Zo is de handwerkwereld altijd geweest: draden verbinden en bewerken tot nuttige en bruikbare produkten voor kleding en welzijn. In vroeger eeuwen leerden meisjes al vroeg om o.a. stoppen te maken. Het kostbare linnengoed kon langer meegaan als versleten stukken weer konden worden hersteld.
Zo is de hele wereld altijd geweest, bijna altijd. Mensen en landen werden verbonden tot communities die elkaar opbouwden. Er werd handel gedreven waardoor de de welvaart werd vergroot en de wereld werd opgebouwd.
Het maken van een oefenlap, stoplap genoemd, ging volgens vaste regels en patronen. Bovenin een paar geborduurde engeltjes die een kransje vasthouden met initialen van de maakster. Over de lap verdeeld stoppen in verschillende bindingen. Zo is het nu niet meer. Dit onderwijs is verdwenen.
En zo is de wereld niet meer. Oorlogen zijn er wel altijd geweest, maar wat er nu in onze tijd gebeurt voelt nog bedreigender. Er worden complete gaten geslagen in de wereld zoals we die kenden. Het voelt huiveringwekkend.
We kijken, we luisteren, we praten, we vormen meningen.
Ik zet m’n stoplap weer terug bovenop de kast. Daar staat hij al een tijdje en telkens kijk ik ernaar. Vanaf de bank, vanaf de zijlijn.
Handwerk, altijd al vol symboliek.
Dat gat, het hoort er vanaf nu bij.
We hopen en bidden dat het niet groter wordt.
(toelichting: dit blogje schreef ik terwijl ik nog aan het bijkomen ben van het zien van het brengen van de nazigroet, na de overwinning van de waarschijnlijk (invloed)rijkste man ter wereld.)
2 gedachten over “Een gat in de wereldlap”
ik ben nog van slag…na het zien van die groet.
Verdrietig en niet begrijpen.
En toch nooit de moed verliezen en met een stil gebed verder leven.
Bedankt voor je reactie!
Delen doet goed, en elkaar bemoedigen ook.