Crisis in de wetenschap

Drie maanden lang bevond Nederland zich in een bizarre situatie. Een snel om zich heen grijpend corona-virus werd gepresenteerd als een killer-virus wat iedereen zou kunnen treffen. Door de berichtgeving ontstond angst en door de angst konden verregaande maatregelen worden afgekondigd. De bereidheid om ons te onderwerpen aan de restricties was groot en vooral de eerste drie weken waren we allemaal zo geschrokken dat de lockdown werd ervaren als een noodzakelijk iets. Wetenschappers wisten nog maar weinig van het onbekende virus, de overheid volgde de richtlijnen van de WHO en bestudeerde geheim gebleven modellen die ten grondslag lagen aan de prognoses en het te voeren beleid.

Op mijn blog voerde ik ook een klein beetje beleid, namelijk in die eerste weken probeerde ik het nieuws te verwerken in m’n blogjes. Ik reageerde op het nieuws, plaatste links, en publiceerde foto’s van handwerkjes waarmee ik de tijd wel kon vullen. Handwerk is altijd leuk om mee bezig te zijn, en de blogjes brachten wat afleiding aan degenen die ze lazen en die ook allemaal in lockdown hun dagen moesten doorbrengen. Maar na verloop van tijd stopte ik met de links naar het nieuws. En eerlijk gezegd had ik af en toe ook wel eens willen stoppen met de handwerkjes, want hoe leuk ik die ook altijd vind, m’n hoofd stond er toch niet altijd naar. Waarom zou ik nog met handwerk bezig zijn, als we in zo’n idiote tijd leven? Ik maakte me bezorgd.


Ik maakte me bezorgd over de koers van Nederland. Ik begon te luisteren naar ander nieuws, zoals van Café Weltschmerz. Daarin hoorde ik ’tegengeluiden’ die vaak voorop liepen in wetenschappelijke visies en onderbouwing, die pas veel later door de ‘reguliere’ wetenschappers werden overgenomen, zoals over de aerosols. En ik hoorde ’tegengeluiden’ die nog steeds niet door de ‘reguliere’ wetenschap worden bevestigd, zoals de onmogelijkheid en onwenselijkheid van een vaccin.

Maar niet alleen ik, iederéén heeft de afgelopen tijd veel tv gekeken. Er waren talkshows in overvloed. Elke dag waren er wel gasten die vertelden over wat er gaande was. Het ging over psychologische drama’s, intellectuele armoede en infantillisering van de samenleving, sociologische ellende zonder precedent, dehumanisering, groepsdenken, proportionaliteit, verboden geneesmiddelen, verplichte vaccinatie, moedeloosheid en verontwaardiging over boetes, zin en vooral onzin van de maatregelen, culturele crisis en economische neergang.
Wàt een heftige tijd! Als ik dan weer zo’n programma had gehoord, dan dacht ik: “nou, nog maar weer een foto van een handwerkje’. Dat deed ik heus ook met liefde en toewijding, maar ergens was m’n aandacht er niet zo bij als vroeger.


Ik maakte me ook bezorgd over zòveel mensen die zwaar te lijden hadden onder de beperkende maatregelen. Elke keer als ik een wandeling maakte, dan dacht ik aan al die mensen die eenzaam achter een zonnescherm in een klein en warm kamertje zaten. Wat het meest gezond voor hen zou zijn, namelijk frisse lucht en bezoek van hun geliefden, dat was verboden. Zò schrijnend!

Nu was er vanavond weer een ‘persconferentie’. De laatste op deze manier. Bijna elke keer na een persconferentie verwerkte ik het nieuws daaruit in een blogje. Dus dan doe ik het nu ook maar. Het zou makkelijk zijn om aan de hand van deze foto’s (die ik vanmorgen maakte bij Radio Kootwijk) iets te zeggen als: “Wat fijn, na een tijd van droogte mogen de ouderen nu gelukkig weer naar buiten en weer bezoek ontvangen.” Maar dan heb ik me niet echt uitgesproken.  Dan heb ik niet echt laten merken dat ik nog stééds bezorgd ben over de koers van Nederland. Er is namelijk een crisis in de wetenschap. De ‘wetenschap’ die ten grondslag ligt aan het gevoerde beleid komt niet overeen met de ‘wetenschap’ van de mensen die kritiek hebben op dat beleid. Dus we zijn er nog niet.

Maar dat gezegd hebbende: natuurlijk ben ik blij voor iedereen die vanaf 1 juli weer iets meer vrijheid mag ervaren en het meest wezenlijke van het mens-zijn weer mag beleven, namelijk contact met geliefden. Ik denk dat het voor veel mensen een traumatische tijd is geweest. En dat er ook ruimte moet zijn om het trauma te benoemen, en naar hen te luisteren. Zelf was ik gister op bezoek bij iemand die bij de eerste uitbraak in maart in het ziekenhuis terechtkwam. Hij moest huilen toen hij tegen mij vertelde hoe verschrikkelijk het was. Het was goed om naar zijn verhaal te luisteren.
In en na deze verschrikkelijke periode wens ik iedereen die daaronder zwaar heeft geleden van harte troost toe.

 

2 gedachten over “Crisis in de wetenschap”

  1. Mooi verwoord, Margriet!
    En juist tijdens of na zo’n bombardement aan informatie en meningen is het juist goed als je d.m.v. handwerken of wandelingen maken of enige andere hobby weer een beetje afstand tot dat nieuws kunt creëren en je gemoedsrust kunt hervinden. Gedachten verzetten, daar is niets mis mee, zo blijf je in evenwicht.
    Groeten van Digna

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.