Elke dag begint met het op blote voeten plukken van de rijpe aardbeien uit mijn tuin. Ik kocht grote planten (een supermarkt-aanbieding) en zette die op zuilen van stenen zodat de planten hoger staan en de slakken niet bij de afhangende aardbeien kunnen. Die tijdelijke zuilen bouwde ik midden in de border. Nu kan ik dan elke dag de rijpe aardbeien plukken en in m’n havermout doen. Een fijn ’s zomers ochtendritueel.

Het fijne van zelf aardbeien kweken in je eigen tuin, is dat je elke dag wat kunt oogsten en niet gelijk een grote bak hoeft te verwerken. Ik vind het ideaal zo! Als je het ook wilt doen: bij mij staat de grote pot met aardbeien in een afgedankt afwasteiltje op de zuil, zodat als ik de planten water geef het water daarin kan druipen en de wortels het later weer op kunnen zuigen. De planten hebben veel water nodig. En het afwasteiltje is natuurlijk donkerbruin, want anders moet ik de hele zomer tegen fel gekleurd plastik in m’n border aankijken en dat wil ik natuurlijk niet.

Ik heb twee weken thuis-vakantie en dat houdt in dat ik minder blog dan anders. Eerst moest ik er even inkomen, maar nu lukt het me aardig om blog en mail los te laten. Ik heb zelfs geen zin om op te zoeken wanneer ik eerder deze geborduurde aardbeitjes liet zien op m’n blog, nadat ik daar zelf een omlijning om had geborduurd. Heeft iemand zin om dat eerdere blogje terug te zoeken? Het is ongeveer drie jaar geleden. De eerste die mij de juiste link weet te sturen, krijgt van mij een original Willem-van-Oranje-kaart. Maar die stuur ik pas nà m’n vakantie op!

De Deense ontwerpen van gestileerde vogels in gestileerde bomen heb ik altijd prachtig gevonden. Heel lang zat er een gecopiëerd velletje in m’n ‘nog-eens-borduren-map’ maar de zin om dit voornemen ook daadwerkelijk uit te voeren werd pas echt groot toen ik de agenda van Haandarbejdets Fremme vond. Mijn gecopieerde vogeltje bleek voorop de agenda te staan (dat komt goed uit, want ik borduur graag voor- of achterkanten van boeken). En het bleek ook nog eens de juli-vogel te zijn!

Dus gister voerde ik m’n voornemen uit en borduurde in één dag deze mooie vogel met haar vier jonkies. Precies op tijd klaar om de maand juli in te luiden!

Net iets nieuws in huis: daar wil ik dan graag eerst zelf een tijdje tegenaan kijken. Boven de bank is ruimte, maar toch is het geen goede plek. Ondanks dat het een hele grote merklap is, hangt hij nier niet goed. Hij valt weg in de ruimte.
Een foto van nog iets dichterbij dan: nu krijg ik de weerspiegeling van twee dakramen.
Normaal zou ik zeggen dat die foto overnieuw moet. Maar nu denk ik: Het kan wel voor een keertje, ik heb tenslotte vakantie.
En misschien laat het wel zien dat fotograferen lang niet altijd makkelijk is, zelfs als het om een hele mooie merklap gaat!

Twee dagen nadat ik dit blogje publiceerde, kwam ik dezelfde merklap tegen bij de ingang van een cactustuin. Inmiddels had ik ook een reactie gekregen van iemand die deze zelfde merklap ook heeft geborduurd. Later hoop ik hier te vermelden waar het patroon in heeft gestaan.

M’n keukenkastjes opgeruimd. Er kon wel wat weg. Sommige dingen waren te oud en niet gezond meer. Of ik had er teveel van, zoals van de nootmuskaatbollen. Of ik gebruikte het gewoon nooit. Tijd om eens wat weg te doen. Maar zomaar iets weg doen? Dat lukt bij mij nooit. Ik ga altijd eerst denken of ik er wat mee kan doen. Vandaag kieperde ik de potjes leeg op een groot vel papier en speelde ermee. Ik voelde me een kunstenaar en dat was een lekker gevoel! Ik gebruikte bonen, zaden, pitten, kruiden en thee. En een paar gehaakte rondjes!

Zomaar iets
’s zomers iets

In deze enerverende tijd wens ik iedereen van harte
geluk en gezondheid
vrede en veiligheid
rust en ruimte toe.
Ruimte in ons leven is zò nodig! Een paar dagen geleden hadden mijn man en ik het voorrecht om heel vroeg op te staan, naar de rand van het land te rijden, en een hele ochtend te genieten van zon, zee en zand. We hadden en namen de ruimte om te genieten, ons onder te dompelen in de zee van bevrijding (zo voelde het voor mij), om alles een paar uur van ons af te laten glijden.
Een klein kussentje had ik bij me. Vroeger maakte ik veel van deze kleine kussentjes, waarbij ik het heerlijk vond om te spelen met de kleuren van Aarde en Zee. Ik vind het leuk om hier één zo’n klein borduur-projectje te laten zien, wie weet is het wel inspirerend want je hebt er alleen maar een paar kleine restjes voor nodig.
Maar de hoofdboodschap van dit blogje, op deze laatste zondag van het eerste halfjaar van 2020, is toch wel:
Ik wens iedereen van harte alle goeds toe!
Ik ben me ervan bewust dat velen anderen ook erg graag een paar uur het zonlicht en de zeelucht zouden willen voelen,
en het spijt mij in hoge mate dat velen dit niet mogen en kunnen.
Liefs van mij!

Als je tòch een eind rijdt, en je hebt de tijd, dan is het leuk om nog wat sight-seeïng te doen in de omgeving waar je anders niet zoveel komt. Op de eerste tropische dag van het jaar gingen we heel vroeg op weg om naar het strand op de Maasvlakte te gaan. We zagen de zon opkomen terwijl we door het Botlekgebied reden en dat was al heel indrukwekkend. Links de mooie duinen van nieuw opgespoten land en rechts eindeloos lange stalen constructies van raffinaderijen en industrie.
Na afloop van de heerlijke stranduren besloten we de hele Maasvlakteweg uit te rijden. Gewoon eens kijken waar je dan terecht komt. Net zover rijden tot je bijna niet meer kunt. Zo kwamen we bij ‘Het balkon van Europa’ terecht. Midden tussen de schepen-spotters. Hier bleven we een uurtje en het was zò leuk!

Hierna reden we weer terug, richting Rotterdam, opnieuw langs die futuristische raffinaderijen en opslagtanks. Ik las de naam van een vrachtwagen op de andere weghelft. Het was zoiets als Piet Knol of Kees Wit of zoiets. Een krachtige Hollandse stoere naam. En daardoor begon ik wat te mijmeren, want ik was onder de indruk van wat Nederlandse ingenieurs in slechts enkele tientallen jaren allemaal hebben gebouwd en gepresteerd en wat dan kilometerslang langs de weg is te zien. De ouders of grootouders van deze ingenieurs hielpen na de oorlog mee om het land op te bouwen, hun kinderen mochten massaal in de zestiger jaren studeren en velen konden uitgroeien tot mensen die zòiets groots tot stand konden brengen. Land gewonnen uit de zee, ruimte voor industrie en economie, uiterst knappe logistiek en dan nu in onze tijd ziet het er zò indrukwekkend uit!

Nog wat verder op de terugweg zagen we het bord met afslag ‘Kinderdijk” langs de weg. Slechts 4 kilometer rijden als je die afslag nam. Dat deden we dan ook maar, want de dag was nog steeds niet voorbij. Opnieuw indrukwekkend, maar dan de monumenten van enkele eeuwen geleden. De beroemdste molens van de wereld, gezien op een tropische dag, en in contrast met hoe het land zich later ontwikkelde. Wàt veel om trots op te zijn!

’s Morgens vroeg lag mijn oude gehaakte kussentje op het stille strand. De eerste zonnestralen gleden over het zand en de hele vlakte nodigde uit tot nog een vroeg dutje. Daar heb je dan alleen maar een kussentje voor nodig en mijn allerfijnste kussentje voor dat doel is het oude gehaakte kussentje wat zo’n fijne vulling heeft. Je legt je hoofd erop en je ligt gelijk gemakkelijk. Er zijn inmiddels patronen in omloop die honderd keer mooier zijn dan dit streepjes patroon, maar voor mij is dit het mooiste. Een kussentje met geschiedenis. Ik wilde alle restjes opmaken/ophaken en maalde niet om kleurverschil.

’s Middags waren we nog op een andere plek en toen we die opreden begon ik te lachen: “Het balkon van Europa”! Voor een plek met zò’n naam kun je me bij wijze van spreken wakker maken! Dan geniet ik nòg meer, als ik op zo’n plek ben! En dan is het niet meer belangrijk dat het kussentje niet voldoet aan de hedendaagse regels van de haakkunst. Dan gaat het om contrasten en lijnen, om kleuren en texturen. Het balkon van Europa….. super toch?

Ja, ik weet het: het is een gekke foto. Een ei hoeft niet op een kleedje en al helemaal niet op een plek waar het kleedje binnen een halve minuut doorweekt is. Toch wil ik de foto graag laten zien. Het was op onze tweede strandplek en het was lunchtijd. Een paar meter vanaf het natte zand hadden we een droog plekje gevonden waar we in volle fascinatie over het uitzicht onze lunch wilden nuttigen maar het was moeilijk om daar te blijven zitten. Want met zò’n uitzicht…. Dus zocht ik iets voor de voorgrond voor een foto en daarna werden de eitjes gepeld.
We zagen trouwens ook lepelaars (de witte stipjes op de onderste foto) die waren daar hun maaltje aan het bijeenscharrelen.

Vanmorgen om zes uur kwamen we aan bij het Slufterstrand op de Maasvlakte. We waren de eersten, er was nog niemand. We waren om 4 uur van huis vertrokken en maakten nu dit magische moment mee. De kleuren van het vroege ochtendlicht waren fantastisch!

We reden nog een klein eindje verder en besloten bij de volgende strandopgang een plekje te zoeken. Het strand lag nog helemaal in de schaduw, en dat hadden we nog nooit eerder meegemaakt.

Nu hadden we zin in ontbijt, maar eerst moest er ‘gewerkt’ worden! Ik besloot m’n meegenomen quilt gelijk te fotograferen, nu het licht nog zo prachtig was.
Daarna ging ik zitten en dacht eerst een kwartier lang aan alle mensen die hier ook intens naar verlangen maar dit helaas niet kunnen doen. Dat is heel verdrietig.

Ook nog een foto met het kunstwerk Zandwacht op de achtergrond. Dit kunstwerk is vanaf het hele strand te zien en mensen die hier ook wel eens zijn geweest zullen het wel herkennen.

Toen we de hele ochtend hadden genoten van en op dit bijzondere plekje, besloten we weer terug te gaan naar de eerste bocht. We moesten tòch teruglopen naar de auto om de watermeloen op te halen, en dan is het leuker om even een klein eindje te rijden om daarna op een ander plekje te gaan zitten. Ook hier legde ik de quilt neer en ging erop liggen. Een sensàtie, die warme wind die over de vlakte waait en je huid streelt.

De quilt heb ik niet zelf gemaakt en is nog niet gevoerd. Ik denk dat ik hem zo ga laten want doordat hij geen voering heeft is hij niet zo zwaar en kon makkelijk meegenomen worden. Voortaan zal ik elke keer als ik deze quilt-top zie terugdenken aan die tropische dag op het strand.

M’n oudste gehaakte tasje is twintig jaar oud. Misschien was ik het wel aan het haken toen deze plek Noordzee Natura 2000 werd aangewezen als Werelderfgoed. Dit project  Voordelta is een Natuurcompensatie om de natuureffecten van de Tweede Maasvlakte te verantwoorden. Het is nu een prachtige plek. Een paar jaar geleden ‘ontdekten’ wij deze plek en besloten om nooit meer naar de oude stranden te gaan. Als je toch een eindje gaat rijden, dan kun je net zo goed een kwartier verder rijden en dan heb je dìt!

We hadden ons al geïnstalleerd, links zie je een quilt en een stoeltje op het verder nog lege strand staan. Ik liep nog even terug naar de auto om nog wat op te halen. Daarvoor vind ik die kleine tasjes dan ideaal. Je neemt altijd van alles mee in tassen en manden naar het strand, maar zo’n klein tasje is handig om over je schouder te laten hangen. Daar zitten dan de sleutels en m’n mobiel in, die ik dan altijd bij de hand heb. En het is ook leuk als het tasje past bij de plek. Een plek waar opgespoten zand en eeuwige zee bij elkaar komen, en als bij toeval ook even een tasje het uitzicht siert.

Dit is wat we allemaal graag zouden willen: met een stoel op het strand kijken naar de ondergaande zon.
Of de opgaande…. dat lijkt ons ook wel eens een leuk idee….

“Is dat gebordúúrd?” vroeg de mevrouw achter de kassa van een kringloopwinkel in opperste verbazing. Ja.
Een andere medewerker kwam net aanlopen en zei: “Dit stond slechts één minuut te koop, we hadden het er nèt bij geplaatst.”
Goede timing dus, en een leuke vondst!
Het is mijn derde geborduurde Nachtwacht. Als ik het leuk vindt om nog wat langer achter de computer te zitten, zal ik wat links opzoeken naar die eerdere geborduurde Nachtwachten. Nu weer terug naar m’n tuin. Thuis-vakantie is ook wel leuk, en héél soms vind je in eigen woonplaats een (geborduurde) Nachtwacht!

Drie maanden lang bevond Nederland zich in een bizarre situatie. Een snel om zich heen grijpend corona-virus werd gepresenteerd als een killer-virus wat iedereen zou kunnen treffen. Door de berichtgeving ontstond angst en door de angst konden verregaande maatregelen worden afgekondigd. De bereidheid om ons te onderwerpen aan de restricties was groot en vooral de eerste drie weken waren we allemaal zo geschrokken dat de lockdown werd ervaren als een noodzakelijk iets. Wetenschappers wisten nog maar weinig van het onbekende virus, de overheid volgde de richtlijnen van de WHO en bestudeerde geheim gebleven modellen die ten grondslag lagen aan de prognoses en het te voeren beleid.

Op mijn blog voerde ik ook een klein beetje beleid, namelijk in die eerste weken probeerde ik het nieuws te verwerken in m’n blogjes. Ik reageerde op het nieuws, plaatste links, en publiceerde foto’s van handwerkjes waarmee ik de tijd wel kon vullen. Handwerk is altijd leuk om mee bezig te zijn, en de blogjes brachten wat afleiding aan degenen die ze lazen en die ook allemaal in lockdown hun dagen moesten doorbrengen. Maar na verloop van tijd stopte ik met de links naar het nieuws. En eerlijk gezegd had ik af en toe ook wel eens willen stoppen met de handwerkjes, want hoe leuk ik die ook altijd vind, m’n hoofd stond er toch niet altijd naar. Waarom zou ik nog met handwerk bezig zijn, als we in zo’n idiote tijd leven? Ik maakte me bezorgd.

Ik maakte me bezorgd over de koers van Nederland. Ik begon te luisteren naar ander nieuws, zoals van Café Weltschmerz. Daarin hoorde ik ‘tegengeluiden’ die vaak voorop liepen in wetenschappelijke visies en onderbouwing, die pas veel later door de ‘reguliere’ wetenschappers werden overgenomen, zoals over de aerosols. En ik hoorde ‘tegengeluiden’ die nog steeds niet door de ‘reguliere’ wetenschap worden bevestigd, zoals de onmogelijkheid en onwenselijkheid van een vaccin.

Maar niet alleen ik, iederéén heeft de afgelopen tijd veel tv gekeken. Er waren talkshows in overvloed. Elke dag waren er wel gasten die vertelden over wat er gaande was. Het ging over psychologische drama’s, intellectuele armoede en infantillisering van de samenleving, sociologische ellende zonder precedent, dehumanisering, groepsdenken, proportionaliteit, verboden geneesmiddelen, verplichte vaccinatie, moedeloosheid en verontwaardiging over boetes, zin en vooral onzin van de maatregelen, culturele crisis en economische neergang.
Wàt een heftige tijd! Als ik dan weer zo’n programma had gehoord, dan dacht ik: “nou, nog maar weer een foto van een handwerkje’. Dat deed ik heus ook met liefde en toewijding, maar ergens was m’n aandacht er niet zo bij als vroeger.

Ik maakte me ook bezorgd over zòveel mensen die zwaar te lijden hadden onder de beperkende maatregelen. Elke keer als ik een wandeling maakte, dan dacht ik aan al die mensen die eenzaam achter een zonnescherm in een klein en warm kamertje zaten. Wat het meest gezond voor hen zou zijn, namelijk frisse lucht en bezoek van hun geliefden, dat was verboden. Zò schrijnend!

Nu was er vanavond weer een ‘persconferentie’. De laatste op deze manier. Bijna elke keer na een persconferentie verwerkte ik het nieuws daaruit in een blogje. Dus dan doe ik het nu ook maar. Het zou makkelijk zijn om aan de hand van deze foto’s (die ik vanmorgen maakte bij Radio Kootwijk) iets te zeggen als: “Wat fijn, na een tijd van droogte mogen de ouderen nu gelukkig weer naar buiten en weer bezoek ontvangen.” Maar dan heb ik me niet echt uitgesproken.  Dan heb ik niet echt laten merken dat ik nog stééds bezorgd ben over de koers van Nederland. Er is namelijk een crisis in de wetenschap. De ‘wetenschap’ die ten grondslag ligt aan het gevoerde beleid komt niet overeen met de ‘wetenschap’ van de mensen die kritiek hebben op dat beleid. Dus we zijn er nog niet.

Maar dat gezegd hebbende: natuurlijk ben ik blij voor iedereen die vanaf 1 juli weer iets meer vrijheid mag ervaren en het meest wezenlijke van het mens-zijn weer mag beleven, namelijk contact met geliefden. Ik denk dat het voor veel mensen een traumatische tijd is geweest. En dat er ook ruimte moet zijn om het trauma te benoemen, en naar hen te luisteren. Zelf was ik gister op bezoek bij iemand die bij de eerste uitbraak in maart in het ziekenhuis terechtkwam. Hij moest huilen toen hij tegen mij vertelde hoe verschrikkelijk het was. Het was goed om naar zijn verhaal te luisteren.
In en na deze verschrikkelijke periode wens ik iedereen die daaronder zwaar heeft geleden van harte troost toe.

Lang geleden nam ik mijn sterrenquiltje eens mee naar Parijs, want ik wilde hem aan de Eiffeltoren hangen. Dat lukte bijna, ik hing hem aan het hek ervoor. Nu geen verre vakantie-reis, maar wèl vroeg op. Vanmorgen om half 7 vertrokken we naar een bijzonder plekje in Nederland, en dat is Radio Kootwijk. Daar hing ik mijn oude sterrenquiltje op en daarna maakten we een lange wandeling op een warme zomerse dag.

Op een top-plek stond een top-bankje met een top-uitzicht. We hadden toen al flink wat kilometers gelopen en vonden het een prachtig pauze-plekje. Het was bìjna helemaal stil, maar elke paar minuut hoorden we schoten en soms leken het wel kanonnen. De militairen moesten oefenen. Maar niet gezeurd: evengoed héérlijk om daar te zitten!
Een heel bijzonder gebied!

Bij de laatste bestellingen die gister nog op de post gingen (daarna deed ik m’n shop dicht voor twee weken thuis-vakantie) waren ook een paar boekjes met voorbeelden om kaarten te borduren. “Daar heb ik ook wel weer eens zin in!”, bedacht ik. Dit voorjaar vond ik een aantal stukje karton weer terug die ik lang geleden al had ‘beprikt’. Dat hield in dat ik met behulp van een patroon-papiertje en een priklap gaatjes had geprikt zodat deze konden worden geborduurd. Vroeger heb ik veel van dit soort kaarten gemaakt maar het hield vanzelf weer op en toen waren deze twaalf kaartjes blijven liggen. Ik besloot om ze alsnog te borduren. Vier heb ik er al af, het is een leuk werkje!

Mocht je dit ook willen doen dan is m’n tip: gebruik alleen mooi stevig karton.
En als je dat niet hebt: koop dan een paar Gazania’s. Deze kocht ik een paar dagen geleden op de markt en het zijn stralende zomersterretjes!

Vakantie vieren in eigen huis is moeilijk. Het is heerlijk weer, maar dat vinden de buurkinderen ook. Het is lekker om in de tuin te zitten, maar vlakbij wordt er weer een huis gerenoveerd (en dat gaat tot ’s avonds 10 uur door). Het is ook lekker om nog wat achterstallige mails te beantwoorden, maar nu is de computer weer op tilt geslagen en maakt zoveel herrie dat het niet te doen is. Moet die computer nou eerst nog weer worden weggebracht? Helemaal geen zin in.

Onzin! Vakantie vieren in eigen huis is gewoon prima. Als je maar een vrolijk tafelkleedje gebruikt tijdens de maaltijd en dan smaakt alles lekker. En ook leuk om eens wat extra’s te koken. Ik maakte zoete aardappelsoep (mooi geel), en bietenpuree van vers gekookte bieten met notenpasta. Misschien maak ik er wel twee weken een foodblog van!

De stof van het rood-bewerkte kleedje heet Beiersbont. Deze stof werd vroeger veel gebruikt voor schorten en tafelkleedjes. Wie weet heb je nog wel zo’n kleedje liggen wat je moeder of oma vroeger maakte. Nu merken we: àlles wat je erop zet komt mooi uit!

Hartelijk dank voor jullie lieve en waarderende reacties bij mijn 5000ste blogje! Die heb ik zeer gewaardeerd!
Ik vond het heel fijn om te lezen dat mijn blogjes inspirerend zijn, en voor velen een dagelijks terugkerend leesmomentje. Ik ben eraan gehecht geraakt om elke dag te bloggen. Die dagelijkse blogjes gaan ook wel vaak gepaard met wat werk (foto’s maken, spullen ordenen, bedenken of en wat en hoe ik iets schrijf), en zo af en toe is het fijn om dan te merken dat dat wordt gewaardeerd! Jullie reacties maakten deze mijlpaal echt tot een ‘feestje’!

En daar pasten deze kaarten dus heel goed bij! Het is nu maandag 12 uur en ik had gezegd dat je tot op dit moment mee kon doen met de give-away. Twee van de winnaars hadden aangegeven een voorkeur te hebben voor een bloemenmandje, en de derde schreef: “mocht ik winnen, kies jij dan maar.” Voor haar koos ik dan ook een bloemenmandje en zo zijn het er drie! Leuk om ze alle drie naast elkaar te zien. Ik ben dol op bloemen, dus ik vind dit ook goed passen bij m’n feestje!
De winnaressen van deze give-away zijn Anneke V., Francien en Wilma.

Bonne Fête …. dat heeft in deze rare tijd een dubbele boodschap. Enerzijds: we moeten zèlf een ‘fijn feestje’ maken van de tijd die we nu hebben en die we grotendeels zelf moeten invullen zonder al te veel afleiding. En anderzijds: we kunnen ècht niet zonder elkaar! Nogmaals: voor mij was het een ‘fijn feestje’ om jullie reacties te lezen, dankjewel!

Vakantie-gevoel op de maandagochtend. Ik pakte een oud borduurwerkje wat iemand anders had gemaakt en niet afgewerkt, en begon met een simpel randje om het ‘in te kaderen’. Die iemand-anders was daar ook al aan begonnen (dat zie je rechtsboven) en dat ga ik straks weer uithalen. Ik vond het te dichtbij de bloem, èn het kleurtje vond ik te licht. Zo’n randje eromheen steekt heel nauw en is de moeite om even over na te denken, want het bepaalt mede het uiteindelijke effect.

Voor de foto-rand maakte ik het mezelf makkelijk: een bakje aardbeien omgekiept. Eigenlijk had ik een bloemenrand willen maken en dan erbij vertellen dat àl m’n eenjarigen nu de grond in zijn. Vorige week kocht ik nog een hele lading en nu is de tuin supervrolijk. Geeft een voldaan gevoel als alles is opgepot. Maar die bloemenrand was teveel werk, dus dan maar de aardbeien. Jullie merken: ik heb tòch een beetje moeite om los te komen van m’n blog. Telkens denk ik: ach, dit kan ook nog wel. Gisteravond, bij de foto’s van de wandeling: “Ach, die foto’s heb ik nou tòch….” En voor ik het weet zit ik weer achter de computer.

Nu de laatste bestellingen versturen en dan weer in de tuin naar m’n bloemetjes kijken en het randje borduren. En daarna weer iets nieuws verzinnen natuurlijk….

Zondagochtend. We waren naar de Loenermark gegaan voor een wandeling. Iedere morgen vertrekt de schaapsherder om 9 uur vanaf de schaapskooi om naar de hei te gaan. Nu was het 10 uur. Het grote grasveld was leeg. Hier zou je best een grote openluchtbijeenkomst kunnen houden, dacht ik.

Vroeger ging het ook al zo, dat de schapen overdag de hei op gingen en ’s nachts weer naar de schaapskooi werden gedreven. Schaapskuddes waren vroeger van economisch belang, vanwege de mest, de wol en het vlees. De herders mengden de schapenpoep met heideplaggen en gebruikten dat als mest op hun akkers. Met de komst van kunstmest werden de heideschapen overbodig. En ook de wol was niet meer zo nodig, door de opkomst van kunstvezels en omdat er goedkopere wol uit andere landen werd geïmporteerd.
Het aantal heideschapen nam snel af en ze werden zelfs met uitsterven bedreigd. Begin jaren ’90 verdwenen ook de heideschapen op de Loenermark. Maar de inwoners van het dorp zorgden ervoor dat er een paar jaar later weer een eigen kudde kwam. Mooi burgerinitiatief.

Op de helft van onze wandeling zagen we een soort lint bewegen op het pad tussen bos en hei. De herder fietste erachteraan. Ik bedacht dat als wij een dwarspad in zouden slaan dat we dan misschien tegelijkertijd bij een volgend open stuk zouden aankomen. Dat lukte. Zo stond ik even later vlakbij de herder en kon het boeiende samenspel zien tussen herder en hond. Wàt was dat mooi om te zien! Van grote afstand volgde de hond feilloos de zachte bevelen op. Ik hoorde hoe de herder er genoeg aan had om geconcentreerd te fluisteren en elk signaal had een functie. Daarna kwam de beloning: de hond werd geprezen en kreeg een aai. Ik groette de herder en we vervolgden weer ons eigen pad.

Op dat moment kregen we een appje van onze dochter. Het was haar gelukt om in België de eerste openlucht-kerkdienst te houden. Daar was veel energie in gaan zitten, in overleg met de autoriteiten. Maar zij vond dat het lang genoeg had geduurd en wilde dat haar kudde weer eens bij elkaar kon zijn. Nu kregen we een foto van een groep mensen die in kleine groepjes van 2 of 3 op gepaste afstand op een groot grasveld zat. Mooi burgerinitiatief! Er kàn wel weer wat, maar je moet wel je stem laten horen anders gebeurt er niks.
En vroeger wisten ze ook wel hoe een economie kon draaien Zonder kunstmest en kunstvezel. Zonder goederen die de wereld overvliegen. Dat straalde een hoop rust uit.