Willy Peeters heeft een zeer originele verwerkingsvorm bedacht voor haar grote behoefte om te borduren: zij borduurt schorten! In haar appartement staat een mooie foto van twee kleindochters die zo’n schort dragen op een feestelijke gelegenheid. De schorten zijn een half jaar geleden ook te zien geweest op de handwerkbeurs, en wekten daar veel bewondering. Ik was nu ook heel verrast over deze fraaie manier om mooie patronen bij elkaar te brengen en er een boeiende eenheid van te maken.

Ze vertelde dat ze graag borduurt op gekleurde ondergrond en inderdaad komen de patronen daar fraai op uit. Sommige worden in één kleur geborduurd, andere juist in zoveel mogelijk kleuren. Elk borduurwerk is boeiend en heeft een verhaal of een bepaald thema. De randen en figuren zoekt ze zelf bij elkaar en ze geniet van het ontwerpen en stileren tot een mooi geheel. Een schort wordt afgewerkt met breed satijnband.

Bij elkaar zijn het er maar liefst 45! Wat een bijzondere manier om fraaie patronen tot hun recht te laten komen!

Het gaat niet goed met de vlinderdiversiteit in Europa. Sommige soorten die vroeger algemeen waren zijn nu bedreigd, en de Grote Vos (dat is dus een vlindertje…) is al verdwenen. De voornaamste reden voor de achteruitgang is het verlies aan geschikte leefgebieden. Iedereen die dat jammer vind en recent z’n tuintje heeft betegeld, zou dus de tegels er weer uit kunnen halen en bijvoorbeeld een Buddleja kunnen planten. Ik heb er één en dat is nu genieten: paarse bloemen en bonte vlinders achterin m’n tuin!

Op m’n blog is er ook een ‘achteruitgang van vlinders’, maar dan de vlinders op de postzegels. De afgelopen weken heb ik  volop geplakt, en nu zijn m’n velletjes op. Moet ik weer wat anders verzinnen, maar dat gaat wel lukken!

Heb je recent niks bij mij gekocht, en dus ook geen vlinders op de envelop gezien? Dan heb ik nog wel wat anders: een schattig vlinderschilderijtje. Omdat augustus de vlindermaand is, en omdat het de rest van het jaar ook leuk is om tegenaan te kijken.

Oud en ouderwets handwerk, mooi en knap gemaakt handwerk, kleurig en vrolijk handwerk, nostalgisch en nog-weer-bruikbaar handwerk, versleten handwerk en nog-mooi handwerk: dat lag er allemaal weer op de antiekmarkt in Apeldoorn! Al twintig jaar ga ik elk jaar één of meerdere keren naar deze markt en in de afgelopen jaren heb ik een verschuiving gezien: er wordt nu véél meer handwerk als voorheen aangeboden. Handwerk ‘hangt in de lucht’, en het ligt in de (open) lucht. Je kunt veel kopen (wat ik niet deed) of je kunt weinig kopen (ik heb nog genoeg), maar het is altijd mooi om een paar uurtjes op zo’n antiekmarkt door te brengen. Kijken en bewondering hebben voor wat er vroeger allemaal is gemaakt.

Van mijn prikbord: een hexagonnen-ornament, gemaakt door m’n handwerkvriendin.
Ik legde het op een borduurwerkje wat iemand helemaal opvulde met herhaalmotieven.
Iets groots of iets kleins: handwerk verheugt de ogen!
Iets kleins voor tussendoor, of iets groots waar je lange tijd mee bezig bent: handwerk houdt de handen bezig.
Vanmorgen ga ik nog eens kijken wat er vroeger werd gemaakt en wat lange tijd bewaard is gebleven. Ik ga naar de grote antiekmarkt in Apeldoorn.

Vijf weken lang liet ik elke dag wat foto’s zien van onze reis in Noorwegen. De foto’s hebben vast wel de boodschap overgebracht dat we genoten hebben! Het was heerlijk om weg te zijn en helemaal op te gaan in de prachtige natuur. Om te herstellen en om afstand te nemen.

Ik ben een weekje langer doorgegaan dan ik van plan was met bloggen over deze reis omdat ik zoveel foto’s had met iets van handwerk erop. En ik vond het ook wel makkelijk om daar iedere dag uit te putten. En het verhaal te vertellen. Bij mijn blogjes hield ik zoveel mogelijk de chronologische lijn aan van onze reis.

Ook liet ik onze daktent zien, bovenop de auto. Wij vonden het ideaal om zo rond te trekken! Alleen hebben we wat onderschat dat het in het zuiden van Noorwegen toch nog vrij lastig is om ècht vrije plekjes te vinden. Daarvoor moet je kennelijk nog meer naar het noorden trekken.

En ik ben erachter gekomen dat ik dat ècht nodig heb: gewoon rustig zitten en de verte inkijken. Eindeloos ver kijken.
Ik heb ook veel terùg-gekeken, naar het afgelopen jaar. Het was een intensief jaar. Een rouwjaar. Een jaar waarin er veel is gebeurd.
Deze foto hierboven is van de terugreis, in Denemarken. Dan begin je alweer na te denken over ‘thuis’.
Terugkijken en vooruitkijken: daar is vakantie voor!

Met de auto de bergen over (foto hierboven), en dan in het dal uitrusten en alle indrukken verwerken (foto hieronder, vanaf het plekje waar ik naartoe was geklauterd).
Symbolisch ook: bergen en dalen. We maakten het allemaal mee. Op reis. In het afgelopen seizoen. En in ons leven.
Ik had er dus voor gekozen om vrij uitgebreid verslag te doen. De hele maand juli, en nog een weekje langer. Nu is m’n verslag ten einde.
Verschillende keren kreeg ik reacties dat mensen ervan hebben genoten. Dat vond ik fijn om te horen of lezen.
Nu een vraag aan jùllie: heb je zelf ook een blog? Wil je dan misschien een link naar mijn blog plaatsen?

Het is nog volop vakantietijd. Ik hoop dat jùllie ook kunnen uitrusten!

Grote borduurwerken begin ik niet zo gauw meer aan, maar in iets kleins heb ik steeds weer zin. Ik zie veel mooie plaatjes in de vele handwerkboeken en -tijdschriften en vaak denk ik dan dat het me leuk lijkt om dat ook eens te maken. Voorafgaand aan onze vakantie zocht ik wat patroontjes bij elkaar. Sommige scande ik en drukte ik af op één vel papier. Van andere had ik een los patroontje wat makkelijk mee te nemen was.
Borduurwerkjes verschillen nogal in hoe ze het beste tot hun recht komen: op grove stof of op juist fijn kaaslinnen. Op ecru of juist op wit. Of iets er tussenin. Ik heb een grote doos met restjes handwerklinnen dus daar kan ik altijd wel wat in rommelen. Ik laat de lapjes hier onafgewerkt en in hun geheel zien, omdat het wel geinig is om al die verschillende ondergrondstoffen bij elkaar te zien.

En dit waren de tasjes die ik mee had. Op één na zijn ze allemaal door mij gemaakt. Soms van een simpel lapje, en soms met een handwerkje van iemand anders als basis. Niet te ingewikkeld, want hoe makkelijker je ze maakt, hoe méér je er van kunt maken. En hoe meer je kunt variëren!

Twee tasjes met “Roman stripes” had ik mee op vakantie. In het vakantiehuisje was een mooi wit muurtje om ze tegenaan te zetten. Deze tasjes waren leuk om te maken vroeger, en ze komen vaak van pas. Groen in het bos, blauw op het water: een bijpassend tasje maakt me vrolijk!

Ook maken? Je hebt er een ondergrond van plakvrije vlieseline voor nodig en daar teken je met een malletje een vierkant op, met een diagonale lijn erdoor. Op het stukje vlieseline leg je een wit driehoekje van stof, met de goede kant naar boven. En dan kan het leuke werk beginnen: de andere driehoek opvullen met strookjes gekleurde stof. Als je genoeg vierkantjes hebt opgevuld kunnen ze aan elkaar worden genaaid.
Bij mijn tasjes zie je dat het niet uitmaakt of de witte driehoeken onder of boven zijn. Alles kan, maak het zoals jij het wil!

Waarom zouden die strookjes nog steeds “Roman” moeten heten, vraag ik me af. Er zijn zovéél schuine en rechte lijnen in de wereld!
Die toevoeging is natuurlijk klassiek, de Amish gebruikten deze term al, maar ik heb zin om die verwijzing naar Rome voortaan weg te laten.

Op de boot van Noorwegen naar Denemarken had ik het blauwe tasje bij me.
Het blauwe Stripes-tasje dus!
Alles kan, ik noem het zoals ik het wil.

Van de Noord-wegen naar de Noord-zee!
Het eind van de reis komt in zicht. Nog één keer picknicken langs de weg.
Het strand in het noorden van Denemarken lijkt precies op het strand in eigen land.
Nog een keer m’n kussen: Als door vleugels gedragen!

Elk land heeft wel een ‘boekenstadje’ en het is erg leuk als je op vakantie de gelegenheid hebt om daar een paar uurtjes rond te lopen. Het boekenstadje van Nederland is Bredevoort en van Noorwegen is Tvedestrand. Kenmerkend voor dit zuidelijke stadje zijn de witte huizen. We volgden de boeken-route en gingen elke boekwinkel binnen en vroegen dan naar de afdeling ‘handwerk’. Dat was een erg leuke bezigheid! Er waren twee boekhandels die een goede sortering hadden en ik herkende veel boeken die wij hier ook hebben. Vooral de oude boeken over weven vond ik mooi om te zien.

Veel Scandinavische handwerktechnieken zijn ook in ons land bekend en geliefd geworden, vanwege de mooie stijlvolle en serene uitstraling. Ik heb veel borduurboeken en tijdschriften met voorbeelden van Hardanger in mijn shop, en nu kan ik ook wat Noorse (en Zweedse) boeken toevoegen.
Prydsom betekent Broderikunst, Botten-Sömmar betekent Drawn threadwork, Hardanger hoeft niet vertaald te worden, en het laatste boekje Tapisserie Boutique bevat voorbeelden voor Drawn Thread Work (dus niet voor tapisserie in de zin zoals wij het gebruiken). Twee van deze boeken zijn samengesteld door S. Lawergren, een bekende naam op dit gebied. Mooi Scandinavisch handwerk in mooie zestiger-jaren-boeken, speciaal voor u meegenomen!

Elk land heeft wel een ‘boekenstadje’ en het is erg leuk als je op vakantie de gelegenheid hebt om daar een paar uurtjes rond te lopen. Het boekenstadje van Nederland is Bredevoort en van Noorwegen is Tvedestrand. Kenmerkend voor dit zuidelijke stadje zijn de witte huizen.

En er was ook een kringloopwinkel en daar vroeg ik ook of er wat oud handwerk was. Jawel: een macramé tas! Supermooi! Daar liep ik even later mee te zwaaien door het stadje en wist al dat ik het nog moeilijk zou gaan vinden om er straks weer afstand van te doen. Een ideale tas! Helemaal retro, helemaal hip! Maar hij is voor m’n shop, dus hier is hij dan!

Het was trouwens nog niet zo simpel om hem af te rekenen. We waren nu drie weken in Noorwegen geweest en hadden alle betalingen met een bankpasje kunnen doen. Alleen bij die kringloop niet. Dus moesten we op de laatste dag dat we in Noorwegen waren alsnòg pinnen. Geeft niet, had ik er allemaal voor over om zo’n leuke Noorse macramé tas in m’n shop te kunnen plaatsen.

Dit keer geen scheve foto omdat ik hoteldebotel ben, maar het huisje staat scheef. En de tas eraan is gaaf!

De één na laatste nacht in Noorwegen. We zijn nu op een plekje waar we eigenlijk nooit meer weg hadden willen gaan. Dus in gedachten kampeer ik hier nog steeds en is ons allang-weer-thuis-zijn slechts schijn. Dokeoo! Links van dit plekje staan drie vakantie-huisjes, rechts staat een groot huis, en daar tussenin is een soort parkeerplaats waar wij kunnen staan met ons daktentje. Is dat nou eigenlijk wel comfortabel, om daarin te slapen? Dat vroegen wij ons ook af, voordat we aan dit avontuur begonnen. De daktenten worden met matras-en-al geleverd (of verhuurd) en reken maar dat er zorg en aandacht is besteed aan zo goed mogelijke matrassen. Maar ze zijn natuurlijk wel dun, want het moet allemaal in die koffer op het dak passen. Dus bij die eerste bezichtiging hadden we een beetje twijfel: zou dat wel lekker slapen?

Voorafgaand aan de vakantie ging ik bij m’n zus op bezoek en ik zag bij haar een stukje schuimplastik. Dat mocht ik wel hebben. Ik bekleedde het met een leuk stofje en dat werd een extra matrasje. Ik liet het ook aan de mannen van de daktent-verhuur zien en zei daarbij: Eigenlijk heb je alleen maar extra ondergrond nodig voor je heupen en je schouders. Dus het hoeft niet zo groot te zijn. Voor ons voldeed het prima en ik laat het hier graag zien. Makkelijk zelf te maken dus!

En niet alleen ’s nachts hadden we plezier van dit matrasje, ook overdag kwam het af en toe uit de auto. We stopten zelfs een keer bij een steen die precies de goede afmetingen had. Dat is nog eens comfortabel zitten op de rotsen!
En nu ga ik weer op bezoek bij m’n zus en kan ik zeggen: bedankt voor je stukje schuimplastik; ik heb er goed gebruik van gemaakt!

Het was nog koud, juni in Noorwegen, dus ik droeg bijna overal mijn sjaal, die ik eerder in het vakantiehuisje had afgemaakt. Er waren mooie plekjes waar ik hem even afdeed, om aan een hek of boot te hangen. Gewoon om hem even te laten zien, bij een bijzondere achtergrond. Zoals hier bij een openluchtmuseum, met typische oude houten huizen op een stenen fundament.
De sjaal op de vikingboot laat het beste zien hoe de lussen in elkaar grijpen, door de aparte haaktechniek. Je haakt om een ‘guimpe-vork’ lange banen en later haak je die banen aan elkaar.

Het is 1 augustus vandaag, een nieuwe maand. Ik heb weer wat ‘ruimte’ om nog wat verhalen te vertellen. Nieuwe ruimte, om te vullen met verhalen over oude en nieuwe handwerken, oude en nieuwe handwerkboeken. En soms wat héle oude verhalen. Hier komt er één!

Ik was zeventien en had wat bollen mohair-wol meegenomen naar Zuid-Duitsland, waar ik een tijdje woonde. Mijn tante kwam een paar dagen op bezoek. Ze was m’n handwerktante en ik merkte dat ik haar wel om raad kon vragen. “Ik heb deze bollen wol, zei ik, maar ik weet niet goed wat ik er mee doen zal.” “Zal ik je leren guimpen?” vroeg tante. “Wat is dat dan?” vroeg ik. “Ik wil het je wel laten zien, zei zij, maar ik heb geen guimpe-vork bij me.”
Tante was inventief. Ze vroeg om een ijzeren kledinghanger en om een knijptang. Daarmee maakte ze een guipevork, een soort langgerekte U van ijzerdraad. Een haaknaald hadden we wèl! Nu konden we guimpen!
Tante vertrok weer en ik had heerlijk weer wat te doen! Ik guimpe-haakte twee stola’s en één daarvan heb ik nog steeds. Sindsdien heb ik altijd belangstelling gehad voor guimpen. (hier liet ik die zwarte stola eerder al eens zien).

Alleen was het me in al die voorbije jaren nog nooit gelukt om een èchte guimpe-vork te pakken te krijgen. Recent vond ik er een paar.  Vier voor m’n shop, en één voor mezelf.
Met die ene maakte ik deze sjaal. Guimpen is heel geschikt om lange banen mee te maken.
Wie het ook eens wil proberen: de vier guimpevorken staan in m’n shop!

Het regende weer eens. Maar dat voegde eigenlijk wel wat toe aan de beleving van dit intense landschap. Kilometers lang ging dit zo door. Een waterlandschap. Water over de rotsen. Nevel over de bergen. Zò mooi!
We waren onderweg, maar dat zijn we eigenlijk altijd. Ook als je thuis bent ben je onderweg. Of op weg.

De kunst is om het luchtig te houden, ook als het regent. Op sommige plekken hóórt het misschien wel te regenen.
En als je mohair-wol of andere pluizige wol hebt, dan is het de kunst om iets te verzinnen waarbij die wol goed tot z’n recht komt. En vooral luchtig blijft. Deze foto is bedoeld om te illustreren dat guimpen uitstekend geschikt is voor het verwerken van mohair. Het mooie van de pluizige draad blijft behouden door de lange lussen die ontstaan.
Een paar guimpe-vorken plaats ik in m’n shop.

Met een daktent op je auto kun je op plekken kamperen waar je anders niet zou kunnen komen!
Dat is de korte samenvatting waarom het zo leuk was om met een daktent op reis te gaan.
In Nederland is dit fenomeen nog redelijk onbekend. Maar daar komt vast snel verandering in. En dit blogje gaat daar misschien ook wat aan bijdragen!

De hele maand juli heb ik verslag gedaan van onze reis naar Noorwegen, maar deze foto’s van de heenweg had ik nog overgeslagen. Na een hele dag rijden moest er een camping worden gezocht en we besloten daarvoor even af te wijken van de route en naar de Zweedse kust te gaan. Een goede keus, want het was hier prachtig. Van deze camping heb ik de beste foto’s om te illustreren welke voordelen een daktent kan hebben. De camping waar we kwamen was bijna helemaal vol, vooral met sta-caravens. De campingbaas was even weg, en wij zochten vast een plekje uit wat òns wel wat leek: vlak aan het water. We hadden de tent nog niet uitgevouwen, want we wilden eerst z’n toestemming afwachten. En toen bleek dat dit eigenlijk een strook was die vrij moest blijven. Maar voor één nachtje mocht het wel. Mooiste plekje dus! Dankzij het bescheiden tentje op het dak.

Nu kon de pret beginnen. We klapten de tent open en dat is in minder dan vijf minuten klaar. We keken naar een paar vissers die net aan land kwamen met hun vangst. Ze liepen langs ons heen en gaven ons zomaar twee makrelen. Zo vers hebben we ze nog nooit gegeten!
We droomden ervan dat het de hele vakantie zo zou zijn, met allerlei leuke verrassingen. Ik droomde ervan om helemaal naar Alta te rijden, en legde een kantklos-vlindertje op de keien bij het water. Ook een soort rotstekening!  Maar zover zouden we niet komen. Noorwegen is groot, we hadden veel last van regen, en na eerst een week in een huisje besloten we dat we in het zuiden van Noorwegen zouden blijven.

Aanvankelijk vond ik dat jammer, want een daktent komt juist het beste tot z’n recht wanneer je in de vrije natuur kunt staan. En dat kon in het zuiden van Noorwegen minder goed dan in het noorden. We hebben dus net zo vaak op campings gestaan als in de vrije natuur, want het lukte niet altijd om een goed plekje te vinden om vrij te kamperen.

Maar dan nu de grote voordelen van een daktent! Het is handig, het is makkelijk, het is sportief, het is comfortabel, het is gaaf en het is gewoon superleuk!
En dan maakt het dus niet meer uit of je in de vrije natuur staat of op een camping.
Nog een groot voordeel: je ligt wat hoger. En dat betekent veel meer uitzicht!
We hebben enorm genoten van het liggen in de tent en dan uitkijken over het water. Die nacht in Zweden lieten we de tent open en keken eindeloos naar de ondergaande zon en de kleuren over het water. Dat zie je minder wanneer je laag op de grond slaapt.

Hoe kom je aan zo’n daktent? En hoe bepaal je welke geschikt is voor je auto?
Eerst oriënteerden wij ons om er één te kopen, maar toen kwamen we erachter dat er een bedrijfje is die ze verhuurt. We maakten een afspraak, werden hartelijk ontvangen, en besloten tot het huren. We hebben daarbij veel hartelijkheid en flexibiliteit ontvangen. Ik geef de naam van dit bedrijfje graag door: www.dakop.nl
Voor ons (en waarschijnlijk voor veel anderen die besluiten zoiets te doen, en er dan gelijk mee richting Scandinavië willen) is het ideaal dat dit bedrijfje in Hengelo is, in het oosten van ons land. Wij konden met hen een afspraak maken, zij regelden de dragers voor onze auto, monteerden de daktent erop en we konden direct daarna wegrijden. Hoefden niet eerst weer terug naar huis, maar konden zò de Duitse Autobahn op. En op de terugweg kon de tent er in Hengelo weer worden afgehaald en konden we onze eerste verhalen kwijt bij de aardige mannen van dit leuke bedrijfje.

Voor geïnteresseerden: wij huurden de tent Koshi en vonden die helemaal prima. Dit is een hardcover-tent (je hebt dus ook softcover-tenten). Deze Koshi is al aardig goed uitontwikkeld, met leuke extra’s zoals led-verlichting. Die avond in Zweden hadden we die verlichting overigens niet nodig…. o wat was het mooi om in zo’n tentje te liggen met zo’n lichtgevend uitzicht!

Als iemand nu nog een keer tegen mij zou zeggen: “Je kunt het dak op!” dan geef ik als antwoord: “Gráág!” Ik zou zò weer willen!

We hadden zin om iets moois te kopen: deze wollen plaid!
Gekocht in het Setesdal-museum, gemaakt van zachte Noorse wol.
Zo’n bruikbaar souvenir helpt om de herinnering lang vast te houden. Het is leuk om zoiets moois mee naar huis te nemen.

Een paar dagen geleden zei ik dat ik ging proberen om mijn reisverslag af te ronden vóór het einde van juli. Daar heb ik nog even over nagedacht hoe ik dat zou doen. Vandaag is de laatste dag van juli. Dit zou dus m’n laatste foto kunnen zijn. Maar ik heb nog wat foto’s van de laatste dagen en de terugreis en eigenlijk vind ik het ook wel leuk om op deze manier nog even door te gaan. Het is vakantietijd en het ik vind het ook wel makkelijk om nu in deze warme periode op deze manier m’n blogjes te maken, met foto’s die ik nog in voorraad heb. Dus ik ga nog een weekje op deze manier door!

En bij dat besluit werd ik bemoedigd door een paar lezeressen die mij lieten weten dat ze genieten van m’n verslag, dus bedankt voor jullie reacties!
Dus dit is nìet op 31 juli de laatste foto van m’n reisverslag, maar wèl verschijnt er vandaag weer een nieuwsbrief.

Op de heenreis naar Noorwegen gingen we over de nieuwe Svinesundbrug, die het Iddefjord overbrugt. Dit water is de grens tussen Noorwegen en Zweden en het is een historische plek waar in het verleden veel gebeurd is. We gingen hier even de weg af om naar de oude Svinesundbrug te kijken. Er was daar een monument en een uitkijkpunt en daar dronken we koffie. Het was de eerste keer dat ik m’n voddekleedje tevoorschijn haalde. Van te voren had ik bedacht wat ik leuk vond om mee te nemen: een voddekleedje natuurlijk! Ik ben nu in Scandinavië en daar hebben geweven kleedjes van vodden een rijke traditie!

De kleedjes die al een paar jaar in Nederland volop te koop zijn, zijn machinaal gemaakt en ook nog eens geïmporteerd, en dat is dus heel wat anders dan de handgeweven kleedjes die in Noord-en Oost-Europa zijn gemaakt volgens oude traditie. Veel Zweedse en Noorse huizen liggen er vol mee: op de kamervloer, als gangloper en ook aan de wanden. Ook in winkels zag ik ze.

Ik ben bezig met een verslag van onze reis en ben op het punt aangeland dat we zaten te wachten tot het Setesdal-museum openging. We dachten om tien uur, maar het was een uur later. We hadden in de buurt gekampeerd dus we waren op tijd. Moesten we nog een tijdje wachten tot we naar binnen konden. Dus we pakten onze stoeltjes en zaten op het parkeerterrein oude kranten te lezen. Ik neem altijd een stapeltje kranten mee op vakantie, en deze moesten nog gelezen. Niks weggooien zit er kennelijk diep in bij mij. Tenminste, als je het niet eerst volop benut hebt. Maar ideaal hoor, een stapeltje ongelezen kranten mee! Ook om na lezing nog voor van alles te gebruiken waarbij een stuk papier handig is.

We konden naar binnen! In het Setesdal-museum is ook een opstelling met weefgetouw, bak met vodden en twee kleden aan de muur. Het bordje met uitleg kon ik niet goed lezen, maar volop informatie is te vinden in het boek Voddeweven. Ik heb dit boek al vaak verkocht en ook tijdens m’n vakantie kwam er weer een bestelling binnen. Ik mailde terug dat ik nog wel een foto van mijn voddekleedje zou laten zien, en dat is dus nu.

Ik gebruikte mijn kleedje op camping- en picknicktafels, waarbij de kleuren mooi afsteken bij de natuur. In de Scandinavische interieurs met veel hout komen die kleedjes nog veel mooier tot hun recht. Maar hier genoot ik ook wel van!

Dit is het verhaal van en over Annemor Sundbø. Zij heeft veel onderzoek verricht naar de Noorse breitradities. Zij is internationaal bekend door haar werk als weeflerares, beoefenaar van kunstnijverheid en schrijfster en is in de loop der jaren gehuldigd met een aantal prijzen en beurzen. Verschillende keren is ze ook in Nederland geweest voor lezingen. In mei 2019 werd zij 70 jaar oud en opende zij een expositie in het Setesdal-museum. Dit museum is niet ver van het dorpje waar zij woont, in Ose, waar ze een museum-boerderij heeft.

In mei kreeg ik een bestelling van iemand die bij de opening van deze expositie was en had ik even een mail-wisseling met haar. Zodoende hoorde ik van deze tentoonstelling. Het museum bleek goed op de route te liggen om op de terugweg langs te gaan. Ik was blij dat dit zo uitwerkte, want het gaf echt een extra dimensie aan onze Noorwegen-trip. Nadat we daar twee weken hadden rondgetrokken was het heel mooi om nu ook iets te zien van de geweldige Noorse brei-traditie!

In het begin van de tachtiger jaren nam Annemor een voddenfabriekje over in het zuiden van Noorwegen. Oude wollen truien gingen in de schredder, de weefsels werden gebruikt voor dekbedvulling. In de opslagbakken lag een schat aan breipatronen en culturele geschiedenis. Dat ga je toch niet vermalen? Annemor redde veel breiwerken van de vernietiging en begon de geschiedenis van het traditionele breiwerk te bestuderen. Ze schreef er diverse boeken over. Zo blijft deze kennis bewaard voor het nageslacht.

De tentoonstelling heet Spellsau en samspel en dat betekent “In samenspel met het Noorse schaap”.

Ik kocht in het museum een mooi boek met de titel Invisible Threads in Knitting. Ik heb het nog niet uit en hoop er nog eens op terug te komen. Maar ik weet nu inmiddels dat deze vesten en truien Fana sweaters heten. Ze werden vroeger bij een verloving gegeven. En zo is er nog veel meer interessants om te weten. Maar ook zònder al die wetenswaardigheden brengt deze expositie en deze foto’s daarvan een boodschap: Nooit meer mooi breiwerk weggooien!

Zo gingen we gekleed in Råbyggjelaget. Dit is de naam van een expositie op de bovenste verdieping van het Setesdal-museum in Noorwegen. Deze toont de klederdracht van die regio.  De expositie biedt een overzicht over het alledaagse leven, maar focusseert ook op feestelijke aangelegenheden zoals doop, confirmatie en
bruiloften.

De eerste opstelling: Een moeder zit bij het weefgetouw. Ze is gekleed in een witte jurk, typische doordeweekse kleding. Een schort werd doorgaans gebruikt voor het viezere werk. De werkdagen waren vroeger lang en vermoeiend. En de kleine kinderen liepen vaak in de weg. In de meeste huizen woonden de grootouders, en de ongetrouwde broers en zussen van de boer bij het gezin in. Die konden dan mooi op de kinderen passen. Het jongetje op deze opstelling is gekleed in een rok, en dat was gebruikelijk tot de tijd dat hij zindelijk was.

Het bruidspaar ziet er prachtig uit. De huwelijkssluiting is een enorm hoogtepunt, waarbij de bruid veel zilver droeg.

De gang door het leven eindigt met de dood. Hier stond ik wel tien minuten aandachtig te kijken. Het was gewoon indrukwekkend.

We zijn weer op weg, van het ene museum naar het andere. Je moet geen haast hebben in Noorwegen, want relatief korte afstanden duren soms langer dan gedacht. De weg liep nog een keer over een berg en voor de eerste keer zag ik daar nu ook schapen. Op de laatste dag was er gelegenheid om wat wol te kopen. In een land waar bijna alles duur is, was deze wol lekker goedkoop. Nu nog een patroon zoeken, maar met een eigen webshop met oude breiboeken zal dat vast wel lukken.

We zijn op weg naar een museum met een tentoonstelling over breien. Maar de rit duurde langer dan gedacht en toen we aankwamen ging het museum al bijna dicht. Geen probleem, we kampeerden daar in de buurt en bewaarden het bezoek tot de volgende dag.