Bruggen en tunnels (en dan nìet haken)

Je blijft je verbazen (in positieve zin) in Noorwegen! In een land met veel water en veel bergen is enorm veel gedaan om de infrastructuur op hoog peil te brengen. De wegen zijn allemaal zeer goed onderhouden, en dan zijn er ook nog eens de vele tunnels en bruggen. In het Hardangergebied waren we verbaasd over een complete rotonde ònder de grond! Als je de goede afslag daar neemt kom je direct uit op de Hardangerbrug die het Eidfjord overspant. We reden zo langzaam mogelijk over die brug (want dit was toch wel weer even iets om goed in ons op te nemen, en er was geen auto achter ons). Aan het eind van de brug gaat de weg zò de tunnel weer in! Een belevenis om hier te rijden! Het is overigens wel een tolbrug, dus een brief met nota verwachten we nog, maar dat zal vast niet zo duur zijn.

Wat ook niet zo duur is, is garen bij winkelketens zoals Hans Textiel. Voor één of twee euro heb je al een bolletje kleurverloopgaren. Ik was er voorafgaand onze reis toch niet zo gerust op dat ik alleen maar borduurwerkjes bij me had. Ik wilde toch ook nog wel iets om te haken bij me hebben. Vlak van te voren kocht ik nog een paar bolletjes. Het leek me ook leuk om wat te haken te hebben tijdens de uren in de auto. Maar op de heenweg kwam ik daar niet aan toe. Op de terugweg ook niet. En in Noorwegen al helemáál niet! Wie gaat er nou zitten haken als je naar buiten kunt kijken en zoveel moois kunt zien? Dus ik kwam niet erg ver met dat haakwerk.

Ik ben bezig met een verslag van onze juni-reis door Noorwegen en de gedachte was dat ik dat in juli wel af zou hebben. Elke dag een stukje over onze reis.  Maar juli begint naar haar einde te lopen en ik merk dat ik nog niet klaar ben met het laten zien van m’n foto’s. Er komen nog verslagen van twee handwerk-events. Nadat we het noordelijkste punt van onze reis hadden bereikt kozen we de route zò dat we nog twee musea konden bezoeken. Dus daar wil ik ook nog over bloggen. Ik ben het tempo al aan het ophogen!

Na het vertrek van de camping aan het Aurlandsfjord gingen we dus weer richting het zuiden. Er zijn twee manieren om daar te komen: die hele hoogvlakte weer over (zoals we ook gekomen waren). Of de tunnel in. Het werd het laatste, want de dagen waren nu geteld. Je moet toch ook weer eens terug naar huis. Maar dat was bepaald niet vervelend, die tunnel. Eerder opnieuw een belevenis! Deze Laerdaltunnel is namelijk de langste tunnel ter wereld. De tunnel is 24 kilometer lang. Indrukwekkend om een half uur lang onder de bergen te rijden.
M’n haakwerkje zat allang ergens opgeborgen, maar ik taalde er ook niet naar, ook onder de grond niet.

Vanaf morgen dus nog verslagen over twee musea-bezoeken.