Behoefte aan zuurstof

Op de hoek van de straat kondigde een billboard een film aan: They shall not grow old. Ik ga haast nooit naar de film. Maar deze wilde ik zien. Ik ging er vanavond heen. Waarom? Waarom anderhalf uur kijken naar gruwelijke beelden? Daarom. De film die we zagen was een confrontatie met de verschrikkelijke werkelijkheid van de Eerste Wereldoorlog.

Op de hoek van m’n kast staat een schaaltje met zaaddozen van de Laurisilva. Souvenir van een vakantie op Madeira. Omdat ze mooi zijn en me aanspreken. En omdat er altijd wat te spelen moet zijn.

Op Goede vrijdag pakte ik een paar van die zaadkapjes en legde ze op een aquarel die mijn moeder vroeger maakte. Het was toen één dag geleden dat ik de deur van m’n ouderlijk huis definitief achter me dicht had getrokken. Nog een takje spirea uit de tuin erbij. En een randje wat ik als tiener had geborduurd. Ik had die laatste nachten weer in m’n oude kamer geslapen. Waar ik dat randje vroeger had geborduurd. Een cultuur-randje, maar dat wist ik toen nog niet.
Er was vorige week een busongeluk op Madeira geweest. Dertig mensen waren plotseling dood. Daarom legde ik die laurierdopjes op de foto.

Maar twee dagen later was er wéér iets ergs in het nieuws. Aanslagen in SriLanka. Meer dan 300 doden. Verschrikkelijk. Maar ik gaf er geen aandacht aan op m’n blog. Ik was gewoon aan het wandelen en Pasen vieren en van het mooie weer genieten.
Het zat me wel dwars. Telkens gebeuren er zulke vreselijke dingen. Maar je kunt dat niet telkens benoemen. Ik dacht: zal ik dat eens melden op m’n blog? Dat dat niet kan? Maar dat weet iedereen ook wel toch? Toch benoem ik het maar eens.

Na Pasen stuurde ik wat bestellingen op die al eerder waren gedaan. Een leuk gehaakt bloemenkleedje was besteld. Voor het op de post ging legde ik die zaadkapjes erop voor een foto. Net kraters in het landschap. Of bommen. Vanavond zag ik die film. Het was een knappe en informatieve en indringende film, waardoor die oorlog van honderd jaar geleden heel dichtbij was. De idioterie, de waanzin, de gruwelijkheid, de wreedheid, de zinloosheid. Heftig.
We leven in een idiote wereld. Floortje liet zien hoe in Cambodja het oerwoud wordt leeggekapt. Op Madeira worden die prachtige oude bomen door de Unesco beschermd, maar in Cambodja niet. Je kunt er naar van worden.

Dus ik dacht: één keer per jaar laat ik op m’n blog een kruis zien, op Goede vrijdag. Ook als een verwijzing naar dat de wereld zonder God kapot gaat. En dan  blog ik voortaan lekker langs al die erge dingen heen. Er zijn veel aanslagen en oorlogen en klimaatellende. En op mijn blog heb ik het maar gewoon weer over gehaakte en geborduurde cultuurrandjes.

Het hout van bomen wordt gebruikt voor kruisen en kisten en kooien en kathedralen. Ik wou dat ze dat niet deden. Dat die bomen konden blijven staan. Voor onze zuurstof.