dus niet voor tapisserie in de zin zoals wij het gebruiken). Twee van deze boeken zijn samengesteld door S. Lawergren, een bekende naam op dit gebied. Mooi Scandinavisch handwerk in mooie zestiger-jaren-boeken, speciaal voor u meegenomen!

Elk land heeft wel een ‘boekenstadje’ en het is erg leuk als je op vakantie de gelegenheid hebt om daar een paar uurtjes rond te lopen. Het boekenstadje van Nederland is Bredevoort en van Noorwegen is Tvedestrand. Kenmerkend voor dit zuidelijke stadje zijn de witte huizen.

En er was ook een kringloopwinkel en daar vroeg ik ook of er wat oud handwerk was. Jawel: een macramé tas! Supermooi! Daar liep ik even later mee te zwaaien door het stadje en wist al dat ik het nog moeilijk zou gaan vinden om er straks weer afstand van te doen. Een ideale tas! Helemaal retro, helemaal hip! Maar hij is voor m’n shop, dus hier is hij dan!

Het was trouwens nog niet zo simpel om hem af te rekenen. We waren nu drie weken in Noorwegen geweest en hadden alle betalingen met een bankpasje kunnen doen. Alleen bij die kringloop niet. Dus moesten we op de laatste dag dat we in Noorwegen waren alsnòg pinnen. Geeft niet, had ik er allemaal voor over om zo’n leuke Noorse macramé tas in m’n shop te kunnen plaatsen.

Dit keer geen scheve foto omdat ik hoteldebotel ben, maar het huisje staat scheef. En de tas eraan is gaaf!

De één na laatste nacht in Noorwegen. We zijn nu op een plekje waar we eigenlijk nooit meer weg hadden willen gaan. Dus in gedachten kampeer ik hier nog steeds en is ons allang-weer-thuis-zijn slechts schijn. Dokeoo! Links van dit plekje staan drie vakantie-huisjes, rechts staat een groot huis, en daar tussenin is een soort parkeerplaats waar wij kunnen staan met ons daktentje. Is dat nou eigenlijk wel comfortabel, om daarin te slapen? Dat vroegen wij ons ook af, voordat we aan dit avontuur begonnen. De daktenten worden met matras-en-al geleverd (of verhuurd) en reken maar dat er zorg en aandacht is besteed aan zo goed mogelijke matrassen. Maar ze zijn natuurlijk wel dun, want het moet allemaal in die koffer op het dak passen. Dus bij die eerste bezichtiging hadden we een beetje twijfel: zou dat wel lekker slapen?

Voorafgaand aan de vakantie ging ik bij m’n zus op bezoek en ik zag bij haar een stukje schuimplastik. Dat mocht ik wel hebben. Ik bekleedde het met een leuk stofje en dat werd een extra matrasje. Ik liet het ook aan de mannen van de daktent-verhuur zien en zei daarbij: Eigenlijk heb je alleen maar extra ondergrond nodig voor je heupen en je schouders. Dus het hoeft niet zo groot te zijn. Voor ons voldeed het prima en ik laat het hier graag zien. Makkelijk zelf te maken dus!

En niet alleen ’s nachts hadden we plezier van dit matrasje, ook overdag kwam het af en toe uit de auto. We stopten zelfs een keer bij een steen die precies de goede afmetingen had. Dat is nog eens comfortabel zitten op de rotsen!
En nu ga ik weer op bezoek bij m’n zus en kan ik zeggen: bedankt voor je stukje schuimplastik; ik heb er goed gebruik van gemaakt!

Het was nog koud, juni in Noorwegen, dus ik droeg bijna overal mijn sjaal, die ik eerder in het vakantiehuisje had afgemaakt. Er waren mooie plekjes waar ik hem even afdeed, om aan een hek of boot te hangen. Gewoon om hem even te laten zien, bij een bijzondere achtergrond. Zoals hier bij een openluchtmuseum, met typische oude houten huizen op een stenen fundament.
De sjaal op de vikingboot laat het beste zien hoe de lussen in elkaar grijpen, door de aparte haaktechniek. Je haakt om een ‘guimpe-vork’ lange banen en later haak je die banen aan elkaar.

Het is 1 augustus vandaag, een nieuwe maand. Ik heb weer wat ‘ruimte’ om nog wat verhalen te vertellen. Nieuwe ruimte, om te vullen met verhalen over oude en nieuwe handwerken, oude en nieuwe handwerkboeken. En soms wat héle oude verhalen. Hier komt er één!

Ik was zeventien en had wat bollen mohair-wol meegenomen naar Zuid-Duitsland, waar ik een tijdje woonde. Mijn tante kwam een paar dagen op bezoek. Ze was m’n handwerktante en ik merkte dat ik haar wel om raad kon vragen. “Ik heb deze bollen wol, zei ik, maar ik weet niet goed wat ik er mee doen zal.” “Zal ik je leren guimpen?” vroeg tante. “Wat is dat dan?” vroeg ik. “Ik wil het je wel laten zien, zei zij, maar ik heb geen guimpe-vork bij me.”
Tante was inventief. Ze vroeg om een ijzeren kledinghanger en om een knijptang. Daarmee maakte ze een guipevork, een soort langgerekte U van ijzerdraad. Een haaknaald hadden we wèl! Nu konden we guimpen!
Tante vertrok weer en ik had heerlijk weer wat te doen! Ik guimpe-haakte twee stola’s en één daarvan heb ik nog steeds. Sindsdien heb ik altijd belangstelling gehad voor guimpen. (hier liet ik die zwarte stola eerder al eens zien).

Alleen was het me in al die voorbije jaren nog nooit gelukt om een èchte guimpe-vork te pakken te krijgen. Recent vond ik er een paar.  Vier voor m’n shop, en één voor mezelf.
Met die ene maakte ik deze sjaal. Guimpen is heel geschikt om lange banen mee te maken.
Wie het ook eens wil proberen: de vier guimpevorken staan in m’n shop!

Het regende weer eens. Maar dat voegde eigenlijk wel wat toe aan de beleving van dit intense landschap. Kilometers lang ging dit zo door. Een waterlandschap. Water over de rotsen. Nevel over de bergen. Zò mooi!
We waren onderweg, maar dat zijn we eigenlijk altijd. Ook als je thuis bent ben je onderweg. Of op weg.

De kunst is om het luchtig te houden, ook als het regent. Op sommige plekken hóórt het misschien wel te regenen.
En als je mohair-wol of andere pluizige wol hebt, dan is het de kunst om iets te verzinnen waarbij die wol goed tot z’n recht komt. En vooral luchtig blijft. Deze foto is bedoeld om te illustreren dat guimpen uitstekend geschikt is voor het verwerken van mohair. Het mooie van de pluizige draad blijft behouden door de lange lussen die ontstaan.
Een paar guimpe-vorken plaats ik in m’n shop.