Een jaar geleden

(Vervolg op blogje: Donker (maar niet griezelig) bos)

Gisteren was het opnieuw zo’n mooie herfstdag en met een vrindin ging ik een eindje fietsen. We zochten een bankje om wat bij te praten en langs onze route wist ik er maar ééntje: op de plek van de hondebeet van vorig jaar. En nu wilde ik ineens doorzetten! Samen met iemand anders wilde ik daar nu wel weer eens naar toe. En zij wilde mij wel tot steun zijn. Al drie keer had ik er tijdens de wandeling over gemopperd dat ik m’n fotokaartje was vergeten, waardoor m’n fototoestel onbruikbaar was. Het was daar zo prachtig. Dat kon ik dit keer niet vastleggen, maar dat was juist ook wel goed. Alle aandacht voor het moment dat ik daar weer was. Kijk, daar, de omgevallen berkestam. Hij lag er nog. Dáár gebeurde het vorig jaar. Dáár werd ik vorig jaar zo hard gebeten dat ik een half jaar later nòg fysiotherapie nodig had. Toen die hond op mij af kwam stormen, was ik net klaar met het fotograferen van een meegenomen quiltje. Het is een zandloper-quilt, die ik een jaar of tien geleden maakte. Ik had wat vierkante lapjes (7 inch-blokken) en ik wilde weten wat er zou gebeuren als ik die diagonaal doormidden sneed en de ontstane driehoeken in regelmatig patroon verschoof. Het is een leuk quilt-werkje om nog eens vaker te doen. Nu besluit ik deze foto van vorig jaar tòch te laten zien! De ‘lading’ is er nu eindelijk af! Het was fijn om met een vriendin daar te staan, m’n verhaal te doen en te merken: Hier durf ik nu óók weer te komen!

Als laatste foto van deze twee blogjes wilde ik deze laten zien. De boomstam als symbolische streep, omdat ik er zo graag een streep onder wilde zetten. Maar nèt krijg ik een reactie op het vorige blogje, van een andere vriendin die ook een hondentrauma heeft. Tegen de eerste vriendin zeg ik: bedankt dat je gister met me mee wilde. Tegen de vriendin die zojuist reageerde zeg ik: “Zal ik ook een keer met jou meegaan?” En aan alle honden-bezitters vraag ik: willen jullie alsjeblieft een beetje op jullie hond letten? Zodat wij ons weer veilig in het mooie bos kunnen voelen?