Een geborduurd alfabetje

Handwerk is leuk maar ook ‘betrekkelijk’. Ineens kan het ook zo onbetekenend lijken. Er was gister een aanslag in een tram in Utrecht en heel het land werd erdoor opgeschrikt. Reacties die ik hoorde waren: We konden erop wachten totdat het ook bij ons zou gebeuren. Dan dacht ik: “Nou, daar heb ik ècht niet op zitten wachten hoor!” Het is belangrijk om te weten waaròm het in onze tijd gebeurt. Wereldwijd vinden dit soort aanslagen plaats. Verschrikkelijk voor de slachtoffers en hun familie, en schokkend voor het hele land.

Een foto met een eenvoudig alfabetje had ik nog liggen dus die gebruik ik nu, om een paar regels te schrijven over hetgeen ons allemaal bezighoudt. Het ziet er leuk uit, bij een mooi servies, maar ineens is het zo betrekkelijk. Ik mijmer er wat over. Een mens gaat een gang door het gekregen leven, een leven van A tot Z. Met alle fases en gebeurtenissen. Van groei naar volwassenheid en van betekenis en relaties. Een leven met alle letters. En hoe vreselijk is het als iemand dan zò plotseling en zò willekeurig uit het leven wordt gerukt. Als het leven niet voltooid kan worden. Als alle relaties abrupt worden afgekapt en iemand uit het leven wordt geschoten. Zo erg!

Ook met betrekking tot de dader zie ik iets met het alfabet, namelijk een grondig verstoord alfabet. Ergens is iets enorm mis gegaan. Na de D kwam er geen E of zoiets. Misschien ging het bij de eerste letters al mis en is aan het begin van iemands leven al een basis gelegd voor scheefgroei en stoornis. Of misschien deugde het hele systeem niet waar deze mens in geboren werd. En was het inderdaad ‘wachten totdat het een keer fout zou gaan.’ Maar dan hebben we als maatschappij wèl veel werk te doen, om vroege signalen te onderkennen en om krachtige en bijsturende maatregelen te nemen.

Ik kijk nu even anders tegen dit alfabetje. Het leven (van a tot z) is zo kostbaar. En kwetsbaar.