Afscheid in stijl

Vanmiddag liepen mijn man en ik in een rouwstoet. Het was in een dorp. De klokken luidden. De overledene werd vervoerd op een boerenkar, getrokken door twee paarden.  Eerst hadden we de rouwdienst bijgewoond en nu liepen met z’n allen van de kerk naar de begraafplaats. Daarna dronken we koffie, en waren er ontmoetingen met neven en nichten die we haast nooit zien maar die we wel kennen. De oom die begraven werd, was de laatste van de oudere generatie. Heel zijn lange leven had hij naast het boerderijtje gewoond waar hij was opgegroeid. Na de begrafenis gingen we nog kijken bij het oude boerderijtje in het oude dorp. We dachten vandaag heel veel terug aan vroeger. We waren pas laat thuis. En nu schrijf ik toch nog even een bericht. Het was natuurlijk verdrietig, maar het was ook mooi. Vanwege de vele mooie woorden die zijn gezegd. Een goed afscheid. En vanwege de ontmoetingen. Maar ook vanwege de tradities. In een rouwstoet door een dorpsstraat: dat maak je niet vaak mee. De kist op een kar, getrokken door paarden. De dood ìs niet mooi, nooit. Maar het kan tòch ‘mooi’ zijn om een afscheid in gepaste stijl te beleven. Van de oom, die opgegroeid was met paarden, en z’n hele leven van paarden heeft gehouden.
En van zijn familie. Hij was de laatste van de oudere generatie.

Het geborduurde schilderijtje staat in m’n shop.

Bewaren