Naar de gladiolen: een prachtig Klederdrachtmuseum wat nog maar vier jaar geleden in een 17de eeuws grachtenpand aan de Herengracht was gevestigd. Zonder subsidies maar mèt veel enthousiasme had dit museum voorzien in een leemte in presentatie en kennisoverdracht van het rijke verleden van de nationale streekdrachten. En eveneens zònder overheidssteun moest dit museum nu haar deuren sluiten, vanwege de gevolgen van de corona-maatregelen. Ik vind het een schande, dat de overheid het belang van dit museum niet heeft willen inzien.

Het enige wat nu nog overblijft zijn presentaties in andere kleine musea en boeken. Ik legde een nieuw boek ‘tussen de gladiolen’ en dat is Het Streekdrachtenboek, en ik legde het ook nog een keer op één van de vele boeken die zijn verschenen toen het nog mogelijk was dat er foto’s werden gemaakt van mensen die de streekdracht in ere hielden.
Natuurlijk kunnen we zeggen: gelukkig dat die boeken er zijn, maar toch is het erg jammer dat een museum wat de eigen kleding-geschiedenis presenteert gewoon verdwijnt.

Begin juli moest dit museum haar deuren sluiten en ik vond het nodig om hier eind juli nog even aandacht aan te besteden.

Op de ochtend van een tropische dag was ik ’s morgens vroeg om acht uur bij de tandarts. En daarna een beetje rondhangen in de omgeving. Rondhangen? Vorige week was ik nog aan het ‘rondhàken’. Ik kreeg een paar kinderen op bezoek en had wat voorbereid om hen misschien te laten haken, maar het bleek nog te moeilijk. Deze rondjes zag ik in een heel oud boek en leken me wel leuk om na te maken. Dit keer geen ingewikkelde patronen, maar gewoon lekker simpel in het rond haken.

De rondjes nam ik mee en daar kun je altijd wel even mee spelen. Een dag om de schaduw te zoeken of de schaduw te ma-haken.

Dit boek paste niet in de lading boeken over textiele kunst die ik pas liet zien, dus krijgt het een eigen blogje. En alleen bijzondere boeken krijgen een slipcase. Hierdoor blijft het boek netjes, maar het moet ook niet àl te netjes blijven want dit is een boek om af en toe uit de kast te halen en door te bladeren, wanneer je geïnteresseerd bent in Textiele kunst. In 1962 vond in Zwitserland de eerste Internationale Tapestry Biennale plaats, waarin textile kunst uit Europa en Amerika werd getoond. Sindsdien is de aandacht voor textiele kunst uit de hele wereld toegenomen en niet alleen de aandacht maar ook de waardering.

Dit boek Textile Art bespreekt met veel kundigheid de Embroideries, Tapestries, Fabrics en Sculptures uit de wereld. Er zijn foto’s van Coptic fabrics, Moslem fabrics, Italian and French fabrics, Chinese fabrics, Japanese fabrics, Indian fabrics, South-east Asian fabrics, Central Asian fabrics, en African fabrics. Die worden allemaal besproken in het eerste deel en door ze zo in te delen krijgt de lezer een mooi inzicht en overzicht van de specifieke bewerkingen van textiel van al die bevolkingsgroepen.

Deel twee gaat over de Primacy of Tapesstry in the West, en deel drie over de Revival of Textile Art, waarbij o.a. William Morris een grote rol heeft gespeeld.

Dit mooie boek krijgt een plekje in mijn shop.

In de zeventiger jaren was naaien zò populair dat er zelfs een televisie-serie van werd gemaakt hoe je dat moest aanpakken. In acht lessen werd besproken wat er bij komt kijken om zelf te naaien, wat je nodig hebt, wat de werkwijze is. Aanschouwelijk onderwijs en dat werd ondersteund met mooi lesmateriaal.

Al een paar jaar heb ik een voorraadje van De makkelijke handleiding voor Zelfmaakmode voor m’n shop en daar werd nooit een exemplaar van besteld. Maar nu ineens een paar achter elkaar. Ik wist het wel: daar kon je gewoon op wachten! Eindelijk is deze methode om Zelf kleding te maken herontdekt en nu is het dan ook een goed moment om nog twee andere uitgaven in m’n shop te zetten, en de drie uitgaven tegelijk te laten zien.

Het eerste, het boek wat werd samengesteld door Henriette Beukers, is een overzichtelijk en systematisch lesboek: De makkelijke handleiding voor Zelfmaakmode.
Het tweede is een mooi uitgevoerde slipcase met daarin de losse Teleac-lessen èn de acht basis-patronen: Zelf kleding maken.
Het derde is een patronenmapje met de basis-patronen.

De schrijfstijl van Beukers is altijd helder en to the point, bij alle onderwerpen waar ze over schreef. En nu ook nog een complete naaimethode van haar hand: een aantrekkelijke methode vooral voor beginnende naaisters.

(dit blogje kreeg ik vanmorgen niet meer af toen ik zo vroeg weg moest, dus ik prak het er nog even tussen).

Als ik verwend wil worden, dan fiets ik naar het andere eind van de stad, liefst op een mooie dag want dan kunnen we buiten zitten. Ik fiets dan naar een lieve oudere mevrouw die het fijn vind als ik kom en ik vind het fijn om bij haar te zijn. We praten een paar uur en daarna zijn we allebei blij dat we elkaar weer hebben gezien. Van te voren verheug ik me er al op om in haar mooie tuin te mogen zitten en denk ik na wat ik tijdens die gezellige uren wil doen. Het moet iets zijn wat niet ingewikkeld is, en wat het praten niet verstoort.

Een tijdje geleden ontving ik een andere oudere mevrouw in mijn eigen huis, een bloglezeres die wat op kwam halen. We hebben toen gepraat over quiltlapjes die soms te mooi zijn om stuk te knippen. “Ik maak er nutteloze doekjes van, zei die mevrouw, niet met de naaimachine maar met de hand. Gewoon een klein zoompje erin maken met kleine steekjes, en daarna stop je zo’n doekje in je tas en kun je het als zakdoek of als kleedje gebruiken, net hoe het uitkomt.”

Dat idee zat al een tijdje in m’n hoofd en vandaag maakte ik (in deze mooie tuin) twee doekjes, door er een klein zoompje in te naaien. Lekker langzaam met de hand. Inderdaad: veel te mooi om stuk te knippen, maar ook veel te mooi om er niks mee te doen. Ik stop ze nu ook in m’n tas, want dan zie ik dat mooie dessin nog eens.

Een oud leesplankje begint met rijmpjes voor elke letter van het alfabet:
A is een Aapje dat eet uit zijn poot
B is van Bakker die bakt voor ons brood
C is Charlotte die drinkt chocola.
En dan volgt de D van Dame die drentelt op straat.

Waarom zou een dame eigenlijk op straat willen drentelen?
Ach, dat is van alle tijden. Om op te vallen natuurlijk! Eerst kleedt zij zich aan met een hoepelrok, daarna wordt het lange haar opgestoken en wordt er een hoedje opgezet. Vervolgens een paraplu erbij en dan drentelen en hopen dat je gezien wordt.

Als je nu wilt opvallen dan kan dat anders. Je zou bijvoorbeeld dit borduurwerk achterop een (zelfgemaakte) jas of jurk kunnen naaien en dan heb je vast ook wel bekijks! Ik plaats het silhouet-borduurwerk in m’n shop.

Beeldende kunst met textiele materialen treedt steeds meer op de voorgrond. Al enige tijd vinden er exposities plaats van kunstenaars die textiel op fascinerende wijze toepassen. Nà zo’n tentoonstelling (zoals van de Rijswijkse Textiele Biënale) blijven de boeken bewaard die gemaakt werden van zo’n presentatie en die boeken zijn dan weer interessant voor contemporaraine of latere onderzoekers van trends en ontwikkelingen. Dat geldt ook voor de boeken van eerdere exposities, zoals Tapisseries Récentes uit 1974, omdat zo’n boek een goed beeld geeft van de ontwikkeling in een die tijd.

De wereld van textiel is vanouds een internationale wereld en ook de exposities (en dus de boeken) worden soms op internationaal niveau georganiseerd. Zoals de Deuxième Triennale Internationale de Tournai. Hierin staan foto’s van de textiele inzendingen uit heel Europa, voor een tentoonstelling in 1993.
Het laat zien hoe deze ontwikkelingen alsmaar verder gaan, nadat bijvoorbeeld eeuwenlang de kunst en kunde op het gebied van textiele wandbekleding en textiele vloerbekleding vooral traditioneel was. De wandtapijten en de vloertapijten die in vroeger tijden zijn gemaakt hebben de hoogste kunstzinnigheid en kundigheid en artistieke schoonheid bereikt die maar denkbaar is. De musea die deze tapisserieën en tapijten bewaren zijn nog altijd de moeite van het bezoeken, en er zijn dus soms ook boeken en boekjes die verschenen naar aanleiding van een bepaalde tentoonstelling. Zoals het boekje over Vergilius en Ovidius in Nijmegen, toen daar in 2011 eens een tentoonstelling was met prachtige wandtapijten.

Er is een Stichting Textielgeschiedenis die zich bezighoudt met allerlei aspecten van textiel, zoals de textielhandel in het verleden. Op dat gebied is er zoveel al gebeurd. Elk jaar geeft deze stichting een gids uit met wetenschappelijke bijdragen. Door die informatie krijg je ook een beeld van hoe de textielhandel nù zo is gegroeid en georganiseerd.

Heel leuk vind ik het altijd als ik merk dat mijn boeken bij onderzoekers of musea terechtkomen (want soms zijn het zeldzame boeken). Laatst was er iemand die een bijzonder boek ophaalde over tapisserieën en dan is er gelegenheid voor een praatje. Zo hoorde ik dat ze een proefschrift ging schrijven over een bepaald deelaspect van de textielkunst, en dat vond ik mooi om te vernemen. Zo krijgen ook déze boeken een plekje in m’n shop en hoop ik dat ze terechtkomen bij deskundigen en geïnteresseerden in de wondere wereld van de textielkunst.

Alles is overbelast, lijkt het wel. Dit doet het niet en dan doet dat het weer niet. En dan is de printinkt op, en dan weer hapert daar weer wat. Bah, niet leuk.
Maar daar ga ik niet over mopperen want such is life.

Wat ik wèl even moet melden is dat m’n emails op Tweedehandswerk haperen. Ik krijg geen mailtjes van bestellingen binnen, geen mailtjes van reacties, en geen mailtjes via contactformulier. Dus bij deze geef ik dat hier door.

Ik kwam erachter dat er iets mis was doordat ik zag dat er een paar bedragen waren bijgeschreven van bestellingen waar ik niks vanaf wist. Leuk, zo’n bedrag op m’n rekening, maar wat moet ik nou opsturen, en naar wie? Gelukkig kan ik de bestellingen ook via m’n dashbord van m’n shop-programma lezen, en zo heb ik iedereen kunnen beantwoorden en de bestellingen gaan zodadelijk aan het eind van de middag op de post.

Ook de reacties kan ik via het dashbord lezen, dus blijf gerust reageren! Altijd fijn om reacties te ontvangen op m’n blogjes!

Maar reacties via ‘contactformulier’ krijg ik dus ècht niet binnen. Wil je mij via mail iets laten weten (of een paar foto’s sturen)? Dan kan dat het beste rechtstreeks naar margriet@tweedehandswerk.nl

De server van mijn website is op de hoogte van het probleem en ik hoorde van hen hetgeen we nu overal horen: Alles lijkt wel overbelast. Dat is stekelig, en we zullen er net als het geperforeerde vlindertje doorheen moeten dwarrelen.

Met een log cabin quiltje kon je zomaar een bijzondere sfeer weergeven. Bij ons achter was de taxus-heg gesnoeid en een paar takken waren vergeten en die raapte ik op en drapeerde ze om dit quiltje. Nu heeft het quiltje even een kerst-uitstraling.

Maar in een andere entourage komt zo’n quiltje ineens heel anders tot z’n recht. Ik pakte het mooi in en gaf het gister aan de begeleiders die mijn broer zeven jaar een warme werkplek hebben gegeven. Hij was daar een paar dagen per week, samen met een andere man van zijn leeftijd die dezelfde werkbegeleiding nodig had. Wat bijzonder dat zulke plekken er zijn!

We namen afscheid met taart en lunch en heel veel vrolijke uitwisseling. De man die vroeger dit centrum vanaf de grond heeft opgebouwd kwam ook even een praatje maken en we waren onder de indruk dat één plek tot zòveel zegen kan zijn. Onder de koffie hield mijn zus een kleine toespraak en gebruikte daarbij het log-cabin-motief als uitgangspunt. Het begint altijd met een haardvuur in het midden: met een visie, een hart van goud, of een verlangen om iets te betekenen in het leven van andere mensen. En dan wordt stuk voor stuk, balk voor balk, iets toegevoegd aan wat later een groot bouwwerk zal zijn. Of aan wat later van veel betekenis zal blijken te zijn geweest in het leven van de mensen die in jouw huis beschutting zochten.

Op het moment dat mijn broer gister afscheid nam van dat mooie plekje, was er een conferentie gaande met honderden tieners en je kon aan de sfeer gewoon merken hoe goed het hen deed om daar te zijn. Er wordt gebouwd aan levens en dat is mooi om te zien.
Het begint altijd met een haardvuur, een brandend hart voor anderen en het kan soms groot uitgroeien. Mensen hebben verschillende levens-sferen nodig om goed te groeien en tot hun recht te komen en het was mooi dat deze werksfeer er was in het leven van mijn broer.

Met het log-cabin motief kun je duizenden kanten uit! Er zijn duizenden variaties binnen een blok (door de kleuren en dessins die je gebruikt) en er zijn ook duizenden variaties in hoe je die blokken later aan elkaar naait. Je kunt ze neerleggen met de donkere kanten tegen elkaar, zodat er lichte en donkere strepen ontstaan door de quilt, of je kunt die blokken zodanig neerleggen dat er ruiten ontstaan. Of een combinatie. Het log-cabin motief is het meest veelzijdige motief in de quiltwereld. Vanouds betekent ‘log cabin’ letterlijk ‘blokhut’. Rondom een vierkantje, dat het haardvuur voorstelt, worden de strookjes stof genaaid, en die strookjes stellen dan de balken van de blokhut voor. Op de hoeken grijpen die balken in elkaar. Vroeger waren er twee variaties: het haardvuur kon branden en dan werd een rood blokje gebruikt, of het haardvuur was gedoofd en dan werd een zwart blokje gebruikt. Tegenwoordig is dat losgelaten en wordt de kleur van het middelste blokje angepast aan de kleuren van de quilt.

Sommige van deze boeken stonden al in m’n shop en een aantal plaatste ik erbij. Als je een log cabin quilt wil maken dan is het goed om te weten: deze slaagt altijd! Een log cabin quilt is altijd boeiend, altijd persoonlijk, altijd geliefd en altijd fijn om te maken. En er is een zeer grote keus aan mogelijkheden hoe je dat wilt doen.

Vanaf het begin van de lockdown stond er ergens in de Achterhoek een extra fiets van mijn broer in een boerenschuur. Vandaag gingen mijn zus en zwager die fiets ophalen en ik ging gezellig mee. Een prachtig ritje door het zomerse land. De fiets was van mijn broer en hij heeft er zeven jaar gebruik van gemaakt. Met de trein ging hij naar een mooi dorp, vandaar met de bus verder, en bij een bushalte midden in het Achterland stapte hij dan uit. Vlakbij de bushalte was de boerderij waar zijn fiets mocht staan en daarop fietste hij dan nog een stuk verder naar zijn werkplek. En ’s avonds weer in omgekeerde volgorde.

Maar corona maakte een eind aan deze zeven jaren en mijn broer kreeg te horen dat hij niet meer terug kon komen. Vanmorgen gingen we bloemen brengen en van iedereen afscheid nemen. Eerst reden we het erf op van de boerderij. De boerin was aan het pruimen plukken en we bedankten haar van harte voor al die jaren waarop de fiets van onze broer bij hun op het erf mocht staan. “Ach ja, zei ze, wij weten wel wat het is om in zo’n situatie te zitten hoor. Je maakt soms dingen mee met je familie waarbij het heel fijn is als je door een ander geholpen wordt.” Ik vond het fijn om dat zo te horen en de hartelijkheid van deze mensen te ervaren. En we kregen nog pruimen mee….

Terwijl mijn zwager de fiets op de fietsendrager bevestigde, keek ik in de schuur waar alle machines stonden want daar stonden we naast. “Hier zou ik wel een mooie foto willen maken, dacht ik, maar ik heb niks meegenomen.” Toen deed ik een duik in de auto van m’n zus want daar had ik een bekend kussentje gezien. Lang geleden had ik een hartjes-quiltje aan m’n zus gegeven en toen ze er na verloop van tijd op was uitgekeken maakte ze er een autokussentje van. Wel leuk om dat dan weer te zien.

We namen nog afscheid op andere plekken en kozen de terugrit via de binnendoor-wegen want die zijn nu prachtig. Bij Bronkhorst staken we met de pont de IJssel over. Weer kwam het hartjes-kussen even uit de auto. In dit love-landschap voelden we ons vele jaren thuis maar nu komt het steeds verder achter ons te liggen. Afscheid is dingen Achter laten….

Eind juli is zo ongeveer de tijd om wat lavendel te plukken.
Niet te vroeg, anders heb je er niet van genoten dat de lavendel in je tuintje bloeide.
Niet te laat, anders hebben de zon en regen de paarse bloemetjes helemaal uitgebleekt.
Maar precies op tijd, zodat je in de winter weer zelfgeborduurde zakjes kunt vullen.

Dit zijn mijn zakjes die ik lang geleden maakte. Ik had twee verschillende patroontjes gekregen van m’n handwerkvriendin en vond die patroontjes ideaal voor handwerkstof die net niet helemaal even-weave was. Dat betekent dat kruisjes die je op die stof maakt nèt niet helemaal vierkant worden en daardoor is die stof minder goed bruikbaar. Maar voor een patroontje waarbij het niet zoveel uitmaakt als het motief ietsje langgerekt wordt, maakt het niet uit. Dus als je nog wat van die oude handwerkstof hebt liggen, dan is dit misschien een ideetje.

En heeft iemand misschien een ideetje voor mij wat ik met dit metallic garen zou kunnen doen? Deze klosjes liggen er al twintig jaar en ik heb er nog nooit een toepassing voor kunnen verzinnen.

Het liefste publiceer ik foto’s die helemaal naar m’n zin zijn. Het lukt natuurlijk niet altijd zoals ik het in gedachten heb, en vaak maak ik dan een foto overnieuw. Zoals deze, van pannekoekjes op een blauw bord. Toen ik een blogje wilde maken met deze foto vond ik het blauwe bord eigenlijk niet zo mooi staan, en ook was ik niet tevreden met de gehaakte onderzetters, want die had ik net al laten zien op een ander blogje.

Dus bleef de foto liggen, want ik kon geen nieuwe maken, want de pannekoekjes waren inmiddels op. Maar zò makkelijk geef ik me niet gewonnen! Hier komt eerst het verhaal van de pannekoekjes, en dan de nieuwe foto.

De pannekoekjes maakte ik volgens zelfverzonnen recept. En elke kok weet: dan worden ze het lekkerst! Er lagen nog tamme kastanjes in de diepvries. De laatste kastanjes van de boom uit de tuin van het ouderlijk huis. M’n zus had ze nog kort gekookt, de bittere velletjes verwijderd en ingevroren. En in die diepvries lagen ze te wachten tot een goede gelegenheid en dat was als ik weer eens een vuurtje zou stoken. Dan maak ik kleine kastanje-pakketjes in tweedehands aluminium-folie (ik koop dat spul niet zelf maar gebruik folie wat anderen weggooiden) en die pakketjes leg ik in de gloeiende as. Dan krijg je gepofte kastanjes en die zijn heerlijk!

Maar nu werden ze minder lekker. Kennelijk hadden ze toch iets te lang in de diepvries gelegen. “Het lijkt wel meel!” zeiden we. “Goed idee, dacht ik, dan maak ik er meel van.” Dat deed ik de volgende ochtend. Ik stampte de kastanjes in een vijzel, voegde wat tarwemeel toe en maakte er pannekoekbeslag van. Echt superlekker! Een geweldig idee om overjarige tamme kastanjes uit de diepvries te gebruiken, mocht je die nog hebben liggen….

Dus ik bakte gister nieuwe pannekoekjes, maakte een nieuwe foto, en nu ben ik er wèl tevreden mee. De gehaakte rondjes en rieten onderzetters vormen nu veel meer een eenheid met de pannekoeken. En dat was dan een ‘kijkje in mijn keuken’, zowel van hoe ik foto’s maak als pannekoeken bak.

Eeuwenlang en in alle culturen wordt er gespeeld met kralen en worden kralen verwerkt tot sieraden. En daarbij zijn vele verwerkingsvormen bedacht want mensen worden van jongsafaan gefascineerd door de veelzijdigheid van kralen en als die fascinatie aanhoudt dan worden er later allerlei fantastische ideeën uitgewerkt. En daarbij steken mensen elkaar ook aan. In de tweede helft van de jaren tachtig was er een opleving van kralenfantasieën die o.a. gestalte kregen in deze boekjes. En ook in de bijzondere kralenboompjes die we toen veel zagen.

Op de cover van het boekje ‘Kralenvariaties’ is een geregen kraagcollier te zien die teruggrijpt op de gehaakte kragen van vroeger. In dit boekje zijn nog meer van deze originele kralenkraagcolliers te zien. Een leuk woord voor scrabble, zo’n kralenkraagcollier (zo’n leuk woord wil ik graag twee keer gebruiken…), maar vooral een leuk idee om te maken.

Elk zelfgemaakt sieraad heeft zijn eigen allure en met deze wondere kralenhobby kun je eindeloos mee bezig zijn. Dan bevind je je in de grote kralenwereld die alle eeuwen lang alle culturen heeft aangesproken en die mogelijkheden biedt om mensen te laten schitteren.

M’n kleurige geborduurde kussentje lag tussen de zeealsem die groeit op het laatste strookje land voordat het wad begint.

Zeealsem kan goed tegen zout. Het zout wordt via de bladeren uitgescheiden zodat zeealsem goed kan groeien op de kwelder. Aan de zandige rand van de slenken die door de kwelder lopen groeit de bijzondere plant met haar fijnvertakte grijze blaadjes.

Toen ik het kussentje neerlegde en daarna weer opraapte rook ik de heerlijke sterke geur die de plant verspreidt zodra je haar aanraakt. Een zilver veldje vol geneeskrachtig maritiem absinth, dat was een week geleden op zondag de plek waar ik me helemaal ontspande.

Even verderop was de grond hard en uitgedroogd. Er groeide niks. Over een paar uur zou het zoute water weer door de diepe groeven z’n weg zoeken en nog weer later zou het water zich terugtrekken naar de zee, maar er zou niet veel groeikracht zijn op dit stukje grond.

Wie ben je en wie wil je zijn?
Waar kom je goed tot je recht?
Dat zijn indringende vragen. En soms het overdenken waard.
Ik maakte de vragen nog wat persoonlijker, toen ik hier vorige week was:

Wie ben ik en wie wil ik zijn?
Waar kom ik goed tot m’n recht?
Kan ik goed tegen zout en kan ik dat ook weer uitscheiden als ik er teveel van krijg?
Of laat ik me uitdrogen op de harde grond waar ik van geen betekenis kan zijn?
Waar groei ik, waar bloei ik, waar ben ik op m’n plek?

En elke zondag opnieuw is er rust en ruimte om die vragen te overdenken en antwoorden te overwegen.
Fijne zondag!

Eén van mijn favoriete winkels is De Gezonde Zaak, en alleen al die naam bevestigt dat het een goed idee is om daar af en toe naar toe te gaan. Dit keer had ik de gelegenheid om met m’n dochter daar even binnen te lopen en dan is er altijd wel iets waar je je gezondheid mee kunt helpen of waar je oog op valt. Nu viel mijn oog op een pimpelmeesje van vilt. Gelijk dacht ik aan het gebreide pimpelmeesje wat in de begintijd van Pinterest een hit was: dat kwam je op heel veel borden tegen en ook ik bewaarde het met het idee dat ik dat nog wel eens zou willen breien. Maar dat kwam er nooit van, en nu vond ik dit pimpelmeesje van vilt en die vond ik mooi.

Bij de kassa vroeg ik: “Wat is dat verhaal dan?” Ik hoorde dat dit vogeltje in Nepal is gemaakt, en dat De Gezonde Zaak bezig is met wat Nepalese produkten in de winkel te zetten. O, maar natuurlijk: mooi bewerkt vilt komt uit Nepal! Daar zijn vrouwen zò bedreven in het maken en bewerken van prachtig vilt. Ik kocht het vogeltje en ’s avonds vloog het naar mijn houtstapeltje. Ik stook alleen hout van onze eigen bomen die we moesten omhakken en ik stook niet vaker dan één keer per jaar, en nu was het een heerlijke avond met familie rond de vuurkorf.

“Hebben jullie dan ook was-bolletjes?” vroeg m’n dochter in de winkel. Zij wast al een paar jaar met wasbolletjes en stimuleerde mij om dit nu ook te gaan doen, dus ik kocht een pak. De wasbolletjes van Seepje worden gemaakt van schillen uit de Himalaya, dus ook een Nepalees produkt. Om voortaan  gifvrij te kunnen wassen.

En zo is er – rond het vuurtje en via een blogje – altijd wel weer wat om over te praten en naar te kijken.

Zeilboot bij avondlicht…

In handwerktijdschriften stonden vroeger reclames voor handwerkpakketten en heel vaak is toen ook deze zeilboot afgedrukt. Ik heb het plaatje vroeger vaak gezien en nu vond ik dit vintage wandkleed wat vroeger van zo’n pakket is gemaakt.

Avondlicht op zomerdagen

Herinneringen aan m’n vroegere borduurclubjes kwamen weer terug toen twee achternichtjes op bezoek kwamen. Ze hadden zich verheugd op een dagje handwerken bij mij en ik had van alles tevoorschijn gehaald om aan hen te laten zien. Eerst maar eens een kennismaking met alles wat er mogelijk is en daarna peilen waar ze interesse in hadden. Ik had ook allerlei materiaal klaargelegd en al gauw viel de keus op borduren. Leuk, net als vroeger!

Met de vriendinnen van m’n dochter maakte ik vroeger deze kleine kussentjes, nadat ik die meisjes eerst allerlei voorbereidende oefeningen had laten doen. Daar was nu met deze nichtjes geen tijd voor, dus het werd gewoon een beetje uitproberen. Het gaf extra veel voldoening dat m’n dochter er nu was om daarbij te helpen. Met veel geduld deed ze  kruissteekjes voor aan de twee meisjes, en hielp ze hen om te gaan zien hoe de naald steeds op dezelfde manier moet worden ingestoken. En als de kinders dan even aan het dollen zijn, dan vlug een paar steekjes uithalen die fout gingen en ze verbeteren, zodat ze aan het eind van de dag met een voldaan gevoel met een projectje naar huis kon wat toch nog was afgekomen. Wat leuk om zo al dat materiaal weer eens te gebruiken.

Een tip voor wie ook éénmalig een paar kinderen over de vloer heeft, die je graag wilt laten kennismaken met handwerk: presenteer het materiaal zo aantrekkelijk mogelijk. Deze kartonnen klosjes heb ik niet zelf gemaakt maar ik geef het idee graag door. Voor een kind kan zo’n eerste kennismaking met al die draden en mogelijkheden nogal overweldigend zijn en dan is het goed om het materiaal wat orderlijk aan te bieden.

Niet dat ik me daar zelf helemaal aan gehouden had hoor; het was veel te leuk om heel veel handwerk tevoorschijn te halen en te zien hoe deze meisjes daarop reageerden!

Helemaal in m’n element ben ik als er veel bezoek tegelijk komt. Dan moet je van te voren nadenken wat je gaat eten, de boodschappen doen,  het huis opruimen, eten voorbereiden zodat je tijdens de gezellige uren met een vol huis niet lang in de keuken hoeft te staan, en overal op anticiperen. Vooral als er familie is die ik niet zo vaak zie ben ik goed gemotiveerd om zoveel mogelijk van te voren te doen om ook zoveel mogelijk tijd te kunnen socializen en spelen met m’n gasten.

En dan als het zover is: soepen en sappen en salades: huppakee allemaal op tafel. Alles was al voorbereid dus nu loopt het als een trein. Het kan dan even zo druk zijn en je aandacht wordt ook voor allerlei andere dingen gevraagd en op het laatst maakt het dan ook niet meer uit. Ik zette alles op tafel, stoelen aanschuiven, een stapel borden en bestek en vooruit maar, zo is het wel goed. Ik ga dan niet meer alles netjes neerzetten want dat heeft geen zin en iedereen kan zelf ook wel even een bordje pakken zonder dat ik dat allemaal aanreik. Dit keer bedacht ik om tussen de pannen en schalen met eten die ik op tafel zette nieuwe gehaakte onderzetters te strooien. Dat stond zò gezellig!

De onderzetters zijn niet door mij gehaakt maar ik heb wel gister de draadjes zelf afgehecht (op die manier voelen ze toch een beetje als van mij) en het idee is ook van mij. Alle borden hoeven niet netjes naast elkaar op tafel en als je daar tòch geen tijd voor hebt, dan is het strooien met gekleurde rondjes heel leuk om te doen en benadrukt de georganiseerde gezelligheid.

Een paar weken geleden bezochten we Cactus-Oase in Ruurlo: een leuke belevenis. De enorme hoeveelheid cactussen roept een bepaalde sfeer op en die werd nog versterkt door attributen zoals een achtergelaten huifkar, een saloon in Mexicaanse sfeer, allerlei schilderijen en een grote authentieke trommel.

Ik maakte ook een paar foto’s van schilderingen van Indianen omdat ik wist dat ik thuis nog een paar borduurpakketten had met afbeeldingen van Indianen. Door de boeken die we vroeger als kind te lezen kregen en sommige televisieprogramma’s hebben we een bepaald beeld van Indianen gekregen en het kan soms nodig zijn om dat ook weer bij te stellen. In een kamer waar presentaties werden gegeven, o.a. over de bedreigde leefwijze van Indianen, lag allerlei informatie die hun achtergrond positief belicht en dat helpt op een evenwichtiger beeld te krijgen.

Nu plaats ik deze borduurpakketten in m’n shop. Ze lijken wat geromantiseerd, maar met het juiste ‘beeld’ kunnen dit toch mooie borduurpakketten zijn.

(En nu gaan we met onze prairie-jurken aan leuke dingen doen!)

Vandaag was een opruimdag. Gister belde m’n dochter dat ze wat vakantiedagen hier wil doorbrengen dus toen ging ik heel hard aan de gang! Ik zou willen dat het altijd zo netjes was, maar nu is het in ieder geval zo en daar zijn we nu van aan het genieten. Alles netjes en lekker bijpraten: fijn!

Dit kastje kocht ik een keer in een opwelling (die moet je niet te vaak weerstaan, soms gewoon lekker aan toegeven!). Het is een handgemaakt schattig linnenkastje, wat je elke keer als je ernaar kijkt dat fijne opgeruimde gevoel geeft!

(De dochter is nu even wat alcohol-vrije hippe biertjes halen, dus dat was een mooi moment om nog even een blogje te maken)

Mooi blauw en turquoise!

Hou van blauw!
De kleur van lucht en water.
De elementen waar vogels en vissen zich vrij voelen.
Totdat ze in netten worden gevangen.
En ik wilde de kleurtjes in m’n quiltje vatten.

Vier de dag, voel de vrijheid!

De vaargeul naar het Wad ligt open. Daarachter ligt de weidse verte. Hier is het mooi en rustig. Het is nog vroeg op de stille ochtend aan één van de uiterste puntjes van Noord-Nederland. Hier willen we een tijdje blijven en alles in ons opnemen.

Stilte, rust en ruimte is iets wat je ondergaat. We leven drukke levens, er zijn miljoenen indrukken en verstoringen. Je wilt niet overal op reageren maar de indrukken komen met kracht binnen. Je zou willen dat je elke week even op retraite kon. Gewoon weg! Rijden tot je niet meer verder kunt en dan uitstappen en ronddwalen.

Weg van de chaos. Weg van de herrie. Weg van de gekte.
En dan beleven dat het zo prachtig en stil kan zijn aan de rand van het land.

Ik had een oud quiltje mee. In deze setting noodt het tot mijmeren. Waarom maakte ik destijds zoveel van die streepjes-kleurtjes-quiltjes? Toen ik het quiltje daar neerlegde, in een haast eerbiedig gebaar op de zondagochtend, op het uiterste puntje van de kade, werd mij een nieuw antwoord duidelijk. Het was toen ook al de behoefte om orde in de chaos te scheppen. Al die restjes lapjes wilde ik in rechte en schuine patronen, waardoor harmonie en een nieuw evenwicht ontstond. Dat gaf mij voldoening. De quiltjes die ik destijds maakte zijn mij dierbaar en af en toe neem ik ze mee.

Het plekje waar we naar toe waren gereden is Noordpolderzijl. Het is het kleinste open zeehaventje van Nederland, waar eb en vloed vrij spel hebben.
Noord: we zijn in het uiterste noorden van Groningen
Polder: nieuw vruchtbaar land werd hier gewonnen op de zee en toegevoegd aan de provincie. Al in 1811 deden mensen dit. Er was veel hoop, vertrouwen en moed voor nodig (dat is de titel van een boek wat hierover werd geschreven).
Zijl: een andere naam voor sluis.

Eb en vloed hebben vrij spel, ook in ons leven. En dat betekent dat je dus soms even weg wil van alle hectiek. Dan moet het weer even eb worden. Dan wil ik een quiltje neerleggen op een plek die mij aanspreekt.

We zijn de kwelder opgelopen. Hier amuseren we ons een tijdje. Mijn lief is nog verder gelopen en fotografeert planten, zoals deze zeekraal.

Vandaag publiceer ik meer foto’s dan anders. Dat is omdat het zo heerlijk was en omdat ik dat graag wil delen.

Ik heb m’n tas leeg gekieperd. Dit had ik allemaal mee.

In de verte zie je het gemaal van Noordpolderzijl. Wàt een plek!

En na een tijdje gaan we dan weer terug. Voldaan. De kleurtjes toegevoegd aan de verdroogde kwelder. Weer terug naar de bewoonde wereld.

Wat maakt kleur bijzonder? Waarom springt de kleur er hier zo uit? Kleur is vooral bijzonder als er verder veel grijstinten zijn.
Vijftien jaar geleden was ik veel bezig met ‘kleur’ en wilde ik kleurenrestjes borduurgaren verwerken in een vierkant design. Het was een hele uitdaging om alle kleuren evenwichtig te verdelen over de geometrische vlakken, die ik van elkaar had onderscheiden door eerst een zwart raster te borduren. Eerder had ik al wat kleinere vlakverdelingen gemaakt (die ik bijvoorbeeld hier liet zien) en die zijn veel makkelijker om te maken dan deze grotere. Nu was de uitdaging om de kleuren toch evenwichtig te krijgen. Het was het spel en het borduurplezier. Het kussentje zwerft altijd ergens rond in huis en ik nam het mee naar Lauwersoog. En ook daar was er het spel en het plezier. Om het kussentje ergens neer te leggen waar het precies goed is. Ook al is het maar even.

(Beide foto’s zijn vlakbij elkaar gemaakt. Ik maakte nog meer foto’s van dit kussentje en die bewaar ik tot volgende zondag)

Vroeg op, een eindje rijden naar het noorden.
Daar kom ik vast nog mooiere plekjes tegen om dit oude (door mij geborduurde) kussentje te fotograferen, maar omdat ik gewend ben om elke zondagochtend een kussentje te laten zien alvast deze foto.

Ontbijt onderweg langs de snelweg:

En het kussentje op één van de uiterste puntjes van het land: Noordpolderzijl!

Het is de eerste vakantiedag van de laatste regio die in Nederland vakantie kreeg. Nu is het half juli en zijn alle scholen in het hele land dicht en kan er vakantie gevierd worden! Maar niet zoals anders, met de auto naar Frankrijk of Italië om daar in een groot landhuis te trekken wat je voor een tijdje hebt gehuurd. Iedereen was voorzichtig en velen blijven in eigen land.

Deze vakantie-landhuizen wekken herinneringen aan vroegere vakanties toen dat wèl kon: met een auto vol zomerspullen door het glooiende land rijden en onderweg volop genieten van golvende graanvelden of uitgestrekte lavendel-lagunes. De patroontjes voor deze vakantiehuizen verschenen vroeger in de Libelle toen het ook al de bedoeling was om de herinneringen aan een mooie vakantietijd nog even vast te houden. En nu laat ik deze mooie borduurwerkjes zien, waarover nu een schaduw van teleurstelling hangt en een heimwee naar onbereikbare verten.

Maar gelukkig kan het in Zeeland ook mooi zijn, alleen betaal je nu voor zo’n vakantie-optrekje de allerhoogste hoofdprijs. En bovendien zijn ze niet meer beschikbaar. Dus we niks geboekt heeft, zal het met de herinneringen moeten doen.

Zelf naaien was voor vele vrouwen van de vorige generaties vanzelfsprekend en daarbij werden steeds mooiere resultaten behaald die niet onderdeden voor kleding uit de winkel. Meer nog: vrouwen die zelf naaiden zagen er veel béter uit! Ze kochten mooie stoffen, namen hun eigen maten op, en gingen met behulp van geperfectioneerde patronen aan de slag. Er is enorm veel genaaid vroeger en nu worden deze oude maar stijlvolle en modieuze patronen herontdekt.
In de vijftiger, zestiger en zeventiger jaren waren de coupeuse-opleidingen grondig en gedegen en daarbij werden veelal Duitse grondpatronen en methoden gebruikt. In deze serie plaats ik een aantal van die Duitse en nu zeldzame boeken “für die Damen-Schneiderei” in m’n shop.
Ook plaats ik twee gestencilde patronen, als contrast met die degelijke en dure boeken, maar ook als illustratie van hoe het zelf-naaien volop werd gestimuleerd. Deze patronen werden uitgegeven door het Instituut voor schriftelijk onderwijs, maar er waren ook tal van andere initiatieven die zulke losse patronen uitgaven.

En dan zijn er de Simplicity’s en de Burda’s! Vanouds toonaangevend in de zelf-naai-methoden. Duizenden vrouwen werden hierdoor gestimuleerd om zelf te knippen en te naaien. Ze spiegelden zich aan de mooie modellen, volgden de simpele aanwijzingen op die zo toegankelijk werden gemaakt als het maar kon, en naaiden voor zichzelf en hun gezinnen de mooiste kleding. Nog steeds zijn dit fijne boeken die goede diensten kunnen bewijzen voor de nieuwe enthousiaste naai-generatie.

Eerst dacht ik: moet ik die oude breigidsen nu ook in m’n shop zetten? Al een paar jaar was dit stapeltje gegroeid maar de aarzeling om ermee bezig te gaan was nog hetzelfde. Totdat ik besefte: ik krijg vaak mailtjes van breisters die op zoek zijn naar een bepaald patroon van een kinder- of babytruitje wat ze vroeger breiden en nu graag opnieuw willen breien. Misschien zijn er ook wel breisters die het fijn vinden om de oude tijdschriften terug te zien waar ze iets voor zichzèlf uit breiden.

Dus nu bladerde ik vanmorgen deze tijdschriften nog eens door en nu kreeg ik een hele andere gedachte: Zonder dat we het misschien beseften, beleefden we zo’n veertig jaar geleden de tòp van de brei-mogelijkheden! Iedereen droeg gebreide truien en heel veel vrouwen breidden ze! Wol was overal verkrijgbaar en er verschenen talloze breigidsen van uitgevers zoals 3 Suisses, Neveda, Scheepjeswol, Zareska en Pingouin. Het was dus gewoon een top-tijd, voor wat betreft het breien! De fantasie van de ontwerpers van vele truien en vesten kende geen grenzen en er werd van àlles gecombineerd: kleuren en kabels, strepen en steken. Er waren horizontale accenten, diagonale strepen, vertikale kabels, en er was pluizige wol afgewisseld met strakke garens en werkelijk àlles werd uitgeprobeerd voor nòg meer originaliteit op die eindeloze truien-parade.

Zo bedacht ik dat het waarschijnlijk toch een goed idee is om een deel van die bijzondere breigidsen in m’n shop te zetten. Want het zal met andere breisters misschien wel net zo gaan als bij mij: je herkent een voorkant en je weet het gelijk weer: o ja, daar heb ik die ene leuke trui uit gebreid! En die zou ik eigenlijk bèst nog eens willen maken!

Vaak wens ik iemand die een borduurboek heeft besteld aan het eind van het antwoord-mailtje alvast ‘veel borduurplezier’ toe. Want daar gaat het om, om het plezier tijdens het borduren. Om het ‘lekker-ontspannend’ of juist ‘creatief-inspannend’ bezig zijn. En heel vaak heb ik daar zelf ook behoefte aan. Dus ben ik weer iets nieuws begonnen en koos uit mijn eigen voorraad een motief dat ik vroeger al mooi vond: de gestileerde sneeuwklokjes uit een oud DMC-boek. De Jugendstil van de tijd dat deze boeken werden gepubliceerd is overheersend in deze boeken, gecombineerd met wat romantiek uit de periode daarvoor. Maar beide stijlen zijn nog steeds mooi en als je die boeken doorbladert is het nog lastig kiezen. Toch maar vastgehouden aan m’n keus: de symmetrische sneeuwklokjes gaan het worden!

En nog een tip voor als je ook kiest voor ‘lekker ontspannend’ (en het ‘creatief-inspannend’ voor een andere keer laat): dan zijn herhaalmotieven heel fijn!

Witborduurwerk is een techniek die sterk gebonden is aan linnen. De vormvastheid en de glans van linnen (zowel de ondergrond als het borduurgaren) geven de mogelijkheid om decoratieve effecten te verkrijgen. Er kan met grote nauwkeurigheid gewerkt worden zodat optimaal gespeeld kan worden met structuren, licht en schaduw, en de afwisseling van steken. Er kunnen draden bij elkaar gebonden worden en weefselbosjes kunnen opengewerkt worden voor ajoureffecten en er kunnen met goedgekozen belijningen sierlijke bloemvormen worden verkregen.

In de modegeschiedenis heeft het Witborduurwerk een grote rol gespeeld en elk van deze boeken heeft wel een aantal afbeeldingen die de opmerkelijke resultaten laten zien die met dit verfijnde borduurwerk werden bereikt.

Vooral in de Scandinavische landen en Oost Europa zijn met Witborduurwerk prachtige borduurwerken en kledingstukken gemaakt en de mooiste boekjes in deze serie zijn dan ook daar uitgegeven. Twee daarvan zijn vrij zeldzaam: Gammel Dansk Hvidsom (Deens Witborduurwerk) en Weisstickerei (van deskundige Eva Maria Leszner).

Enkele boekjes werden ook in het Nederlands vertaald, zoals Die Schwälmer Weisstickerei (de Nederlandse versie Folkloristisch Borduurwerk heb ik ook in mijn shop, maar hier is het leuker om de Duitse te laten zien) en Borduren Wit op Wit (van de bekende E. Svennäs).

En nog steeds (na die rijke geschiedenis) is het Witborduurwerk een voldoening-gevende aangelegenheid en daarom zit er bij dat laatste boekje dan ook een groot vel met sierlijke patronen. Om zelf aan de slag te gaan.

Als een onafgemaakt gebreid kleed al zo mooi is om te zien, hoeveel te meer zal dan een voltooid gebreid kleed schitteren op tafel!
Kunstbreiwerk hoort bij de top van wat er bedacht is om garen met behulp van breinaalden te verwerken tot iets prachtigs.
Het is jammer als zo’n onafgemaakt kleed maar blijft liggen en wie weet heeft iemand zin om dit zonder patroon en naar eigen inzicht af te maken. Je zou bijvoorbeeld alleen maar elke van de acht naalden kunnen afhechten en het dan zo laten. Er zit ook niet meer zoveel garen bij dus waarschijnlijk is dat het beste om te doen. Ik plaats dit onvoltooide breiwerk van een oudere mevrouw in m’n shop en hoop dat het ergens goed terecht komt.

Maar de meeste mensen zullen het leuker vinden om zelf iets nieuws te beginnen en dan is het soms lang zoeken want deze patroonbladen zijn vrij zeldzaam. Ik plaats er nu een hele serie in m’n shop (lang opgespaard). Prachtig dat deze oude techniek weer tot leven is gekomen en dat er weer gebreide cirkels voor de ramen hangen of gebreide kleedjes op tafels liggen. Dit heet met recht: kùnst-breien!

Sommige handwerktechnieken kunnen verslavend zijn: Als je iets moois hebt gemaakt en het is af dan wil je gelijk aan het volgende beginnen. Dat geldt vooral wanneer het enige moeite koste om een bepaalde techniek te leren maar als je het dan kùnt dan zie je hoe prachtig het wordt en wil je méér! En dan heb je dus ook aantrekkelijk gepresenteerde patronen nodig!

En voor sommige handwerktechnieken werden en worden eigen tijdschriften uitgegeven. Dat geldt natuurlijk voor de grote technieken zoals weven en breien, maar ook voor de minder beoefende technieken zoals Hardanger en Richelieu. Als een bepaalde techniek dan nòg wat ‘kleiner’ is dan is het niet rendabel om zo’n tijdschrift zomaar in elk land uit te brengen maar worden ze gepubliceerd in het land waar die techniek veel wordt beoefend. Richelieu is zo’n techniek die vooral in Oost-Europa tot grote bloei is gekomen. In Nederland is een gespecialiseerde handwerkwinkel waar stof wordt verkocht om Hardanger en Richelileu op te werken en deze winkel importeerde ook deze mooie Poolse tijdschriften. Elk tijdschrift bevat twee grote patroonvellen en bezit de aantrekkingskracht om aarzelende borduursters over de streep te halen. Want ook al heeft dit handwerk een verfijnde uitstraling, oorspronkelijk was het een techniek die vooral onder boeren werd beoefend op wat grovere stof. De techniek is geschikt om mooie sierlijke effecten te krijgen op zowel fijne als grovere stof.

Naaien en mode horen bij elkaar. Dus daarom combineerde ik een aantal modeboeken in deze collage met een aantal naaiboeken. Want we naaien volgens de mode en de mode is genaaid. Sinds dat vrouwen zelf hun kleding naaien is er gezocht naar slimme methoden om de naaipatronen te presenteren. Soms werden methoden gevolgd om zoveel mogelijk patroonlijnen door elkaar heen af te drukken, volgens ingenieuze stippellijnen en tekentjes die dan op elkaar moeten liggen. Een hele klus om die lijnen te volgen, te raderen op patroonpapier en dan uit te knippen. Deze methoden waren vooral bruikbaar voor de mode-bladen die telkens weer nieuwe en aangepaste modellen verzonnen om de modelijnen te volgen. Het kon ook veel simpeler, en dat is bijvoorbeeld te zien in de handleiding Ik maak het zelf. Hierin worden basis-patronen gepresenteerd, met een paar trucjes om de patronen naar eigen figuur aan te passen.

Helemaal het summum was het Lutterloh-systeem. Die bedachten uitgekiende patronen die klein werden afgedrukt en die je dan zelf kon vergroten met meegeleverde linealen die ingesteld werden op je eigen heup- en bovenwijdte.

Naast al die boeken (dit zijn er maar een paar van de vele verschillende patroonboeken die zijn verschenen) werden en worden er ook boeken gemaakt met Naaipatronen en Naaitips en Naaitechnieken. Daarin staat alles wat een naaister moet of wil weten over werkwijze en afwerking om er zelf goed gekleed uit te zien.

En dan zijn er nog de vele boeken die een overzicht geven van hoe de mode zich heeft ontwikkeld. De stijl-ABC voor de vrouw is zo’n boek, en ook Fashion in de Forties en Fifties. Dan blijkt ook hoe dwingend en overheersend de mode altijd al is en hoe handig om die zelf te kunnen maken.

Onze levens zijn als bomen. Net als bomen maken we seizoenen door in het leven. We beleven onze jeugd als een lenteboom en komen daarin tot groei en bloei. In de zomer van ons leven dragen de vrucht en zijn we tot zegen voor anderen. We zijn krachtig en kunnen veel aan. In de herfst zijn we verder gerijpt en is er nog meer vrucht. Alles wat in ons is geïnvesteerd en waarin we zijn gegroeid is tot volwassenheid gekomen. Anderen kunnen genieten van onze vruchten, er is overvloed en we kunnen uitdelen. Dan komt de winter. De witte rijpheid correspondeert met gerijpte wijsheid, maar de krachten nemen af. Een boom nadert de voltooiing van de cyclus.

Bomen beginnen dan na een tijd van stilte en kou en doodsheid weer aan een nieuwe cyclus. Mensen doorlopen de seizoenen van het leven één keer. En wat een voorrecht om elk seizoen met vreugde en groei te mogen doorgaan!

Vier seizoenen bomen, weergegeven in gestileerde takken die kaal zijn of met afdwarrelende blaadjes, takken met bloesem en met vruchten. In dit borduurwerk zijn alle vier de seizoens-bomen geborduurd, maar er ontbreekt nog een tak aan de lenteboom en de zomerboom is nog niet af. Ik ga er vandaag één appeltje aan borduren, want voor mij is het een bijzondere dag vandaag. Dat heeft alles te maken met seizoens-rijpheid en een bijzonder gesprek wat ik daarover gister had. Terwijl ik dat appeltje borduur laat ik mijn gedachten dan verder tot rust komen en kan ik mijn blijdschap beleven. Daarna plaats ik dit borduurwerk in mijn shop, want er is vast wel iemand die zin heeft om dit borduurwerk helemaal af te maken.

De foto hieronder maakte ik gister na mijn gesprek, waar ik op de fiets naar toe was geweest. Toen wist ik nog niet dat ik vanmorgen dit borduurwerk vond om over te bloggen, anders was ik wel op zoek gegaan naar een fruitboom om te fotograferen, maar het is wel goed zo. Zomerbomen vol in blad!

Hònderden en misschien wel duizenden zijn er verschenen: Amerikaanse patchworkboeken! Sommige van die overzeese-boeken kwamen naar Nederland en hìer zijn ze ook heel leuk!

Er is een boek van iemand die helemaal gefascineerd is geraakt door de oosterse en westerse borduur-technieken die ook voor patchwork worden toegepast en daar een boeiende studie van maakte: Embroidery Techniques from East and West.
Er is een boek om je te helpen ‘remarkable’ kleine quiljes te maken die een kunst-uitstraling hebben: Embellished Mini-Quilts.
Er is een boek Fabric Shopping om je tips te geven bij het stofkopen. Bijvoorbeeld door een snelle berekening te maken van wat je nodig hebt. En door je de basisregels te geven van combinaties. Hierdoor groeit je zelfvertrouwen en kun je nog meer plezier beleven aan je hobby.
En er is een boek wat er helemaal op gericht is om de prachtige resultaten van zelf-geverfde stof in een boeiende quilt te verwerken: Hand-Dyed Fabric Made Easy.
En er is een boek om te laten zien hoe je de belangrijkste feestdagen kunt zien als aanleiding om een persoonlijke quilt te maken die je huis laat aansluiten bij die feestdag: Holiday Collage Quilts.

Elk boek wordt door mij bekeken en ik zoek de gegevens die nodig zijn om ze in te voeren voor mijn webshop. Toen ik vanmorgen begon met dit stapeltje viel het me op: Hé, dat is nummer 6660!
En zo kwam ik even later bij 6665: Simple Contemporary Quilts. Een boek wat helemaal past bij onze tijd en wat aanwijzingen geeft om zelf ook eens af te wijken van de gebaande patchwork-paden en een eigen Art-quilt te maken. Dit boek is speciaal voor beginners op dat spannende pad.

Daarna lag nummer 6666 op de stapel en dat is juist weer een boek van de begintijd: Patchwork Quilting. Dit boek valt op omdat er leuke post-its op en in geplakt waren van iemand die dit boek veel heeft gebruikt. Het lijkt wel of ze via die post-its dit boek een extra zetje wilde geven voor de volgende gebruiker.
En die stimulans neem ik graag over want het is inderdaad erg leuk om die goede-oude simpel-sterke patronen elke keer weer te gebruiken en daarbij tot boeiende resultaten te komen die helemaal niet zoveel werk hoeven te zijn.

Tenslotte nr. TW6667. Dit boek voert ons helemaal terug naar 1962 toen dit boek werd uitgegeven: 101 Patchwork Patterns. Het was waarschijnlijk heel lang een standaardboek bij die enorme quilt-opleving. Niet alleen in Amerika, maar ook hier, want van dit boek heb ik twee exemplaren en dat betekent dat het dus ook vaker mee naar ‘Holland’ werd gebracht. Nog steeds zijn deze overzichts-boeken fijn om te gebruiken. Ze vertellen wat over de achtergrond van die traditionele block-namen, ze geven snij-adviezen en materiaal-suggesties en ze lijden je stap-voor-stap door het hele proces van het maken van je eigen quilt.

Hònderden en waarschijnlijk duizenden van die Amerikaanse quiltboeken zijn er verschenen en het is leuk om weer een stapeltje in m’n shop te zetten. En daar staan dus inmiddels ook al een paar duizend boeken in, gezien mijn hoge TW-nummers!

Silhouetplaatjes uit de tijd dat het leven goed en eenvoudig leek hebben een vriendelijke uitstraling. Maar de werkelijkheid was vaak anders. Ik las vandaag een geschiedenisboek en kon bijna niet stoppen met lezen. Het ging over het het cultuuroptimisme aan het begin van de 20e eeuw en hoe die twee wereldoorlogen als een verrassing kwamen. Niet zien aankomen. Het ging over nog veel meer. Verwoesting en verschrikking. Veelal oncontroleerbaar. Zouden die twee wereldoorlogen voorkomen hebben kunnen zijn als die ontwikkelingen vroeger bijtijds benoemd en afgebogen waren?

Ik moet nog één hoofdstuk lezen maar vond het tijd voor een pauze en voor een zondags kussentje. Ik naaide iets in elkaar, met lapjes die er nog lagen. Daar breng ik mijn gevoel mee onder woorden. Opnieuw leven we in een verwarrende tijd.
Het schellekoord met silhouetplaatjes hang ik weer terug op m’n prikbord. Nog éven doen alsof alles rustig is.

Vanmorgen waren we aanwezig bij de eerste ledenvergadering van een nieuwe Herenboerderij. Dat was heel leuk! De eerste groente van eigen land kunnen we pas in september verwachten maar bij een klein winkeltje konden we vers geoogste snijbonen kopen en dat was voldoende om de inspiratie op gang te helpen. Na de bijzondere ochtend had ik nu zin in wat naaien. Ik naaide groene strookjes aan elkaar en maakte er een onderzetter van. Ik zie het helemaal voor me: hier staat straks een pan op met groente van eigen coöperatie-land!

Op een andere manier naar je eten kijken. Zelf zien hoe je eten groeit en zien waar het vandaan komt.
Veilig, eerlijk, traceerbaar en duurzaam geproduceerd voedsel eten!
Is dat een ideaal, of is het ook haalbaar?

Sinds enkele jaren is het haalbaar! Het concept wat dit mogelijk maakt heet “Herenboerderij”
Dit houdt in: je werft een groep mensen die dit ook wil en je verenigt je met elkaar en betaalt een inleg-bedrag. Je pacht een stuk grond, neemt een boer in dienst, gaat vergaderen over wat je wil verbouwen, en na een paar maanden kun je gaan oogsten!
De vorm waarin dit realiseerbaar is is een coöperatie.

Wat ons aanspreekt in dit concept is dat je vlakbij je eten bent, en dat je zelf kunt meewerken.
Je laat zien dat je met een groep mensen een boerderij kunt oprichten en dat je bij kunt dragen aan het produceren van je eigen voedsel.
Door die stap te zetten als individu draag je bij aan een  stapsgewijze transitie van een nieuwe voedselvoorziening.
Na vele jaren van bezorgd-zijn over de ontwikkelingen in de agrarische sector in ons land kunnen we nu zelf iets doen!
En na lange jaren van zorgen maken over oncontroleerbaar gif wat in ons supermarkt-eten zit of supermarkt-groente kopen die eerst de halve wereld werd overgevlogen, kunnen we nu zelf meebeslissen over hoe we dat anders willen!

Een paar maanden werden mijn man en ik Herenboeren. Oh, wat voelde dat goed!
De herenboer is mede-eigenaar van de boerderij (van de coöperatie) en ook mede-eigenaar van alles wat daar geproduceerd wordt.
Een herenboer heeft inspraak in het proces om de boerderij te laten draaien. Een groep kartrekkers heeft hier al een jaar heel hard aan gewerkt en nu is vandaag onze eerste ledenvergadering!

Voor de foto koos ik geen borduurwerkjes maar juist patroontjes. Om te illustreren dat het nog allemaal in opbouw is. Maar het concept (het patroon) is er!
Het land is gepacht, er is al veel werk verzet. Deze nieuwe Herenboerderij in Nederland kan van start!

Update: hier zaten we vanmorgen met een grote groep nieuwe ‘eigenaren’ van dit mooie stuk land. We werden welkom geheten op onze eigen boerderij-in-wording! Hier lopen straks onze kippen en wordt onze groente verbouwd!

De haaktijdschriften die veertig jaar geleden werden gepubliceerd, grepen terug op de aloude patronen van eerdere generaties. Prachtige kleedjes en randjes uit wat tòen ‘grootmoeder’s tijd’ was, werden opnieuw gehaakt, er werden foto’s van gemaakt waarbij die kleedjes hedendaagse interieurs versierden en de patronen werden opnieuw uitgeschreven en beschikbaar gesteld voor een grote groep haaksters uit de tachtiger en negentiger jaren.

En nù grijpen we weer terug op die oude haaktijdschriften van toen! Er moeten er heel veel van zijn verschenen, uitgegeven door grote uitgeverijen zoals Burda en kleinere zoals Diana en Sabrina en Marijke. Elk tijdschrift stond boordevol mooie foto’s en aantrekkelijke patronen. Deze tijdschriften zijn nu weer populair en ik ben blij dat ik er weer acht in m’n shop kan plaatsen. Voor gecontinueerd haakplezier voor weer een nieuwe generatie!

Prachtige haakwerkjes uit lang vervlogen tijden wekken altijd weer opnieuw onze bewondering op. Wie maakten ze vroeger? Wat was de gedachte toen iemand aan een nieuw haakwerkje begon? Hoelang heeft het ergens op een kast of tafel gelegen? Of bij welke kleding werd zo’n kunstig tasje gedragen? Waar komen de patronen vandaan?

Over de geschiedenis van het haken is niet al te veel bekend. Vermoedelijk heeft de techniek van het haken zich ontwikkeld uit een poging om de kostbare naald- en kloskant van de adel en van de kerk te imiteren. Door te haken in plaats van te klossen konden de decoratieve kantjes toegankelijk worden voor alle lagen van de bevolking. Vooral in de Biedermeiertijd kregen sierlijke kleedjes en kantjes voor tafel- en bedlinnen grote betekenis. Tasjes in allerlei vormen werden van kostbaar materiaal gemaakt, soms met ingehaakte kralen. Ze werden ook gebruikt als tabakszak of portemonnee. Heel geliefd waren ook gehaakte kragen, jabots en manchetten.

Natuurlijk moest er eerst geoefend worden voordat iemand met het mooie materiaal aan de gang kon gaan. Een oud proeflapje en een oud gehaakt tasje met bijna versleten linten (maar het haakwerk zelf is nog helemaal goed!) laten zien hoe dat vroeger ging.

Van Oud-Hollandse tafereeltjes met rijmpjes die een krachtige spreuk of raadgeving vertolken zijn borduurpatronen gemaakt die op twee verschillende manieren konden worden geborduurd: in zwart wit of in kleur. Op de foto zijn beide te zien!
Van de borduurwerkjes in kleur zijn borduurpakketten gemaakt en af en toe heb ik zo’n borduurwerk in m’n shop wat vroeger is gemaakt.
En nu is er ook het boekje, waar dertien van deze silhouet-borduurwerken in staan. Dit boekje heeft de toepasselijke naam: Vryhuyt Blyheyt. In onze tijd hebben we niet alleen weer aandacht voor oude borduurwerken, maar ook voor de wijze raden van wijze mensen. Bijvoorbeeld van Jacob Cats, een dichter des vaderlands. Hij dichtte de regels die gebruikt werden bij bovenstaand borduurwerkje:

Voor mij, ik was nooit graag om op het ijs te glijden
Of met een narrenslee de straten om te rijden.
Een boek, een lustig vuur, een praatje bij den haard
Dat acht ik heden nut en groote schatten waard.

Ook de andere spreuken getuigen van opmerkingsgave en wijsheid en waarschuwingen om niet in situaties terecht te komen waar anderen al eerder terecht kwamen, en die hun vrijheid verloren. Vryheyt en Vrijheid: een groot goed! Wijsheid en Waardigheid: om niet te verliezen!

Het borduurwerk ging vandaag op de post en het boekje kwam vandaag in m’n shop. Hieronder zie je twaalf van de dertien prentjes en hierboven de 13e.

Een nieuwe eeuw gaf ruimte aan een nieuwe kunstvorm: Art Quilts! De tijd was er rijp voor, de kunstzinnigheid zocht andere  uitingsvormen dan de traditionele, en er was héél veel te zeggen. Art Quilts bleken uitstekend geschikt voor ‘zeggingskracht’.
Er kwamen wedstrijden met jury’s, tentoonstellingen op één plek maar ook reizende tentoonstellingen van land tot land. Er was een hele ontwikkeling waar steeds meer creatieve mensen zich bij aansloten. Oude quilt-tradities werden losgelaten of er werd op voortgebouwd of ze werden anders geïnterpreteerd. Het kon allemaal. En er werden véél statements gemaakt.

De onderste drie boeken had ik al in m’n shop, ik zocht ze nog een keer op om m’n collage vol te maken. De bovenste drie boeken plaats ik er nu bij. Nog is het niet compleet. De ontwikkeling gaat door. Die quilts bekijken in een tentoonstelling is inspirerend, en ze in een boek zien ook. Het zijn quilts die wat te zeggen hebben en de kijker is een luisteraar geworden. Tot je gaat meedoen….

Zò leerden meisjes vroeger stoppen oefenen! Die techniek was nodig om later verzwakte gedeelten van gebreide sokken en mouwen (bijvoorbeeld bij de ellebogen) te kunnen verstevigen of repareren. Er zijn verschillende technieken en die werden geoefend op proeflapjes. Sommige proeflapjes werden heel lang bewaard en nu staan ze weer in de aandacht. Ze zijn soms te zien bij tentoonstellingen over de vroegere handwerklessen of in boeken die een terugblik bieden op hoe het vroeger ging. Er zullen nog wel oudere dames zijn die hun proeflapjes van vroeger hebben bewaard in een doosje en ik hoop dat zij bij een goede gelegenheid ze eens zullen laten zien aan hun kinderen of kleinkinderen. “Kijk, zo leerde ik vroeger breien en stoppen!” Dat is iets om trots op te zijn en zeker in deze tijd nu te laten zien!

Deze zes proeflapjes plaats ik in m’n shop, want ook al heb je ze niet zelf gebreid ze zijn wèl decoratief en zijn een soort tastbare brug tussen hoe we nù breien en hoe het vroeger ging.

Met lapjes ‘die er nog lagen’ maakte m’n oudste zus in het begin van de thuis-blijf-periode een vergezicht-wandkleedje. Ze had me al een foto gestuurd van toen ze er nog mee bezig was en vandaag kon ik het bij haar bewonderen. We hadden het nodig om eens even samen bij te praten.
Daarna ging ik ook nog bij m’n jongste zus langs en ook daar zag ik van alles liggen en hangen in haar kamer wat ze de afgelopen tijd allemaal had gemaakt. Tien jurken maakte ze maar liefst! Ik trok er één aan terwijl ze thee zette want zulke dingen kan je gewoon doen bij je zus. Daarna viel mijn oog op twee kleine schilderijtjes die ze een tijdje geleden had afgemaakt. Zò leuk! Ik herkende direct het tafereeltje van heel vroeger want de stukjes vilt zaten vroeger thuis jarenlang in een zakje en als kind keek ik daar af en toe in. Kennelijk was onze moeder daar heel vroeger aan begonnen, misschien wel toen ik klein was. Toen de spullen van het ouderlijk huis opgeruimd werden nam m’n zus het zakje mee en maakte het af.

Wat is het leuk om oude corduroy-lapjes te gebruiken en de vormen zo te laten zoals ze net geknipt waren en er dan een wandkleedje van te maken.
En wat is het ook leuk om oude geknipte stukjes vilt alsnog te appliqueren op twee kleine kinderkamer-tafereeltjes, ook al is het inmiddels zestig jaar later!

An Moonen was conservator-textiel van het Nederlands Openluchtmuseum te Arnhem. In de (inter)nationale quilt- en antiekwereld is zij bekend vanwege haar publicaties en vele lezingen. Zij heeft onderzoek gedaan naar de geschiedenis van de Nederlandse quilts. In 1992 verscheen het boek Quilts, een Nederlandse traditie. Op mijn blog heb ik wel eens verteld hoe blij ik was toen ik dit boek in het Openluchtmuseum kon kopen. Het was toen al zeldzaam en later werden dit geliefde zoek-boeken. Als tiener had ik eens een tentoonstelling bezocht in het Openluchtmuseum van deze hele oude Nederlandse lappendekens, en dat had veel indruk op me gemaakt.

In 1996 verscheen het boek ‘t Is al Beddegoet, waar opnieuw prachtige foto’s in stonden van oude Nederlandse quilts, sitzen dekens en doorgestikte dekens.
Ook dit boek was al gauw uitverkocht, werd niet herdrukt maar de vraag bleef of werd misschien wel groter.

Zo voldeed An in 2008 aan de wens om nòg eens een boek uit te brengen en dat is het derde boek op deze foto: Geschiedenis van de Nederlandse quilt.
Het is de weerslag van twintig jaar onderzoek, registratie en documentatie van Nederlandse antieke quilts. Zij heeft de informatie uit de vorige boeken aangevuld met nieuwe informatie en de tekst helemaal doorgewerkt om te kijken of alles nog klopte. Opnieuw werd zij intens geboeid door de textielcollectie van het Nederlands Openluchtmuseum te Arnhem en slaagde ze erin om deze zodanig te presenteren in een boek dat iedereen mee kan genieten. Want tentoonstellingen zoals ik in mijn tienertijd nog eens heb meegemaakt, dat kan nu niet meer. Maar gelukkig zijn de boeken steeds mooier geworden!

Omdat ik dit zo’n fijn onderwerp vind om op mijn blog aandacht aan te geven, en omdat ik het zo leuk vindt dat ik nu alle drie de boeken tegelijkertijd in mijn shop heb, maak ik het blogje nog maar een beetje langer. En neem ik de vrijheid om de tekst van de achterkant van het boek helemaal over te nemen. Het is boeiend om iets te weten van deze oude traditie en m’n enthousiasme over dit onderwerp wil ik (met een extra lang blogje) graag overdragen. Jammer dat ik vroeger als tiener nog geen fototoestel had, dan had ik die oude foto hier vàst opgezocht! In plaats daarvan een oudere foto van de beroemde ophaalbrug uit het Openluchtmuseum waar veel van de door An Moonen onderzochte dekens worden bewaard.

“Het maken van een quilt, een doorgestikte deken of lappendeken, kent een lange traditie. In ons land dateren de oudste vermeldingen van wat men toen een ‘culte’ noemde uit de 13de eeuw. Deze oorspronkelijk zijden culte, een product voor de adel en de rijken, werd aan het einde van de zeventiende eeuw verdrongen door Indiase handbeschilderde katoenen sits. Deze werden geïmporteerd door de Verenigde Oost-Indische Compagnie en afgenomen door de gegoede burgerij. In de achttiende eeuw leidden de grote hoeveelheden Indiase sits, en ook katoen die in Europese landen werd bedrukt, ertoe dat vrouwen van overblijvende lapjes dekens of spreien gingen maken. Aanvankelijk werden in ons land slechts driehoeken aan elkaar genaaid in een licht-donker patroon, maar al spoedig ontwikkelde zich een manier om ook andere vormen tot hun recht te laten komen in een groter geheel.
Veel dessins die ontstonden, herkennen we achteraf als typisch Nederlands. Ze hebben waarschijnlijk een voorbeeldfunctie gehad voor quilts die vanaf de 19de eeuw in de Verenigde Staten werden gemaakt. Sommige patronen zijn kennelijk door Nederlandse emigranten meegenomen naar hun nieuwe land.
De inventarisatie van de circa 380 nog bestaande Nederlandse antieke quilts in musea, landhuizen, kastelen en bij particulieren heeft geresulteerd in een gedegen overzicht. In het tweede deel van dit boek wordt een selectie gepresenteerd van 71 quilts en doorgestikte textilia. Er is nu een kader waarbinnen antieke quilts met elkaar kunnen worden vergeleken. Ze kunnen ook als inspirerend voorbeeld dienen voor de vele quilts die tegenwoordig in binnen- en buitenland worden gemaakt. De gebruikte materialen, de patronen en de wijze van vervaardiging krijgen uitgebreid aandacht.
Dit boek is het langverwachte, rijk geïllustreerde overzicht voor quilters, quiltliefhebbers en geïnteresseerden in textielgeschiedenis.”

Als je van handwerken houdt, dan wordt het tijd voor een eigen encyclopedie voor in je atelier of werkkamer of handwerkhoekje. Een encyclopedie is heel leuk om door te bladeren, onder handbereik te hebben en te gebruiken wanneer je iets wilt weten.

Maar er is nòg iets wat leuk is aan zo’n dik boek in je eigen huis: je krijgt er namelijk een heel speciaal gevoel door. Namelijk het gevoel dat je ergens bij hoort, bij de immens grote groep handwerksters over de hele wereld die de hele mensengeschiedenis al mooie en praktische dingen hebben gemaakt. Dat is een heel fijn gevoel, vooral als je in je eentje zit te ploeteren met je handwerkje en je je soms afvraagt waarom je dat ook weer doet. Natuurlijk leven we nu in het internet-tijdperk en bijna niemand ploetert meer in haar eentje want er zijn altijd wel groepen en websites en blogs waar je vragen kunt stellen of je eigen werk kunt laten zien. Dat was er nog niet toen deze boeken werden gepubliceerd en het is mooi dat we nu zo makkelijk kunnen uitwisselen, maar soms is het niet genoeg. Dan wil je zo’n handwerk-encyclopedie die je laat voelen dat je deel uitmaakt van die enorm grote groep mensen die vóór jou ook al heeft gehandwerkt. Dat is een fijn gevoel: weten dat je iets doet wat in een hele lange traditie staat. Of het nou haken of breien of weven of quilten of naaien is: àlles is voor ons al gedaan en daarbij hebben mensen prachtige resultaten bereikt en die hebben in de geschiedenis grote betekenis gehad.

The Needleworkers Dictionairy besteedt twee volbedrukte schutbladen aan een Song of Praise for the Needle. In een heel lang gedicht wordt onder woorden gebracht hoe bijzonder het is dat er met naald en draad zòveel mogelijk is en dat deze kunst nooit zal verdwijnen.
“As long as children shall be borne,
so long garments shall be made or worne.
So long as Hemp or Flax or Sheep shall bear
their linnen, woolen fleeces yeare by yeare
so long at least,
the Needles use shall last.”

En zo gaat het nog tientallen dichtregels door, en daarna volgen dan de paarhonderd pagina’s met beschrijvingen en toelichtingen van technieken en namen van alles wat in het verleden is gehandwerkt.

Dus: als je van handwerken houdt, dan wordt het tijd voor een eigen encyclopedie en die zijn eigenlijk helemaal niet zo duur (vergeleken met hoe duur ze vroeger waren). Alleen de verzendkosten zijn misschien een hobbel, maar het is ook leuk als de postbode aanbelt en dan is er zo’n mooi kadootje om voor jezelf uit te pakken.

Dat doe ik eigenlijk nooit: zo wervend schrijven. Dit is de uitzondering. Dan doe ik het alléén bij deze prachtige encyclopedieën uit de tachtiger jaren want die zijn ècht mooi!

Sometimes I receive questions if I ship things from my wesbshop abroad. The answer is: yes, but it takes more time.

When an order is done regularly in my shop, I take effort to send it as soon as possible. After I receveived an orders there is some communication through mail about the price of sending and the different possibilities for shipping-services. This always works out fine.

When first a question is asked to inform if shipping abroad is possible at all, the communication starts different and doesn’t always go smoothly. Recently I received a question from Japan and I tried to answer but it seemed the email-adress was not correct. So I could not answer this question. This left me no other possibility than this way: a blog for everyone to read in which this question is answered.

Of course I can make this information (about sending abroad) more visable on my blog. I choose not to. If I would write this information more clearly on the first page of my blog, I would probably receive a lot more orders from abroad. And like I said: these orders from outside our own country do take a lot of time. Right now I don’t want too many of them.

So I keep it this way. People can order in my shop and when they fill in their country the shipping costs will be calculated automatically. Sometimes there is some correction on the shipping-fee and I inform them about that.
And people can ask through contact-formulier if I ship abroad, but then they need to fill in their email-adress correctly otherwise I cannot answer them.

Just before I started this blogpost, I received mail from Australië from someone who expressed her gratitude for me sending a typical Dutch embroidery book to her. It had just arrived at her place, she was verry happy with it and she said she hoped to meet me one day in the future (when she is able to visit Holland again). This is why I really am happy about sending things abroad: it brings so much joy!

And this is why I keep on doing it the way I have done it for some years now: I do not advertize with it, but surely it is possible to send my things abroad! And I certainly enjoy making you happy!

In de negentiger jaren waren de Friese merklappen die in de 17e eeuw werden gemaakt populair. Er waren tentoonstellingen en foto’s van die hele oude en vroege merklappen verschenen in allerlei tijdschriften. Ariadne en Lanarte brachten pakketten uit waardoor nieuwe borduursters zich eraan konden wagen om ook eens zoiets ouds te borduren. Dat stond mooi in onze interieurs met veel grenen en rotan. Een enkele keer gebeurde het dat iemand zo’n pakket kocht en er op het laatst toch voor terugschrok om eraan te beginnen. Zo’n pakket plaats ik in m’n shop, en dat geeft de gelegenheid om ook te laten zien hoe weinig garen je daar eigenlijk voor nodig had en hebt. De kleuren perfect op elkaar afgestemd, in strengetjes bijgevoegd en met een duidelijk patroon zodat je weet welke kleur je bij welk motief moet gebruiken.

Maar in de meeste gevallen werden de pakketten gewoon gebruikt en na vele handwerkuren was er dan de voldoening dat het klaar was! Nog een mooie lijst eromheen en je had een pronkstuk in de kamer. Vaak bleven de patronen na afloop bewaard en zo kan ik nu ook een paar patronen van die oude 17e-eeuwse merklappen in m’n shop plaatsen.

Alle oude Hollandse motieven en vormgegeven letters uit die eerste merklap-tijd bij elkaar op één grote borduurlap. Toen deze merklkappen opnieuw in de belangstelling kwamen is er al veel geschreven waaruit onze bewondering blijkt voor de borduurkunst van meisjes van vroeger.  En die bewondering is nog steeds groot, en voor velen ook de zin om zelf nog eens zoiets te maken.
Vorige week liet ik mijn tweedehands-merklap zien, en daar kreeg ik een reactie op van iemand die schreef: Deze heb ik ook gemaakt, en ik heb er (met tussenpozen) met veel plezier aan gewerkt! Dus als je dat ook eens wilt: deze patronen en pakketten plaats ik in m’n shop.

In de eerste helft van de  vorige eeuw maakten vrouwen gebruik van de Beyer’s Handwerkboeken. Hierin stonden voorbeelden voor het haken en breien van babykleertjes, kinderkleeding en kleding voor volwassenen. Vooral de gebreide en gehaakte jurken in deze oude boekjes zijn heel leuk om nu te zien en ze zouden zò overgenomen kunnen worden door de nieuwe mode. Ik zie het al voor me hoe die oude modellen uit de Jugendstil-tijd nu weer zouden worden gebreid maar dan met de breimachine en met elastische garens. Niet alleen jurken, maar ook jumpers en jassen, hoeden, hemden en handschoenen, peignoirs en pantoffels werden in die tijd gehaakt en gebreid. En verder nog van alles voor het huis: sluimerrollen, kussens, tea-cosy’s, kleedjes, taschjes, boekomslagen, lampekappen en nog veel meer. Al die oude patronen van vroeger staan in deze oude en zeldzame boekjes. Vroeger waren ze niet zeldzaam want iedereen had ze, maar nu zijn ze wel zeldzaam want ze zijn honderd jaar oud en de meesten zijn bij het veranderen van de mode weggedaan of ze waren volledig versleten. Deze oude exemplaren kunnen weer dienen tot nieuwe inspiratie!

Bij deze serie plaats ik ook een paar oude Kreuzstich Arbeiten boekjes in m’n shop. Bòordevol degelijke oude kruissteekpatronen, kenmerkend voor die tijd maar de folkloristische motieven zijn nooit versleten en vergeten dus ze zijn ook weer helemaal geschikt voor deze tijd. Voor wie zich wil laten inspireren door ‘vroeger’!