Duinroosjes

We volgden een route door de duinen van Texel en het was zò mooi! Misschien wel net zo mooi als in de zomer. De duinroosjes bloeiden nog: wit met een beetje geel. Na een tijdje vonden we het toch moeilijk om die route te blijven volgen. Hoe kun je nou rechtsaf slaan omdat een paaltje daarheen wijst, terwijl je links al bijna de zee hoort ruisen? Dus klommen we het laatste duin op en vonden daar ons  meest ideale pauzeplekje. Hier dronken we thee, aten we appeltjes, zaten op een handwerkje en laafden ons aan het uitzicht. Tot we uiteindelijk naar beneden gingen, naar de zee, de zee, de zee!

Ik had m’n geel-met-een-beetje-wit gehaakte vierkant maar meegenomen in de rugtas. Je weet immers nooit wanneer het nog eens van pas komt? Het is zo fijn om op het hoogste punt even iets neer te kunnen leggen. Het zand, het zand, het zand!

O rand van Nederland, wat is het hier mooi!