Uit het boek De mooiste motieven in kruissteek borduurde ik in wit een klein herhaalmotief op groene stof, want dat was ik al meer dan twintig jaar van plan. Niet dat ik er wakker van lag hoor, maar ik zag dat er een briefje uit het boek stak op de plek waar leuke kleine kussentjes waren afgebeeld. En al zo lang als ik dit boek heb (het was vroeger één van m’n lievelingsboeken) wilde ik dat eens namaken.

De reden dat me dit kussentje aansprak, is omdat je moet borduren op groene gelijkgeweven ondergrond, en dat borduurt helemaal niet lekker. Daarom is zo’n motiefje wat veel van de ondergrond open laat ook zo’n goed idee. De mooie stof komt goed tot z’n recht en het is niet al teveel gepriegel.

Vanmiddag maakte ik het kussentje af, legde het op een patroon uit een tijdschrift wat vandaag toevallig op de post ging. En daarna ging ik groente ophalen bij de boerderij en dacht: misschien kom ik onderweg nog wat leuks tegen. En dat was ook zo: de eerste bloeiende Bosanemonen!

Net als bij m’n vorige kussentje: bij het boek in m’n shop vind je nog een foto van het kussentje op de afbeelding van het voorbeeld. Wie dus belangstelling heeft voor dit boek kan er misschien ook wel twintig jaar plezier van hebben!

Honderd jaar geleden was de spelling anders: Paschen of Paaschen of Paaschfeest. Maar daar hebben we geen moeite mee en na een eeuw zijn dit nog steeds bijzondere en mooie kaarten om te zien. De Nederlandse zijdegeborduurde Paaskaarten zijn kennelijk zeldzamer dan de Franse en Engelse, want hier heb ik minder van. Om een kleine collage te vullen moest ik zelfs één kaart maar omdraaien, en dat is nou net een bijzondere, want daar zit een flapje in waarop de Paaswens is afgedrukt.

Zo verzonnen de kaarten-makers vroeger telkens wat anders (als het maar romantisch was). En dat is leuk om te weten want in onze tijd is het kaarten-maken natuurlijk helemaal tot de hoogste top gerezen die maar denkbaar is. Dus misschien waren deze kaarten wel een eerste begin van een lange periode kaarten-creativiteit.

Deze Paaswens-kaarten plaats ik in m’n shop, met alvast de vijfvoudige “Vroolijke Paaschwens”, want toeleven naar Pasen wordt ondersteund door leuke en mooie en voorjaarsachtige dingen om tegenaan te kijken. Trouwens, wat het weer betreft kunnen we misschien beter vandáág al een vrolijke dag beleven! Dus: fijne dag gewenst!

Elk bosje rozen eindigt bij mij op de radiator, nadat het eerst een week in een vaas heeft gestaan. Als de kopjes gaan hangen of de bloemen niet verder opengaan, dan bind ik de stelen bij elkaar en leg het bosje op de verwarming. Vooral ’s winters gaat het dan snel: na een paar dagen zijn het ‘droogbloemen’ geworden en komen ze bovenop een kast te liggen. Daar liggen ze dan nog een tijdje, tot ze verkleurd zijn en nieuwe roosjes de oude vervangen.
Dat gaat al jaren zo, want al vanaf de zeventiger jaren vind ik droogbloemen leuk. Nu zijn droogbloemen weer in de mode, dus het blijft leuk om met gedroogde roosjes bezig te zijn!

Op de voorkant van het boekje Geschenken in Kruissteek zag ik een patroontje van een gestileerde roos en die leek me leuk om na te maken. Via de link naar het boek in m’n shop vind je nog een andere foto van mijn borduurwerkje (want die foto vind ik er hier niet mooi bij). Je ziet dan dat ik op een restje Hardanger-stof borduurde.

Nu ga ik m’n roosje ook als ‘geschenk’ weggeven.

Hier wandelde ik gister, in het buitengebied bij Oene. In de verte draait de molen met de naam Werklust.
Aan de andere kant van het pad bloeien op sommige plekken grote plakkaten Paarse doofnetel, die volgens de Flora van Nederland een ‘opmerkelijke verschijning’ wordt genoemd. Hij groeit vooral aan akkerranden, en door een veranderde milieuaanpak heeft hij hier de ruimte. Je kunt hier kijken tot aan de IJssel.

Regelmatig heb ik het nodig om die ruime verte te zien, om op te laden. Deze week wordt de Stille week genoemd, de week voorafgaand aan Pasen. Ik nam me voor om deze week alleen wat kussentjes af te maken. Iets minder Werklust en iets meer ontspanning en Stilte. Dit borduurwerkje van een glas-in-lood-roosje moet ik nog opvullen, maar legde ik alvast op een vrolijk inpakpapiertje. Nu is er het contrast tussen de vrije levende lentebloemen die tot aan de einder kunnen bloeien. En een gevangen roos in de bonte toestanden van alles wat er op ons afkomt en alles wat er mogelijk is. Leuk allemaal, maar je wordt er ook wel eens kierewiet van. Een Stille week is best een goed idee…

Voordat ik weer aan iets nieuws mag beginnen van mezelf, moet ik eerst de oude borduurwerkjes hebben afgerond. Eerder deze maand liet ik zien hoe een bepaald patroontje wat je wilt borduren bij de stof moet passen, en dit blogje sluit daarbij aan. Sommige patroontjes komen beter uit op gekleurde ondergrond, en het is leuk om er wat mee te variëren. Deze week maak ik elke dag één kussentje af.

Voorafgaand aan elke wandeling vragen we ons af: waar is het nu het mooist? Een wandeling moet bij de dag passen, bij het weer en bij het jaargetijde. Nu wilden we graag het open landschap zien en kozen voor een klompenpad-wandeling rond Oene.
Oene ligt in de IJsselvallei en is vanouds een klompenmakersdorp. Ik sloot aan met een paar kleine klompjes die af en toe uit de rugzak kwamen.

Klompenpad-wandelingen zijn in Gelderland en Utrecht uitgezette en goed gemarkeerde wandelingen waarbij je langs boerenland kunt lopen. Je wordt dan veel meer ìn het landschap opgenomen en hebt meestal geen last van andere weggebruikers. Op deze vroege voorjaarsdag was het fijn om langs vers geploegde akkers en strakke weteringen te lopen, over oude zandwegen en smalle paadjes. De Klompenmakers-wandeling rond Oene is eigenlijk de moeder van alle klompenpaden.

Hier wordt ik altijd heel blij van: een pol Narcissen langs een slootkant! Op dit plekje gingen we in het gras zitten voor een pauze.
En een plakkaat Speenkruid: dan is het voorjaar ècht begonnen!
De thermoskan en de jas (want die kon wel uit) zaten in de rugzak maar ik neem vaak ook een klein tasje met lange draagband mee. Hierin zit tijdens de wandeling alleen m’n mobiel. Die kan ik dan telkens pakken om het moois onderweg vast te leggen.
En dan thuis kiezen welke foto’s ik laat zien. Wel lastig om me te beperken….

Met een zijde-geborduurde kaart waarop een lieflijk tafereeltje is te zien werd meer dan honderd jaar geleden de ontvanger “Happy Easter” toegewenst. Elke kaart was een uiting van verlangen naar het voorjaar, meedoen met de kaarten-mode, denken aan de ander, en genieten van een mooi kunststukje. En nu zijn die kaarten een eeuw later nog steeds heel mooi om te zien! Na al die tijd zijn de kleuren nog steeds helder en de afbeeldingen nog steeds vertederend en schattig.

Dit soort kaarten worden meestal bewaard in zuurvrije hoesjes en die hoesjes hebben ook geholpen om ze langer goed te houden. In de week voor Pasen stuur ik ze graag (met hoesje en al) op naar liefhebbers van paasromantiek èn verzamelaars van deze bijzondere kaarten (want dat zijn ze!)

Heel veel paaskaarten zijn er honderd jaar geleden gemaakt en ze zijn allemaal even mooi. Het concept om met zijde een lieflijk tafereeltje te borduren bood volop ruimte aan het weergeven van allerlei lente- en paas-gerelateerde afbeeldingen. Mooie lentebloemetjes, een romantisch landschapje, goudgele klinkelklokjes en kuikentjes die uit eieren kruipen. Je zou misschien denken dat ze allemaal verschillend zijn, maar als je lang verzamelt dan kan het gebeuren dat je toch een keer twee dezelfde vindt.

Dus één afbeelding van de staande kaarten is dubbel te bestellen en wie weet wil iemand dat wel, voor dubbele Easter Greetings of voor de bijzondere verzamel-mogelijkheid.

Voordat het pasen is, wil ik eerst nog wat handwerkjes afmaken. Van dit borduurwerkje heb ik net een kussentje gemaakt. Maar toen was er geen tijd meer over om nog een foto-in-context te maken. Misschien toch wel: ik legde het op een klein bruin kastje wat naast de computer staat.
Fijne zondag!

In West-Friesland zijn in diverse negentiende-eeuwse linnenuitzetten eenvoudige vierkante linnen of katoenen doeken aangetroffen die gebruikt werden als brooddoeken. Het motief was altijd in het midden en/of in de hoeken geborduurd en de lap was afgewerkt met een smal zoompje. Ze doen sterk denken aan de zeventiende eeuwse knottedoeken, die maar die hebben een andere randafwerking en zijn voorzien van een tekst. En die werden vooral in Friesland gebruikt, als onderdeel van een verlovingsritueel, terwijl deze brooddoeken vooral in Wèst-Friesland werden gevonden (dat is aan de andere kant van de vroegere Zuiderzee, in Noord-Holland).

Lange tijd wisten zelfs musea niet waartoe de doeken dienden, maar dankzij het speurwerk van een verzamelaar werd het bekend dat het dus brooddoeken waren. Aan de hand van de dateringen op de gevonden doeken kwam de onderzoeker weer een stapje verder. Aan het eind van de 19e eeuw was er in West-Friesland een verschil tussen theevisite en theegasten. Iemand die uitgenodigd werd op de theevisite, kwam rond half drie en ging voor half zes weer naar huis. Iemand die uitgenodigd werd als theegast, kwam ook rond half drie, maar bleef na half zes om de broodmaaltijd te nuttigen. De brooddoek werd volgens de nu bekende gegevens alleen gebruikt voor de theegasten.

In het tijdschrift Handwerken zonder Grenzen 2000-5 schreef Henriette Beukers een interessant artikel hierover (mijn informatie is ontleend aan dit artikel). Ik heb vroeger in West-Friesland gewoond en toen ik hier in Gelderland aan de gang ging met al die oude handwerkboeken en tijdschriften kwam ik dit tijdschrift vaak onder ogen. De foto op de voorkant intrigeerde me en ik nam me voor om het motief nog eens te borduren. In het genoemde nummer staan nog meer patronen van de vroegere brooddoeken, maar ik koos het patroontje van de voorkant.

M’n motiefje is nu af en speciaal voor de foto kocht ik twee broodjes, die ik nu ga opeten, met een kopje thee erbij. Het was precies half drie toen ik de foto maakte en ik ben dus bij mezelf op theevisite. Met een voldaan gevoel en een leuke herinnering aan West-Friesland.

Ten tijde van de verschrikkelijke Eerste Wereldoorlog werden toch vrolijke paaskaarten gestuurd. Het was de tijd dat de zijdegeborduurde kaarten in de mode waren en dat waren kleine kunststukjes. In tere kleuren werden bloemetjes en vogeltjes geborduurd, en op veel kaarten werd de indruk gewekt van vrolijk klinkende kerkklokken die straks het paasfeest zouden inluiden. Liefelijke tafereeltjes, zoals een mandje met eieren wat door een zwaluw werd gebracht, deden vergeten dat een paarhonderd kilometer verderop men elkaar de loopgraven uitknalde. Op de Franse kaarten wenste men elkaar Heureuses Pâques of Joyeuses Pâques toe.

En dat is natuurlijk ook goed. Ook al is de tijd ernstig, je kunt elkaar nog wel een paar fijne dagen toewensen. Deze kaarten zijn nu iets meer dan honderd jaar oud en geliefde verzamelaarskaarten. Ik plaats een serie Franse kaarten in m’n shop, die dan nog vóór Pasen naar een liefhebber gestuurd kunnen worden. Volgende week plaats ik nog een serie Engelse en Nederlandse Paaskaarten.

Het mooie glossy Borduurblad verschijnt zes keer per jaar en staat vol met nieuwe en geactualiseerde patronen voor borduursters van allerlei ‘insteek’. Dus zowel de meer traditioneel-ingestelde borduurster als de eigentijdse borduurster vind hier patronen die aantrekkelijk zijn om te borduren. Wie kennis heeft gemaakt met dit mooie tijdschrift, wil graag de hele serie compleet hebben en al een tijdje probeer ik zelf ook zo compleet mogelijk te zijn met de eerder verschenen nummers. Ik kon nu weer een hele stapel te koop zetten van nummers die ik al eerder had en nu dus weer. Plus nog een aantal nummers die ik nog niet eerder had.

Er zijn inmiddels meer dan honderd Borduurbladen verschenen en dat is zo’n grote stapel dat ik er een aparte knop voor heb in m’n shop. Dus bij mij is ‘Borduurbladen” onderscheiden van “Borduurtijdschriften”, hoewel beide benamingen natuurlijk eigenlijk hetzelfde zijn. Dus wie nog op zoek is naar oude nummers: veel plezier met kijken of ze er tussen staan!

Een hoedje en een paar laarsjes is niet het eerste waar je aan denkt als je een pop wilt aankleden. Want hoe vind je daar nou een patroontje voor?
Mijn zus leende wat tijdschriften met poppenkleertjes van me en was er enthousiast over. Ze probeerde verschillende dingen uit en merkte hoe makkelijk dat ging. Het zwarte onderjurkje maakte ze van een oude sok. Nu heeft de pop een goede basis om verder aangekleed te worden.

En nu plaats ik nog meer van deze fijne en bruikbare kleine tijdschriften in m’n shop. Allemaal met makkelijke modellen en aansprekende foto’s. Om zelf ook zo’n leuke garderobe te maken voor een pop en daarbij stofjes te gebruiken waar je goede herinneringen aan hebt. Een goed patroontje is eigenlijk al het halve werk.

“Dankzij jou kwam ik op plekken waar ik anders nooit zou zijn gekomen.” Dat zei ik gister tegen m’n zus. We zaten samen op een bankje in Baarn, waar ze nu een tijdje woont. Ze had gevraagd of ik een dagje langs wilde komen. Ik vind het altijd heerlijk om dat te doen en samen wat te ondernemen.

Het is fijn om vanuit onze gezamenlijke achtergrond te praten over van alles. En om nog wat handwerkspulletjes uit te wisselen, want dat doen we eigenlijk altijd wel. Ik denk dat er geen enkel bezoek voorbij is gegaan zonder dat we wat handwerkspul uit te wisselen hadden.

Maar nu beginnen de bezoekjes wel wat anders te worden: het eind is in zicht. Begin dit jaar kondigde ze aan dat zij en haar man deze zomer gaan vertrekken naar een ander land. En nu is er al begonnen om het huis op te ruimen.

We gingen fietsen. En op een bankje in het park zitten. “Dankzij jou kwam ik nog eens ergens”, zei ik. Want ze woonde al eerder aan het andere eind van de wereld en daar kon ik haar dan opzoeken. We vroegen ons af of dat nu nog weer mogelijk gaat zijn. We weten het nog niet en dat maakt het afscheid straks wel anders.

Dus het was wel leuk, om daar te zitten met m’n lentetasje. En met m’n zus, die niet verbaasd is als ik dan weer opspring om een foto te maken. Ze kent me helemaal en weet wel hoe ik in elkaar zit.

Maar het was ook weer niet zo leuk want ik zou ook wel willen dat ik nog tientallen keren naar haar toe kon rijden voor een bezoekje. Ik ga haar missen.

In de tijd dat ik veel naaide, voor mezelf en voor m’n kinderen, bewaarde ik de patronen die ik had gebruikt in een mapje. Ik gebruikte een snel-hechter (zo heetten die dingen) en dat was wel praktisch. Maar ik vond die doorzichtige voorkant niet zo mooi. Daarom plakte ik er een stofje op wat ik overhad nadat ik er iets van had gemaakt. Het blauwe stofje met bloemen was van een rok voor mezelf (typisch jaren negentig design) en het stofje met de kleine motiefjes was van een jurkje voor m’n dochtertje. Ziezo, netjes opgeruimd en staat vrolijk.

En er zijn natuurlijk nog vééééél meer mogelijkheden om een doorzichtig mapje op te vrolijken! Dat kost natuurlijk wel een beetje tijd (hoewel, even knippen en plakken dat valt wel mee), en daar heeft een minister natuurlijk niet zoveel van.
Jammer. Want je papieren los onder de arm meenemen is natuurlijk ook niet zo handig. Dan kan zomaar iedereen meelezen….

Haken werd enorm populair mede door enthousiaste blogs van vrouwen die foto’s publiceerden van wat zij haakten, en daarmee anderen aanstaken. En niet alleen foto’s werden er gepubliceerd, ook complete tutorials met uitleg en werkwijze. De (garen)balletjes gingen rollen en buitelden en rolden over elkaar heen en het werd één groot haakfeest wat duizenden enorm veel haakplezier gaf.

En toen kwamen er natuurlijk ook de boeken, met ideeën en patronen en uitleg over technieken en toen werd het nòg meer één groot haakfeest. Er bleek nòg meer mogelijk te zijn en het ene na het andere werd verzonnen en gemaakt.
In de boeken verschenen foto’s die nòg mooie en aantrekkelijker waren en die boeken droegen er ook aan bij dat het haken gewoon niet meer onopgemerkt kon blijven. Als je een beetje met de mode mee wilde doen, dan wilde je zo’n boek, kocht je garen en een haaknaald en ging je aan de slag.

Sommige boeken raakten uitverkocht en daarmee nog meer begeerlijk want in haakkringen werd verteld dat dat nou net de standaardwerken waren en die wil dan iedereen hebben. Dus tweedehands stegen die nogal in prijs. De meeste nieuwere boeken liggen nog fijn thuis bij de haaksters die ze kochten en er wordt nog steeds volop uit gehaakt want de ideeën zijn aantrekkelijk. Soms is er een stapeltje nieuwere boeken wat al wel tweedehands beschikbaar komt en daarvan ik er nu wat in m’n shop plaatsen. Voor veel kleurrijk en eigentijds en Hip Haakplezier!

Met een handwerk kun je jezelf uiten. Je kunt vorm en inhoud geven aan je gevoel. Expressie!
Misschien zijn er wel twee kanten aan handwerk. Enerzijds kun je iets maken volgens de voorschriften van anderen. Je leert de technieken, die nodig zijn om bijvoorbeeld een trui te breien, je koopt het materiaal en je voert het werk uit.
En anderzijds is er de vrije vormgeving, het verrassende gebruik van materialen. Geen patronen, maar gewoon doen hoe je zelf denkt dat het goed is. Alles samenvoegen om een zo groot mogelijk effect te bereiken. En dat allemaal met het ene doel: iets creëren wat jouw individuele stemming, gevoel, behoefte en ideeën uitdrukt.

Zo kijk ik tegen die oude wandkleden aan uit de jaren zeventig. Het was toen volop mode om wandkleden te maken, waarbij er geëxperimenteerd werd met vrije vormgeving. En ze werden natuurlijk ook gemaakt door mensen die daar hun eigen ideeën en gevoelens inlegden. Als iemand een trui breit van een patroon, dan is dat natuurlijk ook heel knap gedaan, maar als twee mensen datzelfde patroon gebruiken dan lijken die truien op elkaar. En daar is natuurlijk niks mis mee, vooral niet omdat je die trui ook kunt dragen als hij af is. Maar bij die wandkleden van vroeger zijn er geen twee gelijk. En ze zijn ook eigenlijk niet echt nuttig. Ze zijn alleen maar gemaakt om het maken zelf. Dus ik probeerde te beschrijven hoe die wandkleden altijd iets van ‘eigenheid’ in zich hebben.

En nu bof ik natuurlijk, want ik kan zomaar een foto maken van een wandkleed van een ander, en daar een blogje bij schrijven. En daarmee óók iets van mezelf uitdrukken! Dus nu kan ik gewoon zeggen: Kijk, zo voel ik me vandaag!

(En hoe voelen jullie je?)

De Paasboodschap is elk jaar hetzelfde, het vrolijke lentegevoel ook. De zin om iets te borduren misschien ook wel, en de ideetjes daarvoor zijn al vele jaren leuk / sprankelend / schattig / aantrekkelijk / kleurrijk en vrolijk. Grote tijdschriften zoals Anna en Burda brengen al heel lang mooie nummers uit boordevol paasmotiefjes en als je zo’n motiefje zoekt dan maakt het niet uit of het van een voorbij jaar is.

Ook ‘kleinere’ tijdschriften zoals Renate en De Mooiste Borduurmotieven maakten speciale Paas-nummers, boordevol kleine motiefjes om na te borduren. Ik heb wel eens wat tulpjes laten zien die ik hier zelf uit maakte en nu kan ik dat nummer opnieuw in m’n shop zetten.

Dus dat is allemaal leuk, om toe te leven naar Pasen. Alleen is het dit jaar toch wel heel erg anders allemaal. Pasen in Lockdown, wat wel een hele rare gewaarwording is. Tussen die twee vreemde Paasfeesten in (die van vorig jaar en van dit jaar) verzamelde ik een stapeltje tijdschriften vol met springende haasjes, snoezige kuikentjes, lieve voorjaarsbloemetjes en bonte eieren en dat stapeltje heb ik nu in m’n shop gezet. Het is toch wat allemaal…. die haasjes blijven maar springen, maar ook zij kunnen de grenzen niet over….

Het grote gebeuren: je volgt het of je volgt het niet. Je denkt er wat over of je probeert het te negeren. Het heeft impact, maar je probeert die niet te groot te laten zijn. Maar het ìs er natuurlijk wel: “het grote gebeuren”. De beperkende verlenging en de verlengende beperkingen. Het is overal om ons heen.

Het kleine gebeuren is makkelijker, leuker en verrassender. In de handwerkwereld worden steeds nieuwe dingen uitgeprobeerd. Zo was er een tijdje geleden een ideetje om een klein tomatenblikje te gebruiken als basis voor een speldenkussentje. Ik vond zo’n maak-en-hebbe-dingetje en legde het op een kalenderplaat vol uitbundige bloemen. Daar word je vrolijk van!

Ik krijg soms mailtjes van bloglezeressen die mij laten weten dat ze het fijn vinden om te midden van ‘het grote gebeuren’ elke dag even op het knopje van een kleine gebeurtenis kunnen drukken. Dat vind ik telkens ook fijn om te lezen. En dan heb ik weer moed om iets kleins te laten zien, wetende dat het even een afleidingkje geeft. Even het grote gebeuren vergeten.

En vooral: even een reminder dat het helpt om temidden van een moeilijke periode met kleine en vrolijke dingetjes bezig te zijn.
Liefs van mij!

Het uitgangspunt van het gevierde Noorse ontwerpersduo Arne en Carlos is verwoorden ze zelf in één van hun boeken: “Alleen wanneer we teruggaan in de tijd en naar onze culturele erfenis en geschiedenis kijken, kunnen we iets daarvan meenemen in ons werk en nieuwe ontwerpen. Terwijl we iets nieuws maken, dragen we tevens bij aan het behoud van oude tradities.”

En dàt sloeg aan! Vanaf de comeback van de stippeltrui uit Setesdal tot aan de vrolijke gebreide vogeltjes, en alles er tussenin, werden de boeken en de kleurige ontwerpen een groot succes. De boeken zijn bijzonder inspirerend en passend bij de tijd, met een stevig anker in de traditie. Door deze boeken kon iedereen zien hoe mooi de Noorse ontwerpen altijd al waren en nu weer opnieuw zijn. En die Noorse ontwerpen hoeven niet alleen in truien en mutsen te worden gebreid, maar ze doen het ook goed in kerstballen en kussens.

Zeven boeken van deze twee ontwerpers heb ik om in m’n shop te plaatsen. Er is ook nog een achtste in het Nederlands verschenen, die gaat over sloffen, en hopelijk kan die dan later nog eens in de collage.

In het boek Geschenken in kruissteek zag ik een foto van een kleedje met een tulpenrandje. Dat wilde ik namaken! Ik koos een lapje stof met ongeveer dezelfde kleur en fijnheid, bepaalde de plek van de tulpjes en toen was het borduren niet veel werk meer.

Maar daarna duurde het nog even voordat ik het op mijn blog kon laten zien. Jullie denken misschien: dat doet ze wel even? Komt nog best wat bij kijken hoor!
Eerst wachten tot ik rode tulpen had staan. Volgens het voorbeeld op de foto moesten twee tulpen nog redelijk dicht zijn, en drie al zover open dat ze begonnen te fladderen. Dat stadium heb ik maar niet afgewacht want tulpen hebben hun eigen bloeiwijze en de mijne bleven zo.

Toen een bordje en een ondergrond zoeken in de juiste kleur. Dat lukte met wat moeite. De stof is een strook grove aida en nu ik deze heb gevonden heb ik gelijk weer zin om dáár ook wat tulpjes op uit te proberen. Zo is er altijd wat te nieuws te verzinnen, maar het geeft ook voldoening als er iets is afgekomen.

Dus voilà: mijn kleine tulpen-loper! Misschien inspireert het iemand om ook een rijtje simpele tulpjes te borduren op een lapje. Het is niet veel werk, maar geeft wel veel resultaat!

Breien voor een baby is een heerlijke bezigheid. Tijdens het breien kun je je erop verheugen om straks die mooie en vertederende baby te zien, die dan dat schattige truitje of pakje draagt. En daar gaat het natuurlijk ook om, om die gave baby te zien, om blij te worden van dat prachtige nieuwe gezichtje.

Het is ook fijn om tijdens het breien volop te genieten van het proces. Het breien gaat lekker snel, je ziet gauw resultaat, en dat maakt het ook leuk om te doen. Dat speelt zeker ook mee. Maar ook die mooie foto’s in de patronenboeken, die dragen ook volop bij aan het genieten van het proces. De kleertjes in deze boeken zijn allemaal heel aantrekkelijk gefotografeerd en dat maakt ze nog fijner om na te maken.
De boeken geven duidelijke aanwijzingen hoe het breien gaat en dan kan er algauw een baby die schattige schoentjes / truitjes / hansopjes / broekjes of vestjes dragen.

In Delft bezochten we de Maria van Jessekerk, een neogotische roomskatholieke kerk. De deur van de kerk stond open, en we liepen gewoon naar binnen. Ineens ben je in een andere wereld. Hoogoprijzende gewelven, gefilterd licht door de glas-in-loodramen, zachte klanken van stemmige en rustgevende liederen uit een luidspreker, en een ruimte om je heen die je ziel verheft. We volgden de looproute, aanschouwden de wonderen van kunstig houtsnijwerk, religieuze schilderijen en ondergingen de werking van de treffende kleuren, imponerende hoogte en diepte, en verfijnde versieringen. Alles draagt bij aan een indrukwekkende totaalervaring.

Ook de borduurkunst heeft in het verleden volop bijgedragen aan de inrichting van kerken en de tradities rond de eredienst. In een zijbeuk van deze kerk hing een rijk geborduurde kazuifel, waar ik geen foto van maakte, maar die wel aanleiding geeft tot het bespreken van een boekje wat ik graag in mijn shop wil plaatsen: Middeleeuwse Ambachtslieden Borduurders. Het is een vertaling van een studie die eerst in het Engels verscheen: Medieval Craftsmen Embroiderers. En hoewel deze kerk die we bezochten van latere datum is en niet al in de Middeleeuwen is gebouwd, bieden de foto’s wel een mooie aanleiding om dit boekje te bespreken.

Borduuurwerkers waren in de Middeleeuwen leveranciers van weelde en status, en zij voorzagen de Kerk en aristocratische opdrachtgevers van schitterende misgewaden, altaardoeken, kleding en wandkleden. De borduurders droegen bij aan kerkelijke pracht en praal, en ook de internationale diplomatie was niet denkbaar zonder dat de prinsen, pausen en prelaten schitterende statiegewaden droegen. Zowel kerkelijke als wereldlijke heersers konden niet zonder de imponerende kleding.

Maar wie waren de borduurwerkers zelf? Wat is er bekend van hoe zij hun leven hadden georganiseerd? Werden ze goed betaald? Werkten ze thuis of in ateliers? En hoe verwierven ze hun technieken en hoe gaven ze die door? Er is niet zo veel informatie bewaard gebleven over de vroege borduurwerkers, en ook niet over hun collega’s in de middeleeuwse textielhandel, zoals wevers, vollers, bandwevers en kleermakers. Maar er is wèl veel studie naar gedaan en veel van wat die studie heeft opgeleverd is in dit interessante boekje verwerkt.

Na het doorlezen van zo’n boekje (dat deed ik gisteravond) is het een volgende keer vast nòg interessanter om oude borduurwerken te bewonderen, wanneer je die weer eens kunt zien.

De lente is begonnen! Vandaag duurt de dag even lang als de de nacht.
En vanaf nu worden de dagen langer en de nachten korter.

Op deze eerste lentedag maakten we een strandwandeling.
Wat is het fijn om de seizoenen te beleven en ook tijd te hebben om uit te rusten.
Fijne zondag gewenst!

We reden naar de zee, want daar waren al een tijdje niet geweest. Het was zo fijn om een strandwandeling te maken! Even nergens aan denken, je hoofd leeg laten waaien, kijken naar de einder en ervaren hoe er ook weer een einde komt aan dagen en weken. Nieuwe moed en nieuwe kracht voelen, door die eindeloze watervlakte die met regelmatige golven en golfjes aan land spoelt. Dan weet ik weer: alles komt met golven en golfjes en de golven zwakken weer af of trekken zich terug en het gaat allemaal gewoon weer door.

Ik had een golfjes-tasje meegenomen, in tere golfjeskleuren die precies passen bij de dag en de landsrand. Het was een mooie dag.

Als ik in een ‘borduurperiode’ ben, dan wil ik vaak alweer aan het volgende beginnen voordat het vorige af is. En dan ben ik dus gewoon met verschillende dingen tegelijk bezig. Ik kom veel leuke patroontjes tegen en die wil ik dan graag uitproberen. De uitdaging is om het juiste lapje borduurstof te vinden waar zo’n patroontje het beste op uitkomt. Aftelbaar of evenweave, helderwit of crème of gekleurd: dat maakt allemaal uit voor het effect.

Ook de dikte van de borduurdraad is variabel: soms borduur ik met vier afgesplitste draadjes, soms met drie en soms met twee.
En ook de naald wordt aangepast bij elk borduurwerkje. Het borduurt het prettigst als deze soepel door de stof glijdt, en als de afgeronde punt makkelijk naar de juiste plek glijdt waar moet worden ingestoken.

Het zijn allemaal dingen om mee rekening te houden wanneer je iets wilt borduren.

Maar nu: mooi weer! In de auto stappen en eindje rijden!

Er zijn meerdere uitdrukkingen waar sloffen aan te pas komen.
Je kunt het vuur uit je sloffen lopen. Dat betekent dat je een uiterste inspanning levert door heel hard te lopen en kennelijk springen dan de vonken ervanaf.
Of je kunt juist iets op je sloffen af, dan is dat iets dus heel gemakkelijk te doen.

Iemand kan op een schoen en een slof aankomen, als hij ergens aankomt en niets meer heeft.
En iemand kan uit zijn slof schieten, en dat betekent dat hij ineens heel boos uitvalt.
Daaraan verwant is nog een minder bekende zegswijze dat “wie zijn klomp breekt, gemakkelijk uit zijn slof schiet”. Dat wil zeggen dat iemand die teleurgesteld is, gemakkelijk boos kan worden.

En er is ook de symboliek van die sloffen: relaxen in je eigen huis, niet meer presentabel hoeven zijn. Het vrijdag-gevoel. En daar had ik natuurlijk eerder aan moeten denken toen ik deze foto’s maakte, want de symboliek klopt niet helemaal. Nu liggen deze mooi gemaakte sloffen op een rare poster die weliswaar geschikt-grijs is voor een achtergrond, maar waar de ravage suggereert dat het nog niet helemaal relaxtijd is. Of misschien klopt die symboliek dan juist wèl. En moet je midden in de hektiek gewoon even je sloffen aantrekken en daarmee voor je gevoel een rustpunt creëren: ik heb m’n sloffen aan, ik heb even pauze.

Ik wou dat ze mij pasten, deze mooie slofjes, maar ze passen me niet en ik plaats ze in m’n shop. Gelukkig heb ik nog meer dan genoeg andere relax-symbolen. Fijne vrijdag!

Voor alle handwerktechnieken geldt: het duurt even voordat je een barrière hebt overwonnen om ergens aan te beginnen. En als je begonnen bent, dan duurt het even voordat je doorhebt hoe het moet. Of voordat je de juiste materialen bij elkaar hebt. Maar als het allemaal gelukt is, en je weet hoe alles moet, dàn wil je doorgaan! En liefst ook doorgaan als iets af is. Gewoon nòg een keer iets van hetzelfde maken!

En daarom is handwerk zo ideaal als cadeautje! Je hebt de investering al gedaan om iets uit te zoeken, en je hebt nog materiaal in huis, èn je hebt zin om nog iets te maken. Dan is dat tweede of volgende project gewoon om weg te geven!

Mijn dochter ging door het proces om via you-tube-filmpjes uit te zoeken hoe ze vingerloze wanten moest breien. Ze appte er niet eens over, dus ze was duidelijk weer een volgende stap aan het zetten in het verfijnen van haar breitechnieken. Vorige week kon ze even thuis zijn, en bij verrassing kreeg ik een paar eigengebreide wantjes van haar, die ze breide nadat haar eigen wantjes klaar en gelukt waren. Ik ben er blij mee! Het is nu van dat koude weer, en ze komen goed van pas. Ik ben net terug van de supermarkt en hielde ze gewoon aan in de winkel. Ik wilde uitproberen hoe dat ging, en dat ging heel goed!

En ik ben blij dat ik nu zelf niet hoef uit te zoeken hoe je die duim moet breien, ook al zou ik het best wel kunnen. Zo’n cadeautje is gewoon veel leuker!

Een kappersafspraak is tegenwoordig iets bijzonders, iets om naar uit te kijken. Lange tijd kon niemand naar de kapper en nu het weer wel mag duurt het soms een tijdje voor je aan de beurt bent. Mijn man heeft voor eind van de week een afspraak en daar probeer ik hem nu vanaf te houden. “Zullen we op je vrije vrijdag iets leuks gaan doen?” vraag ik dan, en dan zegt hij: “Goed idee, maar ik ga eerst naar de kapper”.

“Jammer, zeg ik dan, het staat je gewèldig, dat lange haar.” Of ik zeg: ” Zo’n situatie als nu komt vast nooit meer terug, en nu je haar toch al zo lang is, kun je het net zo goed nòg een beetje langer laten groeien. Je zit toch alleen maar voor de webcam.”

Maar het helpt allemaal niks, manlief is vastbesloten om straks naar de kapper te gaan. Vanmorgen haalde ik gniffelend een paar borduurwerken uit de doos. “Wat ben je daarmee van plan?” vroeg hij. “Wacht maar tot je het op m’n blog ziet”, zei ik. Want er is natuurlijk ten diepste maar één echte reden waarom ik hem van de kapper vandaan wil houden: ik ben gewoon verliefd op die man met dat lange haar! De romantiek van vroeger wordt getriggerd door die bruine haardos….

Ook nog even vanuit borduur-oogpunt kijken naar deze romantische werkjes. Er zijn veel borduurpatronen waarbij alles moet worden volgeborduurd, maar er zijn ook borduurwerken waarbij de afbeelding wel geschilderd lijkt met waterverf. Dit effect wordt bereikt door een spaarzaam gebruik van de borduursteken, volgens een evenwichtig patroon. Als je zo’n patroon hebt en ook zoiets wilt borduren, dan is het belangrijk om dat op een rustige handwerkstof te doen. Als hier gekozen zou zijn voor een aida-ondergrond, dan zouden de ‘gaatjes’ die openblijven heel storend zijn. En zou het borduurwerk niet ditzelfde schilder-effect hebben.

Nog een paar dagen om van de wilde haardos van mijn man te genieten. Ik maak wel een paar foto’s van hem, want ik denk dat dit blogje ook niet gaat helpen om hem van de schaar vandaan te houden.

We moeten eerst maar weer een beetje kalm worden, na de verkiezingen. Niet teveel naar het nieuws kijken, ook wat afstand nemen.
Niet teveel denken aan vroeger, toen alles anders was. Toen alles beter was? Toen alles in ieder geval wel rustiger was.

Maar nu weten we dat vroeger niet meer terugkomt. Dat ingezette koersen niet meer zo makkelijk wijzigen. Dat ‘pakketten maatregelen’ tot de nieuwe tijd zijn gaan behoren. En dat is best moeilijk.

Borduur ‘pakketten’ zijn leuker om mee bezig te zijn. Een ‘pakket’ is een complete set van patroon, borduurlinnen, garen en kleurenvoorbeeld. Soms is alleen het laatste overgebleven, zoals het eerste voorbeeld van een super-Hollands tafereeltje van plattelandsblijdschap. Soms is ook het patroon bewaard, zoals van de vier jaargetijden. En soms een heel pakket van allerlei Hollandse weergaven van wat vroeger algemeen en kenmerkend was: een klok, een sleutel, een postkoets, een randje tulpen, een draaiorgel. Dan heb ik weer wat om in m’n shop te zetten, want als borduursters blijven we het leuk vinden om dit soort tafereeltjes te borduren. Ook al weten we dat vroeger niet meer terugkomt.

Ik doe m’n best om ook een beetje kalm te blijven. In deze ‘nieuwe tijd’.

Een gehavend en geschonden Nederland gaat vandaag naar de stembus.
Ik hou van mijn land en ben verdrietig over zoveel verwarring en politieke onmacht.
We willen graag dat ons mooie Nederland weer gezond en gelukkig wordt!

Ik ervaar het als een belangrijke dag vandaag. Ik borduurde vandaag een sterretje, en nadat ik aan het eind van de dag terugkwam van het stemburo laat ik dat nog even zien. Met het ‘felbegeerde’ potloodje erbij!

Het is precies een jaar geleden (daar kwam ik toevallig achter) dat ik op mijn blog ook een borduurpatroon van de landkaart van Nederland liet zien. Dit patroon heeft in 1965 op de voorkant van Ariadne gestaan. Het is een geliefd patroon, het wordt soms nog besteld, maar dan stuur ik liever een minder gescheurd exemplaar.

Werken, of eigenlijk spelen met kralen werd en wordt in iedere cultuur al eeuwenlang gedaan. Er is altijd grote bekoring uitgegaan van kostbare kralen, die gemaakt werden van parels of goud, maar ook minder dure materialen zijn volop benut en aantrekkelijk. Er werden kralen gemaakt van hout, glas, keramiek, plastik, bot en vast nog wel wat meer. Van oudsher ontwikkelden mensen een enorme fantasie in het variëren met vormen, kleuren en toepassingen. Sieraden waren – en zijn nog steeds – het symbool van welstand, vriendschap, goede smaak en creativiteit. Sieraden versieren het leven èn ze versieren mensen!

Veel creatieve mensen hebben nog wel wat kralen in huis waar ze ‘ooit-nog-eens-wat-mee-zou-willen-doen’. Waarom niet nu? Deze boekjes kunnen een goede stimulans zijn. Ze werden geschreven in een tijd dat nieuwe materialen ook weer nieuwe technieken mogelijk maakten en die nieuwe technieken leidden tot nòg meer fantasie en vrolijkheid.
Kralen zijn nooit ouderwets en geven in elke tijd speel-plezier. Misschien leuk om die pot met kralen nog eens te pakken, boekje erbij, en dan zelf iets maken. En als je niks om je hals wilt hangen, dan is zo’n kralenboompje misschien een nieuwe uitdaging.

Al heel lang bijna niks nieuws gekocht en nu zag ik in een winkel een rolletje plastikstof liggen. Wat is het dan leuk om dat ‘mee te nemen’ en te genieten van de vrolijke kleurtjes. En het past helemaal bij het gehaakte kipje!

Deskundigen op het gebied van textiel en handwerk schreven boeken en die boeken zijn tientallen jaren later nog steeds interessant. Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan de boeken van mw. Schipper-van Lottum, die alles wist over oude merklappen, of aan Saskia de Bodt, de deskundige op het gebied van Nederlands borduurwerk uit de zeventiende eeuw. Hun boeken heb ik graag in m’n shop. In de tijd dat zij deze boeken schreven, werkten ze ook wel eens mee aan artikelen met wetenschappelijke informatie die in het tijdschrift Antiek of Cachet werden gepubliceerd. In een paar oude nummers kwam ik hun bijdragen tegen, en dat deed mij besluiten om ook eens een stapeltje oude Antiek-tijdschriften in m’n shop te plaatsen.

Ik vond artikelen over de rijke geschiedenis van Damast, over de geschiedenis van Amerikaanse patchwork quilts, over de kanten uit de collectie van koningin Emma, en over hoe het exotische textiel in Nederland kwam. Deze artikelen zijn interessant voor andere en/of nieuwe deskundigen, voor handwerkliefhebbers die graag zoveel mogelijk van een bepaald onderwerp afweten, of voor mensen die gewoon nieuwsgierig zijn naar de rijke historie van de belangrijke rol die textiel in de geschiedenis heeft gehad.

Het is een jaar nadat de eerste lockdown begon en de media is volop bezig om terug te blikken. Ook onze krant publiceerde een dik magazine vol interviews met mensen die er maar al te veel mee te maken hadden gekregen. Ik was gister meer dan een uur bezig om het te lezen en verdiepte me in al die verhalen. En toen ik het uit had vond ik het wel weer genoeg.

In het begin, een jaar geleden dus, was ik er nog veel meer mee bezig, net als iedereen. Ik heb denk wel een paar honderd uur besteed aan het lezen van artikelen en het luisteren naar wat deskundigen vertelden. Daar ging ik de hele zomer nog mee door.
In het begin schreef ik bijna elke dag wel wat op m’n blog naar aanleiding van het nieuws, maar daar ben ik na een tijdje mee gestopt.

Maar nu is het dan toch weer zo’n corona-moment waarop ik er toch nog eens wat over schrijf. Een jaar nadat de eerste lockdown begon. Het gaat in de terugblikken over hoe goed of niet goed we erin slaagden om ‘maatregelen’ op te volgen en of die maatregelen wel zinvol zijn. Een hoogleraar werd gevraagd om te vertellen hoe mensen zich voelen en dan blijkt dat jongeren zich slechter voelen dan een jaar geleden en dat ouderen een nieuw evenwicht hebben gevonden.  Het gaat over economische schade, cijfers en statistieken, uitgangspunten en meningen. En nog heel veel aspecten meer.

‘Corona’ is een ingewikkeld gebeuren, met vele aspecten en invalshoeken. ‘Corona’ heeft impact op ons leven. We hebben er allemaal mee te maken gekregen. We kunnen uren besteden aan het onderzoeken hoe het zit, en ook nog eens uren aan het lezen van verhalen van mensen die ziek zijn geworden. Maar voor dit moment benoem ik alleen het besef dat we er allemaal onder hebben geleden, nu al een jaar lang.

Onder de lezers van mijn blog zijn ook velen die er “maar al te veel mee te maken hebben gekregen”. Doordat ze ziek werden of doordat er ziekte in hun familie kwam. Corona heeft gaten geslagen in levens. En dan verlang je naar troost en meeleven.

Nu nog een link naar de foto, van een mooi en oud kleedje. Vroeger zijn allerlei technieken bedacht om kant-effecten te bereiken zonder te klossen. De vindingrijkheid om op allerlei manieren draden weg te knippen of juist samen te binden was groot. En er konden ook allerlei technieken gecombineerd worden.

Ik denk dat wij daar nu ook al een jaar mee bezig zijn. Met aanpassen, vindingrijk zijn, er toch iets moois van maken.
Maar voor velen is het ècht enorm zwaar en ik wens hen van harte sterkte en herstel toe.

Zo gaan de dagen, de weken, de maanden voorbij.
Moge er elke dag van deze 31-dagen tellende maart-maand blijdschap zijn!
En vandaag zondag: fijne dag gewenst!

Vlechten en knopen zijn technieken waarmee je eindeloos kunt variëren. Telkens zijn er weer andere mogelijkheden en ook andere materialen om uit te proberen. Gevlochten mandjes heb ik altijd mooi gevonden en ik heb er dan ook zoveel mogelijk van in m’n kamer staan. Mandjes voor van alles en nog wat, en altijd mooi om tegenaan te kijken. Knap hoe met materiaal uit de natuur zulke mooie dingen zijn gemaakt.

Vlechten met stofrepen, of met pitriet, of met papierstroken of met scoubidou-touwtjes of met lint kan ook. Meestal worden ideetjes om daar mooie resultaten mee te bereiken besproken in ‘verzamelboeken’. Een heel boek wat alléén over vlechten (en knopen) gaat had ik nog niet vaak gezien maar het is er wel: Tijd voor vlechten en knopen. Een leuk en kleurrijk en eigentijds boek wat ik in mijn shop plaats.

Zoals wel vaker met handwerk is het toch vaak een kwestie van uitproberen, om te bepalen of het mooi wordt of niet. Mieke liet deze week op haar blog zien hoe ze van een lap gevlochten stofrepen iets wilde maken, maar het lukte niet in één keer. Uiteindelijk was het resultaat helemaal in evenwicht en liet ze een stapeltje kaartjes zien die ze van de gevlochten repen had gemaakt. Ik bofte, want ik heb er ook één gekregen!

Zoveel leuke mogelijkheden zijn er om met restjes stof een verrassend resultaat te krijgen. En ook: verrassend dat er over èlke techniek bruikbare boeken zijn verschenen.

Het is lente, maar het lijkt wel herfst, met een stormachtig windje en af en toe striemende regen. Geeft niets, dat hoort allemaal bij onze Hollandse jaargetijden. Elk jaargetijde heeft z’n eigen charmes en geneugten, en de idyllische kanten daarvan werden door Rie Cramer weergegeven in tekeningen die heel bekend en geliefd werden. Van deze tekeningen werden ook borduurpatronen gemaakt en die zijn nog steeds heel bekend en geliefd. Zo zelfs dat iemand speciaal haar restjes borduurgaren bewaarde bij het patroon, in de originele verpakking. De gedachte daarachter is: dan heeft een ander er weer wat aan.

En dat is een lief gebaar, want borduursters weten dat je soms wat extra ondersteuning nodig hebt om aan een groot borduurwerk te beginnen. Die restjes borduurgaren zijn een goed hulpmiddel voor wie deze patronen ook wil gebruiken om er net zoiets moois van te maken als op bovenstaand borduurwerk van de Herfst is te zien. En dat des te meer omdat er bij de kleuren-aanduidingen op het patroon géén garen-nummers zijn aangegeven. Vermoedelijk is dit bewust gedaan, want ik merkte het ook wel bij andere pakketten. Maar extra fijn dus dat borduursters dan hun restjes bij het patroon bewaren, zodat dit ondersteuning geeft.

Terwijl de wind de regen tegen de ramen laat kletteren, plaats ik deze mooie en geliefde patronen in m’n shop. Het maakt ook helemaal niet uit welk jaargetijde het is voor wie deze tafereeltjes wil borduren, want met zo’n borduurwerk ben je vaak toch wel een paar seizoenen bezig.

Niet alleen deze boekjes zijn leuk, ook de titels, zoals
Spelen met lapjes – Uit de lapjesmand – Restjes zijn ook stof – Knutselen met lapjes en draden.

Voor kinderen is het vormend en leerzaam om uit een mandje met restjes wol of lapjes te kunnen kiezen en daar iets leuks van te maken. Een boekje met voorbeelden en ideeën werkt dan extra stimulerend.
Maar ook voor volwassenen kan het heerlijk zijn om iets te maken van restjes, en dan lijkt het wel of die restjes soms nog meer voldoening geven dan een hele lap of een hele bol wol.

Ook van bandjes en kantjes kunnen mooie schilderijtjes worden gemaakt. Het is de uitdaging om van mooi materiaal iets samen te voegen wat verrassend kijkplezier geeft, en wat voldoening geeft dat die kleine restjes nog weer zò mooi van pas kunnen komen.

Al deze boekjes zijn uit ‘vroeger jaren’, toen er nog niet zo’n overvloed was aan materiaal. Maar ze zijn nu ook weer leuk, en passen in een tijd waarin we niet meer zo makkelijk iets willen weggooien en meer oog krijgen voor de waarde van ‘restjes’. Restjes zijn ook stof, was en is een treffende titel!

Koffiepauze. Ik hang het vest wat ik in elkaar wil zetten aan de rand van m’n stoel en staar even naar buiten. Ik zie een bruin blaadje op het terras. Het waait, en ineens zie ik het blaadje wegvliegen. M’n eerste reactie: “Is de kikker er nu alweer?” Ik dacht dat het blaadje een kikker was. En ik merkte dat ik het niet leuk vond om de kikker nu alweer te zien. En ineens weet ik het: Dit jaar heb ik geen zin in kikkers in m’n tuin!
“Vind je het goed dat we ze straks allemaal naar de buurtvijver brengen?” vraag ik aan mijn koffiepartner. Hm, ja, even over denken.

Ik vind het wel een aantrekkelijk idee. Die tuinkikkers wonen hier al zò lang, en het was altijd erg grappig, dat gezelschap. Altijd als ik bezig was met onkruidjes wieden, dan sprong zo’n beest net langs me heen. Hij geschrokken, ik geschrokken. Jongens, ik denk dat jullie straks ergens anders gaan springen!

Wordt vervolgd, dit verhaal. Ze zitten nu nog in hun winterslaap. We leven al meer dan dertig jaar met kikkers in onze achtertuin (ook in de tuin van ons vorige huis) en ineens heb ik er genoeg van. Van een gehaakt exemplaar schrik je niet zo.

In het ‘voorwoord’ van één van deze hobbyboekjes om zelf popjes of knuffelbeesten te maken wordt ‘verwoord’ dat poppen en popjes onmisbare objecten zijn bij de ontwikkeling. Volwassenen die terugkijken op hun jeugd en soms met enige trots beweren dat ze vroeger nooit met poppen hebben gespeeld, missen een waardevolle herinnering. Het is wel mogelijk dat zij niets moesten hebben van de prachtig aangeklede poppen uit de winkel, die alleen maar mooi, stil en levenloos voor zich uit konden staren. Maar alle kinderen, meisjes en jongens, hebben poppen nodig bij hun verkenningen van de wereld om hen heen.

Ieder voorwerp, ook poppen en knuffelbeesten, kan door een kind tot leven worden gebracht, eenvoudig door er tegen te praten. Het kind geeft het voorwerp een rol. En het spel heeft een functie.

Daar zijn natuurlijk boeken vol over geschreven, en ik hou het hier alleen bij een kort voorwoord. Om acht leuke kleine boekjes te presenteren die gaan over popjes en beestjes om zelf te maken. In het voorwoord in een ander boekje uit deze serie schrijft de bekende Marianne Perlot: “Ik zou alle poppenmaaksters willen zeggen: probeer het eens! Het is echt niet moeilijk en je voegt een hele nieuwe dimensie aan je hobby toe!”

Bij het opruimen kwam ik de oude bloemenpers tegen, die onze kinderen gebruikten om een bomen-herbarium te maken op de middelbare school. Het was een leuke opdracht: ze moesten twintig verschillende soorten takjes met bladeren kunnen determineren en dat zette ze aan tot goed kijken naar al die verschillende bomen. Een aantal takjes zijn kennelijk in de pers blijven liggen en die kwamen er nu na bijna twintig jaar weer uit. Wat zijn die lang goed gebleven!

Nog veel langer ‘goed’ blijven de boeken met borduur-patronen van planten en takjes van bomen. Deze boeken met de ontwerpen van Gerda Bengtsson zijn heel geliefd en ook heel beroemd. Die bekendheid ontstond al in de zestiger jaren, toen de Haandarbejdets Fremme de mooie ontwerpen niet alleen in het Deens maar ook in het Engels en Duits uitgaf. En langs verschillende  wegen kwamen verschillende uitgaven ons land binnen en hier vonden ze ook gretig aftrek. Ik heb deze boekjes graag in mijn shop. Omdat ze in wisselende conditie zijn, vermeld ik altijd of het boek gehavend is of nog in goede staat. Vaak zijn liefhebbers van deze natuurgetrouwe patronen blij als ze een exemplaar van dit tijdloze boek kunnen kopen, want net als de natuur elk jaar dezelfde blad- en bloemvormen laat zien, zo zijn ook die botanische weergaven in zekere zin tijdloos en dus nog steeds aantrekkelijk.

En nu vond ik ook een geborduurd schilderijtje van de bloeiende wilg van de voorkant van dit boek! Dat mag tussen de verkleurde blaadjes liggen en de kracht van deze sterke patronen laten zien!

De boekenweek die jaarlijks in maart wordt gehouden, is verplaatst naar de zomer, als de boekenwinkels hopelijk weer open zijn. Maar deze week vinden er online ook wat activiteiten plaats, onder het thema Voorwoord. Daar sluit ik bij aan, met acht Nederlandse boeken die ik in mijn uitdijende shop plaats. Het is leuk om zo compleet mogelijk te worden met alles wat er op handwerkgebied is uitgegeven in Nederland. Er zijn boeken op het gebied van patchwork, weven, papierknipkunst, kant en nog veel meer.

Sommige oudere boeken zijn nergens meer te vinden en dan vind ik het extra leuk als ik dan een exemplaar van zo’n zeldzaam geworden boek in m’n shop kan plaatsen. Sommige boeken zijn totaal vergeten, maar nog steeds interessant, als je maar weet dat het bestaat. Sommige boeken zijn leuk om door te bladeren en te gebruiken. En elk boek heeft een voorwoord van de auteur die met liefde schrijft over het behandelde onderwerp, wat voor haarzelf een vreugde is geweest om mee bezig te zijn en waarvan ze hoopt dat het ook een verrijking is voor anderen.

Het gebeurt ook wel vaak dat ik een foto maak en dan niet meer goed weet wat ik er nou mee wil zeggen. Daar ga ik dan weer over nadenken. Dan vraag ik me af of ik een writer’s block begin te krijgen. Of misschien al heb. Een writer’s block is een toestand waarin een schrijver er niet in slaagt om tot schrijven te komen. Er is even geen inspiratie of er is te weinig motivatie en die twee kunnen elkaar dan ook weer versterken. Dat lees ik natuurlijk op internet. Want als je te lang op een leeg scherm zit te staren, dan ga je vanzelf even googelen.

Ook onzekerheid, faalangst of stress ten gevolg van tijdsdruk kunnen een writer’s block veroorzaken. Dat lees ik dus allemaal op die pagina van ‘Online Marketing Agency’. O, die prachtige namen toch ook allemaal! Dus ik ga het even bij mezelf na. Onzekerheid? Mm, dacht ik niet, maar ergens natuurlijk ook weer wel. Onzeker ben je altijd wel. Faalangst? Zelfde. Stress? Ja, die wel een beetje. Er gebeurt veel in m’n familie en dat geeft best wel wat stress.

Ik lees nog wat verder. “Wanneer de inspiratie en motivatie om te schrijven niet vanzelf komen zal discipline je moeten redden. De beste manier om te dealen met een writer’s block is om toch maar gewoon te gaan schrijven. Spreek met jezelf af om een bepaalde tijd zonder afleiding aan je tekst te werken.”

Ha! Die helpt! Ik heb al heel lang met mezelf afgesproken dat ik elke morgen een blogje schrijf, en dat wil ik blijven doen ook! Ik zie het gewoon niet zitten om een dagje over te slaan (ook al denk ik daar stiekem wel eens aan), dus ik ga gewoon schrijven!
En daarbij heb ik natuurlijk een heel groot voordeel: ik mag òveral over schrijven wat ik maar wil. En dan is het ineens niet moeilijk meer. Dan vertel ik hier gewoon eerlijk dat ik er (toch wel) een beetje last van heb, en dan is het tòch weer gelukt!

O ja, nou weet ik wel weer wat ik bij deze foto wilde zeggen. Mijn dochter had een ‘in-elkaar-zet-block’ dus liet ze haar gebreide vest-delen hier achter, dus die mag ik voor haar in elkaar zetten.

Internationale vrouwendag is een dag waarop aandacht wordt gevraagd voor onderdrukking, mishandeling en onvrijheid van vrouwen. In het hele land worden (online) evenementen georganiseerd om bewustwording te vergroten, misstanden te benoemen en voorstellen te bespreken hoe er kan worden gestreden tegen onrecht. De dag wordt al honderd jaar gehouden.

Internationale vrouwendag is ook een dag om de eigenheid van vrouwen te vieren, bijvoorbeeld door te zien welke prachtige prestaties vrouwen leveren en hebben geleverd. Een serie boeken die honderd jaar geleden veel werd gebruikt heette “De vrouwelijke handwerken” en dat geeft aan dat handwerken vooral door vrouwen werd gedaan. In alle culturen en in alle tijden hebben vrouwen hun leefomgeving verfraaid met vrouwelijke vingervaardigheid. De mooiste handwerken/kunstwerken zijn er gemaakt!

Deze textielkaarten met afbeeldingen van schilderijen en foto’s geven een beeld. Elke kaart is weergave van de werkelijkheid (bijvoorbeeld hoe spellewerkers op de stoep kloskant maakten), een blik op de elite (bijvoorbeeld een adellijke vrouw met een verfijnd handwerkje), een realiseren van hoe het handwerken vroeger en in andere landen werd gedaan (bijvoorbeeld hoe begijnen gezamenlijk aan het werk waren of vrouwen uit Ceylon op de grond zaten te klossen).

Elke kaart is ook een confrontatie met afkomst verschillen, die bepalen of je lekker op een terrasje aan het borduren bent, of op een rijtje samen met anderen productie moet klossen.

Deze kaarten helpen om even na te denken over vrouwen, die in alle omstandigheden het vermogen hebben om zich aan te passen, iets moois te maken, de wereld te verrijken met schoonheid. Maar ook vrouwen die het verdienen om erkend te worden in hun vrouw-zijn en wiens rechten niet geschonden mogen worden.

Het potje met Paperwhites is uitgebloeid en staat al een week buiten.
Het voordeel van geborduurde Paperwhites: die blijven heel lang goed!
Wel merk ik bij dit soort borduurwerken: ze zijn vooral leuk in het seizoen waarin ze thuishoren.
Het is leuk om telkens een borduurwerk bij het jaargetijde te kunnen passen.

Op 7 maart 321 bepaalde de Romeinse keizer Constantijn de Grote bij wet dat voortaan de zondag een rustdag zou zijn. Vandaag is dat precies 1700 jaar geleden. De zondag is dus (ook) jarig.

In het edict dat de eerste christelijke keizer van het Romeinse Rijk uitvaardigde werd bepaald dat de magistraten en inwoners van de steden op de eerste dag van de week zouden rusten. Alle werkplaatsen moesten gesloten zijn, maar op het platteland mochten allen die in de landbouw werkten hun arbeid in vrijheid beoefenen, omdat het vaak voorkomt dat een andere dag niet geschikt was om te zaaien of te planten.
Na dit edict volgden nog meer wetten die het rusten op de ‘dag van de zon’ regelden. Ruim vijftig jaar later werd bijvoorbeeld bepaald dat  op zondag geen publieke vermakelijkheden mochten worden gehouden. Deze dag werd daardoor voor alle mensen in het grote rijk anders dan de overige dagen.

In al die eeuwen is de rustdag voor miljoenen mensen een groot goed gebleken. Voor christenen was het een dag om godsdienstoefeningen te houden, voor bedrijven was het een dag om gesloten te zijn, voor iedereen was het een dag om te rusten, te genieten van het leven, familie te ontmoeten, uit te gaan, andere dingen te doen dan ‘door de week’. Wat een zegen is deze rustdag al die eeuwen geweest!

Zeven jaar geleden begon ik met dagelijks bloggen en dat vond ik zo leuk om te doen dat ik merkte dat ik mezelf een beetje af moest remmen. Ik besloot om op zondag alleen een kussen of kussentje te laten zien. Een kussentje als symbool van rust, even pauze in de dagelijkse blogjes. Op deze dag laat ik ook de mailtjes en eventuele bestellingen onbeantwoord. Dat komt maandag dan wel weer. Maar ik smokkel natuurlijk wel eens wat. Zoals nu, want bij zo’n jarige zondag vond ik het toch wel erg leuk om een collage te maken. Ik liet al eens eerder een kussen-overzicht zien. De collage die ik nu maakte, is een selectie van de kussen-foto’s uit 2020. De helft van deze kussens heb ik zelf gemaakt.

Fijne (uitrust)zondag verder toegewenst!

Vanuit ons bed kijk ik elke ochtend even naar een groot geborduurd schilderij van twee kraanvogels. Nog steeds ben ik er niet op uitgekeken. Het hangt daar, elke dag en al heel wat jaren.

Vanmorgen fluister ik  ‘gefeliciteerd’ tegen mijn lieve man, en zeg hoe trots ik op hem ben dat hij dit jaar zo goed en sterk is doorgekomen. Nu een nieuw levensjaar, en hopelijk straks weer fijne dingen doen samen. Maar ik bedenk dat het zò ook goed was. Ook thuis samen-zijn is een groot voorrecht, en op verjaardagen ben je je van al die goede dingen bewust.

Maar er is ook veel gestagneerd dit jaar en daar denk je dan ook even aan. Voor mij is ‘handwerk’ mijn expressie-middel, voor mijn man is dat fotograferen. Door een kapot fototoestel lukte dat een tijdje niet, maar nu kwam het gerepareerde fototoestel juist gister weer terug met de post. Ben benieuwd wat hij voor foto’s gaat maken in zijn nieuwe levensjaar! (de foto hierboven is ook van hem).

Een voorrecht om samen vandaag verjaardag te vieren! “Ga jij maar vast een blogje schrijven” fluisterde hij terug. En dat deed ik. Ik laat op deze zondag graag een gehaakt kussentje zien, met een voor en een achterkant. Love!

Van meerdere kanten horen we nu over corona-moeheid. Het is nu een jaar geleden dat het allemaal begon. Wat is het moeilijk, wat duurt het lang en wat kost het een energie!

En ook: hoe hou je het vol? Lekker bezig zijn is een hele goede remedie geweest. Dit jaar was ik onder andere ‘lekker bezig’ met handwerk. Maar ook dáár kan wel eens de moedeloosheid toeslaan. Maand na maand. Je zou ook wel weer eens….

Het zal wel herkenbaar zijn. Die moedeloosheid. En dat het je een beetje teveel wordt. Of dat je er geen zin meer in hebt. Ik had er zelf de afgelopen periode wel wat last van. Maar nu is er gelukkig even een break. Dit weekend vieren we de verjaardag van mijn man. Twee fijne dagen met een simpele invulling. Uitgebreid koffie drinken, wandelen, spelletjes en praten. Zò fijn!

Hartelijke zaterdagavondgroet vanuit een blij spelletjeshuis! M’n nieuwsbrief ben ik spontaan vergeten. Ik dacht er nu pas weer aan en besloot dat ik dan nog even een blogje maak en maar gewoon vertel dat ik die vergeten ben. Een mooie illustratie dat corona-moeheid verdrijven voor vandaag voor mij het belangrijkste is. En natuurlijk hoop ik dat dat jullie ook lukt! Fijn weekend verder gewenst!