Het middelpunt van Antwerpen is de kathedraal uit de 14e eeuw. Daar kun je schilderijen van Rubens bewonderen maar die bewaren we wel voor een andere keer. Gewoon even wat rondlopen was wel genoeg voor ons korte bezoek. Op het plein vóór de kathedraal was een winkeltjes waar ik graag even wilde kijken. Er waren twee demonstratrices voor het winkeltje: een tijdloze die niet kon praten, en een echte die wel kon praten. Zij demonstreerde in blauw en het was mooi om een paar minuten naar haar snelle handbewegingen te kijken. En toen was het mijn beurt om aan haar wat te laten zien: mijn zwarte kanten rouwsjaaltje. Dat vond ik een mooi moment. Sta je midden in Antwerpen en kun je zomaar even vertellen waarom je dat sjaaltje draagt. “M’n moeder is net overleden”. Telkens wanneer ik dat zeg, ook zomaar aan vreemden, dan gaat er toch weer wat door me heen. Daaraan merk ik dat het toch nog wel wat moet inzinken.
Het was ook goed om een paar dagen weg te zijn. Rouw 
te voelen op immens grote begraafplaatsen in oud oorlogsgebied. En rond te dwalen in oude steden en gewoon alles op je af te laten komen. Nu weer thuis. Ik zoek iets op wat bij dit blogje past. Qua kleur klopt het, qua land niet helemaal, maar wel een eindje in de richting: een map met patronen voor Parijse kant. Voor wie deze kunst vaardig is en misschien ook zoiets moois wil maken in een kleurtje, want het hoeft allang niet meer allemaal in wit. Of zwart.
Het kan ook in blauw.
Ik ben altijd blij iets te lezen over kantklossen. Ikzelf doe het nu al 48 jaar (en ik ben helemaal nog niet oud!). Het is een microbe, ik kan niet zonder mijn kantkussen en daarbij werd het vroeger opgegeven als therapie bij rheuma. Voor de geïnteresseerden, in Gent is ook heel mooie kant te zien.