Een dagje uit in de tijd

Een stadspoort markeert binnen en buiten. Een poort is ook als een tunnel naar een andere tijd. Vroeger en nu. “Wat herinner jij je eigenlijk nog van Zutphen?” vroeg ik aan mijn zoon. We waren vroeg op stap gegaan en nu maakten we samen een stadswandeling door het oude Hanzestadje. “Weinig” zei hij. “Ik juist heel veel”, zei ik toen we na onze wandeling op een terrasje aan de eerste koffie zaten. En ik begon met vertellen. Over mijn schooljaren hier. En hoe heerlijk ik het vond om als tiener hier die oude stad te ontdekken.
Na wat eigen verhalen liepen we naar het Zutphense museum, voor een verdere ontdekkingstocht door vervlogen tijden. Er was o.a. een tentoonstelling over Reizen.

We hadden de auto geparkeerd op een eeuwenoud pleintje vlakbij de majestueuze Walbergkerk. Vlak voordat we daar weer wegreden keken we nog eenmaal op naar die hoge toren, afstekend tegen de nu eindelijk weer blauwe lucht. Eén van de vele topmomenten op deze dag. Achter ons blije mensen die hoopvol hadden gevraagd of wij weggingen, en gelijk het parkeerplekje innamen. Gaan en komen, komen en gaan. Wij reden de verdere dag tegemoet, de Achterhoek in. Vol indrukken over de eeuwenoude historie van dit hanzestadje, en klaar voor nog veel meer indrukken.

Kasteel Hackfort lag op de route. Hier maakten we een wandeling en zaten een tijdlang op een bankje naar deze koeien te kijken. Nog meer verhalen over vroeger kwamen los. Wat was het mooi om een hele dag de tijd te hebben om met mijn zoon te praten over vroeger. We ondergingen de rust van het landschap. Ik dacht nog even terug aan mijn blogje van ’s morgens. Rust in de natuur, met ruimte voor verhalen.

We liepen en we reden van het één na het ander. En we hielden een relaxte volgorde aan: terrasje – museum- terrasje – museum. Telkens iets bekijken en weer pauzeren en praten.

Er is veel om over te praten. Actualiteit, weergegeven als krantenkolommen op mijn sjaaltje. En geschiedenis, die altijd weer een brug wil slaan naar ons mensen in onze eigen tijd, die zoals hier zo prachtige is weergegeven in stalen constructies naar en in kasteel Ruurlo.

De hele dag door was er telkens die link tussen vroeger en nu. Ik ervaarde het als een groot voorrecht om een hele dag met mijn zoon-van-nu op te trekken en telkens de link te leggen tussen geschiedenis en heden. In elk museum lieten we ons verrassen en verrijken door zienswijzen van kunstenaars en historici. En op elk terrasje praatten we weer verder en genoten we van verdieping van onze bijzondere band.

Kasteel Ruurlo is bekend van de schilderijencollectie van Carel Willink. Het eerste schilderij in de looproute is een vroeg werk zijn werk uit 1921 volgens de futuristische stijl waarmee hij toen experimenteerde. Het heet De Klok. En het is nu dus precies honderd jaar oud. We zijn als mensheid al weer honderd jaar verder, na een intensieve geschiedenis. Hoe laat zou het op de wereldklok zijn?

Bij Hackfort stond het waterrad stil. Wij beschouwen de indrukwekkende restanten vanuit het verleden met bewondering, maar zijn er geen deel meer van. Ons leven is anders.
Ik vertelde hier nog een verhaal tegen m’n zoon. Het was ruim drie jaar geleden. We hadden net onze nieuwe auto en daar paste de rollator van mijn moeder goed in. “Kom, dan gaan we een eindje rijden”. Dat wilde ze wel. We reden naar Hackfort, waar de voorjaars-stinzeplanten toen uitbundig bloeiden. Ik was teleurgesteld dat m’n moeder het eigenlijk niet meer kòn. Zelfs een heel klein eindje lopen was al teveel voor haar. Haar krachten namen snel af. Nog één laatste zomer.
Gister was het precies drie jaar geleden dat ze overleed. En nu wandelde ik daar op precies hetzelfde plekje, nu met mijn zoon. Nu laten daar de najaars-stinzeplanten, Aronskelk, hun bessen zien.

Het is een komen en gaan in de geschiedenis. Er is tijd op de klok die we mogen benutten. Het was bijzonder om in die tijd dan zo’n dag als deze te mogen beleven voordat de klok stilstaat.