4 mei

De vlaggen halfstok, de massa mensen bijeen op de mooie meiavond in het mooie park, de vogels die zo helder fluiten. En dan de gezamenlijke stilte. De toespraak van de burgemeester. Hij verwoorde wat we allemaal de hele dag al dachten. De oorlog is niet meer ver weg, niet meer alleen ‘al 78 jaar geleden’. Maar de oorlog is dichtbij. Het was een verrassend goede toespraak. Over hoe we pas véél later in die 78 jaar zijn gaan inzien hoe ook de tweede, de derde, de vierde generatie heeft geleden. En nog lijdt. Wat je familie is overkomen is zò ingrijpend. Schrijnende en onbegrepen wonden in je ziel.

De muziek. De kransen. Met z’n allen in de rij om ook even stil te staan bij de symbolen van hen die we gedenken. De gezamenlijkheid van het beleven van dit intense uur. De zon zakte achter de bomen. In de verte kwam de lichte maan boven de huizen. De massa ging weer uiteen. De woorden van de burgemeester klinken nog na: we moeten allemáál bijdragen om dat vreselijke te voorkomen. En ook om ruimte te geven aan hen die nog immer rouwen. Vanwege die immer schrijnende wond van binnen. Erkenning geven vanwege dat intens grote verdriet.

Ook onder mijn bloglezers zijn oudere mensen die die schrijnende wond elke dag voelen. Ik groet hen in genegenheid. Ik hoop dat zij dit blogje zullen verstaan als een poging om naar hen uit te rijken. Het is vréselijk wat hen is overkomen. Vandaag dachten we aan de doden. En ook aan degenen die hun hele leven om hen hebben gerouwd.