Een rozenrouwrandje

Vandaag m’n eerste dag waarop ik geen afspraken had en lekker thuisbleef. Ik vond het fijn om vanmorgen in m’n eentje koffie te drinken en naar m’n rozen kijken. Het rozen-dienblad was het laatste kadootje wat ik aan m’n moeder had gegeven, nog maar kort geleden. M’n zus had gezegd: laat iedereen eerst maar eens beginnen met alles wat van hem of haar vandaan komt, ook weer mee te nemen.

Vanmiddag pakte ik vijf bestellingen in. M’n andere inpakpapier was op en ik had geen tijd gehad om nieuw te kopen. Ik vond nog een rol zwart papier. “Dring ik op die manier mijn rouw niet teveel op aan anderen?” vroeg ik mezelf af. Ik twijfelde. Ik had al eens eerder zwart papier gebruikt, omdat de kaarten van Willem van Oranje daar zo mooi op uitkwamen. Maar ik had juist besloten om maar eens te stoppen met die kaarten; die heb ik nu een jaar lang meegestuurd en ik vond het tijd om ermee op te houden.
Terwijl ik zo aan het aarzelen was, hoorde ik de brievenbus. Vijf kaarten lagen op de mat. Ook een paar van bloglezeressen. Iemand schreef dat ze geraakt was door m’n blogjes en ze bedankte me dat ik haar deelgenoot had gemaakt. En dat raakt mij dan ook weer. Ik vind het fijn wat mensen mij schrijven en dat er zo met mij wordt meegeleefd.
Ik legde de kaarten even op de pakjes. Door deze kaarten had ik het idee dat ik toch niet alleen was vandaag. Ik deel wat met jullie en jullie leven mee. Ik vind het bijzonder dat dat zo kan.

In één van de pakjes zitten vier haakboekjes, die gaan naar Noorwegen. Er zal vast ook wel een patroontje in staan van gehaakte roosjes. Dat was vroeger een heel bekend patroontje, en ik heb het zelf ook wel eens gehaakt. Een mooi rozenrouwrandje.