Bruin amigurumi-uiltje in de Acer

Dit weekend sleepten we de stoelen voor het raam want de tulpen staan in bloei en de boom staat in blad. Dat staat hij de hele zomer ook, maar dan is het niet zo bijzonder meer. Deze ene week is de boom op z’n lente-mooist! Dat verfrommelde blad wat uit de knoppen komt is zò bijzonder en zo mooi om elke dag te volgen. Dus daarom staan die stoelen voor het raam, om er bij elk kopje koffie naar te kunnen kijken.

De stoelen stonden nog zo terwijl ik visite verwachtte. Zal ik ze maar weer netjes op z’n plek zetten? Nee hoor, het is zoals het is. En zo zat ik vanmiddag met een bloglezeres lekker voor het raam. Ze kwam wat ophalen wat ze al vier maanden geleden had gereserveerd en op een gegeven moment kun je dan denken: “En nòu kan het wel eens”, en dat vonden we allebei. Lekker wat praten over handwerk. En over m’n blog. Ze vertelde dat zij ook tot die groep behoort die elke ochtend m’n blogje aanklikt, en benieuwd is wat ik nu weer zou hebben. Dat vind ik elke keer weer weer bijzonder, om dat te horen.

En ik vertelde ook wat, want aan mensen die mijn blogjes al heel lang lezen kun je best wat vertellen. Ik vertelde dat ik ook wel eens gek wordt van mezelf. Omdat ik soms tevéél wil. En dat er ook teveel ìs. Nou had ik me voorgenomen om alle blogjes over poppen en knuffelbeesten in één week af te ronden en is het weer niet gelukt. Er ligt nog meer, maar daar kom ik dan niet aan toe.

“Geeft niet”, zei de oudere wijze mevrouw, die bij mij in de stoel voor het raam zat. “Gewoon rustig aan doen”, zei ze. Dat vond ik een fijne geruststelling en een wijs advies. Toen ze weg was, hing ik een amigurumi-uiltje in mijn wonderschone Acer, waar het licht net zo mooi op scheen. Gewoon rustig aan doen. Dat had ik nou net nodig om even te horen!