Afrika museum

Dorpje in Afrika museum

Groen gras en een Hollands-grijze lucht als omlijsting van een Afrikaans dorpje. Maar als je dat gras en die bomen wegdenkt, waan je je toch even in Ghana. Dit nagebouwde Ghanese dorpje staat in het Afrika Museum bij Nijmegen en daar gebruikten wij op tweede paasdag onze meegenomen lunch. Eerst waren we een paar uur binnen geweest in het museum, en nu zaten we op een laag bankje onze boterhammetjes op te eten. Een heel aparte ervaring! Het dorpje is zò klein en andere toeristen liepen steeds voor ons langs en ik probeerde me in te denken hoe het ‘in het echt’ zou zijn. Hoe zou het zijn om in Ghana in zo’n klein dorpje te wonen waar je iedereen kent, waar je niks voor elkaar verborgen kunt houden, en waar je nergens naar toe kunt want buiten de beschermde muren is er niks. Ik vond het nogal indringend.

Ik had m’n boterham nog niet op, maar toen had ik er ineens genoeg van. Stond er wéér iemand op een halve meter van mijn bankje. Luid pratend ging hij z’n kinderen fotograferen, en deed net of ik niet bestond. Terwijl ik slechts 50 cm. van hem verwijderd was. Kom op man, loop even een metertje door! Ik kon nauwelijks m’n arm meer bewegen om m’n boterham naar de mond te brengen, want anders zou ik tegen z’n benen aanstoten. Dus ik sprong op. Ik had genoeg van m’n Ghanese avontuur. En bovendien: ik wilde zèlf foto’s gaan nemen!

Gehaakte tassen in Afrika museum

Oh, dit vind ik zò mooi! Die Afrikaanse kleuren waardoor al het handwerk zo prachtig uitkomt!

Gehaakt tasje in Afrika museum

Als ik m’n tasje thuis ergens laat slingeren, dan denk ik: wie verzint er nou zulke felle kleuren bij elkaar? En het is ook wel eens tegen me gezegd, door iemand die me hierin niet kan volgen. Gifgroen en knalrood en felgeel en dan ook nog een randje paars? Ik lijk wel gestoord. Ja, ben ik ook. Prettig toch? Hier in deze omgeving staan die kleuren juist wel goed.

Gehaakte tas tegen Afrikaanse doek
Ik ben altijd gecharmeerd geweest van Afrikaanse kleuren. Ik zou wel eens een lading handwerk mee willen nemen en ergens in zo’n dorpje fotograferen. Maar dit was ook leuk. “Nou, kom je nog?” werd er gevraagd. Ik nam m’n streepjestas weer van de afrastering (die doek hing daar gewoon zo hoor!) en liep mee het dorpje uit. Fotosessie is weer voorbij. Nog één mijmering. Je kon ook in hutjes kijken en het was allemaal zo echt en indrukwekkend. Zò leven miljoenen mensen. In armoede. Confronterend. Beschamend. Verdrietig. In de donkere hutjes lagen wat slaapmatjes en wat potten en pannen. Noodzakelijke spullen om te leven. Bij de ingangen van de lage hutjes stonden netjes wat plastik sandelen. En wat zag ik? Al die sandalen lagen vast aan een ketting. Zouden toeristen het werkelijk in hun hoofd halen om dat óók nog te willen stelen? Niet zo fraai.

Ik voelde me ook wat beschaamd toen ik het dorpje weer uitliep. Wat hebben we het goed en wat zijn we rijk. We kunnen kopen en maken wat we willen. Velen hebben het heel wat minder luxe. Misschien dat ik daarom zo van rest-verwerking hou. Dit tasje maakte ik vijftien jaar geleden al van kleine restjes. Toen al die felle kleurtjes nog lang niet in de mode waren. Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot zuinig-zijn met materiaal. En tot de aarde-kleuren van Afrika, waartegen handwerk zo mooi uitkomt.

1 gedachte over “Afrika museum”

  1. Ghana bij je achterdeur.
    Wat wil je nog meer?

    Maar liefst geen luidruchtige toeristen in de buurt.
    Zou ik ook niet wensen.

    Je hebt weer onnavolgbaar mooie foto’s gemaakt.

    En wat je daar zegt:
    plastic sandalen stelen.
    Niet te doen, eh?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.