Gister wilde ik nog een keer naar het huis waar mijn ouders zo lang hebben gewoond. Waarschijnlijk de laatste kans om het huis en de tuin met sneeuw te zien. Ik nam de quilt mee dit ik vijftien jaar geleden maakte. “De werking van licht en donker”, noemde ik die quilt. Ik dacht eraan terug dat mijn vader precies vijftien jaar geleden uit dit huis wegging en niet meer terugkwam. Het was toen ook zulk winters weer en hij kreeg een ongeluk.
Toen ik de auto had geparkeerd en naar de voordeur liep, was daar precies op het juiste moment weer even de lieve oude buurvrouw. Zij zei dat het niet erg is, om altijd weer terug te denken aan zulke ingrijpende gebeurtenissen. En ze vertelde hoe het was toen háár vader overleed, en dat ze daar ook nog altijd aan terugdenkt. Ook al is het al dertig jaar geleden, het blijft je bij. Zulke gebeurtenissen zijn onderdeel van je leven geworden, zei ze.
En wat doe je dan op zo’n dag? Een quilt neerleggen in de besneeuwde tuin. “De werking van licht en donker” en nu is de sneeuw na één warme nacht weer helemaal weg!