Dertien weken

Dertien weken sinds de lockdown.
De tulpen hebben gebloeid en zijn allang weer uitgebloeid.
De narcissen hebben gebloeid en zijn allang weer uitgebloeid.
De klaprozen hebben gebloeid en zijn allang weer uitgebloeid.
In dertien weken gebeurt er heel wat. In de natuur. In de maatschappij. En in onze levens.
Maar sommige levens staan stil.
Dertien weken geleden kreeg een geliefd familielid te horen dat hij niet meer naar buiten mocht.
En wij als familie mochten niet meer naar binnen.

Vanaf vandaag 15 juni zijn de regels iets versoepeld en ik was het eerste familielid die – onder strenge voorwaarden – een bezoek mocht brengen.
Ik woon dichtbij, ik kon op de fiets. Het is een mooie zomeravond. Overal lopen groepjes mensen. Ze eten ijsjes op terrasjes. Ze scaten op de scatebaan. Ze laten honden uit en maken praatjes. Ze doen boodschappen. Ik zag zòveel mensen onderweg. Ze zagen er blij en vrij uit. Iedereen loopt op straat.
Maar in dat grote huis, waar de ‘kwestbare mensen’ wonen, daar kunnen ze alleen maar uit het raam kijken. En zien hoe anderen zich vrij bewegen. Terwijl zij niet naar buiten mogen. Al dertien weken lang niet.

Vanavond ging ik op bezoek. Eerst stond ik in de hall te wachten tot ik werd opgehaald. Precies om 7 uur. Er kwamen andere familieleden, voor andere bewoners, en we maakten een praatje. Voor hen was het ook de eerste keer na dertien weken dat ze hun familie weer zouden zien. “Het is toch wat”, zeiden we tegen elkaar.
Toen mocht ik met de lift naar boven. Ik zag mijn geliefde familielid weer. We kregen thee. Toen deed ik m’n mondkapje af en zei: “Tjonge!” “Het is toch wat.” en: “Wat fijn om je weer te zien!”
Ik had een plantje meegenomen. Als dat plantje is uitgebloeid, dan hoop ik dat we eindelijk weer wat meer mogen.
Terwijl de meeste mensen allang weer op straat lopen, zijn veel mensen nog helemaal niet buiten geweest. De regels zijn streng.

4 gedachten over “Dertien weken”

  1. De regels zijn te streng en niet eenduidig. Mijn moeder mag ik bezoeken (en wel mee naar buiten nemen), maar alles is van te voren geregeld en mag niet gewijzigd. Dat betekent altijd dezelfde persoon, op dezelfde dag, op hetzelfde tijdstip. Andere personen mogen niet. Ik koos voor de donderdagmiddag en laat het deze week nu al de derde donderdag gaan regenen…………. Bezoek mag niet op de kamer, er is niets te drinken en de bezoekruimte is ongezellig. Maar ga ik alleen als er gewandeld kan worden, dan mis ik al 2 weken van de schaarse tijd die ons gegund is. Lichtpuntje: vanmorgen kon ik nog een afspraak maken voor een raamgesprek vanmiddag. Dat is fijn, want inmiddels heeft mijn moeder ook haar eeuwige optimisme een beetje verloren. Ze zit gevangen, geen activiteiten, geen restaurant (koffie + gebak of een drankje) open, geen toegankelijke tuin en personeel dat het te druk heeft. Weinig uitzicht uit haar kamer omdat de zonwering 3/4 van het raam verduisterd en ze het zelf niet kan regelen.
    Ruimere regels zullen niet eerder ingaan dan 15 juli…..

    1. Margriet Hof

      Hoi Tineke, ik vind het heel verdrietig voor jou en voor je moeder en voor zoveel duizenden anderen die dit nu meemaken. In het tehuis waar ik gister om 7 uur moest wachten om naar binnen te worden gelaten stonden ook anderen te wachten en we maakten een praatje. Van iedereen hoor je dezelfde schrijnende verhalen en rare voorbeelden. Inderdaad zijn de regels erg onlogisch (als je uitgaat van de gezondheid van de bewoners, want die hebben ook zonlicht nodig!) en te streng.

      Wat ik dan ook heel verdrietig vind is dat er dan ook nog weer dingen bijkomen die het èxtra moeilijk maken voor de bewoners van een tehuis. Zoals wat jij schrijft dat je moeder niet zelf de zonwering kan regelen. Dat zijn zulke belangrijke dingen, om wèl zelf te kunnen bepalen of je wel of geen zon en/of uitzicht in je kamer wilt. En zo zullen er vast nog wel meer voorbeelden zijn, en al die dingen samen maken dat het extra moeilijk wordt ervaren om deze periode door te komen.

      Ook heel verdrietig voor je moeder dat ze haar optimisme aan het verliezen is. Ik heb daar een beetje over nagedacht, en nu bedacht ik het volgende: zou het een idee zijn als je èlke keer als je bij haar op bezoek gaat haar bedankt voor iets uit het verleden? Iets groots, iets kleins, maakt niet uit. Maar gewoon een herinnering zoals: “Mam, ik heb er nog vaak aan teruggedacht, en ik ben zò blij dat u vroeger mij leerde naaien/breien (of zoiets).
      Ik denk dat zo’n bedankje veel indruk kan maken, waardoor je moeder zich erkend en geliefd voelt. Na twee keer zo’n gesprekje gaat ze zich er misschien op verheugen en gaat ze denken: Ik ben benieuwd of m’n dochter de volgende keer me weer ergens voor gaat bedanken.
      En dan kan dat misschien weer een beetje nieuwe levensmoed geven. Het idee dat ze vroeger heel veel goed heeft gedaan, en dat haar dochter haar intens dankbaar is voor zoveel goede dingen in haar opvoeding.

      Misschien vind je het een beetje tè, dat ik dit zo schrijf. Maar ik had er een tijdje over nagedacht en wilde het nu toch graag schrijven. Ik hoop dat jouw moeder en misschien ook anderen zich in deze moeilijke situatie toch van hàrte geliefd en gewaardeerd voelen!

  2. Mijn zoon heeft vorige week boos gebeld met een verzorgingshuis hier in de regio. Een oude baas, 87 jaar en een echt buitenmens woont samen met zijn vrouw in dat tehuis. Zij is bedlegerig, hij kerngezond. Hij was het zó zat om in “dat stinkhok” te zitten, al maandenlang, dat hij ’s morgens in alle vroegte de deur uitsloop, een fiets pakte en een heerlijk rondje om ging. Bij terugkomst werd hij “gesnapt” en moest hij voor straf twee weken in quarantaine. “Jullie moesten je schamen zó met jullie bewoners om te gaan”, zei mijn zoon en tegen mij: “Het zal niet gebeuren dat ik jullie, mijn ouders, op laat sluiten in een instelling. Tegen die tijd komen jullie gewoon bij mij wonen…”.

  3. Margriet Hof

    Wat verdrietig voor deze meneer van 87 en wat dapper van hem om er op uit te trekken. Maar wat een zware straf om dan nu weer twee weken in quarantaine te moeten. Vanwege een fietststochtje in de vroege ochtend, waarbij hij waarschijnlijk niemand is tegengekomen. Te bezopen voor woorden!
    En wat goed van je zoon om dat verzorgingstehuis op te bellen en het op te nemen voor deze meneer. Ik hoop dat in deze tijd heel veel mensen dat doen. Eigenlijk moet de telefoon nu onophoudelijk rinkelen bij de verzorgingstehuizen en dit soort instellingen, en we zouden onze protesten voortdurend moeten melden!
    En lief van je zoon om jullie alvast gerust te stellen voor later, maar het is al met al een zorgelijke ontwikkeling waar we inzitten en we weten niet hoe ons ‘later’ eruit gaat zien.

    Waakzaamheid geboden!
    Protesten nodig!
    Boosheid ventileren!
    En ouderen troosten!

    Als er anderen zijn die dit lezen en hun verontwaardiging over het beleid willen uiten: van harte welkom om dat te doen op mijn blog. Hoe meer erover wordt gepraat, hoe beter. Hoewel ik van harte wens dat al dit gepraat niet meer nodig is, en we weer gewoon verder kunnen leven.

    Tenslotte: mocht je zoon deze oudere meneer nog eens ontmoeten, doe hem dan mijn groeten, en zeg hem dat ik hem nog vele gezonde fietstochtjes toewens, op zo kort mogelijke termijn.

Laat een antwoord achter aan Margriet Hof Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.