Na het avondeten, om een uur of zeven, reden we naar het bos. Het was nog 29 graden. Dat maakten we nog niet vaak mee, dat het al schemerig wordt en toch nog zo warm is. We hoopten dat we burlende herten zouden horen of zien. Maar gewoon een korte wandeling is ook goed.

We hoorden alleen brullende motoren. Een avond waarop wel meer mensen nog een eindje gingen rijden. De avond van prinsjesdag, waarop je je wel een prinses kunt voelen die nog even in het donker wordende bos dwaalt. De kleuren zijn zo anders dan ’s morgens. En de geluiden. Wat hoor ik daar, zijn het de wilde zwijnen? We zien wel de omgewoelde aarde, waar ze naar eikels wroeten, maar de wilde dieren zelf zien we niet.

De avond valt. Vóór het donker wordt willen we weer het bos uit zijn. Wat wordt het al vroeg donker!
Ik had een klein tasje mee, waarop ik een oud rya-proeflapje heb genaaid.

“Prinsjesdag, dat is Gouden-Koets-dag. Pracht en praal in Den Haag, een jaarlijks terugkerend spektakel, dat altijd dezelfde afloop heeft: de schatkist is leeg.”

Ze begint de begeleidende tekst van een groot borduurpatroon dat tijdschrift Margriet in de zeventiger jaren publiceerde.

Alles verandert. De Gouden Koets is omstreden en wordt niet meer gebruikt op Prinsjesdag. En vanwege corona is er geen rijtoer door Den Haag en is er geen balkonscene. Wat ook veranderd is is dat we in een economische recessie zijn geraakt.

Maar er is ook iets hetzelfde gebleven: de afbeelding van het mooie borduurwerk van de Gouden Koets! Dit borduurwerk is ontworpen door Mies Bloch, en was destijds een extraatje van tijdschrift Margriet. En nu van Tweedehandswerk-Margriet! Eén exemplaar gratis voor wie zich het eerste meldt, en daarna plaats ik nog een ander exemplaar te koop voor een eventuele volgende.

Smocken is een eeuwenoude techniek om stof in elkaar te rimpelen, waarna de stof vanaf het smockwerk weer wijd kan uitplooien. Vanouds werd dit gedaan bij boerenkielen in Ierland in vroeger eeuwen. Het was een simpele techniek om de wijde werkmanskielen wat praktischer te maken in het dragen.
De techniek is ook heel bruikbaar voor dameskleding (boven de buste of in de taille komt dan het smockwerk) maar is vooral bekend van de schattige meisjesjurkjes.

En zoals bij alles het geval is: òveral zijn hulpmiddelen voor bedacht! Bij de boerenkielen stak het niet zo nauw waar de steken van het smockwerk werden gemaakt. Later werd smockwerk vooral aangebracht op ruitjesstoffen, zodat de hoeken van de ruitjes de plaats aangaven. Maar met een eenvoudig hulpmiddel konden die insteek-plekjes ook op effen stof worden aangebracht. Dit hulpmiddel is: een strijkpapier met stippen! Je ziet deze velletjes niet vaak en ik vind het leuk om er nu een aantal in m’n shop te zetten, voor iemand die het graag eens wil proberen. Je strijkt met een lauw strijkijzer de stippen op de stof en als die stippen hun dienst hebben gedaan worden ze bij de eerste wasbeurt heel makkelijk weer verwijderd.
Er zijn donkere stippen voor op een lichte stof, en er zijn lichte stippen voor op een donkere stof.

En je hebt natuurlijk een boekje nodig voor een patroontje! Er zijn boekjes die vooral informatie over de geschiedenis geven, zoals het Engelse boekje Smocks (in twee verschillende uitvoeringen). En er zijn oude en zeldzame boekjes die patroontjes bieden, uit een tijd dat het veel gebruikelijker was als nu om met smocken bezig te zijn. Maar ook dit keert weer terug in het modebeeld!

Het Groot Handwerkboek uit Grootmoeders Jeugd is een geliefd boek onder handwerksters die zich interesseren voor de toepassingen van de aloude handwerktechnieken van ongeveer honderd jaar geleden. In die tijd gaven damesbladen de toon aan voor talloze romantische handwerken met veel frutsels en franjes. Deze damesbladen heetten De Bazar, De Gracieuse en De Vrouwenwereld. Uit bewaard gebleven bladen werden 100 handwerken geselecteerd die opnieuw werden weergegeven in een mooi dik boek. De bekende handwerkdeskundige Margit Reij werkte hieraan mee, maar ook Leonard de Vries, die veel kennis had verzameld over die vroegere tijd.

Nu kwam ik ook een ander boek tegen van laatstsgenoemde auteur en dat blijkt mooi aan te sluiten: Groot Prentenboek uit Grootmoeders Jeugd. Een boek boordevol oude plaatjes en zoete versjes en gedichtjes. Het gaat over thee-visites en heel veel lieve of zielige of romantische kindertjes die allerlei belevenissen meemaken. Opvallend is hoe vaak dieren een hoofdrol spelen in deze verhaaltjes. De hele dierentuin komt opdraven om de kinderlevens op te vrolijken of juist te verstoren. De illustraties bij al deze verhaaltjes zijn uitermate geromantiseerd en hun kleding doet aandoenlijk en lieflijk aan. Alles bij elkaar geven deze boeken een goed beeld van die tijd van ‘grootmoeders jeugd’, waarbij het eerste boek vooral interessant is vanwege alle patronen, en het tweede boek ondersteunend is om nog meer zicht te krijgen op deze vervlogen tijd.

De laatste gele bloemetjes in de tuin zijn een restant van een uitbundig bloeiende zomerborder.
En een zonnig geel kussen in je kamer is een poging om je huis nog wat langer een zomerse uitstraling te geven.
Degene die dit kussen bestelde vroeg of het ook wasbaar is. Ik zou er voorzichtig mee zijn; deze kussens worden gemaakt van oude sari’s met heel veel borduurwerk. Maar je kunt het natuurlijk altijd voorzichtig proberen, alleen maar even door lauw water te spoelen. Of de zeepbolletjes gebruiken die uit de Himalaya komen, dan gebruik je dus dezelfde natuurlijke zeep die in Nepal ook wordt gebruikt.

Vandaag een mooie zonnige zondag gewenst! We kunnen de zomerse zon niet ‘vasthouden’ maar kunnen wel volop genieten van zo’n mooie zonnige september-zondag!

Op Open Monumentendag bezocht ik een aantal oude scholen, die opengesteld waren en die nu werden aangemerkt als “Leermonument”. Er zijn gebouwen waar soms meer dan honderd jaar scholieren hebben les gehad, en die nog steeds dienst doen als school, en er zijn gebouwen die vroeger als school in gebruik waren maar nu niet meer. Die gebouwen kon je alleen maar langsfietsen en vanaf de buitenkant bekijken. In het programmaboekje werd een gebouw genoemd waar vroeger een ‘breiklasje’ was en daar had ik graag eens binnen willen kijken, maar het was niet opengesteld. Goede kans dat in dat breiklasje ook de boekjes van Waleson’s werden gebruikt. Deze hebben lange tijd heel veel jonge meisjes en vrouwen de informatie gegeven die nodig was om volgens de ‘regels der kunst’ alles te haken en te breien wat in die tijd gebruikelijk was: Kousen en Sokken, Kniewarmers, Slobkousen, Pantoffels, Borstrokken, Ondervesten, Broeken, Rokken, Onderlijfjes, Mutsen, Bartjes, Polsmoffen, Handschoenen en nog meer.

De lichtbruine Waleson’s boekjes zijn eigenlijk óók leermonumenten! En ze passen mooi bij de foto van een gebouw waar ik vandaag wèl in ronddwaalde: het oude Gymnasium in Apeldoorn. Hier vlakbij ben ik vaak te vinden voor mijn kleine baantje en dan luister ik altijd naar de klokslagen van de oude klok. Het was leuk om nu eens eens binnen een kijkje te nemen. De leerlingen van nu leren hier Grieks en Latijn en geen Handwerken maar het gebouw straalt nog wel steeds de sfeer uit van vroeger dagen.

Het thema van de Open Monumentendagen die dit weekend plaatsvinden is: Leermonumenten.

Daarbij aansluitend: Een rode school-merklapje!
Op het gebied van handwerk is dit bij uitstek een Leermonument!
Duizenden merklapjes zijn er gemaakt door jonge meisjes. Het maken van zo’n merklapje legde de basis voor hun borduurvaardigheid, die ze later in het leven als huisvrouw goed konden gebruiken.
Oude merklapjes zijn in onze tijd geliefde verzamelaarsobjecten geworden.
En ook worden ze gebruikt als voorbeeld om zelf ook weer randjes en alfabetten en cijferreeksen te borduren.

Ter gelegenheid van de open dagen over Leermonumenten plaats ik dit extra grote merklapje in m’n shop. Ernaast plaatste ik voor de foto twee merklapjes met ‘gewone’ afmetingen, zodat het verschil goed is te zien.

Leermonumenten…… Rode schoolmerklapje…… ik denk dat geen enkele krant op het idee is gekomen om deze link te leggen. Ik wel!
Leuk vandaag oude gebouwen van binnen bekijken!

In 1954 toonde het Maandblad voor Handwerken (later werd dit Ariadne) mooie en stijlvolle, nuttige en bruikbare toepassingen die zelf gemaakt konden worden. Handwerk verfraaide de huizen en gezinnen van vrouwen die wisten hoe ze moesten haken, breien, borduren. Ook allerlei aanverwante technieken, zoals guimpen en smockwerk, werden ingezet. Het was tien jaar na de oorlog. Nederland was in opbouw en daar hoorde goed-geklede vrouwen bij, die lieten zien hoe mooi ze waren. In hun eigen handwerkblad vonden velen inspiratie en patronen voor talrijke fraaie handwerken. Deze nog-steeds-mooie nummers heb ik in m’n shop geplaatst.

Halverwege dit jaar deed een nieuw fenomeen intrede: de reclame….
Tot het september-nummer van dat jaar hadden steeds prachtige foto’s de achterkanten gesierd, waarop een handwerk te zien was wat ook in het tijdschrift werd besproken. Maar dan komt een eerste reclame, om te borduren met handwerkgarens met ‘wasechte’ kleuren. Dat zag er nog best acceptabel uit, maar daarna wordt het steeds commerciëler.  Voortaan zullen handwerk en reclame aan elkaar gekoppeld zijn want dat was de maatschappelijke ontwikkeling.

Op verzoek van iemand deze mooie Nepalese kussenslopen in m’n shop.
Een paar jaar geleden liet ik ook een paar rijk-gedecoreerde kussenhoezen zien, maar die waren al verkocht.
Mocht je één van deze willen bestellen: graag even wachten tot maandag. Dan heeft degene die erom vroeg de eerste keus.

Het is interessant om te zien wat mensen hebben geborduurd, maar als zo’n borduurwerkje is gaan zwerven dan is het niet meer te achterhalen wat hen heeft doen besluiten om nou juist dàt te gaan maken. Zag iemand een plaatje en leek dat wel leuk om te borduren? Of was er een aanleiding, bijvoorbeeld om de huishond Debbie te borduren? Bij de egeltjes kan ik me er nog iets bij voorstellen, want deze zomer stond ik een keer heel vroeg op en zag toen de egel in de tuin rondscharrelen, op zoek naar slakken. “Hij is er nog!” riep ik blij want ik had ‘onze’ egel vroeger al wel vaker gezien (in de avondschemering) maar nu al een hele tijd niet meer. Maar als ik dat leuke moment had willen vastleggen, dan had ik denk ik niet gekozen voor een plaatje waarbij die egeltjes aan rijpe vruchten knabbelen.

Ook bij de andere voorstellingen kan ik me niet zo goed voorstellen waarom iemand nou juist een ophaalbrug heeft gekozen (en die vervolgens niet afmaakte), of een paar bloempjes en die vervolgens te strak afknipte. Of die hand die een bal vasthoudt. Over het afgeknipte dorpje schreef ik al eerder.

Maar ook al weten we de achtergrond en de aanleiding niet, wie weet ziet iemand hier nog wat in. Ik vond het leuk om eens te laten zien hoe verschillend tweedehands-borduurwerkjes zijn en wat ik allemaal tegenkom. Ik plaatste ze in m’n shop en misschien was iemand nou nèt op zoek naar zoiets om ze ergens op te naaien of om op een andere manier nog te gebruiken.

Het patroon van de kinderversjes van toen, in kruisjes van nu (ontwerp Mies Bloch) werd bekend en geliefd, maar staat nìet in het Mies Bloch Kruissteekboek. Dus het is ook moeilijker om dat patroon nog te vinden. Het verscheen o.a. in tijdschrift Margriet maar ik heb nog niet achterhaald in welk jaar dat was. Het borduurwerk met twaalf afbeeldingen en telkens één regel van het kinderliedje werd groot afgebeeld en bij dat nummer was een bijlage met de borduurpatronen. Deze kan ik nu in m’n shop zetten.

In het appartement waar ik begin deze week was, hing een wandkleed met deze kinderversjes. M’n zus had het als onafgewerkt borduurwerk gekocht en er zelf een rand, achterkant en lussen aangemaakt, zodat het een wandkleed werd. Zo kunnen weer nieuwe kleine kindertjes naar deze hele oude kinderversjes kijken en is er altijd wel iemand van de vorige generatie die in het voorbijgaan zo’n versje even zingt. Zo blijven die hele oude versjes nòg langer hangen in het collectieve geheugen.

De komende Open Monumentendagen staan in het teken van Leermonument. Tal van gebouwen die vroeger als school in gebruik waren of nog zijn, worden opengesteld. Ik hoop een paar gebouwen in mijn stad te bezoeken en kies denk ik een gebouw uit waar volgens het programmaboekje vroeger een ‘breiklasje’ in was gevestigd.

Op veel lagere scholen leerden de kinderen o.a. breien, wat een belangrijk onderdeel was van het lesprogramma. Deze zomer zag ik in een Cactusfarm in Ruurlo een schoollokaaltje met daarvoor een vitrine met oude handwerkjes. Die foto wilde ik bewaren voor als ik aan m’n eigen oude school-handwerkjes toekom, maar nu is het eigenlijk al wel een goed moment. Op de achterwand hangt het wandbord met aap-noot-mies en als er ìets een “Leermonument” is, dan is dàt het wel!

Vanmorgen kreeg ik een bestelling van een Ariadne en iemand schreef erbij dat ze daaruit het Leesplankje wilde borduren. “O, maar dan heb je het verkeerde nummer besteld, schreef ik terug, het leesplankje staat in de Ariadne van oktober 1987.” Dus inmiddels weet ik dat al een beetje uit m’n hoofd, want dit is een heel geliefd nummer. Ik besloot er nu een blogje van te maken, en nèt op het moment dat ik de foto op de computer wilde verwerken, komt er nog een bestelling binnen van deze zelfde Ariadne. Ik ben verbaasd! Maar ik zei het al: een geliefd nummer!

In 1987 besteedde Ariadne nog een keer aandacht aan dit geborduurde leesplankje, nadat ze dat in mei 1973 ook al eens hadden gedaan. Het was de ‘allerliefste wens’ van veel lezeressen om dit patroon in hun eigen handwerkblad te ontvangen. Overigens was het de eerste keer een bestelpatroon, dus als iemand dit oude nummer uit 1973 wil kopen in mijn shop dan staat daar wèl het mooie plaatje in, maar niet het patroon.

Het aap-noot-mies-leesplankje als Leermonument!

Een bijzondere kaart ontvangen van bloglezeres Tineke!
Deze zomer spraken we een ruil af, waarbij ze mij vroeg om de zaden van de Gele Morgenster. Ik had wel eens een foto van deze mooie zaadpluis-bloem op mijn blog laten zien, nota bene bij een blogje over hoe leuk het is om reacties op mijn blog te ontvangen. De Morgenster zaait zichzelf uit en elk jaar duikt deze ochtend-bloeier op een andere plek op en bezorgt me daar kijkplezier in de zomer. Maar ook gedurende de rest van het jaar heb ik er plezier van, want ik pluk elk jaar een paar pluizen en zet die binnen in een vaasje. Als ik dan ga stofzuigen, dan dwarrelen de pluizen soms naar beneden en dat vind ik een leuk gezicht.

Tineke maakte met pluizen van een andere Morgenster een cyanotype-kaart. Cyanotypie is een fotografisch proces waarbij na ontwikkeling een cyaan-blauwe afdruk ontstaat. Die kleur is fantastisch, maar ook telkens een verrassing want het resultaat wordt mede bepaald door hoe lang je iets in de zon legt en ook van de zonkracht van dat moment. Deze uitleg vond ik binnenin de kaart opgeschreven door Tineke.

Blij met deze mooie kaart! En ook met de illustratie dat het leuk is om te swappen en uit te wisselen en elkaar mooie dingen te laten zien!

De bijna-laatste stukjes voorbedrukt stramien uit mijn shop werden besteld. Dus plaats ik er wat nieuwe in.
Het wordt niet vaak meer gedaan, borduren op voorbedrukt stramien, maar af en toe nog wel. Je kunt er halve kruisjes op maken (petit point) met gobelinwol, of hele kruisjes met dmc. En dan hoef je niet telkens heen en weer te kijken van je handwerkje naar het patroon, want dat is dus al voorbedrukt.

En de bijna-laatste postzegels gingen op de bestellingen van deze week. Dus moet ik straks weer op zoek naar nieuwe. Het plakt altijd lekker: vier postzegels op een bestelling tòt 350 gram, en vijf postzegels op een envelop die nog door de brievenbus past. Als die porto zo hoog is, dan is het leuker als je voor dat bedrag ook een paar mooie vogeltjes ziet.

Maar die zijn dus bijna weggevlogen. Fijn dat er nog boeren zijn die hun akkerranden niet maaien zodat er nog wat te bloeien en te vliegen blijft van onze vroegere rijke natuur. Want het is heel jammer als we de Watersnip en de Tureluur alleen nog maar op oude postzegels kunnen zien.

Randjes haken en breien heeft een hele lange traditie. De patroontjes om deze te haken en te breien werden in damesbladen afgedrukt, zoals in het Maandblad voor Handwerken van jan. 1953. En soms werden ze als losse patroontjes uitgegeven, zoals de oude dmc-foldertjes die ik in een oud handwerkboek van m’n tante vond. Randjes werden gebruikt om kleding en kastplanken te verfraaien en werden in de 19e eeuw heel populair. Vaak werden ze gemaakt met dun garen van goede kwaliteit. Later werden de randjes aangepast aan modernere tijd en werden ze soms ook wat grover. En nog steeds werden de patroontjes van gehaakte en gebreide randjes in allerlei tijdschriften gepubliceerd en bleven ze aantrekkelijk om te maken.

In onze tijd verschijnen er soms opmerkelijke boeken waarin oude technieken in een verrassend nieuw perspectief worden geplaatst en het boek Crocheting on the Edge is zo’n boek. Hierin zijn meer dan 200 gehaakte randjes prachtig gefotografeerd en in een moderne setting weergegeven en dit soort verzamel-boeken zijn inspirerend voor nu en laten tegelijk zien hoe mooi die technieken vroeger ook al waren.
De randjes op deze foto (ook wat gebreide) plaats ik in m’n shop.

Those were the days!
In het jaar 1953 verscheen de zevende jaargang van het Maandblad voor Handwerken, en daarin vonden vrouwen tal van patronen om voor hun huizen en gezinnen prachtige dingen te maken.
Baby-garnituren, Gehaakte kleedjes, Smaakvolle werkjes, Kralenborduursels, Kunstbreiwerk, Frivolité, Geborduurde speelpakjes, Gebreide twinsets, Kokette mutsjes, Variaties met zigzagband, Gobelinstoelen, Schoolblouses, Gesmockte jurkjes, Zwierige omslagdoeken, Vingerdoekjes, Entre-deux, Kelimkleden en nog veel meer.
In deze periode stelden veel vrouwen er een eer in om ook de moeilijkere handwerk-technieken uit die tijd toe te passen in gebruiksvoorwerpen, huisversiering en kleding.

Dit zijn echt mooie oude nummers, allemaal in zwart-wit, maar met nog steeds dezelfde aantrekkingskracht om handwerksters over te halen om de patronen te gebruiken en de mooie handwerken van de stijlvolle foto’s na te maken.
Deze oude nummers zijn veel zeldzamer dan de nummers uit de tijd toen dit handwerkblad ‘Ariadne’ heette, en met plezier plaats ik ze in m’n shop. Voor de duidelijkheid heb ik wèl de latere Ariadne-naam aangehouden.

Het Hollands Classicisme was gedurende de 17e en de 18e eeuw de belangrijkste bouwstijl. Veel overheidsgebouwen, paleizen, kerken en landhuizen werden in de gouden eeuw gebouwd in deze plechtige stijl, die gekenmerkt wordt door o.a. symmetrie en harmonie. In Zeist bracht ik een buiten-bezoek aan slot Zeist, wat inhield dat ik op het deftige terras neerstreek voor koffie en daarna een wandeling maakte door het park.

Halverwege de 18e eeuw werd het slot verkocht aan een vooraanstaand lid van de Evangelische Broedergemeente. Zij zijn ook bekend onder de naam Hernhutters. Er werd nog veel meer bijgebouwd, waarbij de imposante zichtlijnen bijdroegen aan de zo kenmerkende stijl van deze gebouwen. Aan weerszijden van de laan die naar het slot leidde, kwamen grote gebouwen-rijen om een open ruimte. Hieronder zie je een gedeelte van het grote Broederplein en de foto daaronder toont een gedeelte van het imposante Zusterplein.

Ik dwaalde hier wat rond en las ieder bordje wat ik tegenkwam (iets wat altijd erg leuk is om te doen als je alleen bent), en besloot de foto van dit informatie-bordje voor m’n blog te maken. Vanwege de afbeelding van een vrouw in Noord-Hollandse dracht die in een Hernhutter winkel een sieraad wil kopen. Af en toe bespreek ik wat boeken over streekdracht op mijn blog en die steken vaak vooral in op de handwerk- en textiel- en mode-aspecten van die dracht. Maar op deze plek vond ik het ook leuk (en vooral makkelijk) om me een voorstelling te maken van hoe de rijkere streekdracht-dragers naar bepaalde plaatsen gingen om hun dracht nog verder te verfraaien met goud of zilver.
En ook om me te realiseren hoezeer die dracht van toen ook pàste bij de bouwstijl van toen.

S0mmige borduurboeken vind ik zelf ook zo leuk, en dan wil ik daar dan eerst nog wat uit borduren voordat ik het boek of boekje in m’n shop plaats. Tijdens de tropische dagen liet ik zien dat ik bezig was met het borduren van het augustus-vogeltje uit de kalender van Haandarbejdets Fremme. En ook dat het vogeltje al klaar was, maar nog steeds plaatste ik het ringband-boekje niet in m’n shop. Ik heb nog dezelfde handwerkstof voor nòg één of twee vogeltjes en dat geeft wel aan hoe leuk ik deze vogeltjes vind. Dus ik hou dit leuke boekje nog even hier.

De rand laat ik weg, want dat kost weer tijd en dan leg ik net zo snel een ander randje op de foto. Het is mijn voornemen om elk borduurwerk wat ik maak te fotograferen samen met het boek waar het uitkomt. Deze foto van vorige week bleef nog liggen, en plaats ik nu maar even want ik wil eerst aan de slag met alle bestellingen voordat ik nog een nieuw blogje maak. Na een paar dagen weg is er altijd genoeg om te doen. De augustus-vogel is allang weggevlogen: tijd om aan het september-werk te gaan!

De Utrechtse Heuvelrug is het één na grootste bosgebied van Nederland. Hier hield ik kleine week vakantie, en dat hield in dat ik elke dag erop uit trok met een geleende fiets en als ik dan weer genoeg buiten was geweest dan kon ik binnen in een flatje lezen en borduren. Het waren mooie dagen!
In de omgeving van Austerlitz en Zeist zijn heel veel vorstelijke landhuizen en monumenten met herinneringen aan een glorievol verleden. En tussen die rijke landgoederen liggen pittoreske dorpjes en om daar te komen kun je door de eindeloze bossen fietsen.  Er zijn heel veel fietspaden en daar wordt ook druk gebruik van gemaakt. Vanmorgen maakte ik m’n laatste fietstochtje en zocht een route naar mijn eigen verleden, toen ik een paar jaar als secretaresse werkte in een monumentaal pand ergens in deze buurt. Na meer dan dertig jaar fietste ik nu weer eens langs die koepel die ik vroeger ook altijd zag en dan wist ik: nu ben ik bijna bij het station. Dan kon ik met de trein verder naar huis en in die trein zat ik àltijd te breien.

Het was fijn om een paar dagen in een andere omgeving te zijn die tegelijk ook vertrouwd was, en nu ben ik weer terug en doe m’n best om alle bestellingen op de post te doen. Morgen nog één blogje over deze omgeving en daarna ga ik weer boeken en handwerken laten zien op m’n blog.
En dit was vanmorgen om 10 uur, op het heideveldje waar ik elke dag even naar toe ging want dat was maar een paar minuten vanaf het plekje waar ik verbleef. Hartelijke groet van mij dus!

De vereniging Merkwaardig stimuleert haar leden om een pronkrol te maken van oude Borduurtechnieken. Ze zijn inmiddels aanbeland bij de G van Goudborduren, en dat merkte ik recent want mijn laatste boekjes daarover werden besteld.  Van één besteller kreeg ik een reactie nadat ze het boekje had ontvangen: Wat staat dáár veel in zeg! En dat is ook zo met die oude boekjes.

Als ik op vakantie ga, neem ik ook altijd een tas vol oude kranten en tijdschriften mee, waar ik nog niet aan toe gekomen was om die te lezen. Ook het nieuwe nummer van Merkwaardig, wat net met de post was bezorgd, en nam ik mee om tijdens een paar dagen weg te lezen. Er staat een overzicht in van borduurwerken die de leden hebben gemaakt in de technieken Assisi, Blackwork, Colbert, Doorstoppen  en Engels borduren. Het is leuk om te zien wat een professionaliteit er onder de leden is om deze technieken zo mooi uit te voeren of om ze gewoon uit te proberen. In ieder geval staan al deze technieken opnieuw in de belangstelling!

In de gauwigheid had ik ook een oud lapje met Assisch borduurwerk meegenomen, vanuit de gedachte: misschien kan ik daar nog iets mee. En nu is dat overzicht in dat tijdschrift dan een goede aanleiding om er nog wat over te vertellen. Want de technieken kunnen weliswaar op een pronkrol of grote borduurlap worden nagemaakt, maar er hoort ook nog iets over de afwerking te worden gezegd. Sommige technieken hebben namelijk ook een heel specifieke afwerking en bij Assisi is dat vaak de kenmerkende rand met open zoompje en dan die drie specifieke lusjes in dezelfde kleur. En dat vond ik leuk om nog even te laten zien voordat ik deze flat-in-het-groen weer bijna verlaat. Vanaf dit plekje kon ik zo heerlijk naar alle vogeltjes kijken!