Arme vrouwen ….

Het is zo intens verdrietig, en voor velen is het zò verschrikkelijk uitzichtsloos. Er wàren al zoveel schrijnende achterstands-situaties voor vrouwen, en er wàs al zoveel armoede, honger en leed. En nu komt daar voor velen ook nog eens een dreigend virus bij. Dreiging van ziekte en misschien zelfs dood. Van henzelf of van de paar mensen bij wie ze zich misschien nog geborgen weet. Wàt een ellende!

Vanmorgen was er een foto op het nieuws die mij de hele dag bijbleef. Een vrouw zit op de grond van een vieze straat. Ze heeft alleen een kort rokje aan en iets van boven. En als fel contrast op de donkere foto een wit mondkapje. Haar hele houding getuigt van verlatenheid, ellende, onoplosbare problemen. Ach, wie ben je, hoe zou je geholpen kunnen worden? Arm meisje. Wat staat haar nog meer te wachten?

En zoals zij zijn er zoveel. In landen waar de ellende al groot wàs, wordt de situatie nu nòg moeilijker. Daar dacht ik aan, toen ik vandaag dit handwerk tegenkwam. Het is mooi geborduurd en het heeft een sterke uitstraling. Maar de ogen van deze vrouw staan verdrietig. Wat heeft ze meegemaakt? Waar moet ze van bijkomen? Waarom is ze maar even op de grond gaan zitten?

Ze leunt tegen een rijk versierd en mooi geborduurd gebouw. Daar zijn mensen altijd wel goed in geweest, in mooie gebouwen maken. Maar nu klopt het van geen kanten meer. Er hóren geen vrouwen vermoeid en uitzichtloos tegen mooie gebouwen te leunen. Hoe moet het verder met hen?

Daar dacht ik vandaag aan.