Een heisessie

Op zondagmiddag maakten we een lange wandeling over de Somerse heide. Helemaal in de verte zagen we de stad liggen. Daar ben ik nog naar school geweest. Daar werkte m’n vader bij Phillips. Daar woonden we vroeger in het dorp boven de grote stad. We praatten erover hoe het zou zijn geweest als mijn ouders daar waren blijven wonen. Dan had ik vast vaker op die grote vlakte gewandeld. Dan had mijn leven zich misschien in Brabant afgespeeld, en niet in Gelderland. We praatten er vooral ook over hoe het voor m’n moeder moet zijn geweest. Er waren volop ontwikkelingsmogelijkheden toen zij daar gingen wonen. En er was ook volop aanleiding om daar weer weg te gaan. Ik was toen dertien en dan ben je vooral met jezelf  bezig. Maar nu was het een goed moment om die hele verhuizing van vroeger eens te bekijken uit het perspectief van m’n ouders. Met een heel gezin trokken ze weer verder. Dat moet voor háár ook heel ingrijpend zijn geweest. Wat heeft ze hard gewerkt om het allemaal mogelijk te maken. Om voor ons te zorgen!

Wij (mijn man en ik) wandelden ook weer verder. We zeiden dat het voelde als een nieuw-seizoen-wandeling. Anderen hebben ook allerlei introduktie-weken of start-bijeenkomsten en voor ons voelde deze wandeling ook zo. Een soort hei-sessie. Tijd om na te denken en even tot rust te komen.

Terug in het huisje legde ik een kleedje op de tuintafel en borduurde ik wat.
Ik had toen nog geen idee dat het de laatste dag was dat mijn moeder leefde.
Haar leven was bijna rond.
We waren in de omgeving waarin een groot deel van haar leven zich had afgespeeld en ik verheugde me erop om haar bij thuiskomst daar wat over te vertellen. Maar ik wist nog niet dat dat niet meer zou kunnen. Het was al de laatste dag van haar leven.