De meeste praatjes maak ik in wandelgangen, in winkelcentra of in fietsenstallingen of waar ik ook maar bekenden tegenkom. Dat zijn vaak leuke gesprekken want ik ben bevoorrecht dat ik veel leuke mensen mag kennen. Zo’n spontaan gesprekje kan me opvrolijken, kan me herkenning geven, en kan me bemoedigen, en geeft me het gevoel van ‘mens onder de mensen’ te zijn. En ik ben dan ook blij met die gesprekken.
Maar soms staan we dan ergens waar de auto’s langs ons razen, of waar steeds iemand anders het gesprek stoort of waar veel herrie is. En dan denk ik: “Ik wou dat we dit gesprek samen ergens anders konden voeren.” Vandaag werkte dat uit. Ik kwam iemand tegen in de winkel en zei: kom je straks even langs? In plaats van naast de vrachtauto’s te praten, konden we in mijn tuin een uurtje bijpraten. Net doen alsof je elkaar spontaan tegenkomt, maar tòch even op een leuk plekje zitten. Dat was mooi. We hadden het er onder andere over dat we dat als vrouwen ook zo nodig hebben: Even je verhaal kwijt. Even vertellen wat je bezighoudt of dwarszit. En dan het meeleven van de ander ervaren. Dat doet goed.
Eerder gepubliceerd op mijn eerdere blog.
Het was zo’n sombere dag vandaag en nu zocht ik wat met bloemen.
Het quiltje wat op m’n tuintafel lag is een klein log cabin quiltje waar ik ruim twee jaar geleden mee bezig was.