Bij de herdenking

De beelden van de herdenking van de bevrijding van Auschwitz, gisteren op 27 januari, raakten velen en ook mij.  De premier liet in een schriftelijke reactie weten dat het “nauwelijks te bevatten blijft hoe miljoenen onschuldige mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog in vernietigingskampen op de meest afschuwelijke wijze zijn vermoord.”

Hij wijst erop dat ook de Nederlandse samenleving ”door de holocaust in het hart werd geraakt. Meer dan 100.000 Joodse en andere medeburgers werden vanuit ons land afgevoerd om nooit meer terug te keren, en die pijn is tot op de dag van vandaag voelbaar. Deze slachtoffers kregen even een stem in de verhalen van enkele van de laatste overlevenden. Dat was een indrukwekkend en ook emotioneel moment. Aan ons, de latere generaties, de taak om de herinnering levend te houden en pal te blijven staan voor de vrijheid en de menselijke waardigheid.”

Dat las ik zojuist op nu.nl  Na de indringende beelden van gisteren en vanmorgen vind ik het moeilijk om zomaar weer om te schakelen. Ik ging naar boven, zocht m’n meest kwetsbare kleedje op, en fotografeerde dat. Ik zocht naar een eigen beeld om dit citaat van de Nederlandse premier bij te plaatsen. We zagen de afgelopen dagen ook beelden van holocaust-overledenen. Oude gezichten, door het leven getekend. Handwerk kan niet de plaats innemen van het beeld van zo’n gezicht. Maar het geeft toch iets weer.

En nog iets: dit kleedje is gemaakt in een techniek die ik niet ken. We hebben onze ouderen nog nodig om vragen aan te stellen. “Hoe maakte u dit vroeger?” En: “Hoe wàs het vroeger?”
Nu kan het nog.