De laatste weken rijd ik vaak heen en weer (van A naar B) en kies dan meestal de lange rechte weg langs het kanaal. We sjouwen met meubels en verdelen de laatste spulletjes. Deze geborduurde ‘lopers’ heeft mijn grootmoeder vroeger geborduurd. De middelste is een pianoloper. Vroeger moesten spullen met paard en wagen vervoerd worden, maar ze kijken er gelukkig vrolijk bij. Maar dan hebben wij het toch wel makkelijker met onze auto’s die over de rechte wegen kunnen rijden. De andere twee lopers gaan nu ook als pianoloper gebruikt worden. We hebben even overwogen om ze aan elkaar te naaien maar dat zou een beetje gek zijn. Maar we bedachten dat je ze ook best met z’n tweeën over de toetsen kunt leggen.
Vandaag weer een drukke dag: ik ga er weer vandoor, over de mooie weg langs het kanaal!

Er is altijd wel wat van handwerk om me heen. Ik ben veel bezig in m’n ouderlijk huis en legde daar even bij elkaar wat ik van handwerk daar nog heb liggen of wat ik gebruik. Op een grote oude houten kist (die we van zolder haalden) legde ik m’n tas, tablethoes, muts, kussen en kussentje, guimpewerk, borduurwerkje, mobielhoesje. Handwerk houdt het tot het laatst gezellig.

Sentimental journey: nog eens met de fiets van het dorp (waar ik vroeger woonde) naar de stad (waar ik vroeger naar de middelbare school ging). Huis en school stonden allebei dichtbij een station, dus als het regende kon ik ook met de trein. Maar meestal fietsten we in een groep naar school en het was leuk om diezelfde rit vandaag nog eens te maken. Ik herinnerde me alle plekjes van vroeger nog zò goed, en ook het weidse gevoel wat ik daar altijd had. En het thuiskomen en alle verhalen van die dag tegen m’n moeder vertellen. Nu kwam ik weer ‘thuis’ en waren m’n zussen daar aan het werk en na m’n fietstochtje ging ik maar eens helpen. Een verschil met vroeger: vroeger had ik een muts op die m’n moeder had gebreid, nu een muts die m’n dochter voor me had gebreid. Er zijn zo van die periodes in het leven dat je elke dag wel terugdenkt aan ‘vroeger’ en ik zit nu in zo’n periode.

Werkje voor ’s avonds:  slierten maken voor een lange sjaal. Ik heb een guimpvork gevonden en wilde die eens uitproberen. Terwijl hier het einde van een tijdperk in zicht komt vond ik zo’n infinity sjaal wel grappig. Even wat te doen voor de tussendoormomenten.

Hoe moet dat nou toch met die Brexit? Hoe langer een deal uitblijft, hoe groter de kans dat Brexit niet doorgaat, las ik. The very British bear Paddington weet het ook niet meer. Op het kleine schilderijtje is hij klaar om te vertrekken. Op het gitaar-schilderijtje zingt hij een droevig afscheidsliedje, maar misschien is het wel een twijfelliedje of een protestliedje. Op het derde schilderijtje ligt hij op een bootje te dobberen en wacht af hoe het nu verder gaat.

Van het wandelende beertje waren vroeger gratis pakketjes ergens bij en zo waren er dus veel van in omloop. Ik heb me er ook eens aan gewaagd en vond het knap ingewikkeld met die halve en soms kwart-kruisjes. Maar zo is het echte leven ook: knap ingewikkeld. Iedereen is benieuwd hoe het nou verder gaat en ondertussen dobbert Beertje Paddington nog wat rond.

In het afwisselende buitengebied van Gelselaar en Geesteren (in de Achterhoek) maakten we een lange wandeling over het Boereneschpad. Hooggelegen essen zijn omgeven door beekdalen en broeklanden. We liepen langs akkers en over eeuwenoude hessenwegen en genoten volop. Onderweg hadden we het erover dat de eerste lentewandeling elk jaar weer zo’n indruk maakt. Het ontluikende groen, de bruisende bloesem, de blauwe lucht, het warme zonnetje: het is heerlijk dat het er allemaal weer is!

De wandeling eindigde bij Erve Brooks. Dit is een oude Saksische boerderij, nu een museumboerderij. Lekker zitten na bijna 10 kilometer lopen. Vanaf ons tafeltje op de binnenplaats keek ik naar de gordijntjes achter de boerderij-ramen. Ik maakte een foto die misschien nog eens van pas komt bij een blogje over de Durable-haakboekjes. Achter zulke ramen hòren gewoon gehaakte gordijntjes!

Het afrekenen mocht binnen, en zo konden we nog even rondkijken in de museum-boerderij. Ik zag een Biedermeier-borduurwerk hangen in de entourage zoals dat vroeger was. Kast (met kaststel), klok (met kleedje), tegeltjes, houten plafond en lambrizering en dan dat borduurwerk: zò hing en stond dat vroeger!
Dit was wel een heel mooie wandeling: niet alleen de wandeling gaf toegang tot een beleving van hoe het leven hier vroeger was (wandelend over oude hessenwegen), maar ook het begin- en eindpunt bij die boerderij. Een aanrader voor als je van wandelen houdt.

Fijne zondag!

Tulpenborduurwerkje is af!

We zijn bezig met een stoelendans. Met een aanhangwagen rijden we van het ene huis naar het andere en halen meubels op en leveren meubels af en verschuiven en veranderen. Vandaag alleen maar even tijd voor een snelle foto. Bezig zijn met veranderingen levert gemengde gevoelens op. Je krijgt wat spullen erbij en je neemt wat afscheid van andere spullen. En nu weer tijd om de aanhangwagen terug te rijden. Deze rieten stoelen hebben we nu lang genoeg gehad en gaan weg.

Kleurtjes om vrolijk van te worden. Alles haakt op elkaar in.

Lekker opruimen in het voorjaar!

Vanaf vandaag tot Pasen blog ik alleen korte stukjes.
Bestellingen worden na Pasen verzonden (of op tussendoor-momenten wanneer ik daar even tijd voor heb. Je krijgt altijd wel bericht na een bestelling).

De tijd voor Pasen is een tijd van inkeer en van afronding van oude dingen en daar ben ik deze weken druk mee.

De komende weken ben ik bezig met het opruimen en afsluiten van m’n ouderlijk huis. Al een tijdlang ben ik daar veel, samen met mijn zus. Sommige meubels komen nog naar ons, of gaan weer door naar onze kinderen. Het meeste werk is de afgelopen maanden al gedaan maar zo aan het eind is er ook nog wel wat te doen. De afgelopen tijd combineerde ik dit grote project met m’n blog maar ik heb nu besloten om  wat te minderen met mijn blog. Ik ga de komende weken geen vragen naar patronen meer beantwoorden (wel even een reply natuurlijk, maar niet meer op zoek naar die patronen), geen bestellingen versturen, geen nieuwe dingen in m’n shop plaatsen en maar heel weinig bloggen. Wel elke dag even een foto laten zien (zomaar een foto van een handwerk of zo), maar geen uitgebreide blogjes.

Het liefst laat ik elke dag iets zien waar ik net die dag (of de vorige) mee bezig ben en ik plaats ook graag actuele foto’s. Deze foto’s zijn van vanmorgen. Ik ging naar mijn kleine baantje (dat is deze periode ook weer een paar keer) en parkeerde bij dit bruggetje in een park. Toen maakte m’n mobiel er zomaar een zwart-wit foto van. Ik vind het wel mooi zo. Het bruggetje als symbool dat ik in een overgangsperiode ben. Er komt veel bij kijken, bij het leegruimen van een heel huis en het afsluiten van een hele periode. Het is goed om daar de volle aandacht voor te hebben.

Bij het opruimen van een huis moet je veel beslissingen nemen, en grofweg zijn die te verdelen in: bewaren of wegdoen? Een mooi geborduurd kleedje had ik in eerste instantie laten liggen maar nu bleek dat niemand anders het wilde. Het lag al in de zak met spullen om weg te doen, maar daar heb ik het toch maar weer uitgehaald. Mooi die lichtblauwe bloemetjes (en m’n moeder hield van lichtblauw). Vroeger was het gebruikelijk om de mooie spullen tevoorschijn te halen voor visite en dan zorgde je dat je een mooi kleedje klaar had liggen, liefst bijpassend bij een servies. En kennelijk komt dat nu ook weer in de mode, want ik zag bij de Aldi borduurpakketten om ook weer zulke kleedjes te borduren in platsteek. De stof is dan voorbedrukt met de omtrek van de bloemetjes (dat gaat er later uit bij het wassen) en met naast elkaar liggende steken worden de motieven opgevuld. Wat leuk dat het borduren van zulke kleedjes ook weer terug is van weggeweest.

Maar ik hoef dus niet te borduren: dit lichtblauwe kleedje ligt al klaar. Ik keek nog eens goed naar de blauwe bloemetjes waar ik vorige week een flower-fairy tussen legde. Ik dacht dat ze even was neergestreken tussen de Scilla’s, maar het bleek Sneeuwroem te zijn. Nu zag ik dat ze door elkaar heen waren gegroeid en dat de Scilla-klokjes in de minderheid waren geraakt. Maar ze waren er nog wel. Daar ga ik nog een paar bolletjes van uitgraven. Genoeg te doen weer vandaag!

Overal staan mandjes en doosjes. Ik ben m’n spullen opnieuw aan het opruimen en ordenen. Ik ben altijd dol geweest op manden en mooie dozen dus daar heb ik een hele verzameling van. Ik maakte ze leeg en de spulletjes krijgen andere plekjes. Als je eenmaal gaat opruimen, komt er van alles in beweging. Voorjaar en opruimtijd!

Dit kussen borduurde ik als tiener en liet het achter in m’n ouderlijk huis. Het kleurt bij de Magnolia die nu volop in bloei staat. Nog één keer genieten we van deze mooie bloemen. Ik maak extra veel foto’s en het kussen nam ik mee naar m’n eigen huis.
Fijne zondag!

Sprengen zijn kunstmatige waterlopen die aangelegd zijn om water uit de stuwwal te onttrekken. Het sprengensysteem bij Vaassen/Nierssen is het gaafste en meest uitgebreide sprengen-stelsel. Deze sprengen zijn gegraven tussen de 16e en 18e eeuw. Er is een lijst van honderd plaatsen die vanuit historisch-geografisch oogpunt interessant zijn en op die lijst staan deze bijzondere sprengen met hun rode ijzerhoudende water op nummer negen. De vroegere bewoners van de Veluwe groeven deze sprengen zodat het water via beken kon wegstromen. Het water werd gebruikt om watermolens aan te drijven.

Het startpunt van onze wandeling was bij de Motketel.  We liepen hier vanmorgen met onze (volwassen) kinderen. Het was een mooie dag om met elkaar op te trekken en de 60e verjaardag van mijn man nog met elkaar te vieren. Ze hadden een high tea voor ons gereserveerd. Het was nèt nog een beetje frisjes om buiten te zitten maar met een stola om kon het wel. Bijzondere dag in een bijzonder gebied. Zo’n dagje is ook een beetje als een spreng: verfrissend. En fijn om ons weer even aan elkaar te spiegelen.

M’n dochter is een paar dagen op bezoek en voordat we begonnen te praten haalde ze eerst een handgebreide muts uit haar tas: voor mij! Ze had er eerst één voor zichzelf gebreid, met een zacht kleur-verlopend garen. En om te oefenen met de rondbreinaald. Er was nog genoeg op de bol voor nog een muts en die kreeg ik nu. Ze is van plan om nog tien mutsen te maken, voor elke gelegenheid een andere muts (deze zijn dan fijn om in je tas te hebben voor als het ineens toch een beetje kouder is dan je dacht, ze nemen weinig ruimte in). En ze wil daarbij allerlei technieken en materialen uitproberen. Nu ze toch op bezoek was, wilde ze ook even naar een wolwinkel fietsen op de mooie lentedag, en daar eens lekker rondneuzen. Op de terugweg praatten we over de verschillen tussen het bestellen op internet en het kopen in een echte winkel. En we praatten over nog veel meer verschillen tussen het breien vroeger en het breien nu.

Zo vertelde m’n dochter ook dat het nu helemaal hip wordt om je eigen buste-hemdjes te breien. En bij thuiskomst wilde ze wel eens mijn oude tijdschriften doorbladeren. Hoe ouder hoe beter. Ik heb nog een paar nummers Praten en Breien en daar staan een paar mooie vrouwelijke onderkleding-modellen in. Praten en breien was de naam van een Maandblad voor Handwerken; het verscheen tussen 1934 en 1936.

Vandaag geen praten en breien meer: we gaan wat anders leuks doen!

Ook in drukke tijden moet er altijd wat te borduren zijn. Ik ben nu bezig met een tulpen-tafereeltje. Het patroon komt uit één van de laatste tijdschriften die ik in m’n shop zette. Dat is dus het lifo-principe. Last in, first out dus. Terwijl er nog zàt andere patronen liggen die me ook leuk leken om eens te gebruiken, maak je dan ineens iets wat je het laatst zag en aansprak.

Terwijl ik borduurde bedacht ik dat ik misschien wel elk jaar in het voorjaar iets een paar tulpjes wil borduren. Er zijn zòveel leuke tulpenpatronen. Dan komt het fifo-principe vast ook wel weer terug. First in, first out: de oude patroontjes die ik nog heb liggen komen dan als eerste aan de beurt. Maar het maakt ook helemaal niks uit wat je borduurt, als het maar even plezier en ontspanning geeft!

Een huis is meer dan muren, ramen en een dak. Een huis is een plèk. Een plek waar je je thuisvoelt. En waar je van alles doet en meemaakt. Waar je eet en slaapt en bezig bent. Waar je rommel maakt en weer opruimt. Waar je samen bent met je familie. Waar je komt en weer weggaat en weer terugkomt. Soms jaren achtereen.

Een huis is een thuis. Thuis is waar je je geborgen voelt. En dat geldt misschien nog wel meer voor je ouderlijk huis. Je ouderlijk huis is de plek waar je altijd weer terug kon komen, ook lang nadat je zelf ‘het huis’ was ‘uitgegaan’. Het huis waar je oude vader of moeder nog bleven wonen, die altijd blij waren om je weer te zien.

In onze familie was zo’n huis. Waar kinderen hadden gewoond die het huis uitgingen en nog tientallen jaren op bezoek bleven komen. Ik was één van die kinderen die honderden keren nog op bezoek kon gaan, ook al was ik allang getrouwd. Altijd vond ik het heerlijk om naar m’n ouderlijk huis te gaan.

Maar een huis is ook gewoon een pand, onroerend goed. Muren, ramen en een dak. Als de hoofdbewoner er niet meer is, dan wordt het anders. Dan komt er een makelaar op bezoek en die zegt wat het huis waard is en daarna wordt het verkocht. Aan elk tijdperk komt een eind.

De afgelopen maanden waren we druk met ons ouderlijk huis opruimen. Spullen werden verdeeld of weggedaan. Voor huisraad werden nieuwe bestemmingen gezocht. Met auto’s vol spullen reden we heen en weer. Het huis werd leger. En als we er waren dan genoten we er nog maar van om daar nog te zijn. Het was fijn om de tijd te hebben voor zo’n grote taak.

Nu nadert de datum dat het huis helemaal leeg moet zijn. Soms zijn er momenten dat nuchterheid niet helpt. Onroerend goed wordt dan ontroerend goed. Maar ik heb straks nog wel een geborduurd huis: geborduurd door mijn bet-bet-overgrootmoeder in 1814. Nu begrijp ik waarom we zo vaak huizen zien op oude merklappen. Die muren, ramen en dak symboliseren de fijne jaren dat je ouders daar woonden en een thuis voor je maakten.

Op sombere dagen moet je zelf voor de vrolijke noot zorgen!
Ik maakte een wandeling in de buurt van m’n ouderlijk huis en had alleen een mobiel-hoesje bij me. Er is zoveel moois gemaakt dat ik af en toe wat afwissel met die hoesjes. Voorlopig is dit hoesje nu m’n favoriet.
Vorig jaar maakte ik deze wandeling met de oude buurvrouw. En nu kwam het zo uit dat zij net even kwam theedrinken toen ik terug was van de wandeling. Samen nog wat napraten over al die vijfenveertig jaren dat zij en mijn moeder naast elkaar hadden gewoond. In onze snelle tijd (waarin we heel veel afwisseling hebben, zoals ook met die hoesjes) is het bijzonder dat er ook buurvrouw-relaties zijn die tientallen jaren duren.