In Wageningen heeft de dodenherdenking op 4 mei een bijzonder karakter. Wij gingen er gisteren al naar toe. Het is bekend gebied voor ons. We zagen dat alles al weer klaar was gemaakt voor de ontvangst van grote groepen mensen die mee willen ‘herdenken’. Elk jaar nog steeds duizenden mensen. De oorlog is niet ver weg. Misschien in tijd, maar niet in gedachten. De oorlog leeft nog. Veel mensen die toen voor de vrijheid van het land vochten leven niet meer. Eén van hen kende Jan goed. Hij was een bekende oorlogsveteraan. Jan huurde een kamer bij hem in zijn studententijd. Deze strijder vocht op de Grebbeberg, en later vocht hij voor eerherstel van zijn makkers. Al te makkelijk was in de officiële vaderlandse geschiedenis terecht gekomen dat de Nederlandse verdediging het te snel had opgegeven. Het maakt indruk, als je in je studententijd die verhalen hoort. We reden gister opnieuw over
de Grebbeberg. En we keken vanaf de andere kant van de Rijn uit op het zwaar-bevochten gebied. Nu heerst in dit gebied de vrijheid. Het landschap juicht van vreugde over zoveel vrijheid. Het is groen en groots en wijd. Het bloeit en het straalt en ademt rust en ruimte uit. Maar het is een landschap met geschiedenis. Misschien liggen mijn kussens wel op een plek waar een soldaat stierf. Gister al een beetje, maar vandaag nog meer, denken we aan al die duizenden die het leven moesten loslaten in de oorlog. Wij mochten gister al uitkijken op de Grebbeberg. Vandaag nogmaals gedenken we onze strijders en bevrijders met dankbaarheid.
