Een rood fietsje en een roodomrand bord

Het is een week geleden dat we m’n moeder hielpen om te verhuizen naar een appartement. Ik ga die dag natuurlijk niet gauw vergeten. En ook niet omdat ik vaak foto’s maak. Zoals deze foto, die ik maakte op het moment dat mijn broer en zus m’n moeder naar haar nieuwe plekje reden. Ik was daar al om het gezelschap met koffie op te wachten. En ik had nog wel even tijd om naar de rivier te lopen. Het water was toen erg hoog en dat wilde ik graag even zien. De pont kon niet meer bij de kade komen en er stonden wat hekken. En er waren veel andere mensen die kwamen kijken. Ook een vader met een zoontje. Het kind had z’n fietsje laten staan en dat vond ik toen wel een mooi beeld. De stem van het jongetje galmde over het stille water en alles aan hem getuigde van levenslust en leergierigheid. En dat fietsje stond daar dan symbool voor. Léren, voorùitkomen, ontwikkelen, groeien!

En dan is dat hek misschien een symbool voor: “En nu gaat het niet meer verder.” Het fietsje als symbool van het begin van het leven, en het roodomrande bord voor: “Het lopen gaat nu wat moeilijker.” M’n moeder kàn gelukkig nog wel lopen, maar het gaat wel erg moeizaam. En het is ook goed dat ze nu niet meer in dat grote huis hoeft te lopen en te wonen. Maar het voelt voor ons allemaal toch wel als een grote gebeurtenis, deze verhuizing. Het is iets wat nog z’n (nieuwe) plekje moet krijgen. We moeten er nog aan wennen.

Dat fietsje als symbool van het begin van het leven: Ontwikkelen! Vooruitkomen!
En dat bord als symbool voor het eind van het leven. Afbouwen. Niet meer verder zoals het altijd ging. Stilstaan.