Wie een bepaalde hobby heeft, komt vaak meer ideeën tegen dan je op dat moment kunt uitvoeren. Veel hobbyisten lossen dat op door mooie of interessante patronen uit tijdschriften te bewaren in een apart mapje. Het dat-wil-ik-ook-nog-eens-maken-mapje. Tussen de boeken die ik verzamel zitten soms ook wat van die oude paperassen. Zoals een stapeltje met patronen over Kantklossen en patronen over Kralen. En wat lesmateriaal over een workshop Kleur.

De kringloopwinkel noemt deze dag vandaag geen ‘Black Friday’ maar “Green Friday’. En dat is een mooie benaming om bij aan te sluiten! Het is heel ‘groen’ om dingen niet weg te gooien maar om te kijken of je er nog iemand anders blij mee kunt maken. Dus: wie heeft er belangstelling voor een stapeltje oude patronen? Als je me een mailtje stuurt (via contactformulier) waarin je je belangstelling aangeeft, dan stuur ik je een pakketje toe. Je betaalt alleen de verzendkosten. Van de documentatie over Kralen kan ik wel twee pakketjes maken, want daar heeft iemand vroeger workshops over gehouden en daar is veel interessante informatie van bewaard. Belangstelling?

Superaanbieding voor Black Friday: Alle tijdschriften van Handwerken zonder Grenzen met 75 % korting!

Normaal kosten deze geliefde oude nummers bij mij € 6,00
Nu slechts € 2,00

Nu dè gelegenheid om op zoek te gaan naar je ontbrekende nummers!
Of om gewoon eens een paar nummers te bestellen en hiermee kennis te maken.

Bij bestelling van meer dan 4 nummers wordt het hogere verzendtarief berekend.
Ik gebruik dit jaar geen kortingscode. Stuur je bestelling gewoon op en wacht met betalen tot je een aangepaste rekening hebt gekregen.

Twee euro per nummer dus!
En keuze uit meer dan 200 nummers in m’n shop!

Op de vierde donderdag in november is het Thanksgiving in Amerika en Canada. De dag erna barst de seizoensdrukte los en dat waait ook over naar Europa. Maar éérst dus dankbaar terugkijken!

Ik ben heel dankbaar dat ik zo bezig kan en mag zijn met handwerk. Handwerk is voor mij belangrijk, en het is heerlijk om dat met anderen te kunnen delen. Bloggen is ook belangrijk voor mij. Stukjes schrijven, me even uiten, soms wat ontladen, vaak wat laten zien. Ik vind het fijn dat dit kan en ik ben heel dankbaar voor dit alles.

Gevouwen handen is een symbool voor afhankelijkheid. Bidden en danken, en realiseren dat de dingen in het leven niet vanzelfsprekend zijn maar dat ze gegeven worden.

Oorspronkelijk is Thanksgiving een Dankdag voor de Oogst. Ons voedsel groeide in de aarde. En er is nog zoveel meer waar ik dankbaar voor ben: m’n gezin, familie, huis en gezondheid.
En handwerk dus. Al die blogjes van mij, over boeken, tijdschriften, borduurwerken, spulletjes…. nòg meer en nòg meer. Het is een eindeloze stroom en je zou er hebberig van worden. Daarom ben ik blij dat ik dit ook eens op kan schrijven. Dat ik dankbaar ben voor het vele, vele wat ik heb en waar ik mee bezig mag zijn.

Het is een grote rijkdom en ik ben heel dankbaar voor dit alles.

Een koffer vol met oude teddyberen (deze zomer gezien op een antiekmarkt). Deze foto is een goede illustratie van hoe lang teddyberen hun aantrekkingskracht behouden! Al zijn ze oud en een tikkeltje versleten, nog steeds hebben ze die troostende en vertederende uitstraling. Het boek De Knuffels staat vol met verhalen over wat beren kunnen betekenen voor kinderen en volwassenen. ‘Knuffels’ zijn stoffelijke voorwerpen waarop vertrouwen en levensliefde worden geprojecteerd. Bezielde maaksels uit de intimiteit die een special ontroering overbrengen. Het zijn dierbare en heimelijke objecten, die iemand soms het hele leven blijft koesteren. De gehechtheid aan een teddybeer of andere knuffel kan zelfs groter worden bij het ouder worden. En zo’n knuffel kan een trigger of een drager zijn van diepe emoties. Dit boek is interessant om daarin herkenning te vinden voor je eigen gevoelens en te zien dat je niet de enige bent die zulke beren-liefde koestert.

De andere boeken zijn allemaal bedoeld om de beren zelf te maken. En dat hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn met een goed patroon.
Of Cherished Teddies borduren, dat kan ook. Of om bere-motieven te zagen, schilderen, breien, appliceren of anderzins te knutselen.

En als je dat toch een beetje ‘soft’ vindt allemaal, dan kun je ook het allersimpelste beertje maken en dat meenemen op vakantie naar een hele koude plek! Dat deed ik deze zomer! Een ijsbeertje kan ook helpen om de diepe emoties van het leven te vatten!

Een complete poppenstraat: daar droomt volgens een oud tijdschrift elk kind van. Gauw maar op m’n shop zetten dan, die beschrijvingen, dan heb je nog een paar dagen om die straat in elkaar te knutselen!
En een oude Libelle gaf (dertig jaar geleden ongeveer) patroontjes om nog even nieuwe poppenkleertjes te maken, om Sint te helpen. Het hele tijdschrift is bewaard gebleven, wat wel bijzonder is, want meestal werden van dit soort patronen alleen de bijlagen bewaard. Daarover een volgend blogje.
Het tijdschrift van Diana om voor Poppen en beren te breien zou bijna èlke breister over de streep halen om daaraan te beginnen. Wat een schattig jurkje!
Spelend gaat het beter, en daarom zijn er ook speciale poppen voor gehandicapte kinderen ontworpen.
Poppenkleertjes en Poppenkleren: twee tijdschriften met heel mooie foto’s en prima beschrijvingen.
Of een boek met een ringband, ook al met patroontjes voor poppen-kleding.
Dan nog een Poppenpatronenboek wat behulpzaam is voor poppen van elke maat, en dan denk ik dat iedere poppenmoeder wel weer even vooruit kan!

Toch geen tijd meer genoeg? Het schattige poppejurkje plaats ik dan ook in m’n shop. Het is pas deze week m’n huis binnengekomen, in tegenstelling tot de tijdschriften die ik lang opspaarde om ze nu allemaal in één keer te laten zien. Ik legde het jurkje op het opengeslagen boek Poppenweelde. Dat staat niet in m’n collage (het was te vierkant) maar wèl in m’n shop. Deze acht boeken en tijdschriften zijn vooral bedoeld om zèlf aan de slag te gaan, maar het boek Poppenweelde is bedoeld om door te bladeren en weg te zwijmelen. En daar zijn eigenlijk al die schattige popjes ook voor bedoeld. En voor veel maakplezier!

Patronen voor poppekleertjes zaten soms als bijlage bij tijdschriften, zoals de Poppekleertjes van Margriet of het Poppekleertjes Patronenblad van Kinderen.
Of ze moesten apart besteld worden, bij Regina of Ariadne. Al die goed-doordachte en secuur-uitgelijnde patroondelen op een groot vel zijn weer bruikbaar voor nieuwe poppekleertjes-moeders of -oma’s. Alleen moet je dan wel zelf je eigen fantasie gebruiken, want bij deze bewaarde patroonvellen zitten geen kleurenafbeeldingen meer.

Het maken van knuffeldieren en poppen is van alle tijden, maar er zijn periodes dat het nòg meer hip is dan anders. In de tijd dat deze oude boeken en tijdschriften werden uitgegeven was het rage om poppen en knuffeldieren te maken en daarvoor waren leuke en gekke en bonte boeken en tijdschriften in omloop. En die zijn nu ook weer leuk en hip en bruikbaar!

In deze collage twee boeken om popjes of maskottes te maken uit oude handschoenen. Wie eenmaal zo’n boekje heeft doorgebladerd gooit misschien nooit meer een handschoen weg. Eerst nog even kijken of je daar nog iets grappigs mee kunt doen.

De mogelijkheden om een supersimpel beertje of een mooi gedetailleerd popje te maken zijn eindeloos. Grappige, lieve, speelse en persoonlijke vriendjes waar veel liefde en warmte in kan zitten. Alle twaalf in m’n shop. Plus alles wat er nog in stond, en dat kun je snel zien want voor de boeken over Poppen en Knuffels heb ik een aparte categorie. Er zijn nogal wat boeken hierover verschenen in die goede oude knuffeltjes-tijd.

Een poppenhuis voor de elite: zo werden deze vroeger gemaakt voor de upper-class.
Foto dit voorjaar gemaakt in het Gemeente-museum in Den Haag. (deze week gebruik ik nog wat oude foto’s tijdens mijn finishing-week)

En een poppenhuis voor iedereen! Hoe dan? Zelf maken! Gebruik er een boekje bij, bijvoorbeeld Poppenkast met patronen voor poppen èn kast. Of Fantastische poppenhuistaferelen. En voor de liefhebber heb ik het zeldzame Poppenhuisboek van Lis Paludan. Of gebruik er een makkelijk patroon bij, bijvoorbeeld van Libelle.

Daar was ik weer: na afloop van een lange tandarts-behandeling nog even naar de nabijgelegen rivier. Het was een middag-afspraak geweest, en het werd al bijna donker. Toch wilde ik graag nog even een stukje lopen op de dijk. Meer dan twee uur had ik in de tandartsstoel gelegen en daar wordt je moe en stijf van. Dan is het zo fijn om na afloop even de benen te strekken. Ik liep niet gewoon, ik huppelde! Niemand die me daar ziet, ik kan gewoon even gek doen en ontladen.
En nu op m’n blog ook even ‘ontladen’ met deze foto’s. Na een lang voortraject is de tandarts nu bezig met de opbouw van m’n gebit. Vorige week schreef ik daarover. Vandaag weer een stuk verder gekomen. Het is nog geen ‘kerst’, maar we zijn al een heel eind in de goede richting!

De kerstkrans bungelt niet alleen aan het hek van een drassig stoppelveld vlakbij een Nederlandse rivier, maar hij bengelt ook in m’n shop. Voor wie ook vindt dat kerst al aardig dichtbij komt!

Lang geleden leefde Naomi met haar man en twee zonen in Bethlehem. Er brak hongersnood uit omdat er geen graan op hun akkers meer groeide. Het gezin verkocht zijn akkers en verhuisde naar het buurland Moab. De man van Naomi stierf daar. Naomi bleef achter met haar twee zoons. Deze groeiden op en trouwden allebei met een vrouw uit het land Moab. Ook de twee zonen van Naomi stierven. Nu had zij alleen nog haar schoondochters.

Na verloop van tijd hoorde ze dat de hongersnood in haar eigen land voorbij was. Ze maakte plannen om terug te keren. Eén schoondochter bleef achter in Moab. Maar de andere schoondochter smeekte om mee te mogen naar Bethlehem. Zij heette Ruth.

Het verhaal gaat verder. Hoe Noami en Ruth terugkeerden. Hoe de mensen daar Naomi herkenden en uitriepen: “Is dit niet Naomi?’ Ze hadden gedacht haar nooit meer te zien. En hoe Ruth aren ging lezen op de akker van Boaz. En hoe zij uiteindelijk trouwde met Boaz. Samen kregen ze een kind, en daarna gaat de geslachtslijn oneindig verder.
Het is een belangrijk verhaal. Het is talloze keren doorverteld. Het heeft tot de verbeelding gesproken van miljoenen. En beeldenaars en kunstenaars hebben het ook talloze keren uitgebeeld. In houtsnijwerk, in schilderwerk, in marmer en in borduurwerk.

In de oude Bijbel die een paar dagen geleden mijn huis verliet, staan originele afdrukken van houtgravures. Sommige pagina’s zijn los (want die bijbel was ook al gedrukt in 1702!). Ik legde de afbeelding van Naëmi, Ruth en Boas op een oud borduurwerk. Dit borduuurwerk had ik een week eerder aan mijn bezoek laten zien. We keken er samen naar en verwonderden ons over de kleuren die zo goed bewaard zijn gebleven. Ruim een eeuw geleden werden veel grote borduurwerken gemaakt van bijbelse voorstellingen. Dit borduurwerk heb ik al een tijdje in huis, al vanaf het begin van mijn blog-bezigheden. Het is één van mijn mooiste borduurwerken, die ik koester.

Vandaag wordt in sommige regio’s Dankdag gevierd. De officiële naam is “Dankdag voor Gewas en Arbeid.” Het is al heel lang traditie in kerken om op dankdag een verhaal uit het eerste deel van de bijbel te vertellen, en heel vaak is dat het verhaal van Ruth geweest. Dat komt omdat er zo’n duidelijke link is met het Oogstfeest. Aan het eind van de geschiedenis horen we dat er feest gevierd kan worden. Er is weer voldoende te eten en er is zegen voor een toekomst.

Er zijn heel veel leuke kleine Doe-boekjes of Hobby-wijzers of boekjes uit de serie Vaardige Handen uitgegeven. Die ga ik niet allemaal op m’n shop zetten, maar alleen de boekjes die wat met handwerken te maken hebben. En die ik zelf ook leuk vindt.

Zoals het eerste boekje uit deze serie: Kaarten uit de Lapjesmand. Zelf had ik ook zo’n boekje in de negentiger jaren en dat was mijn grote voorbeeld in het maken van kaarten. Vooral de kaart op de cover sprak me aan: gele ster van vilt op een geruite ondergrond, en dan een houten knoop in het midden, vastgebonden met een draadje raffia. Dat was mijn lievelings-kaart. En nu dit boekje (een ander exemplaar dan het mijne…) in m’n shop.
Ook aan het boekje Nieuwe interieurdecoraties heb ik goede herinneringen. Met de kartelschaar knipte ik vierkantjes van voeringstof. Er kwamen veel kinderen op bezoek (opnieuw de negentiger jaren) en met een haaknaald mochten zij die lapjes op een bol van piepschuim prikken. Memories!

Het boekje Aus Borten Geflochten is het enige Duitse boekje in deze serie. In Duitsland gaven ze net zoveel boekjes uit als bij ons, want het is al nr. 73 uit de Brunnen-Reihe. Op de foto ernaast zie je de achterkant van dit boekje. En dàt is dan weer typisch zèstiger jaren! Toen zag je dat veel, gevlochten boekomslagen en interieur-decoraties.

Het boekje Borduren met verf is een eye-opener, voor wie van snelle resultaten houdt. Met verf kun je prachtige handwerkeffecten nabootsen, zodat het lijkt of je iets met Richelieu hebt gemaakt.

Het boekje met mini-kreaties is bedoeld om snel iets leuks te maken met een persoonlijke geborduurde touch. De voorbeelden halen je over de streep om even van de kruissteek af te stappen. En als je dat eenmaal kunt, dan wil je misschien ook wel eens Goudborduren. Dat boekje is het enige wat al in m’n shop stond (maar was even uitverkocht). De rest is nieuw. Dus als je Kerstkaarten wilt borduren, of Wenskaarten wil maken van stofjes of patchwork. Of rekels en sterren wilt maken van stro of raffia. Een klein DoeBoekje is dan een handig voorbeeld en een goede stimulans.

Deze zomer gezien in Hattem: een paar straten van het oude stadje waren versierd met gehaakte cirkels.
Dat is dus haakwerk op hoog niveau!

“Haken op Hoog niveau” deden vooral onze grootmoeders vroeger. Die maakten en haakten de móóiste kleedjes. Vaak met heel fijn garen en met ingewikkelde patronen. Die variatie in die patronen is enorm groot en ook de verspreiding en de toepassingen van die patronen. In de vorige eeuw zijn heel veel van die echt oude klassieke patronen opnieuw gestyled en vormgegeven en gepubliceerd in leuke kleine  tijdschriftjes. Deze Sabrina-tijdschrifjes zijn goede leveranciers van veel van die mooie haakpatronen.

Om er van alles mee te doen: hoog in de lucht of gewoon voor op je eigen tafeltje.

Haken met plezier! Roept Burda.
Betoverende Haakideeën, in een Diana-special
Aktuele haakmode, in een Sandra haaktrends-tijdschriftje.
Kunsthaken, groot tijdschrift met Nederlandse vertaling, en bij de titel hoef je alleen maar de letter l en de umlaut weg te denken. Dan is zo’n tijdschrift ook voor ons weer prachtig.
Ik begin te haken en ik perfectioneer me, dan moet je bij Phildar zijn.
Prachtig haakwerk, zo sluit Ella aan.

Al die uitgevers riepen vanaf de covers toe dat je moet of kunt of wilt haken en lieten met hun foto’s zien hoe leuk dat is.
Het patroon wat het meest aansluit bij de huidige mode heb ik in veelvoud voorradig: DMC Ideeën en Diagrammen om ruiten te haken. Zo is haken tegelijk oud en actueel, en dat is al heel lang zo en gaat nog wel even door.

Op allerlei manieren werden de haakpatronen in de vorige eeuw onder de aandacht gebracht:
Via damesbladen, waarin dan vaak een mooie afbeelding en het bijbehorende patroon stond,
via boeken en via tijdschriften (die zijn nu weer volop bruikbaar),
en via losse patronen. Die kom ik veel minder tegen. Deze patronen van Mez zijn Duits (maar dat hoeft geen bezwaar te zijn, want de patronen zijn in schema). Ook in ons land en de buurlanden waren deze losse patronen zo te koop. Meestal kocht men in de winkel garen en patroon tegelijk. Er zullen er heel wat zijn verschenen, want deze patronen hebben hoge nummers. Ze zullen wel vaak zijn weggegooid na gebruik, maar deze zijn er nog. Ik heb er geen hoge verwachtingen van dat iemand deze nog eens wil gebruiken, maar ik vind het wel leuk om er eens een paar van te laten zien en toch maar in m’n shop te zetten.

Het boek ‘Handvaardig met textiel’ is de opvolger en voortzetting van de boeken ‘De nuttige handwerken‘ (die in meerdere uitvoeringen waren verschenen).
Deze boeken zijn op heel veel opleidingen gebruikt. Ik kreeg een vraag van iemand die voor iemand anders het boek zocht wat zij rond 1970 had gebruikt op de Pedagogische Academie. Zij vroeg of ik wist welk boek dat zou kunnen zijn geweest, dus ik pakte deze boeken uit de kast. Bij mijn antwoord-mailtje gaf ik aan dat het voor mij moeilijk te bepalen was naar welk boek deze mevrouw heimwee had (want dat was de formulering geweest), want de omslag lag juist in deze periode. De eerste boeken van De nuttige handwerken verschenen in 1935, van de hand van Mejuffrouw van Heyst. Zij heeft tot en met de tiende druk meegewerkt aan de heruitgaven. Haar naam wordt in latere voorwoorden nog met grote dank genoemd, omdat zij het initiatief had genomen tot het samenstellen van een boek waarmee zij zòveel onderwijzeressen en toekomstige onderwijzeressen tot steun is geweest.

De eerste druk van Handvaardig met Textiel begonnen (de voortzetting dus) begonnen vanaf 1973 te verschijnen. Aan deze latere boeken is vooral de naam van A. Vierstra verbonden. Deze lesboeken waren leverbaar in hardcover en softcover. Ze werden door vele (aanstaande) onderwijzeressen en leraressen volop gebruikt, en het is alleszins begrijpelijk dat mensen op latere leeftijd ‘heimwee’ krijgen naar hun vroegere leerboek, want er stond werkelijk àlles in!

Volgend jaar wil ik wat handwerkjes laten zien die vermoedelijk aan de hand van deze leerboeken zijn gemaakt. Ik ben ze al aan het verzamelen. Eén lapje met het typische afwerkrandje legde ik alvast op de foto. Er zijn vele van dit soort nuttige oefenlapjes gemaakt op de vroegere opleidingen. Leuk als je nog een doosje met oefenlapjes hebt uit je eigen familie!

In een lade, die bezoekers mochten opendoen, lagen een paar miniatuur-borduurwerkjes, uitgevoerd in gouddraad. “Heb je die al gefotografeerd?” vroeg degene met wie ik het museum in Horst bezocht. Op dat moment had ik die lade nog niet opengetrokken, maar dat ging ik nu wel doen. “Want dat gebeurt haast nooit, dat je zoiets kunt zien”, zo was ik aangemoedigd.

Ik probeerde er foto’s van te maken, wat nog wel moeilijk was met al dat kunstlicht en dan de belemmeringen van die diepe lade waarin de miniaturen lagen. Dat is al weer een paar maanden geleden, en die foto is mooi genoeg om hier nog eens te laten zien. De heilige Barbara is een christelijke martelares, gestorven in ongeveer 306. Zij wordt gezien als een helper in nood. En als beschermster tegen brand en bliksem. Mensen hebben haar hulp ook ingeroepen als storm het land verwoeste. Ze wordt gezien als beschermheilige van verschillende gevaarlijke beroepen, in het

Barbara van Nicomedië wordt in de christelijke cultuurgeschiedenis gewoonlijk voorgesteld als een jonge vrouw met kroon en martelpalm. Tot haar verdere attributen behoren een zwaard, een pauwenveer, een kanon en een toren met drie ramen. De katholieke kerk heeft in het verleden een aantal mensen ‘heilig’ verklaard, meestal op grond van hun levensverloop en hun martelaars-einde. Na zo’n heiligverklaring gingen deze mensen dan fungeren als een soort middelaar tussen God en henzelf. Ze werden aangeroepen om voorspraak te doen, en om hulp en bescherming te bieden. Barbara werd in de eeuwen na haar dood gezien als beschermheilige van vooral gevaarlijke beroepen. Tunnelbouwers en Mijnwerkers, Soldaten en Brandweerlieden, Steenhouers en Metaalgieters konden haar aanroepen. Maar na al die eeuwen hebben we nu overheden die arbowetten hebben gemaakt om deze stoere werkers te beschermen tegen ongevallen. Ook fijn.

Ik dwaal een beetje af. M’n bedoeling was om nog een mooi boek in m’n shop te zetten, wat ik wel vond passen bij mijn foto. La tenture de la vie de la vierge. Dit boek heeft mooie foto’s van wandtapijten met ingeweven heiligen en laat zien hoe deze mensen uit de vroege geschiedenis via weef- en borduurkunst ‘levend’ werden gehouden.
Zo’n wandtapijt kun je nog wel eens ergens bewonderen (als je op vakantie het juiste kasteel bezoekt). Maar zo’n miniatuur in gouddraad is nog wat zeldzamer om tegen te komen en ik vond het mooi om het hier te laten zien.

Welkom in mijn finishing-week!
We zijn de laatste week van november ingegaan. Na deze week begint de drukke decembermaand, die heel anders is van karakter dan de rest van het jaar.
Het is ook de laatste week van mijn 6e blogjaar op Tweedehandswerk. Het hele jaar blogde ik over van alles wat ik tegenkwam, wat ik wilde laten zien, en wat ik zelf meemaakte. En soms had ik meer foto’s dan dat ik vond dat ik kon plaatsen. Dus bleef er ook van alles liggen. Soms dacht ik: “dan laat ik dat morgen wel zien”, maar de volgende dag waren er dan weer andere dingen.
Sommige foto’s zijn nog wel mooi genoeg om alsnog te laten zien. En sommige verhalen willen nog verteld worden, vóór het jaar voorbij is.
Dus daarom: een finishing week!

Op deze foto’s zie je ponskaarten voor machinale kantjes, zoals die in de Kantfabriek in Horst werden gebruikt. Prachtige staaltjes van vakwerk! Deze kantjes hebben vele vrouwen plezier gegeven. Ze versierden het dagelijks leven, ze gaven vrolijkheid aan kamers en kleding. En dat is ook altijd wat handwerk doet. Heerlijk om met handwerk bezig te zijn, en nu een finishing-week!

En zo’n finishing week is natuurlijk ook uitermate geschikt om nog wat handwerkjes af te maken. Voor mij, maar ook voor anderen, toch? Afmaken wat we nog hebben liggen!

Zò actueel kan een blogje zijn: Kussentje voor de zondag!
Zojuist het laatste naadje dicht genaaid!

En Zò kan een handwerkje een lange doorlooptijd hebben: vorig jaar liet ik zien dat ik bezig was met een klein borduurwerkje, en toonde ik hoe het borduurwerkje uit het midden wordt opgebouwd, en ook nog het kussentje-in-wording toen het klaar lag om het af te maken. En dan blijft zo’n werkje tòch nog een jaar liggen! Maar laatst vond ik het hoog tijd om het af te maken en naaide er een kussentje van. Alleen dat laatste naadje moest nog dicht….

Actualiteit en lange doorlooptijd dus. De actualiteit is deze: er was nog een oud keukentrapje wat van m’n moeder was geweest en wat m’n zus nog een tijdje had gebruikt en nu niet meer nodig had. Nu heb ik het. Het trapje was precies hoog genoeg om bij nog wat druiven te komen die over de schutting groeien. De buren hebben er geen enkele belangstelling voor en de vogels wèl. Ze zijn bijna op. Vorig jaar had ik bij dit borduurwerkje een verhaaltje geschreven over twee keer druiven van de buren, en nu is met deze foto het zaakje rond. De druiven zijn vies, het seizoen is voorbij, een periode is afgesloten, het kussentje is af en een nieuwe zondag mag beginnen.

Jullie zijn ook een soort ‘buren’ bij wie ik m’n verhalen kwijt kan!
En dit was dan mijn actuele blogje over een lange-doorlooptijd-borduurwerkje.

In onze familie hebben we een oude familiebijbel. Het is een Lutherbijbel uit 1702, uitgegeven door Lindenberg in Amsterdam. Het is een bijbel die veel heeft meegemaakt. Liever gezegd: de familie heeft veel meegemaakt (we weten alleen niet zo goed wàt allemaal) en dat is te zien aan de staat van de bijbel. Hij ligt een beetje uit elkaar, maar hij is toch kostbaar voor ons. Mijn zus heeft hem van onze grootmoeder geërfd, maar de afgelopen vijf jaar lag hij bij mij in huis. Gisteravond vroeg m’n zus of ik hem mee wilde nemen, want ze heeft nu een nieuw huis en daar kan hij beter liggen dan in haar oude. Dus maakte ik nog een paar foto’s. Van borduurwerkjes die óók kostbaar voor me zijn en die herinneringen zijn aan mijn voor-familie. Nog één keer kan ik ze op de mooie oude platen uit deze familie-bijbel leggen.
Vandaag hebben we een familiedag, met mijn broers en zussen. We hebben veel met elkaar meegemaakt de afgelopen jaren en nu volgt nog de financiële afronding na het overlijden van m’n moeder. Deze dag, en ook het meenemen van deze bijbel, voelt het toch wel als het afsluiten van een tijdperk.

Borduurwerk uit Assisi is bekend geworden als Assisisch borduurwerk. Het wordt gedaan op goed aftelbare stof en bestaat uit twee steken: de kruissteek en de Holbeinsteek. Het kenmerkende is dat de omlijnde motieven uitgespaard blijven, terwijl de ondergrond wordt opgevuld met kruissteken.
Het Spaanse zwartwerk wordt gekenmerkt doordat de motieven worden opgevuld met blokjes kruisjes of met samentrekwerk. Het wordt ook wel in rood uitgevoerd.
Perzisch Ajour komt oorspronkelijk van de Griekse Eilanden. Vandaar werd het naar Italië en Duitsland overgebracht en verder Europa in. Anders dan de naam doet vermoeden, dus toch ook wel een Europese steek. Het wordt gewerkt op wit en naturelkleurig linnen. Het heet ook wel ‘samentrekwerk’. Groepjes weefseldraden worden samengetrokken waardoor regelmatige patronen ontstaan.
En de goede oude kruissteek is van oudsher door boerenvrouwen in heel Europa op kleding en huisraad toegepast. Dit leverde veel typische folklore-motieven op die kenmerkend waren voor een bepaalde streek.

Anker gaf een serie ‘Handwerkboeken’ uit die deze Europese steken bijeenbracht en weer verder bracht. Wat uitvoering betreft zijn het meer tijdschriften en zoals dat gaat met tijdschriften: die verslijten sneller. En na het verslijten komt het verdwijnen. Dus deze Anker-uitgaven zijn best wel een beetje zeldzaam. Des te leuker!