Contrasten

Het zijn vreemde tijden. Overdag schijnt bij ons de zon en kunnen we de vroege lente vieren en ’s avonds kijken we naar oorlogsnieuws. De blijdschap over zonneschijn en buitenzijn wordt zwaar getemperd door onbevattelijke berichten over vluchtelingen, vernielingen en voorraden. Zo vreemd allemaal.

Het zijn ook vreemde tijden om te bloggen. Al eerder liet ik op mijn blog merken dat ik het wel lastig vind. Daarop kreeg ik een paar reacties en mailtjes van lezeressen die lieten weten dat ze het toch fijn vonden om elke dag iets over handwerk of met handwerk als invalshoek te lezen. Dat hielp mij om te besluiten om er toch mee door te gaan.

Ook bij anderen merk ik die beklemming. En de contrasterende gevoelens. Zoals bij een mooi en fijn gehaakt kleedje. Dat kleedje hóórt daar niet, op die afgebrokkelde betonnen muur. En toch, door het zo bij elkaar te zien, ontstaat er iets van samenbinding. Het is er bèide: beelden van kapotgeschoten steden, en schoonheid in handwerk en blij zijn om buiten te zijn. Na bijna twee weken oorlogsberichten weten we nu dat het er allebei is.