Bomen deel 2: Dreiging

Het werd nog erger. Na een paar dagen flink veel herrie vanuit de buurtuin werd er gebeld. Er was iemand aan de deur die mij vroeg om de volgende dag geen auto tegenover ons huis te zetten, omdat ze morgen drie bomen gaan omzagen.
Ik schrok hevig. Maar ik zei kordaat dat ze morgen géén bomen mogen omzagen omdat er nog een bezwaarschrift loopt van mij.
De man in het oranje hesje wist hier niks van. Ik zei dat ik gelijk wel even de gemeente Apeldoorn ging bellen.
Terwijl een grote tractor al voor mijn deur stond. Heel bedreigend dus.

Ik belde het algemene informatienummer en kreeg een bandje te horen waarop de burgemeester zei dat zijn medewerkers er alles aan willen doen om ons zo goed mogelijk te helpen.
Dat is fijn.
Tegen de medewerker die ik toen aan de lijn kreeg zei ik: “Morgen willen ze de bomen voor mijn huis gaan omhakken. Ik heb hier al eerder bezwaar tegen aangetekend. De procedure is nog niet afgerond. Hoe kan ik de bomenkap morgen tegenhouden? Want de uitvoerder zei dat hij van niks weet.”
De medewerker begreep het direct en probeerde mij door te verbinden.
Dat lukte niet.
Hij kwam weer bij me terug, en zei dat hij een ander ging proberen.
Dat lukte ook niet.
En nog eens.
En nog eens.
Tot zes keer toe.
Daarna meldde hij: “Ik vind het vervelend om u zo lang in de wacht te houden. Laten we nu maar ophangen, en dan blijf ik het proberen, en bel u daarna terug.”
Dat is goed. Daarna liep ik weer terug naar de straat, waar de uitvoerder met zijn dreigende machine nog stond.
Ik vertelde hem dat het mij nog niet was gelukt om een medewerker van het gemeentehuis te spreken.
En ik vroeg hem om dat door te geven aan zijn opdrachtgever.
De uitvoerder was niet zo bereidwillig. “Hij zei: ik heb deze opdracht gekregen en ga morgen gewoon aan de slag. Want ik weet niks van een bezwaarprocedure af.
Ik zei: “Wel waar, ik heb je zojuist ingelicht, en je weet er dus nu wèl van af.”

Een dreigende situatie dus voor mij. Ik ben aan deze bomen gehecht en wil ze niet kwijt.
Hierna heb ik nog een uur gewacht, maar ik werd niet teruggebeld.
Om half vijf heb ik opnieuw zelf gebeld naar het gemeentehuis. Ik kreeg nu een andere medewerker, en deed mijn verhaal opnieuw.
Ook zij was vriendelijk bereid om mij te woord te staan.
Maar het lukte niet.
Zij kwam weer bij me terug en zei: “Dank u voor het wachten, maar die persoon neemt niet op. Ik probeer het nog eens bij een collega”.
En weer kwam ze terug: “Die neemt ook niet op.”
En die niet.
En die niet.
En die niet.
Ik zei: Het is al kwart voor vijf, en dadelijk gaan jullie vast allemaal naar huis, en dan staan morgenochtend om acht uur die machines voor m’n deur en zagen ze de bomen om en dan is het te laat. Hoe moet ik dit tegenhouden?”
De telefoniste zei: Ik stuur wel een mailtje aan de wijkbeheerder, en die belt u dan terug.
Ik heb nog tot kwart over vijf gewacht en toen moest ik ècht naar de post.