Een paar dagen geleden was ik weer op een fijn plekje langs het water. Een kwartiertje maar. Net genoeg om even volop te genieten. Ergens in een kringloop had ik dit kussen opgeduikeld. Laat maar liggen in de auto, dacht ik, totdat ik er er een foto van heb gemaakt. Hier dan maar.
Het is het beroemde Ikea-kussen. Nou ja, of het beroemd is weet ik niet. Maar wel dat ze daar soms produkten hebben waarvan je achteraf spijt hebt dat je er niet één hebt gekocht. Zò mooi. Alles machinaal, kan wel wezen, maar toch lekker Scandinavisch! Ze spreken me aan, deze motieven.

Na de lange afspraak weer naar huis. En dan heb je niet altijd zin in eten koken. Echt niet! Dit keer verwende ik onszelf met een kant-en-klare maaltijd. Uit China. Nou ja, hier gemaakt, dat kan allemaal. En als we dat doen, dan eten we niet netjes aan tafel. Nee, dan komt er een plastik zeiltje over de salontafel. En dan relaxen we daar. Nu had ik het kussen wèl meegenomen uit de auto. Gewoon even genieten en tot rust komen.

En daar is ook de zondag voor! Fijne dag!

Het was tijd om mijn prikbord op te ruimen!
Ik haalde alles eraf en begin weer overnieuw.

Mijn prikbord hangt boven m’n computer en ik prik alles vast wat ik mooi vind, wat een herinnering heeft, en waar ik nog wat mee moet of wil.
Een aangenaam rommeltje.

Sinterklaas is van het dak,
nu volgt de kerstman hem op.
Lekker zeulen met die zak,
rijden met de slee: hophophop.

Borduren in kruissteek is veilig: er kan niet zoveel verkeerd aan gaan (behalve wanneer je de kruisjes niet allemaal dezelfde kant laat uitgaan)
Borduren in platsteek of steelsteek vergt wat meer durf en ook wat meer voorbereiding, om de tekening eerst over te brengen op de stof.
Bij deze mooie Satin-patronen kun je kiezen, en misschien is zo’n borduurwerkje in satijnsteek (aangevuld met Franse knoopjes, steelsteek en lazy-daizy-stitch) dan toch minder eng om eens aan te beginnen. De steken worden in het patroon nog even uitgelegd, maar het is geen strijkpatroon.

De meeste van deze patronen bestaan uit een dubbele A4 van licht karton. Die legde ik op de weegschaal: minder dan 50 gram. En ook als er nog een envelop bijkomt dan komt het niet boven dat gewicht uit. Dat betekent dat ik ze kan toesturen met slechts één kerstzegel. Ik stop er gewoon een klein kaartje bij en dan is het gelijk een ‘kerstwens’, en voldoe ik aan de regel van ‘kerstpost’. Als je zo’n patroon (of een ander uit m’n shop) wilt bestellen, dan kan dat op de gewone manier. Maar wacht even met betalen totdat je van mij een aangepaste rekening krijgt, met verminderde verzendkosten.
Dit geldt alléén voor patronen die onder de 50 gram blijven. En bij bestelling van meer dan 1 patroon zal dit trucje denk ik ook niet werken.

Een schilderij uit 1889 toont een Larens stalinterieur. Deze zomer bezocht ik het Noord-Veluws Museum, voor een tentoonstelling van schilderijen van Arthur Briët. Hij wordt de Rembrandt van de Veluwe genoemd. Lang bleef ik bij dit schilderij kijken. Honderddertig jaar geleden nog maar.

En ik mijmerde bij deze vrouw die kleding herstelt. Een schamel huis. De toewijding van een vrouw. De gebogen houding, de werkende handen. En nog een hele mand te gaan.

Na een lange periode van armoede, die zo treffend werd weergegeven op deze schilderijen, werd het wat beter in ons land. Er werd hard gewerkt. En vrouwen bleven voor hun gezinnen zorgen. Ze naaiden en ze breiden en dat deden ze al van honderden jaren. De Leidsche Textielfabrieken van Van Wijk maakten 1795 wollen dekens en breiwol. Deze heette spoeltjeswol. Dunne wollen draden waarmee degelijke en ook flatteuze kleding kon worden gebreid. Ik vond een boekje wat uitgegeven werd door deze fabriek en dacht aan het schilderij. Er zal wel ruim 60 jaar tussen zitten. Toch vond ik het mooi. Die gebogen houding, die werkende handen. De toewijding die er uit zo’n foto spreekt.

Wat is er met al die mooie kleding gebeurd? Die ook bij ons (niet alleen in Noorwegen) gebreid is door toegewijde en hardwerkende moeders en grootmoeders? Het meeste zal wel vergaan en weggedaan zijn. Maar het zou kunnen dat er misschien ergens toch nog wat van deze truien en babypakjes bewaard is gebleven. Ik hoop dat degene die dan voor de beslissing staat om het ‘weg’ te doen, er dan nog eens goed naar kijkt. Hoe mooi die modellen waren. En hoe prachtig er werd gebreid. Juweeltjes van breikunst.

Dit jaar ontving ik een foto van een jumper die gebreid werd (op dunne pennen) naar zo’n oud model. Daarbij was een patroon uit mijn shop gebruikt. Dat is leuk om hier door te geven, als toelichting bij dat er nu weer wordt gezocht naar deze oude en stijlvolle patronen en dat ze weer opnieuw worden gebruikt.
En dit jaar ontving ik bericht van overlijden van een oudere mevrouw die heel veel van dit soort truien en truitjes heeft gemaakt. Zij was een moeder die haar gezin diende met haar breinaalden. Ook mij gaf ze eens zo’n eigengebreid jurkje voor mijn dochtertje, zoals het jurkje op de foto. We kunnen vrouwen van de vorige generaties met dankbaarheid gedenken. Wat hebben zij een prachtige kleding gebreid!

Vandaag staan de letters in de belangstelling! Letters van Banket of Chocolet!
Letters om op te eten, letters om woorden mee te maken: Letters spreken ons aan! Letter-lijk!

Ook veel kunstenaars en ontwerpers weten zich aangesproken door letters en zij hebben ze op allerlei manieren vormgegeven. Daar kom ik in een ander blogje nog eens op terug. Ook in borduur-kringen circuleren de letters (dat is dus ook letterlijk). Letters zijn leuk om te borduren!
Het alfabet van Kate Greenaway is heel bekend geworden. Zij tekende 19e eeuwse kinderen bij voor hen levensgrote letters. De kinderen klommen in de Y en schommelden in de U, reikten elkaar de hand in de X en leunden tegen de Z. Een vlindertje werd gevangen in de V en om samen rondje te draaien gebruikten de kinderen de letter T.
Van deze letters werden borduurpatronen gemaakt en die waren vroeger heel populair. Veel mensen begonnen aan dit grote werk, en soms kwam het niet af. Zo’n onafgemaakt borduurwerk stond in m’n shop en ging recent op de post. Degene die het bestelde was zò blij dat ze dit had gevonden en bij mij kon kopen, en dat tekent hoeveel goede herinneringen mensen nu nog hebben aan dit destijds zo populaire alfabet.

Een heel alfabet borduren was wel veel werk, maar je kon ook één letter kiezen om te borduren. Daar waren kleine pakketjes voor ontwikkeld. Op de bovenste foto zie je zo’n klein letterpakketje. Hierin een klein stukje stof, precies genoeg borduurgaren en een geel patroontje. Van deze patroontjes heb ik er een flink aantal verzameld en die plaats ik in m’n shop. Het zijn de letters B, C, D, J, L, M, S en T.

Van het bekende alfabet heb ik ook een poster. Dan kun je zò van de A naar de Z springen en ben je gauw klaar. Alleen maar even bestellen en ophangen.

Veel plezier met alle letters vandaag! Letters zijn onze essentials (voor gedichten en al onze communicatie) en op 5 december genieten we daar nog eens extra van!

Alles klopt aan deze foto:
– Hij is recent (ik ging weer een hele middag naar de tandarts, en voorafgaand aan de lange lig even naar de rivier. Ik ben net weer terug.)
– Het handwerk wat ik laat zien is nèt af! Deze zomer kocht ik garen, om wat bij me te hebben op een lange reis. Maar ik haakte haast niks op vakantie, en na terugkeer had ik ook geen haast om dit af te maken. (Twee keer haast in één zin). Ik vond het wel lekker om thuis een haakwerkje te hebben liggen, om af en toe wat aan te haken. Maar deze week haakte ik het laatste bolletje op. En voordat ik vanmorgen wegging hechtte ik de draadjes af. Ik zie nu dat ik er nog twee ben vergeten.
– En dan de kloppende kleuren! Roestbruin en Waal-water-blauw! Precies de kleuren van het garen! Ik haakte met Kelly-garen van Zeeman. Voor dit mooie kleurverloopgaren koos ik een simpele haaksteek: het stokje. Om het nog wat luchtiger te krijgen maakte ik er een dubbel stokje van. Iets ingewikkelds was niet nodig, want het effect zit hem in het garen. Gedurende de lange doorlooptijd van deze sjaal had ik de wikkel van dit garen nog bij m’n computer liggen, zodat ik de naam van dit garen hier nog kon doorgeven. Mooi kleurverloop-garen is tegenwoordig makkelijk verkrijgbaar.

En dan de tweede foto: die vertelt een verhaal!
Op dit plekje langs de rivier zie je veel grote containerschepen varen. Er vaart er ook net één voorbij als ik m’n foto maak. In die containers zitten heel veel spullen uit China. De kwaliteit van die goedkope spullen (die nu massaal worden besteld) laat wel eens te wensen over, en dat was recent in het nieuws. En dat is het verhaal: Geen Chinese praal. Maar een eigengemaakte sjaal. Met een dubbele omhaal. Dat is geen faal. Langs de Waal.

Een jaar lang zijn ze nu bezig, bij mij op de hoek van de straat. Het was een zwaar jaar.
We hebben al van alles meegemaakt in dit buurtje. En op die vervelende hoek. Alles wat je niet wilt als bewoners, is daar al geweest. Alles wat overlast geeft. Alles wat lawaai maakt.
Twee-en-twintig jaar wonen we hier nu. En elke keer waren er weer die rot-brieven van de gemeente. “Aan de bewoners van….” stond er dan op de envelop. Op het laatst durfde ik die brieven niet meer open te maken. “Maak jij ze maar open” zei ik tegen mijn man, “en vertel me maar voorzichtig wat ze nu weer van plan zijn.” Er was zelfs een oud-en-nieuw-viering dat ik niet eens met m’n fiets m’n schuurtje uit durfde, omdat de gemeente had toegestaan dat er op dat hoekje een vuurwerk-verkoper mocht venten. Dat betekende dus dat je gelijk bekogeld werd zodra ik m’n achterpaadje uitkwam om op de straat te komen.

Een absoluut dieptepunt was toen de gemeente er een hoogtepunt van wilde maken. Van dat hoekje dan. Ze wilden er een flàt op bouwen. Een flat van 13 verdiepingen. Totaal gestoord, die lui. Er was ons uitdrukkelijk beloofd, toen we dit huis kochten, dat er géén hoogbouw zou komen. Daar op dat hoekje. Vanaf dat moment is mijn vertrouwen in de overheid niet meer wat het is geweest.
Maar gelukkig kwam er geen flat. Daar moesten de buurtbewoners helaas wèl wat energie insteken. Dat is de wereld waar we in leven: je moet soms veel energie steken om rustig te kunnen wonen.

Uiteindelijk kwam er dan een brief dat ze nu zouden beginnen met huizen bouwen. Het veelvuldig misbruikte hoekje zou eindelijk een permanente bestemming krijgen. Begin dit jaar begonnen ze te bouwen. Er kwam een bord op de hoek met een foto hoe het eruit zou zien. Maar toch schrokken we ons rot toen we terugkwamen van vakantie. Er was in onze vakantie nog een verdieping bovenop geplaatst en het was veel hoger geworden dan we hadden gedacht.

Toen kwam dat bericht van de overheid dat er geen nieuwbouw meer mocht beginnen, vanwege de stikstofuitstoot. Jammer dat dìt project al net begonnen was, dacht ik. Maar dat is toch niet zo. Na twee-en-twintig jaar overlast moest er nou toch eindelijk eens iets  komen. En inmiddels ben ik er wel wat aan gewend. Grote compacte en lelijke huizen om voortaan tegenaan te kijken. Tja, iedereen wil ergens wonen. En grond is schaars. Ok, ik begrijp het wel.

En toen kwam er een paar weken geleden wéér een brief van de gemeente. “Maak jij hem maar open….” Ook dat is dus inmiddels al gewoonte. Bang-zijn voor de overheids-brieven. Mijn lief maakte hem open. “De eerste week van december kunnen we onze straat niet uit, zei hij. Dan breken ze de hele boel daar nog eens open en leggen de straat opnieuw aan.” O no!

En nu is het dus de eerste week van december. Dit is de ergste herrie. Zwaar vrachtverkeer rijdt door de straat (langs het raam van de kamer waar ik werk).
De hele dag dreunt het. De kopjes rinkelen in de kast.
Het is een zwaar jaar geweest, en dit is een zware week.

M’n huis dreunt van het werkverkeer. De kopjes rinkelen in de kast.
Ik had liever gehad dat ze zouden rinkelen als ik ze ùit de kast zou halen om ze te gebruiken.
Al een tijdje had ik in gedachten om een blog-ontmoeting te organiseren. Ik vond dat ik wel eens wat te vieren heb.
En ik krijg ook wel eens signalen dat mensen het leuk zouden vinden om eens op bezoek te komen.
Het leek me leuk om dat in november te doen, maar het werd alsmaar niet rustig hier. En nu is november voorbij, en in december gaat het ook niet lukken.
Volgend jaar misschien?
Dus dan weten jullie dat ik de kopjes graag eens uit de kast zou halen om ze te vullen en met bloglezeressen leeg te drinken!
Het lijkt me leuk om een aantal van mijn bloglezeressen eens te ontmoeten en te ontvangen bij mij thuis.

Cécile Dreesmann had een grote kennis van het borduren en had een passie om de borduurkunst dichterbij de vrouwen van haar generatie te brengen. Ze was de drijvende kracht achter de rijk gesorteerde afdelingen van het warenhuis Vroom & Dreesmann. Daar kochten talloze vrouwen hun inkopen op het gebied van handwerken.
In het mooi uitgevoerde boek Als naalden dromen bespreekt zij aan de hand van foto’s hoe de borduurkunst over de hele wereld wordt beoefend.
Het boek Cécile Dreesmann vertelt over haar levenswerk is ook weer een mooi uitgevoerd hardcoverboek. Zij had een droomwereld gecreëerd met haar naaldkunst en kon daar levendig over vertellen. Haar werk werd ook bekend in Amerika.
De boeken Door het oog van duizend naalden zijn in twee uitgaven verschenen: een hardcover-editie en een goedkopere softcover-uitgave (dat is met de gele kaft). Eén van beide boeken is een goede aanvulling voor liefhebbers van merklappen. Uit de titel blijkt het niet zo, maar deze boeken gaan vooral over de internationale ‘samplers’. Ook het kleine boekje ‘Merklappen‘ is een leuk hebbe-boekje voor merklap-liefhebbers.

Cécile schreef veel boeken waarin zij de steken op deskundige wijze uitlegde en illustreerde.
Avonturen van een naald (nieuw in m’n shop)
Steekspel is ook weer op twee verschillende wijzen uitgegeven: in hardcover en softcover. Beide staan in m’n shop.
En de Gestroomlijnde naald. Dit boek is met twee verschillende foto’s op het omslag uitgegeven.

En dan zijn er nog de kleine vertel-boekjes. Ze kon goed vertellen, en verdiepte zich in de wereld van Harlekijnen en in Vrouwenwerelden. Het boekje Vrouwen van formaat bespreekt een aantal vrouwen die in hun tijd de status quo doorbraken en belangrijk werk deden.
Het boekje Vorstinnen van Thorn vertelt de geschiedenis van 800 jaar waarin vrouwen aan de macht zijn geweest in het witte stadje in Limburg.
Maar ze had ook grote interesse (jaja!) in het huis van Oranje, en schreef het boekje De Stamboom van Oranje, wat tweetalig werd uitgegeven.
Die interesse voor Oranje ging wel èrg ver!

Cécile vatte een passie op voor edelstenen en verwerkte deze in haar naaldkunst. Haar creaties werden ‘naaldsculpturen genoemd.’ Er werden tentoonstellingen gehouden van haar kunstzinnige uitingen en daar heb ik nog een paar catologi van, die ik in m’n shop plaats.
De collage hieronder is van vier zeldzame ansichtkaarten, die goed weergeven wat haar speciale stijl was.

De boeken van Cécile Dreesmann lagen al een tijdje op één van mijn to-do-stapeltjes en mijn recent bezoek aan paleis Soestdijk was aanleiding om van dat stapeltje nu een blogje te maken. De helft van deze boeken stonden al in m’n shop, en de andere helft komt daar nu bij.
Cécile Dreesmann is vroeger vaak op Soestdijk geweest. Ze was eerst een vriendin van Juliana, en toen van Bernhard. Maar die was niet alleen geïnteresseerd in haar borduurkunst….

Bij het 25-jarig regeringsjubileum van Juliana werd een borduurpatroon van het portret van de vorstin gepubliceerd, en iemand borduurde dit portret. Een paar jaar stond het borduurwerk in m’n shop en op een zonnige zaterdag nam ik het mee naar paleis Soestdijk. Net als heel veel andere Nederlanders wilden wij nu ook wel eens een kijkje nemen. Binnen kon het publiek een rondleiding doen, maar buiten was ook interessant. Gewoon even daar staan, en terugdenken aan al die defilés die de koningin hier vroeger afnam. En die wij (toen nog als kinderen) op koninginnedag op televisie zagen. Ik vond het heel leuk om daar even te staan, en haalde m’n geborduurde portret uit m’n tas.

Overigens is deze ‘stoep’ aan de àchterkant van het paleis, en het defilé was vroeger aan de voorkant en daar is het bordes ook veel groter, maar hier scheen de zon mooier, vandaar. We gingen naar binnen. Alle bagage moest in een kluisje, dus ook m’n portret, maar ik was voldaan over deze foto’s die ik al had kunnen maken. Blij begonnen we aan de rondleiding door het voorbije paleis.

Ik maakte foto’s van de vitrages met leeuwtjes in filetstopwerk, van tapijten en kroonluchters, van kamers en zalen. Ik genoot van het kijken en het luisteren naar de audio-uitleg. En er was een momentje waarop de koptelefoon even af was en ik door een toeval in gesprek kwam met één van de vrijwilligsters, die de publieksstroom in goede banen leidde. Vrijwilligsters zijn onmisbaar en doen waardevol werk, en deze mevrouw was een lieverd. Zij had mijn interesse gezien voor het Antilliaanse wandkleed en ik vertelde haar van de foto die ik buiten al had gemaakt en liet die op m’n mobiel aan haar zien. Ze was helemaal verbaasd (“Dat er mensen zijn die met geborduurde portretten van Juliana naar het paleis komen!”) en toen zei ik: “Het borduurwerk ligt in de kluis, ik ga het even halen en dan aan u geven!”
Om een geliefde Juliana-uitdrukking te gebruiken: “Het was énig!”
Het was zo’n bijzonder leuke ontmoeting! Ze was enorm blij met dit aandenken, en zag het als een mooie afsluiting van haar periode waarop zij op het paleis dit vrijwilligerswerk heeft gedaan. Ze drukte het aan haar hart en daarna kreeg ik ook een omhelzing. Zomaar een leuke ontmoeting!

“Moet ik me niet bezwaard voelen?” vroeg ze nog. Nee hoor, zei ik, het stond al een paar jaar in m’n shop en niemand kocht het en zo waardevol is het nou ook weer niet. Maar het is wèl op een andere manier waardevol, namelijk dat zo’n geborduurd portret tòch heel veel weergeeft. De liefde die een groot deel van ons volk vroeger gehad heeft voor hun koningin. Anders ga je toch niet zo’n portret borduren? Dus is het wel passend om aan het eind van de Soestdijk-periode nog deze foto’s te maken. Van het geborduurde portret wat een anonieme Oranje-fan vroeger heeft gemaakt. Nadat ik het lijstje uit het kluisje had gehaald en overhandigd, stonden we in de kelder nog wat na te praten. Het had geen zin meer om terug te gaan naar de mooie kamers om het portret nog ergens anders neer te leggen. Gewoon hier op de grond voor een afsluitende foto is goed. Het was een lieve koningin en veel mensen (van de vorige generaties) hebben van haar gehouden. En ze was een ‘gewone’ koningin, dus dan maar even op de keukenvloer.

Op 1 december 2013 publiceerde ik mijn eerste blogje op Tweedehandswerk.
En vandaag, op 1 december 2019, laat ik iets kleins zien. Na zes jaar bloggen op tweedehandswerk mag ik (met enige autoriteit) zeggen: ook het kleine is belangrijk! Alles wat met liefde is gemaakt of gegeven, is de moeite waard.

Gister bezocht ik een paleis, wat ondanks dat het nu verlaten is nog steeds de grandeur van weleer uitstraalt. Maar wij wonen niet in paleizen, maar in gewone huizen. Wij omringen ons niet met kostbare albasten vazen, maar genieten van het kleine en het persoonlijke.
Vandaag mijn kleine kleurige kussentje. Helemaal zelfbedacht en helemaal van mij!
En hopelijk ook helemaal met inspiratie voor jullie: ook het kleine kan je blij maken.
Fijne 1-december-zondag gewenst!