Dol op fietsen en dol op borduren

We beleven tropische dagen, wat uitzonderlijk is voor half september. Ik pakte weer de oude herenfiets, want daar kan ik het lekkerste op crossen, en fietste een eind over de Veluwe. Ik zat bij iemand een paar uur in een bostuin en daarna fietste ik weer terug. En daar deed ik heel lang over, want ik kwam nog een plekje tegen waar ik even ging slapen, en een beekje waar ik m’n voeten ging koelen. En nog een stukje lopen naast de fiets omdat de weg zo stijl omhoog ging. En nog even pauze omdat het zo warm was. En nog even om de stilte te ervaren. M’n fototoestel heb ik meestal in m’n vlindertasje, dat hebben jullie al wel vaker gezien. En m’n mobiel in een Thais tasje, waar ik ook dol op ben. Als ik zo ruig over bospaden fiets, dan heb ik die apparaten liever in die tasjes over m’n schouder hangen, om al te veel bonken van de oneffen bosgrond op te vangen.
Deze Thaise tasjes worden voor toeristen gemaakt waarbij aloude motieven worden gebruikt. In het boek “Als naalden dromen” (waar ik gister over blogde) las ik: “Yao-meisjes en vrouwen zitten vaak buiten in groepen eindeloos met elkaar te babbelen en te borduren. Bij mijn weten zijn het de enige vrouwen ter wereld die een speciale uitdrukking hebben voor “gek zijn op borduren”. Dit heet in Yao-taal: “Manq Zor”.

Dol op borduren, en dol op deze bijzondere dagen! Ik hoop dat jullie er ook van genieten!