Het vleugelmotief uit de vroege Peruaanse kunst: dit vond ik een jaar of tien geleden een fantastisch ontwerp dus ik borduurde het. Na het borduren zocht ik een stuk hout om het op te spannen, want door het borduren was het werk scheefgetrokken. Die truc zullen de meeste borduursters toch wel kennen? Je maakt een borduurwerk helemaal nat door het onder te dompelen in water. Daarna trek je het recht, en dat gaat dan makkelijk omdat het stugge stramien makkelijker te vormen is. Vervolgens span je het op  en laat het in de goede vorm drogen. Wanneer het gaat om borduurwerk op stramien dan kan dat met spijkers op een plank. En wanneer het om een minder sterk borduurwerk gaat, kan het ook wel zonder onderdompeling maar met besprenkeling (?) en dan krijg je het met spelden op de strijkplank ook wel een gewenst resultaat. (huh?)

Het motief komt uit het boek Etnische ontwerpen. Het ontwerp komt ook in andere kleuren heel mooi uit en daarvan stond ook een voorbeeld in dit boek. In de begintijd van mijn bloggerij liet ik een aantal keren zien hoe ik daarmee bezig was, met dat kussentje in andere-Andes kleuren. Vorige zomer nam ik dat kussentje in die bijzondere kleuren mee op vakantie, en daarna liet ik het ook een paar keer zien op m’n blog.

Dus ik borduurde twéé keer een kussentje met gebruikmaking van een patroon uit dat prachtige boek Etnische motieven! Het was lange tijd m’n absoluut favoriete boek, wat ik ongeveer honderd keer doorbladerde en toen had ik er nog steeds geen genoeg van. Deze zomer vertelde ik dat ik op vakantie in Noorwegen een keer een tweedehands boekwinkel inging, en daar zag ik ditzelfde boek liggen in het Noors. Dat vond ik leuk om te zien, en om te weten dat zulke prachtige boeken ook in andere talen zijn vertaald uit het Engels. Van de Nederlandse uitgave van dit boek heb er nu weer een exemplaar in m’n shop. Echt een boek om ook honderd keer door te bladeren en dan één ontwerp wel twéé keer te borduren!

Nog niet alles is opgeruimd van de kerstdagen. Een rood kleedje van Beiersbont ligt nog binnen bereik. Ik gebruikte het op de salontafel, als ondergrond voor de kaasplank en dat stond echt mooi!
In een winkel vond ik nog een paar afgeprijsde rollen papier en die gebruik ik nu voor m’n pakjes. Deze gingen gister op de post.
En m’n oude borduurwerkje, waar ik nog eens een naaldenboekje van wil maken. Dat is er nog steeds niet van gekomen.
Van rood wordt je vanzelf vrolijk!

Een grijs tasje voor een grijze dag.
Het is al een oud tasje en ook een oude foto.
Met m’n dochter zocht ik destijds wat kantjes uit die ik-weet-niet-hoe-oud waren. Die uitdrukking ‘ik-weet-niet-hoe-oud’ gebruiken we voor dingen die voor je gevoel er altijd al zijn geweest. Zoals een doosje met oude kantjes waarvan je al heel lang hebt gedacht wat-zal-ik-daar-eens-mee-doen? Die kantjes waren te klein om ergens voor te gebruiken, net nog te groot om allang weggegooid te zijn. Ik kreeg het idee om ze op een tasje te naaien en in het kader van een beetje thuis-naai-onderwijs zei ik dat m’n dochter dat zelf maar moest doen. Het tasje paste bij haar galajurk uit haar middelbare-schooltijd en toen is ook die foto gemaakt. Al grasduinend in m’n foto-archief kom ik dit soort foto’s tegen. Ben benieuwd of ze het tasje nog heeft.

In de zeventiger jaren zag ik zò vaak plaatjes van filet-haakwerk (ik denk in die oude Durable-boekjes, die nu weer zo populair zijn), dat ik het ook eens wilde uitproberen. Ik koos een roos-motief en haakte hokjes waar op het patroon een hokje stond, en drie stokjes waar in het patroon het hokje dicht was. Zo moeilijk was dat nou ook weer niet. Maar ik was nog maar zestien en dan is zo’n kussen toch wel een hele opgave. Dus ik was trots toen het af was en bewaarde het kussen m’n hele leven. Ik heb er al eens eerder over geblogd, hier bijvoorbeeld.

Een paar dagen geleden liet iemand me een modern haakboekje zien en daar stond precies zo’n zelfde roos-motief in. De oude ideeën en patronen worden weer opnieuw toegepast.

In welk tijdperk zijn wij in 2020 binnengereden?
Het wereldnieuws wordt bepaald door bosbranden van ongekende omgang in Australië en een dreigende escalatie in het Midden Oosten. Het nieuwe jaar is nog maar een paar dagen oud, maar alles staat op scherp.

Rond 1900 bepaalden allerlei grote ontwikkelingen het nieuws van de nieuwe eeuw. Industrialisatie en moderne vernieuwingen waren volop gaande. De auto-industrie ging in de richting van bereikbare welvaart en mobiliteit voor grotere groepen dan alleen de elite. Maar de Eerste Wereldoorlog brak uit. De auto-industrie moest overschakelen op het maken van militaire voertuigen. Uit deze tijd stamt deze Bonne Année kaart. Zo’n automobiel (hier geborduurd weergegeven) moet in die tijd heel modern zijn geweest. En dan die bloemetjes erbij: symbool voor een toegewenst gelukkig nieuw jaar. De kaart is ook daadwerkelijk verstuurd geweest, maar aan het poststempel is niet meer te zien of dat nou vóór of tijdens die oorlog is geweest.

Halverwege die 20e eeuw kwam er nòg een oorlog. Eén van de verzetshelden was Dietrich Bonhoeffer. Hij was theoloog en publicist en verzette zich tegen het nationaal socialisme. Er werden verscheidene aanslagen gepleegd op de Führer en er werd bewijs gevonden dat Bonhoeffer daarbij betrokken was. Hij werd gevangengenomen en in april 1945 geëxecuteerd.
Drie maanden voor zijn dood stuurde Bonhoeffer in december een brief aan zijn verloofde, met daarin ingesloten een gedicht. Dit gedicht is later heel bekend geworden. Het is ook op muziek gezet. In een kerk in mijn stad werd dit lied gister ten gehore gebracht, op de eerste zondag van het nieuwe jaar. Het lied staat ook wel bekend als een oudejaarslied, maar of je het nou zingt en beluistert aan het begin of aan het eind van het jaar dat maakt niet zoveel uit.

Bonhoeffer was in de gevangenis in Nazi-Duitsland omringd door duistere machten, die hem ook zouden doden. Toch was hij niet wanhopig. Hij wist zich ook geborgen door de gòede machten.  De gedachten aan God, zijn verloofde en zijn familie gaven hem troost. En zo kon hij dit gedicht schrijven, waarin het vertrouwen en de troost worden benoemd, zèlfs in aanschijn van de dood. De vertaler van het lied heeft gezegd: Men kan dit lied niet ten volle begrijpen, zonder te weten met hoeveel moed en zelfverloochening de dichter jarenlang door de diepten van het lijden is gegaan.”

Ook nu zijn er mensen die met moed en zelfverloochening vechten tegen het kwaad. Tegen de bosbranden en tegen verdere escalatie van geweld. Mensen die met moed en zelfverloochening zich inzetten voor het behoud of het herstel van het goede. Vandaag sprak ik een groep studenten. Zij zijn nog op de weg om zich te kwalificeren voor hun latere werk, waarvoor ze zich nu bekwamen. Over de hele wereld zijn er mensen die zich inzetten. Het leed en de ellende zijn soms wel om moedeloos van te worden. Maar we zijn óók door gòede machten omringd!

Ik geef de link van dit lied in dezelfde uitvoering als die ik gister voor het eerst heb gehoord. Al een etmaal lang zit de melodie in m’n hoofd. Het is prachtig. Je wordt er stil van. De zorgen van de wereld zijn bepaald niet klein. Maar er zijn mensen die zich inzetten, wàt het hen ook kost. En er zijn voorbeelden, om ons door te laten bemoedigen, zoals het voorbeeld van Bonhoeffer. En er is muziek, die ons troost.

Von guten Mächten treu und still umgeben,
behütet und getröstet wunderbar,
so will ich diese Tage mit euch leben
und mit euch gehen in ein neues Jahr.

Doch willst du uns noch einmal Freude schenken
an dieser Welt und ihrer Sonne Glanz,
dann wolln wir des Vergangenen gedenken,
und dann gehört dir unser Leben ganz.

Zo zijn wij op reis!

En opeens was er dan toch wat keelpijn, een moe hoofd, beetje grieperig gevoel. Niet leuk, want ik was net zo lekker bezig met vieren en fierelieren en genoot van de bijzondere dagen. Gister was er nog een familie-bijeenkomst bij m’n zus en het was fijn om dáár ook weer wat familieleden te ontmoeten en gelukkig-nieuwjaar te wensen en bij te praten. Maar al te hartelijke omhelzingen hield ik maar een beetje op afstand want ik wilde niemand aansteken met m’n keelpijn. Het was zo’n dikke keel waarbij ik dacht: dit kan helemaal de verkeerde kant uitgaan en dan ben je een week lang snipverkouden. Dat heb ik vroeger wel meegemaakt maar gelukkig hebben we daar tegenwoordig meer inzicht in en invloed op. Dus ik greep gelijk naar de pot met vitamine C en had nog wat zuigtabletten voor m’n keel en dat helpt ècht! Het zet (bij mij) dan niet door.

Een boekenlegger heeft een ‘tot-hier-boodschap’, heb ik wel eens gezegd op m’n blog. Wat mooi dat we ook bij een beginnende griep kunnen zeggen: tot hier! En liever niet verder. In mijn ervaring werkt dat alleen als je die eerste griep-verschijnselen dirèct bij het begin aanpakt. Dus niet een dagje wachten om te kijken of het misschien vanzelf de goede kant uitgaat. Maar gelijk een paar extra vitamientjes. De wetenschap mag het verder onderbouwen, maar ik vond het wel leuk om het hier even door te geven.

En ook even wat langer blijven liggen natuurlijk. Dus hier een wat later blogje dan anders, met gebruikmaking van een oude foto. Eén van deze boekenleggers kocht ik lang geleden ergens en ik vond hem leuk. Daarna maakte ik er nog wat bij en die gaf ik weg. Maar de foto heb ik nog en ik ga (in januari) nog even verder met wat oude foto’s te gebruiken van mijn eigen handwerken. Er zit ook nog wel een ander nieuwjaarsblogje in m’n hoofd en dat komt later wel.

Goede opstart-maandag gewenst! Nadat de viering van oud-en-nieuw bij iedereen waarschijnlijk als een tot-hier-en-nu-weer-verder heeft gefunctioneerd!

Op een afgesproken plek in het bos ontmoetten we onze vrienden. We gingen eerst een wandeling maken en daarna gingen we in ons huis verder bijpraten. Zij wilden dit bosplekje ook wel eens zien. Waar zij wonen heb je wèl tulpen-langs-de-weg, maar geen Kroondomeinen. We deden gewoon dezelfde wandeling als op nieuwjaarsdag, en het voelde nu ook weer als een nieuwjaars-wandeling. Bij deze kronkelboom stonden we even stil. En bespraken we welk pad we zouden nemen. Het ene of het andere. We praatten over onze wegen in het leven en omdat we elkaar al zo lang kennen was er heel veel om over bij te praten. Onze zonen zijn even oud, onze dochters zijn even oud (en speelden vroeger met elkaar) en onze wegen liepen lange tijd parallel. En wat heerlijk om dan na lange tijd weer te kunnen bijpraten.

Er waren ook olifanten op onze wegen en daar praatten we ook over. Voorafgaand aan onze ontmoeting had ik drie kussens de auto in geslingerd, en deze foto (die ik maakte bij de parkeerplaats) is de beste om te laten zien. Het kussen heb ik vroeger gemaakt en ik weet nog dat ik helemaal verrukt was van dit patroon en deze kleuren.

Olifanten op onze wegen! Grote enge obstakels die ons soms angst inboezemen. Die ons onrustig maken. Die ons doen verlangen naar wijsheid om te weten hoe we ermee om moeten gaan. Of om te weten hoe we die olifant weg moeten krijgen. Of die ons helpen om te accepteren dat die olifant er voortaan altijd zal zijn. En hoe kom je dan aan die wijsheid? Heel vaak door het praten met anderen. Wat heb ik in mijn leven daar al enorm veel troost en bemoediging en wijsheid uit ontvangen! Al die gesprekken met mensen die betrokken zijn, die soms iets meer levenswijsheid hebben, of die gewoon op hetzelfde levenspad lopen. Een voorrecht! Na een persoonlijk gesprek is een olifant daarna vaak niet meer zo groot en dreigend, maar gewoon een beetje meer roze.

Onze wandeling voerde ons ook over een recht bospad. Hoe zouden onze wegen dit jaar zijn? Recht of kronkelig? We hopen dat het met de olifanten mee gaat vallen, maar we weten niet hoe ons jaar zal zijn. Maar al wandelend en pratend weten we weer dat we onze wegen met vertrouwen mogen lopen. Er zal altijd wel ergens troost, bemoediging, saamhorigheid, blijdschap en wijsheid zijn. Dat wens ik eenieder ook toe!

“Je reageert nog net zo als toen je 23 was”, zei mijn vriendin nadat ze mij drie bossen tulpen had overhandigd. Daarmee refereerde ze aan mijn blogje van een dag eerder. Ik keek kennelijk heel blij, drukte die bossen even tegen me aan, gaf een hoera-roepje en een uitbundig dankjewel. Tulpen uit Noord-Holland, daar doe ik gerust een rondedansje mee! Tulpen die nèt twee uur geleden langs-de-weg gekocht waren. Dat dòen ze daar zo, tulpen langs-de-weg te koop aanbieden. En wij kunnen het weten, want wij hebben daar ook gewoond. Nu waren onze West-Friese vrienden bij ons op bezoek en bij binnenkomst kreeg ik die attentie waar ik altijd zo blij mee ben. En daarna gingen we urenlang bijpraten. Een mooie eerste zaterdag van het jaar. En wat een voorrecht om dat met mensen te doen die ons nog kennen van toen we jong waren.

Voor de gelegenheid had ik een taartje gekocht en daar had ik eigenlijk al m’n twijfels bij. Een hazelnoot-schuimtaart is glutenvrij, dus een leuke verrassing voor glutenvrije taartbehoeftes. Maar bepaald nìet suikervrij. Het is gewoon een suikerbom. En in het kader van nieuwjaars-voornemens zou die suiker best een heel stuk minder kunnen. Dus gaf ik de taart een bloemenkrans (geborduurd en van tulpen) en deed nog een keer mijn vreugdedans en ik denk dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met de suiker. Urenlang bijpraten met vrienden is heel goed voor ons, maar al die suiker niet. Wèg ermee!

Een verjaardag duurt maar één dag.
En als je boft om op oudejaarsdag jarig te zijn, dan duurt het ook nog een halve nacht.
Maar dan is het voorbij.
Verjaardagswensen die làter nog worden geuit beginnen meestal met ‘nog’. Zoals: “nou, nog gefeliciteerd hè?”
Als om te benadrukken dat je het eigenlijk niet meer echt verdient, om nog gelukgewenst te worden.
Wat natuurlijk best onzin is, want als je er een aantal decennia op hebt zitten, dan kunnen die paar dagen er ook nog wel bij. En dan vind je het nog stééds wel leuk om een kaartje, een kusje of een kadootje te krijgen.

Maar over die kusjes en kadootjes wou ik het nu niet hebben. Wèl over die kaartjes. Sommige kaartjes worden  iets vóór de bewuste datum bezorgd. Compliment aan de afzenders, die dat zo goed voor elkaar hebben. Sommige kaartjes komen precies op de dag zelf (als het geen weekend of feestdag is, want dan doet de post het niet). En sommige kaartjes komen één of een paar dagen later. Niks mis mee, nog stééds heel leuk!

En wat doen je er dan mee? Eerst liggen ze op de salontafel bij het kopje koffie wat je voor jezelf had ingeschonken. Dan slingeren ze nog een tijdje rond of ze belanden op het prikbord. Daar liggen of hangen ze dan een kort tijdje of een lange tijd. Je kunt er nog vaak naar kijken. Vooral als het mooie kaarten zijn.
En dan? Dan worden die kaarten ergens opgeborgen. En wat er dan vele jaren later mee gebeurt, daar denk ik nu even niet aan.

Maar dàn de geborduurde kaarten, die honderd jaar geleden werden gemaakt en verstuurd! Die zijn tof! Hoe ze ooit in het tweedehands-circuit verzeild zijn geraakt is nu niet meer interessant! Het belangrijkste van deze kaarten is dat ze oud, authentiek en mooi zijn!

Mijn lief bestelde deze kaarten voor mij en ze werden op 3 januari bezorgd. Paar dagen te laat, maar daar is ‘niks mis mee’. Ik vind ze oud, authentiek en mooi, en ben er dus blij mee. En in goed overleg: mijn lief vind het prima dat ik ze straks ook weer in m’n shop plaats.
Had hij wel verwacht, zei hij…. En daar waren ze ook wel voor bedoeld.

En dat is het leuke van die oude kaarten: het maakt allàng niet meer uit op welke dag je jarig bent! Of dat nou de eerste dag van het jaar is of de laatste, of ergens tussenin: dit zijn gewoon mooie oude handgeborduurde kaarten. Al honderd jaar mooi!

Dit ben ik toen ik 23 was!
Ik vind het leuk om terugblikken nu ik net zestig ben geworden. En deze foto had ik al een paar jaar op mijn overvolle prikbord hangen, met de gedachte dat ik die misschien nog wel eens zou willen laten zien. Vooruit dan maar!

En dit is het verhaal achter deze foto: We waren net getrouwd en volop aan het werken en studeren. Elke dag fietste ik langs een braakliggend veldje (daar gingen ze natuurlijk ook bouwen, net als op alle braakliggende veldjes). De bloemen waren hoog opgeschoten op dat veldje en op een vrije zaterdag ging ik plukken. Ik genoot ervan om die bloemen in mijn enige vaas te zetten en toen die vol was ging ik appelmoespotten afwassen. En toen dat allemaal klaar was ging ik op een krukje zitten en vroeg mijn lieve Jan of hij een foto van me wilde maken.
Voor de gelegenheid had ik mijn eigengebreide witte trui aangetrokken met het mooie ajourpatroon. Deze kwam uit de Ariadne van juli 1981 en dat is de reden waarom deze foto al een hele tijd op m’n prikbord hing. Omdat ik nog eens wilde vertellen dat ik zèlf ook de spijt ken van iets te hebben weggedaan. En dat ik het begrìjp dat mensen weer oude patronen zoeken en mij vertellen dat ze blij zijn dat al die oude Ariadnes in m’n shop staan. Ik vond het wel heel frappant dat deze nou nèt op de eerste dag van het nieuwe jaar werd besteld. Voor anderen die misschien ook goede herinneringen hebben aan deze trui: ik heb nog een paar Ariadnes met dit patroon in voorraad.

En dan nog wat over de láátste bestelling van het oude jaar! Dat was ook al zo frappant. Iemand bestelde twee boekjes Bloemen (om te) borduren. Ik mailde terug dat het misschien wel de laatste bestelling van het jaar was en dat ik ze nog wel even op de post zou doen. Maar eerst pakte ik nog een paar geborduurde tafellakens uit de kast. Prachtig toch: bloemen om te borduren!

Maar het was tòch niet de ‘laatste bestelling’ geweest. Juist toen ik op mijn verjaardag op oudejaarsdag het blogje over mijn kleurige gebreide dekens had gepubliceerd, kwam er nog een bestelling binnen. Iemand bestelde het boek ‘Exploring colours‘. Dat vond ik ook weer zo leuk. Want kleuren ontdekken en combineren, dat is een groot deel van het handwerkplezier!

Een foto van een eigengebreide ajourtrui (dit is de bijna enige foto die ik nog heb van die trui), en boeken over Bloemen Borduren en Kleuren Verkennen. Niet gedacht dat de bestellingen rond oud- en nieuw zo toepasselijk zouden zijn! Ik ben nog een paar dagen aan het ‘feest vieren’ met bezoek en zo, maar vandaag ga ik ook eerst al die bestellingen op de post doen. Gister kwamen er nog wat meer, en m’n shop is weer open!

Hartelijke groeten van het BloemenBlogMeisje en daarmee geef ik aan dat ik me bij nader inzien toch eigenlijk nog geen zestig voel…..

De laatste dag van het oude jaar en de eerste dag van het nieuwe jaar mocht ik vieren en beleven samen met mijn familie. Het waren bijzondere dagen!
Juist nu was de Amaryllis tot bloei gekomen. We zaten urenlang in de kamer en keken steeds tegen die bloeiende bloemen aan.
Van een bloglezeres kreeg ik een felicitatie met een bloemengroet, en als je op deze link drukt, dan is die bloemengroet nu ook voor jou!
Een mooi begin van een bloemvol jaar toegewenst!

Ik kreeg nog veel meer mooie felicitaties voor mijn 60e verjaardag. Van bloglezeressen en van lieve mensen. Er waren verrassend veel mensen die onder woorden brachten dat ik met mijn blogjes een snaar bij hen raak. Dat ze m’n blogjes waardeerden. Ze vroegen me om er vooral mee door te gaan. Dat vond ik bijzonder!
Natuurlijk is de gedachte wel eens bij me opgekomen om ermee te stoppen. Zestig is best een mooie stop-leeftijd. Maar ik voel me zelf ook happy met de blog-vorm (die bij me past) en ik ga zéker wel nog een tijdje door!

We zaten dus urenlang in onze kamer en haalden alles tevoorschijn waar we zin in hadden. We speelden spelletjes en dronken speciaalbiertjes. En we keken naar het vuurwerk en bleven praten tot in de kleine uurtjes.

We haalden herinneringen op aan het voorbij decennium en bekeken fotoboeken. We praatten over bullet-journals en bucket-listen en nieuwe agenda’s.En maakten plannen voor het nieuwe jaar.

We lazen kranten en doken terug in het oude jaar. Vlak voordat we gister onze nieuwjaarswandeling gingen maken, kwam het nieuws binnen dat er honderden miljoenen dieren zijn doodgegaan door de branden in Australië. Dat is dan wel weer het andere eind van de wereld, maar het voelt dichtbij. Wat een enge wereld is dit! En toch zet je het dan weer van je af en gaat wandelen. En zoutjes eten en biertjes drinken. En nu weer een blogje maken. Op mijn blog geef ik bewust meestal geen aandacht aan het nieuws. Het moet een handwerkblog blijven. Maar op tweede dag van een nieuwe decennium kan ik dan wel eens benoemen dat het me wèl raakt!
Wereldnieuws tegen de achtergrond van kleine kleurtjes. De wereld is niet altijd mooi.

Een paar weken geleden besloot ik om in verband met mijn zestigste verjaardag een tijdje alleen maar foto’s van mijn eigen handwerken te laten zien. Ik heb besloten daar nog even mee door te gaan. Ik heb ook wel àndere handwerken hoor! Die blijven dan nog maar even liggen.

Vroeger thuis hadden we koningsblauwe fluwelen gordijnen. Daar maakte ik koningsblauwe fluwelen kussens van. Die liggen deze winter bij mij op de bank. Zomers gaan ze weer naar boven, want dan is de lucht al koningsblauw genoeg, en dan ligt er weer wat anders op de bank. Deze dagen lagen die kussens ook regelmatig op de grond. We hingen op de bank. We praatten. We aten hartige en zoete taarten.We dronken koffie en thee en bier en alcohol-vrije champagne want dat is hip. Het gaat niet om het hippe alleen, maar ook om het meegaan met de tijd. Ik ben in een paar dagen een héél eind opgeschoten in de tijd want het voelt ècht als een enorme mijlpaal. Zestig geworden! Ik ben dankbaar dat ik dat met mijn man en kinderen heb mogen vieren.

En met jullie, want ik heb ook enorm genoten van de vele digitale en sommige papieren reacties die ik heb ontvangen.
Dus nog een keer mijn twee grotere hokjes-kussentjes en twee kleintjes (die gebruik ik als speldenkussentjes). Tegen de achtergrond van mijn koningsblauwe fluwelen kussens. Ze liggen nu weer netjes op de bank en ik wens mijn lezeressen van harte ook een koningsblauw nieuw jaar toe.

We maakten een nieuwjaarswandeling in het bos. Ik nam de oliebollen mee en een thermoskan koffie. Op een mooi plekje hadden we een kleine nieuwjaarspicknick. M’n zoon en m’n dochter waren niet verbaasd. “Zulke dingen doet mama nou eenmaal”. Geduldig wachtten ze tot ik een foto had gemaakt. De bollen op een kleedje wat ik ook nog snel had meegenomen.

En de gebreide ballen die ik gauw van het prikbord had gehaald.  Deze kocht ik een paar weken in een museum-winkel.  Wat zit daar nou weer voor verhaal achter? Dat komt straks allemaal wel weer. Verhalen nog genoeg!

Nog geen tijd voor lange blogjes. We zijn volop aan het vieren met ons vieren.

Bijzondere dagen. Een kleine sfeerimpressie.
Het bos op 1 januari is zò mooi!
En een heel nieuw jaar ligt voor ons.

Van harte een goed en gelukkig nieuw jaar gewenst!
En een nieuw decennium!

Zo! Die kleuren knallen er tenminste uit.
En dat moet ook.
Op oudejaarsdag moet je knallen.

Ik ben zestig geworden!
Ik vind het wel leuk, maar wordt er ook weemoedig van.

Misschien ‘moet’ dat ook wel!

Overigens: het zijn dus twéé verschillende dekens die ik vroeger breide, en twéé verschillende kussentjes die ik vroeger borduurde.
Ik kon gewoon geen genoeg krijgen van al die kleurtjes!

Het einde van een jaar.
Het einde van een decennium.
Het einde van een periode.
De verkoop van Paleis Soestdijk symboliseert het einde van een periode in de Nederlandse geschiedenis. (Die periode was allang ten einde, maar het is nu tijd voor wat dramatiek.)
De vroegere koningin is overleden. Er zijn geen zwaaiende mensen meer op het bordes.
De gordijnen met de ‘doorgestopte’ leeuwen zijn dicht.

En voor mij het einde van 60 levensjaren!
Natuurlijk vond ik het bijzonder leuk om daar ook even te staan op dat bordes!
Met m’n oranje vestje aan voelde ik me als een koningin!
Ik ben alleen vergeten te zwaaien.
Dàg!!!!

Rust.
Het jaar is voorbij.

We leggen onze taken en zaken neer. En een kleedje, dat kan ook altijd wel.

Het had juist gevroren toen wij een wandeling maakten in het park achter een paleis.
Er is altijd wel iets van handwerk mee te nemen, neer te leggen, op te hangen.

Maar nu is er rust.
Even dan. Morgen knallen we er weer op los!

Benieuwd naar m’n blogje voor morgen?
Ik zocht de foto’s vast op en kwam deze ook tegen. Subtiel schaduw-borduurwerk op een oud kleedje.
Symbool voor rust en voldoening.
Rust aan het eind van het jaar.

Wat heb ik allemaal meegenomen, meegedragen, meegesjouwd, meegenomen en meegekregen in zestig jaar?
Zò enorm veel!
Ik ontving liefde (dat allereerst!) en was bezig met geloof. Ik volgde opleidingen en ontwikkelde me. Ik ontving twee kinderen en ik functioneerde in m’n familie. Ik onderhield contacten en schreef duizenden brieven en mails. Ik ging op reis en ik was ook veel thuis. Ik had banen en heb nog steeds een baantje. Ik richtte huizen in en verzamelde spullen. En ik handwerkte! Breien, Borduren, Haken en Quilten: ik vond alles leuk.

Ik las boeken. En kranten. En tijdschriften. M’n kasten puilen al jaren uit. Ik wil altijd alles lezen en kom meestal tijd tekort.
Zes jaar geleden had ik ook een hele verzameling handwerkboeken en besloot ik te beginnen met eens wat weg te doen. Nu heb ik een goed gesorteerde webshop in tweedehands handwerkboeken. Héérlijk: de hele tijd bezig zijn met boeken!

Ik verzamelde handwerk! En ik handwerkte zelf ook veel! In zestig jaar kun je heel wat handwerken! Alle foto’s in dit blogje zijn van tassen die ik zelf maakte. Tassen om mee te nemen op vakantie. Tassen om mee te doen met de mode. Tasjes om in bomen en aan hekken te hangen. Of aan m’n fietsstuur. Tassen om te variëren. Om m’n spullen in te dragen. Om in een hoek te smijten als ik geen tijd hebt om hem uit te pakken. Dan gauw weer een andere tas pakken. Tassen om me vrolijk door te voelen. Tassen om overzicht te houden. Tassen om er genoeg van te hebben. Ik hoef nooit bang te zijn dat ik geen tas heb.

Voorafgaand aan m’n zestigste verjaardag besloot ik om een tijdje alléén foto’s te laten zien van handwerken die ik zelf maakte. En zo kwam ik ook bij deze oude foto van m’n gehaakte kleurtjestas die ik meenam naar Zuid-Frankrijk. Meer dan twintig jaar geleden. Oh, wat vond ik dat gaaf om daar rond te lopen met m’n tas vol vakantie-attributen! Die tas paste bij de omgeving, bij m’n vakantiegevoel en bij wat ik later steeds leuker zou gaan vinden. Dit was denk ik de eerste tasse-foto, toen nog niemand zo gek was om zulke foto’s te maken. Ik vond het toen al superleuk!

En nu heb ik duizenden foto’s op m’n computer. Ik moet consequent en gedisciplineerd zijn in hoe ik al die foto’s opberg. Van elk handwerk wat ik zelf maakte bewaar ik de foto’s in een apart mapje. En zo kan ik ze ook weer terugvinden en vertel ik vandaag m’n verhaal. Aan de hand van die oude tassenfoto’s.

Het is het verhaal van plezier met handwerk! Al tientallen jaren lang. We zijn aan het einde van een decennium. Mijn oudejaarsdag is één dag eerder dan de rest van de wereld. Vandaag is het voor mij oudejaarsdag, want het is mijn laatste dag dat ik 59 ben.
Ik heb altijd veel plezier gehad in het bezig zijn met handwerk!
Met het verzamelen en verkopen van handwerk.
Met het maken en meenemen van al die tassen en tasjes.

Bij elke foto weet ik nog precies waar dat was en komen de herinneringen weer boven. Soms komt een bepaald tasje (wat ik net die dag bij me heb) goed uit op een standbeeld. Ik had plezier om de stoere krijgers van het standbeeld op de Hoge Veluwe. Ze keken rechtstreeks in het decolleté van mijn damestas.

En ik had plezier bij het maken van dit poesjestasje. Een leuk borduurwerkje heeft soms alleen nog maar het juiste kleurtje nodig.

Zo’n lang blogje heb ik nog niet eerder gemaakt. Maar het was dan ook een lang decennium.
En niet één, maar wel zès decennia!
Ik ben altijd dol geweest kleurtjes. Op handwerk. Op tassen. Op woorden. Op schrijven.
En op verzamelen.

Ik ben enorm dankbaar! Voor liefde in m’n leven. Voor de natuur. Voor rijkdom en welvaart.
En ook voor de mogelijkheid om te delen.

Dus dat was vast mijn oudejaarsblogje.
Ik hing mijn tassen aan de bomen, en haalde mijn foto’s uit het archief.
Ik kijk terug naar al die jaren handwerkplezier (en soms ook gewoon worstelingen in het leven).
En ik ben dankbaar voor het vele goede in mijn leven, al zestig jaar lang!

Het kussen uit mijn jeugd. Hier ligt het nog op de bank in de kamer van m’n ouderlijk huis. De zon schijnt in de kamer. De foto is vijftien jaar geleden gemaakt. Toen leefde m’n vader nog. Toen leefde m’n moeder nog. Toen was het nog het ouderlijk huis waar m’n broers en zussen en ik zo graag kwamen. Het is een kiekje geweest, deze foto, gemaakt met een fototoestel wat nog niet zulke goede foto’s maakte als de huidige camera’s. Deze foto illustreert waarom ik het best moeilijk vond om het ouderlijk huis dit jaar ‘los te laten’. Het was zo’n fijn plekje!

Begin dit jaar hebben we het huis verkocht. De hoofdbewoners (mijn ouders) waren overleden. En wij gingen een heel proces door. Willen wij er misschien wonen? Nu zijn we een jaar verder en denk ik: het is goed zo. Dat vrije veld achter het grote raam was al weg. Helemaal weg. Volgebouwd. Het had tientallen jaren braak gelegen en wij konden daar appels plukken en vuurtje stoken en pret maken. Maar juist toen m’n moeder haar laatste jaar beleefde zaten we elke dag in de bouwherrie. Alles werd volgebouwd. Hierdoor verloor het huis toch iets van z’n charme. Dus toch maar niet.

En nu kijk ik met een beetje weemoed naar deze oude foto. Begin dit jaar haalden we de kamers leeg. Sommige meubels en spullen konden we zelf gebruiken, en sommige niet. Het was een hele klus, maar alles is goed terecht gekomen. Deze decembermaand is de allereerste in m’n leven dat ik nìet naar het ouderlijk huis kan. Het afgelopen jaar wende ik eraan dat dit huis niet meer van ons is, maar in december is het anders. De herinneringen komen weer boven. Ook aan dat fijne plekje.

Op zondag laat ik altijd een foto zien van een kussen. Dit is de laatste zondag van het jaar. Dus nog een keer dit oude kussen. Ik heb het al vaker op m’n blog laten zien. Ik maakte het toen ik 9 was. M’n moeder gaf me voorbedrukt stramien, smyrnawol en een smyrna-haaknaald. En ze liet me zien hoe ik met die naald een knoop kon maken. Ik hoefde het maar één keer te zien en snapte het meteen. In korte tijd maakte ik het kussen en toen het af was gaf ik het aan haar. Ze was trots op me en heeft het kussen bijna vijftig jaar in haar kamer gehad.
Nu heb ik het weer, en is het mijn laatste-zondag-van-het-decennium-kussen. Da’s wel toepasselijk voor zoiets ouds en persoonlijks.
Het is het kussen wat mijn handwerkliefde heeft gevoed….
En waar veel mooie herinneringen aan verbonden zijn.

In 2002 was m’n gebreide lappendeken klaar en nu is het bijna 2020. Ik nam hem destijds mee naar Tjechië. Het was de tijd dat het nog enigszins bijzonder was om een foto te maken. Digitale fotografie was net in opkomst. Ik weet nog dat ik excited was om daar in dat verre land die gekleurde deken tegen de rotsen te zien. Ik vond dat contrast van die kleurtjes bij al dat bruin en groen wel mooi. Later bleef ik ermee doorgaan om m’n quilts en dekens in de natuur te fotograferen en dat werd ook steeds makkelijker omdat er betere camera’s kwamen. Maar die eerste foto bleef me altijd bij.