De meisjes die vroeger een merklapje (moesten) maken, hadden geen flauw vermoeden dat wij daar honderd jaar later nog steeds met plezier naar zouden kijken. Er zijn veel borduurliefhebbers die graag oude merklapjes zien of ze verzamelen. En dan valt het op hoe verschillend ze zijn! En ook hoe verschillend ze zijn afgewerkt!
De ‘rode schoolmerklapjes’ werden vaak gemaakt op stramien met een ingeweven rode rand, die zo kenmerkend is voor deze borduur-oefeningen. Maar er werden ook merklapjes gemaakt op ondergrond zònder ingeweven rand, en vaak kregen die dan een rood geborduurd randje als omheining. Vaak bleef het daarbij, met als gevolg dat zo’n lapje in de loop van die ongeveer honderd jaar ging rafelen. Op deze foto zie je veel lapjes die netjes zijn afgewerkt. Dat is niet gedaan door de meisjes van destijds, maar door een latere verzamelaarster. Van deze mevrouw weet ik dat zij een handwerklerares was, een vakvrouw en zij heeft met plezier deze lapjes deskundig afgewerkt.
Die afwerking kan op heel veel verschillende manieren! Met de flanelsteek, met een rijgsteekje of stiksteekje, met een open zoompje (dat is meer geschikt voor linnen), of zelfs met een satijnbandje.
Soms heeft een oud lapje geen enkele vrije ruimte meer voor een omslagje, en dan kun je het maar het beste zo laten. Dat is te zien bij het blauwe lapje op de bovenste foto. Maar als je ook een verzameling lapjes hebt, overweeg dan eens om ze ook een mooie afwerking te geven.
Daarbij geef ik de overweging door van Trijnie van Spanning: Ze zijn al zò lang bewaard gebleven, en na ons zullen ze weer bij ànderen terecht komen. We eren de meisjes van vroeger door deze lapjes zo mooi mogelijk en zo goed-bewaard mogelijk door te geven. Tradities zijn waardevol en onze goede zorg wel waard. Bovendien is het ook heel lèuk om een uurtje zelf met zo’n lapje op schoot te zitten, om er een mooie afwerking aan toe te voegen.
Wil je reageren?