Hartelijke groet vanuit een zonnige tuin in België!
M’n kussentje weerspiegelt de veelkleurigheid die met Pinksteren begonnen is!

Pas op het allerlaatste moment hoorden we dat de grens met België weer open ging voor familiebezoek en de volgende dag sprongen we gelijk ’s ochtends in de auto om onze dochter te bezoeken. De voorpret hadden we helemaal gemist want tot het laatst aan toe leek het allemaal niet door te gaan. Ook was er niet veel tijd om ons voor te bereiden, want we wilden gewoon wèg om van de mooie dagen genieten! Maar in die korte voorbereidingstijd dacht ik eraan om een mooi tafelkleed met Fins design mee te nemen. Van een fraaie lap stof had ik daar zelf eens een kleed van gemaakt maar het nog nooit gebruikt. Hier in de tuin van m’n dochter kwam het prachtig tot z’n recht!

Bij een kop koffie gingen we eerst eens een tijd bijpraten, o.a. over die rare verrassingsaktie van de Belgische autoriteiten om van te voren volstrekt onduidelijk te zijn over hun verboden en versoepelingen. Daar waren veel mensen verontwaardigd over. En dat we ons trouwboekje maar hadden meegenomen, voor het geval we aan de grens werden aangehouden, want we moesten de familie-banden kunnen aantonen. En dat we vanaf Eindhoven geen enkele auto met Nederlands kenteken hadden gezien. Dat maakte het allemaal wel bijzonder om daar zo te zitten, in die zonnige Belgische tuin.

M’n dochter breide vaatdoekjes in alle kleuren van de regenboog. Ik mocht er ook een paar uitzoeken om straks mee naar huis te nemen. Mooie tafelkleden, bloeiende pioenen, lekker eten, kleurrijke vaatdoekjes…. het is allemaal leuk en aardig, maar als je dat niet met je familie kunt genieten dan is er veel minder aan. Het is heerlijk om nu weer een paar dagen bij elkaar te zijn!

Fijne Pinksterdagen gewenst!

(ik stuur vandaag geen nieuwsbrief)

Maandenlang waren de grenzen met België dicht. Vanavond om acht uur werd bekend dat vanaf morgenochtend de grens wordt geopend voor familiebezoek.
Nu hebben we zin in een knuffeltje! We veranderen onze plannen en gaan die grens eens uitproberen. Er is ons van hogerhand een ‘gelukkige reünie’ toegewenst.

Lachen hè, die beren in de achtbaan! Ik hing vandaag dit beertje aan m’n rugzak. Op het Hulsthorsterzand wilde hij er even af. Grensje spelen!

Een groot stuifzandgebied aan het noorden van de Veluwe trok ons aan om vandaag te bewandelen. We hadden behoefte aan een woestijn-ervaring en dat werkte goed uit: geen enkele andere wandelaar tegengekomen! Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. We waren bij het Hulshorsterzand nabij Harderwijk.

We besloten pas de vorige avond dat we hier vandaag wilden wandelen. Na dat voornemen ging ik ’s avonds om negen uur nog even achter de naaimachine om drie patchwork try-outs af te werken. Ik besloot er geen kussentjes van te maken, maar ze af te werken met een achterkantje. Nu zijn het een soort ‘onderzetters’ die je bijvoorbeeld kunt gebruiken om je mobiel op te leggen wanneer die wat bescherming nodig heeft.

Of gewoon een vrolijk accentje ergens!

Deze patchwork ‘try-outs’ zijn genaaid op een voorgetekende ondergrond en die techniek heet paperpiecing. Wanneer je volop in de lapjes-experimenten zit, dan is het leuk om van alles uit te proberen maar niet elk blok is geschikt om er zoveel van te maken dat je er een hele deken van kunt samenstellen. Met veel plezier heb ik destijds hiermee geëxperimenteerd en ik vind het leuk dat deze probeersels nu eindelijk eens afgewerkt zijn.

De meest bekende blokken hebben door hun rijke verleden een naam en betekenis gekregen, maar die kun je er zelf ook aan toekennen. Zoals op de bovenste foto: de punten die in elke richting wijzen en welke kant zul je dan eens uitgaan? De richting van de takken dan maar.

Of je kunt er de kringloop der dingen mee uitdrukken, zoals de afgevallen takken onder de boom benadrukken.
Een beetje spelen met wat patchworkjes in de natuur, dat maakt een wandeling nog fijner!

Een selectie van de handwerken waar ik in mei over blogde.
Geef me een oud handwerkje, en ik maak er een foto en een blogje van!
Deze handwerken plaatste ik nu in m’n shop.

Het leven zit vol verrassingen. Onaangename en aangename. Met elkaar zitten we in de grootste verrassing die we ons tot drie maanden geleden beslist niet konden voorstellen. Nogal onaangenaam.
Er zijn ook wat meer neutrale verrassingen zoals de Hollandse plaatjes die ineens weer ‘mochten’ (dat hadden we vroeger ook niet gedacht) en de naïeve tekeningen die tijdschrift Flow populair maakte. In hun tijdschriften verwerkt de redactie veel common-sense-psychologie en dat past in een tijd waarin levenskunst weer benoemd mag worden.

Een leuke verrassing is een mooie envelop door m’n brievenbus, met een zelfgemaakte kaart. Deze kreeg ik vandaag van bloglezeres Anneke en ik ben er blij mee! Ze schreef dat ze deze speciaal voor mij maakte. Op de binnenkant van de zelfgemaakte envelop was nog de Flow-introduktie te lezen van een artikel over de minder mooie kanten van het leven. Waar haal je dan je troost vandaan? De afbeelding bij dat artikel doet vermoeden dat het een goed idee is om dan bloemen te gaan plukken. (Ik plukte toevallig gisteravond een bosje gras in de wijk, dat kan ook.)

Maar als er ècht niemand in de buurt is die je kan steunen? Dat is erg! We leven in een gekke maatschappij, met bijzonder gekke verrassingen, en ik huiver bij de gedachte aan eenzame mensen die ‘niemand in de buurt hebben die hen kan steunen’. Als dit voor u of jou geldt, en u zou mij willen mailen, doet u dat dan?

Het is corona-tijd. En dat betekent dat de weg naar het huis van geliefden of vrienden héél lang is. Soms onbegaanbaar lang.
Dus wat moeten we met die tekst op dat blikje?
De harten van velen gaan uit naar weer eens lekker bijpraten, elkaar opzoeken, samen lachen en eten. Maar die weg is gesloten.
Er mag natuurlijk ook wel weer het één en ander, maar in deze tijd wordt de weg naar ‘the house of a friend’ vooral afgelegd via digitale kanale.
En natuurlijk zijn we blij dat die er zijn.

Midden in deze corona-tijd kreeg ik een mailtje van iemand die vroeg of ze een boekje kon reserveren, en ze schreef haar adres er vast bij. “Je woont vlakbij mij! mailde ik terug, heb je zin om het even op te halen?” Dat deed ze gister, en zo kreeg ik bezoek van iemand die slechts twee straten verderop woont. Bij een kopje thee praatten we samen over ‘de corona-tijd’ want dat doe je vanzelf wanneer je iemand ontmoet. Het is dè grote gespreks-starter bij elk schaars contact. Dus gelukkig…. to the house of a somebody kan er altijd wel wat overbrugd worden. En dit superleuke kruissteek-blikje zet ik (vast) in m’n shop.

Iemand is op zoek naar “een groot gehaakt kleed met een ster in het midden”. Hij had in de Ariadne van 1979 of 1980 gestaan. Over dit kleed kreeg ik al eerder een vraag en nu laat ik hem hier maar eens zien. Hij staat in de Ariadne van januari 1979. Om hem te vinden bladerde ik ook nog wat andere nummers door en daar staan ook mooie tafelkleden en kleedjes in. Ook al is het veertig jaar geleden: deze kleden zijn in het geheugen blijven hangen! En nu kleden-haken weer volop mode is, is het leuk om jùist dat ene kleed te gaan haken wat je vroeger al zo mooi vond.

Wie nog met Pinksteren wil haken: m’n shop gaat op 1 juni weer open, maar mocht je deze Ariadne willen kopen dan stuur ik hem graag gelijk naar je op.

Mijn shop wordt bijgevuld. Dit zijn allemaal handwerken waar ik al eerder over blogde. Nu plaats ik ze in m’n shop.

Leuke, mooie, diverse, originele, bijzondere, bruikbare, decoratieve gehaakte pannelappen!

Speldenkussentjes hebben mij altijd bekoord. De diversiteit, de herinnering aan een rijk handwerkverleden van iemand die ik niet kende, het onverwachte om er zomaar weer eentje tegen te komen op een markt, de ambachtelijkheid en de gebruikssporen. Al die aspecten maken zo’n kussentje boeiend. Sommige oudere kussentjes werden gevuld met zand of zaagsel, maar later werd meestal gewoon polyether vulling gebruikt. Het kleine kussentje rechts onder heb ik een keer nageborduurd, maar het mijne werd toch een beetje anders omdat ik niet precies dezelfde ondergrondstof had. Dus dat bracht mij nog meer tot de gedachte dat ieder kussentje het resultaat is van een flinke dosis toeval: Nèt wat iemand vroeger in huis had, werd gebruikt.

Later werd dat natuurlijk anders, en in onze tijd worden er kussentjes gemaakt ‘voor de sier’ en daar zijn ook allerlei patronen en ideeën voor. Een bekend voorbeeld van een sierkussentje van onze tijd is het ‘Biscornu’ rechtsboven. Die naam komt uit het Frans en betekent ‘scheef, eigenzinnig of onregelmatig.’
Ook de achthoek is een voorbeeld van een eigentijds kussentje, met patchworkstofjes die vroeger niet bestonden.

Deze kussentjes komen uit mijn eigen collectie en ik vond ze altijd leuk maar ik heb er één probleem mee: Ze passen niet meer in m’n mand…..
Dus verhuizen ze naar m’n shop, daar is nog ruimte!

Misschien niet helemaal perfect, en misschien niet helemaal volgens de laatste mode,
maar wèl handgebreid door oudere vrouwen die nog op hoge leeftijd weten hoe je breien moet!
Vaak hebben ze het hun hele leven al gedaan, en nu zijn ze in een leeftijdsfase gekomen waarop er veel tijd is. En dan willen ze graag blijven breien! Breien geeft rust, breien heeft nut, breien vult de uren.

En wat gebeurt er dan met de produkten die door deze oudere vrouwen worden gemaakt? Vaak worden die verkocht op een jaarlijkse ‘fair’, meestal in december. Temidden van allerlei kramen met kerstspul is er dan ook vaak een kraam met handgebreide truitjes of ouderwetse kleedjes met doorstopwerk of gehaakte pannelappen.

In deze corona-tijd staat alles wat er in de verzorgingstehuizen gebeurt volop in de belangstelling. En ook: alles wat er nìet gebeurt, want het is heel zwaar dat bewoners geen bezoek mogen ontvangen. Nòg meer uren om te vullen en nòg minder om naar uit te kijken. Wie de moed niet heeft laten zakken en wie nog fit is, neemt dan misschien de breipennen weer ter hand.

Maar weet je wat nou zo triest is? Naast die isolatie natuurlijk, want die is verschrikkelijk. Maar ik wil nu eens benoemen dat het triest is dat er vaak helemaal geen aandacht is voor de handwerken die de dames op hun kamers (of tijdens het uurtje bezigheidstherapie) hebben gemaakt. De bezoekers van de fair lopen vaak snel langs de handwerkuitstalling, op weg naar de oliebollen of de kerststukjes. Afgelopen december was dat ook weer zo. Ik ging naar de jaarlijkse verkoping in een nabijgelegen verzorgingstehuis en kocht wat leuke spulletjes. Daarna keek ik verder rond en aan het eind kwam ik weer terug bij de handwerkkraam. Ik zag dat alles er nog precies zo lag en dat ik zo’n beetje de enige was die belangstelling had gehad voor die handwerkjes. Ik maakte een praatje met de mevrouw achter de kraam. En ik zei: “Ik koop die truitjes, ik wil er wat mee.”

Natuurlijk kan ik ze gewoon in m’n shop zetten, en dat doe ik ook maar dat is niet het enige. Het gaat me om de aandacht die ik ermee en ervoor wil vragen. In deze corona-tijd leven we mee met de ouderen die het zwaar hebben. Er zijn allerlei initiatieven om hen een bloemetje of een raam-bezoekje te brengen. En dat is mooi, maar er kan nog méér. Ik denk dat het voor sommige ouderen een opsteker zou zijn als zij zouden weten dat hun handgebreide truitjes gretig aftrek zouden vinden. Als zij daar zitten, al die uren, en maar weer een nieuw truitje beginnen, dan denk ik dat het hun voldoening zou geven als ze zouden weten dat er straks mensen in de rij staan om die truitjes ook te kopen!

Dus dit is mijn kleine plannetje: ik zet dit truitje en dit vestje in m’n shop, en hoop dat ze snel worden besteld. Dan kan ik in december opnieuw een praatje maken met de activiteiten-begeleidster van dat verzorgingstehuis, en dan kan ik zeggen:”Die truitjes waren een succes hoor! En toen ze verkocht waren, kreeg ik nog tientallen mailtjes met mensen die er óók wel zoéén zouden willen kopen. Dus u kunt tegen de breiende bewoners zeggen: er is veel waardering voor de truitjes!”

Ik hoop dat het zo zal gaan, en dat ik dat zal kunnen zeggen. Dat zal die breiende oudere mensen vàst goed doen: te weten dat hun breisels volop worden  gewaardeerd! Gevoel van eigenwaarde is iets heel belangrijks om aan anderen/ouderen te kunnen geven!

Altijd wanneer handmatig prachtige dingen werden gemaakt, zoals fijne witte kleedjes, dan probeerde de industrie het na te maken. En dat is eigenlijk heel leuk om te zien! Die fijne witte kleedjes konden worden gehaakt, of gebreid, of geklost, maar het kwam ook wel voor dat een stuk tule werd bewerkt in de tule-doorstoptechniek. Dat leverde een mooi resultaat op èn…. ze konden worden nagemaakt in een fabriek!

Deze cirkel met zwanen in imitatie-tuledoorstopwerk had ik al eens eerder in m’n shop en ik herkende hem gelijk toen ik hem opnieuw vond. Maar nu nog in de originele verpakking, en dat is nòg leuker! Vermoedelijk komt dit uit de tachtiger jaren. En dat is toch leuk, dat zoiets tientallen jaren in de verpakking heeft gezeten en dat ik het nu in m’n shop kan zetten. Voor èchte handwerksters, die het liefst alles zelf maken, blijft het natuurlijk surrogaat. Maar voor het zien van de ontwikkeling is dit juist weer heel interessant.

Ik plaats deze cirkel in m’n shop, op hetzelfde plekje als waar eerst die vorige zwanen zwommen.

Deze leuke handwerken liet ik in april zien op mijn blog. Ik plaatste ze al wel in m’n shop, maar die was dicht.

Per 1 juni gaat m’n webshop weer open!

Het zijn dagen om ‘dingen te doen’ die je ‘nog eens van plan was’. Tenminste, op mijn blog beleef ik dat een beetje zo. Ik liet een paar dagen geleden een gepunnikte draad zien, in love-vorm gelegd, omdat iemand bij de reacties een keer had gezegd dat je dun ijzerdraad door zo’n gepunnikte draad kan steken en er dan een vorm van kunt buigen. “Wil ik wel eens uitproberen”, reageerde ik. Zoiets blijft dan ‘hangen’ en dan kun je twee dingen doen: het uit je gedachten zetten, of het daadwerkelijk eens doen.

Iets dergelijks had ik ook met een bloemensteker van aardewerk. Iemand had een keer op een blogje gereageerd dat zij haar verzameling schaartjes in bewaart in zo’n bloemensteker. “Wil ik ook wel eens uitproberen”, reageerde ik. Dus dat deed ik nu. Het aardewerk is van Sfinx.

Aardewerk combineert trouwens heel goed met handwerk-attributen. Ik wilde nu ook weten hoeveel vingerhoeden ik inmiddels heb. Het blijken er 19 en ze staan heel mooi in een schaal van pottenbakker J.F. Slot.

Hebben jullie ook zo’n actief hoofd? Dat de ideeën net als vlinders je hoofd binnen fladderen? En dat het er eigenlijk meer zijn dan je aankunt?
Vooral als je met iets heel anders bezig bent, dan vliegt er weer zo’n ideetje voorbij en eigenlijk wil je daar dan het liefst achteraanvliegen. Maar dat kan niet, want je was al met iets anders bezig. Kleine ideetjes zoals oude handwerkjes opnieuw verwerken, maar ook grote ideeën zoals de hele schutting een schop geven en er iets nieuws voor in de plaats te zetten. Bij de laatste stormen in februari waaiden de klimop-begroeide palen bijna om en eigenlijk moet je dan de ‘goede maanden’ (dat is nu) gebruiken om dat eens aan te pakken. Maar dan zijn er weer allerlei redenen om dat niet te doen en dan geef ik maar een goede snoeibeurt en dan kan het nog wel weer even. Terwijl ik daar dan zo mee bezig ben, komen dan al die ideeën langsvliegen over hoe ik het anders zou willen, beter, mooier. En dan moet ik met die ideeën gaan overleggen welke wèl uitgevoerd kunnen worden en welke niet.

Soms is dat allemaal best ingewikkeld, en soms ook niet. Dan denk ik: huppakee, de groene container moet weer bijna aan de straat, dus nu even doorwerken. Dan stamp ik die container eerst goed vol en dan was dat dan één idee waar ik voorlopig niet verder meer over hoef na te denken.

Blijft over: nog heel veel andere gedachten en ideeën en wensen! Fijn: weer een nieuwe week!

Een heel leuk kussentje op deze zondag!

Drie jaar geleden nam ik dit gehaakte golfjes kussentje mee op vakantie. Ik gebruikte het op de voorgrond van wat foto’s, om het spectaculaire uitzicht te accentueren. Oh, wat was het mooi om daar te zijn! Telkens als ik dit kleine kussentje weer in handen heb (dat was vorige week nog, want toen maakte ik een verzamelfoto van al m’n kleine kussentjes) dan denk ik weer terug aan die mooie vakantie op dat mooie eiland.

Nu zitten we al twee maanden allemaal thuis, en het verlangen naar andere uitzichten voelen we elke dag. Een goed moment om nog eens terug te denken aan fijne dagen en ons daardoor te laten bemoedigen. Drie jaar geleden maakte ik na afloop van de vakantie een e-book wat een klein kadootje was voor mijn nieuwsbrief-lezers. De link naar dit e-book werkt nog gewoon en nu stel ik hem beschikbaar voor iedereen! Heb je zin om wat vakantie-foto’s te zien vanaf een bloemeneiland? Van harte uitgenodigd om dit e-book te downloaden en door te bladeren! Fijne zondag!

In de mand met onafgewerkte patchwork-dingen vond ik deze try-outs uit vroeger dagen.
Ik weet nog hoe leuk ik het vond om dit uit te proberen maar dat is alweer een aardig tijdje geleden.
Wat zal ik er eens van maken?

Op een vroege ochtendwandeling kwamen we bij Huis de Voorst. Een groot robuust gebouw, oprijzend in een prachtig landschap. Het is nu een stijlvolle trouwlocatie en om die plek goed in de markt te zetten is er een prachtig filmpje gemaakt. Als je op de link drukt, dan word je vanaf het sierlijke smeedijzeren hek gelijk mee de lucht ingenomen om je via een drone-camera te vergapen aan de weidse en goed onderhouden omgeving. Ook de deftige en stijlvolle kamers zijn op het filmpje te zien maar dat wisten we nog niet toen we daar voor het dichte hek stonden. Het was acht uur ’s ochtends en heel die grandeur benadrukte de rust en stilte van het prachtige landgoed.

Op zo’n moment wil ik dan gewoon even genieten, alles in me opnemen. Me afvragen waar we gaan picknicken. Luisteren naar de koekoek, kijken naar de visjes in de slotgracht. Herinneringen ophalen aan die keer dat ik op het landgoed sequoia-vruchten kon oprapen tijdens een open dag. Gewoon even kijken en mijmeren. Voor zulke momenten heb ik dan iets bij me in de rugzak.

Het is de behoefte om foto’s te maken van de omgeving en daar iets van mezelf aan toe te voegen. Dromen dat ik daar zelf nog eens een gouden huwelijksfeest vier doe ik niet. Ook niet fantaseren dat ik een nazaat ben van een eigenaar van een paar generaties terug. Bedenken hoe leuk het zou zijn als zo’n locatie op Hemelvaartsdag open is en je daar met andere wandelaars een kopje koffie zou kunnen drinken, dat doe ik dan wel. Maar het kan allemaal niet, zoals er zoveel niet kan. Je wandelt daar gewoon en voelt een grote afstand tot de mensen die vroeger tot die elite behoorden. En je voelt ook een grote aantrekkingskracht om daar toch heel even op een bepaalde manier deel van uit te maken. Ik bèn daar dan gewoon, en ik wìl er iets.
Daar is zo’n kussentje dan voor.

Na een half uur pauze liepen we weer verder. Ik keek nog eenmaal achterom. Het zijn toch echt schitterende gebouwen die ze daar vroeger hebben gebouwd.

Bij de vele wandeladviezen zoals goede schoenen, voldoende drinken en dergelijke, wordt ook wel eens gezegd: Als je verwacht dat het warm weer wordt, maak je dan niet teveel zorgen over het eerste uurtje waarin het nog koud is. Laat je jas in de auto en loop jezelf warm.
Dat is dan wel een lastige wanneer je al heel vroeg op pad gaat. Volg je het advies op en durf je het aan? Of kies je toch voor de jas, die je dan na een uurtje wilt uittrekken en de rest van de ochtend moet je die dan meedragen in de rugzak?

Een goede oplossing vind ik zelf nog steeds de wandel-stola. Die gebruik ik bijna bij elke wandeling. Hij geeft meer warmte dan je denkt en als hij niet meer nodig is dan neemt hij niet zoveel ruimte in.
Ik blik nog even terug met een paar foto’s op onze dauwtrap-wandeling. Wat was het mooi om het eerste ochtendlicht over de bomen te zien schijnen. En over onszelf te voelen schijnen.

Als de grote klaprozen in mijn tuin bloeien, dan zet ik er het liefst een stoel naast om ernaar te zitten kijken. Dan wil ik dáár koffie drinken of de krant lezen, en luisteren naar het gezoem van de bijen. Het duurt maar kort, en eigenlijk kun je ze ook wel flap-rozen noemen, met die enorm grote oranje vlakken.

Ieder jaar geniet ik er volop van die bloeiende knallers, meer dan 15 seizoenen sinds ik die plant van m’n vader kreeg. En net zo lang ongeveer lag er een bont picknickkleed in m’n mand wat nog moest worden afgemaakt. Al die jaren lag dit onafgemaakte kleed te wachten op een achterkant en nu heb ik zin om die eraan te bevestigen. Ik legde het kleed zojuist tùssen de bonte klaprozen, maar dat werd geen goede foto. Liever op het gras ervoor. Terwijl ik vandaag hiermee bezig ga, denk ik dan alvast aan de plekjes waar ik het deze zomer hoop neer te leggen. Een kleed voor als de flaprozen straks zijn uitgebloeid, maar wat vast mooi staat op stranden en andere plekken.

Dit tasje maakte ik van een restje bekledingsstof. M’n broer had bij de verdeling van de spullen uit het ouderlijk huis een stoel gekregen die we allemaal wel mooi vonden, maar hij het meest. Onze moeder had die stoel zelf opnieuw bekleed (ze bekleedde ook zelf de banken, dus dat kon ze allemaal wel). En er was een restje bekledingsstof overgebleven. “Wil je dat erbij?” vroeg ik, maar dat hoefde niet. Wel zei hij dat hij het hele mooie stof vond. Nu kwam ik dat restje tegen en besloot er een tasje voor m’n broer van te maken. Dat zal ik hem nog eens geven. Ik knipte een oude ceintuur doormidden (die kwam ik ook tegen) en vond dat het precies goed werd.

Deze week stond er een advertentie in de plaatselijke krant dat je appels kon kopen naast het Apeldoornse paleis. Vroeger was deze boomgaard de leverancier van het koninklijk fruit en in de schuur op het terrein stonden in de achttiende eeuw twee olifanten. Nu kunnen particulieren daar ook fruit kopen maar dat wist ik nog helemaal niet. Als je daar niks te zoeken hebt, dan kom je daar niet, maar nu was het leuk om eens een kijkje te nemen. Een leuk doel om even naar toe te gaan en gelijk het tasje uit te proberen. Het heeft een handig formaat.

Oh for the love of things!
en ‘Oh!’ for de verzuchting van ‘wat gebeurt er toch allemaal?’
En ‘ooh’ voor een dagje juist nìet zoveel ‘thinsgs’ op m’n blog. Voor veel mensen is deze dag-na-Hemelvaart een dagje om nog lekker relaxen.

Een tijdje geleden gaf iemand een reactie op m’n blog dat je dun ijzerdraad kunt steken door een dikke gepunnikte draad en dan je naam ervan buigen. Dat wilde ik ook nog wel eens proberen, maar bij nader inzien vind ik het teveel moeite want dan moet je eerst een hele lange draad punniken. Deze oude roze-rode draad vond ik van vroeger en kan ook wel even gebogen worden in een woordje.

Oh, for the love of things!
En ‘Oh!’ hoe zou alles wat er in de wereld gebeurt zich verder ontrollen?

Dauwtrappen op Hemelvaartdag is een traditie die vooral in het oosten van het land nog volop in ere wordt gehouden. We vertrokken vanmorgen om 5 uur en zagen op de snelweg de zon opgaan. We konden gelukkig al gauw van de snelweg af.

Na een half uurtje waren we bij Almen en parkeerden daar de auto. We gingen wandelen!

Na een uurtje lopen was het tijd voor een ontbijtje. De leuning van een brug bood niet veel ruimte om op te zitten, maar wel veel ruimte om te kijken. Een kleedje uit de rugzak maakte het af.

De route voerde langs prachtige historische plekken en overal was het stil.

Deze natuur is overweldigend mooi. We zagen o.a. Salomonszegel.
Deze ochtend zal ons nog lang in herinnering blijven.

Na nog weer een uurtje te hebben gelopen kwam de appeltaart uit de rugzak. Speciaal gekocht en meegenomen! “Dat gepraat over terrassen die nog niet open mogen, zei ik, hier kan toch niks tegenop?”

Smaak zit niet alleen in de taart, maar ook in de entourage!

Het werd iets drukker, maar dat hóórt ook juist op deze dag. Af en toe passeerden we andere dauwtrappers en werd er gegroet. Inderdaad leeft de vroege-wandeling-traditie hier nog volop. Ook veel fietsers en kanoërs gezien. Een hele tijd liepen we langs de Berkel.

Speciaal voor vandaag een klein kussentje afgemaakt en meegenomen (dat deed ik gisteravond). Wat een feest om te genieten van de vroege ochtendstilte, de rust en ruimte en het prachtige landschap op deze bijzondere dag! Zo’n klein kussentje laat de verzadigde kleuren op deze heldere dag nog extra uitkomen.

De post kwam en bracht mij een dikke envelop vol mooie ATC-kaartjes!
Vorige week deed ik mee met een ruil van artist-trading-cards, die door Mieke werd georganiseerd. Ik liet mijn kaartjes zien die ik zelf maakte, en deze kreeg ik nu terug!
Vlnr en vbnb: Van Mieke (2x), van Alice, van Marlou, nog één van Mieke en de onderste van Simone. Sommige kaartjes zaten in een bijpassend envelopje.
Wat een mooie kaartjes, en wat een leuk moment was het om ze envelop op en te maken. En ook vind ik dit heel leerzaam. Om te zien hoe mooi anderen hun kaartjes hebben afgewerkt en gebruik hebben gemaakt van lijnen en materialen en een artistiek geheel hebben gecreëerd op deze kleine oppervlakte.

Af en toe heb je een zetje nodig! Bijvoorbeeld dat iemand tegen je zegt: “Als jij nou eens drie keer per dag gaat eten, en de tussendoortjes eens een tijdje laat staan!” In de tweede week van maart zei iemand dat tegen mij en dat viel precies samen met de corona-lockdown. Ik besloot het advies ter harte te nemen en ‘een fikse crisis’ in mijn voordeel te laten werken door eens flink aan m’n gezondheid te werken. Drie keer per dag een maaltijd dus, maar dan niet zòmaar ‘een maaltijd’ maar vooral gezonde dingen. Veel groente en fruit, weinig vlees en geen suiker: we weten het allemaal maar je moet het dan ook gewoon dòen! Ook geen alcohol, weinig koffie en zwarte thee. Drink maar gewoon water of groene thee, dan kom je er ook wel.

Die tussendoortjes overslaan dat ging eigenlijk prima. Ik had nog een half doosje bonbons staan en daarvan gunde ik mezelf er elke dag één na de maaltijd. Mm, chocola is zo lekker! Maar veel te zoet, dat begrijp ik ook wel. Dus na een week was dat doosje leeg en werd niet meer aangevuld. Toen kreeg ik een paar keer visite en dat vond ik dan wel even lastig want ik had gewoon niks om te presenteren. Dan maar niet.
Het werd Pasen. Niks lekkers, en ook niks erg.
Het werd koningsdag. Geen oranjetompoes, en dat maakte ook niet uit want alle tradities werden toch al overhoop gegooid.
Het werd elke keer weekend en heel soms een biertje of glaasje wijn zou wel eens leuk zijn. Nee, gewoon niet doen.
Het werd mooi weer en in de buurtuinen hoorde ik de kinderen krijsen om een ijsje. Als ijsjes gekoppeld worden aan gekrijs dan is dat ook niet meer moeilijk om los te laten.

Nu wordt het morgen hemelvaartdag. Ineens krijg ik zin om iets lekkers in huis te halen! Om te vieren dat dit lukte! Het ‘zetje’ was fantastisch en ik ben heel blij met mijn twee maanden durende afkick van alles wat slecht is. Dat rare gedoe in de supermarkten droeg eraan bij dat ik geeneens meer zin had om op zoek te gaan naar een koekje of iets anders wat ik vroeger lekker vond. Groente en fruit zijn nu favoriet!

Wat denk je: zal ik het gaan vieren met toch ‘iets lekkers’ of laat ik het bij ‘iets leuks’? Zoals deze geborduurde overhanddoek ophangen aan mijn witte keukenkast? Ik heb hem net gestreken om te laten zien hoe mooi hij is. Volop groente!

Geprobeerd om de huidige situatie in een handwerkfoto te vatten:

Het Nederlandse spreekwoord “Een spaak in het wiel steken” betekent: Ervoor zorgen dat iets niet doorgaat.
Dat is wat bij de afkondiging van de corona-beperkingen half maart op grote schaal is gebeurd. Een heel land in lockdown! Het is nogal niet wat!
Een definitie uit 1914 luidt:  Eene spaak in het wiel steken wil zeggen: iets door een onvoorzienen hinderpaal beletten. Door plotseling eene spaak in het wiel te steken, wordt belet dat het wiel voortdraait, zodat de wagen moet blijven stilstaan.

Nadat de Nederlandse economie twee maanden aan alle kanten haperde en sommige onderdelen zelfs helemaal tot stilstand moesten komen, gaat de wagen nu weer een beetje draaien.

Spillen en spaken zijn belangrijk om de boel draaiende te houden. Stokken en staken in het wiel zijn gevaarlijk. En het is ook niet prettig en soms gevaarlijk als de uiteinden van jas of das of tas tussen de spaken geraken tijdens het fietsen. Daarom hebben fietswielen meestal spakenbeschermers. Nederlanders zijn altijd al inventieve mensen geweest en in Spakenburg haakten ze de beschermtaken voor de spaken. Mooi en kleurig!

In deze tijd waarin veel zaken toch wel ernstig werden belemmerd, ging Nederland massaal over op digitale communicatie. En ook voor tablets kun je leuke beschermhoezen maken. Maak er iets vrolijks van wat je elke dag een glimlach bezorgt. En wat je eraan herinnert dat Nederlanders hardwerkend en oplossingsgericht zijn. Altijd al geweest.

Terwijl ik dit schrijf is er weer een persconferentie aan de gang. Ik heb er vijftig minuten naar geluisterd en toen begon ik me een beetje te vervelen. Mijn oog viel op een vrolijke kaart die vandaag bij de post zat. Het was geen aardige kaart om mij op te vrolijken, maar een bufferkaartje wat iemand gebruikte om iets anders te beschermen. Mijn man gaf hem aan mij en ik zei dankjewel.

Tijdens het luisteren naar de toelichting over het afschalen van lock-down-maatregelen probeerde ik te luisteren naar de informatie. Het ging over de Uitbraakfase die geweest is en de Controle-fase waar we nu inzitten. Het ging over het vermeende belang van grootscheeps testen en contact-onderzoek. Er werd gesproken over een Dashbord en een Routekaart en een Waarschuwingssysteem. We kunnen weer Dingen gaan Doen, maar wel in Aangepaste Vorm.

In deze persconferentie kregen kinderen en jongeren veel aandacht en zij werden apart toegesproken. Kinderen zijn de toekomst, ze mogen meedenken. En soms krijgen ze een eigen bloemenkrans, en dan kijkt moeder vertederd toe.

Achterop de kaart staat in vier talen: Holland in Bloementooi, Holland in Flowerdécoration, La Hollande en Parure des Fleurs, Holland in Blumenschmuck.
Terwijl ik dit schrijf, hoor ik de premier zeggen (want de persconferentie is nog steeds gaande): “Als ik zie hoe het allemaal ging de afgelopen periode, dan ben ik daar enorm trots op! Het is een enorme inspanning geweest van duizenden mensen, van de hele bevolking!”

Zo’n opmerking verdient een een bloemenkaartje, nietwaar?
(ironisch bedoeld)

Ach, ons Holland toch….

Net opgehangen: een palampore in de keuken!
Een paar jaar geleden kocht ik deze bedrukte stof op een handwerkbeurs en ik weet nog hoeveel zin ik had om het te gaan verwerken. Maar bij thuiskomst was er teleurstelling dat het bedrukte gedeelte niet goed was uitgeknipt. Er was nauwelijks extra stof naast het randje met veren en aan de onderkant was er zelfs een stukje dóór de veren geknipt. Daar was nu geen ruimte meer om een afwerkrandje aan te naaien. Hierdoor bleef de mooie stof liggen. Vandaag keek ik er nog eens naar en dacht erover na hoe ik dit nu moest oplossen. Ik zou het randje veren kunnen laten wegvallen, door een effen rand te naaien direct aan het middenmotief. Dat probeerde ik uit maar werd niet mooi. Het veren-randje hoort er ècht bij.

Ik besloot om het smalle randje extra stof van slechts een paar millimeter voorzichtig om te strijken en vast te plakken met dubbelzijdige plakvliesline. De onderkant kreeg dan enkelvoudige plakvlieseline want daar was niks om om te vouwen maar de onderkant moest wel wat verstevigd worden. Zo kon ik het paneel toch netjes afwerken. Intussen verzoende ik me ermee dat ik hierdoor ook geen achterkant kon maken en dat het zo zou blijven. Met spelden bevestigde ik het op een vuurwerkstokje en hing het op. Blij mee!

Een palampore is een levensboom, geschilderd of gedrukt op katoen. Na het bedrukken van de stof is een dikke beschermlaag aangebracht. Er is een rijke traditie om deze mooie kwaliteit bedrukte stof te gebruiken in een quilt of dekbedovertrek.

Op deze stralende ochtend in mei pakte ik één van mijn mooiste geborduurde schilderijen en fotografeerde het in de tuin. Nog mooier zou het uitkomen ‘in het veld’, met volop veldbloemen, dat komt ook nog wel een keer. Hoe is dit borduurwerk ooit tot stand gekomen, wat is eraan voorafgegaan, hoe is iemand aan het patroon gekomen?

In 1978 publiceerde tijdschrift Margriet de afbeelding van een door Mies Bloch ontworpen borduurwerk met 35 voorjaarsbloemen. Deze werden door haar nauwkeurig eerst getekend en daarna omgezet in kruissteekpatronen. Zij was eigenlijk onze eigen Nederlandse Gerda Bengtsson, voor wat betreft dit prachtige ontwerp, en het is jammer dat dit ontwerp minder bekend is geworden.

De afbeelding verscheen in Margriet nr. 22 en daarbij werd verteld dat het patroon besteld kon worden door het sturen van een briefkaart en daarbij nog wat extra postzegels te plakken. Dan kreeg je het patroon toegestuurd. Eén van mijn bloglezeressen uit Dordrecht deed dat, bewaarde het heel lang en gaf het toen een keer aan mij toen ik haar opzocht. Hieronder zie je hoe zo’n envelop met patroon eruitzag, en dat zal wel herkenbaar zijn voor oudere borduursters.

De toelichting met de bloemennamen laat ik hierbij groot zien. Dit voegt extra informatie toe en het is leuk om de namen van deze 35 voorjaarsbloemen te kennen. Al deze mooie inheemse voorjaarsbloemen komen nog steeds in het wild voor!

Een patroontje van een geborduurd regenboog-sterretje sprak me aan. In een periode dat ik alleen wat makkelijks wilde maken borduurde ik er een aantal en variëerde wat met de kleuren. Je kunt felle kleuren kiezen of wat meer gedempt. Maar ondanks dat het een makkelijk patroontje was, maakte ik bij het eerste borduurwerkje een fout. De ruimte tussen de twee naast elkaar liggende ‘blaadjes’ maakte ik horizontaal twee hokjes breed en vertikaal slechts één hokje. Oei!

Uithalen hou ik niet van, dus ik liet het gewoon liggen en maakte een nieuwe. Hier liet ik een paar weken geleden al twee borduurwerkjes zien die ik succesvol tot een kussentje verwerkte, maar er was dus nog een derde. En nu vond ik dat ik voor dat derde borduurwerkje een oplossing moest verzinnen!

Na een tijdje nadenken besloot ik over het gedeelte waar twee hokjes ruimte was één kruisje te borduren en dit heel strak aan te trekken. Ik maakte de foto zo dat je kunt zien hoe dat eruit zag toen ik halverwege was. Prima opgelost toch?

Hieronder een foto van vanmiddag (m’n man stuurde een stapeltje boeken op uit 1785, netjes verpakt). Het kussentje erbij is bedoeld om deze fletsere kleuren te vergelijken met de felle kleuren van het borduurwerkje op de bovenstaande foto.

Vanmorgen was er een probleempje wat ik niet kon oplossen. Het probleem bleek bij de server van deze website te liggen en zij hebben het verholpen. Een paar uur later nu, en ik wil eens even kijken of ik al weer foto’s op kan laden. Jawel hoor!

Dit geweven souvenir uit vermoedelijk Zuid-Amerika hangt al een paar jaar op het prikbord in m’n werkkamer. Vanaf dat ik het ergens kocht was ik er wèg van! Zou het speciaal voor de toeristen-industrie gemaakt zijn? Of is het een authentiek werkje en heeft een handwerk-tourist gevraagd of ze het zò mocht kopen van iemand in een verafgelegen bergdorpje? Juist het on-affe vind ik zo aantrekkelijk. Het laat zien dat weven altijd kan worden gedaan met slechts eenvoudige middelen. Een paar stokken en het is al bijna een weefgetouw, wat je aan een boom kunt ophangen. En dan die hele dunne draden, waarmee wordt geweven! Niet industriëel, maar handmatig. Altijd werden de oude patronen doorgegeven van generatie op generatie. Patronen die zo kenmerkend zijn voor een volk en streek.

Het is een mooi weefwerkje. Straks plaats ik het in m’n shop. De foto had ik vanmorgen al gemaakt, voordat bleek dat ik die foto (nog) niet kon oploaden. De tekst die ik vanmorgen in gedachten had was zoiets als: We weven weer verder, op de zoveelste corona-maandag. Het kijken naar prachtig handwerk wat mensen maakten met weinig middelen, helpt enorm om te realiseren hoe goed we het toch nog hebben! We weven weer verder aan onze dagen en doen ons best om ze een goede invulling te geven!

Het is de laatste tijd telkens raak met allerlei haperingen m.b.t. mijn blog. Vanmorgen merkte ik dat ik geen foto’s kan oploaden. Dus dat probleempje moet nu eerst worden opgelost. Om toch een blogje nu te kunnen maken scrollde ik door mijn oude foto’s heen en koos er drie uit. Ook een sneeuw-foto, waarbij het dus wel duidelijk is dat dit geen actuele foto’s zijn.

En ik dacht erover na welke tekst ik hier dan bij kan plaatsen en ineens wist ik het: een woord van waardering voor nieuwe lezeressen die àl m’n oude blogjes aan het lezen zijn! Soms krijg ik van mensen te horen dat ze daarmee bezig zijn. Ik weet van Reina uit Engeland dat zij dat deed en nu hoorde ik het ook van een mevrouw uit Nieuw Zeeland. Wat leuk!
Heel veel leesplezier gewenst bij het doorlezen van oude blogjes. Er staan soms links bij naar actuele gebeurtenissen, en de aanleidingen voor mijn blogjes zijn ook vaak dingen uit de actualiteit van mijn eigen persoonlijke leven. Maar toch probeerde ik mijn blogjes ook zodanig te schrijven dat ze ook een beetje tijdloos zijn, en ook mikte ik op de inspiratie voor anderen. Dus ik vind het heel leuk om te horen dat anderen soms een heel eind terugscrollen om die oude blogjes te lezen!

En nu ben ik wel benieuwd: konden de lezeressen die mijn blog al langer volgen deze foto’s nog herinneren?
Hopelijk wordt het probleem met nieuwe-foto’s oploaden vandaag opgelost.

Zojuist afgemaakt: mijn kussentje voor deze zondag! Ik borduurde het ‘vroeger’, vulde het nu pas met zaagsel, naaide het dicht, decoreerde het met rozenblaadjes en legde het op een boek wat toevallig op de salontafel ligt. Mijn man is bezig met het bekijken van zijn oude boeken en was toegekomen aan dit boek uit 1783. Het is een lijst van alle botanische boeken die tot dat moment waren verschenen. Deze ‘bibliotheek’ is samengesteld door Ludwig Halde. Indrukwekkend om te zien hoe vroeger zeer grondige studie is gemaakt van de natuur, en in dit geval de planten. Alle aspecten van planten – hun groei- en bloeiwijze, hun verspreiding en vermeerdering, hun geneeskrachtige werking etc. – zijn in vroeger eeuwen al onderzocht.

Terwijl ik dat helemaal niet van plan was (want sommige foto’s ontstaan gewoon vanzelf) is dan nu deze foto een soort eerbetoon aan de natuur met haar geweldige rijkdom (daar zal misschien ook wel een geneesmiddel tegen een heel naar virus tussen zitten), èn aan de vroegere wetenschappers die in voorbije eeuwen al zoveel indrukwekkend onderzoek hebben verricht.

Het eerste kussentje wat ik ooit eens voor een habbekrats kocht op een rommelmarkt zat vol met spelden en naalden met draden en het was eigenlijk zo’n onaanzienlijk dingetje dat de verkoopster er niet veel voor vroeg. Een kwartje was het misschien, dat was toen nog zo. Maar ik zag er wat in, haalde thuis alle spelden eruit en daar knapte het al van op. Ik wist toen nog niet dat het het eerste kussentje was van een kleine verzameling, maar toen de volgende kussentjes erbij kwamen wist ik het wel. Gewoon leuk, die hele oude kussentjes. Hoe ouder hoe beter. En ook leuk om wat andere technieken te zien dan alleen geborduurd.

Het eerste kussentje wat ik zèlf maakte weet ik ook nog goed. Je ziet ergens een mooi plaatje van en wilt dat wel namaken. En later komen er gewoon nog wat meer. Alle kussentjes op deze tweede foto maakte ik zelf.

Speldenkussentjes hoeven trouwens niet vierkant te zijn. Ze komen in allerlei soorten en maten voor. Deze vier heb ik ook in m’n verzameling.
En nog wat ‘liggende’ kussentjes (hieronder), wat wel raar is want kussentjes liggen meestal te liggen. En als je foto’s van bovenaf neemt dan krijg je altijd wat vervormingen dus eigenlijk is dit niet zo’n beste foto. Maar voor vandaag is het wel goed; ik vond het leuk om m’n mand met kussentjes eens om te gooien en te bekijken wat ik allemaal heb.

Ook nog een aantal kussentjes in hartvorm. Ik denk dus dat ik een kussentjes-verzamelaarster ben geworden!
En wie weet heb ik met deze foto’s iemand geïnspireerd: een klein kussentje maken is een voldoening-gevende bezigheid en een klein kussentje koesteren van een vorige handwerk-generatie is gewoon leuk.

We hebben allemaal onze teleurstellingen dat Afspraken en Activiteiten en Allerlei dingen niet door konden gaan vanwege de corono-maatregelen. Er wordt veel over geschreven, er is boosheid, teleurstelling en frustratie, maar ook veel aanpassing en berusting. De periode waarin we terecht zijn gekomen is zò anders en zò verbazingwekkend en zò ingrijpend dat je er gerust tijden mee bezig kunt zijn om het allemaal te volgen. Maar dat wordt dan weer afgewisseld met tijden dat je denkt: Het is zoals het is, en ik ga maar gewoon zo goed mogelijk verder met m’n gangetje.

Tijdens deze lange periode waarin de A van Aanpassing en de B van Berusting overheersen, zijn er dan ook ineens gebeurtenissen die eruit springen, die moeilijker worden ervaren als alle andere dingen. Ik moet eigenlijk zeggen: het zijn juist géén gebeurtenissen, want ze gingen niet door. En dat is het hem nou nèt. Het is moeilijk te verwerken dat iets waar je al lang naar had uitgekeken niet doorgaat. Voor iedereen zijn dat weer andere dingen. En het hoeven ook niet persé de meest belangrijke dingen te zijn, die niet doorgaan, en waar je ineens van baalt. Het kan ook iets zijn wat je gewoon ècht heel erg vervelend vind. Voor jou is dat nu toevallig wèl het belangrijkste, althans zo voelt dat. Bah!

Deze week had ik een paar dagen waarop ik het moeilijk vond dat ik ergens nìet naar toe kon. Ik had een afspraak bij de KNO-arts en die werd afgezegd. Waarschijnlijk zijn nu eerst alle mensen aan de beurt die in maart en april niet konden. Voor mij was dit een afspraak die al in januari was gemaakt, dus voor mijn gevoel had ik al vrij lang gewacht. Daar komen nu weer een paar maanden bij, en daar baal ik van.
Maar ja, Balen en Berusten wisselen elkaar ook af.

Kruiden zelf drogen en daar dan thee van zetten, dat heb ik altijd wel leuk gevonden. Zoiets ging dan vaak bij vlagen: soms ben je er een tijdje mee bezig en dan weer tijdenlang niet. Van de laatste keer dat ik het leuk vond om Guldenroede en Vlierbloesem en Kamille te drogen stonden er nog een paar glazen potten. Bij het opruimen van een keukenkastje vond ik dat die potten nu maar eens leeg en weg moesten, want de laatste keer dat ik er thee van had gezet was al lang geleden. De smaak van gedroogde kruiden gaat na een tijd flink achteruit en dat is een proces van natuurlijk verval.

Toch vond ik het jammer om de kruidenmengsels zomaar weg te gooien dus nu verzon ik om er zakjes voor te naaien. Daarvoor gebruikte ik oude katoenen tasjes, en dan liefst de gedeelten waar reclame-teksten op waren gedrukt. Want de onbedrukte gedeeltes kan ik weer voor andere dingen gebruiken. Dus ik naaide kleine zakjes, stopte de gedroogde kruiden erin, naaide het laatste naadje dicht. Gister deelde ik wat uit aan m’n zus, terwijl ik erbij zei: je kunt ze in een bad stoppen, er zal altijd nog wel iets van de gezonde kracht in het badwater komen en wellicht door de huid worden opgenomen.

Ik heb ook wel eens geprobeerd om zelf een halve pot kamille in het bad te strooien maar dat geeft zo’n gedoe bij het water weg laten lopen. Dus dit is leuker…

Op de laatste dag dat het nog kon besloot ik mee te doen met een atc-ruil van Mieke. Artist Trading Cards kunnen naar eigen inzicht worden gemaakt waarbij je elke techniek kunt toepassen die je maar wilt. Er zijn slechts twee restricties: het vaste formaat van 2,5 bij 3,5 inch en dat de uitstraling van het bewerkte kaartje enigszins artistiekerig moet zijn. Dat laatste is nog best een uitdaging en soms moeilijker dan je verwacht. Maar ik had een paar plezierige uurtjes en toen deze drie kaartjes klaar waren stuurde ik ze op. De bedoeling is dat ik dan straks (via degene die de ruil organiseert) drie andere kaartjes terug ontvang.

O ja, er was ook gevraagd om achterop je naam, datum en titel van je kaartje te schrijven. Ik schreef: zeeverlangen, mei 2020

Dromen van verre landen was meer dan honderd jaar geleden heel populair. Schilderijen van tropische oorden hingen in Hollandse welgestelde huizen en werden speciaal geschilderd om de nieuwsgierigheid naar verre landen te bevredigen. Dergelijke schilderijen waren natuurlijk ook gewoon een status-symbool. Allerlei exotische produkten uit andere werelddelen werden in Europa verhandeld en in deftige kamers tentoongesteld. Ik denk dat dit borduurwerkje in die setting gezien moet worden gezien. De palmbomen op de achtergrond en de exotische kleding van de jongelingen duiden op een tafereeltje in een oosters land. Na het borduren kwam de tierelantijnerige afwerking en die is boeiend om nader te onderzoeken. Het ornament blijkt een soort zak of tas te zijn. Achterop zit een constructie van heel stevig karton die uitklapbaar is. Dit mooi bewaarde ornament is een museum-object geweest en verdient straks een mooi plekje in m’n shop. Ik legde het op een manufacturen-krant uit 1926 maar het aparte ding zou nog wel ouder kunnen zijn.

Dromen van verre landen….. daar begon het allemaal mee….

Eindeloos veel strookjes stof heb ik vroeger aan elkaar genaaid. Het was een patchwork-bezigheid die me bijzonder aansprak. Alles van dit ‘stripes’-concept vond ik leuk: het combineren van de kleurtjes, het kunnen gebruiken van kleine restjes, het proces van het naaien (lekker zoeven onder de naaimachine), en het eindresultaat. Terwijl het ene project nog niet af was begon ik alweer aan het volgende, want telkens waren er nòg meer mogelijkheden om uit te proberen. Nog eens alleen met blauwe stofjes, en nu nog eens met alleen rode stofjes. Onderwijl hielden mijn hersenen zich dan bezig met uiterst simpele vragen, zoals: zal ik hier nou wèl of niet een strookje roze bij doen? Of een streepje paars? Telkens was ik geconcentreerd op die heerlijke bezigheid van kleuren mengen en kleuren contrasteren en kleuren bij elkaar voegen door ze op een voorgetekende ondergrond te naaien.

Het plezier om hiermee bezig te zijn kreeg vooral gestalte in groene creaties, die ik al een paar keer hier heb laten zien. Nu vond ik deze rode en blauwe experimenten terug, in onvoltooide staat. Ik naaide er (in april) een achterkant aan van stevige denim en vind het voor dit moment wel goed zo. Intussen droom ik van een verre vakantie en dan neem ik deze kussenhoesjes mee naar verre oorden, nog steeds zonder vulling. Ter plekke kan ik er dan een vulling in proppen (bijvoorbeeld een vest wat ik ’s morgens nog nodig had maar ’s middags niet). En dan leg ik dat bollende blauwe kussentje ergens aan de rand van een klif met de zee op de achtergrond. Mmmm…. zàlig!
En het rode rake kussentje krijgt een plekje op een berg, bij het licht van de ondergaande zon…. móói! Ik zie het al voor me!

Elke dag probeer ik iets af te maken wat al langer ligt en maak ik een foto om het op m’n blog te laten zien. In april maakte ik twee kussens van tapisserie-borduurwerken die al lang op de afwerk-stapel hadden gelegen. Een kussen van zo’n oud borduurwerk is een leuke bestemming voor een afgedankt geborduurd schilderij. Staande tapisserie-borduurwerken zijn geschikt om te verwerken als tas en liggende borduurwerken zijn meer geschikt om er een kussen van te maken.

Voor de vulling naai ik meestal een binnenkussen van eenvoudige katoen (dat kan een oud restje zijn) en dat binnenkussen maak ik dan iets groter dan het sierkussen. Dan heeft de vulling namelijk ruimte om ook na het opbollen nog goed in de hoeken te komen. En als het te ruim zou zijn, is dat niet erg want dat zie je toch niet binnenin. Te krap is wèl vervelend want dan vult het de hoeken niet goed.

Tot zover lag alles klaar: de borduurwerken hadden een geschikte achterkant gekregen van ribfluweel en de binnenkussens waren genaaid. Maar ik had geen vulling. Nu heb ik er tijdelijk verfrommelde plastik zakken in gedaan, dat geeft ook wel even wat volume. Ook het kussen met jachttafereel wat ik een paar dagen geleden liet zien had zo’n zakken-vulling. Twee sjoemelkussens dus, afgemaakt in april en getoond in mei. Als ik misschien straks toch nog een verzamelfoto ga maken, moet ik ze dan bij ‘april’ leggen of bij ‘mei’? Of bij allebei één?

Op mijn buro staat een kalender met voor elke dag een andere spreuk. Voor vandaag staat er:
“Een pan met eten waarin vaak geroerd wordt zal gelijkmatig en goed gaar worden. Zo is dat ook in het leven: een leven dat regelmatig door elkaar wordt gehutseld heeft meer kans om een goede balans te vinden.”
Dat wist die uitgever van die kalender natuurlijk niet, dat we wereldwijd in voorjaar 2020 allemaal flink door elkaar gehutseld werden! Ik vond dit een mooie spreuk om vandaag te lezen. Het perspectief erbij is fascinerend: we krijgen de kans om een betere balans te vinden!

In de plaatselijke huis-aan-huis-krant wijdt een columniste een hele column aan de voordelen van de lockdown. Een opsomming: Iedereen werd met kracht naar START gesodemieterd (zelf zou ik het wat anders geformuleerd hebben), om daar vervolgens na te denken over het leven. Iedereen kreeg de rust om te ontdekken hoe belachelijk vol de agenda’s staan. We kregen meer oog voor de natuur, waar het vervolgens druk werd met wandelaars, hardlopers en skeeleraars. We kregen door hoe we vrij konden zijn door het luisteren naar goede muziek (en lezingen, zou ik eraan toevoegen, want ik luister in deze periode veel naar online lessen en toespraken). En verder kon iedereen gewoon lekker creatief zijn. In andere kranten staan vast ook wel zulke columns.

En is die periode nu bijna voorbij? Net als twee maanden geleden krijg ik nu weer mailtjes van winkels en organisaties maar nu met aankondigen dat ze weer van het slot gaan, of dat ze aanpassingen hebben gemaakt en dat publiek weer welkom is. Wat mij betreft is deze periode nog nìet voorbij. Daarbij doel ik op de periode dat mijn shop nog dicht is. In mijn webshop kun je lezen dat mijn shop in deze corona-periode gesloten is. Eerlijk gezegd heeft dat er niet alleen mee te maken dat ik niet naar het postkantoor zou kunnen, want ook daar zijn de veiligheidsregels van toepassing.

Het heeft nu vooral met die wijze spreuk te maken: “Never waste a good crisis!” Ik ben volop bezig in huis en benut deze periode om lekker door elkaar gehutseld te worden. Dingen opruimen, dingen beter organiseren, dingen afmaken, bezig met àndere dingen. Het is hier ook volop een gòede periode!

Het kleine stoffen huisje laat zien hoe leuk het is om andere achtergronden uit te proberen, andere ideeën te verzinnen. Daar ben ik nog volop mee bezig en deze lockdown (waarbij ik m’n shop dicht deed) geeft me daartoe volop de gelegenheid!

De oude kastanjeboom (één wijk verderop) bloeit volop! Speciaal om deze boom te zien voerde de wijk-wandeling een paar keer langs deze prachtige boom. De boom was er eerder als de wijk, en in het ontwerp werd rekening gehouden met deze boom. De huizen zijn eromheen gebouwd. De huizen links op de foto waren niet in het ontwerp voorzien maar werden er later ingepropt. Zoals het wel vaker gaat.

Ook de Blauwe regen heeft volop gebloeid en is nu bezig om de bloemetjes te laten vallen. Met één armzwaai kun je een hele lading bij elkaar vegen en meenemen. Dat deed ik want ik vroeg me af of ik de gedroogde bloemetjes kan gebruiken als kussenvulling. Ik denk het niet, maar wou het toch even proberen.
Terwijl ze liggen te drogen legde ik er een zakdoek-hoesje op. Afgevallen bloesem oprapen of bloemen borduren komt eigenlijk op hetzelfde neer: je wilt die pracht nog even vasthouden.

Een oud borduurwerkje van vroeger kreeg een groen randje en daarna naaide ik er een achterkant aan en stopte ik een stukje karton tussen de twee lagen. Nu is het een geborduurde ansichtkaart. Dat was m’n kleine afmaak-projectje voor vandaag.

Een huis is niet zomaar een Fluitekruid-huis. Dat zouden we wel wìllen! Een huis waar je omheen kunt lopen, een huis met bomen ernaast en bloemen eromheen. Een huis waar je de ramen dicht kunt doen en dan hoor je niks meer. Maar liever nog een huis waar je met mooi weer buiten kunt zitten en dat je dan ook niks hoort. Een opgeruimd huis, waar alles op een vaste plek ligt. Een huis waar elke kast keurig is ingericht en niet te vol. Een huis met een zolder waar de dozen met seizoens-artikelen netjes gerangschikt staan. Een huis met een kelder waar de voorraad overzichtelijk op peil wordt gehouden zodat je niet zo vaak naar de winkel hoeft. Een huis met een schone keuken, een schone badkamer en nette opgeruimde kamers. Dàt is een Fluitekruid-huis!

Waar zullen we eens beginnen om ons eigen huis wat Fluitekruidzamer te maken? Twee maanden geleden, toen we allemaal binnen moesten blijven, begonnen we om elke keer wat op te ruimen. En dat was eigenlijk wel fijn om te doen. Dingen die je al heel lang van plan was en nu eindelijk aan toekwam. We begonnen bij de zolder, en daar maakten we een halve muur vrij. Vorige week kochten we een hoog-laag-tafel die mijn man installeerde. Dat was voor zijn nieuwe werkplek. Nadat hij acht weken in de huiskamer aan een oude tafel had gewerkt, was het nu tijd voor een definitievere oplossing.

Nu ging hij vanmorgen fluitend naar boven en ik vind het fijn dat het beneden weer wat rustiger is. Een Fluitekruid-huis is waar je met z’n tweeën allebei kunt thuis-werken en af en toe kom je elkaar tegen voor een kopje koffie. Dan bespreken we wat we nog meer gaan aanpakken want we zijn er nog lang niet om ons huis Fluitekruidproof te maken. Maar die nieuwe tafel op zolder is een hele verbetering!

Zò mooi was de mode in 1950!
Zò mooi zagen onze moeders en oma’s er in die tijd uit!
Zò goed zorgden zij voor hun kinderen om er ook prachtig uit te kunnen zien!

En ach, nu heeft ook C&A het moeilijk en is hun faillissement aangevraagd. C&A is tientallen jaren een ikoon geweest voor de Nederlandse huisvrouw.
Deze oude krant is door iemand haar hele leven bewaard en nu is het een treffende illustratie van hoe moeilijk het ook is geweest voor veel Nederlandse vrouwen toen het modebeeld veranderde. Vrouwen die in 1950 jong waren, kregen dit beeld mee hoe hun vrouwelijkheid mooi kon worden geaccentueerd. Voor hen was het niet altijd makkelijk om later te zien dat de kwaliteit verminderde, dat er slobbermode kwam en dat deze stijl voor vele jaren verdween.

Deze oude krant wil ik straks wel verkopen maar ik doe dat niet gewoon via m’n shop. Een krant van 70 jaar oud is best bijzonder en ik wacht even of ik hier misschien wat reacties op krijg via mail.

Achter veel ramen zijn knuffelberen te zien en dat staat gezellig. Het is bedoeld om kinderen iets te doen te geven in de corona-crisis: ze kunnen op berenjacht in hun eigen woonomgeving. Maar het is nog meer geworden, het is een uiting van ‘we zitten allemaal in hetzelfde schuitje’. Als je een wandelingetje maakt in de buurt, en je passeert tientallen huizen waar een beer te zien is achter de ramen, dan helpt dat om niet te vergeten dat je bij het passeren van de eerstvolgende andere wandelaar anderhalve meter afstand moet houden. En het werkt saamhorigheid in de hand.
De gezellige aanblik van al die verschillende beren werkt ook een beetje troostend. De gedachte achter deze massaal aangeslagen aktie is: Berenjacht verzacht…

Dit mooi geborduurde knuffelbeertje zit lekker op een stoeltje in m’n shop, te wachten op de dingen die komen gaan.

Naast m’n notebook liggen vaak ook wat losse papiertjes. Vandaag maakte ik een bijpassend mapje voor die papiertjes. Ik gebruikte een borduurwerkje wat ik een paar jaar eerder maakte, maar wat nog niet was afgewerkt. Eerst borduurde ik drie extra rijen roze en daarna nog een randje bruin. Een omlijsting maakt altijd veel verschil. Daarna naaide ik er een dikke wollen achterkant aan en voerde het zakje met een restje mooi roze linnen.

Het voorbeeld van dit borduurwerk kwam uit één van m’n fijne boeken: Zelf merklappen maken.

Twee wit-bonte koeien, een dartel lammetje, kippen, kuikens, een reiger op ranke poten, kortom het is een complete boerderij die Mies Bloch voor U in kruissteekjes heeft vastgelegd. Leuk om na te borduren.
Deze tekst staat naast de afbeelding van dit boerderij-tafereel uit een oude Margriet.
Deze afbeeldingen uit oude tijdschriften spaar ik al een tijd en het is leuk om ze te kunnen vergelijken met de afbeeldingen in het Mies Bloch Kruissteekboek. Er zijn verschillen te zien. Bijvoorbeeld in de linkerhoek onder zijn op het bovenste borduurwerk 3 bloemetjes geborduurd en op het onderste vier. En zo zijn er nog wel meer verschillen!

Ik krijg wel eens vragen naar dit patroon, en dan verwijs ik naar de acht patronen uit het Kruissteekboek die ik ook ‘los’ verkoop. Ik heb dit borduurwerk ook wel eens als geheel in m’n shop gehad, en dat was net zo mooi geborduurd op groene ondergrond als op deze voorbeelden. Dat kan komen omdat tijdschrift Margriet hier vroeger ook een compleet borduurpakket van heeft aangeboden, inclusief die groene ondergrond. Tegenwoordig wordt er weer meer gekleurde handwerkstof aangeboden dus ook nu is het nog en weer mogelijk om dit nostalgische Hollandse boerderij-tafereeltje te borduren.