Het schilderij Saul en David was lange tijd één van de beroemdste schilderijen van het Mauritshuis. Tot 1969. Toen ontstond er twijfel of het wel een echte Rembrandt was. Het was een problematisch en zwaar overschilderd schilderij en men was er niet meer zeker van dat het van de grote meester was. De meningen liepen sterk uiteen. Om uit de impasse te komen werd besloten tot een groot onderzoek. Tal van deskundigen bogen zich erover. Het onderzoek naar “de zaak Saul en David” duurde acht jaar. En uiteindelijk was de conclusie: ja, dit is een echte Rembrandt! En sinds nog maar een paar jaar is het gloedvolle schilderij weer terug als topstuk in de museumcollectie.
Daar wist ik allemaal niks van. Ik was (een paar dagen geleden) gewoon toe aan even zitten. Maar het bleef niet bij ‘even’, want toen ik daar eenmaal zat, werd ik erdoor gegrepen. Een schilderij om naar te blìjven kijken. Details in je op te nemen. Om stil van te worden.
Vandaag dacht ik er weer aan terug. Gezichten. Gezichten van mensen kunnen zòveel vertellen. Ik was bij een ouder iemand op bezoek en keek naar haar gezicht. Wat zie je dan veel. Wat is dat ook bijzònder. Mensen, kwetsbare mensen. Mensen met emoties, die soms van het gezicht zijn af te lezen.
Dit schilderij zal me voortaan bijblijven. Het heeft me geraakt. Rembrandt verstond de kunst om de bijbelverhalen tot leven te brengen.
Het blijkt telkens weer om mènsen te gaan.
Wil je reageren?