Op een bankje in het park

“Dankzij jou kwam ik op plekken waar ik anders nooit zou zijn gekomen.” Dat zei ik gister tegen m’n zus. We zaten samen op een bankje in Baarn, waar ze nu een tijdje woont. Ze had gevraagd of ik een dagje langs wilde komen. Ik vind het altijd heerlijk om dat te doen en samen wat te ondernemen.

Het is fijn om vanuit onze gezamenlijke achtergrond te praten over van alles. En om nog wat handwerkspulletjes uit te wisselen, want dat doen we eigenlijk altijd wel. Ik denk dat er geen enkel bezoek voorbij is gegaan zonder dat we wat handwerkspul uit te wisselen hadden.

Maar nu beginnen de bezoekjes wel wat anders te worden: het eind is in zicht. Begin dit jaar kondigde ze aan dat zij en haar man deze zomer gaan vertrekken naar een ander land. En nu is er al begonnen om het huis op te ruimen.

We gingen fietsen. En op een bankje in het park zitten. “Dankzij jou kwam ik nog eens ergens”, zei ik. Want ze woonde al eerder aan het andere eind van de wereld en daar kon ik haar dan opzoeken. We vroegen ons af of dat nu nog weer mogelijk gaat zijn. We weten het nog niet en dat maakt het afscheid straks wel anders.

Dus het was wel leuk, om daar te zitten met m’n lentetasje. En met m’n zus, die niet verbaasd is als ik dan weer opspring om een foto te maken. Ze kent me helemaal en weet wel hoe ik in elkaar zit.

Maar het was ook weer niet zo leuk want ik zou ook wel willen dat ik nog tientallen keren naar haar toe kon rijden voor een bezoekje. Ik ga haar missen.