Ansichtkaart visrokerij

Zo lang geleden ìs het eigenlijk nog helemaal niet, bedenk ik als ik naar de ansichtkaart van de Visrokerij kijk. Ik kocht een paar kaarten in het Spakenburgs museum, wat ten tijde dat deze ansichtkaarten uitgegeven werden nog ’t Vurhuus heette. Nu niet meer, dus ik neem aan dat ze die kaarten wilden opruimen. Ze lagen voor een habbekrats op de toonbank. Dus dan wordt zo’n kaart met afbeelding van hoe dat vroeger ging ook weer iets uit het verleden, en zo zakt die herinnering aan vroegere gewoonten nog verder weg.

Er zijn nog wel de openluchtmusea, waar je soms  haring kunt eten die op ambachtelijke wijze is gerookt, en gelijk kunt zien hoe ze dat doen. Dat proces was eeuwenlang de aangewezen manier om verse vis langer houdbaar te maken, in een tijd zonder vriezer en koeling. En daar zat ook een duidelijke schaduwkant aan, want de rook verspreidde zich over het hele stadje of dorp en daar werd al in de zeventiende eeuw over geklaagd. Sommige stadsbestuurders besloten toen dat er alleen nog in het noorden van de stad mocht worden gerookt, omdat de wind meestal uit het zuidwesten komt waardoor de stankoverlast beperkt kon worden.

Voor het stoken van het vuur werd al het hout gebruikt wat voorhanden was. Wanneer een rokerij in de buurt van een scheepswerf stond, dan was dat eikenhout. Veel mensen hadden een rek achter hun huisje waar de vis aan hing te drogen. En er waren dus ook constructies bedacht om de stokken met drogende of gedroogde vis aan de balken op te hangen, zoals op deze kaart is te zien.
Ook de andere ansichtkaart uit Spakenburg plaats ik in m’n shop. Zo’n foto zou nu niet meer gemaakt kunnen worden.