Bomen zien, bomen ervaren

Een meegenomen groen kleedje, gemaakt van Beiersbonte stof, lag op de salontafel van een vakantiehuisje. Gedurende drie vakantiedagen kwam er steeds meer op te liggen. De folders van de plekken waar we naar toe gingen of wilden gaan, een hele stapel boeken (maar als ik die allemaal op het kleedje legde, dan zou dit niet meer te zien zijn), koffiekopjes en theekopjes, handwerkjes en de gehandwerkte hoezen van mobiel en tablet. Het vakantiehuisje had precies zo’n vloer als één kamer bij mij thuis, dus die foto kon ik hier ook wel maken. En het groene kleedje gelijk in m’n shop plaatsen. (Want het is heel leuk om zo’n kleedje te gebruiken op leuke plekjes.)

Er lag ook een bomenboek op het kleedje. Bomen zijn onze zuurstof-voorzieners. En bomen zijn metaforen, al eeuwenlang. Een ontmoeting met een boom is als een ontmoeting met jezelf. Het boekje was vroeger van één van m’n zussen en nu we met elkaar een weekendje weg waren, vond ik het leuk om daar elke dag een stukje uit te lezen. “Op een bepaald moment begon ik de bomen te ontdekken”, staat er in de inleiding. “Ik begon te kijken. Ik zag de knoestige eik, de gladde grijze stam van de beuk, de groene driehoek van een vrijstaande spar, de luchtige berk, een rij populieren. Ik zag ze in het wisselen van de seizoenen en ik begon na te denken over mezelf.”

Bomen: ik hou van ze! Ik heb ze nodig! Altijd, maar zeker nu na de winter wil ik bomen zien! We liepen uren met elkaar in het bos, ik breide aan een boomgroene trui, we lazen elke dag een stukje uit het bomenboek. Met m’n zus liep ik zelfs op een pad over de tòppen van de bomen!

En we liepen over het kampterrein waar ook Anne Frank is geweest. Ik bedacht dat zij deze boom waarschijnlijk niet heeft gezien, want die was er toen nog niet, maar dat ze misschien wèl op dat plekje heeft gelopen. Het regende zachtjes, en de druppels horen bij deze foto, op het terrein van kamp Westerbork.

Nu ben ik weer thuis. De komende dagen schrijf ik nog een paar stukjes over onze uitstapjes.