Een herinnering aan Zuid Limburg

M’n moeder bewaarde haar restjes stof keurig in rolletjes en had daar ook een systeem in. Ze bewaarde de restjes net zo lang als dat het kledingstuk in huis was. Af en toe ruimde ze de dozen met restjes op, en als het kledingstuk al weg was, dan kon het restje stof ook weg. Gelukkig was ze later niet al te consequent meer, want ik vond nog een restje van een hele oude bloemetjesbloes en ik wist gelijk weer hoe mooi die haar stond. Dat restje nam ik mee.

Vandaag kon ik wat oude restjes gebruiken en zo dacht ik ook weer aan m’n moeder. In april en nu ook in de aanloop naar bevrijdingsdag denk ik vaker aan haar als daarvoor. Het wordt pas de tweede keer dat ik haar niet meer kan bellen of opzoeken straks op 5 mei. Elk jaar had ze wel weer iets gezien op televisie wat haar triggerde om hetzelfde verhaal nog eens te vertellen. Elk jaar was er in al die achtergrondprogramma’s die ze bekeek benoemd dat de bevrijders in Zuid-Limburg de grens over waren gekomen en dan wilde ze vertellen hoe ze dat zèlf had ervaren. Haar ouderlijk huis lag vlàkbij de weg waarover de geallieerde soldaten binnenkwamen. En ook vlakbij de plek waar nog hevig gevochten en geschoten werd. Een spannende tijd. Mijn moeder was toen een tiener en heeft die overweldigende indrukken van de oorlog altijd met zich meegedragen.

Ik wist dat er ooit een tijd zou komen dat ik deze verhalen niet meer rechtstreeks van mijn moeder kon horen. En nu dat zo is mis ik haar. Bij het opruimen van haar spullen vorig jaar, vond ik nog een aquarel die ze zelf maakte. Deze weergave van misschien wel een Limburgs dorpje kende ik nog niet en ik was verrast toen ik deze vond. Ze gebruikte precies die zalmroze kleur die ik haar zo mooi vond staan.

Vandaag maakte ik een klein kussentje van twee vogeltjes af. Zò lijkt zo’n dorpje lieflijk en vredig. Maar de verhalen dat er ook in die kleine dorpen en steden hevig is gevochten zitten nog in mijn geheugen. Heel lang heb ik die verhalen uit de eerste hand gehoord, maar dit jaar niet meer.