Afscheid nemen

Met m’n broer en zus bezocht ik vandaag het graf van onze ouders. Het was alweer een tijd geleden dat ik in het dorp was waar we zolang thuis waren. En dan zo’n druilerige dag, daar wordt je wel wat weemoedig van. Toch was het een hele goede dag. We zongen het liedje wat m’n vader vroeger vaak zong, we haalden herinneringen op.

Daarna kwam er nog een moeilijk deel van de dag, we gingen afscheid nemen van een stervende vrouw. Sinds een paar weken gaat het niet goed met haar en zou ze de kerst nog halen? Maar het was eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. Het was fijn. We schrokken er niet van, en zij was blij dat we gekomen waren. Ik stelde voor om hetzelfde liedje te zingen en dat deden we.

Een paar weken geleden belde ik met een oude vriendin, om wat bij te praten. Ze vertelde dat ze binnenkort afscheid moet nemen van iemand van wie ze hield en ze vroeg m’n advies hoe ze de laatste kostbare tijd die ze nog met haar kon doorbrengen het beste kon invullen. Ik zei: Misschien wil je haar bedanken voor alle liefde en vriendschap die je van haar hebt ontvangen. Als ze er straks niet meer is, dan zul je blij zijn dat je dat nog hebt gedaan.

Nu kon ik m’n eigen advies in praktijk brengen. Ik bedankte M. voor wat ze vroeger voor me heeft betekend, toen ik nog een tiener was. Ik heb er verdriet van gehad dat ik dat bij mijn eigen ouders niet heb kunnen doen. Hun overlijden was te plotseling. Maar als een overlijden wordt verwacht, wat is het dan fijn om bewust afscheid te nemen. Het voelde zò goed. Alvast een beetje hemels.

Het zat steeds in m’n hoofd om deze bedank-gedachte nog eens op mijn blog te delen. Nu heb ik dat gedaan. De levens van de mensen met wie we ons verbonden wisten, komen tot een einde en zelf worden we ouder. Wat is het goed om te bedanken voor het vele goede wat er was.
Zo was het toch geen heel verdrietige dag.