Dorre plantenresten

Destijds konden we kiezen tussen een grote of een kleine groene container. We kozen voor de kleine, want we waren van plan om zelf te gaan composteren. Dat hielden we vijf jaar vol (moeilijker dan gedacht) en daarna gaven we de composteerder weer door aan de volgende probeerder. Al gauw  merkten we dat de kleine container eigenlijk te klein was voor onze niet-betegelde tuin. Op een klein oppervlak laten we altijd zoveel mogelijk groeien, en dat levert ook groen-afval op. “Geen probleem, vonden we, het moet gewoon in die bak. En als het er vandaag niet in past, dan maar over twee weken.”
Zo’n beslissing levert z’n eigen dynamiek op. Ik begon ermee met uitgebloeide planten en afgevallen bladeren gewoon te laten staan of liggen tot het weer container-dag was. De dag van te voren ging ik dan even de tuin in, zorgde dat de bak (prop)vol kwam en zette die met een voldaan gevoel aan de straat. Weer wat weg.

In januari, als er nog niks groeit, ben ik dus nog steeds eens-per-twee-weken in de tuin te vinden. De bak moet weer vol. Zojuist de stengels van onze bruingeworden Cirsium vulgara (speerdistel) afgeknipt, en nog wat andere stengels. Buiten is het grauw en grijzig, echt zo’n ochtend dat je helemaal geen zin hebt om naar buiten te gaan. Maar het mòest, want de bak moet vol. En als je dat dan toch buiten bent geweest, dan voel je je zò lekker!

Dus daarom hebben wij nog steeds een kleine container, en geen grote. Zodat ik ook in de winter telkens even de tuin in moet om een half uurtje te tuinieren.
En nu mag ik deze drie mooie geborduurde schilderijen inpakken om op te sturen! En straks bloeit al dat moois weer in het echt!