Brieflezende vrouw in tapisserie

Ik liet vanmorgen nog even mijn tapisserie-tas zien aan een bijna-vertrekkende logee. Deze tas maakte ik van een borduurwerk. Ik pakte ook nog even een ‘nieuw’ schilderij wat ik nog maar kort geleden ergens vond. Twee dezelfde afbeeldingen, maar verschillend uitgevoerd. Leuk om die verschillen te zien. De vriendin van m’n zoon vertrekt bijna naar Amerika maar daar wordt ze géén ‘brieflezende vrouw’. Dat is dacht ik de officiële naam van het schilderij wat aan dit borduurwerk ten grondslag ligt. Brieven zijn ouderwets en langzaam. In onze tijd zijn er zoveel snellere communicatie-mogelijkheden. Dat verzacht de pijn van het vertrek.

En nu was ik wat aan het opruimen en maakte net deze foto. En terwijl ik erover schrijf, herinner ik me dat ik deze tas al wel eerder heb laten zien. Dat was vorige zomer, toen ik ook eens naar onze meest beroemde musea ging. Voor het van Gogh museum hing ik de tas op aan de kleurige schermen daar. Ook leuk om die foto nu weer te zien: dezelfde bloeiende amandelbloesem als op de voorkant van de agenda op het vorige blogje!

Ik neem mijn tapisserie-tassen graag mee naar musea. Daar zijn ze in een soort ‘natural environment’.