Bezoek aan Huis Doorn
De symboliek van een duiventil is: een plaats waar men komt en gaat. Op het voorterrein van een oud kasteeltje staat nog een oude til. Met mijn schoonfamilie liep ik er langs. Van alle kanten waren we hier naar toe gekomen. Een paar jaar geleden begonnen we aan een goede gewoonte: eens per jaar bij elkaar komen om elkaar te ontmoeten. Om de beurt mag één van de broers of zussen dat organiseren. We spreken dan ergens af, praten eerst wat bij op een mooi terras, en gaan dan ergens naar binnen voor een rondleiding. Dit jaar was gekozen voor een rondleiding op Huis Doorn.
We lieten ons informeren over een vreemde geschiedenis. In Europa was het licht was uitgegaan, maar dat was op dit kasteel niet zo te zien. Duitsland verloor in 1918 de Eerste Wereldoorlog. Op de dag dat de Wapenstilstand werd getekend, stond hij aan de Nederlandse grens en vroeg politiek asiel aan. Nederland kon niet anders dan hem dit verlenen. Hij kreeg de gelegenheid om kasteel Doorn te kopen en zich daar te vestigen. Hij liet meer dan vijftig treinwagons vol prachtige voorwerpen uit zijn paleizen in Berlijn en Potsdam overbrengen naar Doorn. Schitterende meubels, schilderijen, tapijten en zilveren objecten. Zo kon deze keizer die toch heel wat op z’n geweten had nog een tijdje doorgaan met een hoge stand te voeren. Eeuwenlange vorstelijke Duitse geschiedenis werd overgeplaatst naar het kleine dorpje Doorn.
De keizer moest officieel afstand doen van de troon en van z’n politieke aspiraties, maar niettemin werd een heel hofprotocol opgezet zodat hij tot z’n dood kon leven in de weelde die hij gewend was. Na de Tweede Wereldoorlog werd Huis Doorn (inclusief de inrichting) door de Nederlandse regering geconfisceerd en werd er een museum van gemaakt. Aan de ex-keizerlijke inrichting is zo min mogelijk veranderd.
De zitkamer met gobelins uit de 18e eeuw is één van de weinige plekken in Nederland waar wandtapijten hangen die te zien zijn in een oorspronkelijke inrichting. Deze inrichting is in Rococo-stijl.
In deze kamer staat ook een haardscherm, wat is geborduurd door de keizerin.
Tijdens de rondleiding was ik geboeid door de gobelins, het borduurwerk op de haardschermen, de grandeur en de pracht en praal. Mooi om dat allemaal te zien. Maar met het onvoorstelbare leed van de Eerste Wereldoorlog in gedachten was het was ook heel gek om daar te zijn. Het grote contrast tussen de miljoenen slachtoffers en de gevluchte keizer die in ballingschap zijn luxe leven voort kon zetten is bevreemdend. En dat gevoel kun je niet van je afschudden.
De laatste foto is van de rustkamer van de keizerin. Met nog zo’n mooi geborduurd haardscherm. Maar hoe kun je nou echt tot rust komen, als er zòveel in de geschiedenis is gebeurd? Helpt het dan, om nòg een haardscherm te borduren?
Anyway, het was mooi om die rondleiding met elkaar als familie te doen. We zagen en hoorden genoeg om over na te praten. En daarna hebben we samen gegeten. Iets minder luxe als aan die tafel die we op het kasteeltje hadden gezien. Maar warm en goed.
En daarna gingen we weer uit elkaar, tot de volgende ontmoeting. De symboliek van een duiventil.
Maar de keizer kwam op huis Doorn, en ging niet meer weg. Na z’n dood werd er een mausoleum gebouwd op het terrein, en daar ligt hij nu nog.
En z’n spullen staan en hangen er nog, en al met al is het een vreemd verhaal.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
3 gedachten over “Bezoek aan Huis Doorn”
Jaren geleden, net na het openen vd Muur, was ik met een Duitse vriend in Sans Sourcis, het keizerlijke paleis in Potsdam bij Berlijn. De rondleider daar wond zich nog vreselijk op dat die 59 wagons in Doorn waren beland. Ik durfde niet te zeggen dat ik uit Nederland kwam, want met zo’n oude recht-in-de-lijn-DDR-er was niet te praten. Vergeten ben ik zijn boosheid echter nooit. Ook in een ander kasteel, waar de nakomelingen vd keizer nog de eigenaren van zijn, is het na al die jaren nog een gevoelig punt.
Hoi Hennie, bedankt voor je reactie! Heel informatief hoe er vanuit Duitse zijde hierop gereageerd wordt. Natuurlijk is 59 wagonladingen een gigantische hoeveelheid spullen. Maar in deze context hoor ik heel weinig mensen zich net zo druk maken over de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog, waarin de Duitse keizer een grote rol heeft gespeeld. En dat is toch wel opmerkelijk, die disbalans in waar men zich druk over maakt.
Natuurlijk heb je helemaal gelijk. Die ongekende hoeveelheid slachtoffers aan beide zijden. Beide zijden hebben zich laten opjutten. En wat mij nog altijd zo verbaast is dat die neven (ze waren immers alle vier kleinzoons van Victoria) niet in staat waren over hun schaduw te springen, maar het gewone volk deed er echt niet toe, helaas. Kanonnenvoer. En als je ziet dat we zoveel jaar later nog altijd met gevolgen te doen hebben, zoals afgelopen weekend in een duidelijk artikel van Thomas von der Dunk in de Volkskrant, dan zijn 59 wagons niets. Maar die oud-DDR-er zag het echt als iets dat door de neus van Het Volk was geboord, als een kleine Wiedergutmachung voor het grote leed hen aangedaan.