Bevrijdingsdag vieren

Zomaar wat rood-wit-blauwe-handwerkjes, die ik bij elkaar legde voor een 5-mei gevoel. Ik pakte maar gewoon wat en legde het bij elkaar.

Vorig jaar schreef ik op mijn blog meerdere blogjes over 4 en 5 mei. Ik was kort daarvoor naar Westerbork geweest en deelde mijn foto’s en enkele gedachten daarover op 4 mei op mijn blog. Als je wilt kun je dat nog nalezen. Op 5 mei schreef ik een stukje over de ‘uitzonderlijke vreugde, die met niets te vergelijken is’. Dat was hoe mijn moeder de dag van de bevrijding in 1945 had beleefd. Een briefje met wat aantekeningen van hoe zij het had geformuleerd, had ik een hele tijd op mijn prikbord hangen, totdat ik daar toen wat over schreef. ‘Uitzonderlijke vreugde’, wat verlangen we daar naar! Er is nog steeds zoveel onderdrukking in de wereld.

Bevrijdingsdag vieren in een lockdown is een rare aangelegenheid. Je vraagt je af: wat is nu de kèrn van de vrijheid? En wat is het belangrijkste in het vieren van de vrijheid? Als alles anders is geworden dan tientallen jaren daarvoor. Als er zoveel is wat niet mag. Kijken naar de tv is toch echt anders dan zelf ergens zijn.
Ik dacht ook na over die tientallen keren waarop ik in eerdere jaren de vrijheid vierde. Wat was daarin de kern?

Ik denk dat ik het weet. Voor mij is de kern een commitment, wat ik niet zelf kan volbrengen, en daarom is het tegelijk een gebed om hulp. De kern van het vieren van bevrijdingsdag is een ‘uitzonderlijk verlangen’ naar echte vrijheid, voor iedereen, nadat de tirannie is verdreven. Eens per jaar was het voor mij een hoogtepunt om daarover samen een lied te zingen; het zesde couplet van ons nationale volkslied. Al zo vaak heb ik het gezongen, samen met anderen. Dit jaar was het een hoogtepunt om in een kleine dorpskerk in Brabant een kerkdienst mee te maken, drie dagen geleden. We mochten het lied niet meezingen; het lied werd voor ons vanachter spatschermen gezongen. Het deed me enorm goed, om die woorden weer te horen. Ze klinken vandaag nog bij me na:

Mijn schild ende betrouwen
zijt Gij, o God mijn Heer,
op U zo wil ik bouwen,
Verlaat mij nimmermeer.
Dat ik toch vroom mag blijven,
uw dienaar t’aller stond,
de tirannie verdrijven
die mij mijn hart doorwondt.