Drama in Nice

Rafelranden van de dood. Keerzijde van het leven. Met een foto van oud handwerk kan ik ‘vergane glorie’ weergeven, maar het blijft bij aarzelend zoeken naar wat passende woorden. Gister had ik een mooie dag, op een antiekmarkt waar veel oud handwerk te koop werd aangeboden. Al dat handwerk is natuurlijk van mensen geweest die nu al overleden zijn. Daar denk je verder niet teveel bij na. Dat hebben we ergens geaccepteerd, dat het zo gaat. Mensen maakten soms prachtige dingen en die bleven achter terwijl zij zelf ‘heengingen’. Dat mooie handwerk is voor latere generaties dan een ‘mooie herinnering’, of als de familie het wegdeed: dan komt het in het tweedehands-circuit. Daar denken we dus niet zoveel bij na.

Anders ligt het wanneer mensen zomaar plotseling uit het leven worden gerukt. Door een aanslag. Voordat ik wilde gaan bloggen las ik zojuist het nieuws over de aanslag in Nice. De berichtgeving vermeldt zeker tachtig doden en honderden gewonden en misschien loop dat nog op. Wat erg! Nu ik dat gelezen heb, heb ik even niet zoveel zin meer om weer vrolijk verder te gaan met foto’s maken van handwerk wat ik te koop wil zetten. Natuurlijk is er elke dag ‘slecht nieuws’, en zijn er elke dag een veelvoud van tachtig doden te betreuren. Maar sommig nieuws heeft meer impact dan ander nieuws.

Met een auto inrijden op een menigte. Wat is dat gruwelijk! De eerste keer dat dat gebeurde, was in mijn stad. Ik was er vlakbij want het was ook een nationale feestdag (net als nu op die 14e juli in Frankrijk) en er was ook een menigte mensen op de been. Die auto had het op de koninklijke familie gemunt. De koning zei later in een interview dat hij nog elke dag terugdacht aan dat afschuwelijke, dat verschrikkelijke. En daarna zijn we nog vaker opgeschrikt door nieuws over voertuigen die plotseling inreden op een menigte. Een monster-tractor, maar dat was een ongeluk. En nu een vrachtwagen, en dat was een aanslag waarvan de omvang en de achtergrond nog niet bekend is. Het verplettert de mensen die daar nèt op die plek zijn. En het raakt in een wijde, wijde kring miljoenen mensen die ervan horen. We zijn allemaal even ‘verpletterd’ door zulk nieuws.

In het epicentrum van de cirkel van betrokkenen zijn de slachtoffers en hun familie. En ergens aan het eind van die steeds wijder wordende cirkel zijn wij, die ervan horen en er geen raad mee weten. We kunnen alleen maar (even) geschokt zijn en daarna weer verder. Maar ik wou er toch wel even wat over schrijven. Niet voorbijgaan. Even stilstaan. Dan weer verdergaan. Nadat we hebben nagedacht over de rafelranden van de verschrikkelijke dood.