Zo! Die kleuren knallen er tenminste uit.
En dat moet ook.
Op oudejaarsdag moet je knallen.

Ik ben zestig geworden!
Ik vind het wel leuk, maar wordt er ook weemoedig van.

Misschien ‘moet’ dat ook wel!

Overigens: het zijn dus twéé verschillende dekens die ik vroeger breide, en twéé verschillende kussentjes die ik vroeger borduurde.
Ik kon gewoon geen genoeg krijgen van al die kleurtjes!

Het einde van een jaar.
Het einde van een decennium.
Het einde van een periode.
De verkoop van Paleis Soestdijk symboliseert het einde van een periode in de Nederlandse geschiedenis. (Die periode was allang ten einde, maar het is nu tijd voor wat dramatiek.)
De vroegere koningin is overleden. Er zijn geen zwaaiende mensen meer op het bordes.
De gordijnen met de ‘doorgestopte’ leeuwen zijn dicht.

En voor mij het einde van 60 levensjaren!
Natuurlijk vond ik het bijzonder leuk om daar ook even te staan op dat bordes!
Met m’n oranje vestje aan voelde ik me als een koningin!
Ik ben alleen vergeten te zwaaien.
Dàg!!!!

Rust.
Het jaar is voorbij.

We leggen onze taken en zaken neer. En een kleedje, dat kan ook altijd wel.

Het had juist gevroren toen wij een wandeling maakten in het park achter een paleis.
Er is altijd wel iets van handwerk mee te nemen, neer te leggen, op te hangen.

Maar nu is er rust.
Even dan. Morgen knallen we er weer op los!

Benieuwd naar m’n blogje voor morgen?
Ik zocht de foto’s vast op en kwam deze ook tegen. Subtiel schaduw-borduurwerk op een oud kleedje.
Symbool voor rust en voldoening.
Rust aan het eind van het jaar.

Wat heb ik allemaal meegenomen, meegedragen, meegesjouwd, meegenomen en meegekregen in zestig jaar?
Zò enorm veel!
Ik ontving liefde (dat allereerst!) en was bezig met geloof. Ik volgde opleidingen en ontwikkelde me. Ik ontving twee kinderen en ik functioneerde in m’n familie. Ik onderhield contacten en schreef duizenden brieven en mails. Ik ging op reis en ik was ook veel thuis. Ik had banen en heb nog steeds een baantje. Ik richtte huizen in en verzamelde spullen. En ik handwerkte! Breien, Borduren, Haken en Quilten: ik vond alles leuk.

Ik las boeken. En kranten. En tijdschriften. M’n kasten puilen al jaren uit. Ik wil altijd alles lezen en kom meestal tijd tekort.
Zes jaar geleden had ik ook een hele verzameling handwerkboeken en besloot ik te beginnen met eens wat weg te doen. Nu heb ik een goed gesorteerde webshop in tweedehands handwerkboeken. Héérlijk: de hele tijd bezig zijn met boeken!

Ik verzamelde handwerk! En ik handwerkte zelf ook veel! In zestig jaar kun je heel wat handwerken! Alle foto’s in dit blogje zijn van tassen die ik zelf maakte. Tassen om mee te nemen op vakantie. Tassen om mee te doen met de mode. Tasjes om in bomen en aan hekken te hangen. Of aan m’n fietsstuur. Tassen om te variëren. Om m’n spullen in te dragen. Om in een hoek te smijten als ik geen tijd hebt om hem uit te pakken. Dan gauw weer een andere tas pakken. Tassen om me vrolijk door te voelen. Tassen om overzicht te houden. Tassen om er genoeg van te hebben. Ik hoef nooit bang te zijn dat ik geen tas heb.

Voorafgaand aan m’n zestigste verjaardag besloot ik om een tijdje alléén foto’s te laten zien van handwerken die ik zelf maakte. En zo kwam ik ook bij deze oude foto van m’n gehaakte kleurtjestas die ik meenam naar Zuid-Frankrijk. Meer dan twintig jaar geleden. Oh, wat vond ik dat gaaf om daar rond te lopen met m’n tas vol vakantie-attributen! Die tas paste bij de omgeving, bij m’n vakantiegevoel en bij wat ik later steeds leuker zou gaan vinden. Dit was denk ik de eerste tasse-foto, toen nog niemand zo gek was om zulke foto’s te maken. Ik vond het toen al superleuk!

En nu heb ik duizenden foto’s op m’n computer. Ik moet consequent en gedisciplineerd zijn in hoe ik al die foto’s opberg. Van elk handwerk wat ik zelf maakte bewaar ik de foto’s in een apart mapje. En zo kan ik ze ook weer terugvinden en vertel ik vandaag m’n verhaal. Aan de hand van die oude tassenfoto’s.

Het is het verhaal van plezier met handwerk! Al tientallen jaren lang. We zijn aan het einde van een decennium. Mijn oudejaarsdag is één dag eerder dan de rest van de wereld. Vandaag is het voor mij oudejaarsdag, want het is mijn laatste dag dat ik 59 ben.
Ik heb altijd veel plezier gehad in het bezig zijn met handwerk!
Met het verzamelen en verkopen van handwerk.
Met het maken en meenemen van al die tassen en tasjes.

Bij elke foto weet ik nog precies waar dat was en komen de herinneringen weer boven. Soms komt een bepaald tasje (wat ik net die dag bij me heb) goed uit op een standbeeld. Ik had plezier om de stoere krijgers van het standbeeld op de Hoge Veluwe. Ze keken rechtstreeks in het decolleté van mijn damestas.

En ik had plezier bij het maken van dit poesjestasje. Een leuk borduurwerkje heeft soms alleen nog maar het juiste kleurtje nodig.

Zo’n lang blogje heb ik nog niet eerder gemaakt. Maar het was dan ook een lang decennium.
En niet één, maar wel zès decennia!
Ik ben altijd dol geweest kleurtjes. Op handwerk. Op tassen. Op woorden. Op schrijven.
En op verzamelen.

Ik ben enorm dankbaar! Voor liefde in m’n leven. Voor de natuur. Voor rijkdom en welvaart.
En ook voor de mogelijkheid om te delen.

Dus dat was vast mijn oudejaarsblogje.
Ik hing mijn tassen aan de bomen, en haalde mijn foto’s uit het archief.
Ik kijk terug naar al die jaren handwerkplezier (en soms ook gewoon worstelingen in het leven).
En ik ben dankbaar voor het vele goede in mijn leven, al zestig jaar lang!

Het kussen uit mijn jeugd. Hier ligt het nog op de bank in de kamer van m’n ouderlijk huis. De zon schijnt in de kamer. De foto is vijftien jaar geleden gemaakt. Toen leefde m’n vader nog. Toen leefde m’n moeder nog. Toen was het nog het ouderlijk huis waar m’n broers en zussen en ik zo graag kwamen. Het is een kiekje geweest, deze foto, gemaakt met een fototoestel wat nog niet zulke goede foto’s maakte als de huidige camera’s. Deze foto illustreert waarom ik het best moeilijk vond om het ouderlijk huis dit jaar ‘los te laten’. Het was zo’n fijn plekje!

Begin dit jaar hebben we het huis verkocht. De hoofdbewoners (mijn ouders) waren overleden. En wij gingen een heel proces door. Willen wij er misschien wonen? Nu zijn we een jaar verder en denk ik: het is goed zo. Dat vrije veld achter het grote raam was al weg. Helemaal weg. Volgebouwd. Het had tientallen jaren braak gelegen en wij konden daar appels plukken en vuurtje stoken en pret maken. Maar juist toen m’n moeder haar laatste jaar beleefde zaten we elke dag in de bouwherrie. Alles werd volgebouwd. Hierdoor verloor het huis toch iets van z’n charme. Dus toch maar niet.

En nu kijk ik met een beetje weemoed naar deze oude foto. Begin dit jaar haalden we de kamers leeg. Sommige meubels en spullen konden we zelf gebruiken, en sommige niet. Het was een hele klus, maar alles is goed terecht gekomen. Deze decembermaand is de allereerste in m’n leven dat ik nìet naar het ouderlijk huis kan. Het afgelopen jaar wende ik eraan dat dit huis niet meer van ons is, maar in december is het anders. De herinneringen komen weer boven. Ook aan dat fijne plekje.

Op zondag laat ik altijd een foto zien van een kussen. Dit is de laatste zondag van het jaar. Dus nog een keer dit oude kussen. Ik heb het al vaker op m’n blog laten zien. Ik maakte het toen ik 9 was. M’n moeder gaf me voorbedrukt stramien, smyrnawol en een smyrna-haaknaald. En ze liet me zien hoe ik met die naald een knoop kon maken. Ik hoefde het maar één keer te zien en snapte het meteen. In korte tijd maakte ik het kussen en toen het af was gaf ik het aan haar. Ze was trots op me en heeft het kussen bijna vijftig jaar in haar kamer gehad.
Nu heb ik het weer, en is het mijn laatste-zondag-van-het-decennium-kussen. Da’s wel toepasselijk voor zoiets ouds en persoonlijks.
Het is het kussen wat mijn handwerkliefde heeft gevoed….
En waar veel mooie herinneringen aan verbonden zijn.

In 2002 was m’n gebreide lappendeken klaar en nu is het bijna 2020. Ik nam hem destijds mee naar Tjechië. Het was de tijd dat het nog enigszins bijzonder was om een foto te maken. Digitale fotografie was net in opkomst. Ik weet nog dat ik excited was om daar in dat verre land die gekleurde deken tegen de rotsen te zien. Ik vond dat contrast van die kleurtjes bij al dat bruin en groen wel mooi. Later bleef ik ermee doorgaan om m’n quilts en dekens in de natuur te fotograferen en dat werd ook steeds makkelijker omdat er betere camera’s kwamen. Maar die eerste foto bleef me altijd bij.

Vroeger veel gebreid met dikke katoen. Zes jaar geleden besloot ik alle resten op te breien. Dat was een leuk werkje!
De handdoekjes neem ik af en toe mee, bijvoorbeeld in een picknickmand.  Ik gebruik ze niet heel intensief maar meer als decoratie.

Deze quilt was een jaar of tien geleden mijn zomer-doorpitter. Dat hield in dat ik een leuk katoentje had, bedrukt met een patchwork-motief. Ik legde er een voering achter, en stopte er een tussenlaag in van fiberfill en ging toen alle randen doorrijgen. Snel effect voor een vrolijke quilt.

De quilt gaf ik weg aan m’n dochter en zij hing hem op in haar keuken. Daar waren we gister nog lekker aan het kokkerellen. En ik had weer een mooie aanleiding om die oude foto nog eens op te zoeken.

Iets kleins.
Valt weg tegen iets groots.

Op allerlei kleine manieren herdenken we grote gebeurtenissen.
Ook dat was kerst.

(We bezochten Hyde Park Corner op eerste kerstdag, een Britse militaire begraafplaats in het Belgische dorp Ploegsteert.
Vlak voor vertrek had ik een klein kussentje meegenomen wat ik vroeger eens had gemaakt en had weggegeven. Ik zag het liggen in het huis van m’n dochter en stak het in m’n tasje.)

Iets kleins. Op allerlei kleine manieren herdachten we de grote gebeurtenissen die we met kerst herdachten.
Ik hou ervan om iets kleins te kunnen doen en maken en weggeven.
En ik hou ervan om grootse dingen te herdenken en beleven.

Kerst was weer groots dit jaar.

Op kerstochtend bezochten wij de historische plek bij Ploegsteert (België), waar in 1914 een korte wapenstilstand werd beleefd. De Eerste Wereldoorlog, die later een immens grote en verschrikkelijke oorlog zou worden, was nog maar net begonnen. De weersomstandigheden hadden oorlogshandelingen onmogelijk gemaakt dus er waren even geen aanvallen te verwachten. De legers lagen tegenover elkaar in de loopgraven. Er ontstond een kerstsfeer waarbij soldaten bij de vijand op bezoek gingen. Er werden zelfs cadeaus (zoals sigaretten) uitgewisseld. En er werd gevoetbald!

Het was een bijzondere ervaring om hier te zijn. Het weer was somber, de lucht zwaarbewolkt. Toen we parkeerden bij het monument waren vijf jonge Britse toeristen bezig met een voetbalwedstrijdje. Hun stemmen vulden de stille ochtend. Het leek vreemd, maar het hoorde bij de herdenking. Er was een vak met wel twintig voetballen en iedereen die hier komt wordt daarmee uitgenodigd om ook even een balletje heen en weer te trappen. Op het modderige veldje. Ik pakte een bal en gaf er een schop tegen. M’n dochter schopte hem terug. Daarna over naar m’n man. Het voelde intens. Dichter bij een historische gebeurtenis kun je niet komen. Voetballen op zò’n plek!
Van de ontbijttafel had ik een patchworkje meegenomen. Een beetje bizar op zo’n plek. 105 jaar geleden was hier vooral modder en kou. Jonge soldaten die in de loopgraven probeerden te overleven. Orders opvolgden. Maar op kerstochtend grepen ze hun kans en speelden een partijtje voetbal.

De Britse toeristen waren klaar met hun voetbalpartijtje en op de parkeerplaats ontmoetten we elkaar even. “Merry Christmas” zei ik, en kreeg een big smile terug. “You the same” zeiden ze.
We reden ook weer verder, en kwamen nu in Mesen. Nog maar 4 jaar geleden is hier een indrukwekkend monument geplaatst om het kerstbestand van 1914 te herdenken. Een Britse en een Duitse soldaat reiken elkaar de hand.

Hoe zou dat zijn geweest, in die verschrikkelijke loopgraven? Vijf jaar geleden, toen dat kerstbestand dus precies honderd jaar geleden had plaatsgevonden, heeft een Britse supermarktketen dit gegeven verwerkt in een reclame. Deze was bij het uitkomen een internet-hit. Duitse en Britse soldaten hoorden elkaar zingen en stopten (even) met oorlog voeren. Helaas was de legerleiding het er niet mee eens, en de oorlog ging na de kerst verder.

Daarna gingen we nog door naar Hyde Park Corner. Dit is een kruispunt van wegen ten noorden van Ploegsteert. Hier is een grote Britse begraafplaats en herdenkingsmonument.

Zo’n kerstochtend heb ik nog niet eerder beleefd. In veel kerken wordt ‘Vrede op aarde’ gezongen, en die vrede is waar we allemaal intens naar verlangen. Helaas is de werkelijkheid dat er nog op veel plekken op de wereld grote onrust, oorlog en armoede is. Zo was de wereld er ook aan toe toen Jezus werd geboren. De engel kondigde die vrede aan, maar de ‘legerleiding’ was het er niet mee eens en de vrede is nog niet gerealiseerd. We leven nog in afwachting.

Op de middag van deze kerstdag bezochten we een kerkdienst, die door onze dochter was georganiseerd. Zij liet de aanwezigen het fragment horen van die wapenstilstand, en daarna zongen we hetzelfde lied mee wat destijds ook die soldaten zongen. En miljoenen anderen. Aan het eind van de bijeenkomst kregen we allemaal een vredeslicht mee. Om het zelf ook uit te dragen. Vrede: we verlangen ernaar. Maar we kunnen ook zelf ons kleine vredeslichtje laten schijnen.

Ik heb niet echt een goede afsluitende foto (ben net weer terug van onze paar dagen weg). Dan nog maar een keer dat patchwork-sterretje, wat als een prettig spektakeltje op het bonte tafelkleed lag. Want na al die ernst gingen we gewoon nog maar eens lekker eten. Want kerst is bèide: herdenken en vieren!

We zijn een paar dagen in Ieper. Dit was m’n uitzicht bij het wakker worden!
Bij het kerstontbijt (in het huis van m’n dochter) gebruikten we een oud patchworkje. Het deed nu dienst als placemat.
Daarna gingen we naar een historische plek, juist op kerstochtend. Ik nam het patchworkje mee.
Kerst 2019 biedt momenten om te vieren en te herdenken.

Mijn oude kersrquiltje meegenomen naar een pastorie in België. Hier mocht hij op de schoorsteenmantel.

Negen sterren, mooie kerst!

Lange tijd was deze krans een vast element van onze kerstversiering: elk jaar kwam hij weer uit de doos. Gemaakt in de jaren negentig, toen het mode was om kleine lapjes stof op een bol of cirkel van piepschuim te prikken. Zo’n Christmas-ornament, gemaakt in de tijd toen ik volop knutselde met mijn destijds zevenjarige dochter, riep elk jaar weer gevoelens van nostalgie op. Dit jaar vind ik de foto wel voldoende en de krans blijft in de doos. De dochter is allang volwassen en houdt ons een paar dagen gezelschap. De dagen vliegen voorbij met praten, boodschappen doen, koken en theedrinken (en ’s avonds een biertje). Voor nostalgie heb ik nauwelijks ruimte want het heden is ook leuk. Dus even deze oude foto en dan gaan we weer op stap. We gaan een eindje rijden en een paar dagen bij onze dochter kerst vieren! Gister gingen we nog naar een winkel waar ik wist dat ze prachtige hedendaagse grote kransen hadden, maar de hele winkel bleek opgedoekt. Dan maar zonder kerstkrans, kan ook.

Dromen over een witte kerst kunnen we wel laten. Niet alleen omdat het niet in de verwachting ligt dat het nu nog gaat sneeuwen. Maar ook omdat kerst hoogstwaarschijnlijk niet in de winter zou moeten worden gevierd. Dus alle kerst-toestanden met arresleeën en poepende boomstammen en kunstwerken van radijs hebben niets te maken met de oorspronkelijke betekenis van de kerstviering. Het zijn maffe folklore rond een oud midwinter-feestje. En eigenlijk is dat feestje al achter de rug: het laagste punt van de zon is bereikt en de dagen worden weer langer! Winter solstice is geweest!

In deze (kerst)periode grasduin ik elke ochtend in m’n foto-archief en zoek een oude foto op van een handwerk wat ik eerder maakte. Hier mijn kleine gehaakte grijze tasje, uit de tijd dat ik het leuk vond om kleine gehaakte tasjes te haken. Tijden veranderen, herinneringen (en foto’s) zijn telkenmale een bron van gezelligheid. Die gezelligheid hangt niet alleen van de sneeuw af. En de dagen gaan weer lengen!
Fijne kerstdagen gewenst!

In de begintijd van mijn Tweedehandswerk-blog gonsde het van de CAL’s en de SAL’s. In een blogje hierover legde ik die termen uit, nadat ik zelf ook eens had meegedaan met een CAL: Crochet Along. Ik liet mijn gehaakte sterretjes zien, die ik niet in de kerstboom hing maar waar ik labels van maakte. Ik kreeg als reactie dat ze ‘inspirerend waren’ en dat is ook precies het effect en de bedoeling van al die blogfoto’s en die uitnodigingen om mee te haken en te steken, te crocheën en te stitchen. Dus als je nog een bolletje glanskatoen hebt liggen….

Op een koude voorjaarsdag reden wij een keer de bollenroute. Elke keer als we even de auto parkeerden langs de weg om uit te stappen voor een foto, sloeg ik m’n gehaakte omslagdoek over me heen want de wind was koud en de jas was niet genoeg om die kou tegen te houden. Het was zes jaar geleden en daarna kwamen de bollenroutes nog veel meer in de mode en is het vaak file-rijden.
Gehaakte dekens kwamen ook volop in de mode. Langs de bollenroute ontmoette ik mensen die naast hun emmers met tulpen zaten en intussen lekker zaten te haken. Daar blogde ik over: Crochet Along langs de bollenroute. Het was toen nog bijzonder om zomaar langs de weg andere haaksters tegen te komen, maar inmiddels niet meer. Duizenden haaksters namen de uitnodiging aan om ‘along te crocheën’.

Maar mijn oude omslagdoek was toen allang klaar. Deze maakte ik meer dan twintig jaar geleden. Ik wilde al m’n restjes wit en ecru en grijs opmaken en haakte alles aan elkaar. Als een bolletje op was, dan haalde ik het niet uit tot ik weer aan het begin van een toer was, maar knoopte gewoon midden in die toer een nieuw kleurtje eraan vast. Zo ontstond een speels effect.
En omdat het zo leuk was om te doen, haakte ik er later nog één bij. Fijne kleine wollen dekentjes (van vèr voor de haakmode) die ik dus al twee decennia in gebruik heb. Als je ook zoiets wilt maken: dit is een heel fijn formaat! Dit formaat is misschien wel bruikbaarder dan wanneer ze nog een slagje groter zijn.
En zorg dat je voldoende ecru wol achterhoudt om later een samenbindende rand te haken.

“Genieten van alle steekjes die niet dezelfde kant uitgaan.” Dat schreef ik toen ik vijf jaar geleden dit kussen ook liet zien op mijn blog. Het is het kussen uit m’n tienertijd. M’n moeder kocht een paar keer zo’n pakket voor me, met voorbedrukt stramien en wol om zelf zo’n kussen te maken. Dat heeft mijn liefde voor handwerken gevoed. Het kussen bewaarde ik m’n hele leven en en af toe lag het weer eens in de kamer. Vooral in de tijd dat tijdschrift Flow de charme van deze ietwat oudbolligheid benadrukte. Deze kussens en geborduurde rozen werden mede daardoor weer helemaal hip. En ik was blij dat ik de mijne altijd heb bewaard. Jarenlang zat het in een doos in de verste uithoek van de zolder, en ineens mag het dan weer gezien worden. En dat de steekjes dan niet allemaal dezelfde kant uitgaan, ach, dat is juist een deel van de charme! Ik was nog maar een tiener toen ik het maakte, en moest nog veel leren.

Het kussen ligt op de achterkant van een oude doorgestikte deken, voor nog meer oude handwerkcharme. Voor vandaag is het een zondags Flow-kussen!

Mijn verzameling geborduurde kerstlopers startte toen ik als kind een stukje rode kerststof kreeg. Daar mocht ik een kerstster op borduren en een paar takjes met witte besjes. Ik vond het geweldig! Het lopertje bewaarde ik m’n hele leven, en elke kerst kreeg het een plekje in m’n kamer. Tienerkamer, studentenkamer, huiskamer. Dit is denk ik het eerste jaar dat hij in de doos is blijven zitten en ik gebruik dan ook een foto van zes jaar geleden. Toen was ik net begonnen met bloggen en liet mijn borduurwerkjes zien die ik maakte op stukken langgerekte stof. Op elk langwerpig ecru of rood lapje stof passen wel een paar kerststerren.

Vandaag is al ons kerstdiner met extended family dus de kerst-loop is begonnen!

Sjaal, gebreid voor mijn man.
Ik breide in gerstekorrel, en dat was een advies van de wol-verkoopster. Dan krijg je de voor- en de achterkant gelijk, de randen gaan niet krullen en het kleurverloop garen komt het mooist tot z’n recht.
Dat was een goed advies, want hoewel die gerstekorrel wat meer werk is om te breien, is het resultaat mooi. Ik breide deze sjaal zes jaar geleden en hij is nog steeds in gebruik. Zacht garen voor zachte winters.

Ruiten in ruiten!
Deze quilt maakte ik ongeveer 16 jaar geleden. Het voorbeeld kwam uit een boek. Ik vond het fascinerend om zo bezig te zijn. Het was een ontdekkingstocht in de wereld van patchwork.
Later begon ik mijn oude quilts mee te nemen zodat ik onderweg foto’s kon maken op hekken en plekken waar hij even voluit kon hangen of liggen.
Ik moest nog een beetje leren om het object dan ook precies midden op de foto te krijgen….

Dit is het eerste blogje van een serie (aan het einde van het oude jaar) waarbij ik (oude) foto’s van mijn eigen (oude) handwerken laat zien.
Dat ga ik de komende weken zo doen.

Vanaf vandaag laat ik op mijn blog alleen maar dingen zien die ik zelf heb gemaakt.
Geen handwerken die door anderen zijn gemaakt, en die ik ergens heb opgeduikeld.
Geen boeken en tijdschriften meer, die na bespreking een plekje in m’n shop krijgen.
Geen foto’s meer van tentoonstellingen (deze week ging ik nog even naar de poppen van Juliana kijken, die waren hier in de buurt tentoongesteld, maar bij de foto’s dacht ik: laat maar zitten. Komt volgend jaar wel weer.)
Geen verhalen meer van allerlei belevenissen.

Ik ga alleen foto’s laten zien van wat ik zelf heb gemaakt. Elke dag wat, en als ik zin heb misschien wel meer. Lekker makkelijk: ik ga in m’n foto-archief snuffelen en kijken of ik nog leuke foto’s tegenkom die ik nog niet eerder gebruikte. Of misschien laat ik wel foto’s zien die ik al wèl eerder heb gebruikt voor een blogje, maar waarvan ik dan denk: niet iedereen heeft tot het begin teruggescrolld. En er zijn ook nieuwe lezeressen bijgekomen die die foto’s nog niet gezien hebben.

Dus ik ga eens kijken wat ik in de loop van bijna 60 jaar allemaal heb gemaakt. Dat is heel wat, en de komende twee weken laat ik daar dus wat van zien.
Op deze manier ga ik toeleven naar mijn mijlpaaltje.

Merry Cristmas! Fijne kerstdagen! Makkelijk gezegd ja….

Ik hoop dat jullie een fijne tijd hebben met Geliefden en Gezelligheid!
En als dat niet kan: hopelijk kun je genieten van Rust en Ruimte om dingen voor jezelf te doen.
En als je het hele jaar al alleen zit en nu juist graag wat mensen om je heen wilt zien: ga dan naar een Kerk of Concert.
En als dat niet kan bijvoorbeeld vanwege Ziekte of Zwarigheid: dan kom ik graag volgend jaar een keer op bezoek.

Want het gaat erom dat we voor elkaar een lichtje zijn. En dat we niemand in eenzaamheid aan zijn of haar lot overlaten.
Ik hoop dat mijn blogjes voor u en jou lichtjes waren in het afgelopen jaar.
Die reactie krijg ik wel eens, dat mensen het fijn vinden om elke dag even wat op mijn blog te lezen. Ik ben blij dat ik wat voor hen mocht betekenen.
En ik meen het ècht hoor: als u of jij echt niemand anders heeft, dan kom ik graag een keer op bezoek!
Al moet ik ervoor naar het noorden van Groningen of het zuiden van Limburg, dan kom ik gewoon een keer, en wil ik graag op die manier ook een lichtje zijn.
Maar dan wens ik u nu eerst tòch: Goede kerstdagen!

Drie verrassingen die ik gister mocht ontvangen, met alledrie bomen en bladeren als thema.
Ik hou van de vele manieren waarin bomen en planten zijn en worden weergegeven in handwerk. De mogelijkheden zijn eindeloos, van klassiek en ouderwets tot eigentijds en modern.
Mijn hele leven hou ik al van kerstkaarten die worden geborduurd op rode ondergrond (want dat was destijds ook mijn allereerste handwerkje in mijn leven).
En ik hou van de prachtige ontwerpen van botanisch weergegeven planten, vruchten en bomen. Dit boekje (wat ik nog nooit eerder had gezien) stuurde een bloglezeres me toe.
Deze wilde ik nog even laten zien: blij mee!

Een prachtige oude gehaakte witte sprei nam ik gister mee naar museum Hagendoornsplaats in Epe. Hier kon ik de sprei fotograferen aan de rand van een oude slaapkamer. Dat geeft een beeld van hoe deze spreien vroeger werden gebruikt.

“Ik wou nog wat met deze sprei”, schreef ik een tijdje geleden, toen ik hem ook ergens over een hek had gehangen. Maar zo’n sprei hóórt helemaal niet over een hek. Hij hoort op een bed. Of over een tafel. Over een tafel komt hij ook prachtig tot z’n recht! Daar is zo’n grote gehaakte sprei heel geschikt voor. En dan bijvoorbeeld met wat kerstspullen erop….

Deze sprei geef ik begin januari weg!
Hoe maak je kans dat ik hem naar jou stuur?
Laat een reactie achter onder dit blogje. Ik zou het dan ook leuk vinden als je er wat bij vertelt, bijvoorbeeld wat je leuk vindt aan m’n blog.
Ik heb ook lezeressen die er niet zo vertrouwd mee zijn om te reageren op een blog. Reageren per mail (bijvoorbeeld via het contactformulier) mag daarom ook.
Ik verloot straks de sprei onder degenen die reageerden.

Nog een afrondingsrondje!
Op de hoek van de straat staat een malle keet. Toen de werklui dit weekend weg waren, hing ik er een rondje aan. Een rondje met filet-doorstopwerk. Dat is een techniek die vroeger wel vaker werd beoefend, maar nu niet meer zo bekend is.
Deze cirkel is een  mooi staaltje van verschillende doorstop-mogelijkheden.
En dat is ook wel grappig, want ik wil juist even de stòp-mogelijkheden benoemen….!

Even terugblikken op afgelopen jaar. Ik heb vaak aardige mailtjes gekregen nadat iemand een bestelling had ontvangen. Ik vind het altijd heel leuk om te lezen dat iemand blij is met een besteld handwerk, en dat iets weer goed gebruikt gaat worden. Soms kreeg ik een foto van hoe iets hangt of staat of  ligt op een nieuwe plek. En soms kreeg ik een toezegging dat ik die foto nog zal ontvangen. Ben benieuwd….! Mag altijd alsnog!

Een hele bijzondere reactie vond ik die van Reina. Zij vertelde dat ze blij was dat ze mijn blog had ontdekt en dat ze begonnen was om àl mijn blogjes uit het verleden terug te lezen. Daar was ze een tijdje mee bezig en toen ze klaar was kwam ze het mij vertellen. Dat vond ik heel leuk!
Zijn er ook anderen die àl mijn blogjes gelezen hebben?

Dus terwijl ik een paar weken ‘stop’ (met handwerken van anderen te laten zien), mogen jullie wel doorgaan! Met reacties aan mij te geven, want die stel ik erg op prijs!

In ieder mensenleven wordt de dagelijkse routine afgewisseld met vreugde en verdriet. Maar bij het vorderen van de jaren zijn er ook de mijlpalen. Mijlpalen bij verjaardagen en grote gebeurtenissen zoals huwelijken en begrafenissen. Soms worden die groots gevierd, met familie en vrienden. Er worden meestal foto’s gemaakt, want herinneringen zijn waardevol en je wilt later nog eens terugkijken op zo’n dag. En soms is er iemand die de moeite neemt om de herinnering vast te leggen in een borduurwerk. Een leuke verrassing voor de jarige of het bruidspaar.
Maar dan gaat jaren later zo’n geborduurd aandenken tòch zwerven. Wie zouden Anni en Nick zijn geweest? En waarom kwam hun borduurwerkje via omzwervingen bij mij terecht? Ik zou het niet weten! Maar het is wel een leuk borduurwerkje om even tegenaan te kijken. Een soort levenstrap, want dat is een bekend motief in het borduurverleden geweest.

In het afgelopen jaar liet ik veel borduurwerken en handwerken zien van andere mensen. Meestal mensen die ik niet ken of kende. Handwerken die via via bij mij terecht kwamen en waarvan de herkomst niet meer te achterhalen is. Behalve wanneer iemand haar naam achterop heeft geschreven, maar dat is meestal niet het geval. Toevallige handwerken dus, door anonieme maaksters. Handwerken die leuk genoeg zijn om te laten zien en er mijn eigen verhaal bij te vertellen. En dat doe ik ook bij dìt borduurwerk.

Dit borduurwerk is het bijna-laatste wat ik dit jaar laat zien wat gemaakt is door anderen. Ik ga namelijk zèlf even een mijlpaaltje beleven! En ik heb bedacht dat ik daarom even ga stoppen met bloggen op de manier zoals ik dat het hele jaar door heb gedaan. (Behalve dit borduurwerkje dan, en lees in mijn shop maar de toelichting waarom ik het daarin plaats).
Ik ga een paar weken lang geen ènkele foto meer laten zien van handwerken die door anderen zijn gemaakt. Nou ja, een paar uitzonderingen misschien.

Maar ik ga wèl door met bloggen! Dus daar heb ik iets op verzonnen….

Het zijn mijn laatste dagen als vijftiger. Toeleven naar een mijlpaal is ook al leuk! Straks ergens anders staan op die levenstrap!

Prachtig gedekte tafels, koninklijke entourage met ornamenten van de mooiste materialen zoals marmer, albast, damast, zilver en kristal, verrukkelijk eten en dan horen er op die stoelen mooie mensen in stijlvolle kleding en schitterende haardracht en sieraden. Dan heb je het voor elkaar. Leuk als je zo kerst kunt vieren. Je bent òf een jaartje bezig met de voorbereiding, òf je bent zo rijk dat je daar je personeel voor hebt. Of je begeeft je in de kringen waarin je een uitnodiging kunt ontvangen om zomaar aan te schuiven. Dat kan allemaal, maar de praktijk van de meesten van ons is dat het meestal nìet zo is. Je hebt de rijke adel en je hebt de gewone mensen. Zo simpel is dat. En wij behoren bij de ‘gewone mensen’. Met traktoren voor de deur en zo.

Maar ik zal die traktoren nu even laten zitten. Deze foto’s maakte ik twee weken geleden. We bezochten paleis Soestdijk voordat het gesloten wordt voor publiek. Het is mooi geweest. Het is nog stééds mooi, maar het is ook mooi geweest. De boel gaat anders worden.
Een mevrouw in het paleis die mij graag op de mooie dingen wilde wijzen, vroeg of ik de franjes aan de gordijnen in de eetkamer ook had gezien. Dus liep ik nog weer even met haar mee, ook al was ik met de rondleiding hier al geweest. Deze vond zijzelf zo mooi. En ik nu ook. Schatjes gewoon.

Ik liep weer verder, en keek nog éénmaal achterom. De kamer nu vanaf de andere kant. Omkijken. Naar iets wat geweest is. Voorbij is. Verleden tijd is.
Paleizen gaan voorbij. Levens gaan voorbij. Jaren gaan voorbij.
En daar wou ik nog even over mijmeren.

Aanvankelijk wilde ik deze foto’s bewaren tot kerst. Dan had ik er natuurlijk een andere tekst bij verzonnen. Maar nu laat ik ze toch al zien. Want ik ga de komende weken ook een beetje ‘omkijken’. En daarbij kan ik deze foto’s niet meer gebruiken. Dus hier zie je nog éénmaal de eetkamer van paleis Soestdijk.
Bijna voorbij.
En zo gaat àlles voorbij!
Ons hele leven gaat voorbij.
En niets is hier blijvend.

Ik ben helemaal hip, want bij mij is de ingang van de straat ook geblokkeerd!
Maar het schijnt nu toch een beetje op te schieten. Ik bracht de bijna-laatste bestellingen van dit jaar naar de post. Gezellig in de schemering. Meestal ga ik rond vijf uur naar het nabijgelegen postkantoor.  Ik ging maar even lopen, want met de fiets kon ik er nauwelijks langs. En toen zag ik dat ze een beetje-bijna klaar zijn. Kijk eens aan! Kerst in zicht?
Straks kunnen we hier misschien wel kerstklokken horen luiden in plaats van zware machines horen ronken.

Als je iets kleins wilt borduren voor kerst, dan kun je dat heel goed doen op een stukje band-handwerkstof. Dan is het al gelijk afgewerkt, en heb je bijvoorbeeld een mooie boekenlegger.

Er staat een mooie rood-geverfde bouwkeet bij mij op de hoek van de straat. Het wordt tijd dat ze daar de boel ook eens afwerken. Een heel jaar herrie gehad, ik ben het zat!

Ik ga ze het goede voorbeeld geven: ik ga afronden!
Vandaag is de laatste dag dat je nog wat kunt bestellen in m’n webshop.
Na vandaag ga ik dicht tot en met het eind van het jaar. Ik ga me met iets anders bezighouden!

Een boekenlegger heeft een ‘tot-hier’ boodschap. En deze kerstboekenlegger op een rode bouwkeet vertelt nu deze boodschap: tot hier!
En dan later weer verder!

Deel van mijn verzameling kerst-borduursels. Kerst-borduurwerkjes zjin de meest voorkomende onafgemaakte borduurwerkjes die ik tegenkom. Ik vind ze soms in mijn boeken, of in een rommelpartijtje. Ze worden vaak gemaakt omdat iemand zin heeft om iets kleins te borduren. Verwerkt in een kerstkaart zijn ze een zeer hartelijke attentie voor de ontvanger, maar je weet niet altijd of de ontvanger dat ook waardeert. Misschien wel, en wordt het borduurwerkje jaren later weer losgemaakt maar dat is meestal geen succes want dan blijf je de lijmresten zien.

Zelf vind ik de meest charmante oplossing voor een onafgemaakt kerst-borduurwerkje: het lapje rechtknippen, maar nìet te dicht langs het geborduurde motief. Zorgen dat het motief mooi in het midden valt. Dan een paar rijtjes draden uittrekken, zodat het niet verder gaat rafelen, en zodat er een kleine franje ontstaat. Zoals bij de twee kaarsen op deze collage.
Dus straks ga ik deze collectie op die manier ook bewerken en er een schattig stapeltje van maken.

Sommige bestellingen blijven me bij.
Zoals vorige week. Ik ging een dagje bij m’n zus op bezoek en vlak voordat ik weg zou gaan kwam er nog een bestelling van iemand uit hetzelfde dorp als waar m’n zus nu woont. Na een bestelling stuur ik altijd een mailtje met een tekst zoals: “Het boek gaat vandaag op de post.” Maar dit keer schreef ik het nèt iets anders: “Het boek gaat vandaag uw kant op…..” Ik dacht: ik zie wel hoe het loopt! Ik pakte het boek, stopte het in een envelop, schreef het adres erop en nam het mee. Postzegels voor de zekerheid in m’n tas, voor als mijn plannetje niet zou lukken. Maar het lukte wèl!

Ik had een leuk dagje bij m’n zus en ’s middags vroeg ik: “Mag ik je fiets even lenen?” Het bleek dat het adres van de mevrouw die het boek had besteld, maar 400 meter bij m’n zus vandaan was! (Ik had het dus ook wel kunnen lopen, maar ik hou ervan om nieuwe plekken te verkennen). Ik belde dus aan en zei: “U heeft vanmorgen een boek bij mij besteld, ik kom het even brengen!” En dan genieten van dat enorm verbaasde gezicht! En het leuke praatje wat je dan krijgt! Dat is echt genieten!

Een andere bestelling die mij bij blijft was na onze vakantie in Noorwegen. Het was zo warm dat je eigenlijk alleen maar in een stoel kunt zitten en ijsjes eten. Toch plaatste ik weer eens wat in m’n shop, zoals ik de afgelopen jaren telkens deed. Ik maakte een blogje over ons bezoek aan een Vikingcentrum in Noorwegen en vertelde over het Naaldbinden wat daar volop in de belangstelling stond. Ik kocht daar een boek (want ik wist dat die in Nederland schaars zijn) en plaatste dat in m’n shop. En toen ging ik buiten zitten. Met een ijsje denk ik, maar dat weet ik niet meer. Even later ging ik weer naar binnen (het was buiten te warm) en liep langs de computer. Het boek was binnen 10 minuten al besteld! Dat vond ik zò frappant!

Nu dan nu nog een keer iets leuks: een echte naaldbindnaald! Ook uit het Vikingcentrum. Hij is gemaakt van been, en zo hoort het ook. Door echte (hedendaagse) Vikingen, die precies weten hoe dat moet. Ben benieuwd of die ook zo snel besteld gaat worden.

Bij deze: Hartelijk dank voor al jullie bestellingen in het afgelopen jaar!
Ik heb er soms heel veel plezier mee gehad! Er waren wendingen en toevalligheden en leuke ontmoetingen en daar heb ik volop van genoten!

In de jaren dat ik blog op Tweedehandswerk heb ik tientallen keren foto’s laten zien van allerlei tassen, kussens, sjaals, stola’s en andere handwerkjes die ik meenam naar de Waal. Soms was dat de tas die ik net bij me had. Soms iets wat ik leuk vond om even van een hek te laten wapperen. En aan de hand van die foto vertelde ik dan telkens weer dat ik daar even ging moed verzamelen of uitwaaien en ontspannen  voor of na een tandartsbehandeling. Tientallen keren, in de loop der jaren. Ik heb al wel eens uitleg gegeven waarom het zo’n lang traject is, en dat ga ik nu niet weer doen. Dit keer iets anders!

De laatste keer dat ik de kliniek die zo fijn dichtbij de Waal zit, bezocht was vorige week. Gewoontegetrouw blogde ik daar weer over. Zo varen de weken voorbij, heette dat blogje. Ik had ook nog een foto gemaakt van de tas die ik bij me had. Die foto bewaarde ik voor nu. In die tas zit een kaartje, wat ik meenam uit de kliniek. En op dat kaartje staat een uitnodiging. Ik heb met de tandarts overlegd, of het een goed idee is om dit kaartje op mijn blog te laten zien. En wat de tandarts betreft: van hart welkom!

Deze kliniek organiseert op zaterdag 18 januari 2020 een open huis. Wanneer je je aanmeldt ontvang je een vrijblijvend consult over je eigen gebit. Ik heb in de loop der jaren zòveel goeds ontvangen in deze kliniek, en daarom wil ik deze uitnodiging graag delen met mijn bloglezers. Misschien zijn er ook anderen die wat groot onderhoud nodig hebben in hun gebit, wat de gewone tandarts niet kan.

Het uitgangspunt van deze kliniek voor Reconstructieve Tandheelkunde is dat een goed gebit de basis is van algehele gezondheid. En dat een gebit alleen langdurig en goed kan functioneren als alle gebitsfunctionaliteiten op elkaar afgestemd zijn. Het is niet alleen een kwestie van ‘gaatje vullen’, maar er wordt ook geanalyseerd waardoor bijvoorbeeld cariës is ontstaan. In mijn geval was het dragen van een beugel noodzakelijk om het krachtenveld in de mond te herstellen. Ik was er al gauw van overtuigd dat het alleszins de moeite en inspanning waard was om dit traject in te gaan en ik ben enorm dankbaar voor het vele wat er is bereikt. Iets van deze dankbaarheid klinkt door in mijn besluit om deze uitnodiging voor dit open huis met jullie te delen.

Een ander uitgangspunt van deze vooruitstrevende en academische kliniek is: er is méér mogelijk dan je denkt! Onderste foto nam ik ook de laatste keer. Ja, je ligt best wel een tijdje tegen die mooie bergen aan te kijken. Maar het is het waard!
En na afloop kun je dus ook je tassen en dassen en fratsen meenemen naar dat mooie Waal-plekje. Zoals ik inmiddels al tientallen keren heb gedaan.

Doorrijg-patroontjes zijn er niet zoveel. Vroeger was ‘doorrijgen’ een techniek die wel vaker werd beoefend en je kunt er leuke resultaten mee behalen. Daarna was het heel lang onbekend, en nu komt het weer een beetje terug. Deze patronen voor Stained Glass Ornaments zijn eigenlijk doorrijg-patronen. Er wordt dan gewerkt op een ondergrond van geperforeerd papier. Maar je kunt de patronen natuurlijk ook ergens anders voor gebruiken.
In deze voorbeelden wordt de kerst-uitstraling versterkt door het gebruik van  metallic glitter-garen.

Mocht je deze nog willen bestellen: vandaag besteld, morgen in huis.

Mooie postzegels zijn leuker om tegenaan te kijken als lelijke postzegels.
En mooie postzegels zijn ook leuker om tegenaan te kijken als een stempel.
Dus deed ik m’n best om mooie postzegels te plakken. M’n man koopt oude partijtjes op en dat betekent wat meer plakwerk maar ook meer plezier.
Het bijna-afgelopen jaar plakte ik vooral zegels van 44 cent, want dan heb je er precies twee nodig voor een ‘1-zegel’.
Zoals bekend telt de post in eenheden van 1. Op een lichte brief (tot 350 gram) moeten vier 1-zegels, en op een zware brief (tot 2 kg., en mits het door de brievenbus past) moeten vijf 1-zegels.
Dus ik plakte heel wat af en soms kreeg ik een reactie terug dat een ontvanger het extra leuk vond om een bestelling te ontvangen vanwege de postzegels.
En soms kon ik ook (als dat zo uitkwam met een bestelling) een mooie plaat bijvoegen die bij deze Brinkman-postzegels hoorden.

Deze zegels zijn bijna op. Dus volgend jaar weer wat nieuws verzinnen. Helaas is het dan niet meer zo simpel dat twee zegels van 44 cent het equivalent is van een 1-zegel. Want de post gaat de tarieven weer verhogen. En dat hebben ze al twee keer gedaan sinds ik mijn webshop heb.
Die eerdere twee keren heb ik besloten om niet mee te doen met die verhoging, dus de porto-bijdrage was mìnder dan de werkelijke kosten.
Dat kon ik dus doen omdat we die partijtjes zegels van vroeger inkochten.
Of ik dit jaar opnieuw de verhoging aan me voorbij laat gaan, dat weet ik nog niet.
Maar ik zoek wel weer een ‘mooie’ oplossing…

Voor het zondagse kussentje liep ik naar de hoek van de straat. Daar liggen nog steeds stapels stenen en hopen zand. Maar de traktors en machines staan tenminste even stil. Gister kreeg ik bezoek van m’n zus. “Je moet wel even omrijden hoor, zei ik, want je kunt de straat niet in.” En eergister kreeg ik bezoek van m’n broer. “Je moet wel even omrijden hoor, zei ik, want….”
We beginnen er genoeg van te krijgen! Een heel jaar lang herrie van bouwdrukte, en vlak voor kerst nog stééds een puinhoop daar op die hoek.

Maar toch een kussentje. Merry Christmas alvast. En Merry Sunday voor mezelf. Lekker even een dagje rust.

Jullie ook een Merry Sunday gewenst!

De foto van het grote rode tafelkleed werd net iets leuker met nog een ander geborduurd tafelkleedje erop. Toen ik het er weer afhaalde (foto was klaar) liep mijn lief net langs en zei: “Hé, dat is niet af!” “Nee, zei ik, des te leuker!” Haha, zei hij, jij weet het altijd wel te verkopen!

En dat is ook zo. Maar ik vind het ook ècht! Dus ik ga hier nu vertellen dat het heel leuk is om een oud handwerk – in dit geval een tafelkleed – zèlf af te maken. Dan heb je er nog maar weinig werk aan en voelt het toch als je eigen werkstuk. Dus ik plaats het in m’n shop en daar kun je ook zien hoe het stuk ònder het witte kleedje eruit ziet. Waar het nog moet worden afgeborduurd. Een lekker groot kleed wat met één zwaai je halve kamer in kerstsfeer brengt.

You see is what you get: Op al deze patronen staan de voorbeelden van de kleine kerstborduursels op de voorkant afgebeeld, en binnenin vind je de patronen.
Allemaal leuke kleine patronen om een kerstsok, kerstkrans, kerstkaars, kerstman, kersttak,kerstboom, kerstbeer en eventueel ook een kerst-pinguin te borduren. Of een kerst-lollie…..
Niet in deze collage maar wèl in m’n shop: een patroon om een kerst-tafelkleed te borduren.

Voor al deze patronen geldt: wanneer je er één bestelt, dan zijn de verzendkosten een stuk lager, want dan kan ik een kerstpostzegel gebruiken. Wacht dan na je bestelling even met betalen totdat je van mij een aangepaste rekening hebt gekregen.

Leuk toch: bij al die kerst-harten en kerst-huizen ook een kerst-zegel. Dat bestond geloof ik nog niet in de tijd dat deze patronen voor het eerst werden gepubliceerd.

Knutselen voor kerst is leuk en hoort er helemaal bij. Vroeger werd er ook volop gekerstknutseld. De meest gebruikte handwerktechniek is borduren, en daarin zijn ontelbaar veel variaties bedacht om kransjes, kerkjes, kaarsjes, en kerstmannetjes weer te geven. Het tijdschrift met De mooiste kerstmotieven is slechts één van de talloze boeken en tijdschriften die zijn uitgebracht om patronen hiervoor aan te reiken.

Maar dan het boekje Originele kerstversieringen! Hierin wordt niet geborduurd, maar gewerkt met vilt, metaal, stro en karton. Een mooie weergave van hoe er in 1967 gekerstknutseld werd.

En ik heb een boekje wat nog wat origineler en unieker is: christmas ornamenten om te frivoliteeën. Ik merk dat je overal wel een werkwoord van kunt maken, net als kerstknutselen dus. Een interessant boek met Christmas Angels and Other Tatting Patterns voor m’n shop.

Veel kerstknutselplezier!

Een ‘vrolijke kerst’ begon in de jaren negentig met een paar pagina’s in de Libelle of Margriet met patroontjes om kleine motiefjes te borduren.  Veel mensen gebruikten deze patroontjes, maakten en stuurden geborduurde kaarten en waren lekker bezig met die kleine borduursels. Mij spraken deze motiefjes destijds wel aan en ik borduurde er verschillende van.

Ze zijn nog steeds leuk! Ik weet wat: ik laat ze vrij groot zien, misschien kun je ze wel vanaf een beeldscherm borduren.

In Engeland lopen de mensen vandaag op hun straten, op weg naar hun stembussen. Iedereen vindt het spannend wat de de uitslag van de verkiezingen zal zijn. Hoe zagen die straten er tweehonderd jaar geleden uit? We hebben een beeld gekregen door populaire series zoals  de tv-serie ‘Victoria’. En een beeld krijgen we ook via vele prachtige handwerken die in Engeland zijn gemaakt. Of je kunt er zelf nog één maken. Ik plaats twee crewel borduurpakketten in m’n shop. Crewel-embroidery is in Engeland veel populairder geweest als in ons land. Je werkt met een naald met een heel scherpe punt en er komt meer techniek en concentratie bij kijken dan bij kruissteek. Om eens te laten zien hoe dat eruit ziet, maakte ik het grote pakket open, streek de ondergrond glad en legde de voorbeelden erop.

Twee borduur pakketten op een belangrijke dag voor Engeland. Wat zijn de ‘dimensions’ van een land? Het gaat niet alleen om hoogte, breedte en lengte, om voors en tegens. Het is een ingewikkelde kwestie, en ik krijg de indruk dat het óók gaat om het behoud van het vele goede van dit land met haar rijke historie.

Je hangt een quilt op en je voelt je gelijk thuis in een nieuw huis!
Je legt je sprei op je bed en je kunt gelijk slapen in een nieuwe slaapkamer!
Deze foto’s maakte ik toen ik op bezoek was bij mijn zus in haar nieuwe huis.

Mijn zus kreeg haar quilts van haar Canadese schoonfamilie. Sommigen uit die familie beheersen niet alleen de kunst van het quilten, maar ook de kunst van het geven. Meerdere keren mocht ik quilts bewonderen die aan elkaar zijn geschonken, bij bruiloften en geboortes. Een quilt is dan een teken van liefde en betrokkenheid. Een deken van warmte en een uiting van kunstzinnigheid voor aan de muur.

De traditie om grote quilts te maken voor over een bed gaat is er al lang. In Engeland zijn prachtige ‘coverlets’ gemaakt en later ook in Amerika en Canada. De onderzoekster Averil Colby publiceerde haar eerste boek Patchwork in 1958 waarin zij de tradities en cultuur-uitingen op het gebied van bedspreien onderzocht. Dit is nog steeds een interessant boek, juist omdat het al zo oud is. Later kwamen er goedkopere pocket-uitgaven en daarvan plaats ik er nu een paar in m’n shop. Op de voorkant van deze boeken staan foto’s van 19e eeuwse zijden coverlets. Deze laten ook die typische medaillons zien die zo kenmerkend zijn voor deze spreien.

Het boekje Quilts and Coverlets heb ik dubbel (dus daarom ook maar dubbel in de collage, anders had ik net niet genoeg). Het is een rijk geïllustreerd boekje met veel foto’s van bedquilts van het American Museum in Britain.
En verder nog twee boeken om zelf een Quick and Easy Patchwork voor op bed te maken, of The Total Bedroom te furnishen. Maar dat is toch niet helemaal hetzelfde als zo’n echte Medaillon-quilt. Zoals ze die zo prachtig kunnen en konden maken in Engeland, Amerika en Canada.

Precies dat rode streepje nog in de weerspiegeling van de treinramen. Het weerspiegelt ook het zoeken naar de juiste kleurtjes bij een oud  borduurwerkje. Uit een lading oude onafgemaakte handwerkjes koos ik dit randje om het af te maken. Het linker stukje laat zien hoe ook het rechterstukje er ongeveer uitzag. Ik besloot alleen het grote stuk af te maken. Het opvullen van de witte zigzag bewaarde ik tot een treinreis. Omdat het zo lekker is om in de trein iets simpels te doen te hebben. Genieten van de kleuren en van het voorbij glijdende landschap en lekker even steekjes maken. Niet alleen kilometers, maar ook de tijd overbruggen, want dit borduurwerkje kan wel zestig tot tachtig jaar oud zijn. Uiteindelijk wordt het dan toch nog eens afgemaakt.

In een verre kringloopwinkel kocht ik twee sfeerlichtjes. Ik vond ze leuk, maar het is natuurlijk wel weer ‘iets’ wat je eigenlijk niet echt nodig hebt. Dat was in januari van dit bijna voorbije jaar. En nu heb ik er al bijna een heel jaar plezier van gehad. Kijk maar:

Ik nam ze mee op vakantie. Niet met pot-en-al natuurlijk, want dat neemt maar onnodige ruimte in. Ik had bedacht dat ik het gehaakte gevalletje er gewoon af kon schuiven. En als de pot-met-rode-bietjes en de pot-met-bruine-bonen dan leeg zou zijn, dan kon ik die potten afwassen en gebruiken als sfeerlichtje. Wat natuurlijk een gekke gedachte is, want we gingen naar een land waar het heel lang licht moest zijn. Toch waren er ook regendagen waarop mijn sfeerlichtjes dienst deden. Knus weggedoken onder een piepklein afdakje, dicht tegen de auto aangeleund. Brr..

Dat verhaal van die meeneembare-sfeerlichtjes-hoesjes zat nog in m’n hoofd. Het leek me wel een leuke tip. Dus vandaag ging ik er op uit om nog een recente foto te nemen. Ik liep naar de hoek van de straat, waar ik mijn container probeerde ‘aan te bieden’. Dat was een lastige. De hoek van de straat ligt nog steeds bomvol troep. Herriemakende machines, stapels stenen en hopen zand. En nog een paar schallende radio’s erbij. Nadat m’n container daartussen een plekje had gevonden, liep ik weer terug naar huis en haalde mijn sfeerlichtjes op. Eens kijken of ik de boel daar wat kan opvrolijken.
Nee, niet geslaagd.

Toen zette ik de lichtjes gewoon in de kast en liet ze lekker branden.

’s morgens had ik een blogje gemaakt over weef-tijdschriften.
En ’s middags ging in naar een kerstmarkt in de buurt. Daar zag ik op een kraam deze geweven etuis. Dat sloot mooi aan. Weefwerk is authentiek, en heeft altijd een mooie uitstraling. Ik kocht één van deze etuis en heb nu al spijt dat ik ze niet allebei kocht.

De mevrouw achter de kraam vertelde dat zij deze gekocht heeft in Kenia, met de bedoeling om aandacht te vragen voor hun hulpverlenings-projecten. Daar wil ik nog wel eens wat meer over weten. Misschien in het nieuwe jaar. Wel alvast deze foto laten zien. Zo mooi gemaakt, deze etuis.

Alle handwerktechnieken zijn oud. En toch zijn alle handwerktechnieken telkens weer nieuw.

Nieuw, in de zin dat er nieuwe materialen zijn (meestal mooier en beter dan de materialen van vroeger).
Nieuw, in de zin dat er weer een nieuwe generatie is die de technieken ontdekt en ze wil beoefenen.
Nieuw, in de zin dat ze passen bij de mode en dus hip en trendy zijn.
Nieuw, in de zin dat de presentatie van die technieken en de manieren om mooi handwerk te fotograferen eigentijds is. En tot zulke mooie voorstellingen leidt dat je zou kunnen denken dat het nieuw is.

Maar het is dus niet nieuw om je tafel te dekken met een prachtig geweven tafelkleed, en om een geweven tas mee te nemen naar de markt, om een geweven sjaal om je heen te draperen, en om je planten te verpotten op een mooie geweven mat. Dat is allemaal heel oud! En toch lijkt het helemaal nieuw als je die foto’s ziet, uit onze eigen tijd. Deze tijdschriften zijn ongeveer vijftien jaar oud, dat valt mee. Vijftien jaar is niks als je het vergelijkt met de duizenden jaren dat er al geweven wordt.

Geweven doeken en kleden en sjaals en matten: die zijn oud en toch nieuw!
Zèlf je doeken en kleden en sjaals en matten weven: van alle tijden, en voor nieuwe wevers en weefsters misschien helemaal nieuw!

Deze oudere (maar nieuw in m’n shop….)  Scandinavische Väv-tijdschriften bevatten een Nederlandse vertaling. Om straks (bijvoorbeeld met oud-en-nieuw) door te bladeren en te mijmeren of je misschien ook wilt gaan weven. Als je die mooie resultaten ziet….

Zo mooi kan een tweedehandsboek (over weven) eruitzien! Ik pak ze niet allemaal zo mooi in hoor, maar de besteller van dit boek had gemaild dat het voor een kerstkadootje is. Dan moet ik misschien toch maar wat beleefder zijn over de KerstKlazen. Als zij óók al bij mij bestellen….

Ik borduurde de voorkant van een oud boekje na. Er stond ‘alles in kruissteek’, maar dat vond ik toch iets teveel van het goede. Ik heb er ‘mooi in kruissteek’ van gemaakt.

Je naam bestaat uit letters en Letters zijn je naam.
Letters zijn belangrijk en letters zijn persoonlijk. Als je de beginletters van je voor en achternaam bij elkaar voegt en ze mooi versiert, dan zijn het je initialen. Initialen kun je kronen met een kroontje, graveren in houtsnijwerk, aanbrengen op schilden en briefpapier en zo is er nog wel wat meer bedacht.
Letters kun je schilderen onderaan een kunstwerk en je naam kun je laten graveren in een gouden ring. We doen van alles met onze letters en namen.
En borduren natuurlijk. En dat wordt al heel lang gedaan!

Ik kreeg een bestelling van iemand die universitair onderzoek doet naar de grafische ontwikkeling van letters. Hij bestelde een mooi oud tijdschrift met volop sierlijke en stijlvolle letters in kruissteek-patronen. Ik mailde terug dat ik nog even op zoek zou gaan naar wat oude letter-patronen. Sierlijke en versierde letters uit de Franse tijd.

Het boek Samen aan het werk werd uitgegeven in 1966 en dit soort illustraties was in die tijd populair. Vroeger als kind vond ik deze stijl helemaal niet zo mooi. Nu wel. Die kleuren, die lijnen. Lekker retro! Dit boek werd besteld en ging op de post en voordat het in een envelop verdween bladerde ik het nog eens door. En ik las er wat in. Het werd aanbevolen om na een lange werkdag als gezin samen te ontspannen met handenarbeid. Niet alleen de kinderen, maar ook vader en moeder. Allemaal bezig met iets te maken. Dat bevordert de saamhorigheid en ontwikkelt de creativiteit.

En dan die tekeningen: ook zo leuk! Twee tekeningen tonen hoe je voor een ziek kind iets kan maken waardoor het vanuit bed tòch bezig kan zijn met creativiteit. Het lijkt me voor een ziek kind fijn om zo een weefraam boven het bed geschoven te krijgen. In een apart hoofdstuk werden de genezende krachten van handenarbeid benoemd.

Dat was dus in 1966. Daarna kwam de televisie en begonnen die ‘genezende krachten van handenarbeid’ wat op de achtergrond te raken.

Deze kerstkrans wordt geleverd met een certificaat van echtheid. Wie deze krans wil kopen en ophangen krijgt daarbij de volgende instructies:
De krans moet op 175 centimeter hoogte hangen in een hoek van 37 graden.
Hij moet elk jaar na de kerst verwijderd worden, dan het hele jaar ergens op zolder bewaard worden, en dan kan hij het jaar daarop vanaf begin december opnieuw opgehangen worden.
Het certificaat van echtheid houdt in: gegarandeerd handgemaakt, volgens concept van de jaren negentig.

De inspiratie voor deze foto komt uit de kunstwereld.
Waarschuwing: deze kerstkrans is niet eetbaar.
Als je wèl graag een eetbare kerstkrans wilt, dan moet je bij de supermarkt zijn.
Bij mij kun je alleen maar super-retro en tegelijk super-hippe kerstkransen kopen.

Speciale aanbieding voor kerst 2019: slechts 130.000 euro. Dat is maar liefst 5000 euro goedkoper als een banaan!

Drie redenen kan ik bedenken waarom iemand het leuk zou vinden om een oud, klein Duits boekje met onderwerp-gerelateerde borduurpatronen te kopen.
1. Je spaart al heel lang de hele serie, komt haast nooit een deeltje tegen, en nu maar liefst zes tegelijk!
2. Je zoekt iets speciaals, en hoopt dat het patroon in één van deze deeltjes staat.
3. Je hebt gewoon zin om eens een Duits boekje te kopen, en gaat ervan uit dat er altijd wel iets instaat wat je aanspreekt.

Mijn invalshoek om deze in m’n shop te plaatsen was reden nummer 2. Iemand vroeg of ik een patroon van een Kerstroos heb. En deze deeltjes had ik nog liggen. Er zitten twee boekjes bij met kerstmotieven, dus ik bladerde ze door. In het boekje met Stilvolles Ambiente voor Winter en Weihnacht vond ik een mooi patroon van een Maretak. De foto daarvan zie je op de 1e foto van de 2e rij. Mooi, maar niet wat we zoeken.
In het boekje Weihnachtliche Idylle vond ik wel een patroon van een kerstroos (4e foto van de 1e rij). Nu moet ik nog vragen of deze Pointsettia is wat ze zoekt, want met de kerstroos kan ook de Helleborus Niger bedoeld worden. Hierom loop ik dus vaak achter met het beantwoorden van vragen; soms meer werk dan je denkt.

De andere boekjes ook gelijk een plekje gegeven. Boekje over met patronen voor Clowns, Zomer, Pasen en Zee. Het hoogste nummer van deze boekjes is nr. 33 dus dat zou betekenen dat er nog veel meer van deze leuke oude boekjes in omloop zijn. Als ik in Duitsland woonde, zou ik ze denk ik willen sparen (reden 1). Maar reden 3. is natuurlijk ook een prima invalshoek. Het blijft natuurlijk een gok wat er dan allemaal instaat, maar ik denk dat ze niet teleurstellen.