Donker (maar niet griezelig) bos

Ik durfde niet meer zo goed in m’n eentje in het bos te wandelen en dat duurde nu al bijna een jaar. De hoogste tijd dat daarin wat verandering kwam. Eerder deze maand was ik in een zonnig weekend op weg en reed ik ergens met de auto waar ik de omgeving goed ken. Ik zag tientallen solo-wandelaars. “Die doen zeker een route” dacht ik, en als vanzelf parkeerde ik mijn auto op een parkeerplaats en stapte ik uit. “Wat zij kunnen, kan ik ook”, dacht ik, en voordat ik het besefte was ik het bos al in gelopen. Majestueus zonovergoten herfstbos in oktober! Eén en al pracht, splendid grandeur, schitteringen van licht door dicht bladerdek. Hoog verheven bomen die je alles doen vergeten, en dan ook nog een mysterieus bruggetje over een waterpartij. Daar liep ik op, en wilde de paddestoelen op de leuning gaan fotograferen. Daarna bedacht ik dat ik wel eens een selfie naar huis kon sturen. “Eerste keer weer in m’n eentje in het bos!” jubelde ik per app. “Good for you!” kreeg ik terug en daarna wilde ik verder lopen. Helaas, de toegang werd mij alweer versperd. Onderaan het bruggetje stond een echtpaar aan hun onwillige hond te sjorren. “Nee hondje, je mag niet die mevrouw omver happen!” Nou ja, zo zeiden ze het niet, maar zo kwam het wel op mij over. In plaats van een flinke ruk aan de halsband krijgt het hondje een lieve toespraak, terwijl ik daar angstig afwacht wat er nu weer gaat gebeuren. Maar het ging allemaal goed, en ik vervolgde mijn weg. En met heel veel voldoening keek ik later naar de foto’s die ik maakte. Wat was het heerlijk om toch weer te durven, na de hondebeet van vorig jaar. Wordt vervolgd.